Unicode Version
“အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် သူခိုး”(စ/ဆုံး)
———————————————————
(၂၈)
◾အခန်း-၁
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ကန်ပေါက်ရွာမှ လူပုခါးကုန်းလေးများ၏ ကျိန်စာကို ဖျက်ပေးပြီးလောက် အတော်ကို ပင်ပန်းနေကြပြီး ဖြစ်၊ ကလေးသာသာ မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက်မှာ ပြေးရလွှားရ နှင့် အတော်ကို ဒုက္ခများခဲ့ရာ မောင်ဘိုးထင်သည် လှည်းပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေကြ၍ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကြီး အား အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ် လင်းတများပျံလာသည်ကို သူ့အားမိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးလာပေးသည့် လင်းတ ကြီးများထင်ကာ ဖိုးထွေးအားပေးခိုင်းလိုက်ချင်းဖြစ်သည် ၊ ဦးအုနး်မှ စိတ်အသံ လွှင့်၍ သူအားပြောပေမဲ့ အိပ်ချင်စိတ်ကာ ကြီးဆိုးကာ အိပ်ပျော်သွားချင်းဖြစ်သည် ၊ ဤသို့ ဖြစ် မောင်ဘိုးထင်တို့ အပြခရီးတွင် လှည်း တချက်အစောင့် မှာ မောင်ဘိုးထင် နိုးလာသည် ၊ နိုးလာသည် နှင့် လှည်းပေါ် ငူငူ ငိုင်ငိုင်ထိုင်ရင်း
“ကိုဖိုးထွေး မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကြီးကော ”
“မင်းပဲ ငါတို့ လှည်းပေါ် ပျံနေတဲ့ လင်းတ ကြီးတွေကို ပေးလိုက်ဆို အဲ့တာကြောင့် ငါပေးလိုက်တာလေ”
ထိုအခါ မှ မောင်ဘိုးထင် သူ၏ အဘ ဦးအုန်း သူဆီသို့ လွှတ်သည့် စိတ်စကားကို ပြန်သတိရပြီး
“ဟာ သွားပြီဗျာ မှားကုန်ပြီဗျို့ ”
“ဘာဖြစ်တာ တုန်း ဘိုးထင်ရ ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ကိုသာရ ရာ ကျုပ်တောင်ဝှေးကြီးကို သူခိုးခိုးသွားပြီ ”
‘ဟုတ်လို့လားကွာ မင်းကို လာပို့တဲ့ လင်းတ ကြီးတွေ ပြန်ယူသွားတာမဟုတ်လား ”
“ဘယ်က ဟုတ်ရမှာလဲ ကျုပ်အဘက ပြောတယ် တောင်ဝှေးပါ မလာရင် ပြန်မလာနဲ့တဲ့ ”
မောင်ဘိုးထင် ၊သာရ နှင့် ဖိုးထွေးတို့ ၏ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် စကားသံများကြောင့် သာအေး နှင့် ပေတူး နိုးလာကာ
“ဟေ့လူတွေ ဘာဖြစ်ရပြန်ပြီလဲ ဗျာ ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကြီး လင်းတ တွေ ချီပြီး ခိုးသွားလို့ကွ ”
“ခင်ဗျားတို့က လင်းတ တွေ လှည်ပေါ် ထိ ဝင်ချီတာကို မမောင်း နိုင်ဘူးလား ညံချက်ဗျာ ”
“ဘယ်ကသာ လှည်းပေါ် ဝင်ချီရမှာလဲ ဟိုကောင် ဘိုးထင် ဖိုးထွေးကို အပေါ်မြှောက်ပေးခိုင်းလိုက်တာ ”
“ဟ ဘိုးထင် မင်းက ဆရာကြီးဖြစ်ပြီး သောက်သုံးမကျပါလား ဘာကြောင့်ပေးခိုင်းလိုက်တာတုန်း”
ပေတူးသည် မကျေမနပ်ဖြစ် မောင်ဘိုးထင်အား စကားဆိုသော အခါ မောင်ဘိုးထင်သည် သက်ပျင်းကို အရှည်ကြီးချလိုက်ပြီး
“မင်းက ငါ့ကိုပဲ အပြစ်ပြောမနေနဲ့ အိပ်ရေးပျက်တာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ တနေ့တနေ့ ပြေးလိုက်ရ လွှားလိုက်ရနဲ့ လှည်းလေးပေါ်ရောက်မှပဲ အိပ်ရတာ မင်းတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ချင်တော့ ငါလည်း အိပ်ချင်တာ ပေါ့ လင်းတ ငှက်ဆိုတော့ အဘ လွှတ်လိုက်တယ်ပဲ ထင်တာပေါ့ကွာ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ပေတူးအား ပြန်ရှင်းပြနေစဉ် သာရမှ နွားလှည်းကို ရပ်လိုက်ကာ
“ကဲ အဲ့တာဆို ငါတို့ ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ ဘိုးထင် ”
“ခင်ဗျား တို့ ပြန်ရင် ပြန်ကြပါ ကျုပ်တေယာက်တည်းလိုက်ရှာပါမယ် ကျုပ်အမှားကေကြာင့် ခင်ဗျားတို့ကို ထပ်ပြီး မပင်ပန်းစေချင်တော့ဘူးဗျာ”
မောင်ဘိုးထင်သည် မျက်နှာကို တည်တည်ကြည်ကြည်ထားပြီး စကားဆိုနေသောအခါ သူ၏ ဘေးတွင် ရှိသော ဖိုးထွေးသည် နားရင်းကို တချက် အုပ်လိုက်ကာ
“မင်းဆိုတဲ့ ကောင်က သောက်ကြီး သောက်ကျယ် တအားပြောတဲ့ကောင် လှည်း ပြန်လှည့် ကွာ ဦးခုတ္တက တို့ဆီ ပြန်သွားမယ် ”
“ဘာ ဖြစ်လို့လဲဗျ ”
“မင်းတောင်ဝှေးကြီး ရှာရမှာ ဘယ်ေလာက် ကြာမယ် မှန်းမသိဘူး ငါတို့ မှာက ဆန်မရှိတော့ဘူး ပေးခဲ့တဲ့ ဆန်နဲ့ ဆီး နည်းနည်း ပြန်တောင်းရမယ် ”
“အဲ့တာဆို ခင်ဗျားတို့ပါ လိုက်ရှာပေးမှာပေါ့ ”
“တောက် ဘိုးထင် ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ”
သာရသည် ဘိုးထင်အား ကြည့်ကာ ထိုသို့သော စကားကို ပြောပြီး နွားလှည်းအား ပြန်၍ လှည့်လိုက်ပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၂
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် လှည်းကို ပြန်လှည့်လာပြီး မည်သူကို မှ အပြစ်ထက်မဆို အားလုံးတိုင်တိုင်ပင် နှင့် ဦးခုတ္တက ၏ အိမ်သို့ ပြန်လှည့်လာကြသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့အတွက် အားသာချက်သည် ရှိ၏။ ထိုအရာသည် အခြားမဟုတ် တေယာက်ကို တေယာက် အပြစ် မဆိုချင်းဖြစ်သည် ၊ ပုံမှန်အနေအထားတွက် တယောက်ကို တေယာက် စောင်းမြောင်းကြပေမဲ့ တကယ် အရေးကြီးပြီဆိုက မည်သူကိုမှ အပြစ်မဆို အားလုံးတိုင်တိုင် ပင်ပင်ရှိကြသည် ၊ စုပေါင်းချင်းသည် အောင်မြင်ချင်းဆို၏ ေမာင်ဘိုးထင်တို့ စုပေါင်းပြီး အောင်မြင်ချင်းသည် သူတို့အားလံုးမှာ အကောက်ကြံစိတ်မရှိသော သူများဖြစ်ေသာကြောင့် အောင်မြင်တာ ဖြစ်နိုင်၏ ၊ ယခုလည်း အစပိုင်းသာ မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကို မသမာသူလက်ထဲ ပါသွားသည့်အတွက် ပူထူနေတုန်းသာ အပြစ်ဆိုကြပြီးး သိပ်မကြာသော အချိန်တွင်ေတာ့ အားလုံးက တိုင်တိုင် ပင်ပင် နှင့် ဖြစ်ေနပြန်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် လှည်းစီး နေရင်း ဖိုးထွေးတို့ကို ကြည့်ကာ စကားဆိုလာလေသည် ။
“ခင်ဗျားတို့ကို ကျေးဇူးတင်တယ်ဗျာ ”
“ဟာ ဘိုးထင် ကျေးဇူးဆိုတာ ဘယ်တုန်းက ပြောတက်သွားတာလဲ ငါတို့ ပေပင်သားတွေက ကျေးဇူးဆိုတဲ့ စကားကို တောင် သိပ်နားမလည်ဘူး ”
ဖိုးထွေးပြောသည်မှာ ဟုတ်ပေ၏ ပေပင်ရွာသားများ အကုန်လုံးနီးပါး ကျေးဇူးတင်ပါသည် ဆိုသော စကားလုံးကို မသုံးကြပါ သူတို့ ရွာတင် မဟုတ် ကျန်သော ရွာများသည် လည်း အသုံးမပြုပေ ကျေးဇူးတင်ပါသည် ဆိုသော စကားရပ် မတွင်ကျယ်သေးသည် ကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သလို တောကျလွန်း၍ လည်း ဖြစ်နိုင်၏ ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆိုသောစကားကို နွားပွဲဈေး ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှ စားပွဲထိုးလေးပြောတာ ပထမဆုံးကြားဖူးချင်ဖြစ်သည် ၊ သူတို့ရွာမှာ ကျေးဇူးဆိုသော စကားကို မသုံးပေမဲ့ စိတ်ထဲ မှာတော့ အတော်ကို ကျေးဇူးဥပကာ တင်တက်သည်၊ ပါးစပ်မှာတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆိုသော စကားလုံးကို မပြောတက်ချင်းပေ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုသော စကားရပ်သည် မြို့သားများအတွက် သီးသန့် သုံးရသော စကားလံုးဟု မောင်ဘိုးထင်တို့ မှတ်ယူထားချင်းကြောင့်ဖြစ်သည် ။ ယခုလည်း ထူးထူးခြားခြား ဖိုးထွေးတို့ အားကျေးဇူးတင်စကားဆိုနေသော မောင်ဘိုးထင်အား သူတို့ အားလုံး အံ့ဩတကြီး ကြည့်နေကာ ဦးခုတ္တက ၏ နေအိမ်သို့ လှည်းလေးစီးလို့ သွားနေကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၃
ကမ္ဘာကြီးသည် လည်ပတ်နေသည်ဆိုတာကို မောင်ဘိုထင်တို့ သေချာမသိေပ သူတို့ သိသည်က နေကြီးသည် အရှေ့မှ အနောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းသွားနေသည်ဟုသာ သိသည် ထို့ကြောင့် နေလုံးကြီး သည် အနောက်ဘက်သို့ တဖြည်းဖြည်း သွားနေကာ အပူရှိန်လျှော့ ကြသွားသော ကြောင့် ပေတူးမှ နေလုံးကြီးကို ကြည့်ကာ ပြစ်တင် ပြောဆိုနေသည် ။
“တောက် ဒီေနကြီးကလည်း သွားတားမြန်ကိုမြန်တယ် အိမ်က သံကြိုးနဲ့ ချည်ပြီး လိုသလောက် ရွေ့လို ရရင်လည်းအကောင်းသား ”
“ဟ ပေတူး ဘာတွေ ဒေါပွနေတာလဲ”
“မေးစမ်းပါနဲ့ ကိုဖိုးထွေးရာ ကိုသာရ လှည်းကပဲ နှေးနေတာလား ဟိုမိုးပေါ်က နေလုံး ကြီးကပဲ မြန်နေတာလား မပြောတက်ပါဘူး နေကစောင်းနေပြီ ကျုပ်ကတော့ တောင်းဝှေးကို မြန်မြန် ရှာပြီး မြန်မြန် ပြန်ချင်ပြီဗျ ”
“နေပါဦး မင်းက ဘာလို့လောနေတာလဲ ”
“အိမ်ကို သတိရလို့ပေါ့ ဗျာ ”
“ထူးထူး ဆန်းဆန်းပါလား ပေတူး”
“အေးဗျာ ကျုပ်အရင်က ဘာကို မှ သတိရတာ မဟုတ်ဘူး အခုမှ အိမ်ကို သတိရနေတယ် ”
“အေးပေါ့ကွာ မင်းက အသက်ငယ်သေးတာ ကို ”
“အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ဘူး ကိုသာရ ရ ကျုပ်ဒီထက်ကြာတဲ့ ခရီးတွေ တောင်သွားဖူးပါတယ် ဘာမှကို သတိရတာ မဟုတ်ဘူး အခုမှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဖြစ်နေတာ ”
ထို့ေနာက် ပေတူးအား မောင်ဘိုးထင်တို့ ဝိုင်းဝန်း နှစ်သိမ့်လိုက်ကာ ဦးခုတ္တက ၏ အိမ်သို့ လှည်းလေးဖြစ် ပြန်လည်သွားနေကြပါလေတာ့သည် ။
◾အခန်း-၄
နေဝင်ရီတရော အချိန်တွင် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ဦးခုတ္တက၏ သစ်လုံးအိမ်လေးသိူ့ ရောက်ရှိလာကြလေသည် ၊ ဦးခုတ္တကသည် သူ၏ အိမ် အဝင်ပေါက်များအား ပြင်ဆင်နေသလို မဝင်္ကသည်လည်း သူတို့၏ အသံုးအဆောင် ပစ္စည်းများကို လဲ လှည်နေကြသည် ၊ ပုံမှန်အိုးများ ပန်းကန်များကို သိမ်းထားဟန်ရှိကာ ထိုသာမာန်လူအသံုးေဆာင် ပစ္စည်းများကို ဆေးေကြာနေလေသည် ၊ အရင် သုံးခဲ့သည့် သေးကွေးသော ပစ္စည်း လေးများကိုလည်း ပြန်သိမ်းေနေလ၏ ၊ ထို့ေနာက်သူမတို့ မြေး အဖိုး နှစ်ယောက်သည် လှည်းတစီး နှင့် သူတို့ အိမ်ဝိုင်းထဲ ဝင်လာသော မောင်ဘိုးထင်တို့ကို မြင်သော အခါ အံ့ဩ ဝမ်းသာနေပြီး
“ကောင်လေးတွေ လမ်းများပျောက်လာတာလား ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့ ပြန်ရောက်လာတာ ငါဝမ်းသာတယ်ကွာ မင်းတို့ကို ကေကာင်းကောင်း ကျေးဇူး မဆပ်ရသေးဘူး”
“ဦးခုတ္တကရေ အဖြစ်ကတော့ မပြောချင်တော့ပါဘူးဗျာ ကျုပ်ကောင်ဘိုးထင်ပေါ့ ခင်ဗျားတို့ ကျိန်စာကို ပျက်အောင်လုပ်ေပးတဲ့ တောင်ဝေှးကြီးကို တခြားသူကို ပေးလိုက်လို့ဗျို့ အဲ့တာ လိုက်ရှာရဦးမှာ ရွာပြန်လို့မရသေးဘူး ”
“ဟုတ်လား ဖြစ်ရလေကွာ ကဲပြော ငါတို့ ဘာတွေကူညီရမလဲ ”
ဖိုးထွေးသည် ဦးခုတ္တက နှင့် စကားပြောနေသည် ၊ ဦးခုတ္တကသည် သာရ နှင့် လှည်းဖြုတ်ကူရင်း စကားပြောနေချင်းဖြစ်၏ ထို့နောက် သာရသည် နွားကို ဆွဲရင်း ဦးခုတ္တကိုကြည့်က ာ
“ဦးကြီးရေ ပြောရမှာ အားတော့နာတယ် ကျုပ်တို့ ပေးခဲ့တဲ့ ထဲက ဆန်လေး တခွဲလောက် နဲ့ ဆီလေး နည်းနည်းပါးပါ ပြန်လို ချင်လို့ပါ ”
“မဟုတ်တာ အကုန်ပြန်ယူသွား ဦးကြီးအိမ်မှာ မင်းတို့ ထားခဲ့တဲ့ အတိုင်းရှိသေးတယ် နောက် နေ့မှ ရွာထဲက မပြေလည်တဲ့ သူတွေကို လိုက်ဝေ မလို့ဆိုပြီးတော့ဟေ ”
“အကုန် မယူပါဘူး ဆန်တတင်းလောက် နဲ့ ဆီနည်းနည်း ယူသွားမယ် ဦးကြီး အိမ်မှာဆန်အိတ် အပို ရှိလား ”
“ပူ မနေနဲ့ ငါကောင်လေးတွေ အဲ့တာ ပြီးမှ ငါအဆင်ပြေ အောင်လုပ်ပေးထားမယ် အခု တော့ မင်းအမ ထမင်းချက်နေလောက်ပြီး ဒီည တော့ ငါ့အိမ်မှာပဲ အိပ်ကြကွာ ”
သာရ နှင် ဖိုးထွေးသည် ဦးခုတ္တက၏ စကားကို ခေါင်းညိတ်လိုက်လေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက်သည်က မဝင်္က အနားသွားက သူမ ထမင်းချက်နေသည်ကို ထင်းသည်ကူလိုက် ရေခပ်ကူလိုက်ဖြစ် စကား တပြောပြော နှင့် ရယ်မောနေသည် ၊ ထိုအချင်းအရာကို သာရ နှင့် ဖိုးထွေး မြင်သောအခါ သူတို့ အချင်းချင်း အသံတိုးတိုး နှင့် စကားဆိုလေသည်။
“ဒီကောင် သူအဘ တောင်ဝှေးကြီးပျောက်သွားတာကို မဝင်္ကနဲ့ တွေ့တော့ ပြုံးနေတာပဲ တော်သေးတယ် ဒီကောင်ဘိုးထင်ငါတုိ့ထက် ငယ်လို့ ငါတို့ နဲ့ ရွယ်တူဆို ငါ့ မိကျော့ နဲ့ မင်း လှရင်တောင် စိတ်မချရဘူးဟ”
“အေးဟုတ်တယ် ဟို နှစ်ကောင်လည်း ဘာထူးလည်း အစတုန်းကတော့ ပင်ပန်းလို့ ပင်ပန်းလို့နဲ့ အိပ်အိပ်နေတာ အခုတော့ သူတို့ မဟုတ်တဲ့ အတိုင်းပဲ ဟိုကောင်သာအေးကို ကြည့် ထင်းသယ်နေတာများ လှညး်တစီးတိုက်လောက်ပါတယ် ”
“တောက် ဒီကောင်တွေက ဗီဇပါလာတာလား ဒါမှ မဟုတ် ငါတို့နဲ့ ပေါင်းလို့ ဒီကောင်တွေ ဒီလို ဖြစ်ကုန်တာလား မသိတော့ဘူးကွာ ”
ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် သူတို့ အရွယ်ကြီးတွေနှင့် သွားဝိုင်းကူလို့ မသင့်သော မဝင်္က ထမင်းချက်နေသော နေရာကို ကြည့်ရင်း မကျေမချမ်းဖြစ် မောင်ဘိုးထင်တို့ အတင်းအား နှစ်ယောက်သား တိုးတိုး ဆိုနေကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၅
ဦးခုတ္တက နှင့် မြေးမလေးဖြစ်သူ မဝင်္ကတို့သည် မောင်ဘိုးထင်တို့ အား ကောင်းမွန်စွာ ချက်ပြုတ်ကျွေးေမွးကြ၏ ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့ ပြန်ရောက်နေသည်ကို သတင်းရသွားေသာ ကန်ပေါက်ရွာလူကြီးသည် သူ၏ တပည် သုံးယောက်နှင့် ထမင်းအုပ် နှင့် ဟင်းမျိုးစုံကို ယူလာကာ မောင်ဘိုးထင်တို့အားေကျွးမွေးလေသည် ၊ ထို့ေနာက် ထမင်းစားပြီး ၍ ရေနွေးကြမ်း အိုးကို အလည်မှာ ချလို့ စကားစမည် ပြောကြလေ၏ ၊ ကန်ေပါက်ရွာလူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကျေးဇူးတင်စကားကို အထပ်ထပ် ဆိုနေပြန်၍ တားယူထားရသည့် အထိဖြစ်၏ ထို့နောက် ရွာလူကြီး သည်
“မောင်ရင်တို့ကို ကျုပ်တို့ တရွာလုံးက ကျေးဇူးတင်ေနတာပါ အရင်ကဆို ကျုပ်တို့ မလုပ်ချင်ပေမဲ့ လူတွေကို သတ်ခဲ့ရတယ် အခုတော့ မောင်ရင်လေးတို့ ကျေးဇူးကြောင့် နောက်ထပ် အဲ့လိုတွေ လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူး ဒါနဲ့ အစောက ပြောနေတာ ကြားလိုက်ပါ တယ် တောင်ဝှေး ပျောက်တယ်ဆိုတာလေ လှည်းပေါ်က ပြုတ်ကြ ကျန်ခဲ့တာလား ”
“ဘယ်က ဟုတ်ရမှာလဲ ရွာလူကြီးရာ ကျုပ်ကိုတိုင် ပေးလိုက်မိတာ ”
“ဟာ ဆန်းလှ ပါလားကွ ”
“ကျုပ်တို့ တောင်ဝှေးကို လာပေးတုန်းကလည်း လင်းတ ငှက်တွေ ချီပြီး လာပေးတာလေ အခု ကျုပ် တို့လှည်းပေါ် လင်းတ ငှက်ကြီးတွေ ကပ်ပြီးပြန်နေတော့ လာပေးတဲ့ ငှက်ကြီး တွေ ထင်ပြီး ပေးလိုက်မိတာ ”
“အဲ့တာဆို မောင်ရင်တို့ တောင်ဝှေးက်ု ကလိမ်ကျပြီးယူသွားတာပေါ့ ”
“ဟုတ်တာ ပေါ့ ဦးကြီးရာ ”
ထို့နောက် ရွာလူကြီးသည် ဦးခုတ္တကကို သေချာကြည့်ကာ
“ကိုခုတ္တက ဘယ်လို လဲ ကျုပ်တို့ ကူညီလိုက်ကြမလားဗျ”
“ကျုပ်အနေနဲ့က ဘာမှ ပြောစရာ မရှိပါဘူး ရွာလူကြီးသဘောပါ ”
ထို့ေနာက် ရွာလူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ ဘက်ကို ပြန်လှည့်ကာ
“ကဲ မောင်ရင်တို့ ဘာမှစိတ်ပူမနေနဲ့ ဦးကြီးတို့ကို ကျေးဇူးပြုဖူးတော့ မောင်ရင်တို့ကိုလည်း ပြန်ပြီး ကျေးဇူးပြုပါရစေ ”
“ဘကြီးပြောတာ ကျုပ်သိပ်နားမလည်ဘူး ”
“ဒီလို မောင်ရင်လေးရဲ့ ဘကြီးတို့ရွာမှာ ကျောက်စိမ်း မယ်တော် ရုပ်တုလေးရှိတယ် သူကို မယ်တော် လို့ပဲခေါ်ကြတယ် နာမည်တွေ ဘာတွေေတာ့ ဘကြီးတို့လည်း မသိဘူး ဘကြီးတို့ စိုက်ပျိုးဖို့ မိုးအရမ်းခေါင်နေတယ်ဆို မယ်တော် ရုက်တုနားသွားပြီး ဆုတောင်းလိုက်ရင် အဲ့ည အိပ်မက်ပေးတယ် အစီအရင်တွေ လုပ်ခိုင်းတော့တာပဲ ဘကြီးတို့ အစီအရင် လုပ်ရင် တကယ်မိုးရွာလာတယ် ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ရွာလူကြီးပြောစကားကို စိတ်ပါဝင်စားစွားနားထောင်နေပြီး ဆက်ပြီး မေးခွနး်မေးလိုက်သည်
“တိုက်ဆိုင်တာ ကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ဘကြီးရ ”
“မောင်ရင်လေးရယ် ဘကြီးတို့ ဘိုးဘေးတွေခေတ်ကတည်းကဆိုေတာ့ တိုက်ဆိုင်တာ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး ”
“အဲ့တာဆိုလည်း ကျုပ်တို့ကို ကူညီပါဦး ဘကြီးရာ ကျုပ်အဘက အဲ့တောင်ဝှေး မပါရင် ပြန်မလာနဲ့လို့ပြောတယ် ကျုပ် တေယာက်တည်း အတွက်က မပြန်ရလည်း ဘာမှ မဖြစ်ဘူး သူတို့တွေက ကျုပ် မပြန်ရင် သူတိူ့လည်းပြန်မှာ မဟုတ်တော့ တွေ့အောင် ရှာရမှာ ဘကြီးရေ ”
“စိတ်မပူပါ နဲ့မောင်ရင် မယ်တော်ကို ဆုတောင်း လိုက်ရင် မယ်တော်က အိပ်မက်ပေးလိမ့်မယ် မောင်ရင်တို့ ထဲက မယ်တော် ဆီဆုတောင်းဖို့ ဘယ်သူလိုက်ခဲ့ မှာလဲ ကွဲ့ ”
ရွာလူကြီး မှ ထိုသို့ပြောသောအခါ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် တယောက်ကို တေယာက်ကြည့်လိုက်ကြပြီး သာရ သည် ရွာလူကြီးအား စကားဆိုလိုက်သည်။
“ဒီက ဘိုးထင် ပဲ လိုက်လိမ့်မယ် ရွာလူကြီး ”
“အေးအေး ခဏနေ ဦးကြီးတို့ သွားကြတာပေါ့ကွယ် မောင်ဘိုးထင်ပဲလိုက်ခဲ့ ကျန်တဲ့သူတွေက ဒီမှာပဲစောင့်ပါ ပြီးေတာ့မှဦးကြီး ပြန်လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်ပါမယ် ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦးကြီးအဆင်ပြေသလို လုပ်ပါဗျ”
ဤသို့ဖြစ် ရွာလူကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ နှင့် စကားစမြည်ပြောပြီးေနာက် မောင်ဘိုးထင်ကို ခေါ်ကာ သူ၏ တပည်များနှင့် အတူ ရွာထဲသို့ ပြန်သွားကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၆
ဦးခုတ္တက၏ အိမ်မှ ရွာလူကြီးတို့နှင့် အတူမောင်ဘိုးထင်ထွက်လာရာ ရွာထဲသို့ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။ ၊ ရွာထဲ ရောက်သော အခါ အတော်မှောင်နေပြီး ရွာလူကြီးသည် မီးအိမ်ကို သူ၏ တပည်များအား သွားယူစေသည် မကြာသော အချိန်တွင် ရွာလူကြီး တပည်နှစ်ယောက်၏ လက်ထဲတွင် ရေနံဆီမီးခွက် ထည့်ထားသော မီးအိမ်လေးကို တေယာက် တလုံးဆွဲကိုင်ကာ ပြန်ရောက်လာကြသည် ၊ထို့ေနာက် ရွာလူကြီးသည် မောင်ဘိုထင်အားမီးအိမ် တခုကိုပေးလိုက်ပြီး ရွာလယ်တွင်ရှိ သစ်လုံးများကာထားသော ခြံထဲသို့ ခေါ်လာ၏ ၊ သစ်လုံးခြံစည်းရိုး ဝင်ပေါက်ကို သော့ဖြစ်အကျအနခက်ထားကာ ရွာလူကြီးသည် သော့ကိုဖွင့်ပြီး ခြံထဲသို့ ဝင်လိုက်ရာ အတွင်းတွင်တော့ သစ်လံုးအိမ်လေး တလံုးကို ထပ်တွေ့ရသည် ထိုအိမ်လေးသည်လည်း သော့ခက်ထားပြန်သည် ၊ မောင်ဘိုထင် စိတ်ထဲတွေးလိုက်မိသည် ၊ တရွာလုံး တံခါးမရှိသော ဤရွာသည် ရွာ လယ်ရှိ ယခုနေရာအား တံခါး နှင့် သော့အခိုင်အမာ ခက်ထား၍ ရွာသားများ အတော်ကို မြတ်နိုးသည့် အရာဆိုတာ သိနိုင်ပေ၏ ၊ ထို့နောက် ရွာလူကြီးသည် အိမ်တံခါးသော့ကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး
“ကဲ မောင်ရင်လေး မင်းတေယာက်တည်း ဝင်သွားလိုက်တော့ အဲ့ထဲမှာ မင်းစိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း မယ်တော်ကို လက်အုပ်ချီပြီးဆုတောင်းပေတော့ ကောင်လေးရေ ”
“ဟုတ် ဘကြီး ကျုပ် ဝင်သွားလိုက်ေတာ့မယ် ဗျာ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် သစ်လုံးအိမ်လေးထဲသို့ မီးအိမ်ကို လက်ကဆွဲပြီး ဝင်သွားလိုက်သည် အိမ်လေးထဲတွင်တော့ ရှင်းလင်းနေပြီး ကျွန်းခုံတခုံ ပေါ်တွင် အစိမ်းရောင် ကျောက်စိမ်းဖြစ် ပြုလုပ်ထားသော ရုပ်တု တခုကို တွေ့လိုက်ရ၏ တပေခွဲမျှရှိပြီး စိမ်းဖန့်ဖန့် ရုပ်တုသည် အမျိုးသမီးတဦး၏ ရုပ်တုဖြစ်သည် မောင်ဘိုးထင်သည် ထိုရုပ်တုအား သူလက်တွင် ကိုင်ထားသော မီးအိမ်နှင့် သေချာကြည့်လိုက်သည် ၊ သူတခါမျှ မမြင်ဖူးသော စိမ်းဖန့်ဖန့် ကျောက်တုန်းတွင် ရှေးခေတ် နန်းတွင်းသူလို့ ဝတ်စားထားပြီး ဦးခေါင်းရှိဆံပင်များကို ဘီးဆံပတ် ပတ်ထားသည်၏ ၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုထင်သည် မီး အိမ်ကို ကြမ်းပြင်သို့ ချ လိုက်ပြီး မယ်တော် ရုပ်တုကို လက်အုပ်ချီလိုက်ကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ ပါစပ်မှ ဆုတောင်စကားပြောကြားလိုက်လေသည်
“မယ်တော်ကြီး ကျုပ်ရဲ့ တောင်ဝှေးကို သူခိုး ခိုးသွားတယ် အဲ့တာ ဘယ်သူ ခိုးသွားတယ်ဆို သိအောင် ဆုတောင်းပါတယ်ဗျ ”
မောင်ဘိုထင်သည် သူပြောတက်သလို ပြောကာ မီးအိမ်ကို ပြန်ယူပြီး အိမ်ပြင်ထွက် ရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည် သူမမြင် မသိလိုက်သည်က သူကိုင်ထားသော မီးရောင်အောက်တွင် မယ်တော်ကျောက်စိမး်ရုပ်တုမှာ ပြုံးရယ်ေနသည်ဆိုတာပဲ ဖြစ်ပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၇
မောင်ဘိုးထင်သည် မယ်တော်ရုပ်တုအား ဆုတောင်းပြီးနောက် ကန်ပေါက်ရွာလူကြီးသည် သူ၏ တပည်များအား ဦးခုတ္တက ၏ နေအိမ်သို့ လိုက်ပို့ စေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် ဦးခုတ္တက အိမ်သို့ရောက်သော အခါ သူအားစောင့်မျှော်ေနသော ဖိုးထွေးတို့ သည် မောင်ဘိုးထင် ထိုင်လိုက်သည် နှင့် အကျုိးအေကြာင်း တန်း၍ မေးမြန်းလိုက်လေ ၏။
“ဘိုးထင် အခြေမနေ ဘယ်လို တုန်းကွ ‘
“အစိမ်းရောင် ကျောက်နဲ့ ထုထားတဲ့ မင်းသမီးရုပ်ကိုတော့ ဆုတောင်းခဲ့တာပဲ ”
“ဟကောင်လေးရ မယ်တော်တော့ လုပ်ပါဟ ”
“ကျနော် ကတော့ မင်းသမီးရုပ်လို့ပဲထင်တယ် ဒါနဲ့ ရွာထဲက အရီးလှတို့ ဆံပင်လို ဘီးကြီး နဲ့ ပတ်ထားသေးတယ်ဗျ ”
“မင်းကတော့ မယ်တော်ကို ည သွားဖူးတာ မို့လို့ပဲနော် နေ့ခင်းသာဆို ဘယ်လောက်များ အသေးစိတ် ကြည့်မလဲ မသိဘူး ”
“အဲ့တာ ဆို ဘကြီးရွာလူကြီးေ ပြာသလို ကျုပ်ကို အိပ်မက်ပေးမှာပေါ့ ဟုတ်လား ဦးကြီး ”
“အေး အဲ့လို ထင်တာပဲ ”
“အဲ့တာဆိုရင်တော့ အချိန် ဖြုနး် လို့ မဖြစ်ဘူးဗျို့ ဟေ့ကောင် သာအေး နဲ့ ပေတူး မင်းတို့အိပ်မှာလား လာကြ ငါက တော့ အလုပ်အရ အိပ်လိုက်ဦးမယ် ”
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည် သာအေး နှင့် ပေတူးတို့ကို စကားပြောကာ ဦးခုတ္တက ပြင်ပေးထားသော အိပ်ယာတွင် အိပ်လိုက်ပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၈
စိမ်းဆိုနေသော တောင်တန်းကြီးများ၏ ထိပ်တွင် ကျောက်တောင် တတောင်ရှိလေ၏ ၊ ထိုကျောက်တိုင်၏ ထိပ်တွင်တော့ ဆယ်ပေမျှရှိသော ကျောက်တုန်းပိုင်း ပြတ်ကြီး ပေါ်တွင် မောင်ဘိုထင်ရပ်နေသည် ၊ သူသည် ယခုအချိန်ထိ ဘယ်နေရာကို ရောက်နေသလဲဆိုတာ မသိသေးပေ သို့ပေမဲ့ လေအေးအေး လေးများတိုက်နေသောကြောင့် အတော်ကို နေလို့ကောင်းနေသည် သူသည် ကျောက်တောင် အစွန်းကိုသွားကာ စိမ်းဆိုနေသော တောင်တန်း ကြီးများကို ကြည့်လိုက် တိမ်တွေ ဖုံးနေသော တောင်ကြီးများကို ကြည့်လိုက် တောင်နှစ်လုံးကြားထဲ ရှိ ရေတံခွန်ကြီးကို ကြည့်လိုက်နှင့် အတော်ကို အလုပ်များနေသည် ၊ ထို့ကြောင့် သူ၏ အနောက်တွင်ပေါ်လာကာ သူအား ခေါ်နေသော အမျိုးသမီးကြီး၏ အသံကိုပင် ဂရုမပြုမိပေ ၊ ထို့ေနာက် အမျိုးသမီးကြီးသည် လမ်းမလျှောက်ပဲ ကျောက်ပြင် နှင့် တထွာမျှ အကွာတွင် လွင့်မျောလာပြီး ေမာင်ဘိုစထင်၏ ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်ရာ
“အမလေး ”
“ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာ တုန်း”
“အသံလေးဘာလေး ပေးပေါ့ဗျာ ”
“နင့်ကို ခါ်နေတာပဲ နင်မှ မကြားတာ ”
“ကြားမလားဗျ လေကလည်းတိုက် ဟို ရေတံခွန်က အသံကြီးကလည်းဆူ အခုတောင် ခင်ဗျားပြောတာ သိပ်မကြားရဘူး ကျုပ်အော်ပြောနေရတာကိုပဲကြည့် ”
မောင်ဘိုးထင် ထိုသို့ပြော လိုက်သောအခါ အမျိုးသမီးကြီးသည် ခေါင်းကို တချက် ညိတ်လိုက်ပြီး
“ဟုတ်သား နင်ပြောမှပဲ ငါလည်းသတိထားမိတော့တယ် အရင်က လူတွေကိုလည်း ဒီနား ချိန်းတာပါပဲ သူတို့က ငါ့တွေ ရင် ဒူးထောက်ပြီး ကြောက်နေတာ ဆိုတော့ နင်ပြောတာတွေ ငါလည်း သတိမထားမိဘူး နောက်တခါ ခေါ်ရင် ဒီနားကို မခေါ်ဘူး တိတ်ဆိတ်တဲ့ နေရာ ခေါ်ရမယ် ”
“ကောင်းတာပေါ့ ဗျာ ဒါပေမဲ ဆူသာ ဆူတာပါ နေလို့ကတော့ ကောင်းတယ်ဗျို့ ဟောဟိုက ဘာငှက်တွေ ပျံနေတာလဲဗျ ”
“အဲ့တာ ကြိုးကြာတွေလေ ရေတံခွန် ဘက်ကို ပျံနေတာ သဘောကျလို့ လား ”
“သဘောကျတာ ပေါ့ဗျာ လေးခွပါရင် ပစ်လိုက်ရလို့ကတော့ ပစ်မလွဲကြီးတွေ ပဲ ”
အမျိုးသမီးကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်စကားကြားသောအခါ မျက်လုံးပင် ပြူးကျယ်သွားရသည် ထိုနောက် မောင်ဘိုးထင်ကိုကြည့်ကာ
“ကောင်လေး နင်ငါ့ကို သေချာကြည့်စမး် ငါ့ကို မြင်ဖူးလား ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ထိုအမျိုးသမီးကြီးကို သေချာကြည့်လိုက်သည် ပြီးနောက် ခေါင်းကို တချက်ကုတ်ကာ
“မြင်တော့ မြင်ဖူးသလိုပဲဗျ သေချာ မှတ်မိနေတာက အရီး ရဲ့ ဆံပင်ကို ဘီးနဲ့ ပတ်ထားတဲ့ ပုံကိုပဲ ဪ သိပြီသိပြီ အရီးက ကျုပ်တို့ရွာက အရီးလှ နဲ့တူတာကို သူလည်း ဆံပင်ကို အဲ့လို ပတ်ထားတာ ပြီးတော့ အရီးက မင်းသမီးလိုလည်း ဝတ်ထားသေးတယ်ဆိုတော့ အငြိမ့်မင်းသမီးလား”
“နင်ကတော့လေ ငါလေဟယ် ငါ့ကိုတောင် မမှတ်မိဘူးလား ”
“မှတ်မိမလားဗျ တွေ့မှ မတွေ့ဖူးတာ ”
“ဟဲ့ အကောင် နင်ပဲငါ့ကို ဆုတောင်းထားပြီးတော့ ငါမယ်တော်လေ ဟယ် ”
“အရီးက မယ်တော်လား”
“အေးဟုတ်တယ် ”
“အဲ့တောင်ကြောင့် တူတော့ တူပါတယ် စဉ်းစားနေတာ ဒါပေမဲ့ အရုပ်ထက် အပြင်မှက ပိုလှတယ်ဗျ ”
“တကယ်လား ”
“တကယ်ပေါ့ အရီးရယ် ”
“မယ်တော် ပါဆို ဘာအရီးလဲ ”
“အော် ဟုတ်သား ဟုတ်ကဲ့မယ်တော် ကျုပ်က မသိလို့ပြောမိတာပါဗျ”
“နင့်ရဲ တောင်ဝှေး ဘယ်သူ ခိုးသွားလဲ သိချင်တာ မဟုတ်လား ”
“ဟုတ်တယ် မယ်တော် ”
ထိုေနာက် မယ်တော်သည် သူ၏ လက်ညှိုးကို တောင်တွေဘက်ထိုးပြီး ဝိုင်းလိုက်လေသည် ထိုအခါ တောင်များသည်လ မယ်တော် ဝိုင်းလိုက်သော အတိုင်းအတားအတိုင်း မှန်တချပ်လို့ ဖြစ်သွားပြီး ထိုထဲတွင် တောင်ဝှေး တချောင်းကို ကိုင် ပြီးပြုံးနေသော အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် ထိုအမျိုးသမီး နှစ်ယောက်ကို မြင်သောအခါ အတော်ကို အံဩသွားပြီး မယုံကြည်နိုင်အောင်လည်း ဖြစ်မိသည် ၊ အကြောင်းမှာ တောင်နံရံတွင်ပေါ်နေသော အမျိူသမီးနှစ်ယောက်မှာ လောင်းကစားသမား မကြီး နှင့် မလေး ဖြစ်နေချင်းေကြာင်း ဖြစ်သည် ။ ထိုအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် သူ၏ မျက်လုံးကို သူ မယုံနိုင်ဖြစ်နေသလို မယ်တော်ကို လည်း ငဲ့ေစာင်းကြည့်ကာ
“မယ်တော် ဒါက အမှန်လား မယ်တော် ‘
“အမှန်ပါ နင်တို့တောင်ဝှေးကို သူတို့ ခိုးသွားတာ ”
“ဒါကျုပ်တို့ ရွာက ကျုပ်တို့ အသိ မကြီး နဲ့ မေလးပါ သူတို့က စုန်းတွေလား မယ်တော် ”
“အဲ့တာတော့ ငါလည်းမသိဘူး သေချာတာတော့ သူတို့ ခိုးထားတာပဲ ”
“အေးဗျာ အမှန်ဆိုရင်တော့ ဘိုထင် နဲ့ တွေ့ပြီပေါ့ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် တောင်နံရံတွင် ပေါ်နေသော တောင်ဝှေးကြီးကိုကိုင်ပြီး ပြုံးရယ်နေသော မကြီး နှင့် မလေးကို ကြည့်နေစဉ် သူမတို့၏ ပုံရိပ်များမှာ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွား၍ မယ်တော်အား လှည့်ကြည်လိုက်ရာ မယ်တော်သည်လည်း ရှိမနေတော့ပါ ထို့နောက် တောင်များသည် တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ် သွားသလို သူရပ်နေသော ကျောက်တောင်ကြီး သည်လည်း တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပျောက်ကွယ်လာကာ သူပါ ပျောက်ကွယ်လို့ သွားပါလေတော့သည်။
◾အခန်း-၉
ဦးခုတ္တက အိမ်တွင် တည်းကြသော မောင်ဘိုစထင်တို့ အဖွဲ့ သည် မနက်အစောကြီး နိုးထလာကြသည် ၊ သူတို့ အစောကြီးနိုးလာသည်ဆိုပေမဲ့ မဝင်္ကသည် မီးအိမ်လေးနှင့် ထမင်းချက် နေပြီဖြစ်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ထမင်းချက်နေသော မဝင်္ကအနားသွားပြီး ဆားယူသူ ယူ အိုးမဲခဲ ယူသူယူ ပြီး ရေအိုးစင် အနားသွားပြီး မျက်နှာ သစ်လိုက်ကြသည် မျက်နှာ သစ်ပြီးသော အခါ သာရ နှင့် ဖိုးထွေး တို့ သည် နွားများချည်ထားေသာ နေရာသို့ သွားနေကြသည် ၊ မောင်ဘိုးထင် တို့ သုံးယောက်သည်က ထမင်း ပန်းကန်ယူသူယူ ဟင်းပန်းကန် ယူသူယူ နှင့် မနက်စာ ထမင်းစားရန် ပြင်ဆင်ကူပေးလိုက်ကြသည် ထို့နောက် ဦးခုတ္တက လည်း နိုးလာပြီမို့ အားလုံးဝိုင်းဖွဲ့ပြီး စားသောက်လိုက်ကြလေသည် ၊ မနက်ခင်း အစောကြီး ထမင်းစားနေစဉ် ဦးခုတ္တကသည် မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ကာ
“ကဲ ကောင်လေး မင်းတောင်ဝှေး အခြေအနေ ဘယ်လို ရှိလဲ ”
ဦးခုတ္တက ၏ အမေးစကားကြောင့် ကျန်သူများလည်း မောင်ဘိုးထင်ကို အကြည့်ရောက်သွားကြသည် ထိုအခါမောင်ဘိုးထင်သည် ပါးစပ်ထဲ ထည့်နေသော ထမင်းလုပ်ကို ပြီးအောင်စားလိုက်ပြီး
“မယ်တော် ပြောတာ အမှန်ဆိုရင်တော့ သူခိုးကို သိပြီဗျ”
“ဟုတ်လား ဘယ်က လဲ ”
“သိပ်အဝေးကြီးကတော့ မဟုတ်ပါဘူး ဦးကြီး ကျုပ်တို့ အခု သွားတော့မှာပါ ”
“အေးကွာ မင်းတို့ လိုအပ်တာ ရှိရင်ပြော ”
“ဘာမှ မလိုအပ်တော့ပါဘူး ကိုဖိုးထွေ ဦးကြီးတင်ပေးထားတဲ့ဆန်တွေ ဆီ တွေ ပြန်ချပေး လိုက်ဦးဗျာ ”
“ဟ ဘာလို့လဲကွ ငါတို့က ဘယ်လောက်ထိ ခရီးဆက်ရမယ် မှန်းမသိဘူး ”
“သူခိုးက အဝေးကြီးက မဟုတ်ဘူးဗျ အဲ့ေတာ့ ဆန်တွေ ဆီတွေ မလိုတော့ဘူး ကျုပ်တို့ ရွာပဲ ပြန်ကြရမှာ ”
မောင်ဘိုးထင်မှ ထိုသို့ပြောသော အခါ သာအေးသည် ထမင်းစားနေရာ မှ ဘိုးထင်ကို ကြည့်ပြီး
“အဲ့တာ ဆို ငါတို့ ရွာပြန်မဲ့လမ်းမှာ သူခိုး ရှိတာ လား ”
မောင်ဘိုးထင် ခေါင်းကို သာခါယမ်း ပြလိုက်သည် ထိုအခါပေတူးသည် နောက်ထပ် စကားဆက်လာပြန်သည် ၊
“အဲ့တာဆို ရေအိုးစင်ရွာက လား ”
“မဟုတ်ဘူး ”
“အဲ့တာဆို ဘယ်ကလဲ ပြောေလကွာ မင်းက ပြောရင် ပြီးနေတာကို ဆရာကြီးပံုစံ ဖမ်းနေတယ် ဦးကြီး နဲ့ အမဝင်္က ရှိလို့ ပေါ့ မဟုတ်ရင် မင်းကို ငါဆဲ ပြီး ”
“ဟုတ်တယ်ကွာ ပြောလိုက်ရင် ပြီးနေတာကို အတော်ကို အရစ်ရှည်တဲ့ကောင် ငါလည်း စိတ်ကို အတော် ထိန်းထားရတာ ”
သာအေး နှင့် ပေတူးသည် စိတ်တိုလာကြသည် သူတို့ သည်အရစ်ရှည်ချင်းကို သိပ်မကြိုက်ပေ ပြောမယ်ဆိုပြော လုပ်မယ်ဆို လုပ်ဟူသော ကောင်လေးများဖြစ်သည် ၊ သူတို့ စိတ်မရှည်တော့သည်ကို သိသော မောင်ဘိုးထင်သည် ပေတူး နှင့် သာအေးကို စောင်းငဲ့ကြည့်ကာ
“သူခိုးက တို့ရွာက ဟ ”
“ဟာ ဟုတ်ကော ဟုတ်လို့လားကွာ ”
“မယ်တော်ကငါ့ကို တောင်ကြီးကို မှန်လို ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး အဲ့ထဲမှာ သူခိုးတွေကို ထည့်ပြတာ ”
“ဟုတ်ကော ဟုတ်ရဲ့လားကွာ အဲ့တာဆို သူခိုးရဲ့ မျက်နှာတွေကို မင်း အကြီးကြီးတွေ မြင်ရတာပေါ့ “.
“အေးပေါ့ကွာ မယ်တော်က ပြတာကို ”
“အေး ဟုတ်လား အဲ့တာ ဆို မယ်တော်က ဘယ်လို ပုံစံလဲ ဟောင့် ”
“,ဟုတ်တယ် ငါလည်းသိချင်တယ် ”
“ငါပြောပြမယ် ရုပ်တု နဲ့တော့ သိပ်မတူဘူးကွ သူက အပြင်မှာ အသက်ကြီးတယ် ငါတောင် အရီးလို့ခေါ်မိသေးတယ် ‘
“ဟာကွာ မင်းက မယ်တော်ကိုမှ အရီးလို့ သွားခေါ်ရလားကွာ ”
“သိမှ မသိပဲ မယ်တော်က သဘောတော့ ကောင်းပုံပဲဟ ”
“ဆက်ပြောဦး မယ်တော်က မင်းကို ဘာတွေ ပြောသေးလဲ ”
“ပြောတာပေါ့ကွာ မယ်တော်က ငါ့ကို ခေါ်နေတာဟေ့ ငါက တောင်ပေါ်မှာ ရေသံ လေသံတွေ ဆူနေတာဆိုတော့ ဘာမှ သိပ်မကြားရဖူးလေ ”
“အေး ပေါ့ ဘယ်ကြားရမလဲ အဲ့ေတာ့ မယ်တော်က ”
“ငါ့လခွမ်း အရှစ်ရှည်တာဘမကြိုက်တဲ့ ကောင်တွေကလည်း မင်းတို့မေးနေတာ နဲ့ နေ ကမြင့်တော့မယ် ပြောလိုက်ရင်တော့ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်နဲ့ လျှာက တအားရှည်တဲ့ ကောင်တွေ ကန်တော့ ကန်တော့ ဦးကြီး နဲ့ မဝင်္က ဒီကောင်တွေကို သောက်မြင်ကပ်လာ လို့ပါါ ”
ဖိူထွေးသည် မောင်ဘိုထင်တို့ကို ဆဲဆို ငေါက်ငမ်း လိုက်မှ သကောင့်သား သုံးဦး ပြောနေသော စကားကို ရပ်လိုက်ကြသည် ထို့နောက် သာရသည် မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ကာ
“ဟေ့ကောင် ရှင်းရှင်းပြော သူခိုးက ဘယ်သူလဲ ဘယ်ရွာက လဲ ဆရာကြီး ပံုစံ လာလုပ်မနေနဲ့ ဖိုးထွေးကို နားရင်းအုပ်ခိုင်းလိုက်မှာ”
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ဖိုးထွေး၏ လက်စကို သိသည် လူကြီးသားဖိုးထွေး သည် လက်မြန် ခြေမြန်ရှိသည် ထို့ကြောင့် စကားအပိုမေပြာရဲတော့ပဲ မောင်ဘိုထင် စကားဆိုလာသည ်
“သူခိုးက အပျိုးကြီး နှစ်ယောက် ဗျ ”
“ဘယ်အပျို ကြီး လည်း လခွမ်း တယ်မှပဲ ရှင်းရှင်း ပြောပါ ရှုပ်နေပြန်ပြီ ”
“လေးမကြီး နဲ့ လေးမလေး ဗျာ ”
“ဘာ ဟုတ်ပါ့မလားကွာ ”
“ဘာလို့ မဟုတ်ရမှာလဲ မယ်တော်က တောင်ကြီးအပြည့်ပြတာ လေးမကြီး နဲ့ လေးမလေး မျက်ခွက်ကြီးက အပြည့်ကြီးမြင်ရတယ် သူတို့ မျက်နှာက တင်းတိတ်တွေေတာင် မြင်ရတယ်ဗျ ဘာမှ မှားဘူး ”
မောင်ဘိုးထင် ၏ တိကျသော စကားကြောင့် ဖိုးထွေးတို့ အထွန့် မတက်တော့ပဲ ဦးခုတ္တက တင်ပေးထားသော ဆန် နှင့် ဆီကို ပြန်ချပြီး ပေပင်ရွာသို့ သွားဖို့ ဆိုင်းးပြင် လိုးးက်ကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၁၀
မကြီး နှင့် မလေး လောင်းကစားသမား နှစ်ယောက်သည် သူနှင့် သိသော ရေအိုးစင်ရွာမှ ပညာသည် မိသူဇာ၏ ပြောပြချက်ကြောင့် ဦးအုန်းတွင် ရှိသော မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးအား။တချို့ စုနး်ကဝေ အောက်လမ်းများသည် ငွေ အမြောက်အများပေးပြီး ဝယ်နေသည်ဟုပြောသော ကြောင့် ဦးအုနး် ဆီသို့ သွားပြီး အရက်ကို ဘကြီးမြ နှင့် ပေါင်းကာ တိုက်လိုက်ပြီး မူးနေသောအခါ အေကြာင်းစုံမေးနေလေရာ မောင်ဘိုးထင်တို့ ထံ စုနး်ကဝေ နှစ်ကောင်အား မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကို သွားပို့ ခိုင်းသည်ဟု သိရလေသည် ထိုအခါ အပျိုကြီး နှစ်ယောက် သည် မိသူဇာကို အကူညီတောင်းပြီး မိုးကြိုးစက်တောင်ဝှေးကို သွားေရ ာက်ယူဆောင်ထားချင်းဖြစ်၏ ၊ ယခုတော့ ထိုမိုးကြိုးစက်ေတာင်ဝှေးအား မမင်းဖြူးဟု ခေါ်သော မိနး်ကလေးဆီသို့ ငွေတထောင် နှင့် ရောင်းရန် ထွက်သွားကြပြီး ဖြစ်ပါလေတော့သည ်။
◾အောက်လမ်း ဘိုးထင် နှင့် သူခိုး သည်က ဤမျှသာ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင် မှင့် နယ်ပိုင်ကဝေ မမင်းဖြူ ဟုအမည်ရသော ဇတ်လမ်းလေးအား တင်ဆက်ပေးပါမည်။
📝မောင်တင်ဆန်း
#mgtinsan
Zawgyi Version
“ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ သူခိုး”(စ/ဆုံး)
———————————————————
(၂၈)
◾အခန္း-၁
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ကန္ေပါက္႐ြာမွ လူပုခါးကုန္းေလးမ်ား၏ က်ိန္စာကို ဖ်က္ေပးၿပီးေလာက္ အေတာ္ကို ပင္ပန္းေနၾကၿပီး ျဖစ္၊ ကေလးသာသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္မွာ ေျပးရလႊားရ ႏွင့္ အေတာ္ကို ဒုကၡမ်ားခဲ့ရာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လွည္းေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾက၍ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးႀကီး အား အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ လင္းတမ်ားပ်ံလာသည္ကို သူ႔အားမိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးလာေပးသည့္ လင္းတ ႀကီးမ်ားထင္ကာ ဖိုးေထြးအားေပးခိုင္းလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ဦးအုနး္မွ စိတ္အသံ လႊင့္၍ သူအားေျပာေပမဲ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ကာ ႀကီးဆိုးကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ဤသို႔ ျဖစ္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အျပခရီးတြင္ လွည္း တခ်က္အေစာင့္ မွာ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏိုးလာသည္ ၊ ႏိုးလာသည္ ႏွင့္ လွည္းေပၚ ငူငူ ငိုင္ငိုင္ထိုင္ရင္း
“ကိုဖိုးေထြး မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးႀကီးေကာ ”
“မင္းပဲ ငါတို႔ လွည္းေပၚ ပ်ံေနတဲ့ လင္းတ ႀကီးေတြကို ေပးလိုက္ဆို အဲ့တာေၾကာင့္ ငါေပးလိုက္တာေလ”
ထိုအခါ မွ ေမာင္ဘိုးထင္ သူ၏ အဘ ဦးအုန္း သူဆီသို႔ လႊတ္သည့္ စိတ္စကားကို ျပန္သတိရၿပီး
“ဟာ သြားၿပီဗ်ာ မွားကုန္ၿပီဗ်ိဳ႕ ”
“ဘာျဖစ္တာ တုန္း ဘိုးထင္ရ ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ကိုသာရ ရာ က်ဳပ္ေတာင္ေဝွးႀကီးကို သူခိုးခိုးသြားၿပီ ”
‘ဟုတ္လို႔လားကြာ မင္းကို လာပို႔တဲ့ လင္းတ ႀကီးေတြ ျပန္ယူသြားတာမဟုတ္လား ”
“ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ က်ဳပ္အဘက ေျပာတယ္ ေတာင္ေဝွးပါ မလာရင္ ျပန္မလာနဲ႔တဲ့ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ၊သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးတို႔ ၏ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ စကားသံမ်ားေၾကာင့္ သာေအး ႏွင့္ ေပတူး ႏိုးလာကာ
“ေဟ့လူေတြ ဘာျဖစ္ရျပန္ၿပီလဲ ဗ်ာ ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးႀကီး လင္းတ ေတြ ခ်ီၿပီး ခိုးသြားလို႔ကြ ”
“ခင္ဗ်ားတို႔က လင္းတ ေတြ လွည္ေပၚ ထိ ဝင္ခ်ီတာကို မေမာင္း ႏိုင္ဘူးလား ညံခ်က္ဗ်ာ ”
“ဘယ္ကသာ လွည္းေပၚ ဝင္ခ်ီရမွာလဲ ဟိုေကာင္ ဘိုးထင္ ဖိုးေထြးကို အေပၚေျမႇာက္ေပးခိုင္းလိုက္တာ ”
“ဟ ဘိုးထင္ မင္းက ဆရာႀကီးျဖစ္ၿပီး ေသာက္သုံးမက်ပါလား ဘာေၾကာင့္ေပးခိုင္းလိုက္တာတုန္း”
ေပတူးသည္ မေက်မနပ္ျဖစ္ ေမာင္ဘိုးထင္အား စကားဆိုေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သက္ပ်င္းကို အရွည္ႀကီးခ်လိုက္ၿပီး
“မင္းက ငါ့ကိုပဲ အျပစ္ေျပာမေနနဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ တေန႔တေန႔ ေျပးလိုက္ရ လႊားလိုက္ရနဲ႔ လွည္းေလးေပၚေရာက္မွပဲ အိပ္ရတာ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခ်င္ေတာ့ ငါလည္း အိပ္ခ်င္တာ ေပါ့ လင္းတ ငွက္ဆိုေတာ့ အဘ လႊတ္လိုက္တယ္ပဲ ထင္တာေပါ့ကြာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေပတူးအား ျပန္ရွင္းျပေနစဥ္ သာရမွ ႏြားလွည္းကို ရပ္လိုက္ကာ
“ကဲ အဲ့တာဆို ငါတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ ဘိုးထင္ ”
“ခင္ဗ်ား တို႔ ျပန္ရင္ ျပန္ၾကပါ က်ဳပ္တေယာက္တည္းလိုက္ရွာပါမယ္ က်ဳပ္အမွားကေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထပ္ၿပီး မပင္ပန္းေစခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မ်က္ႏွာကို တည္တည္ၾကည္ၾကည္ထားၿပီး စကားဆိုေနေသာအခါ သူ၏ ေဘးတြင္ ရွိေသာ ဖိုးေထြးသည္ နားရင္းကို တခ်က္ အုပ္လိုက္ကာ
“မင္းဆိုတဲ့ ေကာင္က ေသာက္ႀကီး ေသာက္က်ယ္ တအားေျပာတဲ့ေကာင္ လွည္း ျပန္လွည့္ ကြာ ဦးခုတၱက တို႔ဆီ ျပန္သြားမယ္ ”
“ဘာ ျဖစ္လို႔လဲဗ် ”
“မင္းေတာင္ေဝွးႀကီး ရွာရမွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမယ္ မွန္းမသိဘူး ငါတို႔ မွာက ဆန္မရွိေတာ့ဘူး ေပးခဲ့တဲ့ ဆန္နဲ႔ ဆီး နည္းနည္း ျပန္ေတာင္းရမယ္ ”
“အဲ့တာဆို ခင္ဗ်ားတို႔ပါ လိုက္ရွာေပးမွာေပါ့ ”
“ေတာက္ ဘိုးထင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ”
သာရသည္ ဘိုးထင္အား ၾကည့္ကာ ထိုသို႔ေသာ စကားကို ေျပာၿပီး ႏြားလွည္းအား ျပန္၍ လွည့္လိုက္ပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၂
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ လွည္းကို ျပန္လွည့္လာၿပီး မည္သူကို မွ အျပစ္ထက္မဆို အားလုံးတိုင္တိုင္ပင္ ႏွင့္ ဦးခုတၱက ၏ အိမ္သို႔ ျပန္လွည့္လာၾကသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အတြက္ အားသာခ်က္သည္ ရွိ၏။ ထိုအရာသည္ အျခားမဟုတ္ တေယာက္ကို တေယာက္ အျပစ္ မဆိုခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ပုံမွန္အေနအထားတြက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေစာင္းေျမာင္းၾကေပမဲ့ တကယ္ အေရးႀကီးၿပီဆိုက မည္သူကိုမွ အျပစ္မဆို အားလုံးတိုင္တိုင္ ပင္ပင္ရွိၾကသည္ ၊ စုေပါင္းခ်င္းသည္ ေအာင္ျမင္ခ်င္းဆို၏ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ စုေပါင္းၿပီး ေအာင္ျမင္ခ်င္းသည္ သူတို႔အားလံုးမွာ အေကာက္ႀကံစိတ္မရွိေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္တာ ျဖစ္ႏိုင္၏ ၊ ယခုလည္း အစပိုင္းသာ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးကို မသမာသူလက္ထဲ ပါသြားသည့္အတြက္ ပူထူေနတုန္းသာ အျပစ္ဆိုၾကၿပီးး သိပ္မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ အားလုံးက တိုင္တိုင္ ပင္ပင္ ႏွင့္ ျဖစ္ေနျပန္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လွည္းစီး ေနရင္း ဖိုးေထြးတို႔ကို ၾကည့္ကာ စကားဆိုလာေလသည္ ။
“ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ”
“ဟာ ဘိုးထင္ ေက်းဇူးဆိုတာ ဘယ္တုန္းက ေျပာတက္သြားတာလဲ ငါတို႔ ေပပင္သားေတြက ေက်းဇူးဆိုတဲ့ စကားကို ေတာင္ သိပ္နားမလည္ဘူး ”
ဖိုးေထြးေျပာသည္မွာ ဟုတ္ေပ၏ ေပပင္႐ြာသားမ်ား အကုန္လုံးနီးပါး ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ဆိုေသာ စကားလုံးကို မသုံးၾကပါ သူတို႔ ႐ြာတင္ မဟုတ္ က်န္ေသာ ႐ြာမ်ားသည္ လည္း အသုံးမျပဳေပ ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ဆိုေသာ စကားရပ္ မတြင္က်ယ္ေသးသည္ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ေတာက်လြန္း၍ လည္း ျဖစ္ႏိုင္၏ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုေသာစကားကို ႏြားပြဲေဈး ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွ စားပြဲထိုးေလးေျပာတာ ပထမဆုံးၾကားဖူးခ်င္ျဖစ္သည္ ၊ သူတို႔႐ြာမွာ ေက်းဇူးဆိုေသာ စကားကို မသုံးေပမဲ့ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ အေတာ္ကို ေက်းဇူးဥပကာ တင္တက္သည္၊ ပါးစပ္မွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုေသာ စကားလုံးကို မေျပာတက္ခ်င္းေပ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုေသာ စကားရပ္သည္ ၿမိဳ႕သားမ်ားအတြက္ သီးသန႔္ သုံးရေသာ စကားလံုးဟု ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ မွတ္ယူထားခ်င္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ။ ယခုလည္း ထူးထူးျခားျခား ဖိုးေထြးတို႔ အားေက်းဇူးတင္စကားဆိုေနေသာ ေမာင္ဘိုးထင္အား သူတို႔ အားလုံး အံ့ဩတႀကီး ၾကည့္ေနကာ ဦးခုတၱက ၏ ေနအိမ္သို႔ လွည္းေလးစီးလို႔ သြားေနၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၃
ကမာၻႀကီးသည္ လည္ပတ္ေနသည္ဆိုတာကို ေမာင္ဘိုထင္တို႔ ေသခ်ာမသိေပ သူတို႔ သိသည္က ေနႀကီးသည္ အေရွ႕မွ အေနာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းသြားေနသည္ဟုသာ သိသည္ ထို႔ေၾကာင့္ ေနလုံးႀကီး သည္ အေနာက္ဘက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း သြားေနကာ အပူရွိန္ေလွ်ာ့ ၾကသြားေသာ ေၾကာင့္ ေပတူးမွ ေနလုံးႀကီးကို ၾကည့္ကာ ျပစ္တင္ ေျပာဆိုေနသည္ ။
“ေတာက္ ဒီေနႀကီးကလည္း သြားတားျမန္ကိုျမန္တယ္ အိမ္က သံႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ၿပီး လိုသေလာက္ ေ႐ြ႕လို ရရင္လည္းအေကာင္းသား ”
“ဟ ေပတူး ဘာေတြ ေဒါပြေနတာလဲ”
“ေမးစမ္းပါနဲ႔ ကိုဖိုးေထြးရာ ကိုသာရ လွည္းကပဲ ေႏွးေနတာလား ဟိုမိုးေပၚက ေနလုံး ႀကီးကပဲ ျမန္ေနတာလား မေျပာတက္ပါဘူး ေနကေစာင္းေနၿပီ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာင္းေဝွးကို ျမန္ျမန္ ရွာၿပီး ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်င္ၿပီဗ် ”
“ေနပါဦး မင္းက ဘာလို႔ေလာေနတာလဲ ”
“အိမ္ကို သတိရလို႔ေပါ့ ဗ်ာ ”
“ထူးထူး ဆန္းဆန္းပါလား ေပတူး”
“ေအးဗ်ာ က်ဳပ္အရင္က ဘာကို မွ သတိရတာ မဟုတ္ဘူး အခုမွ အိမ္ကို သတိရေနတယ္ ”
“ေအးေပါ့ကြာ မင္းက အသက္ငယ္ေသးတာ ကို ”
“အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ဘူး ကိုသာရ ရ က်ဳပ္ဒီထက္ၾကာတဲ့ ခရီးေတြ ေတာင္သြားဖူးပါတယ္ ဘာမွကို သတိရတာ မဟုတ္ဘူး အခုမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာ ”
ထို႔ေနာက္ ေပတူးအား ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဝိုင္းဝန္း ႏွစ္သိမ့္လိုက္ကာ ဦးခုတၱက ၏ အိမ္သို႔ လွည္းေလးျဖစ္ ျပန္လည္သြားေနၾကပါေလတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၄
ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္တြင္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ဦးခုတၱက၏ သစ္လုံးအိမ္ေလးသိူ႔ ေရာက္ရွိလာၾကေလသည္ ၊ ဦးခုတၱကသည္ သူ၏ အိမ္ အဝင္ေပါက္မ်ားအား ျပင္ဆင္ေနသလို မဝကၤသည္လည္း သူတို႔၏ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို လဲ လွည္ေနၾကသည္ ၊ ပုံမွန္အိုးမ်ား ပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းထားဟန္ရွိကာ ထိုသာမာန္လူအသံုးေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားကို ေဆးေၾကာေနေလသည္ ၊ အရင္ သုံးခဲ့သည့္ ေသးေကြးေသာ ပစၥည္း ေလးမ်ားကိုလည္း ျပန္သိမ္းေနေလ၏ ၊ ထို႔ေနာက္သူမတို႔ ေျမး အဖိုး ႏွစ္ေယာက္သည္ လွည္းတစီး ႏွင့္ သူတို႔ အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္လာေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ျမင္ေသာ အခါ အံ့ဩ ဝမ္းသာေနၿပီး
“ေကာင္ေလးေတြ လမ္းမ်ားေပ်ာက္လာတာလား ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔ ျပန္ေရာက္လာတာ ငါဝမ္းသာတယ္ကြာ မင္းတို႔ကို ကေကာင္းေကာင္း ေက်းဇူး မဆပ္ရေသးဘူး”
“ဦးခုတၱကေရ အျဖစ္ကေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္ေကာင္ဘိုးထင္ေပါ့ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ိန္စာကို ပ်က္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို တျခားသူကို ေပးလိုက္လို႔ဗ်ိဳ႕ အဲ့တာ လိုက္ရွာရဦးမွာ ႐ြာျပန္လို႔မရေသးဘူး ”
“ဟုတ္လား ျဖစ္ရေလကြာ ကဲေျပာ ငါတို႔ ဘာေတြကူညီရမလဲ ”
ဖိုးေထြးသည္ ဦးခုတၱက ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ ၊ ဦးခုတၱကသည္ သာရ ႏွင့္ လွည္းျဖဳတ္ကူရင္း စကားေျပာေနခ်င္းျဖစ္၏ ထို႔ေနာက္ သာရသည္ ႏြားကို ဆြဲရင္း ဦးခုတၱကိုၾကည့္က ာ
“ဦးႀကီးေရ ေျပာရမွာ အားေတာ့နာတယ္ က်ဳပ္တို႔ ေပးခဲ့တဲ့ ထဲက ဆန္ေလး တခြဲေလာက္ နဲ႔ ဆီေလး နည္းနည္းပါးပါ ျပန္လို ခ်င္လို႔ပါ ”
“မဟုတ္တာ အကုန္ျပန္ယူသြား ဦးႀကီးအိမ္မွာ မင္းတို႔ ထားခဲ့တဲ့ အတိုင္းရွိေသးတယ္ ေနာက္ ေန႔မွ ႐ြာထဲက မေျပလည္တဲ့ သူေတြကို လိုက္ေဝ မလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ေဟ ”
“အကုန္ မယူပါဘူး ဆန္တတင္းေလာက္ နဲ႔ ဆီနည္းနည္း ယူသြားမယ္ ဦးႀကီး အိမ္မွာဆန္အိတ္ အပို ရွိလား ”
“ပူ မေနနဲ႔ ငါေကာင္ေလးေတြ အဲ့တာ ၿပီးမွ ငါအဆင္ေျပ ေအာင္လုပ္ေပးထားမယ္ အခု ေတာ့ မင္းအမ ထမင္းခ်က္ေနေလာက္ၿပီး ဒီည ေတာ့ ငါ့အိမ္မွာပဲ အိပ္ၾကကြာ ”
သာရ ႏွင္ ဖိုးေထြးသည္ ဦးခုတၱက၏ စကားကို ေခါင္းညိတ္လိုက္ေလသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္သည္က မဝကၤ အနားသြားက သူမ ထမင္းခ်က္ေနသည္ကို ထင္းသည္ကူလိုက္ ေရခပ္ကူလိုက္ျဖစ္ စကား တေျပာေျပာ ႏွင့္ ရယ္ေမာေနသည္ ၊ ထိုအခ်င္းအရာကို သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြး ျမင္ေသာအခါ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း အသံတိုးတိုး ႏွင့္ စကားဆိုေလသည္။
“ဒီေကာင္ သူအဘ ေတာင္ေဝွးႀကီးေပ်ာက္သြားတာကို မဝကၤနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ၿပဳံးေနတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ဒီေကာင္ဘိုးထင္ငါတုိ႔ထက္ ငယ္လို႔ ငါတို႔ နဲ႔ ႐ြယ္တူဆို ငါ့ မိေက်ာ့ နဲ႔ မင္း လွရင္ေတာင္ စိတ္မခ်ရဘူးဟ”
“ေအးဟုတ္တယ္ ဟို ႏွစ္ေကာင္လည္း ဘာထူးလည္း အစတုန္းကေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ပင္ပန္းလို႔နဲ႔ အိပ္အိပ္ေနတာ အခုေတာ့ သူတို႔ မဟုတ္တဲ့ အတိုင္းပဲ ဟိုေကာင္သာေအးကို ၾကည့္ ထင္းသယ္ေနတာမ်ား လွညး္တစီးတိုက္ေလာက္ပါတယ္ ”
“ေတာက္ ဒီေကာင္ေတြက ဗီဇပါလာတာလား ဒါမွ မဟုတ္ ငါတို႔နဲ႔ ေပါင္းလို႔ ဒီေကာင္ေတြ ဒီလို ျဖစ္ကုန္တာလား မသိေတာ့ဘူးကြာ ”
ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရသည္ သူတို႔ အ႐ြယ္ႀကီးေတြႏွင့္ သြားဝိုင္းကူလို႔ မသင့္ေသာ မဝကၤ ထမင္းခ်က္ေနေသာ ေနရာကို ၾကည့္ရင္း မေက်မခ်မ္းျဖစ္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အတင္းအား ႏွစ္ေယာက္သား တိုးတိုး ဆိုေနၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၅
ဦးခုတၱက ႏွင့္ ေျမးမေလးျဖစ္သူ မဝကၤတို႔သည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ အား ေကာင္းမြန္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ေကြၽးေမြးၾက၏ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ျပန္ေရာက္ေနသည္ကို သတင္းရသြားေသာ ကန္ေပါက္႐ြာလူႀကီးသည္ သူ၏ တပည္ သုံးေယာက္ႏွင့္ ထမင္းအုပ္ ႏွင့္ ဟင္းမ်ိဳးစုံကို ယူလာကာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အားေကြၽးေမြးေလသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ထမင္းစားၿပီး ၍ ေရေႏြးၾကမ္း အိုးကို အလည္မွာ ခ်လို႔ စကားစမည္ ေျပာၾကေလ၏ ၊ ကန္ေပါက္႐ြာလူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ေက်းဇူးတင္စကားကို အထပ္ထပ္ ဆိုေနျပန္၍ တားယူထားရသည့္ အထိျဖစ္၏ ထို႔ေနာက္ ႐ြာလူႀကီး သည္
“ေမာင္ရင္တို႔ကို က်ဳပ္တို႔ တ႐ြာလုံးက ေက်းဇူးတင္ေနတာပါ အရင္ကဆို က်ဳပ္တို႔ မလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ လူေတြကို သတ္ခဲ့ရတယ္ အခုေတာ့ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ အဲ့လိုေတြ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး ဒါနဲ႔ အေစာက ေျပာေနတာ ၾကားလိုက္ပါ တယ္ ေတာင္ေဝွး ေပ်ာက္တယ္ဆိုတာေလ လွည္းေပၚက ျပဳတ္ၾက က်န္ခဲ့တာလား ”
“ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ ႐ြာလူႀကီးရာ က်ဳပ္ကိုတိုင္ ေပးလိုက္မိတာ ”
“ဟာ ဆန္းလွ ပါလားကြ ”
“က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ေဝွးကို လာေပးတုန္းကလည္း လင္းတ ငွက္ေတြ ခ်ီၿပီး လာေပးတာေလ အခု က်ဳပ္ တို႔လွည္းေပၚ လင္းတ ငွက္ႀကီးေတြ ကပ္ၿပီးျပန္ေနေတာ့ လာေပးတဲ့ ငွက္ႀကီး ေတြ ထင္ၿပီး ေပးလိုက္မိတာ ”
“အဲ့တာဆို ေမာင္ရင္တို႔ ေတာင္ေဝွးက္ု ကလိမ္က်ၿပီးယူသြားတာေပါ့ ”
“ဟုတ္တာ ေပါ့ ဦးႀကီးရာ ”
ထို႔ေနာက္ ႐ြာလူႀကီးသည္ ဦးခုတၱကကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ
“ကိုခုတၱက ဘယ္လို လဲ က်ဳပ္တို႔ ကူညီလိုက္ၾကမလားဗ်”
“က်ဳပ္အေနနဲ႔က ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး ႐ြာလူႀကီးသေဘာပါ ”
ထို႔ေနာက္ ႐ြာလူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဘက္ကို ျပန္လွည့္ကာ
“ကဲ ေမာင္ရင္တို႔ ဘာမွစိတ္ပူမေနနဲ႔ ဦးႀကီးတို႔ကို ေက်းဇူးျပဳဖူးေတာ့ ေမာင္ရင္တို႔ကိုလည္း ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးျပဳပါရေစ ”
“ဘႀကီးေျပာတာ က်ဳပ္သိပ္နားမလည္ဘူး ”
“ဒီလို ေမာင္ရင္ေလးရဲ႕ ဘႀကီးတို႔႐ြာမွာ ေက်ာက္စိမ္း မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တုေလးရွိတယ္ သူကို မယ္ေတာ္ လို႔ပဲေခၚၾကတယ္ နာမည္ေတြ ဘာေတြေတာ့ ဘႀကီးတို႔လည္း မသိဘူး ဘႀကီးတို႔ စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ မိုးအရမ္းေခါင္ေနတယ္ဆို မယ္ေတာ္ ႐ုက္တုနားသြားၿပီး ဆုေတာင္းလိုက္ရင္ အဲ့ည အိပ္မက္ေပးတယ္ အစီအရင္ေတြ လုပ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ ဘႀကီးတို႔ အစီအရင္ လုပ္ရင္ တကယ္မိုး႐ြာလာတယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ႐ြာလူႀကီးေျပာစကားကို စိတ္ပါဝင္စားစြားနားေထာင္ေနၿပီး ဆက္ၿပီး ေမးခြနး္ေမးလိုက္သည္
“တိုက္ဆိုင္တာ ေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ဘႀကီးရ ”
“ေမာင္ရင္ေလးရယ္ ဘႀကီးတို႔ ဘိုးေဘးေတြေခတ္ကတည္းကဆိုေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ”
“အဲ့တာဆိုလည္း က်ဳပ္တို႔ကို ကူညီပါဦး ဘႀကီးရာ က်ဳပ္အဘက အဲ့ေတာင္ေဝွး မပါရင္ ျပန္မလာနဲ႔လို႔ေျပာတယ္ က်ဳပ္ တေယာက္တည္း အတြက္က မျပန္ရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး သူတို႔ေတြက က်ဳပ္ မျပန္ရင္ သူတိူ႔လည္းျပန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ေတြ႕ေအာင္ ရွာရမွာ ဘႀကီးေရ ”
“စိတ္မပူပါ နဲ႔ေမာင္ရင္ မယ္ေတာ္ကို ဆုေတာင္း လိုက္ရင္ မယ္ေတာ္က အိပ္မက္ေပးလိမ့္မယ္ ေမာင္ရင္တို႔ ထဲက မယ္ေတာ္ ဆီဆုေတာင္းဖို႔ ဘယ္သူလိုက္ခဲ့ မွာလဲ ကြဲ႕ ”
႐ြာလူႀကီး မွ ထိုသို႔ေျပာေသာအခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး သာရ သည္ ႐ြာလူႀကီးအား စကားဆိုလိုက္သည္။
“ဒီက ဘိုးထင္ ပဲ လိုက္လိမ့္မယ္ ႐ြာလူႀကီး ”
“ေအးေအး ခဏေန ဦးႀကီးတို႔ သြားၾကတာေပါ့ကြယ္ ေမာင္ဘိုးထင္ပဲလိုက္ခဲ့ က်န္တဲ့သူေတြက ဒီမွာပဲေစာင့္ပါ ၿပီးေတာ့မွဦးႀကီး ျပန္လိုက္ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါမယ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဦးႀကီးအဆင္ေျပသလို လုပ္ပါဗ်”
ဤသို႔ျဖစ္ ႐ြာလူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၿပီးေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေခၚကာ သူ၏ တပည္မ်ားႏွင့္ အတူ ႐ြာထဲသို႔ ျပန္သြားၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၆
ဦးခုတၱက၏ အိမ္မွ ႐ြာလူႀကီးတို႔ႏွင့္ အတူေမာင္ဘိုးထင္ထြက္လာရာ ႐ြာထဲသို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။ ၊ ႐ြာထဲ ေရာက္ေသာ အခါ အေတာ္ေမွာင္ေနၿပီး ႐ြာလူႀကီးသည္ မီးအိမ္ကို သူ၏ တပည္မ်ားအား သြားယူေစသည္ မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ ႐ြာလူႀကီး တပည္ႏွစ္ေယာက္၏ လက္ထဲတြင္ ေရနံဆီမီးခြက္ ထည့္ထားေသာ မီးအိမ္ေလးကို တေယာက္ တလုံးဆြဲကိုင္ကာ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္ ၊ထို႔ေနာက္ ႐ြာလူႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုထင္အားမီးအိမ္ တခုကိုေပးလိုက္ၿပီး ႐ြာလယ္တြင္ရွိ သစ္လုံးမ်ားကာထားေသာ ၿခံထဲသို႔ ေခၚလာ၏ ၊ သစ္လုံးၿခံစည္း႐ိုး ဝင္ေပါက္ကို ေသာ့ျဖစ္အက်အနခက္ထားကာ ႐ြာလူႀကီးသည္ ေသာ့ကိုဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲသို႔ ဝင္လိုက္ရာ အတြင္းတြင္ေတာ့ သစ္လံုးအိမ္ေလး တလံုးကို ထပ္ေတြ႕ရသည္ ထိုအိမ္ေလးသည္လည္း ေသာ့ခက္ထားျပန္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုထင္ စိတ္ထဲေတြးလိုက္မိသည္ ၊ တ႐ြာလုံး တံခါးမရွိေသာ ဤ႐ြာသည္ ႐ြာ လယ္ရွိ ယခုေနရာအား တံခါး ႏွင့္ ေသာ့အခိုင္အမာ ခက္ထား၍ ႐ြာသားမ်ား အေတာ္ကို ျမတ္ႏိုးသည့္ အရာဆိုတာ သိႏိုင္ေပ၏ ၊ ထို႔ေနာက္ ႐ြာလူႀကီးသည္ အိမ္တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီး
“ကဲ ေမာင္ရင္ေလး မင္းတေယာက္တည္း ဝင္သြားလိုက္ေတာ့ အဲ့ထဲမွာ မင္းစိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း မယ္ေတာ္ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီးဆုေတာင္းေပေတာ့ ေကာင္ေလးေရ ”
“ဟုတ္ ဘႀကီး က်ဳပ္ ဝင္သြားလိုက္ေတာ့မယ္ ဗ်ာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သစ္လုံးအိမ္ေလးထဲသို႔ မီးအိမ္ကို လက္ကဆြဲၿပီး ဝင္သြားလိုက္သည္ အိမ္ေလးထဲတြင္ေတာ့ ရွင္းလင္းေနၿပီး ကြၽန္းခုံတခုံ ေပၚတြင္ အစိမ္းေရာင္ ေက်ာက္စိမ္းျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ႐ုပ္တု တခုကို ေတြ႕လိုက္ရ၏ တေပခြဲမွ်ရွိၿပီး စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ ႐ုပ္တုသည္ အမ်ိဳးသမီးတဦး၏ ႐ုပ္တုျဖစ္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ထို႐ုပ္တုအား သူလက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ မီးအိမ္ႏွင့္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္ ၊ သူတခါမွ် မျမင္ဖူးေသာ စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ ေက်ာက္တုန္းတြင္ ေရွးေခတ္ နန္းတြင္းသူလို႔ ဝတ္စားထားၿပီး ဦးေခါင္းရွိဆံပင္မ်ားကို ဘီးဆံပတ္ ပတ္ထားသည္၏ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုထင္သည္ မီး အိမ္ကို ၾကမ္းျပင္သို႔ ခ် လိုက္ၿပီး မယ္ေတာ္ ႐ုပ္တုကို လက္အုပ္ခ်ီလိုက္ကာ မ်က္လုံးမွိတ္၍ ပါစပ္မွ ဆုေတာင္စကားေျပာၾကားလိုက္ေလသည္
“မယ္ေတာ္ႀကီး က်ဳပ္ရဲ႕ ေတာင္ေဝွးကို သူခိုး ခိုးသြားတယ္ အဲ့တာ ဘယ္သူ ခိုးသြားတယ္ဆို သိေအာင္ ဆုေတာင္းပါတယ္ဗ် ”
ေမာင္ဘိုထင္သည္ သူေျပာတက္သလို ေျပာကာ မီးအိမ္ကို ျပန္ယူၿပီး အိမ္ျပင္ထြက္ ရန္ဟန္ျပင္လိုက္သည္ သူမျမင္ မသိလိုက္သည္က သူကိုင္ထားေသာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မယ္ေတာ္ေက်ာက္စိမး္႐ုပ္တုမွာ ၿပဳံးရယ္ေနသည္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၇
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မယ္ေတာ္႐ုပ္တုအား ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ ကန္ေပါက္႐ြာလူႀကီးသည္ သူ၏ တပည္မ်ားအား ဦးခုတၱက ၏ ေနအိမ္သို႔ လိုက္ပို႔ ေစသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဦးခုတၱက အိမ္သို႔ေရာက္ေသာ အခါ သူအားေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ဖိုးေထြးတို႔ သည္ ေမာင္ဘိုးထင္ ထိုင္လိုက္သည္ ႏွင့္ အက်ဳိးအေၾကာင္း တန္း၍ ေမးျမန္းလိုက္ေလ ၏။
“ဘိုးထင္ အေျခမေန ဘယ္လို တုန္းကြ ‘
“အစိမ္းေရာင္ ေက်ာက္နဲ႔ ထုထားတဲ့ မင္းသမီး႐ုပ္ကိုေတာ့ ဆုေတာင္းခဲ့တာပဲ ”
“ဟေကာင္ေလးရ မယ္ေတာ္ေတာ့ လုပ္ပါဟ ”
“က်ေနာ္ ကေတာ့ မင္းသမီး႐ုပ္လို႔ပဲထင္တယ္ ဒါနဲ႔ ႐ြာထဲက အရီးလွတို႔ ဆံပင္လို ဘီးႀကီး နဲ႔ ပတ္ထားေသးတယ္ဗ် ”
“မင္းကေတာ့ မယ္ေတာ္ကို ည သြားဖူးတာ မို႔လို႔ပဲေနာ္ ေန႔ခင္းသာဆို ဘယ္ေလာက္မ်ား အေသးစိတ္ ၾကည့္မလဲ မသိဘူး ”
“အဲ့တာ ဆို ဘႀကီး႐ြာလူႀကီးေ ျပာသလို က်ဳပ္ကို အိပ္မက္ေပးမွာေပါ့ ဟုတ္လား ဦးႀကီး ”
“ေအး အဲ့လို ထင္တာပဲ ”
“အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ ျဖဳနး္ လို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ေဟ့ေကာင္ သာေအး နဲ႔ ေပတူး မင္းတို႔အိပ္မွာလား လာၾက ငါက ေတာ့ အလုပ္အရ အိပ္လိုက္ဦးမယ္ ”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သာေအး ႏွင့္ ေပတူးတို႔ကို စကားေျပာကာ ဦးခုတၱက ျပင္ေပးထားေသာ အိပ္ယာတြင္ အိပ္လိုက္ပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၈
စိမ္းဆိုေနေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ ထိပ္တြင္ ေက်ာက္ေတာင္ တေတာင္ရွိေလ၏ ၊ ထိုေက်ာက္တိုင္၏ ထိပ္တြင္ေတာ့ ဆယ္ေပမွ်ရွိေသာ ေက်ာက္တုန္းပိုင္း ျပတ္ႀကီး ေပၚတြင္ ေမာင္ဘိုထင္ရပ္ေနသည္ ၊ သူသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေနသလဲဆိုတာ မသိေသးေပ သို႔ေပမဲ့ ေလေအးေအး ေလးမ်ားတိုက္ေနေသာေၾကာင့္ အေတာ္ကို ေနလို႔ေကာင္းေနသည္ သူသည္ ေက်ာက္ေတာင္ အစြန္းကိုသြားကာ စိမ္းဆိုေနေသာ ေတာင္တန္း ႀကီးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ တိမ္ေတြ ဖုံးေနေသာ ေတာင္ႀကီးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ ေတာင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲ ရွိ ေရတံခြန္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အေတာ္ကို အလုပ္မ်ားေနသည္ ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ အေနာက္တြင္ေပၚလာကာ သူအား ေခၚေနေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ အသံကိုပင္ ဂ႐ုမျပဳမိေပ ၊ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ လမ္းမေလွ်ာက္ပဲ ေက်ာက္ျပင္ ႏွင့္ တထြာမွ် အကြာတြင္ လြင့္ေမ်ာလာၿပီး ေမာင္ဘိုစထင္၏ ပုခုံးကို ပုတ္လိုက္ရာ
“အမေလး ”
“ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာ တုန္း”
“အသံေလးဘာေလး ေပးေပါ့ဗ်ာ ”
“နင့္ကို ခၚေနတာပဲ နင္မွ မၾကားတာ ”
“ၾကားမလားဗ် ေလကလည္းတိုက္ ဟို ေရတံခြန္က အသံၾကီးကလည္းဆူ အခုေတာင္ ခင္ဗ်ားေျပာတာ သိပ္မၾကားရဘူး က်ဳပ္ေအာ္ေျပာေနရတာကိုပဲၾကည့္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ထိုသို႔ေျပာ လိုက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ေခါင္းကို တခ်က္ ညိတ္လိုက္ၿပီး
“ဟုတ္သား နင္ေျပာမွပဲ ငါလည္းသတိထားမိေတာ့တယ္ အရင္က လူေတြကိုလည္း ဒီနား ခ်ိန္းတာပါပဲ သူတို႔က ငါ့ေတြ ရင္ ဒူးေထာက္ၿပီး ေၾကာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ နင္ေျပာတာေတြ ငါလည္း သတိမထားမိဘူး ေနာက္တခါ ေခၚရင္ ဒီနားကို မေခၚဘူး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာ ေခၚရမယ္ ”
“ေကာင္းတာေပါ့ ဗ်ာ ဒါေပမဲ ဆူသာ ဆူတာပါ ေနလို႔ကေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕ ေဟာဟိုက ဘာငွက္ေတြ ပ်ံေနတာလဲဗ် ”
“အဲ့တာ ႀကိဳးၾကာေတြေလ ေရတံခြန္ ဘက္ကို ပ်ံေနတာ သေဘာက်လို႔ လား ”
“သေဘာက်တာ ေပါ့ဗ်ာ ေလးခြပါရင္ ပစ္လိုက္ရလို႔ကေတာ့ ပစ္မလြဲႀကီးေတြ ပဲ ”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္စကားၾကားေသာအခါ မ်က္လုံးပင္ ျပဴးက်ယ္သြားရသည္ ထိုေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္ကိုၾကည့္ကာ
“ေကာင္ေလး နင္ငါ့ကို ေသခ်ာၾကည့္စမး္ ငါ့ကို ျမင္ဖူးလား ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္ ၿပီးေနာက္ ေခါင္းကို တခ်က္ကုတ္ကာ
“ျမင္ေတာ့ ျမင္ဖူးသလိုပဲဗ် ေသခ်ာ မွတ္မိေနတာက အရီး ရဲ႕ ဆံပင္ကို ဘီးနဲ႔ ပတ္ထားတဲ့ ပုံကိုပဲ ဪ သိၿပီသိၿပီ အရီးက က်ဳပ္တို႔႐ြာက အရီးလွ နဲ႔တူတာကို သူလည္း ဆံပင္ကို အဲ့လို ပတ္ထားတာ ၿပီးေတာ့ အရီးက မင္းသမီးလိုလည္း ဝတ္ထားေသးတယ္ဆိုေတာ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးလား”
“နင္ကေတာ့ေလ ငါေလဟယ္ ငါ့ကိုေတာင္ မမွတ္မိဘူးလား ”
“မွတ္မိမလားဗ် ေတြ႕မွ မေတြ႕ဖူးတာ ”
“ဟဲ့ အေကာင္ နင္ပဲငါ့ကို ဆုေတာင္းထားၿပီးေတာ့ ငါမယ္ေတာ္ေလ ဟယ္ ”
“အရီးက မယ္ေတာ္လား”
“ေအးဟုတ္တယ္ ”
“အဲ့ေတာင္ေၾကာင့္ တူေတာ့ တူပါတယ္ စဥ္းစားေနတာ ဒါေပမဲ့ အ႐ုပ္ထက္ အျပင္မွက ပိုလွတယ္ဗ် ”
“တကယ္လား ”
“တကယ္ေပါ့ အရီးရယ္ ”
“မယ္ေတာ္ ပါဆို ဘာအရီးလဲ ”
“ေအာ္ ဟုတ္သား ဟုတ္ကဲ့မယ္ေတာ္ က်ဳပ္က မသိလို႔ေျပာမိတာပါဗ်”
“နင့္ရဲ ေတာင္ေဝွး ဘယ္သူ ခိုးသြားလဲ သိခ်င္တာ မဟုတ္လား ”
“ဟုတ္တယ္ မယ္ေတာ္ ”
ထိုေနာက္ မယ္ေတာ္သည္ သူ၏ လက္ညႇိဳးကို ေတာင္ေတြဘက္ထိုးၿပီး ဝိုင္းလိုက္ေလသည္ ထိုအခါ ေတာင္မ်ားသည္လ မယ္ေတာ္ ဝိုင္းလိုက္ေသာ အတိုင္းအတားအတိုင္း မွန္တခ်ပ္လို႔ ျဖစ္သြားၿပီး ထိုထဲတြင္ ေတာင္ေဝွး တေခ်ာင္းကို ကိုင္ ၿပီးၿပဳံးေနေသာ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာအခါ အေတာ္ကို အံဩသြားၿပီး မယုံၾကည္ႏိုင္ေအာင္လည္း ျဖစ္မိသည္ ၊ အေၾကာင္းမွာ ေတာင္နံရံတြင္ေပၚေနေသာ အမ်ိဴသမီးႏွစ္ေယာက္မွာ ေလာင္းကစားသမား မႀကီး ႏွင့္ မေလး ျဖစ္ေနခ်င္းေၾကာင္း ျဖစ္သည္ ။ ထိုအခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ၏ မ်က္လုံးကို သူ မယုံႏိုင္ျဖစ္ေနသလို မယ္ေတာ္ကို လည္း ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ကာ
“မယ္ေတာ္ ဒါက အမွန္လား မယ္ေတာ္ ‘
“အမွန္ပါ နင္တို႔ေတာင္ေဝွးကို သူတို႔ ခိုးသြားတာ ”
“ဒါက်ဳပ္တို႔ ႐ြာက က်ဳပ္တို႔ အသိ မႀကီး နဲ႔ မေလးပါ သူတို႔က စုန္းေတြလား မယ္ေတာ္ ”
“အဲ့တာေတာ့ ငါလည္းမသိဘူး ေသခ်ာတာေတာ့ သူတို႔ ခိုးထားတာပဲ ”
“ေအးဗ်ာ အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘိုထင္ နဲ႔ ေတြ႕ၿပီေပါ့ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေတာင္နံရံတြင္ ေပၚေနေသာ ေတာင္ေဝွးႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ၿပဳံးရယ္ေနေသာ မႀကီး ႏွင့္ မေလးကို ၾကည့္ေနစဥ္ သူမတို႔၏ ပုံရိပ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၍ မယ္ေတာ္အား လွည့္ၾကည္လိုက္ရာ မယ္ေတာ္သည္လည္း ရွိမေနေတာ့ပါ ထို႔ေနာက္ ေတာင္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ သြားသလို သူရပ္ေနေသာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး သည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္လာကာ သူပါ ေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၉
ဦးခုတၱက အိမ္တြင္ တည္းၾကေသာ ေမာင္ဘိုစထင္တို႔ အဖြဲ႕ သည္ မနက္အေစာႀကီး ႏိုးထလာၾကသည္ ၊ သူတို႔ အေစာႀကီးႏိုးလာသည္ဆိုေပမဲ့ မဝကၤသည္ မီးအိမ္ေလးႏွင့္ ထမင္းခ်က္ ေနၿပီျဖစ္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ထမင္းခ်က္ေနေသာ မဝကၤအနားသြားၿပီး ဆားယူသူ ယူ အိုးမဲခဲ ယူသူယူ ၿပီး ေရအိုးစင္ အနားသြားၿပီး မ်က္ႏွာ သစ္လိုက္ၾကသည္ မ်က္ႏွာ သစ္ၿပီးေသာ အခါ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြး တို႔ သည္ ႏြားမ်ားခ်ည္ထားေသာ ေနရာသို႔ သြားေနၾကသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္ တို႔ သုံးေယာက္သည္က ထမင္း ပန္းကန္ယူသူယူ ဟင္းပန္းကန္ ယူသူယူ ႏွင့္ မနက္စာ ထမင္းစားရန္ ျပင္ဆင္ကူေပးလိုက္ၾကသည္ ထို႔ေနာက္ ဦးခုတၱက လည္း ႏိုးလာၿပီမို႔ အားလုံးဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စားေသာက္လိုက္ၾကေလသည္ ၊ မနက္ခင္း အေစာႀကီး ထမင္းစားေနစဥ္ ဦးခုတၱကသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ကာ
“ကဲ ေကာင္ေလး မင္းေတာင္ေဝွး အေျခအေန ဘယ္လို ရွိလဲ ”
ဦးခုတၱက ၏ အေမးစကားေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားလည္း ေမာင္ဘိုးထင္ကို အၾကည့္ေရာက္သြားၾကသည္ ထိုအခါေမာင္ဘိုးထင္သည္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေနေသာ ထမင္းလုပ္ကို ၿပီးေအာင္စားလိုက္ၿပီး
“မယ္ေတာ္ ေျပာတာ အမွန္ဆိုရင္ေတာ့ သူခိုးကို သိၿပီဗ်”
“ဟုတ္လား ဘယ္က လဲ ”
“သိပ္အေဝးႀကီးကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဦးႀကီး က်ဳပ္တို႔ အခု သြားေတာ့မွာပါ ”
“ေအးကြာ မင္းတို႔ လိုအပ္တာ ရွိရင္ေျပာ ”
“ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး ကိုဖိုးေထြ ဦးႀကီးတင္ေပးထားတဲ့ဆန္ေတြ ဆီ ေတြ ျပန္ခ်ေပး လိုက္ဦးဗ်ာ ”
“ဟ ဘာလို႔လဲကြ ငါတို႔က ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးဆက္ရမယ္ မွန္းမသိဘူး ”
“သူခိုးက အေဝးႀကီးက မဟုတ္ဘူးဗ် အဲ့ေတာ့ ဆန္ေတြ ဆီေတြ မလိုေတာ့ဘူး က်ဳပ္တို႔ ႐ြာပဲ ျပန္ၾကရမွာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္မွ ထိုသို႔ေျပာေသာ အခါ သာေအးသည္ ထမင္းစားေနရာ မွ ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ၿပီး
“အဲ့တာ ဆို ငါတို႔ ႐ြာျပန္မဲ့လမ္းမွာ သူခိုး ရွိတာ လား ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ေခါင္းကို သာခါယမ္း ျပလိုက္သည္ ထိုအခါေပတူးသည္ ေနာက္ထပ္ စကားဆက္လာျပန္သည္ ၊
“အဲ့တာဆို ေရအိုးစင္႐ြာက လား ”
“မဟုတ္ဘူး ”
“အဲ့တာဆို ဘယ္ကလဲ ေျပာေလကြာ မင္းက ေျပာရင္ ၿပီးေနတာကို ဆရာႀကီးပံုစံ ဖမ္းေနတယ္ ဦးႀကီး နဲ႔ အမဝကၤ ရွိလို႔ ေပါ့ မဟုတ္ရင္ မင္းကို ငါဆဲ ၿပီး ”
“ဟုတ္တယ္ကြာ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေနတာကို အေတာ္ကို အရစ္ရွည္တဲ့ေကာင္ ငါလည္း စိတ္ကို အေတာ္ ထိန္းထားရတာ ”
သာေအး ႏွင့္ ေပတူးသည္ စိတ္တိုလာၾကသည္ သူတို႔ သည္အရစ္ရွည္ခ်င္းကို သိပ္မႀကိဳက္ေပ ေျပာမယ္ဆိုေျပာ လုပ္မယ္ဆို လုပ္ဟူေသာ ေကာင္ေလးမ်ားျဖစ္သည္ ၊ သူတို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ကို သိေသာ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ေပတူး ႏွင့္ သာေအးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ကာ
“သူခိုးက တို႔႐ြာက ဟ ”
“ဟာ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္လို႔လားကြာ ”
“မယ္ေတာ္ကငါ့ကို ေတာင္ႀကီးကို မွန္လို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး အဲ့ထဲမွာ သူခိုးေတြကို ထည့္ျပတာ ”
“ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ အဲ့တာဆို သူခိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို မင္း အႀကီးႀကီးေတြ ျမင္ရတာေပါ့ “.
“ေအးေပါ့ကြာ မယ္ေတာ္က ျပတာကို ”
“ေအး ဟုတ္လား အဲ့တာ ဆို မယ္ေတာ္က ဘယ္လို ပုံစံလဲ ေဟာင့္ ”
“,ဟုတ္တယ္ ငါလည္းသိခ်င္တယ္ ”
“ငါေျပာျပမယ္ ႐ုပ္တု နဲ႔ေတာ့ သိပ္မတူဘူးကြ သူက အျပင္မွာ အသက္ႀကီးတယ္ ငါေတာင္ အရီးလို႔ေခၚမိေသးတယ္ ‘
“ဟာကြာ မင္းက မယ္ေတာ္ကိုမွ အရီးလို႔ သြားေခၚရလားကြာ ”
“သိမွ မသိပဲ မယ္ေတာ္က သေဘာေတာ့ ေကာင္းပုံပဲဟ ”
“ဆက္ေျပာဦး မယ္ေတာ္က မင္းကို ဘာေတြ ေျပာေသးလဲ ”
“ေျပာတာေပါ့ကြာ မယ္ေတာ္က ငါ့ကို ေခၚေနတာေဟ့ ငါက ေတာင္ေပၚမွာ ေရသံ ေလသံေတြ ဆူေနတာဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္မၾကားရဖူးေလ ”
“ေအး ေပါ့ ဘယ္ၾကားရမလဲ အဲ့ေတာ့ မယ္ေတာ္က ”
“ငါ့လခြမ္း အရွစ္ရွည္တာဘမႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္ေတြကလည္း မင္းတို႔ေမးေနတာ နဲ႔ ေန ကျမင့္ေတာ့မယ္ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႔ လွ်ာက တအားရွည္တဲ့ ေကာင္ေတြ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ဦးႀကီး နဲ႔ မဝကၤ ဒီေကာင္ေတြကို ေသာက္ျမင္ကပ္လာ လို႔ပါါ ”
ဖိူေထြးသည္ ေမာင္ဘိုထင္တို႔ကို ဆဲဆို ေငါက္ငမ္း လိုက္မွ သေကာင့္သား သုံးဦး ေျပာေနေသာ စကားကို ရပ္လိုက္ၾကသည္ ထို႔ေနာက္ သာရသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ကာ
“ေဟ့ေကာင္ ရွင္းရွင္းေျပာ သူခိုးက ဘယ္သူလဲ ဘယ္႐ြာက လဲ ဆရာႀကီး ပံုစံ လာလုပ္မေနနဲ႔ ဖိုးေထြးကို နားရင္းအုပ္ခိုင္းလိုက္မွာ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ဖိုးေထြး၏ လက္စကို သိသည္ လူႀကီးသားဖိုးေထြး သည္ လက္ျမန္ ေျချမန္ရွိသည္ ထို႔ေၾကာင့္ စကားအပိုေမျပာရဲေတာ့ပဲ ေမာင္ဘိုထင္ စကားဆိုလာသည ္
“သူခိုးက အပ်ိဳးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဗ် ”
“ဘယ္အပ်ိဳ ႀကီး လည္း လခြမ္း တယ္မွပဲ ရွင္းရွင္း ေျပာပါ ရႈပ္ေနျပန္ၿပီ ”
“ေလးမႀကီး နဲ႔ ေလးမေလး ဗ်ာ ”
“ဘာ ဟုတ္ပါ့မလားကြာ ”
“ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ မယ္ေတာ္က ေတာင္ႀကီးအျပည့္ျပတာ ေလးမႀကီး နဲ႔ ေလးမေလး မ်က္ခြက္ႀကီးက အျပည့္ႀကီးျမင္ရတယ္ သူတို႔ မ်က္ႏွာက တင္းတိတ္ေတြေတာင္ ျမင္ရတယ္ဗ် ဘာမွ မွားဘူး ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ၏ တိက်ေသာ စကားေၾကာင့္ ဖိုးေထြးတို႔ အထြန႔္ မတက္ေတာ့ပဲ ဦးခုတၱက တင္ေပးထားေသာ ဆန္ ႏွင့္ ဆီကို ျပန္ခ်ၿပီး ေပပင္႐ြာသို႔ သြားဖို႔ ဆိုင္းးျပင္ လိုးးက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၁၀
မႀကီး ႏွင့္ မေလး ေလာင္းကစားသမား ႏွစ္ေယာက္သည္ သူႏွင့္ သိေသာ ေရအိုးစင္႐ြာမွ ပညာသည္ မိသူဇာ၏ ေျပာျပခ်က္ေၾကာင့္ ဦးအုန္းတြင္ ရွိေသာ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးအား။တခ်ိဳ႕ စုနး္ကေဝ ေအာက္လမ္းမ်ားသည္ ေငြ အေျမာက္အမ်ားေပးၿပီး ဝယ္ေနသည္ဟုေျပာေသာ ေၾကာင့္ ဦးအုနး္ ဆီသို႔ သြားၿပီး အရက္ကို ဘႀကီးျမ ႏွင့္ ေပါင္းကာ တိုက္လိုက္ၿပီး မူးေနေသာအခါ အေၾကာင္းစုံေမးေနေလရာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ထံ စုနး္ကေဝ ႏွစ္ေကာင္အား မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးကို သြားပို႔ ခိုင္းသည္ဟု သိရေလသည္ ထိုအခါ အပ်ိဳႀကီး ႏွစ္ေယာက္ သည္ မိသူဇာကို အကူညီေတာင္းၿပီး မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးကို သြားေရ ာက္ယူေဆာင္ထားခ်င္းျဖစ္၏ ၊ ယခုေတာ့ ထိုမိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးအား မမင္းျဖဴးဟု ေခၚေသာ မိနး္ကေလးဆီသို႔ ေငြတေထာင္ ႏွင့္ ေရာင္းရန္ ထြက္သြားၾကၿပီး ျဖစ္ပါေလေတာ့သည ္။
◾ေအာက္လမ္း ဘိုးထင္ ႏွင့္ သူခိုး သည္က ဤမွ်သာ မၾကာမီ ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ မွင့္ နယ္ပိုင္ကေဝ မမင္းျဖဴ ဟုအမည္ရေသာ ဇတ္လမ္းေလးအား တင္ဆက္ေပးပါမည္။
📝ေမာင္တင္ဆန္း
#mgtinsan