Unicode Version
” အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် နယ်ပိုင်ကဝေ “(စ/ဆုံး)
———————————————————-
(၂၉)
◾အခန်း-၁
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ပေပင်ရွာသို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သူ၏ တောင်ဝှေးကို ခိုးထားသော မကြီး နှင့် မလေးအိမ်သို့လှည်းကို တန်းပြီး မောင်းဝင်သွားလိုက်သည်၊ အိမ်ဝိုင်းထဲသို့လှည်းရောက်သည်နှင့် မောင်ဘိုးထင်သည် လှည်းပါ်မှ ခုန်ချကာ အိမ်ထဲသို့ မဝင်ခင်အထိ မကြီး နှင့် မလေးအား တကြော်ကြော် အော်ကာ အိမ်ထဲဝင်သွားလေသည်။
“လေးမကြီး လေးမလေး ”
“ဟဲ့ ဘိုးထင် လူစုံတက်စုံ ပါလား ဘာများဖြစ်လို့လဲ ကွဲ့”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ အရီးရွှေမိရယ် အရီးရဲ့ သမီးနှစ်ယောက်က ကျုပ်ရဲ့ တောင်ဝှေးကြီးကို ခိုးသွားလို့ ဗျ”
“ကဲ ဒီ အရူးမ နှစ်ေယာက်က နင့် တောင်ဝှေးခိုးပြီး ဘာလုပ်တာတုန်း ငါ့အိမ်မှာလည်း တောင်ဝှေးတွေ ပေါ်မှ ပေါ်ပါပဲ ဒီအရူး မ နှစ်ယောက်နဲ့တော့ ခက်ပါတယ် ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ဘာပြောရမယ်မှန်း မသိအောင် အရီး ရွှေမိကို ငေးကြည့်နေမိသည် ၊ ရှင်းပြရင်လည်း ရှုပ်နေမည်မို့ ေမာင်ဘိုးထင် နှင့် အတူတူ ယှဉ်ရပ် နေသော ပေတူးသည် အရီးရွှေမိကိုကြည့်ကာ
“အရီးရဲ့ သမီးတွေ အိမ်မှာ ရှိလား ”
“အဲ့ မသာမတွေကို နှင်ချထားတာ ငါ့နွား နှစ်ကောင်ဆုံးပြီးကတည်းက ဒင်းတို့ကို အိမ်မှာ မနေခိုင်းဘူး ငါနွားနှစ်ကောင် ပြန်ရမှ အိမ်ပြန်လာလို့ ပြောထားတာ ”
အရီးရွှေမိသည် မောင်ဘိုထင်တို့ကို သေချာကြည့်ပြီးပြောသောကြောင့် ။ အိုးမလုံသော မောင်ဘိုးထင်တို့သည် အရီး ရွှေမိကို အမြန် နုတ်ဆက်ကာ လှည်းပေါ် အမြန်တက်ပြီး အရီးရွှေမ် အိမ်ဝိုင်းထဲမှ မောင်းထွက် လိုက်ကြလေသည် ၊ မြန်မြန် မသွားလို့က မဖြစ်ပေ အရီးရွှေမိရဲ့ နွားတရှဉ်းကို ရောင်းပြီး ဖဲရိုက်စဉ်က အတူပါသွားသူမှာ သူတို့မဟုတ်ပါလား ဤသို့ ဖြစ်မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့၏ အိမ်များသို့ ပြန်လိုက်ကြပြီး ဦးအုန်း၏ အိမ်တွင် ညနေ ပြန်စုရန် သဘောတူလိုက်ကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၂
မောင်ဘိုးထင်သည် အိမ်သို့ ကုပ်ချောင်းချောင်း နှင့် ဝင်လာစဉ် အိမ်ရှေ့တန်းလျားတွင် ထိုင်သော ဦးအုနး်မှ ချောင်း သံ တချက် ပေးလိုက်ကာ
*အဟမ်း ကောင်လေး မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေး ပြန်ရခဲ့လား ”
“ဟို ဟိုလေ မရသေးပါဘူး”
“မင်း ကွာ ငါရဲ့ တန်ဖိုးရှိလှတဲ့ မိုးကြိုး စက်တောင်ဝှေးလေးကို မှ ဖျောက်ပြစ်ရတယ်လို့ကွာ ”
“အတော် ပင်ပန်းသွားလို့ပါ အဘရာ ”
ဦးအုန်းသည် မည်သည့်စကားမှ မပြော ရေနွေး တခွက်ကို သောက်နေစဉ် အိမ်ဝိုင်းဝ မှ ဘကြီးမြ၏ အော်ခေါ်သံက ထွက်လာလေသည်
“ငအုန်း ဟေ့ငအုန်း “,
“ဘကြီးမြ လာလေ အဘရှိတယ် ”
ဦးအုနး်သည် ဘကြီးမြ အသံ ကြားသော အခါမျက်နှာအနည်းငယ် ပျက်နေလေသည် ၊ ဘကြီးမြသည် မောင်ဘိုးထင်ကို တွေ့ သောအခါ ပြုံးပြပြီး
“ငါတောင်းပန်ပါတယ် ဘိုးထင်ရာ ငါမကောင်းတာပါ ”
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဗျ ”
“ဟို အပျိုကြီး နှစ်ယောက်က ငါ့ကို အမြည်းကောင်းကောင်း နဲ့ အရက် လာတိုက်တယ်ကွာ ဘာလဲ ဖဲရိုက်တာ နိုင်လို့ လူကြီးသူမ တွေကို ကန်တော့တာ ဆိုပဲကွ ”
“ကန်တော့တာက အရက်နဲ့လားဗျ”
“အေးကွာ ငါကလည်း အ တာပါ သူတို့ကို ရိုးရိုး ထင်နေတာ အဲ့တာ နဲ့ ငါတေယာက်ထဲ တော့ မသောက်ပါရစေနဲ့ ငအုန်း နဲ့ ဆို ရင် အဆင်ပြေမယ် လို့ ပြောပြီး ငအုန်းကို အဖော်ညှိမိတယ်ကွာ ”
“,ကိုမြ တော်တော့ ဗျာ ဘာတွေပြောနေတာလဲ ”
ဦးအုန်းသည် ဘကြီးမြအား ဟန်တားနေပေမဲ့ မောင်ဘိုးထင်မှ ဆက်ပြောဖို့ မျက်ရိပ် မျက်ခြေ ပြလိုက်ရာ ဆက်ပြီး စကားဆိုလေသည် ။
“ငါတို့ အကြောင်းလည်း မင်းအသိပဲ တူတူ အရက်ေသာက်ရင် အမှောက် သောက်တာ ပါးစပ်က လည်း ဘာတွေ ပြောလို့ ပြောမိမှန်း ကို မသိတာ ”
“အဲ့တော့ ဘာဆက်ဖြစ် လဲ ဘကြီး ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ငါ နဲ့ မင်းအဘ မူနေချိန် ဟို မသာမလေး နှစ်ယောက်က မင်းအဘကို မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးအကြောင်းမေးပြီး မင်းတို့ ဆီကနေ လာ သုတ်သွားတာ ပဲ ”
“ဩော်…သိပြီ သီပြီ ”
ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင် သည် ဦးအုန်း အနားသွားကာ
“ဘာတဲ့ မိုးကြီးစက်တောင်ဝှေး မရရင် ပြန်မလာနဲ့ ဟုတ်လား ”
“ဟာ ငါက စတာပါကွာ မင်းကလည်း ငါမင်းလာမယ် ထင်လို့ ဟင်းကောင်းကောင်းချက်ထား တယ် သွားစားလိုက်ဦး ပြီးမှ လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ်ပေါ့ကွာ ”
“ဘာဟင်း ချက်ထားတာလဲ ”
“အမဲသား ”
မောင်ဘိုးထင်သည် ဦးအုန်းကို စူးစိုက်ကြည့်နေလေရာ ဦးအုန်း မလုံ မလဲ နှင့် ဘကြီးမြအား ရေနွေးသောက်ရန် ခေါ်နေပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၃
ညနေအချိန်တွင် ဖြစ်သည် ၊ ဦးအုနး်၏ အိမ်သို့ ဖိုးထွေး နှင့်သာရ ပြီးနောက် ပေတူးနှင့် သာအေးတို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည် ၊ သူတို့ ရောက်လာသောအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် ဦးအုန်းကို ကြည့်ပြီး တိုးတိုး လိုက်ပြောနေလေရာ တန်းလျားတွင် ထိုင်နေသော ဦးအုန်း မနေတက် မထိုင်တက် ဖြစ်ေနရသည် ၊ ထို့နောက် ဦးအုနး်သည် မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်ကာ
“ကောင်လေး မင်း ဟိုကောင်တွေကို ငါ့အတင်း ဘာလို့ လိုက်ပြောနေတာလဲ ”
“,ဟာ မပြောပါဘူး အဘရ ”
“ဟေ့ကောင် မင်းမပြောရင်း အဲ့ ကောင်တွေက ငါ့ကို ကြည့်ကြည့်နေမလား မင်း အတင်းပြောလို့ပေါ့ကွ ”
“မပြောရပါဘူးဗျာ မယုံရင် ကိုဖိုးထွေးတို့ကို မေးကြည့်ပါလား”
မောင်ဘိုးထင်သည် ဖိုးထွေးအား မေးငေါ့ပြပြီး ဦးအုနး်အားစကားဆိုလိုက်၏ ၊ထိုအခါ ဖိုးထွေးသည် ဦးအုန်းကိုကြည့်ပြီး
“ဟုတ်ပါတယ် ဘိုးထင်ေပြာတာက ကျုပ်တို့ မနက်ဖြန် ရေအိုးစင် ရွာကို သွားကြမယ်လို့ပြောတာပါဗျ “,
“အဲ့တာကို အဲ့ကောင်က ဘာလို့ တိုးတိုး တိုးတိုး လိုက်ပြောေနတာလဲ ဒီကောင် ငါ့အတင်း လိုက်ပြောနေတာ နေမှာပါကွာ”
“ခက်ပြီ ဦးအုန်းရာ တကယ်မပြောပါဘူးဆို ဦးအုန်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ ကြည့်ရတာ တမျိူပဲ ”
“ဟာ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွာ မင်းတို့ကလည်း”
“တခုခု တော် ဖြစ်နေပါတယ် ဦးအုန်းရာ ဦးအုန်းကို ကြည့်ရတာ တခုခု ဖြစ်နေသလိုပဲ ”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကွာ မင်းတို့ တိုင်းမင်းတို့ စကားပြောကြ ငါအိမ်ပေါ်တက်လိုက်ဦးမယ် သွားမှာ လာ မှ ငွေလိုအပ်ရင် ငါ့ပြော ဘာလိုလို ငါ့ပြောကွာ နော် ့ ”
“ဦးအုန်း အတော်ကို သဘောကောင်းနေပါလား ဘာလဲ ထီပေါက်ထားတာလား ”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ မင်းတို့ကို စေတနာ ရှိလို့ပါ ”
“ထူးထူး ဆန်းဆန်း ကျုပ်တို့ကို စေတနာရှိတယ် ဟုတ် လား”
“မင်းတို့ကလည်း ကွာ ငါ သွားပြီ”
ဖိုးထွေးတို့သည် သဘောအရမ်း ကောင်းနေသော ဦးအုနး်ကို ကြည့်ပြီး အတော်ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်သည်က အကျိုး အကြောင်း သိနေသည် မို့ ဘာမှ မပြော ဦးအုနး်ကို သာ ကြည့်နေလေရာ ၊ ဦး အုန်းတယောက် အိမ် ပေါ် တက်သည် အထိ မောင်ဘိုးထင်အား ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်လုပ်နေပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၄
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ဖိုးထွေး နှင့် သာရကို အနားေပးလိုက်ကာ မောင်ဘိုးထင် ၊သာအေး နှင့် ပေတူးတို့ ရေအိုးစင် ရွာသို့ ထွက်လာသည် ၊ ရေအိုးစင်ရွာသို့ ရောက်သော အခါ သူတို့သည် ပန်းချီငို အိမ်သို့ သွားလိုက်ကြသည် ၊ ပန်းချီငိုသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို တွေ့သည့်အခါ သူ၏ ပြုံးမှန်း မသိ မဲ့မှန်းမသိ မျက်နှ။ ရုပ်သွင် နှင့် စကားဆိုလေသည်
“ထူးထူး ဆန်းဆန်း ပေပင်ရွာက ငမွေထိုးလေးတွေပါလားကွ လာကြ လာကြ ”
“ကိုပန်းချီငိုရာ ဘယ်လိုကြီး ပြောလိုက်တာ တုန်းဗျ ”
“အေး မင်းတို့ရွာ ငါလာဦးမလို့ အခုေတာ့ မင်းတို့ လာတာနဲ့ အဆင်ပြေသွားပြီ “,
“ဘာဖြစ်လို့ တုနး်ဗျ ”
“ငါ မင်္ဂလာဆောင်ေတာ့ မှာ လေကွာ “,
“,ဟ တကယ် ကြီးလား ”
“တကယ်ကြီးပေါ့ ကွာ ဘယ်သူနဲ့ တုနး်ဗျ ”
“အဲ့တာ တော့ နောက်တော့ သိမပေါ့ကွာ အခုတော့ မင်းတို့ လာရင်း ကိစ္စကိုပြော ဦး ”
“လာရင်း ကိစ္စကတော့ ကျုပ်တို့ ရွာက မကြီး နဲ့ မလေးကို သိတယ် မဟုတ်လား အခုတလော သူတို့ အိမ်ပြန်မလာပဲ ရေအိုးစင် ရွာမှာ သောင်တင်နေတယ်ဆို အဲ့တာ ဘယ်သူ အိမ်မှာနေတာလဲ ဗျ”
“ကောင်ရေ မင်းတို့ ရွာက အဲ့ အပျို ကြီးတွေ အကြောင်းတော့ မပြောစမ်းပါနဲ့ ငါဆီက ငွေ တရာချေးပြီး အခု ရူးချင်ေယာင် ဆောင်နေတယ် တော်တော် ဆိုးပါတယ် ကွာ ”
“ခင်ဗျားက ကျုပ်တို့မှ မမေးတာ အဲ့ အပျိုကြီးတွေကို သူအမေကပါ အိမ်ပေါ်က နှင်ချထားတာ ဗျ ”
“ဟုတ်လားဟ ဘာလို့ လဲ ကွ ”
ပန်းချီငိုသည် ထိုသို့ မေးသော အခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် နွားရောင်းပြီး ဖဲ ရိုက်သည့် အကြောင်းကို မေပြာပဲ ၊ စကားလမ်း ကြောင်း လွှဲ လိုက်ကြသည် ။
“အဲ့တာတွေက ထားလိုက်စမး်ပါဗျာ အခု ခင်ဗျားတို့ရွာက ဘယ်သူအိမ်မှ နေနေ တာလဲဆိုတာ သိချင်လို့ ”
“ဘယ်မှာ ရှာမနေနဲ့ ကောင်ရေ ရွာမြောက်ဘက်ပိုင်းက မိသူဇာ အိမ်ကိုသာသွားချေ သူတို့က အဲ့မှာနေနေတာ ”
“အဲ့ဒါဆိုလည်း ကျုပ်တို့ လိုက်သွားလိုက်ဦးမယ်ဗျာ နော်”
“မိုးလည်း ချုပ်နေပြီ အဲ့က ပြန်ရင် ငါ့အိမ်မှာပဲ အိပ်ကြ ကြားလား ငါ မင်းတို့အတွက် ညစာ ချက်ထားမယ် ”
“ကောင်းတာပေါ့ ကိုပန်းချီငိုကြီး ရာ ”
ထို့ောနက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ပန်းချီငိုကို နုတ်ဆက်ကာ ရေအိုးစင်ရွာ ရွာမြောက်ပိုင်းရှိ မိသူဇာ၏ အိမ်သို့ ထွက်သွားကြပါလေတော့သည်။
◾အခန်း -၅
မိသူဇာ မိသူဇာအမည်ရသော ရေအိုစစင်ရွာသူသည် ခေါင်းစုန်း အဆင့်ရှိသော စုန်းပညာသည် တယောက်ဖြစ်သည် ၊ သို့ပေမဲ့ မိသူဇာအား မည်သူမျှ စုန်း ပညာသည်လို့ မထင်ပေ သူမအား ရေအိုးစင်ရွာသားမျာ ထင်မြင်ထားသည်မှာ အကြွေးထူသော လောင်းကစားသမား ယဟုသာ ထင်ထားကြသည် ၊ ယခုေတာ့ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် မိုးကြိုးစက်တောင် ဝှေး ခိုးသွားသော မကြီး နှင့် မလေးအား ရှိလို ရှိငြား သွားနေချင်းဖြစ်သည် ၊ မိသူဇာကို တော့ ပညာသည် တယောက်မှန်း သူတိူ့ မသိကြပေ ၊ မောင်ဘိုးထင်သည် မိသူဇာ အိမ်ဝိုင်းထဲ ဝင်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်ပြီး တခုခု ကို အာရုံ စိုက်နေသည်ထို့နောက် ၊ သူ၏ ခြေေထာက် မှ ခြေစာမှုန့်ကို မြတ်လုံးမှာ ကွင်းပြီး ကြည့်လိုက်၏ ၊ ထူးရှားသည် အရိပ်အေယာင်သည်က မတွေ့ရသေးပေ ထို့ေနာက် ပေတူးသည် အိမ်ဝိုင်းဝ မှ နေ၍ မိသူဇာအားာလှမ်း အော် ခေါ်လိုက်လေသည် ။
“လေး မိသူဇာ ရှိလား ”
“အေးရှိတယ်ဟေ့ ဘယ်သူလဲ ”
မိသူဇာသည် အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ မောင်ဘိုးထင်တို့ ရှိရာသို့ လာနေသည် ထိုအခါမှ မောင်ဘိုးထင် မိသူဇာကို သေချာကြည့်လိုက်ရာ စုန်း အခိုးအငွေ့ ညို့ညို့ မှိုင်းမှိုင်းသည် သူ၏ ကိုယ် တွင် ဝေ့ဝဲနေသည် ၊ အနက်ရောင် အဆင့်မဟုတ်သော ကြောင့် မကောင်း မှုကို သိပ်မပြုရသေးဘူးဆိုတာ မောင်ဘိုးထင် နားလည် ထားသည် ၊ ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင် သည် မိသူဇာ အား စုနး်ကဝေ ဖြစ်သည်ဆိုတာကို မသိချင်ယောင် ဆောင်ကာ နေလိုက်ပြီး
“လေးကြီး ကျုပ်တို့က မကြီး နဲ့ မလေးကို ရှာနေတာပါ ”
“အဲ့တာဆို ရင် ငါအိမ်မှာ မရှိဘူး ပြန်ကြ ”
“တခြားသူတွေ ပြောတော့ သူတို့က လေးကြီး အိမ်မှာနေတာပါတဲ့ ဗျ”
“အရင်ကနေတယ် အခု မရှိတော့ဘူး သွားသွား ”
မောင်ဘိုးထင်သည် သူ့တို့အား စိမ်းစမ်း ကားကား ဆက်ဆံနေသော မိသူဇာကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ
“လေးလေး ခင်ဗျား တခုခု မဖြစ်ချင်ရင် ကျုပ်တို့ ပြောသလို လုပ်ပါ ‘
“,တယ် မလောက်လေး မလောက်စားလေးတွေက ငါ့ကို လာပြီး ခြိမ်းခြောက်နေပါလား ”
“ကျုပ် အဘ ဦးအုန်း စိတ်တို နေတယ်နော် ခင်ဗျားရဲ့ ဦးခေါင်းပြတ် အိမ်သာထဲ မရောက်ချင် ရင် ကျုပ်တို့ ကို အမှန်တိုင်းပြော ”
မောင်ဘိုးထင်မှာ ခက်ထန်သော စကားကို ဆိုလိုက်ရာ မိသူဇာ အတော် ထိတ်လန့်သွားကာ
“ဦးအုနး် ဆိုတာ ပေပင်က ဦးအုန်းလား ”
“ဟုတ်တယ်”
“အေး အေးပါဟယ် မိုးကြိးစက်တောင်ဝှေးကြီး ခိုးတာ ငါနဲ့ မဆိုင်ပါဘုး သူတို့တိုင်းသူတို့ ကဝေတွေ တွေငှားပြီး လုပ်တာပါ ငါက အကြံလေးပေး ရုံတင်ပါဟယ်”
“တော်စမ်းပါဗျာ အခု အဲ့ သူခိုးမကြီး နှစ်ေယာက် ဘယ်သွားလဲ ”
“ဒီနယ်ကို ပိုင်တဲ့ နယ်ပိုင် ကဝေပျံ မမင်းဖြူး ဆီ မိုးကြိုးစက် တောင်ဝှေးကြီးသွားရောင်းပါတယ် ”
“ဘယ်ကို သွားတာ လဲ ပြောစမး် ”
“ဟို ဟို ရွာထိပ်မှာ စောင့်မယ်ဆို ပြီး မမင်ဖြူက လာခေါ်သွာတာပါ ”
မောင်ဘိုးထင်သည် မိသူဇာကို သေချာ ကြည့်လိုက်သည် လိမ်ေနသည့် ပုံေတာ့ မပေါ်ပေ သို့ပေမဲ့ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် တင်းထားသော မျက်နှာထားကို မလျှော့ သေးပဲ ဆက်ပြီး မေမြန်းလိုက်၏
“ကျုပ်တို့ တောင်ဝှေးကို လင်တ အဖြစ်ပြောင်းပြီးလာယူတာ ဘယ်သူတွေ လဲ ပြောပြစမ်း ပါဦး ”
“အဲ့ အဲ့ဒါတော့ ”
“ရတယ် မပြောနဲ့လေ ကျုပ် အဘကို ပြောပြီး လည်ပင်းကို ဖြတ်ခိုင်း ”
“ပြောပါမယ်ဟယ် သူတို့က တောထဲမှာ ဥယျာဉ် ခြံနဲ့နေတာ ကို ပေါက်ကြီး နဲ့ မဗျားကြီး ဆိုတဲ့ ကဝေ မောင်နှံပဲ ”
“ခင်ဗျာပြောတာ သေချာတယ်နော် ”
“ဆသချာပါတယ် ငါ့ကို စုန်းဆိုတာ ဘယ်သူကို မှ လျှောာက် မပြောပါနဲ့နော် ”
“ခင်ဗျား မလိမ်ဘူးဆို ရင်တော့ မပြောပါဘူး ”
“မလိမ်ပါဘူး ”
ထိုနောက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် မိသူဇာ အိမ်ဝိုင်းထဲ မှ ထွက် ပြီး လမ်းေလျှာက်နေကြရင်း မောင်ဘိူထင်သည် ပေတူး နှင့် သာအေးကို စောင့်ငဲ့ ကြည့်ကာ စကားဆိုလေသည် ။
“ဟေ့ကောင်တွေ ငါတို့ ဟိုကဝေ နှစ်ယောက်ဆီ သွားမလား ကိုပန်းချီငို အိမ်သွားမလား ”
“မင်းသဘောပဲေလ ဘိုးထင် လ ကလည်း သာမှာ ဆိုေတာ့ ယာတောထဲ အရင်သွားရင် ကောင်းမလား ”
“အေးဟုတ်တယ် ဘိုးထင် ငါတို့ တောထဲ အရင်သွားအောင် ကိုပန်းချီငို ဆီ သွားရင် ငါတို့ အပြင် ပြန်ထွက် လို့ အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး ”
“အေးဟုဝ်တယ်ဟ ကိုပန်းချီငိုကြီးက ငါတို့ကို သိပ်စိတ်ချမှ မဟုတ် ူး “,
ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် ရေအိုစင် ရွာ တောင်ယ ာများဘက်ရှိ ကိုပေါက်ကြီး နှင့် မဗျားကြီး အမည် ရသော ကဝေ လင်မယားဆီ သို့ ထွက် လာကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၆
နှစ်ရှည်သီးပင် စားပင်များ ဖြစ် အုံဆိုင်းနေသော ဥယျာဉ်ကြီး ၏ အပေါက်ဝ သို့ မောင်ဘိုးထင်တို့ သုံးယောက် ရောက်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည် ၊ တနာရီကျော် လမ်းလျှောက်လိုက်ရသောကြောင့် အအတော် မိုးချုပ်နေပီ့ ဖြစ်ပေမဲ့ လေရာင်က အတန် အသင့် လင်းနေသော ကြောင့် အဆင်ပြေသည် ၊ မောင်ဘိုးတို့ ထဲမှ ပေတူးသည် မြေဝပ်ငှက်ေသတကောင်ကို ခြေထောက်မှ ဆွဲ ကိုင် ထားသည်။ ၊သူတို့ လမ်း လျှောက်နေစဉ် လှည်းလမ်းပေါ်မှာ မြေဝှပ်ငှက် ထပျံ၍ လေးဂွ အဆင်သင့် ထုတ် ထားသော ပေတူး၏ လက်က မလွတ်ချေ ပေတူး၏ လက်သည်က အတော် ဖြောင့်သည်ဟု ပြောရမည် အရှိန်နှင့် ထပျံသော ငှက်ကို ခေါင်း တည့်တည့် မှန်သည်က အတော် မဖြစ်နိုင်သည့် ကိစ္ပပါ သို့ပေမဲ ငှက်က မြေပြင်ပေါ် ကျပြီးလို့ ပေတူးရဲ့ လက်ထဲတောင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည် ၊ ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်တို့မှာ ကိုပေါက်ကြီး ၏ ဥယျာဉ် ခြံထိပ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး သာအေးမှာ ကျယ်ေလာင်သော အသံ ဖြစ်ခေါ်လေ၏
“ကိုပေါက်ကြီး နဲ့ မဗျား ကြီး ”
သာအေး အော်ခေါ်ပေမဲ့ မည်သို့သော တုန့် ပြန်မှုမှ မရှိသောအခါ ပေတူးသည် သာအေး၏ ပုခုံးကို ပုတ်ကာ နောက်ဆုတ်ဆိုသော အမူ အယာပြလိုက်ပြီး လည်ချောင်းကို ရှင်း လိုက်ပြီး
“အဟမ်း ”
“ကိုဗျားကြီး နဲ့ မပေါက်ကြီး ရှိလားဗျို့ ”
“ဟဲ့ကောင် ပေတူး မင်းမေကြီးတော် ကိုဗျားကြီး ရမှာလား ကိုပါက်ကြီးကွ မင်းကတော့ လေ “,
“မင်းတို့ကလည်း သူတို့ ကြားဖို့ အဓိကပဲ အဲ့လောက်မှားတာ သူတိူ့သိမှာ မဟုတ်ပါဘူး ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ တေယာက် နှင့် တေယာက်စကားပြောနေစဉ် မီး အိမ်ကို ကိုင်လာသော လူနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည် သူတို့၏ ပုံစံများသည် သူတို့ကိုင်ထားသော မီးအိမ်အလင်းရောင် ကြောင့် အသေအချာ မြင် လိုက်ရ၏၊ အသက် လေးဆယ် အရွယ် များဖြစ်ပြီး အမျိုးသားမှ ပိန်ညှောင်ေညှာင် နှင့် ဖြစ်ကာ အမျိုးသမီးမှာတော့ ခပ်ပြားပြားကြီးဖြစ်သည် ခပ်ပြားပြားဆိုသည်မှာ ဦးေခါင်း၏ပြားချင်း ကိုယ်၏ ပြားချင်းကို ဆိုချင်ဖြစ်၏၊ ထို့ကြောင့် ဗျားကြီးဟု နာမည်ပေးထားချင်တော့ မဆိုနိုင်ပေ ၊ သူတို့ လင်မယားကြည့်ရသည် မှာ စုန်းကဝေ ပုံမပေါ် ကြောက်စရာ တကွက်မျှ ပင် မရှိပဲ တူတူ တွဲ မြင်ရသောအခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ မရယ် မိအောင် ထိန်းနေရသညါ သို့ပေမဲ့ ပေတူးသည်ကြာကြာ မထိန်းနိုင်ပေ
“ကဝေတွေ တဲ့ အဟိ”
“ဟေ့ေကာင် မျက်နှာပိုး သတ် အဟိ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့ ၏ ရုပ်သွင်များကို မြင်ပြီး ကိုပေါက်ကြီးဟု အမည်ရသော ပိန်သေး ကဝေသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို စူးဆိုက်ကြည့်ကာ
“ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့က ငါ့တို့ကို ခေါ်တာ ဘာကြောင့်လဲ ပေါက်ကြီး အကြောင်း မသိသေးဘူးထင်တယ် ”
“အမလေး ကြောက်စရာကြီး အဟိ”
ထို့နောင် မောင်ဘိုးထင်သည် ကိုပေါက်ကြီးကို သေချာကြည့်ကာ
“ခင်ဗျားတို့ တွဲပပြီး မနေနဲ့ ကြဗျာ တခင်ဗျားတို့ကို တွဲပြီးမြင်ရရင် ကျုပ်ရယ်ပဲ ရယ်ချင်နေလို့ လာရင်း ကိစ္စကို မပြောနိုင်တော့ဘူး”
မောင်ဘိုးထင် စကားဆုံးသောအခါ ကိုပေါက်ကြီးသည် သူ၏ မိန်းမ မဗျားကြီးဘက်လှည့်ကာ
“ငါပြောသားပဲ နင့်ကို မလိုက်လာပါနဲ့ဆို နင် လိုက်လာတော့ ငါရဲ့ ဟိတ်ဟန်အပြည့် ရုပ်သွင်က ရယ်စရာကောင်းသွာေရာ သွားစမ်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင် ”
“ကျမက ရှင့်ကို ဆိုးရိမ်လို့ပါ ဟိုတခါ ခွေးတိုးထားတုနး်ကလည်း ရှင်လဲတာ ရှင့်ရဲ့ သွားနှစ်ချောင်း နုန့်သွားတယ် မဟုတ်လား အဲ့ လို ဖြစ်မှာဆိုးလို့ လိုက်လာတာပါ”
“ဟာ ဒီမိန်းမတော့ ငါ လုပ်လိုက်ရ မြန်မြန်သွားစမ် ”
နာမည်ကိုပေါက်ကြီး လူပုံကပိန်သေးသည် သူ၏ မိန်းမကို ငေါက်ငမ်းလိုက်ရ မိန်းမဖြစ်သူလည် ခြံထဲပြန်ဝင်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ကိုပေါက်ကြီးသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ဘက်လှည့်ကာ မီးအိမ်ကို မြှောက်ပြီး မောင်ဘိုးထင်တို့မျက်နှာအား သေချာကြည့် လိုက်ချိန် မျက်နှာ ကွက်ခနဲ ပျက်သွား၍ မောင်ဘိုးထင်မှ စကားဆိုလေသည် ။
“ဘယ်လိုလဲ ကိုပေါက်ကြီးရဲ့ ကျုပ်တို့ကို မှတ်မိပြီထင်တယ် ”
“ငါ ငါဘာမှ မသိဘူးနော် မင်းတို့ကောင်တွေ လှည်ပေါ်အိပ်ပျော်နေတယ် ဆိုတာလည်း ငါမသိဘူးနော် ပြီးတော့ တောင်ဝှေးကြီးကို လင်းတတွေ ချီသွားတာလဲ ငါ နဲ့ မဆိုင်ဘူးနော် ”
ကိုပေါက်တူး၏ စကားကြားသော အခါ မောင်ဘိုးထင်တို့ သည် တေယာက်မျက်နှာ တေယာက်ကြည့်ကာ ဒီလောက်တံုးသည့် လူရှိပါဦးမလားဟု တွေးရင်း ပေတူး နှင့် သာအေးသည် ခြံ ထဲ ပြန်မပြေးနိုင်အောင် ပိတ်ရပ်လိုက်ကြသလို မောင်ဘိုးထင်မှလည်း ကိုပေါက်ကြီးအား စကားဆိုလေသည် ။
“ကဲ ကိုပေါက်ကြီး ခင်ဗျာ မညာတက်ပါဘူး ခင်ဗျားတို့ လင်မယား ကြည့်ရတာ စိတ်ကောင်းမရှိတဲ့ သူတွေ ပုံတော့ မပေါ်ပါဘူး ပြောပါ ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်တို့ တောင်ဝှေးကြီးကို လာယူရတာလဲ”
“ပေပင် ရွာက မကြီး နဲ့ မလေးက ငါကို ငွေ တရာပေးလို့ လုပ်ရတာပါကွာ ငါ့သမီးလေး နေမကောင်းလို့ ငါလည်း ဆေးဖိုး ရှာမရတာနဲ့ လုပ်လိုက်မိတာပါ ငါ့ပညာနဲ့ ဘယ်သူကို မှ မပြုစားဖူးပါဘူး အခုဟာလည်း ဘယ်သူမှ သိပ်ပြီး ထိခိုက်မယ် မထင်လို့ လုပ်လိုက်မိတာပါ ”
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့ မထင်မှတ်ထားသော စကားကို ဆိုလာသော ကြောင့် ကိုပေါက်ကြီးအား ငေးေကြာင်ကြည့်ေနသည် ထို့ေနက် မောင်ဘိုးထင်သည် သက်ပျင်းကို တချက်ချလိုက်ကာ
“ကျုပ် နားလည်ပါတယ် အခု ကျုပ် ခင်ဗျားတို့ကို အပြစ်ဆိုဖို့ လာတာ မဟုတ်ပါဘူး နယ်ပိုင် ကဝေး မမင်ဖြူဆိုလား သူရှိတဲ့ နေရာကို သိချင်လို့ ပါ ”
မောင်ဘိူထင် ပြောစကားကို ကိုပေါက်ကြီးသည် သေချာနားထောင်ကာ ခေတ္တစဉ်းစားလိုက်ပြီး သက်ပျင်းတချက်ကို လေးပင်စွာချလိုက်ကာ
“နယ်ပိုင် ကဝေ မမင်းဖြူ ဘယ်မှာ နေတယ်ဆိုတာတော့ ငါလည်းမသိပါဘူး ဒါပေမဲ့ မနက်ဖြန် ငါဆီကို လာမှာတော့ သေချာတယ် ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ငါသူ့ကို အကြွေးပေရမှာ မို့ပဲ ”
“ဗျာ ခင်ဗျားတို့ ကဝေ တွေကလည်း အကြွေးတွေ နဲ့ကြည့်ပါပဲလားဗျာ ရွာထဲက ဒေါ်မိသူဇာကလည်းအကြွေးကင်းပုံ မေပါ်ဘူး”,
“ဟကောင်ရ စုန်းကဝေ ဆိုတာ လူတွေပဲလေကွာ လူဖြစ် နေတော့ လူတွေ လိုပဲ အကြွေးတွေဘာတွေ ရှိတာပေါ့ ”
ကိုပေါက်ကြီး ထိုသို့ ပြောမှ မောင်ဘိုးထင် လက်ခံလိုက်မိသည် အောက်လမ်း ပညာသည် တို့ စုန်းကဝေတို့ဆိုသည် မှာ လူသားတွေ ပဲ မဟုတ်ပါလား၊ သူ ထိုသို့့တွေးတော နေစဉ် ပေတူးမှ ကိုပေါက်ကြီးအား လမ်းတွင် ရလာသော ငှက်ကြီးကို ပေးလိုက်ပြီး
“ကို ပေါက်သေး”
“ပေါက်ကြီးပါဟ ”
” သေးသေး ကြီးကြီး ရော့ ဒီမှာငှက် ယူထားလိုက် ခင်ဗျားသမီးလေးကို ကင်ကြွေး လိုက်ဗျာ ”
ပေါက်ကြီးသည် ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ် ပေတူးပေးသော ငှက်ကို ယူလိုက်သည် ထို့နောက် မောင်ဘိုးထင်သည်
“ကဲ ကိုပေါက်ကြီး ကျုပ်တို့ မနက်ဖြန် ပြန်လာမယ် မမင်းဖြူက ဘယ်အချိန် လာမှာလဲ ”
“မနက် ကတည်းက လာမယ်ထင်တယ် ”
“ပြိးရော ကျုပ်တို့လည်း ပြန်လိုက်ဦးမယ် ”
မောင်ဘိုထင်တို့သည် ကိုပေါက်ကြီးကို နုတ်ဆက်ကာ ရေအိုးစင်ရွာသို့ ပြန်သွားကြပါလေေတာ့သည်။
◾အခန်း-၇
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ရေအိုးစင်ရွာရှိ ပန်းချီငို၏ အိမ်တွက်တည်လိုက်ကြသည် ၊ ပန်ချီငိုသည် အချိန်မတော်မှ ရောက်လာသောလညး် သူတို့အားကောင်းမွန်စွာ ဧည့်ခံ လေသည် ၊သူတို့ ညစာ စားနေရင် ပေတူးသည် ငူငူငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေပြန်ရာ သာအေးမှ သတိပေးလိုက်ရပြန်သည် ။
“ပေတူး ဘာဖြစ်လို့ လဲ မင်းကြည့် ရတာ တမျိုးပဲ “,
“,မသိပါဘူးကွာ ငါ့စိတ်ထဲ အခုတလော တမျိုးကြီးပဲကွာ ထားလိုက်ပါ ငါတို့ မနက် ဖြန် ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ ”
“လေးမကြီး နဲ လေးမလေး ကဝေပျံကို ရောင်ရိုးမှန်ရင် မနက်ဖြန် ကဝေပျံ ကိုပေါက်ကြီးတို့ ဆီ အကြွေးလာတောင်းရင် ယူလာမှာ သေချာတယ် ‘
“ငွေ တော်ေတာ် ကုန်ပြီးမှ ရထားတာဆိုတော့ သူနဲ့ တူတူယူလာမှာ ပဲ”
“ကဝေတွေ စုန်းတွေကိုလည်း အံ့ဩတယ် အကြွေးက ထူလိုက်ကြတာ ”
“သူတို့လည်း လူပဲလေ တခြားသူတွေကို ဒုက္ခ မပေးတော့ သူတို့ လည်း စီးပွားရေး ဘယ်အဆင်ပြေမတုန်း ”
“မမင်းဖြူကတော့ လောဘကြီးမဲ့ ပုံပဲ ”
“ပြောမရဘူး မြန်မြန် သူဆီက တောင်ဝှေး ရအောင် ယူထားမှာ ဖြစ်မယ် တော်ကြာ တခြားသူဆီ ပြန်မရောင်းစားဖူးလို့ မပြောနိုင်ဘူး”
“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် ”
မောင်ဘိုးထင်တို့သည် မနက် ဖြန်သူတို့ ရင် ဆိုင်ရမည် မမင်း ဖြူအကြောင်းကို ပြောရင်း အိပ်ချိန်တန်လာပြီဖြစ်၍ အိပ်လိုက်ကြပါလေတော့သည် ။
◾အခန်း-၈
မနက်ခင်း အလင်းရောင်ရသည် နှင့် ကို ပေါက်ကြီးသည် မျက်နှာ သစ်ပြီး ပေတူးပေးသော ငှက်အား ညကတည်းက ကင်ထားကာ သူ၏ သမီးဖြစ်သူအား အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ် တွင်ထိုင် ပြီး အသားလေးများအား လွှာကျွေးနေလေသည် ၊ မဗျားကြီးသည်က မီးဖိုချောင် ဘက်မှ နေ၍ သာအဖ နှစ်ေယာက် အား အော်ပြီးစကားပြောနေသည်။
“ကိုပေါက် ထမင်းလေးဆီဆမ်းပြီး ထမင်းနဲ့ ကျွေးပါလားတော် ”
“,သမီးက ဒီတိုင်း စားချင်တာ တဲ့ ဟ ‘
“ဟုတ်တယ် အမေ သမီးက ဒီတိုင်းစားချင်တာ ငှက်သားဆို တအားကြိုက်တာ ”
အသက် ၆ နှစ်အရွယ် သမီးဖြစ်သူ၏ စကားကို နားထောင်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ မှ မဗျားကြီး ပြုံးလိုက်မိသည် ၊ သူမ၏ စိတ်ထဲတွင်ေတာ့ သမီးဖြစ်သူ ဆေးကုဖို့ သူတို့ ပညာကို အသုံးပြုကာ တောင်ဝှေး တချောင်းအား မလှိမ့် တပတ် နှင့် ယူခဲမိသည်ကို လိပ်ပြာတော့ သိပ်မလုံပေ သို့ပေမဲ့ သမီးလေး တက် သော ရောဂါမှာ အတော်ကို သက်သာ သွားသည်ကြောင့် စိတ်ချမး်သာရ၏ ၊ မကြာသော အချိန်တွင် နယ်ပိုင် ကဝေပျံက သူတိူ့ အား အကြွေးလာတောင်းတော့မည်ဖြစ်သည် ၊ နယ်ပိုင် ကဝေသည် သူတို့အား ဘာကြေး ညာကြေးဟု အမျိုးမျိုး အကြောင်းပြကာ စုနး်ကဝေ အဖွဲ့ အစည်းထဲ သူ စိုက်ထည့်ပေးထားသည် ဟုဆိုကာ စားရင် စာအုပ်ကြီး နှင့် သူတို့အား အကြွေးလာတောင်းနေသည် ၊ မစားရ မသောက်ရ နှင့် စုန်းဖြစ်သည့် အတွက် ဘာကြေး ညာကြေး ထည့်ရသည်ကတော့ မဟုတ်ေသးဘူးဟု သူတို့ မြင်ပေမဲ့ နယ်ပိုင်ကဝေ ဖြစ်နေသည့် အတွက် ပြန်၍ တော့ ခံ မပြောရဲပေ ၊ မဗျားကြီး အတွေးပေါင်စုံနှင့် မီးဖိုေချာင်ထဲ ဟင်းချက် နေစဉ် အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်မှ စကားသံ ပေါ်လာလေသည်
“ပေါက်ကြးီး နင်တို့ အတွက် ငါစိုက် ပေးထားရတဲ့ ငွေငါးဆယ် ဒီနေ့ ပေးရမဲ့နေ့ ဒီနေ့နောက်ဆုံးထားပြီးပေးတော့ ”
ေပါက်ကြီးသည် သူ၏ သမီးကို ငှက်ကင်ကျွေးေနရာမှာ အသံကြားရာဆီသို့ ကြည့်လိုက်သောအခါ အဝတ်စားကို ကော့ပြန်နေအောင် ဝတ်ထားသော အသက် သံုးဆယ် အရွယ် နယ်ပိုင်ကဝေမ မမင်းဖြူ ဖြစ်နေသည် ၊ မမင်းဖြူသည် သူ၏ လက်တွင် ပိုးသားနှင့် ထုတ်ထားသော ရှည်မျောမျော အရာတခုကို လက်က ကိုင်ထားသည် ၊ ထိုအရာမှာ မိုးကြိုးစက်တောင်ေဝှးဆိုတာ ကိုပေါက်ကြီးသိသည် ၊ ထို့နောက် မမင်းဖြူသည် ကွပ်ပျစ်တွင် ထိုင်လိုက်ပြီး
“ဟဲ့ ငပေါက် ငါနင်တို့ကို သနားလို့ စိုက်ပေးထားတာနော် ငါလည်း သိပ်အဆင်ပြေတာ မဟုတ်ဘူး အခု ပြန်ပေးတော့”
“ခက်တယ်ဗျာ ကျုပ်မှာ လည်း ငွေဆိုလို့ မူးလို့ ရှူ စရာတောင် မရှိဘူး ”
“ယူတူန်းက ယူပြီး အခု မှ အဲ့လို့ လုပ်လို့ရမလား ”
“ကျုပ်ယူတာမှ မဟုတ်တာ စုန်းဖြစ်တာ နဲ့ အဲ့လို ဘာကြေးညာကြေး တွေ ထည့်ရတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျား နယ်ပိုင် ဖြစ်မှ ကြားဖူးတယ်”
“ဟဲ့ ငါက ခေတ်နဲ့ လိုက်လျောညီအောင် ကြိုးစားနေရတာ ငါ့နယ်ထဲက စုနး်တွေ အတွက်ငါလုပ်တာ ”
“တော် စမ်းပါဗျာ ”
“ဘာနင်က ငါကို မလေးမခန့် လုပ်ဝံ့နေတယ်ပေါ့ ‘
နယ်ပိုင် ကဝေမသည် ဒေါသ ဖြစ်ကာ တောက်တချက်ကို ပြင်းစွာ ခေါ်က်လိုက်သည့် အချိန် သူ၏ ဖားလျားချထားသော ဆံပင်တို့မှာ လေပေါ်ဝဲပျံသွားပြီး မျက်လုံးတို့သည်လည်း။နီရဲလာ၏ ထို့ေနာက် ကိုပေါက်ကြီးကို လက်ညိုးထိုးကာ
“ဟဲ့ ငပေါက် နင်က ငါ့လိုအဆင့်ကို ပြန်ခံပြောနေတယ်ပေါ့ ”
ထိုစဥ် သူတို့၏ နောက်ကျောဘက်မှ အသံ တသံပေါ်လာလေသည်
“ပြန်ပြောမှာပေါ့ ဗျ အကြီးအကဲ ဖြစ်ပြီး မဟုတ်တာတွေလုပ်နေတာကို သူတို့ကို သူတို့တောင် စားဖို့ အနိုင်နိုင်ပါဆို စုန်းဖြစ်ပြီး ဘာကြေး ညာကြေး တွေ လျှောက်ကောက်နေတာ ပြီးတော့ ကျုပ်တောင် ဝှေးကြီကို လည်း သူခိုးလက်ခံ လုပ်ထားသေးတယ် ”
နယ်ပိုင်ကဝေမသည် သူ၏ အနောက်မှ အသံကြားရာ ဆီသို့ လှည့်ကြည့် လိုက်သည် ထို့နောက် သူ၏ နီရဲနေသော မျက်လုံးဖြစ် မောင်ဘိုးထင်ကို ကြည့်လိုက်သည် ၊ သူမ၏ စိတ်ထဲ တွင် ဒီမလောက်လေးမလောက်စားများ ယခုဖြစ်နေသော သူ၏ ရုပ်သွင်ကို မြင်ရရုံဖြစ် ကြောက်လန့် ပြီး ထွက် ပြေးမယ် ထင်ထားသည် ၊သူလှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ကောင်လေးသုံးေယာက်သည် သူအား မခန့်လေးစား ကြည့်ေနပြီး ကောင်လေးတယောက်မှ သူမ၏ လွင့်မျောနေသော ဆံပင်များကို လက်ညှိုးဖြစ်ထိုးပြကာ
“ဆံပင်က ကောင်းလိုက်တာ တယောကင်ပွန်း နဲ့ေ လျှာ်တာလား သန်းကော ရှိလား”
“ရှိစရာလားဟဲ့ ”
နယ်ပိုင် ကဝေသည် ယောင်ယမ်းပြီး ပါးစပ် မှ လွှတ် ခနဲ ထွက်သွားသည် ထို့ေနာက် ကောင်လေး နောက်တယောက်သည် သူမကိုကြည့်ကာ
“ကျုပ်က ဘိုးထင်ပဲ ခင်ဗျားယူထားတဲ့ တောင်ဝှေးပြန်ပေးပါ ”
“ဟားးးဟားးးဟားးး နင်တို့လို မလောက်လေး ”
သူမ ပါးစပ်ဟပြီးရယ်နေစဉ် ပေတူးသည် သူ၏ လွယ်အိတ်ထဲ မှ လေးဂွကို ထုတ်ကာ ပစ်လိုက်သော ကြောင့် နုတ်ခမ်းကို မှန်ကာ အရယ် ရပ်သွားချင်း ဖြစ်သည် ၊ ထို့နောက် နယ်ပိုင်ကဝေသည် ဒေါသထွက်ကာ သူတို့ အား သူ၏လက်ကိုဆန့်တန်းပြီး တိုက်ခိုက်မည့်ဟန် ပြုလုပ်ေနစဉ်
“ဟေ့ကောင်တွေ ကဝေမက ဘာတွေ လုပ်မလို့လဲ မသိဘူး လှုပ်တဲ့ နေရာ မှန်သမျှ ပစ်ကွာ သူလည်း လူပဲ ဘာမှ ကြောက်စရာမရှိဘူး”
မောင်ဘိုးထင်၏ စကားဆုံးသည် နှင့် သာအေးနှင့် ပေတူးသည်။ ကဝေမ လက်လှုပ်က လက်ကို ပစ်၏ ေခြလှုပ်က ခြေကို ပစ်သည် ၊ ထို့ကြောင့် ကဝေမ မလှူပ်ရဲေတာ့ပဲ ပါးစပ်ကြီးကို ပိတ်လို့ မောင်ဘိုထင်အား မပစ်ရန် မျက်လုံးဖြစ် အသနားခံနေသည် ၊
“ဟေ့ကောင်တွေ သူစကားပြောချင်လို့ ဖြစ်မယ် ပါးစပ်လှုပ်ရင်ေတာ့ မပစ်နဲ့ ကြားလား”
“အေးအေး “,
ထို့ေနညက် နယ်ပိုင်ကဝေသည် မောင်ဘိုစထင်တို့အား သေချာကြည့်ကာ
“ကြောက်ပါပြီ ငါ စက်ထုတ်မလို့ လုပ်တာ စက်ထုတ်ချိန်ကို မရေတာ့ပါဘူး နင်တို့ ဆက်ပြီး မပစ်ပါနဲ့တော့ နာလွန်းလို့ ငါ့ ဆံပင်တွေတောင် မထောင် နိုင်တော့ပါဘူး”
“အဲ့တာဆို ကျုပ်တောင်ဝှေး နဲ့ ကိုပေါက်ကြီးတို့ အကြွေးတွေေလျှာ်ပေး ”
“အဲ့ အဲ့ဒါတော့ ”
“ကြာတယ်ကွယာ ပါးစပ်ထဲ ကို ပစ် လင်းတပုံပြောင်းပြီး ပြေးရင် ခေါင်းကို ပြစ် သေရင် ကိုပေါက်ကြီး သမီးကို ကင်ကေကျွးပြစ်မယ် ”
ပေတူး၏ စကားကြားသောအခါ နယ်ပိုင်ကဝေမှာ ချွေးေဇာ် ပြန်လာသည် သူ၏ မျက်လုံးဖြစ် ကိုပေါက်ကြီး နှင့် ကိုပေါက်ကြီးသမီးကို ကြည့်လိုက်ရာ ကလေးမလေးသည် ငှက်တကောင်လုံးကို ကိုင်ပြီး ပေါင်ကို ဖဲ့ကာ စားနေသည်ကို မြင်ရသောအခါ ကျော့ထဲ စိမ့်တက်လာ၍ မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကြည့်ကာ
“ငါ ငါ ကြောက်ပါပြီး နင့်တောင်ဝှေးလည်း ပြန်ယူပါ ငါလုပ်ကြည့်တာ ဘာမှ လည်းသုံးမရပါဘူး ငါက တခြားသူကို ပြန်ရောင်းမလို့ စဉ်းစားနေတာ ”
“ေတာ် စမ်းနောက်တခါ နယ်ပိုင်ကဝေဖြစ်ပြီး ကိုယ့် လက်အောက် ငယ်သား စုနး်ကဝေ တွေကို အနိုင် ကျင့်ကြည့် ခင်ဗျား မလွယ်ဘူး ”
“အေးပါ ငါ ငါ မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး ငါ့ကို တောင်ဝှေးဝယ်ဖိုးလေး ငါးရာေလာက်၊”
“ငါးကျပ်တောင် မရဘူး ယူချင်ရင် ဒါကြီးပဲ ရမယ် ”
“ဟဲ့ကောင်လေး နင်ဘယ်ကို ပုတ်ပြတာလဲ ”
“လွယ်အိတ်က ရှေ့ရောက်နေလို့ပါဗျာ လွယ်အိတ်ထဲက လောက်စလုံးကို ပြောတာပါ ”
“,လန့်လိုက်တာဟယ် ငါ သွားတော့မယ်နော် “,
“တောင်ဝှေးကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်ချခဲ့ သွား”,
ဆံပင်များလေပေါ် မလွင့် နိုင်ေတာ့ သလို မျက်လုံးတို့သည်လည်း မရဲ နိုင်တော့သော နယ်ပိုင်ကဝေမသည် မောင်ဘိုးထင်တို့၏ လေးဂွ အစွမ်းကို အတော် ကြောက်ရွံ့နေဟန်ရှိကာ တောင်ဝှေးကို ထုတ်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်တင်လိုက်ပြီးနောက် ပိုးသား အိတ်လေးကိုလက်က ကိုင်ပြီး
“ဒါလေးေတာ့ ပြန်ယူသွားမယ်နော် ဈေးကြီးပေးပြီးလုပ်ထားရလို့ပါ ”
“ယူသွား ယူသွား ”
မောင်ဘိုးထင် ယူသွားခိုင်းသည်နှင့် တောင်ဝှေးထည့်ထားသော ပိုးသား အိတ်လေးကို ယူကာ ကိုပေါက်ကြီး အိမ်ဝိုင်းထဲ မှ ထွက်ခွာသွားပါလေေတာ့သည် ။
◾အခန်း-၉
မောင်ဘိုးထင်တို့အား ကိုပေါက်ကြီး နှင့် မဗျားကြီးမှ ကျေးဇူးတင် လွန်း ၍ ပေးလိုက်သော ပိန္နဲသီးများ နှင့် သရက်သီးများကို ယူကာ ရေအိုးစင်ရွာသို့ ပြန်လာလေသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့ရွာတွင်လည်း ပိန္နဲသီး နှင့် သရက်သီး ရှိသည်ပြောေပမဲ့ ကိုပေါက်ကြီးမှ သူတို့ခြံ ထဲက ပိန္နံသီးသည် အိမ်မာ သီးဖြစ်ပြီး စားလို့အတော်ကောင်းကြောင်း သရက်သီးသည်က မချစ်စု အသီးဖြစ်၍ အချစ်တွေ တောင် စုသွားနိုင်ကြောင်းကို တနာရီမျှ မရပ်မနား ပြောနေလေရာ မယူရင် ဖြစ် ပြန်လို့ ရမည် မဟုတ်သောကြောင့် ယူခဲ့ ရချင်းဖြစ်သည် ၊ မောင်ဘိုးထင်တို့သည် သူတို့ ခွင့်လွှတ်ချင်း နှင့် ကိုယ်ချင်းစားချင်း အရသာကို သူတို့ ကောင်းကောင်း သိနေပြီဖြစ်၏ ၊ သူတို့ဖြေချင်းပေးခဲ့သောအရာတိုင်းသည် ရှဉ်လည်း လျှောက်သာ ပျားလည်း ဆွဲသာ မျိုး ဖြစ်၏၊ ထိာ့ေနာက် သူတို့အားကြောက်လန့်နေသော နယ်ပိုင်ကဝေ မမင်းဖြူ၏ မျက်နှာက်ု ပြန်မြင်ေယာင်ကာ
“လူကြီးတွေ ပြောတဲ့ လေးဂွက သရဲေတာင် နိုင်တယ် ဆိုတာ ဟုတ်တယ်ဟ ”
“ဘာလို့လဲ ပေတူး ”
“သူက လက်ဆန့်ပီ့း တို့ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ မသိဘူး။ဆန့်နေတဲ့ လက်တွေ ကြည့် လေးဂွ နဲ့ ဝိုင်းပစ်တော့ သူဘာလုပ်နိုင်သေးလဲ ”
“ဟုတ်တယ်ဟ အပစ်မြန်လို့ နော် ”
ထို့ေနာက် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် ပန်းချီငို၏ အိမ်သို့ရောက်လာစဉ် အိမ်ပေါ်မှ သာရ နှင့် ဖိုးထွေးတို့ ဆင်းလာပြီး ပေတူးကို ကြည့်ကာ
“ပေ ပေတူး မင်းကို မင်းအမေ လိုက်ခေါ်ခိုင်းလို့ ”
“ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဗျ”
“မင်း အဘ ဘာဖြစ်တာ လဲ မသိဘူး ရုတ်တရက်ကြီး အိပ်ယာထဲ လဲနေပြီး ထ တောင်မထ နိုင်တော့ဘူး ”
“ဗျာ ”
ထို့ေနာက် ပေတူးသည် သူကိုင်ထားသော ပိန္နဲသီးကို မြေပြင်ပေါ်ပစ်ချကာ ပေပင်ရွာရှိ သူ၏ နေအိမ်သို့ ပြေးပါလေေတာ့သည် ၊ ပေတူးပြေးသည် နှင့် မောင်ဘိုးထင်တို့သည် လည်း နောက်မှ ပြေးလိုက်၍သွားကြပါလေတော့သည် ။
◾အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် နယ်ပိုင်ကဝေ သည်က ဤမျှသာ မကြာမီ အောက်လမ်းဘိုးထင် နှင့် ပေတူး အဘ အမည်ရသော ဇတ်လမ်းလေးအား တင်ဆက်ပေးပါမည် ။
📝မောင်တင်ဆန်း
#mgtinsan
Zawgyi Version
” ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ နယ္ပိုင္ကေဝ “(စ/ဆုံး)
———————————————————-
(၂၉)
◾အခန္း-၁
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ေပပင္႐ြာသို႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ၏ ေတာင္ေဝွးကို ခိုးထားေသာ မႀကီး ႏွင့္ မေလးအိမ္သို႔လွည္းကို တန္းၿပီး ေမာင္းဝင္သြားလိုက္သည္၊ အိမ္ဝိုင္းထဲသို႔လွည္းေရာက္သည္ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ လွည္းပၚမွ ခုန္ခ်ကာ အိမ္ထဲသို႔ မဝင္ခင္အထိ မႀကီး ႏွင့္ မေလးအား တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ကာ အိမ္ထဲဝင္သြားေလသည္။
“ေလးမႀကီး ေလးမေလး ”
“ဟဲ့ ဘိုးထင္ လူစုံတက္စုံ ပါလား ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ ကြဲ႕”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ အရီးေ႐ႊမိရယ္ အရီးရဲ႕ သမီးႏွစ္ေယာက္က က်ဳပ္ရဲ႕ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို ခိုးသြားလို႔ ဗ်”
“ကဲ ဒီ အ႐ူးမ ႏွစ္ေယာက္က နင့္ ေတာင္ေဝွးခိုးၿပီး ဘာလုပ္တာတုန္း ငါ့အိမ္မွာလည္း ေတာင္ေဝွးေတြ ေပၚမွ ေပၚပါပဲ ဒီအ႐ူး မ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိေအာင္ အရီး ေ႐ႊမိကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ၊ ရွင္းျပရင္လည္း ရႈပ္ေနမည္မို႔ ေမာင္ဘိုးထင္ ႏွင့္ အတူတူ ယွဥ္ရပ္ ေနေသာ ေပတူးသည္ အရီးေ႐ႊမိကိုၾကည့္ကာ
“အရီးရဲ႕ သမီးေတြ အိမ္မွာ ရွိလား ”
“အဲ့ မသာမေတြကို ႏွင္ခ်ထားတာ ငါ့ႏြား ႏွစ္ေကာင္ဆုံးၿပီးကတည္းက ဒင္းတို႔ကို အိမ္မွာ မေနခိုင္းဘူး ငါႏြားႏွစ္ေကာင္ ျပန္ရမွ အိမ္ျပန္လာလို႔ ေျပာထားတာ ”
အရီးေ႐ႊမိသည္ ေမာင္ဘိုထင္တို႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေျပာေသာေၾကာင့္ ။ အိုးမလုံေသာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ အရီး ေ႐ႊမိကို အျမန္ ႏုတ္ဆက္ကာ လွည္းေပၚ အျမန္တက္ၿပီး အရီးေ႐ႊမ္ အိမ္ဝိုင္းထဲမွ ေမာင္းထြက္ လိုက္ၾကေလသည္ ၊ ျမန္ျမန္ မသြားလို႔က မျဖစ္ေပ အရီးေ႐ႊမိရဲ႕ ႏြားတရွဥ္းကို ေရာင္းၿပီး ဖဲ႐ိုက္စဥ္က အတူပါသြားသူမွာ သူတို႔မဟုတ္ပါလား ဤသို႔ ျဖစ္ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔၏ အိမ္မ်ားသို႔ ျပန္လိုက္ၾကၿပီး ဦးအုန္း၏ အိမ္တြင္ ညေန ျပန္စုရန္ သေဘာတူလိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၂
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ အိမ္သို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ႏွင့္ ဝင္လာစဥ္ အိမ္ေရွ႕တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္ေသာ ဦးအုနး္မွ ေခ်ာင္း သံ တခ်က္ ေပးလိုက္ကာ
*အဟမ္း ေကာင္ေလး မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွး ျပန္ရခဲ့လား ”
“ဟို ဟိုေလ မရေသးပါဘူး”
“မင္း ကြာ ငါရဲ႕ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ မိုးႀကိဳး စက္ေတာင္ေဝွးေလးကို မွ ေဖ်ာက္ျပစ္ရတယ္လို႔ကြာ ”
“အေတာ္ ပင္ပန္းသြားလို႔ပါ အဘရာ ”
ဦးအုန္းသည္ မည္သည့္စကားမွ မေျပာ ေရေႏြး တခြက္ကို ေသာက္ေနစဥ္ အိမ္ဝိုင္းဝ မွ ဘႀကီးျမ၏ ေအာ္ေခၚသံက ထြက္လာေလသည္
“ငအုန္း ေဟ့ငအုန္း “,
“ဘႀကီးျမ လာေလ အဘရွိတယ္ ”
ဦးအုနး္သည္ ဘႀကီးျမ အသံ ၾကားေသာ အခါမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္ေနေလသည္ ၊ ဘႀကီးျမသည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ေတြ႕ ေသာအခါ ၿပဳံးျပၿပီး
“ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘိုးထင္ရာ ငါမေကာင္းတာပါ ”
“ဘာျဖစ္လို႔ လဲ ဗ် ”
“ဟို အပ်ိဳႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ငါ့ကို အျမည္းေကာင္းေကာင္း နဲ႔ အရက္ လာတိုက္တယ္ကြာ ဘာလဲ ဖဲ႐ိုက္တာ ႏိုင္လို႔ လူႀကီးသူမ ေတြကို ကန္ေတာ့တာ ဆိုပဲကြ ”
“ကန္ေတာ့တာက အရက္နဲ႔လားဗ်”
“ေအးကြာ ငါကလည္း အ တာပါ သူတို႔ကို ႐ိုး႐ိုး ထင္ေနတာ အဲ့တာ နဲ႔ ငါတေယာက္ထဲ ေတာ့ မေသာက္ပါရေစနဲ႔ ငအုန္း နဲ႔ ဆို ရင္ အဆင္ေျပမယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ငအုန္းကို အေဖာ္ညႇိမိတယ္ကြာ ”
“,ကိုျမ ေတာ္ေတာ့ ဗ်ာ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ”
ဦးအုန္းသည္ ဘႀကီးျမအား ဟန္တားေနေပမဲ့ ေမာင္ဘိုးထင္မွ ဆက္ေျပာဖို႔ မ်က္ရိပ္ မ်က္ေျခ ျပလိုက္ရာ ဆက္ၿပီး စကားဆိုေလသည္ ။
“ငါတို႔ အေၾကာင္းလည္း မင္းအသိပဲ တူတူ အရက္ေသာက္ရင္ အေမွာက္ ေသာက္တာ ပါးစပ္က လည္း ဘာေတြ ေျပာလို႔ ေျပာမိမွန္း ကို မသိတာ ”
“အဲ့ေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္ လဲ ဘႀကီး ”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ငါ နဲ႔ မင္းအဘ မူေနခ်ိန္ ဟို မသာမေလး ႏွစ္ေယာက္က မင္းအဘကို မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးအေၾကာင္းေမးၿပီး မင္းတို႔ ဆီကေန လာ သုတ္သြားတာ ပဲ ”
“ေဩာ္…သိၿပီ သီၿပီ ”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္ သည္ ဦးအုန္း အနားသြားကာ
“ဘာတဲ့ မိုးႀကီးစက္ေတာင္ေဝွး မရရင္ ျပန္မလာနဲ႔ ဟုတ္လား ”
“ဟာ ငါက စတာပါကြာ မင္းကလည္း ငါမင္းလာမယ္ ထင္လို႔ ဟင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ထား တယ္ သြားစားလိုက္ဦး ၿပီးမွ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေပါ့ကြာ ”
“ဘာဟင္း ခ်က္ထားတာလဲ ”
“အမဲသား ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဦးအုန္းကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနေလရာ ဦးအုန္း မလုံ မလဲ ႏွင့္ ဘႀကီးျမအား ေရေႏြးေသာက္ရန္ ေခၚေနပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၃
ညေနအခ်ိန္တြင္ ျဖစ္သည္ ၊ ဦးအုနး္၏ အိမ္သို႔ ဖိုးေထြး ႏွင့္သာရ ၿပီးေနာက္ ေပတူးႏွင့္ သာေအးတို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္ ၊ သူတို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဦးအုန္းကို ၾကည့္ၿပီး တိုးတိုး လိုက္ေျပာေနေလရာ တန္းလ်ားတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးအုန္း မေနတက္ မထိုင္တက္ ျဖစ္ေနရသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ဦးအုနး္သည္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္ကာ
“ေကာင္ေလး မင္း ဟိုေကာင္ေတြကို ငါ့အတင္း ဘာလို႔ လိုက္ေျပာေနတာလဲ ”
“,ဟာ မေျပာပါဘူး အဘရ ”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမေျပာရင္း အဲ့ ေကာင္ေတြက ငါ့ကို ၾကည့္ၾကည့္ေနမလား မင္း အတင္းေျပာလို႔ေပါ့ကြ ”
“မေျပာရပါဘူးဗ်ာ မယုံရင္ ကိုဖိုးေထြးတို႔ကို ေမးၾကည့္ပါလား”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ဖိုးေထြးအား ေမးေငါ့ျပၿပီး ဦးအုနး္အားစကားဆိုလိုက္၏ ၊ထိုအခါ ဖိုးေထြးသည္ ဦးအုန္းကိုၾကည့္ၿပီး
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘိုးထင္ေျပာတာက က်ဳပ္တို႔ မနက္ျဖန္ ေရအိုးစင္ ႐ြာကို သြားၾကမယ္လို႔ေျပာတာပါဗ် “,
“အဲ့တာကို အဲ့ေကာင္က ဘာလို႔ တိုးတိုး တိုးတိုး လိုက္ေျပာေနတာလဲ ဒီေကာင္ ငါ့အတင္း လိုက္ေျပာေနတာ ေနမွာပါကြာ”
“ခက္ၿပီ ဦးအုန္းရာ တကယ္မေျပာပါဘူးဆို ဦးအုန္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ၾကည့္ရတာ တမ်ိဴပဲ ”
“ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ မင္းတို႔ကလည္း”
“တခုခု ေတာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္ ဦးအုန္းရာ ဦးအုန္းကို ၾကည့္ရတာ တခုခု ျဖစ္ေနသလိုပဲ ”
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ မင္းတို႔ တိုင္းမင္းတို႔ စကားေျပာၾက ငါအိမ္ေပၚတက္လိုက္ဦးမယ္ သြားမွာ လာ မွ ေငြလိုအပ္ရင္ ငါ့ေျပာ ဘာလိုလို ငါ့ေျပာကြာ ေနာ္ ့ ”
“ဦးအုန္း အေတာ္ကို သေဘာေကာင္းေနပါလား ဘာလဲ ထီေပါက္ထားတာလား ”
“မဟုတ္ပါဘူးကြာ မင္းတို႔ကို ေစတနာ ရွိလို႔ပါ ”
“ထူးထူး ဆန္းဆန္း က်ဳပ္တို႔ကို ေစတနာရွိတယ္ ဟုတ္ လား”
“မင္းတို႔ကလည္း ကြာ ငါ သြားၿပီ”
ဖိုးေထြးတို႔သည္ သေဘာအရမ္း ေကာင္းေနေသာ ဦးအုနး္ကို ၾကည့္ၿပီး အေတာ္ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္က အက်ိဳး အေၾကာင္း သိေနသည္ မို႔ ဘာမွ မေျပာ ဦးအုနး္ကို သာ ၾကည့္ေနေလရာ ၊ ဦး အုန္းတေယာက္ အိမ္ ေပၚ တက္သည္ အထိ ေမာင္ဘိုးထင္အား ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၄
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ဖိုးေထြး ႏွင့္ သာရကို အနားေပးလိုက္ကာ ေမာင္ဘိုးထင္ ၊သာေအး ႏွင့္ ေပတူးတို႔ ေရအိုးစင္ ႐ြာသို႔ ထြက္လာသည္ ၊ ေရအိုးစင္႐ြာသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူတို႔သည္ ပန္းခ်ီငို အိမ္သို႔ သြားလိုက္ၾကသည္ ၊ ပန္းခ်ီငိုသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို ေတြ႕သည့္အခါ သူ၏ ၿပဳံးမွန္း မသိ မဲ့မွန္းမသိ မ်က္ႏွ။ ႐ုပ္သြင္ ႏွင့္ စကားဆိုေလသည္
“ထူးထူး ဆန္းဆန္း ေပပင္႐ြာက ငေမြထိုးေလးေတြပါလားကြ လာၾက လာၾက ”
“ကိုပန္းခ်ီငိုရာ ဘယ္လိုႀကီး ေျပာလိုက္တာ တုန္းဗ် ”
“ေအး မင္းတို႔႐ြာ ငါလာဦးမလို႔ အခုေတာ့ မင္းတို႔ လာတာနဲ႔ အဆင္ေျပသြားၿပီ “,
“ဘာျဖစ္လို႔ တုနး္ဗ် ”
“ငါ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မွာ ေလကြာ “,
“,ဟ တကယ္ ႀကီးလား ”
“တကယ္ႀကီးေပါ့ ကြာ ဘယ္သူနဲ႔ တုနး္ဗ် ”
“အဲ့တာ ေတာ့ ေနာက္ေတာ့ သိမေပါ့ကြာ အခုေတာ့ မင္းတို႔ လာရင္း ကိစၥကိုေျပာ ဦး ”
“လာရင္း ကိစၥကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာက မႀကီး နဲ႔ မေလးကို သိတယ္ မဟုတ္လား အခုတေလာ သူတို႔ အိမ္ျပန္မလာပဲ ေရအိုးစင္ ႐ြာမွာ ေသာင္တင္ေနတယ္ဆို အဲ့တာ ဘယ္သူ အိမ္မွာေနတာလဲ ဗ်”
“ေကာင္ေရ မင္းတို႔ ႐ြာက အဲ့ အပ်ိဳ ႀကီးေတြ အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာစမ္းပါနဲ႔ ငါဆီက ေငြ တရာေခ်းၿပီး အခု ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတယ္ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးပါတယ္ ကြာ ”
“ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔မွ မေမးတာ အဲ့ အပ်ိဳႀကီးေတြကို သူအေမကပါ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်ထားတာ ဗ် ”
“ဟုတ္လားဟ ဘာလို႔ လဲ ကြ ”
ပန္းခ်ီငိုသည္ ထိုသို႔ ေမးေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ ႏြားေရာင္းၿပီး ဖဲ ႐ိုက္သည့္ အေၾကာင္းကို မေျပာပဲ ၊ စကားလမ္း ေၾကာင္း လႊဲ လိုက္ၾကသည္ ။
“အဲ့တာေတြက ထားလိုက္စမး္ပါဗ်ာ အခု ခင္ဗ်ားတို႔႐ြာက ဘယ္သူအိမ္မွ ေနေန တာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ”
“ဘယ္မွာ ရွာမေနနဲ႔ ေကာင္ေရ ႐ြာေျမာက္ဘက္ပိုင္းက မိသူဇာ အိမ္ကိုသာသြားေခ် သူတို႔က အဲ့မွာေနေနတာ ”
“အဲ့ဒါဆိုလည္း က်ဳပ္တို႔ လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ ေနာ္”
“မိုးလည္း ခ်ဳပ္ေနၿပီ အဲ့က ျပန္ရင္ ငါ့အိမ္မွာပဲ အိပ္ၾက ၾကားလား ငါ မင္းတို႔အတြက္ ညစာ ခ်က္ထားမယ္ ”
“ေကာင္းတာေပါ့ ကိုပန္းခ်ီငိုႀကီး ရာ ”
ထို႔ောနက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ပန္းခ်ီငိုကို ႏုတ္ဆက္ကာ ေရအိုးစင္႐ြာ ႐ြာေျမာက္ပိုင္းရွိ မိသူဇာ၏ အိမ္သို႔ ထြက္သြားၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း -၅
မိသူဇာ မိသူဇာအမည္ရေသာ ေရအိုစစင္႐ြာသူသည္ ေခါင္းစုန္း အဆင့္ရွိေသာ စုန္းပညာသည္ တေယာက္ျဖစ္သည္ ၊ သို႔ေပမဲ့ မိသူဇာအား မည္သူမွ် စုန္း ပညာသည္လို႔ မထင္ေပ သူမအား ေရအိုးစင္႐ြာသားမ်ာ ထင္ျမင္ထားသည္မွာ အေႂကြးထူေသာ ေလာင္းကစားသမား ယဟုသာ ထင္ထားၾကသည္ ၊ ယခုေတာ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ ေဝွး ခိုးသြားေသာ မႀကီး ႏွင့္ မေလးအား ရွိလို ရွိျငား သြားေနခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ မိသူဇာကို ေတာ့ ပညာသည္ တေယာက္မွန္း သူတိူ႔ မသိၾကေပ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မိသူဇာ အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္ရန္ ဟန္ျပင္လိုက္ၿပီး တခုခု ကို အာ႐ုံ စိုက္ေနသည္ထို႔ေနာက္ ၊ သူ၏ ေျခေထာက္ မွ ေျခစာမႈန႔္ကို ျမတ္လုံးမွာ ကြင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္၏ ၊ ထူးရွားသည္ အရိပ္အေယာင္သည္က မေတြ႕ရေသးေပ ထို႔ေနာက္ ေပတူးသည္ အိမ္ဝိုင္းဝ မွ ေန၍ မိသူဇာအားာလွမ္း ေအာ္ ေခၚလိုက္ေလသည္ ။
“ေလး မိသူဇာ ရွိလား ”
“ေအးရွိတယ္ေဟ့ ဘယ္သူလဲ ”
မိသူဇာသည္ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းကာ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ရွိရာသို႔ လာေနသည္ ထိုအခါမွ ေမာင္ဘိုးထင္ မိသူဇာကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရာ စုန္း အခိုးအေငြ႕ ညိဳ႕ညိဳ႕ မႈိင္းမႈိင္းသည္ သူ၏ ကိုယ္ တြင္ ေဝ့ဝဲေနသည္ ၊ အနက္ေရာင္ အဆင့္မဟုတ္ေသာ ေၾကာင့္ မေကာင္း မႈကို သိပ္မျပဳရေသးဘူးဆိုတာ ေမာင္ဘိုးထင္ နားလည္ ထားသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္ သည္ မိသူဇာ အား စုနး္ကေဝ ျဖစ္သည္ဆိုတာကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ ေနလိုက္ၿပီး
“ေလးႀကီး က်ဳပ္တို႔က မႀကီး နဲ႔ မေလးကို ရွာေနတာပါ ”
“အဲ့တာဆို ရင္ ငါအိမ္မွာ မရွိဘူး ျပန္ၾက ”
“တျခားသူေတြ ေျပာေတာ့ သူတို႔က ေလးႀကီး အိမ္မွာေနတာပါတဲ့ ဗ်”
“အရင္ကေနတယ္ အခု မရွိေတာ့ဘူး သြားသြား ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သူ႔တို႔အား စိမ္းစမ္း ကားကား ဆက္ဆံေနေသာ မိသူဇာကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ
“ေလးေလး ခင္ဗ်ား တခုခု မျဖစ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္တို႔ ေျပာသလို လုပ္ပါ ‘
“,တယ္ မေလာက္ေလး မေလာက္စားေလးေတြက ငါ့ကို လာၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ေနပါလား ”
“က်ဳပ္ အဘ ဦးအုန္း စိတ္တို ေနတယ္ေနာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဦးေခါင္းျပတ္ အိမ္သာထဲ မေရာက္ခ်င္ ရင္ က်ဳပ္တို႔ ကို အမွန္တိုင္းေျပာ ”
ေမာင္ဘိုးထင္မွာ ခက္ထန္ေသာ စကားကို ဆိုလိုက္ရာ မိသူဇာ အေတာ္ ထိတ္လန႔္သြားကာ
“ဦးအုနး္ ဆိုတာ ေပပင္က ဦးအုန္းလား ”
“ဟုတ္တယ္”
“ေအး ေအးပါဟယ္ မိုးႀကိးစက္ေတာင္ေဝွးႀကီး ခိုးတာ ငါနဲ႔ မဆိုင္ပါဘုး သူတို႔တိုင္းသူတို႔ ကေဝေတြ ေတြငွားၿပီး လုပ္တာပါ ငါက အႀကံေလးေပး ႐ုံတင္ပါဟယ္”
“ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ အခု အဲ့ သူခိုးမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သြားလဲ ”
“ဒီနယ္ကို ပိုင္တဲ့ နယ္ပိုင္ ကေဝပ်ံ မမင္းျဖဴး ဆီ မိုးႀကိဳးစက္ ေတာင္ေဝွးႀကီးသြားေရာင္းပါတယ္ ”
“ဘယ္ကို သြားတာ လဲ ေျပာစမး္ ”
“ဟို ဟို ႐ြာထိပ္မွာ ေစာင့္မယ္ဆို ၿပီး မမင္ျဖဴက လာေခၚသြာတာပါ ”
ေမာင္ဘိုးထင္သည္ မိသူဇာကို ေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္သည္ လိမ္ေနသည့္ ပုံေတာ့ မေပၚေပ သို႔ေပမဲ့ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ တင္းထားေသာ မ်က္ႏွာထားကို မေလွ်ာ့ ေသးပဲ ဆက္ၿပီး ေမျမန္းလိုက္၏
“က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ေဝွးကို လင္တ အျဖစ္ေျပာင္းၿပီးလာယူတာ ဘယ္သူေတြ လဲ ေျပာျပစမ္း ပါဦး ”
“အဲ့ အဲ့ဒါေတာ့ ”
“ရတယ္ မေျပာနဲ႔ေလ က်ဳပ္ အဘကို ေျပာၿပီး လည္ပင္းကို ျဖတ္ခိုင္း ”
“ေျပာပါမယ္ဟယ္ သူတို႔က ေတာထဲမွာ ဥယ်ာဥ္ ၿခံနဲ႔ေနတာ ကို ေပါက္ႀကီး နဲ႔ မဗ်ားႀကီး ဆိုတဲ့ ကေဝ ေမာင္ႏွံပဲ ”
“ခင္ဗ်ာေျပာတာ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ”
“ဆသခ်ာပါတယ္ ငါ့ကို စုန္းဆိုတာ ဘယ္သူကို မွ ေလွ်ာာက္ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္ ”
“ခင္ဗ်ား မလိမ္ဘူးဆို ရင္ေတာ့ မေျပာပါဘူး ”
“မလိမ္ပါဘူး ”
ထိုေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ မိသူဇာ အိမ္ဝိုင္းထဲ မွ ထြက္ ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရင္း ေမာင္ဘိူထင္သည္ ေပတူး ႏွင့္ သာေအးကို ေစာင့္ငဲ့ ၾကည့္ကာ စကားဆိုေလသည္ ။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတို႔ ဟိုကေဝ ႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားမလား ကိုပန္းခ်ီငို အိမ္သြားမလား ”
“မင္းသေဘာပဲေလ ဘိုးထင္ လ ကလည္း သာမွာ ဆိုေတာ့ ယာေတာထဲ အရင္သြားရင္ ေကာင္းမလား ”
“ေအးဟုတ္တယ္ ဘိုးထင္ ငါတို႔ ေတာထဲ အရင္သြားေအာင္ ကိုပန္းခ်ီငို ဆီ သြားရင္ ငါတို႔ အျပင္ ျပန္ထြက္ လို႔ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ဘူး ”
“ေအးဟုဝ္တယ္ဟ ကိုပန္းခ်ီငိုႀကီးက ငါတို႔ကို သိပ္စိတ္ခ်မွ မဟုတ္ ူး “,
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ ေရအိုစင္ ႐ြာ ေတာင္ယ ာမ်ားဘက္ရွိ ကိုေပါက္ႀကီး ႏွင့္ မဗ်ားႀကီး အမည္ ရေသာ ကေဝ လင္မယားဆီ သို႔ ထြက္ လာၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၆
ႏွစ္ရွည္သီးပင္ စားပင္မ်ား ျဖစ္ အုံဆိုင္းေနေသာ ဥယ်ာဥ္ႀကီး ၏ အေပါက္ဝ သို႔ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သုံးေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္ ၊ တနာရီေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အအေတာ္ မိုးခ်ဳပ္ေနပီ့ ျဖစ္ေပမဲ့ လေရာင္က အတန္ အသင့္ လင္းေနေသာ ေၾကာင့္ အဆင္ေျပသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးတို႔ ထဲမွ ေပတူးသည္ ေျမဝပ္ငွက္ေသတေကာင္ကို ေျခေထာက္မွ ဆြဲ ကိုင္ ထားသည္။ ၊သူတို႔ လမ္း ေလွ်ာက္ေနစဥ္ လွည္းလမ္းေပၚမွာ ေျမဝွပ္ငွက္ ထပ်ံ၍ ေလးဂြ အဆင္သင့္ ထုတ္ ထားေသာ ေပတူး၏ လက္က မလြတ္ေခ် ေပတူး၏ လက္သည္က အေတာ္ ေျဖာင့္သည္ဟု ေျပာရမည္ အရွိန္ႏွင့္ ထပ်ံေသာ ငွက္ကို ေခါင္း တည့္တည့္ မွန္သည္က အေတာ္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ကိစၸပါ သို႔ေပမဲ ငွက္က ေျမျပင္ေပၚ က်ၿပီးလို႔ ေပတူးရဲ႕ လက္ထဲေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔မွာ ကိုေပါက္ႀကီး ၏ ဥယ်ာဥ္ ၿခံထိပ္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး သာေအးမွာ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံ ျဖစ္ေခၚေလ၏
“ကိုေပါက္ႀကီး နဲ႔ မဗ်ား ႀကီး ”
သာေအး ေအာ္ေခၚေပမဲ့ မည္သို႔ေသာ တုန႔္ ျပန္မႈမွ မရွိေသာအခါ ေပတူးသည္ သာေအး၏ ပုခုံးကို ပုတ္ကာ ေနာက္ဆုတ္ဆိုေသာ အမူ အယာျပလိုက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းကို ရွင္း လိုက္ၿပီး
“အဟမ္း ”
“ကိုဗ်ားႀကီး နဲ႔ မေပါက္ႀကီး ရွိလားဗ်ိဳ႕ ”
“ဟဲ့ေကာင္ ေပတူး မင္းေမႀကီးေတာ္ ကိုဗ်ားႀကီး ရမွာလား ကိုပါက္ႀကီးကြ မင္းကေတာ့ ေလ “,
“မင္းတို႔ကလည္း သူတို႔ ၾကားဖို႔ အဓိကပဲ အဲ့ေလာက္မွားတာ သူတိူ႔သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ တေယာက္ ႏွင့္ တေယာက္စကားေျပာေနစဥ္ မီး အိမ္ကို ကိုင္လာေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ သူတို႔၏ ပုံစံမ်ားသည္ သူတို႔ကိုင္ထားေသာ မီးအိမ္အလင္းေရာင္ ေၾကာင့္ အေသအခ်ာ ျမင္ လိုက္ရ၏၊ အသက္ ေလးဆယ္ အ႐ြယ္ မ်ားျဖစ္ၿပီး အမ်ိဳးသားမွ ပိန္ေညႇာင္ေညႇာင္ ႏွင့္ ျဖစ္ကာ အမ်ိဳးသမီးမွာေတာ့ ခပ္ျပားျပားႀကီးျဖစ္သည္ ခပ္ျပားျပားဆိုသည္မွာ ဦးေခါင္း၏ျပားခ်င္း ကိုယ္၏ ျပားခ်င္းကို ဆိုခ်င္ျဖစ္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗ်ားႀကီးဟု နာမည္ေပးထားခ်င္ေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ ၊ သူတို႔ လင္မယားၾကည့္ရသည္ မွာ စုန္းကေဝ ပုံမေပၚ ေၾကာက္စရာ တကြက္မွ် ပင္ မရွိပဲ တူတူ တြဲ ျမင္ရေသာအခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ မရယ္ မိေအာင္ ထိန္းေနရသညါ သို႔ေပမဲ့ ေပတူးသည္ၾကာၾကာ မထိန္းႏိုင္ေပ
“ကေဝေတြ တဲ့ အဟိ”
“ေဟ့ေကာင္ မ်က္ႏွာပိုး သတ္ အဟိ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ ၏ ႐ုပ္သြင္မ်ားကို ျမင္ၿပီး ကိုေပါက္ႀကီးဟု အမည္ရေသာ ပိန္ေသး ကေဝသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ကို စူးဆိုက္ၾကည့္ကာ
“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔က ငါ့တို႔ကို ေခၚတာ ဘာေၾကာင့္လဲ ေပါက္ႀကီး အေၾကာင္း မသိေသးဘူးထင္တယ္ ”
“အမေလး ေၾကာက္စရာႀကီး အဟိ”
ထို႔ေနာင္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ ကိုေပါက္ႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္ကာ
“ခင္ဗ်ားတို႔ တြဲပၿပီး မေနနဲ႔ ၾကဗ်ာ တခင္ဗ်ားတို႔ကို တြဲၿပီးျမင္ရရင္ က်ဳပ္ရယ္ပဲ ရယ္ခ်င္ေနလို႔ လာရင္း ကိစၥကို မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္ စကားဆုံးေသာအခါ ကိုေပါက္ႀကီးသည္ သူ၏ မိန္းမ မဗ်ားႀကီးဘက္လွည့္ကာ
“ငါေျပာသားပဲ နင့္ကို မလိုက္လာပါနဲ႔ဆို နင္ လိုက္လာေတာ့ ငါရဲ႕ ဟိတ္ဟန္အျပည့္ ႐ုပ္သြင္က ရယ္စရာေကာင္းသြာေရာ သြားစမ္း အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္ ”
“က်မက ရွင့္ကို ဆိုးရိမ္လို႔ပါ ဟိုတခါ ေခြးတိုးထားတုနး္ကလည္း ရွင္လဲတာ ရွင့္ရဲ႕ သြားႏွစ္ေခ်ာင္း ႏုန႔္သြားတယ္ မဟုတ္လား အဲ့ လို ျဖစ္မွာဆိုးလို႔ လိုက္လာတာပါ”
“ဟာ ဒီမိန္းမေတာ့ ငါ လုပ္လိုက္ရ ျမန္ျမန္သြားစမ္ ”
နာမည္ကိုေပါက္ႀကီး လူပုံကပိန္ေသးသည္ သူ၏ မိန္းမကို ေငါက္ငမ္းလိုက္ရ မိန္းမျဖစ္သူလည္ ၿခံထဲျပန္ဝင္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုေပါက္ႀကီးသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ဘက္လွည့္ကာ မီးအိမ္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ေမာင္ဘိုးထင္တို႔မ်က္ႏွာအား ေသခ်ာၾကည့္ လိုက္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြား၍ ေမာင္ဘိုးထင္မွ စကားဆိုေလသည္ ။
“ဘယ္လိုလဲ ကိုေပါက္ႀကီးရဲ႕ က်ဳပ္တို႔ကို မွတ္မိၿပီထင္တယ္ ”
“ငါ ငါဘာမွ မသိဘူးေနာ္ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ လွည္ေပၚအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ငါမသိဘူးေနာ္ ၿပီးေတာ့ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို လင္းတေတြ ခ်ီသြားတာလဲ ငါ နဲ႔ မဆိုင္ဘူးေနာ္ ”
ကိုေပါက္တူး၏ စကားၾကားေသာ အခါ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔ သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ကာ ဒီေလာက္တံုးသည့္ လူရွိပါဦးမလားဟု ေတြးရင္း ေပတူး ႏွင့္ သာေအးသည္ ၿခံ ထဲ ျပန္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ပိတ္ရပ္လိုက္ၾကသလို ေမာင္ဘိုးထင္မွလည္း ကိုေပါက္ႀကီးအား စကားဆိုေလသည္ ။
“ကဲ ကိုေပါက္ႀကီး ခင္ဗ်ာ မညာတက္ပါဘူး ခင္ဗ်ားတို႔ လင္မယား ၾကည့္ရတာ စိတ္ေကာင္းမရွိတဲ့ သူေတြ ပုံေတာ့ မေပၚပါဘူး ေျပာပါ ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ေဝွးႀကီးကို လာယူရတာလဲ”
“ေပပင္ ႐ြာက မႀကီး နဲ႔ မေလးက ငါကို ေငြ တရာေပးလို႔ လုပ္ရတာပါကြာ ငါ့သမီးေလး ေနမေကာင္းလို႔ ငါလည္း ေဆးဖိုး ရွာမရတာနဲ႔ လုပ္လိုက္မိတာပါ ငါ့ပညာနဲ႔ ဘယ္သူကို မွ မျပဳစားဖူးပါဘူး အခုဟာလည္း ဘယ္သူမွ သိပ္ၿပီး ထိခိုက္မယ္ မထင္လို႔ လုပ္လိုက္မိတာပါ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔ မထင္မွတ္ထားေသာ စကားကို ဆိုလာေသာ ေၾကာင့္ ကိုေပါက္ႀကီးအား ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္ ထို႔ေနက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္ သက္ပ်င္းကို တခ်က္ခ်လိုက္ကာ
“က်ဳပ္ နားလည္ပါတယ္ အခု က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အျပစ္ဆိုဖို႔ လာတာ မဟုတ္ပါဘူး နယ္ပိုင္ ကေဝး မမင္ျဖဴဆိုလား သူရွိတဲ့ ေနရာကို သိခ်င္လို႔ ပါ ”
ေမာင္ဘိူထင္ ေျပာစကားကို ကိုေပါက္ႀကီးသည္ ေသခ်ာနားေထာင္ကာ ေခတၱစဥ္းစားလိုက္ၿပီး သက္ပ်င္းတခ်က္ကို ေလးပင္စြာခ်လိုက္ကာ
“နယ္ပိုင္ ကေဝ မမင္းျဖဴ ဘယ္မွာ ေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ငါလည္းမသိပါဘူး ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ ငါဆီကို လာမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ် ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ငါသူ႔ကို အေႂကြးေပရမွာ မို႔ပဲ ”
“ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကေဝ ေတြကလည္း အေႂကြးေတြ နဲ့ၾကည့္ပါပဲလားဗ်ာ ႐ြာထဲက ေဒၚမိသူဇာကလည္းအေႂကြးကင္းပုံ မေပၚဘူး”,
“ဟေကာင္ရ စုန္းကေဝ ဆိုတာ လူေတြပဲေလကြာ လူျဖစ္ ေနေတာ့ လူေတြ လိုပဲ အေႂကြးေတြဘာေတြ ရွိတာေပါ့ ”
ကိုေပါက္ႀကီး ထိုသို႔ ေျပာမွ ေမာင္ဘိုးထင္ လက္ခံလိုက္မိသည္ ေအာက္လမ္း ပညာသည္ တို႔ စုန္းကေဝတို႔ဆိုသည္ မွာ လူသားေတြ ပဲ မဟုတ္ပါလား၊ သူ ထိုသို႔့ေတြးေတာ ေနစဥ္ ေပတူးမွ ကိုေပါက္ႀကီးအား လမ္းတြင္ ရလာေသာ ငွက္ႀကီးကို ေပးလိုက္ၿပီး
“ကို ေပါက္ေသး”
“ေပါက္ႀကီးပါဟ ”
” ေသးေသး ႀကီးႀကီး ေရာ့ ဒီမွာငွက္ ယူထားလိုက္ ခင္ဗ်ားသမီးေလးကို ကင္ေႂကြး လိုက္ဗ်ာ ”
ေပါက္ႀကီးသည္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ ေပတူးေပးေသာ ငွက္ကို ယူလိုက္သည္ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္သည္
“ကဲ ကိုေပါက္ႀကီး က်ဳပ္တို႔ မနက္ျဖန္ ျပန္လာမယ္ မမင္းျဖဴက ဘယ္အခ်ိန္ လာမွာလဲ ”
“မနက္ ကတည္းက လာမယ္ထင္တယ္ ”
“ၿပိးေရာ က်ဳပ္တို႔လည္း ျပန္လိုက္ဦးမယ္ ”
ေမာင္ဘိုထင္တို႔သည္ ကိုေပါက္ႀကီးကို ႏုတ္ဆက္ကာ ေရအိုးစင္႐ြာသို႔ ျပန္သြားၾကပါေလေတာ့သည္။
◾အခန္း-၇
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ေရအိုးစင္႐ြာရွိ ပန္းခ်ီငို၏ အိမ္တြက္တည္လိုက္ၾကသည္ ၊ ပန္ခ်ီငိုသည္ အခ်ိန္မေတာ္မွ ေရာက္လာေသာလညး္ သူတို႔အားေကာင္းမြန္စြာ ဧည့္ခံ ေလသည္ ၊သူတို႔ ညစာ စားေနရင္ ေပတူးသည္ ငူငူငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနျပန္ရာ သာေအးမွ သတိေပးလိုက္ရျပန္သည္ ။
“ေပတူး ဘာျဖစ္လို႔ လဲ မင္းၾကည့္ ရတာ တမ်ိဳးပဲ “,
“,မသိပါဘူးကြာ ငါ့စိတ္ထဲ အခုတေလာ တမ်ိဳးႀကီးပဲကြာ ထားလိုက္ပါ ငါတို႔ မနက္ ျဖန္ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ ”
“ေလးမႀကီး နဲ ေလးမေလး ကေဝပ်ံကို ေရာင္႐ိုးမွန္ရင္ မနက္ျဖန္ ကေဝပ်ံ ကိုေပါက္ႀကီးတို႔ ဆီ အေႂကြးလာေတာင္းရင္ ယူလာမွာ ေသခ်ာတယ္ ‘
“ေငြ ေတာ္ေတာ္ ကုန္ၿပီးမွ ရထားတာဆိုေတာ့ သူနဲ႔ တူတူယူလာမွာ ပဲ”
“ကေဝေတြ စုန္းေတြကိုလည္း အံ့ဩတယ္ အေႂကြးက ထူလိုက္ၾကတာ ”
“သူတို႔လည္း လူပဲေလ တျခားသူေတြကို ဒုကၡ မေပးေတာ့ သူတို႔ လည္း စီးပြားေရး ဘယ္အဆင္ေျပမတုန္း ”
“မမင္းျဖဴကေတာ့ ေလာဘႀကီးမဲ့ ပုံပဲ ”
“ေျပာမရဘူး ျမန္ျမန္ သူဆီက ေတာင္ေဝွး ရေအာင္ ယူထားမွာ ျဖစ္မယ္ ေတာ္ၾကာ တျခားသူဆီ ျပန္မေရာင္းစားဖူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ”
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ မနက္ ျဖန္သူတို႔ ရင္ ဆိုင္ရမည္ မမင္း ျဖဴအေၾကာင္းကို ေျပာရင္း အိပ္ခ်ိန္တန္လာၿပီျဖစ္၍ အိပ္လိုက္ၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၈
မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ရသည္ ႏွင့္ ကို ေပါက္ႀကီးသည္ မ်က္ႏွာ သစ္ၿပီး ေပတူးေပးေသာ ငွက္အား ညကတည္းက ကင္ထားကာ သူ၏ သမီးျဖစ္သူအား အိမ္ေရွ႕ကြပ္ပ်စ္ တြင္ထိုင္ ၿပီး အသားေလးမ်ားအား လႊာေကြၽးေနေလသည္ ၊ မဗ်ားႀကီးသည္က မီးဖိုေခ်ာင္ ဘက္မွ ေန၍ သာအဖ ႏွစ္ေယာက္ အား ေအာ္ၿပီးစကားေျပာေနသည္။
“ကိုေပါက္ ထမင္းေလးဆီဆမ္းၿပီး ထမင္းနဲ႔ ေကြၽးပါလားေတာ္ ”
“,သမီးက ဒီတိုင္း စားခ်င္တာ တဲ့ ဟ ‘
“ဟုတ္တယ္ အေမ သမီးက ဒီတိုင္းစားခ်င္တာ ငွက္သားဆို တအားႀကိဳက္တာ ”
အသက္ ၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးျဖစ္သူ၏ စကားကို နားေထာင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ မွ မဗ်ားႀကီး ၿပဳံးလိုက္မိသည္ ၊ သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သမီးျဖစ္သူ ေဆးကုဖို႔ သူတို႔ ပညာကို အသုံးျပဳကာ ေတာင္ေဝွး တေခ်ာင္းအား မလွိမ့္ တပတ္ ႏွင့္ ယူခဲမိသည္ကို လိပ္ျပာေတာ့ သိပ္မလုံေပ သို႔ေပမဲ့ သမီးေလး တက္ ေသာ ေရာဂါမွာ အေတာ္ကို သက္သာ သြားသည္ေၾကာင့္ စိတ္ခ်မး္သာရ၏ ၊ မၾကာေသာ အခ်ိန္တြင္ နယ္ပိုင္ ကေဝပ်ံက သူတိူ႔ အား အေႂကြးလာေတာင္းေတာ့မည္ျဖစ္သည္ ၊ နယ္ပိုင္ ကေဝသည္ သူတို႔အား ဘာေၾကး ညာေၾကးဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္းျပကာ စုနး္ကေဝ အဖြဲ႕ အစည္းထဲ သူ စိုက္ထည့္ေပးထားသည္ ဟုဆိုကာ စားရင္ စာအုပ္ႀကီး ႏွင့္ သူတို႔အား အေႂကြးလာေတာင္းေနသည္ ၊ မစားရ မေသာက္ရ ႏွင့္ စုန္းျဖစ္သည့္ အတြက္ ဘာေၾကး ညာေၾကး ထည့္ရသည္ကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟု သူတို႔ ျမင္ေပမဲ့ နယ္ပိုင္ကေဝ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ျပန္၍ ေတာ့ ခံ မေျပာရဲေပ ၊ မဗ်ားႀကီး အေတြးေပါင္စုံႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ ေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္မွ စကားသံ ေပၚလာေလသည္
“ေပါက္ၾကးီး နင္တို႔ အတြက္ ငါစိုက္ ေပးထားရတဲ့ ေငြငါးဆယ္ ဒီေန႔ ေပးရမဲ့ေန႔ ဒီေန႔ေနာက္ဆုံးထားၿပီးေပးေတာ့ ”
ေပါက္ႀကီးသည္ သူ၏ သမီးကို ငွက္ကင္ေကြၽးေနရာမွာ အသံၾကားရာဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဝတ္စားကို ေကာ့ျပန္ေနေအာင္ ဝတ္ထားေသာ အသက္ သံုးဆယ္ အ႐ြယ္ နယ္ပိုင္ကေဝမ မမင္းျဖဴ ျဖစ္ေနသည္ ၊ မမင္းျဖဴသည္ သူ၏ လက္တြင္ ပိုးသားႏွင့္ ထုတ္ထားေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရာတခုကို လက္က ကိုင္ထားသည္ ၊ ထိုအရာမွာ မိုးႀကိဳးစက္ေတာင္ေဝွးဆိုတာ ကိုေပါက္ႀကီးသိသည္ ၊ ထို႔ေနာက္ မမင္းျဖဴသည္ ကြပ္ပ်စ္တြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး
“ဟဲ့ ငေပါက္ ငါနင္တို႔ကို သနားလို႔ စိုက္ေပးထားတာေနာ္ ငါလည္း သိပ္အဆင္ေျပတာ မဟုတ္ဘူး အခု ျပန္ေပးေတာ့”
“ခက္တယ္ဗ်ာ က်ဳပ္မွာ လည္း ေငြဆိုလို႔ မူးလို႔ ရႉ စရာေတာင္ မရွိဘူး ”
“ယူတူန္းက ယူၿပီး အခု မွ အဲ့လို႔ လုပ္လို႔ရမလား ”
“က်ဳပ္ယူတာမွ မဟုတ္တာ စုန္းျဖစ္တာ နဲ႔ အဲ့လို ဘာေၾကးညာေၾကး ေတြ ထည့္ရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား နယ္ပိုင္ ျဖစ္မွ ၾကားဖူးတယ္”
“ဟဲ့ ငါက ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာ ငါ့နယ္ထဲက စုနး္ေတြ အတြက္ငါလုပ္တာ ”
“ေတာ္ စမ္းပါဗ်ာ ”
“ဘာနင္က ငါကို မေလးမခန႔္ လုပ္ဝံ့ေနတယ္ေပါ့ ‘
နယ္ပိုင္ ကေဝမသည္ ေဒါသ ျဖစ္ကာ ေတာက္တခ်က္ကို ျပင္းစြာ ေခၚက္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ သူ၏ ဖားလ်ားခ်ထားေသာ ဆံပင္တို႔မွာ ေလေပၚဝဲပ်ံသြားၿပီး မ်က္လုံးတို႔သည္လည္း။နီရဲလာ၏ ထို႔ေနာက္ ကိုေပါက္ႀကီးကို လက္ညိဳးထိုးကာ
“ဟဲ့ ငေပါက္ နင္က ငါ့လိုအဆင့္ကို ျပန္ခံေျပာေနတယ္ေပါ့ ”
ထိုစဥ္ သူတို႔၏ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ အသံ တသံေပၚလာေလသည္
“ျပန္ေျပာမွာေပါ့ ဗ် အႀကီးအကဲ ျဖစ္ၿပီး မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနတာကို သူတို႔ကို သူတို႔ေတာင္ စားဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္ပါဆို စုန္းျဖစ္ၿပီး ဘာေၾကး ညာေၾကး ေတြ ေလွ်ာက္ေကာက္ေနတာ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ေတာင္ ေဝွးႀကီကို လည္း သူခိုးလက္ခံ လုပ္ထားေသးတယ္ ”
နယ္ပိုင္ကေဝမသည္ သူ၏ အေနာက္မွ အသံၾကားရာ ဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္ ထို႔ေနာက္ သူ၏ နီရဲေနေသာ မ်က္လုံးျဖစ္ ေမာင္ဘိုးထင္ကို ၾကည့္လိုက္သည္ ၊ သူမ၏ စိတ္ထဲ တြင္ ဒီမေလာက္ေလးမေလာက္စားမ်ား ယခုျဖစ္ေနေသာ သူ၏ ႐ုပ္သြင္ကို ျမင္ရ႐ုံျဖစ္ ေၾကာက္လန႔္ ၿပီး ထြက္ ေျပးမယ္ ထင္ထားသည္ ၊သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေကာင္ေလးသုံးေယာက္သည္ သူအား မခန႔္ေလးစား ၾကည့္ေနၿပီး ေကာင္ေလးတေယာက္မွ သူမ၏ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို လက္ညႇိဳးျဖစ္ထိုးျပကာ
“ဆံပင္က ေကာင္းလိုက္တာ တေယာကင္ပြန္း နဲ႔ေ လွ်ာ္တာလား သန္းေကာ ရွိလား”
“ရွိစရာလားဟဲ့ ”
နယ္ပိုင္ ကေဝသည္ ေယာင္ယမ္းၿပီး ပါးစပ္ မွ လႊတ္ ခနဲ ထြက္သြားသည္ ထို႔ေနာက္ ေကာင္ေလး ေနာက္တေယာက္သည္ သူမကိုၾကည့္ကာ
“က်ဳပ္က ဘိုးထင္ပဲ ခင္ဗ်ားယူထားတဲ့ ေတာင္ေဝွးျပန္ေပးပါ ”
“ဟားးးဟားးးဟားးး နင္တို႔လို မေလာက္ေလး ”
သူမ ပါးစပ္ဟၿပီးရယ္ေနစဥ္ ေပတူးသည္ သူ၏ လြယ္အိတ္ထဲ မွ ေလးဂြကို ထုတ္ကာ ပစ္လိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ႏုတ္ခမ္းကို မွန္ကာ အရယ္ ရပ္သြားခ်င္း ျဖစ္သည္ ၊ ထို႔ေနာက္ နယ္ပိုင္ကေဝသည္ ေဒါသထြက္ကာ သူတို႔ အား သူ၏လက္ကိုဆန႔္တန္းၿပီး တိုက္ခိုက္မည့္ဟန္ ျပဳလုပ္ေနစဥ္
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ကေဝမက ဘာေတြ လုပ္မလို႔လဲ မသိဘူး လႈပ္တဲ့ ေနရာ မွန္သမွ် ပစ္ကြာ သူလည္း လူပဲ ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး”
ေမာင္ဘိုးထင္၏ စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ သာေအးႏွင့္ ေပတူးသည္။ ကေဝမ လက္လႈပ္က လက္ကို ပစ္၏ ေျခလႈပ္က ေျခကို ပစ္သည္ ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကေဝမ မလႉပ္ရဲေတာ့ပဲ ပါးစပ္ႀကီးကို ပိတ္လို႔ ေမာင္ဘိုထင္အား မပစ္ရန္ မ်က္လုံးျဖစ္ အသနားခံေနသည္ ၊
“ေဟ့ေကာင္ေတြ သူစကားေျပာခ်င္လို႔ ျဖစ္မယ္ ပါးစပ္လႈပ္ရင္ေတာ့ မပစ္နဲ႔ ၾကားလား”
“ေအးေအး “,
ထို႔ေနညက္ နယ္ပိုင္ကေဝသည္ ေမာင္ဘိုစထင္တို႔အား ေသခ်ာၾကည့္ကာ
“ေၾကာက္ပါၿပီ ငါ စက္ထုတ္မလို႔ လုပ္တာ စက္ထုတ္ခ်ိန္ကို မရေတာ့ပါဘူး နင္တို႔ ဆက္ၿပီး မပစ္ပါနဲ႔ေတာ့ နာလြန္းလို႔ ငါ့ ဆံပင္ေတြေတာင္ မေထာင္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး”
“အဲ့တာဆို က်ဳပ္ေတာင္ေဝွး နဲ႔ ကိုေပါက္ႀကီးတို႔ အေႂကြးေတြေလွ်ာ္ေပး ”
“အဲ့ အဲ့ဒါေတာ့ ”
“ၾကာတယ္ကြယာ ပါးစပ္ထဲ ကို ပစ္ လင္းတပုံေျပာင္းၿပီး ေျပးရင္ ေခါင္းကို ျပစ္ ေသရင္ ကိုေပါက္ႀကီး သမီးကို ကင္ကေကြၽးျပစ္မယ္ ”
ေပတူး၏ စကားၾကားေသာအခါ နယ္ပိုင္ကေဝမွာ ေခြၽးေဇာ္ ျပန္လာသည္ သူ၏ မ်က္လုံးျဖစ္ ကိုေပါက္ႀကီး ႏွင့္ ကိုေပါက္ႀကီးသမီးကို ၾကည့္လိုက္ရာ ကေလးမေလးသည္ ငွက္တေကာင္လုံးကို ကိုင္ၿပီး ေပါင္ကို ဖဲ့ကာ စားေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ ေက်ာ့ထဲ စိမ့္တက္လာ၍ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ၾကည့္ကာ
“ငါ ငါ ေၾကာက္ပါၿပီး နင့္ေတာင္ေဝွးလည္း ျပန္ယူပါ ငါလုပ္ၾကည့္တာ ဘာမွ လည္းသုံးမရပါဘူး ငါက တျခားသူကို ျပန္ေရာင္းမလို႔ စဥ္းစားေနတာ ”
“ေတာ္ စမ္းေနာက္တခါ နယ္ပိုင္ကေဝျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ လက္ေအာက္ ငယ္သား စုနး္ကေဝ ေတြကို အႏိုင္ က်င့္ၾကည့္ ခင္ဗ်ား မလြယ္ဘူး ”
“ေအးပါ ငါ ငါ မလုပ္ရဲေတာ့ပါဘူး ငါ့ကို ေတာင္ေဝွးဝယ္ဖိုးေလး ငါးရာေလာက္၊”
“ငါးက်ပ္ေတာင္ မရဘူး ယူခ်င္ရင္ ဒါႀကီးပဲ ရမယ္ ”
“ဟဲ့ေကာင္ေလး နင္ဘယ္ကို ပုတ္ျပတာလဲ ”
“လြယ္အိတ္က ေရွ႕ေရာက္ေနလို႔ပါဗ်ာ လြယ္အိတ္ထဲက ေလာက္စလုံးကို ေျပာတာပါ ”
“,လန႔္လိုက္တာဟယ္ ငါ သြားေတာ့မယ္ေနာ္ “,
“ေတာင္ေဝွးကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚခ်ခဲ့ သြား”,
ဆံပင္မ်ားေလေပၚ မလြင့္ ႏိုင္ေတာ့ သလို မ်က္လုံးတို႔သည္လည္း မရဲ ႏိုင္ေတာ့ေသာ နယ္ပိုင္ကေဝမသည္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔၏ ေလးဂြ အစြမ္းကို အေတာ္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနဟန္ရွိကာ ေတာင္ေဝွးကို ထုတ္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚတင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ပိုးသား အိတ္ေလးကိုလက္က ကိုင္ၿပီး
“ဒါေလးေတာ့ ျပန္ယူသြားမယ္ေနာ္ ေဈးႀကီးေပးၿပီးလုပ္ထားရလို႔ပါ ”
“ယူသြား ယူသြား ”
ေမာင္ဘိုးထင္ ယူသြားခိုင္းသည္ႏွင့္ ေတာင္ေဝွးထည့္ထားေသာ ပိုးသား အိတ္ေလးကို ယူကာ ကိုေပါက္ႀကီး အိမ္ဝိုင္းထဲ မွ ထြက္ခြာသြားပါေလေတာ့သည္ ။
◾အခန္း-၉
ေမာင္ဘိုးထင္တို႔အား ကိုေပါက္ႀကီး ႏွင့္ မဗ်ားႀကီးမွ ေက်းဇူးတင္ လြန္း ၍ ေပးလိုက္ေသာ ပိႏၷဲသီးမ်ား ႏွင့္ သရက္သီးမ်ားကို ယူကာ ေရအိုးစင္႐ြာသို႔ ျပန္လာေလသည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔႐ြာတြင္လည္း ပိႏၷဲသီး ႏွင့္ သရက္သီး ရွိသည္ေျပာေပမဲ့ ကိုေပါက္ႀကီးမွ သူတို႔ၿခံ ထဲက ပိႏၷံသီးသည္ အိမ္မာ သီးျဖစ္ၿပီး စားလို႔အေတာ္ေကာင္းေၾကာင္း သရက္သီးသည္က မခ်စ္စု အသီးျဖစ္၍ အခ်စ္ေတြ ေတာင္ စုသြားႏိုင္ေၾကာင္းကို တနာရီမွ် မရပ္မနား ေျပာေနေလရာ မယူရင္ ျဖစ္ ျပန္လို႔ ရမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယူခဲ့ ရခ်င္းျဖစ္သည္ ၊ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ သူတို႔ ခြင့္လႊတ္ခ်င္း ႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစားခ်င္း အရသာကို သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း သိေနၿပီျဖစ္၏ ၊ သူတို႔ေျဖခ်င္းေပးခဲ့ေသာအရာတိုင္းသည္ ရွဥ္လည္း ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း ဆြဲသာ မ်ိဳး ျဖစ္၏၊ ထိာ့ေနာက္ သူတို႔အားေၾကာက္လန႔္ေနေသာ နယ္ပိုင္ကေဝ မမင္းျဖဴ၏ မ်က္ႏွာက္ု ျပန္ျမင္ေယာင္ကာ
“လူႀကီးေတြ ေျပာတဲ့ ေလးဂြက သရဲေတာင္ ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္တယ္ဟ ”
“ဘာလို႔လဲ ေပတူး ”
“သူက လက္ဆန႔္ပီ့း တို႔ကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ မသိဘူး။ဆန႔္ေနတဲ့ လက္ေတြ ၾကည့္ ေလးဂြ နဲ႔ ဝိုင္းပစ္ေတာ့ သူဘာလုပ္ႏိုင္ေသးလဲ ”
“ဟုတ္တယ္ဟ အပစ္ျမန္လို႔ ေနာ္ ”
ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ ပန္းခ်ီငို၏ အိမ္သို႔ေရာက္လာစဥ္ အိမ္ေပၚမွ သာရ ႏွင့္ ဖိုးေထြးတို႔ ဆင္းလာၿပီး ေပတူးကို ၾကည့္ကာ
“ေပ ေပတူး မင္းကို မင္းအေမ လိုက္ေခၚခိုင္းလို႔ ”
“ဘာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဗ်”
“မင္း အဘ ဘာျဖစ္တာ လဲ မသိဘူး ႐ုတ္တရက္ႀကီး အိပ္ယာထဲ လဲေနၿပီး ထ ေတာင္မထ ႏိုင္ေတာ့ဘူး ”
“ဗ်ာ ”
ထို႔ေနာက္ ေပတူးသည္ သူကိုင္ထားေသာ ပိႏၷဲသီးကို ေျမျပင္ေပၚပစ္ခ်ကာ ေပပင္႐ြာရွိ သူ၏ ေနအိမ္သို႔ ေျပးပါေလေတာ့သည္ ၊ ေပတူးေျပးသည္ ႏွင့္ ေမာင္ဘိုးထင္တို႔သည္ လည္း ေနာက္မွ ေျပးလိုက္၍သြားၾကပါေလေတာ့သည္ ။
◾ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ နယ္ပိုင္ကေဝ သည္က ဤမွ်သာ မၾကာမီ ေအာက္လမ္းဘိုးထင္ ႏွင့္ ေပတူး အဘ အမည္ရေသာ ဇတ္လမ္းေလးအား တင္ဆက္ေပးပါမည္ ။
📝ေမာင္တင္ဆန္း
#mgtinsan