*** ဘဝဇာတ်ဆရာ အလိုကျ***📖📖📖
*****************
_______________
*********
(၁)
“ကဲ ဝင်းရီ နင် ငိုနေလို့ပြီးမှာလားအေ။ ငိုမနေနဲ့တော့ နင့်အမေ ငါတစ်ယောက်လုံးရှိပါသေးတယ်အေ။ ခြေကောင်း၊လက်ကောင်းနေသရွေ့ ထမင်း မငတ်ပါဘူးအေ”
တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ငိုကြွေးနေသော သမီးဖြစ်သူကို အားပေးစကားပြောရင်း ဒေါ်အုန်းရင် တစ်ယောက် ရှေ့ဆက်ရမယ့် အနာဂါတ်အတွက် တွေးနေ မိသည်။
“မငိုလို့ရမလား အမေရယ်။ သည်ကလေးသုံးယောက်နဲ့ ကျွန်မ ဘယ်လို ရှေ့ဆက်မလဲ။ အမေလည်း ဒုက္ခရောက်မှာပေါ့အမေရာ။ ခွေး တိရစ္ဆာန်ကောင် လုပ်ရက်တယ်”
“ဟဲ့ နင်တို့ကို မခင်တွယ်လို့ နောက်မိန်းမယူသွားတာ။နင်က လွမ်းနေတာလား ဝင်းရီ။ မာနရှိစမ်းပါအေ။ ဘာလည်း ညည်းက မျက်ရည်ခံထိုးပြီး ညည်းလင်ကို ပြန်ပေါင်းမို့လား။ ငါတယ်လေ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”
“ဟာ အမေက လည်း ကျူပ်တို့က ချစ်လို့ ယူထားကြတာလေ။ ကလေး သုံးယောက်တောင် ရနေပြီ။ခုလို သူလုပ် သွားတော့ ခံစားရတာပေါ့လို့”
“တော်စမ်းပါအေ။ ညည်းနဲ့ငါ နှစ်ယောက်ပေါင်း အလုပ်လုပ်နေရင် ။ငါ့မြေးသုံးယောက် ထမင်းငတ်စရာလား။ ပြန်ပေါင်းဖို့တော့ မစဉ်းစားနဲ့နော်။ အဲ့ဒီ့ကောင် မျက်ခွက် ငါမမြင်ချင်ဘူး။ ငါ့မြေးတွေ မျက်နှာမထောက် ခွေးလိုကောင်”
“ဟာ အမေကလည်း ။ကိုမောင်က အနေအေးပါတယ်။ ကောင်မတွေကိုယ်တိုင်က အနေထိုင်မတတ်လို့ ဖြစ်ရတာ”
“အမလေးအေ လက်ခုပ်ဆိုတာ နှစ်ဖက်တီးမှ မြည်တာပါ။ညည်းလင် မပါပဲ သည်လိုဖြစ်လာစရာလား။ အလကား ကုတ်ကမြင်းကောင်”
“ဟာ အမေလလည်း သမီခေါင်းတွေရှုပ်လို့ ဘာမှ မကြားချင်တော့ဘူး”
“ကောင်မ လင်ထိရင် ဆတ်ဆတ်ခါနာနေ။တော်တော် မက်မောစရာကောင်းတာကိုး ဟွန်း”
လင်ဖြစ်သူကို အပြစ်တင်နေ၍ အမေ့ကို ကျောခိုင်းလို့ ဝင်းရီတစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။ ဒေါအုန်းရင် တစ်ယောက် မြည်တွန်ပြောဆိုရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
(၂)
ဆန်ရွေးနေရင်း ဒေါ်အုန်းရင်တစ်ယောက် သက်ပြင်းချမိသည်။ ဖတဆိုးလေးမို့ အလိုလိုက်ထားခဲ့တာ။ခုတော့ ဝင်းရီကို အများက ပြောနေကြပြီ။လင်ပစ်မတဲ့။ အရွယ်ငယ်ငယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျသည်။ ပညာရေးလည်း မထွန်းပေါက်။ ရှစ်တန်း နှစ်ခါကျ။ ခုတော့ ကလေးသုံးယောက်ရပြီးနေမှ လင်ဖြစ်သူက နောက်မိန်းမယူသွား၍ ဒုက္ခရောက်မှ အမေ့အိမ်လာတဲ့ကောင်မ။ မြေးအကြီးဆုံးမေလးတောင် ဆယ့်သုံးနှစ်ထဲရောက်ပြီ။ အလတ်ကောင်က ဆယ်နှစ် ။အငယ်လေးက ငါးနှစ်မို့ သနားစရာကောင်းလှသည်။
အသက် ဆယ့်ခွန်လောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့တော့ ။သမီးဝင်းရီအသက်က ခုမှ သုံးဆယ်။ ကလေး သုံးယောက် အမေပေမယ့် လှတုန်းပတုန်းမို့ အချောင်ရချင်သူတွေက အများသား။ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ဖို့လည်း အမြဲဆုံးမသည်။ ပတ်ဝန်းကျင် ပြောစရာဖြစ်အောင်မနေဖို့ အမြဲပြောရသည်။ ခု အမေ့အိမ်ရောက်လာတာ ငါးလပြည့်တော့မည်။ လင်ဖြစ်သူကို တမ်းတနေ၍ ကြည့်မတော့။ ဂျင်းစိမ်းနဲ့မိတ်သလင် သူကျင်မှ ကိုယ်ကျင်ပေါ့။ ခုတော့ လင်လွမ်းနာကျနေတာနဲ့ အိမ်မှာ ဘာမှအားမကိုးရ။ လမ်းထိပ်လေးမှာ မနက် (၅)နာရီကနေ ညနေ(၃)နာရီထိ အကြော်ရောင်းလာတာ ဝင်းရီတစ်သက်ရှိပြီ။ ဖောက်သည်လည်း အတော်ရနေပြီမို့ မပြည့်စုံတောင် မိသားစု စားဝတ်နေရေးပြည့်လည်သည်။ အကြော်ရောင်း မြေးမလေး ကူနေလို့အဆင်ပြေသည်။ အလတ်ကောင်လေးကလည်း အားကိုးရသည်။ အသုံးမကျတဲ့ သမီးဖြစ်သူကိုသာ စိတ်တိုမိသည်။
ခုလည်း တခြားရပ်ကွက်က ကုန်သည်ယောင်ယောင်၊ပွဲစားယောင်ယောင် ကောင်နဲ့ ဘာလိုလို သတင်းထွက်နေ၍ ဆုံးမနေရသည်။ ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား နေတတ်တဲ့ သမီးဖြစ်သူကို ကြည့်၍ စိတ်တိုင်းမကျ။
“ဟဲ့ ဝင်းရီ နင် အနေအထိုင်ဆင်ခြင်နော်။ ငါ့ကို ပြောသမားများနေပြီ။ နင့်မှာ သမီးပျိုလေးလည်းရှိတယ်။ အများပြောစရာ ဖြစ်အောင် မနေပါနဲ့အေ”
“ဟာ အမေကလည်း သူများပြောတိုင်းယုံနေ။ သမီးက ရိုးရိုးသားသားခင်တာပါ။”
“ဟဲ့ ရိုးလည်း နင်နေတတ်ဖို့လိုတာလေ။လင်ကို လွမ်းနာကျတုန်းကလည် ဘာမှအားမကိုးရ။ ခုတော့လည်း အပြင်ပဲထွက်နေတာ ။နင် ဘာ အားကိုးရလည်း။ငါ့မြေးတွေ ကျောင်းက အပြန်။သွားမသွားခင် ကူကြလို့ တော်သေး။ နင်လိုကောင်မ ဆန်ကုန်မြေလေးပဲ။ အလကားကောင်မ”
“ဟာ ဒါကြောင့် အိမ်မှာ မနေချင်တာ။ သိပ်စိတ်ပျက်တာပဲ။ဝင်းရီ အကြော်မရောင်းချင်ပါဘူး။ “
“ဟဲ့ အကြော်သည်မ သမီး အကြော်ရောင်းတာ ဘာဆန်းလည်း။ နင်ခုလို အလေလိုက်နေတာက ဆန်းတာဟဲ့ ။ကောင်မရဲ့”
အမြဲတမ်းပြောဆို ဆုံးမပေမယ့် နာမခံတဲ့ သမီးကြောင့် ဒေါ်အုန်းရင် မောပြီးကျန်ခဲ့တာပဲ အဖတ်တင်သည်။ သမီးဖြစ်သူကတော့ နေမြဲအတိုင်းနေတော့သည်။
(၃)
“ကြည့်စမ်း ကောင်မ ။ကလေးတွေ မသနားအေ။ လုပ်ရက်လိုက်ကြတာ”
မျက်ရည်တွေကြားက ဝမ်းနည်းလွန်း၍ မြေးသုံးယောက်ကို ဖက်၍ ဒေါ်အုန်းရင် သမီးဖြစ်သူကို ကျိန်ဆဲနေမိသည်။ ကလေးသုံးယောက်ကို အမေ အိုကြီးနား ထားခဲ့ကာ ယော်ကျားနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားလေပြီ။ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော် အမေအိုကြီးနဲ့ လူမမယ် ကလေး သုံးယောက်ကို မသနား။ လင်ရော။မယားရော လူစိတ်မရှိကြတာ။ရင်နာစရာကောင်းလှသည်။ မြေးသုံးယောက်ကို ကြည့်၍ သနားလွန်း၍ မျက်ရည်တွေက တားဆီးမရနိုင်တော့ပေ။
ငိုနေလို့မပြီး။ ရှေ့ဆက်ရုန်းကန်ရအုံးမှာမို့ သည် အရွယ်အိုမကြီး အားလျှော့လို့ မဖြစ်ပေ။ ကြုံလာတဲ့ လောကဓံကို အရှုံးမပေးပဲ ပြေးတွေ့ရင်ဆိုင်ရမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိသည်။
“ငိုမနေနဲ့ ငါ့မြေးတွေ။ မြေးတိုရှေ့မှာ အဖွားရှိတယ်။ ဘာမှ အားမငယ်နဲ့။ အဖွား မသေသေးသရွေ့ ငါ့ေမြးတွေ မငတ်စေရဘူး။ဒုက္ခမရောက်စေရဘူး။အဖွားကို ယုံ ကြားလား”
ဝမ်းနည်းမှုတွေကို မေ့ပျောက်လို့ မြေးလေးတွေရှေ့မှာ မားမားရပ် ရင်ကို ကော့လို့ လောကကြီးကို ရင်ဆိုင်ရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကံကြမ္မာ ဖန်လာပြီမို့ အပြစ်တင်နေလို့ ဘာမှ မထူး။ မြေးသုံးယောက် အနာဂါတ်အတွက် ပဲ အကောင်းဆုံး လုပ်ပေးရမယ်လို့ တွေးရင်း အပူမီးကို ဖြေဖျောက်လိုက်သည်။
“အဖွား မြေးကျောင်းထွက်လိုက်တော့မယ်။ဒါမှ အဖွားကို ကူနိုင်မှာလေ။ သမီး ရှစ်တန်းဆိုတော်ပါပြီ။ မောင်လေး နှစ်ယောက်ကို ပဲ ပညာတတ်ကြီးဖြစ်အောင် ထားပေးမယ်နော် အဖွား”
“မလုပ်ပါနဲ့ မြေးရယ်။ ပညာလေးတော့ ဆုံးခန်းတိုင်အောင်နေပါကွယ်။ အဖွားလုပ်နိုင်ပါတယ်။ ကျောင်းကအပြန် မြေးတို့ ကူနေတာပဲ။ နွေ ကျောင်းပိတ်ဆိုလည်း ငါ့မြေးတွေ မနားရပါဘူးကွယ်”
“အဖွား ပင်ပန်းလို့ပါ အဖွားရယ်”
မြေးကြီး စကားကြောင့် ဒေါ်အုန်းရင် ပြုံးလိုက်မိသည်။ အမေဖြစ်သူနဲ့ စိတ်ဓါတ်ခြင်း လုံးဝ ကွာခြားလှတဲ့ မြေးသုံးယောက်မို့ စိတ်ချမ်းသာမိသည်။ အဖေနဲ အမေရဲ့ အကျင့်စရိုက်တွေ မပါလာ။ငယ်တုန်းမို့လားမသိပေမယ့် ခုမြင်နေရတာစိတ်ချမ်းသာသည်။ အမောပြေသည်။
“အဖွား မပင်ပန်းပါဘူး။မြေးမရယ်။မြေးလေးတို့သာ စာကြိုးစားကြ။ ဒါဆို အဖွားကျေနပ်ပြီ။ဟုတ်ပြီလား”
ချော့မော့ပြောဆိုပြီး ကျောင်းတက်ခိုင်းရသည်။ သူမရှိတော့တဲ့ အချိန် မြေးသုံးယောက်ကို လောကအလယ်မှာ ဝင့်ကြွားစွာ နေစေချင်သည်။ ပညာတတ်ကြီးအဖြစ် ဂုဏ်တင့်စေချင်သည်။ ဒါ ဒေါ်အုန်းရင်ရဲ့ ဆန္ဒဖြစ်သည်။
(၄)
ရာသီတွေပြောင်းခဲ့လို့ မြေးမလေးတောင် ဆယ်တန်းဖြေပြီးပြီ။ အလတ်ကောင်က ကိုးတန်းတက်ရမည်။ အငယ်ဆုံးကောင်လေးက ခြောက်တန်းရောက်ပြီ ။ အရွယ်ကျ အဖွားကြီးပေမယ့် အားမလျှော့ချင်သေး။ မြေးမကြီးနဲ့ အတူ အကြော်ဆက်၍ ရောင်းသည်။ သားသမီးသုံးယောက်ကို သံယောဇဉ် ဖြတ်သွားကြတဲ့ သမီးနဲ့ သမက်တို့ရဲ့ သတင်း ဘာမှ ကြရချေ။ နေနိုင်ရက်ကြသူများမို့ အစက စိတ်ထဲ အပြစ်တင်နေပေမယ့် ခုတော့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပင်။ သားသမီးတွေ ကိုယ်တိုင် မမေးကြ၍ နေတတ်ကြပါလားလို့ တွေးရင်း ဒေါ်အုန်းရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်။ အရွယ်ငယ်သေးတဲ့ အငယ်ဆုံး မြေးလေးကို ပိုသနားမိသည်။
ကံဆိုးခြင်းက စလာခဲ့လေပြီ။ အကြော်ရောင်းတဲ့နေရာလေးက စည်ပင်နယ်မြေမလွတ်၍ ဖယ်ပေးရသည်။ အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်သွားသည့်အတွက် အခြေကျဖို့ အတွက် မြေးအဖွားနှစ်ယောက် ဒုက္ခများရတော့သည်။ ကလေး သုံးယောက် ကျောင်းစားရိတ်နဲ့ စားဝတ်နေရေးအတွက်
ရုန်းကန်ခဲ့ရ၍ ငွေပိုငွေလျှံမရှိခဲ့ပေ။ ခုလို နေရာပျောက်သွားတော့ ပိုဒုက္ခရောက်ရလေပြီ။
မြေးမလေးက ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးမတွေနဲ့အတူ ဖယောင်းထုတ်တဲ့ အလုပ်လေးရ၍ အသက်ရှုချောင်ခဲ့သည်။ မြေးအလတ်လေးက ကျောင်းထွက်မယ်ပြောပေမယ့် လက်မခံခဲ့ပေ။ ဒေါ်အုန်းရင် အိမ်မှာ အကြော်ကြော်ပြီး ရပ်ကွက်တကာလှည့်ပြီး လည်ရောင်းတော့သည်။ မြေးငယ်နှစ်ယောက်လည်း ကျောင်းအားရက် ကူရောင်းပေးချိန် ဒေါ်အုန်းရင် နားရသည်။ အစပိုင်း အဆင်မပြေပေမယ့် လည်ရောင်းရင်း အရောင်းသွက်လာသည်။ မုန့်အော်ဒါလေးများ အမှာ များလာ၍ မြေးအဖွားတွေ ပျော်နေကြတော့သည်။ မြေးမလေးဆို အလုပ်က ပြန်လာလျှင်မနားရပေ။ အိမ်မှုကိစ္စ။အကြော်အတွက် လိုအပ်တာတွေ အကုန်လုပ်ပေးရသည်မို့ပင်ပန်းလှသည်။
ပထမတစ်နှစ် ဆယ်တန်းကျ၍ ဒုတိယတစ်နှစ် အပြင်ဖြေရင်း အောင်ခဲ့တော့ အားလုံး ဝမ်းသာရသည်။ အလတ်ကောင်လေးလည်း ဆယ်တန်းမို့ အလုပ်လုပ်ကူတာ လျှော့စေ၍ စာကို ဦးစားပေးစေခဲ့သည်။ အများလို ကျူရှင်မယူ
နိုင်သူများမို့ အားတဲ့ အချိန် စာနဲ့ မျက်နှာ မခွါခဲ့ပေ။
မြေးမလေးကလည်း အားတဲ့ အချိန် သူ့မောင် နှစ်ယောက်ကို စာပြပေး၍ အဆင်ပြေခဲ့သည်။
“စိတ်ချ သား နှစ်ချင်းပေါက်စေရမယ်။ စာအားလုံးရပြီ”
ရည်မှန်းချက် ကြီးမားလှတဲ့ မြေးလတ်လေးရဲ့ စိတ်ဓါတ်လေးကြောင့် ပင်ပန်းတာတွေ ပျောက်ခဲ့သည်။
အမောပြေစေခဲ့တာဖြစ်သည်။
အဝေးသင်တက်ရင်း အလုပ်လည်း မနား။ အကြော်လည်း ကူကြော်ပေးရတဲ့ မြေးမလေး။အတန်းကြီးလာတာတောင်မှ မရှက်ပဲ ရပ်ကွက်တကာ အကြော်လှည့်ရောင်းတဲ့ မြေထီးလေးနှစ်ယောက်နဲ့ အတူ
လှပတဲ့ အနာဂါတ်ကို ဖန်တီးနေတဲ့ ဒေါ်အုန်းရင်တို့ မြေးအဖွားသုံးယောက်ကတော့ ဘဝဇာတ်ဆရာ အလိုကျ အခက်အခဲတွေကြုံရပေမယ့် အရှူံးမပေး အားတင်းရှေ့ဆက်နေကြပေပြီ။
(၅)
ခုတော့ ဒေါ်အုန်းရင်လည်း အသက် (၈၀)နီးပြီ။ မြေးမကြီးက အလယ်တန်းပြဆရာမဖြစ်လို့နေပြီ။
အလတ်ကောင်က ကုမ္မဏီဝန်ထမ်း။အငယ်ဆုံးကောင်လေးက ပုဂ္ဂလိက ဘဏ်ဝန်ထမ်း။ မြေးသုံးယောက်လုံး ရာထူးကိုယ်စီနဲ့မို့ ဒေါ်အုန်းရင် အငြိမ်းစားရနေပြီဖြစ်သည်။ တဲအိမ်လေးက နှစ်ထပ်ပျည်ထောင်၊အောက် အုတ်ခံလေးနဲ့ ခိုင်ခိုင်မာမာဖြစ်နေပြီ။ အကြီးဆုံးမြေးမကြီးကတော့ အပျိုကြီးဘဝနဲ့ အဖွားနဲ့ အတူတူနေမယ်ဆိုပြီး အိမ်ထောင်ရေးကို မစဉ်းစားသူ။ အလတ်ကောင်နဲ့ အငယ်ဆုံးလေးကတော့ ရည်မှန်းရာကိုယ်စီနဲ အဆင်ပြေတဲ့ တနေ့ ဘဝတစ်ခု ထူထောင်ကြမယ့်သူများမို့ အားလုံးအတွက် စိတ်အေးနေပြီဖြစ်သည်။
အားလုံးက လခစားဝန်ထမ်းများမို့ သူတို့ဘဝအတွက် အသက်ကြီးတဲ့အထိ ရိုးသားကြိုးစားကြလျှင် ဒုက္ခဆိုတဲ့ အရာကြီးကို တွေ့ကြုံဖို့ ခဲယဉ်းပေမည်။ စစ်စစ်စီစီနဲ့ စုဆောင်းတတ်ကြသူများမို့
အားလုံးကို စိတ်ချ ယုံကြည်မိသည်။
မိဘတွေရဲ့ ပစ်ခွါမှုကို ခံခဲ့ရပေမယ့် ဘေးရောက်မသွား ပဲ သူ့ကျေးဇူးကြောင့် လမ်းကြောင်းတွေသင့်ခဲ့သည်။ သူတို့လေးတွေကိုယ်တိုင်လည်း ဘဝနာသိတတ်သူများမို့ ဆိုဝါးလှတဲ့ ကံကြမ္မာတွေကနေ လှပတဲ့ အနာဂါတ်တွေကို ဖန်တီးနိုင်ကြပြီမို့ကိုယ့်ကံကြမ္မာ ကိုယ့်အနာဂါတ်ကို ရရှိတဲ့ အဆိုးအကောင်းကြားမှာ အကောင်းဆုံးဖန်တီးနိုင်ဖို့က ကိုယ်သာလျှင် အဓိကမို့ မီးမှောင်ထိုးပြခဲ့တာက
ဒေါ်အုန်းရင်တို့ မြေးအဖွားပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။
ပြီး
ဆောင်းမာန်ဝင့်အောင်
(တောင်ကြီး)