Unicode Version
” စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် မောက်လုံး ငညို “(စ/ဆုံး)
—————————————————————————–
အတွဲ(၄) စာစဉ်(၉)
(၁)
ပေတောရွာကနေ မနက်စာစားပြီးတော့ ထွက်လာခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကို ဘကြီးထွန်းရင်က လှည်းနဲ့လိုက်ပို့ပေးဖို့လုပ်ပါသေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် မိုးစွေရဲ့ ရွှေမန်ကျည်းစေ့နဲ့ လှူဖို့တန်းဖို့တွေရှိနေတာ့ သူတို့လည်း မအားဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ပေတောရွာကနေကျုပ်တို့ အေးအေးလူလူလမ်းလျှောက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ရွာအထွက်လောက်ရောက်တော့ ဆေးဆရာကြီး ဦးဖိုးခွေးနဲ့ လူတစ်ယောက် ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ကလည်းမနေနိုင်တာနဲ့ လှမ်းနှုတ်ဆက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဗျို့၊ ဆေးဆရာကြီး ဘယ်လဲဗျ”
ဦးဖိုးခွေးက ဦးဘသာကိုလှမ်းပြုံးပြရင်း
“ပြန်ပြီလား ကိုဘသာရဲ့”
“မပြန်သေးပါဘူးကွာ၊ ဟိုဘက်ရွာတွေဘက်လှည့်ရင်း နွားဝယ်ထွက်မလို့ကွ၊ ဒါနဲ့ မင်းတို့သုတ်သီးသုတ်ပြာနဲ့ ဘာဖြစ်လာတာလဲကွ”
“လှည်းလမ်းခွရွာမယ် ဂေါရာစဉ်းပေါ်လို့တဲ့ဗျ၊ အဲဒါ အစစ်ဟုတ်မဟုတ် သွားကြည့်မလို့ဗျို့”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း
“ဟုတ်မှလည်းလုပ်နော်ကွ၊ ဂေါရာစဉ်းအစစ်ဆိုရင် ရှားတယ်နော်”
“ဒါကြောင့် သွားကြည့်မလို့ပေါ့ အကိုရာ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကို လက်ကုပ်လိုက်တယ်ဗျ။
“ဦးဘသာ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာ ဘာလဲဗျ”
“မင်းမသိဘူးထင်တယ်၊ အေးလေ၊ တို့လည်း ကြုံကြိုက်တယ်ဆိုတော့ ဖိုးခွေးတို့နဲ့ ဂေါရာစဉ်းလိုက်ကြည့်တာပေါ့ကွာ၊ မင်းလည်းဗဟုသုတရတာပေါ့ကွ”
ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးကိုကြည့်ရင်း
“ဖိုးခွေးရေ၊ ငါတို့ရော လိုက်ကြည့်လို့ရတယ်မဟုတ်လား”
“ရတာပေါ့အကိုရာ၊ အကိုဘသာပါတော့ ပိုပြီးကောင်းတာပေ့ါ၊ အကိုက နှံ့နှံ့စပ်စပ်တော့ရှိတယ်မဟုတ်လားဗျ”
“မင့်လောက်မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ကဲ သွားကြစို့ဟေ့”
ရွာသားတစ်ယောက်က အရှေ့ကနေသွားတယ်ဗျ၊ သူ့အနောက်က ကျုပ်ရယ်၊ ဦးဘသာရယ်၊ ဦးဖိုးခွေးရယ်လိုက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့သွားတာက အေးအေးလူလူသွားနေတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရေးကြီးသုတ်ပြာနဲ့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ သွားနေတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်းအမြန်လိုက်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးကလည်း အသက်မငယ်တော့ဘူး၊ ဦးဘသာကလည်း အသက်ကြီးနေပြီဆိုပေမယ့် တောသားမို့လားတော့မသိဘူး ခြေလှမ်းတွေကတော့ သွက်ကြတယ်ဗျ။
“အလတ်ကောင်ရာ၊ ကြာလိုက်တာ၊ မင်းကွာ လူငယ်ဖြစ်ပြီး တို့လူကြီးတွေကိုတောင် မမီပါလားကွ၊ ဒါကြောင့် နွားပျိုသန်လှ နွားအိုပေါင်ကျိုးလို့ ဆိုရိုးရှိခဲ့တာနေမှာ”
“ကျုပ်လည်း လိုက်နေတာပါပဲဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဦးဘသာတို့က ဘာဖြစ်လို့ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့သွားနေတာလဲဗျ”
ဦးဖိုးခွေးက
“ငါတို့က ပြေးတောင်ပြေးချင်တာကွ၊ ဂေါရာစဉ်းစစ်တယ်ဆိုရင် လိုချင်သူများလို့ သွက်သွက်သွားခါမှ မီနိုင်တာဟ”
ကျုပ်တို့လည်း အပြေးတစ်ပိုင်းသွားခဲ့ရင်း မကြာခင်မှာပဲ လှည်းလမ်းခွဆိုတဲ့ ရွာကလေးကိုရောက်လာခဲ့ပါတယ်ဗျ၊ ရွာကလေးက ကြက်လျှာစွန်းပုံစံ ချွန်ချွန်ကလေးဗျ၊ လှည်းလမ်းကြောင်းကြီးနှစ်ခုရဲ့ အလယ်မှခွပြီးတည်ထားဆိုတော့ လှည်းလမ်းခွလို့ပဲနာမည်ပေးလိုက်ကြတာပါ၊ အိမ်ခြေက ငါးဆယ်ကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိတယ်ဗျ၊ အရင်ကတော့ ဒီနေရာမှာ ရွာတွေဘာတွေမရှိဘူးဗျ၊ နောက်တော့ လှည်းလမ်းနှစ်ခွကွဲသွားတဲ့အလယ်နားမှာ မုန့်ဖိုကလေးဖွင့်၊ ဈေးတွေရောင်းရာကနေ တဖြည်းဖြည်းစည်ကားပြီးတော့ ရွာကလေးလိုဖြစ်သွားတာပဲဗျာ။ လှည်းလမ်းနှစ်ခုကလည်း နှယ်နှယ်ရရမဟုတ်ဘူးဗျ။
အရှေ့ဘက်သွားတဲ့ လှည်းလမ်းကြီးကိုတော့ နိဗ္ဓာန်လမ်းလို့ ခေါ်ကြသဗျ၊ အဲဒီကနေဆက်သွားရင် နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ကိုရောက်တယ်၊ အဲဒီမှာလည်း ရွာဆယ်ရွာလောက်ရှိတယ်ဆိုတော့ ဒီလမ်းကြီးက အဲဒီရွာတွေကိုသွားတဲ့ အဓိကလမ်းမကြီးပေါ့ဗျာ။ တစ်ဖက်က လမ်းကျတော့ ပေတောရွာနဲ့ ကားလမ်းမရှိတဲ့ တာဆုံနဲ့ကို ချိတ်ထားတဲ့လှည်းလမ်းပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီလမ်းကတော့ မြို့ကိုသွားမယ့်သူတွေ၊ မြို့ကနေပြန်လာတဲ့သူတွေနဲ့ စည်ကားတဲ့လမ်းပေါ့၊ ကျုပ်တို့ရွာကနေ ကားစီးချင်ရင်တော့ တန်းမြင့်ရွာကနေသွားစောင့်စီးကြပေမယ့် ပေတောရွာဘက်က လူတွေကတော့ အဲဒီလှည်းလမ်းကြီးကနေတဆင့် တာဆုံကြီးဆီထွက်ပြီး ကားစီးကြတာကိုး၊ တာဆုံနဲ့ တန်းမြင့်က တစ်မှတ်တိုင်လောက် ဝေးတာပေါ့၊ တစ်မှတ်တိုင်လို့သာ ဆိုပေမယ့် မိုင်အားဖြင့်တော့ လေးငါးမိုင်လောက်ဝေးတယ်။
ဒီတော့ လှည်းလမ်းခွရွာကလေးက သိပ်စည်တာပေါ့ဗျာ၊ လှည်းလမ်းတွေရဲ့ဘေးနားမှာ ဆိုင်တွေကန္နားတွေဖွင့်ပြီးတော့ ရောင်းကြဝယ်ကြနဲ့ပေါ့၊ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ကနေထွက်တဲ့ ကုန်စည်တွေကို မြို့ကိုတက်ရောင်းမယ်ဆိုရင်လှည်းလမ်းခွကနေပဲ ဖြတ်ရတာ၊ နောက်ပြီး မြို့က ကုန်စည်တွေ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ဘက် သွားမယ်ဆိုရင်လည်း ဒီလမ်းကနေပဲဖြစ်ရတာကိုးဗျ၊ ကျုပ်တို့သွားနေရင်း လှည်းလမ်းခွရွာထိပ်ရောက်တော့ ရွာထိပ်မှာ မန်ကျည်းပင်ကြီးတွေ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းပေါက်နေတာပဲဗျာ၊ အဲဒီမန်ကျည်းရိပ်အောက်မှာတော့ ခရီးသွားတွေနားနေနိုင်အောင်လို့ ခုံတွေ၊ ဆင့်တွေရိုက်ထားတယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ လူတွေအုံပြီး ထိုင်နေကြတယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့လည်း လူအုပ်ထဲကိုတိုးခဲ့တာပေါ့။
လူတစ်ယောက်က တောင်းတစ်လုံးနဲ့ထိုင်နေတယ်ဗျ၊ တောင်းထဲမှာလည်း အမဲသားတွဲတွေအစုံပဲပေါ့ဗျာ၊ လူကတော့ သိပ်အသက်မကြီးလောက်သေးဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့ထက်တောင်ငယ်မယ်ထင်တယ်၊ အလုပ်ကြမ်းသမားမို့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကတော့ ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်းပဲ၊ အသားမဲလိုက်တာကလည်း မီးသွေးခဲအလားပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကြည့်ရင်တော့ ငယ်ရုပ်ထွက်တယ်ဗျ။
အဲဒီလူရဲ့လက်ထဲမှာ နွားအသည်းကြီးကို ကိုင်ထားတယ်၊ အဲဒီအသည်းထဲမှာတော့ အဝါရောင်အလုံးကလေးတစ်လုံးဗျ၊ အဝါရောင်ထိန်ထိန်ကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊ အဝါရောင်ကိုအဖြူဘက်ပေါက်တဲ့ ဝါကျင်ကျင်အရောင်ပေါ့ဗျာ။ အလုံးကလေးက လောက်စာလုံးအသေးလောက်ပဲရှိမယ်ဗျ၊
“ဆရာကြီးတို့ ဒီဟာပါပဲ”
ဦးဖိုးခွေးဆိုရင် ရွာနီးချုပ်စပ်က လူတွေက သိကြတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးကလမ်းဖယ်ပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးက အနားကိုကပ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဂေါရာစဉ်းဆိုတဲ့အလုံးကလေးကို သေချာကြည့်တယ်ဗျ။
“မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လား”
“ဟုတ်ပါသော်ကောဗျာ၊ ကျုပ်က သဒိုးပါဗျ၊ ဒီမနက် နွားတစ်ကောင်ကိုထိုးပြီးဖျက်ရင်း အသည်းထဲကနေ ဟောဒီအလုံးကလေးတွေ့တာပဲဗျာ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာ ကျုပ်တော့ကြားပဲကြားဖူးတာဗျ၊ အခုမှပဲ မြင်ဖူးတော့တယ်”
ဦးဖိုးခွေးက သေသေချာချာကြည့်နေတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာအနားကိုကပ်ခဲ့ပြီး
“ဦးဘသာ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာ ဘာလဲဗျ”
“နွားရဲ့အသည်းထဲမှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ အဲဒီအလုံးကလေးပေါ့ကွာ၊ လူတွေကတော့ နွားအမြုတေလို့ အလွယ်ခေါ်တယ်ကွ”
“သြော်၊ ဒါလေးကလား၊ နေပါအုံးဗျ၊ နွားအမြုတေက စွမ်းလို့လား”
“စွမ်းတာပေါ့ကွ၊ ဆေးဖက်မှာလည်း စွမ်းသလို၊ ဂမ္ဘီရဖက်မှာလည်း အစွမ်းအလွန်ထက်တယ်ကွ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာကလည်း နွားမှာထွက်တဲ့ပစ္စည်းတွေထဲက အရှားပါးဆုံးနဲ့ အဖိုးအတန်ဆုံးပစ္စည်းပဲကွ၊ နွားတစ်ထောင်မှာတောင် တစ်ကောင်ပါတာမဟုတ်ဘူး”
“ကျုပ်တော့ ခုမှကြားဖူးတာဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဒီကောင်လေးက ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ”
“ဝါးလုံးတွေအတွင်းမှာ အပူရှိန်နဲ့ရေငွေ့ပေါင်းစပ်ပြီးတော့ အစိုင်အခဲဖြစ်လာတာကို ဝါးအမြုတေတို့၊ ဝါးပုလဲတို့ ခေါ်ကြတယ်မဟုတ်လားကွ၊ အဲဒီလိုပဲပေါ့၊ နွားတွေရဲ့ သည်းခြေထဲက သည်းခြေရည်နဲ့ အသည်းထဲက သွေးရည်တွေပေါင်းဖက်ပြီးတော့ အပူရှိန်ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းဓါတ်ပြုပြိးတော့ အကျိအချွဲလေးဖြစ်လာတယ်ကွ၊ အဲဒီအကျိအချွဲကနေ တဖြည်းဖြည်း နှစ်တွေကြာလာပြီးတော့ အစိုင်အခဲကလေးဖြစ်လာတာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ဂေါရာစဉ်းအစစ်ဆို အသည်းမှာဖြစ်တယ်တဲ့ကွ၊ ဖြစ်တဲ့အခါမှာလည်း တစ်ခါတည်းအလုံးကြီးဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ် တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ်ဖြစ်လို့ အဖတ်အဖတ်ကလေးတွေ စုအုပ်ထားသလိုမျိုးလေးဖြစ်နေတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း အဲဒီလူကိုင်ထားတဲ့ ဂေါရာစဉ်းကို အနီးကပ်ပြေးကြည့်တာပေါ့ဗျာ၊ တကယ်လည်း ဦးဘသာပြောသလိုမျိုး အထပ်အထပ်၊ အရစ်အရစ်ကလေးတွေပါသဗျ၊ စင်းလုံးချော အလုံးမဟုတ်ဘူးဗျို့၊ ကျုပ်က လက်နဲ့ကိုင်မယ်လုပ်တော့ အဲဒီသဒိုးက လက်ကိုရုပ်လိုက်တယ်။
“ဟေ့လူ၊ ဝယ်နိုင်မှကိုင်နော်၊ ခင်ဗျားတို့ကိုင်လို့ ကျုပ်ဂေါရာစဉ်း တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ခင်ဗျားလျှော်ရမယ်”
ကျုပ်လည်းအနောက်ဆုတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးက သေချာကြည့်ပြီးတော့
“မင်းဂေါရာစဉ်းကို ဘယ်ဈေးခေါ်သလဲကွ”
“နှစ်ထောင်တိတိဗျာ၊ တစ်ကျပ်မှ မလျော့ဘူး”
သူပြောတဲ့ဈေးကိုနားထောင်ပြီး ကျုပ်တောင်အတော်လန့်သွားတာဗျ၊ နှစ်ထောင်ဆိုတာက တော်တော်များတဲ့ငွေပဲဗျ၊ ရွှေတစ်ကျပ်သားမှ ထောင့်ရှစ်ရာလောက်ရှိတဲ့ခေတ်မှာ နှစ်ထောင်ကတော့များတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးကတော့ စဉ်းစားနေပုံရတယ်ဗျ။ ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးအနားကိုကပ်ပြီးတော့ တစ်ခုခုတိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြောနေတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဦးဖိုးခွေးလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အင်းဗျာ၊ ပစ္စည်းကတော့ ကောင်းပါရဲ့၊ ဈေးကမနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်”
ဦးဖိုးခွေးပြောနေတဲ့အချိန်မှာပဲ လူသုံးယောက်ရောက်လာတယ်ဗျ၊ အရှေ့က လူက သဒိုးလက်ထဲက ဂေါရာစဉ်းကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ သူတို့အထဲက သူဌေးဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူကြီးကတော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ကြည့်နေတယ်ဗျ၊ အဲဒီလူကြီးက ရွှေကိုင်းမျက်မှန်ကိုဝတ်ထားပြီးတော့ ဖောရင်းရှပ်ခေါ်တဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ်အင်္ကျီကိုဝတ်ထားတာဗျ၊ အောက်ကလည်း ဘန်ကောက်ပုဆိုးနဲ့၊ ကျုပ်တို့တွေ မြင်တောင်မမြင်ဖူးတဲ့ သားရေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ်အိတ်ကိုလွယ်လို့ဗျ၊ ကျုပ်တို့ခေတ်က နိုင်ငံခြားဖြစ်ပစ္စည်းတွေကို ပိတ်ပင်ထားတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ တကယ့်နိုင်ငံခြားဖြစ်ဆိုတာ မှောင်ခိုသွင်းမှကိုင်ရတာ၊ အဲဒီမှောင်ခိုပစ္စည်းကိုင်နိုင်တဲ့လူက တကယ့်သူဌေးပေါ့ဗျာ။
“မင်းတို့ဟာက စစ်ရဲ့လား”
“စစ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်မလိမ်ပါဘူး၊ ဒီမနက်ပဲ နွားထီးတစ်ကောင်ကို ထိုးပြီး ဖျက်နေတုန်းထွက်လာတာပဲဗျာ၊ ဂေါရာစဉ်းအစစ်ဆို လက်နဲ့ကိုင်ရင်ဓါတ်ပျက်တယ်ဆိုလို့တောင်မှ ဟောဒီမှာ အသည်းအတိုင်းပဲပြထားတာပါ”
“ဘယ်လောက်လဲကွ”
“နှစ်ထောင်ဗျာ”
“ထောင့်ရှစ်ရာထားမလား၊ လက်ငင်းပေးမယ်”
ဒါနဲ့ပဲ ရွှေတစ်ကျပ်သားဈေး ထောင့်ရှစ်ရာနဲ့ တည့်သွားတော့တယ်ဗျာ၊ ဒီလူကြီးက ရာတန်တွေထုတ်ပေးတာဗျ၊ တစ်ရာတန်ဆိုတာ အဲဒီခေတ်က သူဌေးပဲမြင်ဖူးတာဗျ၊ ကျုပ်တို့ တောသူတောင်သားတွေကတော့ တစ်ဆယ်တန်၊ နှစ်ဆယ်တန်လောက်ပဲ သုံးတာကိုးဗျာ။ ဒါနဲ့ သဒိုးက အသည်းကိုဖက်နဲ့ထုတ်ပြီးတော့ သေချာထုပ်ပိုးပြီး ပေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် မျက်စိရှေ့တွင် ဒီအလုံးကလေးကို နှစ်ထောင်နီးပါးပေးပြီး ဝယ်သွားတာကို ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့အိမ်ကြီး တစ်အိမ်လုံးချွတ်ရောင်းတောင် နှစ်ထောင်ရဖို့မှ မသေချာတာကလား။
(၂)
ဦးဘသာက တစ်ခုခုပြောချင်ပုံရပေမယ့် ဦးဖိုးခွေးက တားတယ်ဗျ၊ အရောင်းအဝယ်ပြီးသွားတော့ သဒိုးက အမဲသားတွေရောင်းပြန်ရောဗျို့၊ ကျုပ်ကတောင် စိတ်ထဲကပြောနေမိသေးတာ၊ တော်တော်လောဘကြီးတဲ့ သဒိုးဗျာ၊ ခုတင်ငွေတွေရသွားပြီပဲဗျ၊ အမဲသားတွေကို အလကားပေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးဆိုပြီးတော့ပေါ့၊ ဒီလိုနဲ့ နေနည်းနည်းမြင့်လာတော့ ဦးဖိုးခွေးက ကျုပ်တို့ကိုခေါ်ပြီးတော့ လှည်းလမ်းဘေးနားက ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်တာပေါ့ဗျာ၊ လှည်းလမ်းဘေးက ဆိုင်ဆိုတော့လည်း ဖုန်တထောင်းထောင်းပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီမှာထိုင်ရင်း ကျုပ်တို့စကားပြောတာပေါ့။
“အကိုဘသာလည်း ဒီဘက်မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီမဟုတ်လား၊ ဒီဆိုင်က မြိုင်သာက တရုတ်တွေဆိုင်ခွဲလာဖွင့်တာဗျ၊ ခေါက်ဆွဲကြော်သိပ်ကောင်းတယ်၊ အကိုတို့ စားဖူးတယ်ရှိအောင်စားပေါ့”
စားရကံကြုံတာပဲဗျာ၊ လှည်းလမ်းခွများ စီးပွားဖြစ်ချက်ဗျာ၊ ခေါက်ဆွဲကြော်ဆိုတာ မြိုင်သာမြို့လောက်တက်မှ စားရတာကို ဒီမှာရတယ်တဲ့၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ဦးဖိုးခွေးက ကျုပ်တို့ကို အအေးတောင်မှာတိုက်သေးတယ်ဗျာ၊
“ဒါနဲ့နေပါအုံးဗျ၊ ဦးဘသာနဲ့ ဦးဖိုးခွေးနဲ့က ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သိနေကြတာလဲ”
ဦးဘသာက ပြုံးတယ်ဗျ၊ ဦးဖိုးခွေးက အအေးမော့သောက်ပြီး
“ဒီလိုကွ၊ ငါ့အကိုနဲ့ အကိုဘသာနဲ့က အရင်တုန်းက တပ်တစ်ခုထဲ၊ နယ်မြေတစ်ခုထဲမှာ တာဝန်ကျခဲ့တာပေါ့၊ ကျုပ်ဖြင့် အဲဒီအကြောင်းတွေပြန်တွေးတိုင်း မနေ့တစ်နေ့ကလိုပါပဲဗျာ”
ကျုပ်လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး
“ဦးဖိုးခွေးမှာ အကိုရှိတယ်လို့တော့ မကြားဖူးပါဘူးဗျာ”
ဦးဖိုးခွေးမျက်နှာက လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးဖြစ်သွားပြီးတော့
“ဆုံးသွားတာကြာပါပြီကွာ”
“သူ့အကိုက တိုင်းပြည်အတွက် အသက်ပေးသွားတာကွ”
ဦးဘသာက ဝင်ပြောတယ်၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲဖို့စဉ်းစားလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ခုနက ဂေါရာစဉ်းအကြောင်း သတိရလိုက်တယ်။
“နေပါအုံး ဦးဖိုးခွေးရ၊ ခုနက အဲဒီဂေါရာစင်းဆိုတဲ့ဟာက ဒီလောက်တန်လို့လားဗျ”
“တန်ပါတယ်၊ ဂေါရာစဉ်းတိုင်းလည်း အစွမ်းမထက်ဘူးကွ၊ အဆီတွေများနေတဲ့ ဂေါရာစဉ်းတို့၊ ပထဝီဓါတ်များလို့ ကျောက်တုံးကြီးလို မာမာတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားတဲ့ ဂေါရာစဉ်းတို့က မစွမ်းဘူး၊ ခုနကပုံစံကတော့ တကယ့်နံပါတ်တစ် ထိပ်တန်းအမျိုးအစားပဲဟေ့”
“အဲဒါကိုဝယ်ပြီး ဘာလုပ်ကြတာလဲဗျ”
“ဆေးသုံးတာပေါ့ကွာ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတဲ့စကားက ဗမာစကားမဟုတ်ဘူးကွ၊ ကုလားစကားကလာတာ ကုလားလို ဂေါလောကျန်းလို့ခေါ်တယ်၊ အဲဒါကို ဗမာတွေကလိုက်ခေါ်ရင်း ဂေါရာစဉ်းဖြစ်သွားတာပေါ့။ ယူနာနီဆေးပညာကျမ်းတွေမှာတော့ ဂေါရာစဉ်းအကြောင်းကို အကျယ်တဝင့်ရေးတယ်ကွ၊ ဂေါရာစဉ်းက အလွန်အေးတယ်၊ နှုတ်မြိန်တယ်၊ မင်္ဂလာကိုဖြစ်စေတတ်တယ်တဲ့၊ အလှတိုးစေတယ်၊ ကာမအားပေးတယ်၊ နွားဆယ်ကောင်အားကဲ့သို့ ဖွံ့ထွားစေတယ်လို့အဆိုရှိတယ်ဗျ”
“ဟာ၊ တော်တော်ကောင်းကျိုးများတာပဲနော်”
“ဒါတင်မကသေးဘူး လောကီနယ်ပယ်မှာဆိုရင်လည်း ဖုတ်စီး၊ ဂြိုလ်စီးတာ၊ သရဲကပ်၊ ဘီလူးစီးတာာတွေ ပျောက်စေတဲ့အပြင် ထပ်မဖြစ်စေဘူးတဲ့၊ လောကီဆေးတွေ၊ အင်းတွေနဲ့ အစီအရင်တွေလုပ်တဲ့အခါလည်း သုံးကြတယ်၊ အဆိပ်မိတာ၊ နူနာစွဲတာ၊ ရူးသွပ်တာ၊ ကိုယ်ဝန်ခဏခဏလျောတာ၊ သွေးဖောက်၊ လေဖောက်၊ သွေးကွက်၊ ပြဒါးကွက်တာ အပြင် ဦးခေါင်း၊ နှလုံးနဲ့ အသည်းတွေကို အလွန်အားပေးတာကိုး၊ ဒါကြောင့် ရှေးခတ်နန်းတွင်းဆေးတွေထဲမှာ ဂေါရာစဉ်းတွေထည့်ဖော်တယ်ကွ၊ ရောဂါပြင်းရင်တောင် အရှင်းပျောက်သလို၊ သေခါနီးလူနာတိုက်ရင် ထတောင်ထိုင်နိုင်သတဲ့ကွာ”
“ဟာဗျာ၊ ဒါဆို တော်တော်တန်တာပေါ့ဗျ၊ ဒီလိုမှန်းသိရင် ခုနက ဂေါရာစဉ်းကို အမိအရဝယ်လိုက်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒီလောက်ဆေးဖက်ဝင်တာကိုဗျာ”
ဦးဘသာက ရယ်တယ်ဗျ။ နောက်တော့ ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း
“ခုနက ဟာကြီးက အတုကြီးပါကွာ”
ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြသွားတာပဲဗျာ။
“ဗျာ၊ အတုကြီးတဲ့လား”
“အေးပေါ့၊ ဒီလိုပစ္စည်းကောင်းတွေက ဈေးကောင်းရတယ်ဆိုတော့ အစစ်အမှန်ရှိသလို အတုအယောင်တွေလည်းလုပ်ပြီး ရောင်းစားကြတာပဲ၊ ခုနက သဒိုးဆီကဟာက အတုကြီးကွ”
“ဗျာ၊ ဦးဘသာက အဲဒီဂေါရာစဉ်းကို ကိုင်မကြည့်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အတုကြီးမှန်းသိတာလဲဗျ”
“လွယ်ပါတယ်ကွ၊ အတုလုပ်နည်းကိုသိရင် အတုဆိုတာသိတာပေါ့”
“ကျုပ်ကိုပြောပြပါအုံးဗျာ”
ဦးဘသာက မျက်ခုံးပင့်ရင်း
“ဘာလဲအလတ်ကောင်၊ မင်းလည်းအတုလုပ်ပြီး ထောင့်ရှစ်ရာနဲ့ ရောင်းချင်လို့လားကွ”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်လည်းသိချင်လို့ပါ”
“အတုဆိုတာ အစစ်နဲ့တူအောင်လုပ်တယ်ဆိုပေမယ့် အစစ်နဲ့အကျိုးကျေးဇူးအားဖြင့်ရော၊ ဂုဏ်အရည်အသွေးအားဖြင့်ရော မိုးနဲ့မြေလိုကွာတယ်ကွ၊ မင်းဗဟုသုတရအောင်ပြောပြမယ်၊ မင်း သစ်နနွင်းဆိုတာ ကြားဖူးသလား”
ကျုပ်လည်းခေါင်းခါလိုက်တယ်ဗျ။
“နနွင်းဆိုတာ နနွင်းမှုန့်လုပ်တဲ့ အပင်မဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါပြီး
“နနွင်းမှုန့်လုပ်တာက ဥနနွင်းကွ၊ သစ်နနွင်းဆိုတာ ရှိသေးတယ်၊ အပင်လတ်မျိုးပဲ၊ သစ်သားထွက်တယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီသစ်သားက နနွင်းနံ့ထွက်တယ်၊ အရောင်လည်းဝါဖန့်ဖန့်ပဲ၊ အဲဒီသစ်နနွင်းရဲ့ အကိုင်းတွေကို အပိုင်းအပိုင်းတွေဖြတ်၊ နုတ်နုတ်စဉ်းပြီးတော့ ရေများများနဲ့ ကြိုရတယ်ကွ၊ မင်းဘုန်းကြီးတွေ ဖန်ရေဆိုးဖို့ ပိန္နဲရေကျိုတာမြင်ဖူးတယ်မဟုတ်လား၊ မိုးပြဲဒယ်ကြီးနဲ့ ကျိုတာာလေ၊ အဲဒီလိုမျိုးကျိုရတာကွ၊ ကျိုရင်းနဲ့ နောက်ဆုံး သစ်နနွင်းတွေလည်း အာနိသင်ကုန်၊ ရေလည်းခမ်းတော့မယ်ဆိုရင်တော့ ရပ်လိုက်ရတယ်၊ အဲဒီအရည်ကို သိမ်းထားရတာပေါ့”
“နောက်နေ့ရောက်တော့ အဲဒီသစ်နနွင်းအရည်ကို အမဲသွေးနည်းနည်းထည့်ပြီး ခမ်းပြီးပျစ်သွားအောင်ကြိုရတယ်ကွ၊ ပျစ်သွားပြီဆိုရင် အဲဒီအရည်ထဲကို အပ်ချည်ကြိုးချပြီးတော့ အရည်ကိုအပ်ချည်ထိပ်မှာ စုယူရတယ်၊ အရည်စက်ကလေးက အပ်ချည်ထိပ်မှာ သီးပြီးခဲသွားတာပေါ့ကွာ၊ နောက်တစ်နေ့ရောက်ပြီဆိုရင် ခုနကလိုပဲ သစ်နနွင်းနဲ့ အမဲသွေးနဲ့ရောပြီး ပျစ်အောင်ကျို၊ ပြီးရင် တစ်ရက်အအေးခံထားတဲ့ အပ်ချည်ထိပ်က အလုံးကလေးကို စိမ်ပြီးတော့ ဆွဲထုတ်ပြီး ထပ်အအေးခံရတယ်ကွ၊ အဲဒီလိုမျိုး သုံးလတိတိလောက် နေ့စဉ် တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်လုပ်ရင်းနဲ့ ခုနကလိုမျိုး အလုံးကလေးဖြစ်လာတာပဲဟေ့”
“အတုလုပ်ရတာကလည်း မလွယ်ဘူးပဲဗျ”
“ဟကောင်ရ၊ သုံးလနဲ့ ထောင့်ရှစ်ရာရတယ်ဆို နည်းသလားကွ၊ ဒါပေမယ့် အတုနဲ့အစစ်နဲ့ဘယ်လိုကွာသလဲဆိုတော့ အစစ်က သူ့အလိုလိုနဂိုအတိုင်း အလုံးဖြစ်တာမို့လို့ ပတ်လည်လုံးလုံးကလေးကွ၊ အတုကတော့ အပ်ချည်နဲ့စိမ်ပြီးအထပ်ထပ်လုပ်တာမို့လို့ တစ်ဖက်ကလုံးပေမယ့် တစ်ဖက်က ခပ်ချွန်ချွန်ကလေးဖြစ်နေတတ်တယ်၊ သေချာကြည့်ရင် မတူဘူပေါ့ကွာ”
“မဟုတ်တာ၊ ခုနက ကျုပ်ကြည့်တာက အလုံးပါဗျ”
ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်တယ်ဗျ။
“မင်းကွာ၊ သဒိုးက ချွန်နေတဲ့အပိုင်းကို အသည်းထဲကိုနှစ်ပြီးတော့ ပြထားတာကိုး၊ မင်းလည်း ကိုင်ကြည့်လို့မှ မရတာပဲ၊ ပြီးတော့ ဂေါရာစဉ်းးအစစ်ဆိုရင် လက်နဲ့ထိကိုင်လိုက်တာနဲ့ အသားတွေပဲ့ကျပြီးတော့ အရည်ပျော်သွားသတဲ့ကွ”
“သြော်၊ ကျုပ်သဘောပေါက်ပြီ၊ ဒါဆို ဒီသဒိုးက လူလိမ်ပဲဗျ”
“ထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ လောကမှာ အလိမ်ခံတဲ့လူရှိလို့ လူလိမ်ကရှိနေတာကွ၊ ဟိုလူတွေတော့ ခံံရပြီဟေ့”
ကျုပ်တို့ပြောဆိုနေတုန်း အဲဒီသဒိုးက အမဲသားတောင်းအလွတ်ကြီး ကိုင်ပြီး ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာတယ်ဗျ၊ ဆိုင်ထောင့်တစ်နေရာမှာ ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ အမဲသားတောင်းကိုချလိုက်တယ်။
“ကဲ ကိုကျန်ကြီး၊ ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲပေးဗျာ၊ ဝက်သားများများနဲ့ကြော်နော်ဗျ”
ဆိုင်ရှင်ကိုကျန်ကြီးဆိုတဲ့ တရုတ်က သဒိုးကိုကြည့်တယ်ဗျ။
“ဘာလဲ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကိုမစားနိုင်ဘူးထင်လို့လားဗျ”
သဒိုးက ရာတန်တစ်ရွက်ကိုထောင်ပြတော့မှ ကိုကျန်ကြီးက အနောက်ကိုဝင်သွားတော့တယ်၊ မကြာပါဘူးဗျာ၊ အသက်ငါးနှစ်လောက်ရှိမယ့် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာပြီးတော့ သဒိုးအနားမှာထိုင်တယ်ဗျ၊ ကောင်လေးကတော့ အသားခပ်ညိုညိုဗျ၊ ဝတ်ထားစားထားတာကလည်း စုတ်ပြတ်နေတာပဲဗျာ၊ ပုဆိုးဆိုရင် အပေါက်တွေဗလပွနဲ့ပေါ့။ ဆိုင်ရှင်ကိုကျန်ကြီးရဲ့ မိန်းမဆိုရင် ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားတာ။ နောက်တော့ သဒိုးထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းကိုပြေးသွားတယ်ဗျ။
“ဟဲ့ သဒိုး၊ မောင်ညိုကို ငါ့ဆိုင်ထဲကိုမထိုင်စေနဲ့”
“ကျုပ်တူကို ကျုပ်ခေါ်ထိုင်တာဘာဖြစ်သလဲဗျ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ မသိဘူး၊ ငါမလိုချင်ဘူး၊ အဲ့ကောင်လေးပါရင် မရောင်းဘူး၊ နင်တို့ကိုမရောင်းရလို့လည်း ငါတို့ဘာမှမဖြစ်သွားဘူး၊ သွားကြ၊ ငါ့ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားကြ”
သူတို့ဖြစ်နေတာကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်တော့အံ့သြနေမိသားဗျ၊ သဒိုးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ တောင်းကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ နောက်တော့ သူနဲ့အတူတူထိုင်နေတဲ့ ငါးနှစ်သားကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး
“ဟေ့ကောင်ထ၊ သွားမယ်၊ ဒီအဒေါ်ကြီးက ငါတို့ကိုမရောင်းပေးဘူးတဲ့”
“ဟာ၊ ဦးလေးကလည်း သားလည်း ခေါက်ဆွဲကြော်စားချင်တယ်”
“ဟာ၊ ဟေ့ကောင်၊ မင်းတော်တော်ပြောရခက်တာပဲ၊ သူတို့က ရောင်းမပေးပါဘူးဆိုနေမှ”
ကောင်လေးက အဒေါ်ကြီးကိုစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန်ပဲ ဆိုင်ကိုမိုးထားတဲ့ ခေါင်မိုးက ဝုန်းခနဲမိုးပေါ်ကိုလန်ထွက်သွားတာပဲဗျာ၊ ခေါင်မိုးအဖြစ်မိုးထားတဲ့ သက်ကယ်ပစ်တွေအကုန်လုံး တစ်စစီဖြစ်သွားပြီး မိုးပေါ်မှာ ဝဲပျံနေတာဗျို့၊ ဆိုင်ရှေ့မှာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်တော့ မီးဖိုထဲကနေ ကိုကျန်ကြီးက ဒယ်အိုးကြီးဆွဲပြီးထွက်လာပါရော၊ ကောင်လေးက နောက်ထပ်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးကျန်ကြီးလက်ထဲက ဒယ်အိုးကြီးလည်း မိုးပေါ်ကို ဝှီးခနဲပျံတက်သွားတာပဲဗျာ၊ ထန်းတစ်ဖျားလောက်အမြင့်အထိကို ပျံတက်သွားပါရော၊ ဦးကျန်တို့ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူးပေါ့ဗျာ။
သတိုးနဲ့ အဲဒီကောင်လေးလည်း ဆိုင်ထဲကပြေးထွက်သွားတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဒယ်အိုးကြီးက သာသာကလေးပြန်ကျပြီးတော့ ဦးကျန်အနားက ခုံပေါ်ကျတယ်၊ ကောင်းကင်မှာပျံနေတဲ့ သက်ကယ်ပျစ်တွေလည်း သူ့အလိုလိုပြန်ကျပြီးတော့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာစီတန်းပြီး မိုးထားသလိုဖြစ်သွားပါရောလားဗျာ၊ ကျုပ်တို့ဖြင့် အံံ့သြနေတာပေါ့၊ ဦးဘသာက ကောင်လေးကိုမျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်ပြီးတော့
“ဒီကောင်လေးက ပညာသည်လေးကွ”
လို့ရေရွတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ မကြာပါဘူးဗျာ၊ ဦးကျန်ကြီးရဲ့မိန်းမက ပန်းကန်ပြားတွေထဲမှာ ခေါက်ဆွဲကြော်တွေထည့်ပြီးတော့ လာချပေးတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဆာဆာနဲ့ခေါက်ဆွဲကုန်းစားတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ခေါက်ဆွဲပန်းကန်လာချပေးတဲ့အဒေါ်ကြီးကိုကြည့်ရင်းဒ
“ခုနက ကောင်လေးက ဘယ်သူလဲဗျ”
“သြော်၊ အဲဒါကတော့ ငညိုဆိုတဲ့ကောင်လေးပါ၊ ဒီရွာကပါပဲ”
“ခင်ဗျားတို့က သူ့ကိုဘာလို့ဈေးမရောင်းတာလဲ”
အဒေါ်ကြီးက မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားတယ်ဗျ။
“ဆရာကြီးတို့ ယုံသလားမယုံသလားတော့ မသိဘူး၊ အဲဒီကောင်လေးက ဂြိုလ်ဆိုးလေးတစ်ယောက်ရှင့်၊ သူနဲ့တွေ့သမျှလူအားလုံး ကောင်းတာမဖြစ်ဘဲ မကောင်းတာပဲဖြစ်တတ်ကြလို့ သူ့ကိုဘယ်သူမှ အခေါ်အပြောမလုပ်ဘူး၊ ပေါင်းသင်းဖို့နေနေသာသာ ဈေးတောင်သူလာဝယ်ရင် မရောင်းဘူး”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်တယ်။
“ဒါဆို ခုနက သတိုးက သူ့အဖေလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဆရာကြီးရယ်၊ သဒိုးက သူ့ဦးလေးပါ၊ သူ့အမေရဲ့မောင်တော်ပါတယ်”
“သြော်၊ ကောင်လေးမှာအမေတွေဘာတွေရှိသေးတယ်ပေါ့”
“သူ့အမေက မပန်းညိုတဲ့”
ပန်းညိုဆိုတဲ့စကားကိုကြားလိုက်တော့ ခေါက်ဆွဲစားနေတဲ့ကျုပ်တောင်မှ လန့်သွားပြီးတော့ ခေါက်ဆွဲကိုအမြန်မြိုချလိုက်တယ်ဗျာ။
“ပန်းညို၊ ပန်းညိုဆိုတော့ အမဲသားရောင်းတဲ့ပန်းညိုကိုပြောတာလား”
အဒေါ်ကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
“ဟုတ်တယ်လေ၊ သူ့အဖေကြီးကလည်း သဒိုးကြီးလေ၊ အရင်တုန်းကတော့ အဖေကသဒိုးလုပ်၊ သမီးက အသားတွေလိုက်ရောင်းတာပေါ့၊ အခုသူ့အဖေသေသွားတော့ သူ့မောင်က သဒိုးဆက်လုပ်တယ်၊ သူ့အမက အသားလိုက်ရောင်းပေါ့၊ ခက်တာက မပန်းညိုလည်း လေးငါးရက်ရှိပြီ မတွေ့ဘူးဖြစ်နေတာ၊ ရွာကလူတွေပြောတာတော့ လင်နောက်လိုက်သွားတယ်လို့ ပြောနေကြတာပဲ”
ပန်းညိုဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကျုပ်ကသိထားတော့ စိတ်မကောင်းဘူးပေါ့ဗျာ၊ ပန်းညိုတစ်ယောက် တောထဲမှာ လူမသိ၊ သူမသိ သေသွားတာကိုး၊ အခုမှ ပန်းညိုနဲ့ပြောဖူးတဲ့စကားတွေကို သတိရတယ်ဗျ၊ ပန်းညိုက လှည်းလမ်းခွရွာသူလို့ပြောဖူးတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့မှာလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သားကလေးတစ်ယောက်ကျန်တယ်တဲ့လေဗျာ၊ ဒါဆို ငညိုဆိုတဲ့ကောင်လေးက ပန်းညိုရဲ့သားကလေးပေါ့၊ ကျုပ်စဉ်းစားနေတုန်း ဦးဘသာက ခေါက်ဆွဲစားနေရင်းနဲ့
“ဒါထက်၊ ဒီကောင်လေးက အခုသူ့အမေမရှိတော့ သူ့ဦးလေးနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့၊ သူတို့ဘယ်မှာ နေကြသလဲ”
“ပန်းညိုတို့အိမ်က ရွာအပြင်ဘက် ထနောင်းရိပ်အောက်က သားသတ်ကုန်းမှာဆောက်ထားတာပါ၊ အခုလည်း အဲဒီမှာနေမှာပေါ့၊ ဒီကလေးက ဂြိုလ်ဆိုးကလေးပါရှင်၊ သူနဲ့မပတ်သက်မိတာကောင်းတယ်၊ သူ့အမေတောင်မှ ဈေးရောင်းထွက်ရင် သူ့သားကိုခေါ်သွားတာမဟုတ်ဘူး၊၊ ဒီကောင်လေးပါရင် ဈေးရောင်းမကောင်းလို့တဲ့”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်ရင်း
“အေးဟာ၊ ဒါနဲ့ ဒီကျန်တဲ့ခေါက်ဆွဲတွေကို ဖက်နဲ့ထုတ်ပေးစမ်း”
ဦးဘသာပြောတော့ အဒေါ်ကြီးက ပန်းကန်ပြားကိုပြန်ယူသွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာ၊ စားမကောင်းဘူးလားဗျ”
“အေးကွ၊ ဆီတွေများပြီး အသားများတော့ ငါဖြင့်အီလို့ မစားနိုင်ပါဘူးကွာ”
ခေါက်ဆွဲကုန်းစားနေတဲ့ ဦးဖိုးခွေးက တစ်ပန်းကန်ကုန်သွားပြီဗျ၊ လက်သုတ်ဝတ်နဲ့ပါးစပ်ကိုသုတ်နေရင်း
“ဒါထက် အကိုဘသာတို့ နွားကြည့်လာတာဆိုရင်တော့ တစ်ရက်စောသွားပြီဗျ၊ လှည်းလည်းခွမှာ ငါးရက်တစ်ခါနွားဈေးရှိသဗျ၊ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ဘက်က နွားရောင်းမယ့်သူတွေနဲ့ မြိုင်သာတစ်ကြောက နွားဝယ်တဲ့သူတွေ တွေ့ကြတဲ့နေရာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်အထင်တော့ မနက်ဖြန်ငါးရက်တစ်ဈေးပဲဗျ”
“အေးပေါ့၊ စောတော့လည်း အေးအေးလူလူပေါ့ကွာ”
စားသောက်ပြီးတော့ ဦးဖိုးခွေးက ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ပေတောရွာကိုပြန်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာကတော့ လှည်းလမ်းခွမှာ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက တစ်ယောက်တည်းငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နဲ့လမ်းလျှောက်နေတယ်။
“ဦးဘသာ၊ ကျုပ်တို့ဘယ်မှာတည်းမလဲ”
“ငါ့အသိအိမ်ရှိပြီးသားပါ”
ဦးဘသာအနောက်ကို ကျုပ်လည်းလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ရွာကိုဖြတ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ခြေကျဲသွားပြီဗျ၊ နောက်တော့ ကွင်းကြီးပဲရှိတော့တာ၊ ဦးဘသာက ကွင်းထဲဆင်းပြီးတော့ ဟိုးဝေးဝေးက အိမ်ကလေးတစ်လုံးဆီကိုသွားတယ်ဗျ၊ အိမ်ကလေးအနားမှာတော့ နှစ်ချို့ထနောင်းပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိတယ်ဗျာ၊ ထနောင်းပင်အောက်မှာတော့ တဲကုပ်သေးသေးကလေးတစ်လုံးပေါ့။
“ဦးဘသာ ဒါ၊ ဒါ ခုနက အဒေါ်ကြီးပြောလိုက်တဲ့ သဒိုးတို့အိမ်၊ ပန်းညိုတို့အိမ်မဟုတ်လား”
“ဒါပေါ့ကွ”
“ဟာဗျာ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီအိမ်မှာတည်းမှာလဲ”
“ငါ့မှာအကြောင်းရှိပါတယ်ကွ၊ လာစမ်းပါ”
ဦးဘသာက ဆက်လျှောက်သွားတော့ ကျုပ်လည်းခေါင်းကုပ်ပြီး အနောက်ကနေလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ။
(၃)
အိမ်ကလေးဆိုပေမယ့် တဲကုပ်ကလေးပါဗျာ၊ အိမ်ရှေ့ခြမ်းဆိုရင် ဘာမှကိုကာမထားဘဲ ဟာလာဟင်းလင်းဗျ၊ အိမ်ပေါ်မှာတော့ တိုင်တစ်လုံးကိုမှီပြီး ကောင်လေးတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ လူကြီးမရှိဘူးလား”
“ကျုပ်ဦးလေး သဒိုးကတော့ နွားသွားဆွဲတယ်ဗျာ၊ တွေ့ချင်ရင် ဒီမှာထိုင်စောင့်နေပေါ့”
ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း အိမ်ရှေ့က ဆင့်ကလေးမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်၊ ကျုပ်လည်း ကောင်လေးကို သေသေချာချာကြည့်မိတယ်ဗျ၊ ပန်းညိုနဲ့တော်တော်တူတာပဲဗျာ၊ မျက်လုံးမျက်ခုံးနဲ့ နှာတံတွေက တစ်ပုံစံတည်းဗျ၊ ဦးဘသာက လက်ထဲက ခေါက်ဆွဲကြော်ထုတ်ကို လှမ်းပေးတယ်။
“ရော့ကောင်လေး၊ မင်းအတွက် ခေါက်ဆွဲကြော်ဝယ်လာတယ်၊ စားလိုက်”
ကောင်လေးက မယံုံတဲ့ပုံပဲဗျ၊ ဦးဘသာလက်ထဲက အထုတ်ကိုလှမ်းယူပြီးတော့ ဖက်တွေဖြေကြည့်တယ်၊ ခေါက်ဆွဲကြော်တွေမြင်တော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ လက်တောင်မဆေးဘူး နှိုက်စားပါရောဗျာ၊ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲက ပလုပ်ပလောင်းနဲ့
“စားမယ်နော် အဘကြီး”
“စားပါဆိုကွာ၊ မင့်အတွက် ဝယ်လာတာကွ”
ကျုပ်အခုမှပဲ သဘောပေါက်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာခေါက်ဆွဲကို တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်းပဲစားပြီး ဖက်နဲ့ထုတ်သယ်လာတယ်ဆိုတာ ဧကန္တတော့ ဒီကောင်လေးဆီလာမယ်ဆိုပြီးတော့ ကြိုတွက်ထားလို့ဖြစ်မယ်ဗျ၊ သူဘာတွေကြံနေသလဲတော့ ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ၊ သေချာတာကတော့ ဦးဘသာနဲ့တွေ့လို့ မကောင်းတာဖြစ်တဲ့လူမှမရှိတာပဲ၊ ဒီတော့ ကောင်းတာတွေဖြစ်မယ်လို့ပဲ မျှော်လင့်ပါတယ်။
ကောင်လေးက ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲကို အားရပါးရနဲ့စားတာ ဆယ်မိနစ်မကြာဘူးဗျာ၊ တက်တက်စင်အောင် ပြောင်သွားတော့တာပဲ၊ ဖက်မှာပေနေတဲ့ဆီတွေကိုတောင်မှ လျှာနဲ့လျက်နေသေးတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ဒီတော့မှကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး
“ကောင်လေး၊ မင်းအမေဘယ်သွားလဲကွ”
ကောင်းလေးက ခေါင်းခါတယ်။
“မသိဘူး၊ ဈေးရောင်းထွက်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာပဲဗျာ”
“မင်းအမေမရှိတာ မင်းမလွမ်းဘူးလားကွ”
“မလွမ်းပါဘူးဗျာ၊ အရင်တုန်းကလည်း အမေက အိမ်မှာနေတတ်တာမှမဟုတ်တာ၊ မနက်မိုးလင်းကတည်းက ဈေးရောင်းထွက်ပြီး ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာတတ်တာဗျ”
ကျုုပ်တို့ပြောနေတုန်း သဒိုးက နွားတစ်ကောင်ဆွဲပြီးတော့ လျှောက်လာတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ နွားကြီးကို အိမ်ရှေ့မှာပဲ ချည်ထားလိုက်တာ။ အိမ်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ကျုပ်တို့ကိုအထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ဒီက ဦးကြီးတို့က ဘယ်သူတွေလဲဗျ၊ နွားထိုးဖို့လာစပ်ကြတယ်ထင်ပါ့”
“မဟုတ်ပေါင်ကွာ၊ တို့က နွားဝယ်ဖို့လာကြတဲ့သူတွေပါ”
သဒိုးက အနှစ်နှစ်အလလက သွားတိုက်ထားပံုံမရတဲ့ သွားဝါဝါကြီးတွေကို ပေါ်အောင်ရယ်တယ်ဗျ။
“ဦးကြီးတို့တော့ နေရာမှားလာပြီထင်တယ်၊ ဘယ့်နှယ့် နွားဝယ်ချင်တာများ သဒိုးဆီကိုလာရတယ်လို့ဗျာ”
“မင်းဆီက နွားကိုမဝယ်ပါဘူးကွာ၊ တို့က ဇီးကုန်းဘက်ကလာတာကွ၊ နက်ဖြန် နွားဈေးရှိတယ်ဆိုလို့ အဲဒီမှာဝယ်မှာပါ၊ တို့အခုလာတာက မင်းတို့အိမ်မှာ တစ်ညတစ်လေလောက် တည်းမလို့လာတာကွ”
“ဟာဗျာ၊ တကယ်ကြီးလား”
“အေးပေါ့၊ ငါက မင်းကိုနောက်ပြောင်ရမှာလား”
သဒိုးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အင်းဗျာ၊ တည်းချင်သပဆိုရင်တော့ တည်းသာတည်းသွား၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့တောင်အနိုင်နိုင်စားသောက်နေရတာဆိုတော့ ဦးကြီးတို့ကို ဧည့်ဝတ်တော့ကျေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးဗျ”
“ရပါတယ်၊ ငါတို့ကလည်း အဆင်ပြေပါတယ်”
သဒိုးက မီးဖိုထဲဝင်သွားပြီးတော့ မီးမွှေးပြီး ရေနွေးအိုးတစ်အိုးကောက်တည်တာပဲဗျာ၊ နောက်တော့ ထမင်းချက်ဖို့ ဆန်ဆေးနေလေရဲ့၊ ကျုပ်လည်း ပျင်းပျင်းနဲ့ သဒိုးဆွဲလာတဲ့ နွားကိုကြည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဦးဘသာ၊ ဟိုနွားက အတော်ပျိုပျိုဗျ၊ ပြီးတော့ လက္ခဏာကြည့်တော့လည်း စေလေးလံုံးကောင်းသားဗျို့၊ ဘာလို့ ဒီနွားကို သဒိုးလက်ထဲအပ်ပြီးတော့ အသားဖျက်ခိုင်းရတာလဲဗျ”
“မဟုတ်ဘူးအလတ်ကောင်ရ၊ နွားတစ်ကောင်မှာ ဦးချိုကလည်းအရေးပါသကွ၊ မင်းသေချာကြည့်စမ်း၊ သူ့ချိုက ဘာဖြစ်နေသလဲ”
“ချိုတစ်ဖက်ကထောင်ပြီးတော့ ချိုတစ်ဖက်က လဲနေတယ်ဗျ”
“အေးမှတ်ထား၊ တစ်ဖက်ထောင်တစ်ဖက်လဲချိုနဲ့နွားဟာ အိမ်ခိုက်တတ်တယ်ကွ၊ တို့တောင်သူတောင် ဆိုရိုးစကားရှိသေးတယ် “ဘယ်လဲညာထောင် ဥစ္စာပြောင်၊ ဘယ်ထောင်ညာလဲ တက်တက်မွဲ” တဲ့ကွ”
“ဟာ၊ ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ ဘယ်ဘက်ကချိုကထောင်နေပြီးတော့ ညာဘက်ကချိုက လဲနေတာဗျို့။ ဒါဆိုရင်တော့ မွေးမိရင် တက်တက်မွဲမှာပေါ့၊ အဲဒီလိုလား”
ဆန်ဆေးနေတဲ့သဒိုးက အိမ်ထဲဝင်လာပြီး
“ဒါတော့ ဦးကြီးပြောတာမှန်တယ်၊ ဒီနွားမွေးထားတဲ့လူက တစ်ချိန်ကတော့ လယ်ပိုင်ယာပိုင်နဲ့ဗျ၊ ခု ဆင်းရဲသွားတာ ခြောက်နှစ်လောက်ရှိပြီ၊ အခုလည်း ဒီနွားကြီးကို ရတဲ့ဈေးနဲ့ဖျက်ပြီး ရောင်းပေးဖို့ ကျုပ်ကိုအပ်လိုက်တာပဲဗျာ”
“အေးပေါ့၊ မွေးအပ်တဲ့နွား၊ မမွေးအပ်တဲ့နွားဆိုတာ မသိရင်တော့ ဒုက္ခဖြစ်တတ်ကြတာပေါ့၊ ချိုနဲ့ပတ်သက်လို့ကတော့ လှုပ်နေတဲ့ချိုဆိုရင် ချိုတယ်လူး လို့ခေါ်တယ်ကွ၊ အဲဒီနွားလည်း မမွေးအပ်ဘူးနော်၊ ချိုတယ်လူးက အခတ်ကြမ်းစိတ်ဆတ်တော့ သူများခတ်မိရင် လျော်ရပါလေရော၊ ပြီးတော့ ကြက်တူရွေးနှုတ်သီး လိုမျိုး အရှေ့ကိုချိုကွေးနေတဲ ချိုကွေးတွေကလည်း အကျိုးမပေးဘူးကွ”
“ဆန်းပါပေ့ဗျာ”
“ဦးချိုတင်ပဲလားဆိုတော့ ဗွေကလည်း အရေးကြီးသကွ၊ “ဗွေဆင့်မျက်ခြားအဝယ်မှား အိမ်ကမယားသေလတ္တံံတဲ့” ဦးချိုနှစ်ချောင်းအစပ်ကြားမှာ ဗွေနှစ်လုံးဆင့်နေတာကို ဗွေဆင့်ခေါ်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးအကြားမှာ ရှိနေတဲ့ဗွေကို မျက်ခြားဗွေလို့ခေါ်တယ်ကွ၊ အဲဒါမွေးရင် အိမ်ခိုက်တယ်၊ မယားသေတတ်တယ်ဆိုပဲ”
“မကောင်းတာတွေ များလှချည်လားဗျာ”
“ကောင်းတာလဲရှိပါတယ်ကွ၊ ဦးချိုနှစ်ချောင်းအကြားမှာ တစ်လံုံးတည်းထီးထီးကြီးရှိတဲ့ဗွေကိုတော့ ဗွေထီးဆောင်းခေါ်တယ်၊ သိပ်အကျိုးပေးတာပေါ့၊ နောက်တော့ ဗွေသုံးလံုံးဖိုခနောက်ဆိုင်ရှိရင်တော့ မြခနောက်ဗွေလို့ခေါ်တယ်၊ စီးပွားတိုးတယ်၊ ပြီးတော့ ဗွေသံလျက်ကျတော့ လည်ပင်းတစ်ဖက်၊ နှစ်ဖက်မှာ ဗွေပါပြီးတော့ ဦးခေါင်းအထိချွန်တက်သွားတဲ့ဗွေပေါ့၊ သူကတော့ အလယ်အလတ်ပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာပြောတာကို ကျုပ်တင်မဟုတ်ဘူး၊ သဒိုးတောင်မှ နားထောင်ကောင်းလို့ဆိုပြီး နားထောင်နေတယ်ဗျ၊ အဲဒီနေ့ညနေတော့ သဒိုးက ထမင်းနဲ့ အမဲသားဟင်းချက်ကျွေးပါတယ်ဗျာ၊ အိမ်ရှင်ဆိုတော့လည်း ဧည့်သည်ကိုရှိတာနဲ့ ဧည့်ဝတ်ကျေချင်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်း စားသောက်ပြီးအိပ်ကြတာပေါ့၊ ကွင်းထဲမှာဆိုတော့ လေကတဖြူးဖြူးနဲ့ဗျ၊ ကျုပ်ကတော့ ငညိုကလေးကိုပဲ သနားတယ်ဗျာ၊ ဒီအရွယ်ဆိုတာ မိဘတွေနဲ့ လက်ပွန်းတတီးနေရတဲ့အရွယ်မဟုတ်လား၊ အခုဟာက သူတစ်ယောက်တည်းနေရတာဗျ၊ အမေရှိတုန်းကလည်း အမေက မအား၊ အခု အမေမရှိတော့လည်း ဦးလေးက တစ်နေကုန်အပြင်သွားနေတာ၊ ဒါ့အပြင်ရွာကလူတွေကလည်း သူ့ကိုကျဉ်ထားကြတာဆိုတော့ ဘယ်လောက်များအထီးကျန်လိုက်မလဲဗျာ။
(၄)
“ရွှီ၊ ရွှီ”
ညသန်းခေါင်လောက်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာသတ်ဖို့ ချည်ထားတဲ့နွားကြီးက နှာတွေမှုတ်နေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း လန့်တောင်နိုးတယ်ဗျ၊ သဒိုးက တစ်ချက်ထအော်ဟောက်လိုက်တော့ ငြိမ်သွားပါရော၊ ပြီးတော့ ခွာတွေယက်လိုက်၊ မြေကြိးကိုခွာနဲ့ပေါက်လိုက်နဲ့ လုပ်နေပြန်ရော၊
“ဟာ၊ ဒီနွားတော့ မနက်သေမှာတောင်မှ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်ဘူး၊ ငါလှံနဲ့ထိုးလိုက်ရ သေတော့မယ်”
သဒိုးက အော်ပြီး စောင်ခြုံကာ ပြန်အိပ်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန် မီးဖိုထဲကနေ ဂလံုံဂလွမ်နဲ့ သံစုံမြည်ပြန်ရောဗျို့၊ သဒိုးလည်းစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့
“ဟေ့ဘယ်ခွေးလာတိုးနေတာလဲကွ”
“ခွေးမဟုတ်ဘူး၊ ငါဟ”
အသံနက်ကြီးတစ်ခုက မီးဖိုထဲကနေထွက်လာတယ်၊ ပြီးတော့ အကောင်ကြီးတစ်ကောင်က ရပ်နေပါရောဗျာ၊ ထွားလိုက်တဲ့အကောင်ကြီးဗျာ၊ အဲဒီအကောင်ကြီးက သဒိုးခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကနေဆွဲချတာပဲ၊ ပြီးတော့ ကွင်းထဲကိုဆွဲသွားလိုက်တာ သဒိုးတစ်ယောက် အော်ဟစ်ပြီးတော့ တရွတ်တိုက်ကြီးပါသွားတာပေါ။
“ဦးဘသာ၊ ထပါအုံးဗျ”
ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဘသာမရှိတော့ဘူးဗျ၊ သူက အိမ်ပေါက်ဝအနားတောင်ရောက်နေပြီ။
“ဟေ့၊ ရပ်လိုက်စမ်း”
ဦးဘသာအော်တော့ ကွင်းထဲက အကောင်ကြီးက ရပ်သွားတယ်ဗျ၊ သူတို့အနားမှာလည်း ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထနေတာပေါ့ဗျာ။
“သူ့ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့စမ်း”
အကောင်ကြီးက ဦးဘသာဆီကိုလာရင်း သဒိုးကိုခြေထောက်ကနေဆွဲလာတယ်၊
“လက်ကိုလွှတ်လိုက်”
သဒိုးခြေထောက်ကို ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်တော့မှ သဒိုးက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ကုန်းထတယ်ဗျ၊ ဒီအကောင်ကြီးက အရပ်တင်ခုနစ်ပေလောက်ရှီတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာကို ငံုံ့ကြည့်ရင်း
“ခင်ဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး၊ ခင်ဗျားဖယ်နေ”
“ဟ၊ သူက ငါတို့တည်းနေတဲ့အိမ်က အိမ်ရှင်ကွ၊ ငါတို့နဲ့ဆိုင်တာပေါ့”
ဒီတော့ ကျုပ်တို့အိမ်လေးဘေးနားကနေ လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ သူက လွယ်အိတ်တစ်လုံးကို လွယ်ထားတယ်၊ လရောင်အောက်မှာ သူ့မျက်နှာကို မြင်နေရတယ်ဗျ။
“ခင်ဗျား ဝင်မပါသင့်ဘူး အဘကြီး၊ ကျုပ်လာတာ ဒီလူလိမ်ကောင်ကို ပညာပေးဖို့လာခဲ့တာပဲ”
ကျုပ်လည်း ဒီလူကြီးရုပ်ကိုဖမ်းကြည့်တော့မှ မနက်က ဂေါရာစဉ်းဝယ်သွားတဲ့ လူကြီးမှန်းသိလိုက်တာဗျ။
“ဒါကတော့ မင်းတို့က သေချာကြည့်ပြီးမှ မဝယ်တာကိုးကွ”
“ဘာဗျ၊ အဘကြီး ခင်ဗျားဒီလူလိမ်ဘက်ကနေ ကာပြောပေးမနေနဲ့ အခုဒီကောင်လုပ်လို့ ကျုပ်ဆေးတွေအကုန်ပျက်ကုန်ပြီဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့အသက်ရှည်ဆေးဖော်ဖို့ ရှားပါးတဲ့ဆေးအမည်တွေကို ဈေးကြီးပေးပြီးတော့ စုထားခဲ့ရတာ၊ အခု ဒီကောင်ရောင်းတဲ့ ဂေါရာစဉ်းကြောင့် ကျုပ်ဆေးပျက်ပြီ၊ ကျုပ်ဒီကောင့်ကိုမကျေနပ်ဘူး၊ ဒီကောင့်ကိုသတ်ရမှ ကျေနပ်မယ်”
“မလုပ်စမ်းပါနဲ့တုတ်ကြီးရာ၊ မင်းလည်းလူကောင်းတစ်ယောက်ပဲမဟုတ်ဘူးလားကွ၊ လူသတ်တယ်ဆိုတာ မကောင်းပါဘူး”
တုတ်ကြီးဆိုတဲ့လူက ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ခင်ဗျားက ပြောအားရှိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ ငွေနှစ်သိန်းကျော် ဆုံးသွားပြီ၊ မဟုတ်တဲ့ဆေးအမည်တွေနဲ့ ရောမိလို့ ဆေးပျက်သွားပြီဗျ၊ ကျုပ်ကတော့ရှင်းတယ်၊ ကျုပ်အပေါ်ပြန်ကောင်းရင်ကောင်းမယ်၊ ကျုပ်အပေါ်ဆိုးတဲ့လူဆိုရင် ပြန်ဆိုးမှာပဲဗျာ”
ဦးတုတ်ကြီးက သဒိုးကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့ သဒိုးက လေပေါ်မြောက်တက်သွားတယ်ဗျ၊ လေပေါ်ရောက်သွားတော့ ဇောက်ထိုးကြီးဖြစ်သွားပါရော။ သဒိုးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး
“မလုပ်ပါနဲ့ဆရာကြီးရာ၊ ကျုပ်မှားပါတယ်၊ ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဆရာကြီးဆီက ယူထားတဲ့ပိုက်ဆံကို ကျုပ်ပြန်ပေးပါ့မယ်ဗျ”
ဦးတုတ်ကြီးက မဲ့ပြုံးကြီးပြံံုံးပြီး
“မလိုချင်ဘူး၊ ငါလိုချင်တာပိုက်ဆံမဟုတ်ဘူး၊ ငါလိုချင်တာမင်းအသက်ပဲ၊ မင်းလို လိမ်ညာတတ်တဲ့ လူလိမ်ကောင်တစ်ကောင်ကြောင့် ငါ့ဆေးတွေပျက်ခဲ့တယ်၊ ဒီတော့ မင်းလိုလူ့အမှိုက်ကောင်ကို ဒီလောကမှာထားတာထက် သတ်ပစ်လိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့ပဲ ငါထင်တယ်ကွ”
ဦးတုတ်ကြီးက လက်ညှိုးကိုမြေကြီးပေါ်ကိုညွှန်ပြလိုက်တော့ သဒိုးတစ်ယောက် အရှိန်နဲ့မြေပေါ်ကို ဇောက်ထိုးကြီးပြုတ်ကျရောဗျာ၊ ဒီတိုင်းသာကျရင် သဒိုးတော့ ဇက်ကျိုးပြီးသေမှာဗျ၊ ကျုပ်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ဘာတွေအော်မိမှန်းတောင်မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မြေကြီးပေါ်ကိုမကျဘဲ မြေကြီးနဲ့ တစ်ပေလောက်အကွာမှာ တန့်သွားတယ်ဗျ၊ ဦးတုတ်ကြီးက အိမ်ရှေ့နားမှာရပ်နေတဲ့ ငညိုကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“အောင်မယ်၊ ကောင်ကလေးက အသက်ကငယ်ငယ်နဲ့ ပညာကမသေးပါလားကွ၊ ဘာလဲ မင်းကငါနဲ့ပြိုင်ချင်လို့လား”
ဦးတုတ်ကြီးက ခေါင်းကိုမော့ပြီးတော့ ငညိုဆီကို တံတွေးနဲ့လှမ်းထွေးတယ်ဗျ၊ အဲဒီတံတွေးက လေပေါ်လည်းရောက်ရော ဥသျှစ်သီးလောက်ရှိတဲ့ မီးလုံးကြီးတစ်လံုံးဖြစ်သွားတာပဲဗျာ၊ နီနီရဲရဲနဲ့ အရောင်တွေတောက်နေတာပေါ့၊ မီးလုံးက ငညိုဆီကိုတည့်တည့်ပျံသန်းလာရင်းနဲ့ ထိခါနီးလဲကျရော ဟုန်းခနဲတစ်ချက်တောက်ပြီးတော့ လေပေါ်မှာပျောက်သွားတာပဲဗျာ၊
ဦးတုတ်ကြီးက မလျော့သေးဘူးဗျ၊ ပါးစပ်ကိုအားယူလိုက်ပြီးတော့ ခွီးခနဲတံတွေးတွေခြစ်ထုတ်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ချက်ထပ်ထွေးပြန်ရောဗျို့၊ ဒီတစ်ခါမီးလုံးကတော့ ခုနက မီးလံုံးကြီးနှစ်ဆနီးပါးကြီးတာဗျ၊ အဲဒီမီးလုံးကြီးလည်း ပျံသန်းလာပြီးတော ငညိုအနားရောက်ရော မိုးပေါ်ကိုထောင်တက်သွားပါရော၊ ပြီးတော့ တစ်ဖက်ကိုပြန်လည်ထွက်သွားပြီး ဦးတုတ်ကြီးဆီကိုပြန်လှည့်သွားပါရောလား၊ ဦးတုတ်ကြီးက ကမန်းကတမ်းနဲ့ လက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့မှ မီးတောက်ကြီးက ရှဲခနဲအသံမြည်ပြီး ငြိမ်းသွားတာပဲ၊ မြေကြီးနဲ့ တစ်ပေလောက်လွတ်နေတဲ့သဒိုးလည်း ဇောက်ထိုးကျတာပေါ့ဗျာ။
ဦးတုတ်ကြီးက လွယ်အိတ်ထဲကနေ သဲတွေနှိုက်ပြီးတော့ လက်တစ်ဆုပ်ကြီးလေပေါ်ကိုကျဲထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ သဲတွေက တဝေါဝေါနဲ့ပျံသန်းသွားပြီးတော့ ငညိုကိုသွားထိတယ်ဗျ၊ ဒီတော့ ငညိုတစ်ကိုယ်လုံး အလင်းရောင်တွေလက်လာပြီးတော့ သူ့ခေါင်းမှာလည်း ဘုသီးကြီးတစ်ခုထွက်လာတယ်ဗျာ၊ အဲဒီဘုသီးကြီးက အနီရောင်တွေလက်နေပါရောလား။
“သြော်ဟော်၊ လတ်စသတ်တော့ ဒီကောင်လေးက မောက်လုံးကိုး”
ဦးတုတ်ကြီးက လွယ်အိတ်ထဲကိုလက်နှိုက်ပြီးတော့ ကြိုးတစ်ခွေထုတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ အဲဒီကြိုးခွေက သိပ်တော့မရှည်ဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ငညိုဆီကိုလှမ်းပစ်ပါရောဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဦးဘသာက အဲဒီကြိုးခွေကို ကာထည့်လိုက်လို့ ကြိုးက မိုးပေါ်မှာတွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေတယ်။
“အဘကြီး ခင်ဗျားဝင်မပါနဲ့နော်”
“ငါဝင်ပါရမယ်တုတ်ကြီး၊ မင်းလုပ်နေတာတွေကို ငါတားဆီးရမယ်”
ဦးတုတ်ကြီးက ခါးထောက်လိုက်ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုစိုက်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြီးကလည်း ဦးတုတ်ကြီးကို မျက်စိကြီးပြူးပြီးတော့ စိုက်ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရပ်ပြီးတော့ တွေတွေကြီးကြည့်နေကြတော့ ကျုပ်တို့လည်းကြောင်တောင်တောင်နဲ့ရပ်ကြည့်နေတာပေါ့၊ ဒီအချိန်သတိုးက တဲထရံမှာထိုးထားတဲ့ လှံတိုကိုပြေးယူတယ်ဗျ။
“ခွေးကောင်ကြီး၊ သေပေတော့”
လှံကိုင်ပြီးတော့ ဦးတုတ်ကြီးကိုပြေးထိုးတာဗျ၊ ဒါပေမယ့် လှံဖျာနဲ့ဦးတုတ်ကြီးကိုထိမိတယ်ဆိုရင်ပဲ ဖုန်းခနဲအသံကြီးနဲ့အတူ သဒိုးလွင့်ထွက်သွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ အိမ်နားက ထနောင်းပင်ကြီးနဲ့တိုက်မိပြီး ဇက်ကျိုးကျသွားပါရော၊ ကျုပ်လည်းဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ငညိုကလေးကိုပြေးဆွဲတာပေါ့၊ ငညိုကတော့ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ရပ်နေတာဗျ၊
ဦးဘသာနဲ့ ဦးတုတ်ကြီးတို့က ပညာတွေပြိုင်နေပုံရတယ်ဗျ၊ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ တစက်စက်ကျလာတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာနဖူးမှာဆို ချွေးတွေက ရေတွေစီးကျသလိုကို စိမ့်ထွက်လာတာ၊ နောက်တော့ ကြည့်နေရင်း သူတို့အသားကနေ အခိုးအငွေ့တွေတက်လာတယ်၊ ဆူခါနီးရေနွေးအိုးက အခိုးတက်သလိုပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာခေါင်းပေါ်မှာလည်း အခိုးတွေတက်ပြီး ဦးတုတ်ကြီးရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာလည်း အခိုးအငွေ့တွေတက်လို့ဗျ။
ကြည့်နေရင်း ဦးတုတ်ကြီးက အနောက်ကိုနှစ်လှမ်းသုံးလှမ်းလောက် ဆုတ်သွားပြီးတော့ ဟန်ချက်ပျက်ပြီးလဲသွားတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာလည်း အရှေ့ကိုဟပ်ထိုးလဲကျတာဗျို့၊ ကံကောင်းလို့ မြေကြီးနဲ့မရိုက်မိဘဲ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်လျှက်သားပဲ ကျသွားတာ၊ ဦးတုတ်ကြီးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ အင်္ကျီလက်နဲ့ နဖူးကချွေးတွေကိုသုတ်နေတယ်၊ သူ့ကြည့်ရတာလည်း သိပ်မောနေပုံပဲ။
“ခင်၊ ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ အဘကြီး”
ဦးဘသာလည်း တော်တော်မောနေတာဗျ၊ အသက်ရှူတာတောင်မှ ဟောဟဲလိုက်နေပြီးတော့ ရင်ဘတ်က ပိန်လိုက်ဖောင်းလိုက်နဲ့ဖြစ်နေတာ၊ စကားးပြောဖို့ကိုတောင် တော်တော်အရှိန်ယူနေရတယ်။
“ငါ့နာမည်၊ ငါ့နာမည် ဘသာ”
“ဗျာ၊ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဒေါ်ပျင်းရဲ့သား ဘသာဆိုတာများလားာ”
ဥိးဘသာက ပြန်မဖြေနိုင်တော့ဘဲ ခေါင်းပဲညိတ်ပြတယ်၊ အသက်ကိုမနည်းရှူရင်း
“မင်းကိုငါနိုင်ပြီတုတ်ကြီး၊ ဒီတော့ မင်းပြန်တော့၊ ဒီကလေးနဲ့ သူ့ဦးလေးကို မင်းရန်မရှာနဲ့တော့ဟုတ်ပြီလား”
ဦးတုတ်ကြီးက မကျေမချမ်းနဲ့ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျာ။ ပြီးတော့ တစ်လှမ်းချင်း လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ ထွက်သွားတော့တာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် လေးငါးလှမ်းလောက် လျှောက်ပြီးတော့ ပျောက်ချင်းမလှကိုပျောက်သွားတယ်ဗျ။ ဒီတော့ ဦးဘသာကြီးလည်း ကုန်းကုန်းကြီးလေးဖက်ထောက်လဲကျသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပြေးဆွဲတာပေါ့။
“ဦးဘသာ ရရဲ့လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လက်ထဲမှာ ခွေကျသွားတာပါပဲဗျာ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပွေ့ချီပြီး အိမ်ပေါ်ကိုတင်လိုက်တာပေါ့၊ ငညိုလည်း ဇက်ကျိုးပြိးခွေခွေကြီးလဲကျသွားတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ငညိုကိုပြေးဆွဲရပြန်တယ်၊ ဟော နောက်တစ်ယောက်ရှိသေးသဗျ၊ သဒိုးလည်း သစ်ပင်အောက်မှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုပြေးဆွဲရပြန်ရော။
သူတို့သုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်တော့ အိပ်မပျော်ပါဘူးဗျာ၊ ဦးဘသာ တစ်ခုခုများဖြစ်သွားသလားဆိုပြီးတော့ စိုးရိမ်နေရတာဗျ၊ မနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်ရောက်တော့မှ ဦးဘသာက မျက်လုံးတွေပွင့်လာတယ်။
“ဦးဘသာ နိုးပြီလား”
ဦးဘသာက ကုန်းထရင်း ငညိုကိုကြည့်တယ်။
“ဒီကလေးကို သူ့အမေက ပညာတွေပေးခဲ့တာပဲကွ၊ ဝမ်းတွင်းလည်း ပါပုံရတယ်၊ ဒီတော့ ဒီအတိုင်းဆက်ထားရင် သူ့အတွက်အန္တရာယ်များတယ်”
“ဒါနဲ့ ညက တုတ်ကြီးဆိုတဲ့လူက ဒီကလေးက မောက်လုံးဆိုလားပြောတယ်ဗျ”
“အေး၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်လေးက အမောက်အလုံးပါတဲ့ မောက်လုံးစုန်းပဲကွ၊ သူ့အမေက ရုတ်တရက်သေသွားတော့ သူ့ကိုထိန်းကျောင်းမယ့်လူမရှိတော့ဘူးဖြစ်နေတယ်၊ ဒီတော့ ငါကပဲထိန်းကြောင်းပေးရမှာပေါ့”
ဦးဘသာက ကွမ်းအစ်လှမ်းယူတယ်၊ ကွမ်းအစ်ထဲက ထုံးဘူးကိုဖွင့်ပြီးတော့ ငညိုရဲ့အကျီကိုလှန်လိုက်တယ်ဗျ၊ ငညိုရဲ့ဝမ်းဗိုက်အလယ်မှာ ထုံးနဲ့ဘာမှန်းမသိတဲ့အစင်းကြောင်းတွေ ခြစ်နေတော့တာပဲဗျာ။
“ဦးဘသာ အဲဒါဘာလုပ်တာလဲဗျ”
“သူ့ပညာတွေကို စည်းခတ်နေတာကွ၊ ဒါမှ အလွယ်တကူပညာမသုံးနိုင်မှာ”
“ပညာသုံးတော့ရော ဘာဖြစ်သလဲဗျ”
ဦးဘသာက ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်တယ်။
“အခုတောင် သူ့ကိုလူတွေက မခေါ်မပြောနဲ့ကျဉ်ထားကြတာမဟုတ်လားကွာ၊ ဒီတော့ ဒီကလေးကို ရှေ့လျှောက်ဒီအတိုင်းဆက်ပြီးအဖြစ်မခံံနိုင်ဘူးကွ၊ ငါကတော့ သူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကြီးပြင်းစေနိုင်မယ့် နေရာတစ်ခုကို ပို့ပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်”
“ကောင်းပါတယ်၊ ဘယ်ကိုပို့မလဲ ဦးဘသာ”
“နိဗ္ဗာန်ကိုပို့မယ်ကွာ”
ကျုပ်ဖြင့်ရယ်ချင်သွားတာဗျ။
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့လုပ်ပြီ၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ဟောထားတယ်မဟုတ်လားဗျ၊ နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ လွယ်လွယ်နဲ့မရောက်ဘူးတဲ့၊ အထံံုံပါရမီကလည်းပါမှ၊ တရားကိုသိပြီး ကျင့်ကြံအားထုတ်နိုင်မှ ရောက်မှာတဲ့ဗျ”
ဦးဘသာက အံကြိတ်ပြိးတော့ ကျုပ်ခေါင်းကိုထုထည့်လိုက်တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုပွတ်ပြီး ဦးဘသာကို နားမလည်သလိုပြန်ကြည့်တာပေါ့။
“အလတ်ကောင်၊ မင်းဟာလေ တစ်ခါတစ်ခါကျရင် အဲဒီလိုဗွေထထဖောက်တာဆိုးတာပဲကွ၊ မင်းပြောတဲ့ နိဗ္ဗာန်ရောက်ဖို့ မလွယ်မှန်းတော့ ငါသိတာပေါ့ကွာ၊ ငါပြောချင်တာက နိဗ္ဓာန်ရွာကိုပြောတာဟ၊ ငကြောင်ရ”
“အိုဗျာ၊ ဒါဆိုလည်း စောစောကတည်းက နိဗ္ဓာန်ရွာလို့ ထည့်ပြောပေါ့ဗျ”
မကြာပါဘူးဗျာ၊ သဒိုးလည်းနိုးလာတယ်ဗျ၊ သူ့ဇက်ပိုးကိုပွတ်ရင်း တကျွတ်ကျွတ်နဲ့စုတ်သပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်ကြည့်ရသလောက်ကတော့ သဒိုးက ညကအဖြစ်တွေကို ဘာမှမမှတ်မိသလိုပဲဗျ၊ နောက်တော့ ငညိုတစ်ယောက်နိုးလာတယ်။ သူလည်း ကြောင်တောင်တောင်ရယ်။ ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ်ရင်း
“ဟေ့ကောင်သဒိုး၊ ဒီကလေးမင်းနဲ့နေရင် လူပေလူတေကလေးဖြစ်သွားမယ်ကွ၊ ဒီတော့ ငါတို့သူ့ကိုခေါ်သွားမယ်”
သဒိုးက ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့လုပ်နေသေးတယ်ဗျ။
“ငါပြောတာနားထောင်စမ်းပါကွာ၊ ဒီမယ်သဒိုး၊ မင်းနဲ့ဆက်နေရင် ဒီကောင်လေးက တစ်နေ့မင်းလို သဒိုးမျိုးဖြစ်လာမှာပဲ၊ ပြီးတော့ အခုတောင်မှ ရွာကလူတွေက သူ့ကိုဂြိုလ်ဆိုးကလေးဆိုပြီး မခေါ်မပြောနဲ့ ကျဉ်ထားတာမဟုတ်လားကွ၊ ဒီအတိုင်းဆက်သွားရင် ဒီကောင်လေးရှေ့ရေးကို ငါရင်လေးတယ်ကွာ”
“ဒါဆို ဦးကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ”
“ရွာကလူကြီးစုံရာရှေ့မှာ ဒီကလေးကို ငါတရားဝင်မွေးစားမယ်၊ ပြီးတော့ ဒီကလေးကိုငါခေါ်သွားမယ်ဟေ့၊ ကြားလားသဒိုး”
ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ်လိုက်တော့ သဒိုးလည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလိုက်ပါတော့တယ်ဗျာ။
ကျုပ်တို့အိမ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တော့ ဦးဘသာက ငညိုကိုလက်ဆွဲထားတယ်ဗျ၊ ငညိုက အိမ်ပေါ်မှာကျန်နေခဲ့တဲ့ သူ့ဦးလေး သဒိုးကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ သဒိုးက အသက်က အများဆုံးရှိမှ ဆယ့်ရှစ်၊ ဆယ့်ကိုးလောက်ဆိုတော့ စိတ်နုပါသေးတယ်ဗျာ၊ အိမ်တိုင်ကိုမှီရင်း ငိုပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။
ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း လမ်းလျှောက်လာရင်း ကွင်းအထွက်နားရောက်တော့ အနောက်ကနေ သဒိုးကပြေးလိုက်လာတယ်ဗျ။
“ရပ်ပါအုံးဆရာကြီးတို့”
“မင်းဘာလုပ်တာလဲ သဒိုး”
“ကျုပ်၊ ကျုပ်လည်းလိုက်ချင်တယ်ဗျာ”
“ဟ၊ ငါက ကလေးကိုပဲမွေးစားမှာကွ၊ မင်းလိုကြီးကောင်ကြီးမားကို မမွေးစားဘူး”
“လုပ်ပါဗျာ၊ ကျုပ်၊ ကျုပ်တူလေးနဲ့မခွဲနိုင်ဘူး၊ နောက်ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း ဒီရွာမှာမနေချင်တော့ဘူး၊ ဆရာကြီးတို့နဲ့လိုက်ခဲံမယ်၊ ဆရာကြီးတို့ ခိုင်းတာလုပ်မယ်၊ ကျွေးတာစားမယ်ဗျာ၊ မကျွေးရင်လည်း အငတ်နေမယ်”
ဦးဘသာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘာမှမတတ်နိုင်တာနဲ့ ပုခုံးပဲတွန့်ပြလိုက်တယ်။
“အေး၊ လိုက်မယ်ဆိုရင်လည်းလိုက်ပေါ့ကွာ၊ ငါတို့ကတော့ ရွာမပြန်သေးဘူးဟေ့၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင်တော့ ခြေနည်းနည်းရှည်အုံးမှာ”
သဒိုးက ပျော်သွားတယ်ဗျ။
“ဟာ၊ တကယ်ပြောတာလားဆရာကြီး”
“ကဲ သဒိုး၊ အပိုတွေပြောမနေနဲ့တော့၊ ဈေးလည်း လူစည်နေပြီ၊ ငါတို့လည်း သွားစရာရှိသေးသကွ”
ဦးဘသာက လျှောက်သွားတော့ သဒိုးလည်းအနောက်ကလိုက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သဒိုးအနားကပ်ပြီးတော့
“သဒိုး ဒါနဲ့ မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲကွ”
“ကျုပ်နာမည် သက်ခါးလို့ခေါ်တယ်ဗျ”
ဦးဘသာက အော်ရယ်ပြီး
“ဟာ၊ မင်းနာမည်ကြီးကလည်း သက်တယ်ဆိုတာလည်းခါးတာပဲ၊ ခါးတယ်ဆိုတာလည်း ခါးတာပဲကွ၊ မင်းဒီနာမည်ကြောင့် မင်းဘဝကခါးနေတာကွ၊ ငါကတော့ အခါးမကြိုက်ဘူး၊ မင်းကိုတခြားနာမည်တစ်ခုပေးရမယ်၊ ခါးတာနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်က အချို၊ ဒီတော့ မင်းနာမည်ကို ချိုတူးလို့ပြောင်းလိုက်ကွာ၊ ခါးနေတဲ့မင်းဘဝကြီးက ခုန်ထွက်ပြီး ချိုမြိန်တဲ့ဘဝအသစ်ကို စတင်တဲ့အထိမ်းအမှတ်ပေါ့ကွာ”
“ကဲ ဒီနေ့ကစပြီး မင်းသဒိုးအလုပ်ကိုစွန့်လိုက်တော့၊ မင်းကိုလည်း ငါတို့သဒိုးမခေါ်တော့ဘူး၊ ချိုတူးလို့ပဲ ခေါ်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား ချိုတူး”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ချိုတူးက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့တွေအတူတူထွက်လာကြတော့ အရင်က ချိုတူးတို့တူဝရီးနေခဲ့ကြတဲ့ ထနောင်းပင်ကြီးအောက်က အိမ်ကလေးက တိတ်ဆိတ်ပြီးတော့ ကျန်နေခဲ့သဗျ၊ အဲ၊ အိမ်ရှေ့တိုင်မှာ ချည်ထားတဲ့ ဘယ်ထောင်ညာလဲ နွားကြီးကတော့ တအဲအဲနဲ့ အော်ပြီး ကျန်နေခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ဆက်ရန်။
#အဂ္ဂဇော် #ဦးဘသာ #စုန်း #သရဲ
Zawgyi version
” စုန္းထီးႀကီးဦးဘသာႏွင့္ ေမာက္လုံး ငညိဳ “(စ/ဆုံး)
—————————————————————————–
အတြဲ(၄) စာစဥ္(၉)
(၁)
ေပေတာ႐ြာကေန မနက္စာစားၿပီးေတာ့ ထြက္လာခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ဘႀကီးထြန္းရင္က လွည္းနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးဖို႔လုပ္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိုးေစြရဲ႕ ေ႐ႊမန္က်ည္းေစ့နဲ႔ လႉဖို႔တန္းဖို႔ေတြရွိေနတာ့ သူတို႔လည္း မအားဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ေပေတာ႐ြာကေနက်ဳပ္တို႔ ေအးေအးလူလူလမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ႐ြာအထြက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေဆးဆရာႀကီး ဦးဖိုးေခြးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္သြားတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ကလည္းမေနႏိုင္တာနဲ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“ဗ်ိဳ႕၊ ေဆးဆရာႀကီး ဘယ္လဲဗ်”
ဦးဖိုးေခြးက ဦးဘသာကိုလွမ္းၿပဳံးျပရင္း
“ျပန္ၿပီလား ကိုဘသာရဲ႕”
“မျပန္ေသးပါဘူးကြာ၊ ဟိုဘက္႐ြာေတြဘက္လွည့္ရင္း ႏြားဝယ္ထြက္မလို႔ကြ၊ ဒါနဲ႔ မင္းတို႔သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲကြ”
“လွည္းလမ္းခြ႐ြာမယ္ ေဂါရာစဥ္းေပၚလို႔တဲ့ဗ်၊ အဲဒါ အစစ္ဟုတ္မဟုတ္ သြားၾကည့္မလို႔ဗ်ိဳ႕”
ဦးဘသာက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း
“ဟုတ္မွလည္းလုပ္ေနာ္ကြ၊ ေဂါရာစဥ္းအစစ္ဆိုရင္ ရွားတယ္ေနာ္”
“ဒါေၾကာင့္ သြားၾကည့္မလို႔ေပါ့ အကိုရာ”
က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာကို လက္ကုပ္လိုက္တယ္ဗ်။
“ဦးဘသာ ေဂါရာစဥ္းဆိုတာ ဘာလဲဗ်”
“မင္းမသိဘူးထင္တယ္၊ ေအးေလ၊ တို႔လည္း ႀကဳံႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့ ဖိုးေခြးတို႔နဲ႔ ေဂါရာစဥ္းလိုက္ၾကည့္တာေပါ့ကြာ၊ မင္းလည္းဗဟုသုတရတာေပါ့ကြ”
ဦးဘသာက ဦးဖိုးေခြးကိုၾကည့္ရင္း
“ဖိုးေခြးေရ၊ ငါတို႔ေရာ လိုက္ၾကည့္လို႔ရတယ္မဟုတ္လား”
“ရတာေပါ့အကိုရာ၊ အကိုဘသာပါေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းတာေပ့ါ၊ အကိုက ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ေတာ့ရွိတယ္မဟုတ္လားဗ်”
“မင့္ေလာက္မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ကဲ သြားၾကစို႔ေဟ့”
႐ြာသားတစ္ေယာက္က အေရွ႕ကေနသြားတယ္ဗ်၊ သူ႔အေနာက္က က်ဳပ္ရယ္၊ ဦးဘသာရယ္၊ ဦးဖိုးေခြးရယ္လိုက္ခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔သြားတာက ေအးေအးလူလူသြားေနတာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေရးႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ သြားေနတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္းအျမန္လိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဖိုးေခြးကလည္း အသက္မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ဦးဘသာကလည္း အသက္ႀကီးေနၿပီဆိုေပမယ့္ ေတာသားမို႔လားေတာ့မသိဘူး ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ သြက္ၾကတယ္ဗ်။
“အလတ္ေကာင္ရာ၊ ၾကာလိုက္တာ၊ မင္းကြာ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး တို႔လူႀကီးေတြကိုေတာင္ မမီပါလားကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏြားပ်ိဳသန္လွ ႏြားအိုေပါင္က်ိဳးလို႔ ဆို႐ိုးရွိခဲ့တာေနမွာ”
“က်ဳပ္လည္း လိုက္ေနတာပါပဲဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဦးဘသာတို႔က ဘာျဖစ္လို႔ အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔သြားေနတာလဲဗ်”
ဦးဖိုးေခြးက
“ငါတို႔က ေျပးေတာင္ေျပးခ်င္တာကြ၊ ေဂါရာစဥ္းစစ္တယ္ဆိုရင္ လိုခ်င္သူမ်ားလို႔ သြက္သြက္သြားခါမွ မီႏိုင္တာဟ”
က်ဳပ္တို႔လည္း အေျပးတစ္ပိုင္းသြားခဲ့ရင္း မၾကာခင္မွာပဲ လွည္းလမ္းခြဆိုတဲ့ ႐ြာကေလးကိုေရာက္လာခဲ့ပါတယ္ဗ်၊ ႐ြာကေလးက ၾကက္လွ်ာစြန္းပုံစံ ခြၽန္ခြၽန္ကေလးဗ်၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းႀကီးႏွစ္ခုရဲ႕ အလယ္မွခြၿပီးတည္ထားဆိုေတာ့ လွည္းလမ္းခြလို႔ပဲနာမည္ေပးလိုက္ၾကတာပါ၊ အိမ္ေျခက ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲရွိတယ္ဗ်၊ အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ႐ြာေတြဘာေတြမရွိဘူးဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ လွည္းလမ္းႏွစ္ခြကြဲသြားတဲ့အလယ္နားမွာ မုန႔္ဖိုကေလးဖြင့္၊ ေဈးေတြေရာင္းရာကေန တျဖည္းျဖည္းစည္ကားၿပီးေတာ့ ႐ြာကေလးလိုျဖစ္သြားတာပဲဗ်ာ။ လွည္းလမ္းႏွစ္ခုကလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ဘူးဗ်။
အေရွ႕ဘက္သြားတဲ့ လွည္းလမ္းႀကီးကိုေတာ့ နိဗၶာန္လမ္းလို႔ ေခၚၾကသဗ်၊ အဲဒီကေနဆက္သြားရင္ နိဗၺာန္တိုက္နယ္ကိုေရာက္တယ္၊ အဲဒီမွာလည္း ႐ြာဆယ္႐ြာေလာက္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းႀကီးက အဲဒီ႐ြာေတြကိုသြားတဲ့ အဓိကလမ္းမႀကီးေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဖက္က လမ္းက်ေတာ့ ေပေတာ႐ြာနဲ႔ ကားလမ္းမရွိတဲ့ တာဆုံနဲ႔ကို ခ်ိတ္ထားတဲ့လွည္းလမ္းေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီလမ္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုသြားမယ့္သူေတြ၊ ၿမိဳ႕ကေနျပန္လာတဲ့သူေတြနဲ႔ စည္ကားတဲ့လမ္းေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔႐ြာကေန ကားစီးခ်င္ရင္ေတာ့ တန္းျမင့္႐ြာကေနသြားေစာင့္စီးၾကေပမယ့္ ေပေတာ႐ြာဘက္က လူေတြကေတာ့ အဲဒီလွည္းလမ္းႀကီးကေနတဆင့္ တာဆုံႀကီးဆီထြက္ၿပီး ကားစီးၾကတာကိုး၊ တာဆုံနဲ႔ တန္းျမင့္က တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ ေဝးတာေပါ့၊ တစ္မွတ္တိုင္လို႔သာ ဆိုေပမယ့္ မိုင္အားျဖင့္ေတာ့ ေလးငါးမိုင္ေလာက္ေဝးတယ္။
ဒီေတာ့ လွည္းလမ္းခြ႐ြာကေလးက သိပ္စည္တာေပါ့ဗ်ာ၊ လွည္းလမ္းေတြရဲ႕ေဘးနားမွာ ဆိုင္ေတြကႏၷားေတြဖြင့္ၿပီးေတာ့ ေရာင္းၾကဝယ္ၾကနဲ႔ေပါ့၊ နိဗၺာန္တိုက္နယ္ကေနထြက္တဲ့ ကုန္စည္ေတြကို ၿမိဳ႕ကိုတက္ေရာင္းမယ္ဆိုရင္လွည္းလမ္းခြကေနပဲ ျဖတ္ရတာ၊ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႕က ကုန္စည္ေတြ နိဗၺာန္တိုက္နယ္ဘက္ သြားမယ္ဆိုရင္လည္း ဒီလမ္းကေနပဲျဖစ္ရတာကိုးဗ်၊ က်ဳပ္တို႔သြားေနရင္း လွည္းလမ္းခြ႐ြာထိပ္ေရာက္ေတာ့ ႐ြာထိပ္မွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းေပါက္ေနတာပဲဗ်ာ၊ အဲဒီမန္က်ည္းရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ ခရီးသြားေတြနားေနႏိုင္ေအာင္လို႔ ခုံေတြ၊ ဆင့္ေတြ႐ိုက္ထားတယ္ဗ်၊ အဲဒီမွာ လူေတြအုံၿပီး ထိုင္ေနၾကတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔လည္း လူအုပ္ထဲကိုတိုးခဲ့တာေပါ့။
လူတစ္ေယာက္က ေတာင္းတစ္လုံးနဲ႔ထိုင္ေနတယ္ဗ်၊ ေတာင္းထဲမွာလည္း အမဲသားတြဲေတြအစုံပဲေပါ့ဗ်ာ၊ လူကေတာ့ သိပ္အသက္မႀကီးေလာက္ေသးဘူးဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ထက္ေတာင္ငယ္မယ္ထင္တယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားမို႔ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ကေတာ့ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္းပဲ၊ အသားမဲလိုက္တာကလည္း မီးေသြးခဲအလားပဲဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာၾကည့္ရင္ေတာ့ ငယ္႐ုပ္ထြက္တယ္ဗ်။
အဲဒီလူရဲ႕လက္ထဲမွာ ႏြားအသည္းႀကီးကို ကိုင္ထားတယ္၊ အဲဒီအသည္းထဲမွာေတာ့ အဝါေရာင္အလုံးကေလးတစ္လုံးဗ်၊ အဝါေရာင္ထိန္ထိန္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ အဝါေရာင္ကိုအျဖဴဘက္ေပါက္တဲ့ ဝါက်င္က်င္အေရာင္ေပါ့ဗ်ာ။ အလုံးကေလးက ေလာက္စာလုံးအေသးေလာက္ပဲရွိမယ္ဗ်၊
“ဆရာႀကီးတို႔ ဒီဟာပါပဲ”
ဦးဖိုးေခြးဆိုရင္ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြက သိၾကတယ္ဆိုေတာ့ အကုန္လုံးကလမ္းဖယ္ေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဖိုးေခြးက အနားကိုကပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဂါရာစဥ္းဆိုတဲ့အလုံးကေလးကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္ဗ်။
“မင္းဟာက ဟုတ္ရဲ႕လား”
“ဟုတ္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ၊ က်ဳပ္က သဒိုးပါဗ်၊ ဒီမနက္ ႏြားတစ္ေကာင္ကိုထိုးၿပီးဖ်က္ရင္း အသည္းထဲကေန ေဟာဒီအလုံးကေလးေတြ႕တာပဲဗ်ာ၊ ေဂါရာစဥ္းဆိုတာ က်ဳပ္ေတာ့ၾကားပဲၾကားဖူးတာဗ်၊ အခုမွပဲ ျမင္ဖူးေတာ့တယ္”
ဦးဖိုးေခြးက ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာအနားကိုကပ္ခဲ့ၿပီး
“ဦးဘသာ ေဂါရာစဥ္းဆိုတာ ဘာလဲဗ်”
“ႏြားရဲ႕အသည္းထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အဲဒီအလုံးကေလးေပါ့ကြာ၊ လူေတြကေတာ့ ႏြားအျမဳေတလို႔ အလြယ္ေခၚတယ္ကြ”
“ေၾသာ္၊ ဒါေလးကလား၊ ေနပါအုံးဗ်၊ ႏြားအျမဳေတက စြမ္းလို႔လား”
“စြမ္းတာေပါ့ကြ၊ ေဆးဖက္မွာလည္း စြမ္းသလို၊ ဂမၻီရဖက္မွာလည္း အစြမ္းအလြန္ထက္တယ္ကြ၊ ေဂါရာစဥ္းဆိုတာကလည္း ႏြားမွာထြက္တဲ့ပစၥည္းေတြထဲက အရွားပါးဆုံးနဲ႔ အဖိုးအတန္ဆုံးပစၥည္းပဲကြ၊ ႏြားတစ္ေထာင္မွာေတာင္ တစ္ေကာင္ပါတာမဟုတ္ဘူး”
“က်ဳပ္ေတာ့ ခုမွၾကားဖူးတာဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေလးက ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ”
“ဝါးလုံးေတြအတြင္းမွာ အပူရွိန္နဲ႔ေရေငြ႕ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ အစိုင္အခဲျဖစ္လာတာကို ဝါးအျမဳေတတို႔၊ ဝါးပုလဲတို႔ ေခၚၾကတယ္မဟုတ္လားကြ၊ အဲဒီလိုပဲေပါ့၊ ႏြားေတြရဲ႕ သည္းေျခထဲက သည္းေျခရည္နဲ႔ အသည္းထဲက ေသြးရည္ေတြေပါင္းဖက္ၿပီးေတာ့ အပူရွိန္ေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းဓါတ္ျပဳၿပိးေတာ့ အက်ိအခြၽဲေလးျဖစ္လာတယ္ကြ၊ အဲဒီအက်ိအခြၽဲကေန တျဖည္းျဖည္း ႏွစ္ေတြၾကာလာၿပီးေတာ့ အစိုင္အခဲကေလးျဖစ္လာတာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေဂါရာစဥ္းအစစ္ဆို အသည္းမွာျဖစ္တယ္တဲ့ကြ၊ ျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း တစ္ခါတည္းအလုံးႀကီးျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ျဖစ္လို႔ အဖတ္အဖတ္ကေလးေတြ စုအုပ္ထားသလိုမ်ိဳးေလးျဖစ္ေနတာေပါ့”
က်ဳပ္လည္း အဲဒီလူကိုင္ထားတဲ့ ေဂါရာစဥ္းကို အနီးကပ္ေျပးၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ၊ တကယ္လည္း ဦးဘသာေျပာသလိုမ်ိဳး အထပ္အထပ္၊ အရစ္အရစ္ကေလးေတြပါသဗ်၊ စင္းလုံးေခ်ာ အလုံးမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ က်ဳပ္က လက္နဲ႔ကိုင္မယ္လုပ္ေတာ့ အဲဒီသဒိုးက လက္ကို႐ုပ္လိုက္တယ္။
“ေဟ့လူ၊ ဝယ္ႏိုင္မွကိုင္ေနာ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုင္လို႔ က်ဳပ္ေဂါရာစဥ္း တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ခင္ဗ်ားေလွ်ာ္ရမယ္”
က်ဳပ္လည္းအေနာက္ဆုတ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဖိုးေခြးက ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးေတာ့
“မင္းေဂါရာစဥ္းကို ဘယ္ေဈးေခၚသလဲကြ”
“ႏွစ္ေထာင္တိတိဗ်ာ၊ တစ္က်ပ္မွ မေလ်ာ့ဘူး”
သူေျပာတဲ့ေဈးကိုနားေထာင္ၿပီး က်ဳပ္ေတာင္အေတာ္လန႔္သြားတာဗ်၊ ႏွစ္ေထာင္ဆိုတာက ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ေငြပဲဗ်၊ ေ႐ႊတစ္က်ပ္သားမွ ေထာင့္ရွစ္ရာေလာက္ရွိတဲ့ေခတ္မွာ ႏွစ္ေထာင္ကေတာ့မ်ားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဖိုးေခြးကေတာ့ စဥ္းစားေနပုံရတယ္ဗ်။ ဦးဘသာက ဦးဖိုးေခြးအနားကိုကပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုတိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာေနတယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဖိုးေခြးလည္း ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့
“အင္းဗ်ာ၊ ပစၥည္းကေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ေဈးကမႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
ဦးဖိုးေခြးေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လူသုံးေယာက္ေရာက္လာတယ္ဗ်၊ အေရွ႕က လူက သဒိုးလက္ထဲက ေဂါရာစဥ္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပတယ္၊ သူတို႔အထဲက သူေဌးျဖစ္ဟန္တူတဲ့လူႀကီးကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ၾကည့္ေနတယ္ဗ်၊ အဲဒီလူႀကီးက ေ႐ႊကိုင္းမ်က္မွန္ကိုဝတ္ထားၿပီးေတာ့ ေဖာရင္းရွပ္ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အက်ႌကိုဝတ္ထားတာဗ်၊ ေအာက္ကလည္း ဘန္ေကာက္ပုဆိုးနဲ႔၊ က်ဳပ္တို႔ေတြ ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးတဲ့ သားေရနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အိတ္ကိုလြယ္လို႔ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ေခတ္က ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းေတြကို ပိတ္ပင္ထားတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ တကယ့္ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ဆိုတာ ေမွာင္ခိုသြင္းမွကိုင္ရတာ၊ အဲဒီေမွာင္ခိုပစၥည္းကိုင္ႏိုင္တဲ့လူက တကယ့္သူေဌးေပါ့ဗ်ာ။
“မင္းတို႔ဟာက စစ္ရဲ႕လား”
“စစ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္မလိမ္ပါဘူး၊ ဒီမနက္ပဲ ႏြားထီးတစ္ေကာင္ကို ထိုးၿပီး ဖ်က္ေနတုန္းထြက္လာတာပဲဗ်ာ၊ ေဂါရာစဥ္းအစစ္ဆို လက္နဲ႔ကိုင္ရင္ဓါတ္ပ်က္တယ္ဆိုလို႔ေတာင္မွ ေဟာဒီမွာ အသည္းအတိုင္းပဲျပထားတာပါ”
“ဘယ္ေလာက္လဲကြ”
“ႏွစ္ေထာင္ဗ်ာ”
“ေထာင့္ရွစ္ရာထားမလား၊ လက္ငင္းေပးမယ္”
ဒါနဲ႔ပဲ ေ႐ႊတစ္က်ပ္သားေဈး ေထာင့္ရွစ္ရာနဲ႔ တည့္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ ဒီလူႀကီးက ရာတန္ေတြထုတ္ေပးတာဗ်၊ တစ္ရာတန္ဆိုတာ အဲဒီေခတ္က သူေဌးပဲျမင္ဖူးတာဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြကေတာ့ တစ္ဆယ္တန္၊ ႏွစ္ဆယ္တန္ေလာက္ပဲ သုံးတာကိုးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ သဒိုးက အသည္းကိုဖက္နဲ႔ထုတ္ၿပီးေတာ့ ေသခ်ာထုပ္ပိုးၿပီး ေပးလိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ဒီအလုံးကေလးကို ႏွစ္ေထာင္နီးပါးေပးၿပီး ဝယ္သြားတာကို ယုံေတာင္မယုံႏိုင္ဘူးဗ်၊ က်ဳပ္တို႔အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လုံးခြၽတ္ေရာင္းေတာင္ ႏွစ္ေထာင္ရဖို႔မွ မေသခ်ာတာကလား။
(၂)
ဦးဘသာက တစ္ခုခုေျပာခ်င္ပုံရေပမယ့္ ဦးဖိုးေခြးက တားတယ္ဗ်၊ အေရာင္းအဝယ္ၿပီးသြားေတာ့ သဒိုးက အမဲသားေတြေရာင္းျပန္ေရာဗ်ိဳ႕၊ က်ဳပ္ကေတာင္ စိတ္ထဲကေျပာေနမိေသးတာ၊ ေတာ္ေတာ္ေလာဘႀကီးတဲ့ သဒိုးဗ်ာ၊ ခုတင္ေငြေတြရသြားၿပီပဲဗ်၊ အမဲသားေတြကို အလကားေပးလိုက္တာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ ေနနည္းနည္းျမင့္လာေတာ့ ဦးဖိုးေခြးက က်ဳပ္တို႔ကိုေခၚၿပီးေတာ့ လွည္းလမ္းေဘးနားက ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ လွည္းလမ္းေဘးက ဆိုင္ဆိုေတာ့လည္း ဖုန္တေထာင္းေထာင္းေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာထိုင္ရင္း က်ဳပ္တို႔စကားေျပာတာေပါ့။
“အကိုဘသာလည္း ဒီဘက္မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီမဟုတ္လား၊ ဒီဆိုင္က ၿမိဳင္သာက တ႐ုတ္ေတြဆိုင္ခြဲလာဖြင့္တာဗ်၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အကိုတို႔ စားဖူးတယ္ရွိေအာင္စားေပါ့”
စားရကံႀကဳံတာပဲဗ်ာ၊ လွည္းလမ္းခြမ်ား စီးပြားျဖစ္ခ်က္ဗ်ာ၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုတာ ၿမိဳင္သာၿမိဳ႕ေလာက္တက္မွ စားရတာကို ဒီမွာရတယ္တဲ့၊ ဒါတင္မကေသးဘူး ဦးဖိုးေခြးက က်ဳပ္တို႔ကို အေအးေတာင္မွာတိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ၊
“ဒါနဲ႔ေနပါအုံးဗ်၊ ဦးဘသာနဲ႔ ဦးဖိုးေခြးနဲ႔က ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ သိေနၾကတာလဲ”
ဦးဘသာက ၿပဳံးတယ္ဗ်၊ ဦးဖိုးေခြးက အေအးေမာ့ေသာက္ၿပီး
“ဒီလိုကြ၊ ငါ့အကိုနဲ႔ အကိုဘသာနဲ႔က အရင္တုန္းက တပ္တစ္ခုထဲ၊ နယ္ေျမတစ္ခုထဲမွာ တာဝန္က်ခဲ့တာေပါ့၊ က်ဳပ္ျဖင့္ အဲဒီအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးတိုင္း မေန႔တစ္ေန႔ကလိုပါပဲဗ်ာ”
က်ဳပ္လည္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္ၿပီး
“ဦးဖိုးေခြးမွာ အကိုရွိတယ္လို႔ေတာ့ မၾကားဖူးပါဘူးဗ်ာ”
ဦးဖိုးေခြးမ်က္ႏွာက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးျဖစ္သြားၿပီးေတာ့
“ဆုံးသြားတာၾကာပါၿပီကြာ”
“သူ႔အကိုက တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးသြားတာကြ”
ဦးဘသာက ဝင္ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲဖို႔စဥ္းစားလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ခုနက ေဂါရာစဥ္းအေၾကာင္း သတိရလိုက္တယ္။
“ေနပါအုံး ဦးဖိုးေခြးရ၊ ခုနက အဲဒီေဂါရာစင္းဆိုတဲ့ဟာက ဒီေလာက္တန္လို႔လားဗ်”
“တန္ပါတယ္၊ ေဂါရာစဥ္းတိုင္းလည္း အစြမ္းမထက္ဘူးကြ၊ အဆီေတြမ်ားေနတဲ့ ေဂါရာစဥ္းတို႔၊ ပထဝီဓါတ္မ်ားလို႔ ေက်ာက္တုံးႀကီးလို မာမာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ ေဂါရာစဥ္းတို႔က မစြမ္းဘူး၊ ခုနကပုံစံကေတာ့ တကယ့္နံပါတ္တစ္ ထိပ္တန္းအမ်ိဳးအစားပဲေဟ့”
“အဲဒါကိုဝယ္ၿပီး ဘာလုပ္ၾကတာလဲဗ်”
“ေဆးသုံးတာေပါ့ကြာ၊ ေဂါရာစဥ္းဆိုတဲ့စကားက ဗမာစကားမဟုတ္ဘူးကြ၊ ကုလားစကားကလာတာ ကုလားလို ေဂါေလာက်န္းလို႔ေခၚတယ္၊ အဲဒါကို ဗမာေတြကလိုက္ေခၚရင္း ေဂါရာစဥ္းျဖစ္သြားတာေပါ့။ ယူနာနီေဆးပညာက်မ္းေတြမွာေတာ့ ေဂါရာစဥ္းအေၾကာင္းကို အက်ယ္တဝင့္ေရးတယ္ကြ၊ ေဂါရာစဥ္းက အလြန္ေအးတယ္၊ ႏႈတ္ၿမိန္တယ္၊ မဂၤလာကိုျဖစ္ေစတတ္တယ္တဲ့၊ အလွတိုးေစတယ္၊ ကာမအားေပးတယ္၊ ႏြားဆယ္ေကာင္အားကဲ့သို႔ ဖြံ႕ထြားေစတယ္လို႔အဆိုရွိတယ္ဗ်”
“ဟာ၊ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းက်ိဳးမ်ားတာပဲေနာ္”
“ဒါတင္မကေသးဘူး ေလာကီနယ္ပယ္မွာဆိုရင္လည္း ဖုတ္စီး၊ ၿဂိဳလ္စီးတာ၊ သရဲကပ္၊ ဘီလူးစီးတာာေတြ ေပ်ာက္ေစတဲ့အျပင္ ထပ္မျဖစ္ေစဘူးတဲ့၊ ေလာကီေဆးေတြ၊ အင္းေတြနဲ႔ အစီအရင္ေတြလုပ္တဲ့အခါလည္း သုံးၾကတယ္၊ အဆိပ္မိတာ၊ ႏူနာစြဲတာ၊ ႐ူးသြပ္တာ၊ ကိုယ္ဝန္ခဏခဏေလ်ာတာ၊ ေသြးေဖာက္၊ ေလေဖာက္၊ ေသြးကြက္၊ ျပဒါးကြက္တာ အျပင္ ဦးေခါင္း၊ ႏွလုံးနဲ႔ အသည္းေတြကို အလြန္အားေပးတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရွးခတ္နန္းတြင္းေဆးေတြထဲမွာ ေဂါရာစဥ္းေတြထည့္ေဖာ္တယ္ကြ၊ ေရာဂါျပင္းရင္ေတာင္ အရွင္းေပ်ာက္သလို၊ ေသခါနီးလူနာတိုက္ရင္ ထေတာင္ထိုင္ႏိုင္သတဲ့ကြာ”
“ဟာဗ်ာ၊ ဒါဆို ေတာ္ေတာ္တန္တာေပါ့ဗ်၊ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ခုနက ေဂါရာစဥ္းကို အမိအရဝယ္လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ေဆးဖက္ဝင္တာကိုဗ်ာ”
ဦးဘသာက ရယ္တယ္ဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ေဘးဘီကိုၾကည့္ရင္း
“ခုနက ဟာႀကီးက အတုႀကီးပါကြာ”
က်ဳပ္ျဖင့္ အံ့ၾသသြားတာပဲဗ်ာ။
“ဗ်ာ၊ အတုႀကီးတဲ့လား”
“ေအးေပါ့၊ ဒီလိုပစၥည္းေကာင္းေတြက ေဈးေကာင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အစစ္အမွန္ရွိသလို အတုအေယာင္ေတြလည္းလုပ္ၿပီး ေရာင္းစားၾကတာပဲ၊ ခုနက သဒိုးဆီကဟာက အတုႀကီးကြ”
“ဗ်ာ၊ ဦးဘသာက အဲဒီေဂါရာစဥ္းကို ကိုင္မၾကည့္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အတုႀကီးမွန္းသိတာလဲဗ်”
“လြယ္ပါတယ္ကြ၊ အတုလုပ္နည္းကိုသိရင္ အတုဆိုတာသိတာေပါ့”
“က်ဳပ္ကိုေျပာျပပါအုံးဗ်ာ”
ဦးဘသာက မ်က္ခုံးပင့္ရင္း
“ဘာလဲအလတ္ေကာင္၊ မင္းလည္းအတုလုပ္ၿပီး ေထာင့္ရွစ္ရာနဲ႔ ေရာင္းခ်င္လို႔လားကြ”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းသိခ်င္လို႔ပါ”
“အတုဆိုတာ အစစ္နဲ႔တူေအာင္လုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အစစ္နဲ႔အက်ိဳးေက်းဇူးအားျဖင့္ေရာ၊ ဂုဏ္အရည္အေသြးအားျဖင့္ေရာ မိုးနဲ႔ေျမလိုကြာတယ္ကြ၊ မင္းဗဟုသုတရေအာင္ေျပာျပမယ္၊ မင္း သစ္နႏြင္းဆိုတာ ၾကားဖူးသလား”
က်ဳပ္လည္းေခါင္းခါလိုက္တယ္ဗ်။
“နႏြင္းဆိုတာ နႏြင္းမႈန႔္လုပ္တဲ့ အပင္မဟုတ္လား”
ဦးဘသာက ေခါင္းခါၿပီး
“နႏြင္းမႈန႔္လုပ္တာက ဥနႏြင္းကြ၊ သစ္နႏြင္းဆိုတာ ရွိေသးတယ္၊ အပင္လတ္မ်ိဳးပဲ၊ သစ္သားထြက္တယ္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသစ္သားက နႏြင္းနံ႔ထြက္တယ္၊ အေရာင္လည္းဝါဖန႔္ဖန႔္ပဲ၊ အဲဒီသစ္နႏြင္းရဲ႕ အကိုင္းေတြကို အပိုင္းအပိုင္းေတြျဖတ္၊ ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းၿပီးေတာ့ ေရမ်ားမ်ားနဲ႔ ႀကိဳရတယ္ကြ၊ မင္းဘုန္းႀကီးေတြ ဖန္ေရဆိုးဖို႔ ပိႏၷဲေရက်ိဳတာျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ က်ိဳတာာေလ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးက်ိဳရတာကြ၊ က်ိဳရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သစ္နႏြင္းေတြလည္း အာနိသင္ကုန္၊ ေရလည္းခမ္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရပ္လိုက္ရတယ္၊ အဲဒီအရည္ကို သိမ္းထားရတာေပါ့”
“ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အဲဒီသစ္နႏြင္းအရည္ကို အမဲေသြးနည္းနည္းထည့္ၿပီး ခမ္းၿပီးပ်စ္သြားေအာင္ႀကိဳရတယ္ကြ၊ ပ်စ္သြားၿပီဆိုရင္ အဲဒီအရည္ထဲကို အပ္ခ်ည္ႀကိဳးခ်ၿပီးေတာ့ အရည္ကိုအပ္ခ်ည္ထိပ္မွာ စုယူရတယ္၊ အရည္စက္ကေလးက အပ္ခ်ည္ထိပ္မွာ သီးၿပီးခဲသြားတာေပါ့ကြာ၊ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ခုနကလိုပဲ သစ္နႏြင္းနဲ႔ အမဲေသြးနဲ႔ေရာၿပီး ပ်စ္ေအာင္က်ိဳ၊ ၿပီးရင္ တစ္ရက္အေအးခံထားတဲ့ အပ္ခ်ည္ထိပ္က အလုံးကေလးကို စိမ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲထုတ္ၿပီး ထပ္အေအးခံရတယ္ကြ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး သုံးလတိတိေလာက္ ေန႔စဥ္ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ခုနကလိုမ်ိဳး အလုံးကေလးျဖစ္လာတာပဲေဟ့”
“အတုလုပ္ရတာကလည္း မလြယ္ဘူးပဲဗ်”
“ဟေကာင္ရ၊ သုံးလနဲ႔ ေထာင့္ရွစ္ရာရတယ္ဆို နည္းသလားကြ၊ ဒါေပမယ့္ အတုနဲ႔အစစ္နဲ႔ဘယ္လိုကြာသလဲဆိုေတာ့ အစစ္က သူ႔အလိုလိုနဂိုအတိုင္း အလုံးျဖစ္တာမို႔လို႔ ပတ္လည္လုံးလုံးကေလးကြ၊ အတုကေတာ့ အပ္ခ်ည္နဲ႔စိမ္ၿပီးအထပ္ထပ္လုပ္တာမို႔လို႔ တစ္ဖက္ကလုံးေပမယ့္ တစ္ဖက္က ခပ္ခြၽန္ခြၽန္ကေလးျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ မတူဘူေပါ့ကြာ”
“မဟုတ္တာ၊ ခုနက က်ဳပ္ၾကည့္တာက အလုံးပါဗ်”
ဦးဘသာက ဦးဖိုးေခြးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္တယ္ဗ်။
“မင္းကြာ၊ သဒိုးက ခြၽန္ေနတဲ့အပိုင္းကို အသည္းထဲကိုႏွစ္ၿပီးေတာ့ ျပထားတာကိုး၊ မင္းလည္း ကိုင္ၾကည့္လို႔မွ မရတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေဂါရာစဥ္းးအစစ္ဆိုရင္ လက္နဲ႔ထိကိုင္လိုက္တာနဲ႔ အသားေတြပဲ့က်ၿပီးေတာ့ အရည္ေပ်ာ္သြားသတဲ့ကြ”
“ေၾသာ္၊ က်ဳပ္သေဘာေပါက္ၿပီ၊ ဒါဆို ဒီသဒိုးက လူလိမ္ပဲဗ်”
“ထားလိုက္စမ္းပါကြာ၊ ေလာကမွာ အလိမ္ခံတဲ့လူရွိလို႔ လူလိမ္ကရွိေနတာကြ၊ ဟိုလူေတြေတာ့ ခံံရၿပီေဟ့”
က်ဳပ္တို႔ေျပာဆိုေနတုန္း အဲဒီသဒိုးက အမဲသားေတာင္းအလြတ္ႀကီး ကိုင္ၿပီး ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတယ္ဗ်၊ ဆိုင္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ အမဲသားေတာင္းကိုခ်လိုက္တယ္။
“ကဲ ကိုက်န္ႀကီး၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲေပးဗ်ာ၊ ဝက္သားမ်ားမ်ားနဲ႔ေၾကာ္ေနာ္ဗ်”
ဆိုင္ရွင္ကိုက်န္ႀကီးဆိုတဲ့ တ႐ုတ္က သဒိုးကိုၾကည့္တယ္ဗ်။
“ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကိုမစားႏိုင္ဘူးထင္လို႔လားဗ်”
သဒိုးက ရာတန္တစ္႐ြက္ကိုေထာင္ျပေတာ့မွ ကိုက်န္ႀကီးက အေနာက္ကိုဝင္သြားေတာ့တယ္၊ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ အသက္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိမယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာၿပီးေတာ့ သဒိုးအနားမွာထိုင္တယ္ဗ်၊ ေကာင္ေလးကေတာ့ အသားခပ္ညိဳညိဳဗ်၊ ဝတ္ထားစားထားတာကလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာပဲဗ်ာ၊ ပုဆိုးဆိုရင္ အေပါက္ေတြဗလပြနဲ႔ေပါ့။ ဆိုင္ရွင္ကိုက်န္ႀကီးရဲ႕ မိန္းမဆိုရင္ ျပာျပာသလဲျဖစ္သြားတာ။ ေနာက္ေတာ့ သဒိုးထိုင္ေနတဲ့ဝိုင္းကိုေျပးသြားတယ္ဗ်။
“ဟဲ့ သဒိုး၊ ေမာင္ညိဳကို ငါ့ဆိုင္ထဲကိုမထိုင္ေစနဲ႔”
“က်ဳပ္တူကို က်ဳပ္ေခၚထိုင္တာဘာျဖစ္သလဲဗ်”
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ၊ မသိဘူး၊ ငါမလိုခ်င္ဘူး၊ အဲ့ေကာင္ေလးပါရင္ မေရာင္းဘူး၊ နင္တို႔ကိုမေရာင္းရလို႔လည္း ငါတို႔ဘာမွမျဖစ္သြားဘူး၊ သြားၾက၊ ငါ့ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားၾက”
သူတို႔ျဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ေတာ့အံ့ၾသေနမိသားဗ်၊ သဒိုးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေတာင္းကိုဆြဲလိုက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔အတူတူထိုင္ေနတဲ့ ငါးႏွစ္သားေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး
“ေဟ့ေကာင္ထ၊ သြားမယ္၊ ဒီအေဒၚႀကီးက ငါတို႔ကိုမေရာင္းေပးဘူးတဲ့”
“ဟာ၊ ဦးေလးကလည္း သားလည္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္”
“ဟာ၊ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တာပဲ၊ သူတို႔က ေရာင္းမေပးပါဘူးဆိုေနမွ”
ေကာင္ေလးက အေဒၚႀကီးကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္ဗ်၊ ဒီအခ်ိန္ပဲ ဆိုင္ကိုမိုးထားတဲ့ ေခါင္မိုးက ဝုန္းခနဲမိုးေပၚကိုလန္ထြက္သြားတာပဲဗ်ာ၊ ေခါင္မိုးအျဖစ္မိုးထားတဲ့ သက္ကယ္ပစ္ေတြအကုန္လုံး တစ္စစီျဖစ္သြားၿပီး မိုးေပၚမွာ ဝဲပ်ံေနတာဗ်ိဳ႕၊ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေတာ့ မီးဖိုထဲကေန ကိုက်န္ႀကီးက ဒယ္အိုးႀကီးဆြဲၿပီးထြက္လာပါေရာ၊ ေကာင္ေလးက ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးက်န္ႀကီးလက္ထဲက ဒယ္အိုးႀကီးလည္း မိုးေပၚကို ဝွီးခနဲပ်ံတက္သြားတာပဲဗ်ာ၊ ထန္းတစ္ဖ်ားေလာက္အျမင့္အထိကို ပ်ံတက္သြားပါေရာ၊ ဦးက်န္တို႔ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သတိုးနဲ႔ အဲဒီေကာင္ေလးလည္း ဆိုင္ထဲကေျပးထြက္သြားတယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ ဒယ္အိုးႀကီးက သာသာကေလးျပန္က်ၿပီးေတာ့ ဦးက်န္အနားက ခုံေပၚက်တယ္၊ ေကာင္းကင္မွာပ်ံေနတဲ့ သက္ကယ္ပ်စ္ေတြလည္း သူ႔အလိုလိုျပန္က်ၿပီးေတာ့ ေခါင္မိုးေပၚမွာစီတန္းၿပီး မိုးထားသလိုျဖစ္သြားပါေရာလားဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ အံံ့ၾသေနတာေပါ့၊ ဦးဘသာက ေကာင္ေလးကိုမ်က္စိတစ္ဆုံးလိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဒီေကာင္ေလးက ပညာသည္ေလးကြ”
လို႔ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ ဦးက်န္ႀကီးရဲ႕မိန္းမက ပန္းကန္ျပားေတြထဲမွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြထည့္ၿပီးေတာ့ လာခ်ေပးတာေပါ့၊ က်ဳပ္လည္း ဆာဆာနဲ႔ေခါက္ဆြဲကုန္းစားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဘသာက ေခါက္ဆြဲပန္းကန္လာခ်ေပးတဲ့အေဒၚႀကီးကိုၾကည့္ရင္းဒ
“ခုနက ေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲဗ်”
“ေၾသာ္၊ အဲဒါကေတာ့ ငညိဳဆိုတဲ့ေကာင္ေလးပါ၊ ဒီ႐ြာကပါပဲ”
“ခင္ဗ်ားတို႔က သူ႔ကိုဘာလို႔ေဈးမေရာင္းတာလဲ”
အေဒၚႀကီးက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားတယ္ဗ်။
“ဆရာႀကီးတို႔ ယုံသလားမယုံသလားေတာ့ မသိဘူး၊ အဲဒီေကာင္ေလးက ၿဂိဳလ္ဆိုးေလးတစ္ေယာက္ရွင့္၊ သူနဲ႔ေတြ႕သမွ်လူအားလုံး ေကာင္းတာမျဖစ္ဘဲ မေကာင္းတာပဲျဖစ္တတ္ၾကလို႔ သူ႔ကိုဘယ္သူမွ အေခၚအေျပာမလုပ္ဘူး၊ ေပါင္းသင္းဖို႔ေနေနသာသာ ေဈးေတာင္သူလာဝယ္ရင္ မေရာင္းဘူး”
ဦးဘသာက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္တယ္။
“ဒါဆို ခုနက သတိုးက သူ႔အေဖလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဆရာႀကီးရယ္၊ သဒိုးက သူ႔ဦးေလးပါ၊ သူ႔အေမရဲ႕ေမာင္ေတာ္ပါတယ္”
“ေၾသာ္၊ ေကာင္ေလးမွာအေမေတြဘာေတြရွိေသးတယ္ေပါ့”
“သူ႔အေမက မပန္းညိဳတဲ့”
ပန္းညိဳဆိုတဲ့စကားကိုၾကားလိုက္ေတာ့ ေခါက္ဆြဲစားေနတဲ့က်ဳပ္ေတာင္မွ လန႔္သြားၿပီးေတာ့ ေခါက္ဆြဲကိုအျမန္ၿမိဳခ်လိုက္တယ္ဗ်ာ။
“ပန္းညိဳ၊ ပန္းညိဳဆိုေတာ့ အမဲသားေရာင္းတဲ့ပန္းညိဳကိုေျပာတာလား”
အေဒၚႀကီးက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူ႔အေဖႀကီးကလည္း သဒိုးႀကီးေလ၊ အရင္တုန္းကေတာ့ အေဖကသဒိုးလုပ္၊ သမီးက အသားေတြလိုက္ေရာင္းတာေပါ့၊ အခုသူ႔အေဖေသသြားေတာ့ သူ႔ေမာင္က သဒိုးဆက္လုပ္တယ္၊ သူ႔အမက အသားလိုက္ေရာင္းေပါ့၊ ခက္တာက မပန္းညိဳလည္း ေလးငါးရက္ရွိၿပီ မေတြ႕ဘူးျဖစ္ေနတာ၊ ႐ြာကလူေတြေျပာတာေတာ့ လင္ေနာက္လိုက္သြားတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ”
ပန္းညိဳဘာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ကသိထားေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ပန္းညိဳတစ္ေယာက္ ေတာထဲမွာ လူမသိ၊ သူမသိ ေသသြားတာကိုး၊ အခုမွ ပန္းညိဳနဲ႔ေျပာဖူးတဲ့စကားေတြကို သတိရတယ္ဗ်၊ ပန္းညိဳက လွည္းလမ္းခြ႐ြာသူလို႔ေျပာဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ သူ႔မွာလည္း ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ သားကေလးတစ္ေယာက္က်န္တယ္တဲ့ေလဗ်ာ၊ ဒါဆို ငညိဳဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ပန္းညိဳရဲ႕သားကေလးေပါ့၊ က်ဳပ္စဥ္းစားေနတုန္း ဦးဘသာက ေခါက္ဆြဲစားေနရင္းနဲ႔
“ဒါထက္၊ ဒီေကာင္ေလးက အခုသူ႔အေမမရွိေတာ့ သူ႔ဦးေလးနဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့၊ သူတို႔ဘယ္မွာ ေနၾကသလဲ”
“ပန္းညိဳတို႔အိမ္က ႐ြာအျပင္ဘက္ ထေနာင္းရိပ္ေအာက္က သားသတ္ကုန္းမွာေဆာက္ထားတာပါ၊ အခုလည္း အဲဒီမွာေနမွာေပါ့၊ ဒီကေလးက ၿဂိဳလ္ဆိုးကေလးပါရွင္၊ သူနဲ႔မပတ္သက္မိတာေကာင္းတယ္၊ သူ႔အေမေတာင္မွ ေဈးေရာင္းထြက္ရင္ သူ႔သားကိုေခၚသြားတာမဟုတ္ဘူး၊၊ ဒီေကာင္ေလးပါရင္ ေဈးေရာင္းမေကာင္းလို႔တဲ့”
ဦးဘသာက ေခါင္းညိတ္ရင္း
“ေအးဟာ၊ ဒါနဲ႔ ဒီက်န္တဲ့ေခါက္ဆြဲေတြကို ဖက္နဲ႔ထုတ္ေပးစမ္း”
ဦးဘသာေျပာေတာ့ အေဒၚႀကီးက ပန္းကန္ျပားကိုျပန္ယူသြားတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာကိုၾကည့္ရင္း
“ဦးဘသာ၊ စားမေကာင္းဘူးလားဗ်”
“ေအးကြ၊ ဆီေတြမ်ားၿပီး အသားမ်ားေတာ့ ငါျဖင့္အီလို႔ မစားႏိုင္ပါဘူးကြာ”
ေခါက္ဆြဲကုန္းစားေနတဲ့ ဦးဖိုးေခြးက တစ္ပန္းကန္ကုန္သြားၿပီဗ်၊ လက္သုတ္ဝတ္နဲ႔ပါးစပ္ကိုသုတ္ေနရင္း
“ဒါထက္ အကိုဘသာတို႔ ႏြားၾကည့္လာတာဆိုရင္ေတာ့ တစ္ရက္ေစာသြားၿပီဗ်၊ လွည္းလည္းခြမွာ ငါးရက္တစ္ခါႏြားေဈးရွိသဗ်၊ နိဗၺာန္တိုက္နယ္ဘက္က ႏြားေရာင္းမယ့္သူေတြနဲ႔ ၿမိဳင္သာတစ္ေၾကာက ႏြားဝယ္တဲ့သူေတြ ေတြ႕ၾကတဲ့ေနရာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ မနက္ျဖန္ငါးရက္တစ္ေဈးပဲဗ်”
“ေအးေပါ့၊ ေစာေတာ့လည္း ေအးေအးလူလူေပါ့ကြာ”
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဦးဖိုးေခြးက ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ေပေတာ႐ြာကိုျပန္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္နဲ႔ဦးဘသာကေတာ့ လွည္းလမ္းခြမွာ က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဘသာက တစ္ေယာက္တည္းငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။
“ဦးဘသာ၊ က်ဳပ္တို႔ဘယ္မွာတည္းမလဲ”
“ငါ့အသိအိမ္ရွိၿပီးသားပါ”
ဦးဘသာအေနာက္ကို က်ဳပ္လည္းလိုက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ႐ြာကိုျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ေျခက်ဲသြားၿပီဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ ကြင္းႀကီးပဲရွိေတာ့တာ၊ ဦးဘသာက ကြင္းထဲဆင္းၿပီးေတာ့ ဟိုးေဝးေဝးက အိမ္ကေလးတစ္လုံးဆီကိုသြားတယ္ဗ်၊ အိမ္ကေလးအနားမွာေတာ့ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ထေနာင္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိတယ္ဗ်ာ၊ ထေနာင္းပင္ေအာက္မွာေတာ့ တဲကုပ္ေသးေသးကေလးတစ္လုံးေပါ့။
“ဦးဘသာ ဒါ၊ ဒါ ခုနက အေဒၚႀကီးေျပာလိုက္တဲ့ သဒိုးတို႔အိမ္၊ ပန္းညိဳတို႔အိမ္မဟုတ္လား”
“ဒါေပါ့ကြ”
“ဟာဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္မွာတည္းမွာလဲ”
“ငါ့မွာအေၾကာင္းရွိပါတယ္ကြ၊ လာစမ္းပါ”
ဦးဘသာက ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ က်ဳပ္လည္းေခါင္းကုပ္ၿပီး အေနာက္ကေနလိုက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
(၃)
အိမ္ကေလးဆိုေပမယ့္ တဲကုပ္ကေလးပါဗ်ာ၊ အိမ္ေရွ႕ျခမ္းဆိုရင္ ဘာမွကိုကာမထားဘဲ ဟာလာဟင္းလင္းဗ်၊ အိမ္ေပၚမွာေတာ့ တိုင္တစ္လုံးကိုမွီၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေလး၊ လူႀကီးမရွိဘူးလား”
“က်ဳပ္ဦးေလး သဒိုးကေတာ့ ႏြားသြားဆြဲတယ္ဗ်ာ၊ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဒီမွာထိုင္ေစာင့္ေနေပါ့”
က်ဳပ္နဲ႔ဦးဘသာလည္း အိမ္ေရွ႕က ဆင့္ကေလးမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္၊ က်ဳပ္လည္း ေကာင္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္ဗ်၊ ပန္းညိဳနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲဗ်ာ၊ မ်က္လုံးမ်က္ခုံးနဲ႔ ႏွာတံေတြက တစ္ပုံစံတည္းဗ်၊ ဦးဘသာက လက္ထဲက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုတ္ကို လွမ္းေပးတယ္။
“ေရာ့ေကာင္ေလး၊ မင္းအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဝယ္လာတယ္၊ စားလိုက္”
ေကာင္ေလးက မယံုံတဲ့ပုံပဲဗ်၊ ဦးဘသာလက္ထဲက အထုတ္ကိုလွမ္းယူၿပီးေတာ့ ဖက္ေတြေျဖၾကည့္တယ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လက္ေတာင္မေဆးဘူး ႏႈိက္စားပါေရာဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲက ပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔
“စားမယ္ေနာ္ အဘႀကီး”
“စားပါဆိုကြာ၊ မင့္အတြက္ ဝယ္လာတာကြ”
က်ဳပ္အခုမွပဲ သေဘာေပါက္တယ္ဗ်၊ ဦးဘသာေခါက္ဆြဲကို တို႔ကနန္းဆိတ္ကနန္းပဲစားၿပီး ဖက္နဲ႔ထုတ္သယ္လာတယ္ဆိုတာ ဧကႏၲေတာ့ ဒီေကာင္ေလးဆီလာမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ႀကိဳတြက္ထားလို႔ျဖစ္မယ္ဗ်၊ သူဘာေတြႀကံေနသလဲေတာ့ က်ဳပ္မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဦးဘသာနဲ႔ေတြ႕လို႔ မေကာင္းတာျဖစ္တဲ့လူမွမရွိတာပဲ၊ ဒီေတာ့ ေကာင္းတာေတြျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ေကာင္ေလးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲကို အားရပါးရနဲ႔စားတာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူးဗ်ာ၊ တက္တက္စင္ေအာင္ ေျပာင္သြားေတာ့တာပဲ၊ ဖက္မွာေပေနတဲ့ဆီေတြကိုေတာင္မွ လွ်ာနဲ႔လ်က္ေနေသးတယ္ဗ်၊ ဦးဘသာက ဒီေတာ့မွေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး
“ေကာင္ေလး၊ မင္းအေမဘယ္သြားလဲကြ”
ေကာင္းေလးက ေခါင္းခါတယ္။
“မသိဘူး၊ ေဈးေရာင္းထြက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာပဲဗ်ာ”
“မင္းအေမမရွိတာ မင္းမလြမ္းဘူးလားကြ”
“မလြမ္းပါဘူးဗ်ာ၊ အရင္တုန္းကလည္း အေမက အိမ္မွာေနတတ္တာမွမဟုတ္တာ၊ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ေဈးေရာင္းထြက္ၿပီး ညမိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာတတ္တာဗ်”
က်ဳုပ္တို႔ေျပာေနတုန္း သဒိုးက ႏြားတစ္ေကာင္ဆြဲၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လာတယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ ႏြားႀကီးကို အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ခ်ည္ထားလိုက္တာ။ အိမ္ေပၚထိုင္ေနတဲ့က်ဳပ္တို႔ကိုအထူးအဆန္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ဒီက ဦးႀကီးတို႔က ဘယ္သူေတြလဲဗ်၊ ႏြားထိုးဖို႔လာစပ္ၾကတယ္ထင္ပါ့”
“မဟုတ္ေပါင္ကြာ၊ တို႔က ႏြားဝယ္ဖို႔လာၾကတဲ့သူေတြပါ”
သဒိုးက အႏွစ္ႏွစ္အလလက သြားတိုက္ထားပံုံမရတဲ့ သြားဝါဝါႀကီးေတြကို ေပၚေအာင္ရယ္တယ္ဗ်။
“ဦးႀကီးတို႔ေတာ့ ေနရာမွားလာၿပီထင္တယ္၊ ဘယ့္ႏွယ့္ ႏြားဝယ္ခ်င္တာမ်ား သဒိုးဆီကိုလာရတယ္လို႔ဗ်ာ”
“မင္းဆီက ႏြားကိုမဝယ္ပါဘူးကြာ၊ တို႔က ဇီးကုန္းဘက္ကလာတာကြ၊ နက္ျဖန္ ႏြားေဈးရွိတယ္ဆိုလို႔ အဲဒီမွာဝယ္မွာပါ၊ တို႔အခုလာတာက မင္းတို႔အိမ္မွာ တစ္ညတစ္ေလေလာက္ တည္းမလို႔လာတာကြ”
“ဟာဗ်ာ၊ တကယ္ႀကီးလား”
“ေအးေပါ့၊ ငါက မင္းကိုေနာက္ေျပာင္ရမွာလား”
သဒိုးက ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့
“အင္းဗ်ာ၊ တည္းခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ တည္းသာတည္းသြား၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္စားေသာက္ေနရတာဆိုေတာ့ ဦးႀကီးတို႔ကို ဧည့္ဝတ္ေတာ့ေက်ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဗ်”
“ရပါတယ္၊ ငါတို႔ကလည္း အဆင္ေျပပါတယ္”
သဒိုးက မီးဖိုထဲဝင္သြားၿပီးေတာ့ မီးေမႊးၿပီး ေရေႏြးအိုးတစ္အိုးေကာက္တည္တာပဲဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ဆန္ေဆးေနေလရဲ႕၊ က်ဳပ္လည္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ သဒိုးဆြဲလာတဲ့ ႏြားကိုၾကည့္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“ဦးဘသာ၊ ဟိုႏြားက အေတာ္ပ်ိဳပ်ိဳဗ်၊ ၿပီးေတာ့ လကၡဏာၾကည့္ေတာ့လည္း ေစေလးလံုံးေကာင္းသားဗ်ိဳ႕၊ ဘာလို႔ ဒီႏြားကို သဒိုးလက္ထဲအပ္ၿပီးေတာ့ အသားဖ်က္ခိုင္းရတာလဲဗ်”
“မဟုတ္ဘူးအလတ္ေကာင္ရ၊ ႏြားတစ္ေကာင္မွာ ဦးခ်ိဳကလည္းအေရးပါသကြ၊ မင္းေသခ်ာၾကည့္စမ္း၊ သူ႔ခ်ိဳက ဘာျဖစ္ေနသလဲ”
“ခ်ိဳတစ္ဖက္ကေထာင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳတစ္ဖက္က လဲေနတယ္ဗ်”
“ေအးမွတ္ထား၊ တစ္ဖက္ေထာင္တစ္ဖက္လဲခ်ိဳနဲ႔ႏြားဟာ အိမ္ခိုက္တတ္တယ္ကြ၊ တို႔ေတာင္သူေတာင္ ဆို႐ိုးစကားရွိေသးတယ္ “ဘယ္လဲညာေထာင္ ဥစၥာေျပာင္၊ ဘယ္ေထာင္ညာလဲ တက္တက္မြဲ” တဲ့ကြ”
“ဟာ၊ ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ ဘယ္ဘက္ကခ်ိဳကေထာင္ေနၿပီးေတာ့ ညာဘက္ကခ်ိဳက လဲေနတာဗ်ိဳ႕။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေမြးမိရင္ တက္တက္မြဲမွာေပါ့၊ အဲဒီလိုလား”
ဆန္ေဆးေနတဲ့သဒိုးက အိမ္ထဲဝင္လာၿပီး
“ဒါေတာ့ ဦးႀကီးေျပာတာမွန္တယ္၊ ဒီႏြားေမြးထားတဲ့လူက တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ လယ္ပိုင္ယာပိုင္နဲ႔ဗ်၊ ခု ဆင္းရဲသြားတာ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ အခုလည္း ဒီႏြားႀကီးကို ရတဲ့ေဈးနဲ႔ဖ်က္ၿပီး ေရာင္းေပးဖို႔ က်ဳပ္ကိုအပ္လိုက္တာပဲဗ်ာ”
“ေအးေပါ့၊ ေမြးအပ္တဲ့ႏြား၊ မေမြးအပ္တဲ့ႏြားဆိုတာ မသိရင္ေတာ့ ဒုကၡျဖစ္တတ္ၾကတာေပါ့၊ ခ်ိဳနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ လႈပ္ေနတဲ့ခ်ိဳဆိုရင္ ခ်ိဳတယ္လူး လို႔ေခၚတယ္ကြ၊ အဲဒီႏြားလည္း မေမြးအပ္ဘူးေနာ္၊ ခ်ိဳတယ္လူးက အခတ္ၾကမ္းစိတ္ဆတ္ေတာ့ သူမ်ားခတ္မိရင္ ေလ်ာ္ရပါေလေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္သီး လိုမ်ိဳး အေရွ႕ကိုခ်ိဳေကြးေနတဲ ခ်ိဳေကြးေတြကလည္း အက်ိဳးမေပးဘူးကြ”
“ဆန္းပါေပ့ဗ်ာ”
“ဦးခ်ိဳတင္ပဲလားဆိုေတာ့ ေဗြကလည္း အေရးႀကီးသကြ၊ “ေဗြဆင့္မ်က္ျခားအဝယ္မွား အိမ္ကမယားေသလတၱံံတဲ့” ဦးခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းအစပ္ၾကားမွာ ေဗြႏွစ္လုံးဆင့္ေနတာကို ေဗြဆင့္ေခၚတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးအၾကားမွာ ရွိေနတဲ့ေဗြကို မ်က္ျခားေဗြလို႔ေခၚတယ္ကြ၊ အဲဒါေမြးရင္ အိမ္ခိုက္တယ္၊ မယားေသတတ္တယ္ဆိုပဲ”
“မေကာင္းတာေတြ မ်ားလွခ်ည္လားဗ်ာ”
“ေကာင္းတာလဲရွိပါတယ္ကြ၊ ဦးခ်ိဳႏွစ္ေခ်ာင္းအၾကားမွာ တစ္လံုံးတည္းထီးထီးႀကီးရွိတဲ့ေဗြကိုေတာ့ ေဗြထီးေဆာင္းေခၚတယ္၊ သိပ္အက်ိဳးေပးတာေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ေဗြသုံးလံုံးဖိုခေနာက္ဆိုင္ရွိရင္ေတာ့ ျမခေနာက္ေဗြလို႔ေခၚတယ္၊ စီးပြားတိုးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဗြသံလ်က္က်ေတာ့ လည္ပင္းတစ္ဖက္၊ ႏွစ္ဖက္မွာ ေဗြပါၿပီးေတာ့ ဦးေခါင္းအထိခြၽန္တက္သြားတဲ့ေဗြေပါ့၊ သူကေတာ့ အလယ္အလတ္ေပါ့ကြာ”
ဦးဘသာေျပာတာကို က်ဳပ္တင္မဟုတ္ဘူး၊ သဒိုးေတာင္မွ နားေထာင္ေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး နားေထာင္ေနတယ္ဗ်၊ အဲဒီေန႔ညေနေတာ့ သဒိုးက ထမင္းနဲ႔ အမဲသားဟင္းခ်က္ေကြၽးပါတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္ရွင္ဆိုေတာ့လည္း ဧည့္သည္ကိုရွိတာနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔လည္း စားေသာက္ၿပီးအိပ္ၾကတာေပါ့၊ ကြင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ေလကတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ဗ်၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ငညိဳကေလးကိုပဲ သနားတယ္ဗ်ာ၊ ဒီအ႐ြယ္ဆိုတာ မိဘေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးေနရတဲ့အ႐ြယ္မဟုတ္လား၊ အခုဟာက သူတစ္ေယာက္တည္းေနရတာဗ်၊ အေမရွိတုန္းကလည္း အေမက မအား၊ အခု အေမမရွိေတာ့လည္း ဦးေလးက တစ္ေနကုန္အျပင္သြားေနတာ၊ ဒါ့အျပင္႐ြာကလူေတြကလည္း သူ႔ကိုက်ဥ္ထားၾကတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားအထီးက်န္လိုက္မလဲဗ်ာ။
(၄)
“႐ႊီ၊ ႐ႊီ”
ညသန္းေခါင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာသတ္ဖို႔ ခ်ည္ထားတဲ့ႏြားႀကီးက ႏွာေတြမႈတ္ေနတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း လန႔္ေတာင္ႏိုးတယ္ဗ်၊ သဒိုးက တစ္ခ်က္ထေအာ္ေဟာက္လိုက္ေတာ့ ၿငိမ္သြားပါေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ခြာေတြယက္လိုက္၊ ေျမႀကိးကိုခြာနဲ႔ေပါက္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနျပန္ေရာ၊
“ဟာ၊ ဒီႏြားေတာ့ မနက္ေသမွာေတာင္မွ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနႏိုင္ဘူး၊ ငါလွံနဲ႔ထိုးလိုက္ရ ေသေတာ့မယ္”
သဒိုးက ေအာ္ၿပီး ေစာင္ၿခဳံကာ ျပန္အိပ္တယ္ဗ်၊ ဒီအခ်ိန္ မီးဖိုထဲကေန ဂလံုံဂလြမ္နဲ႔ သံစုံျမည္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႕၊ သဒိုးလည္းစိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
“ေဟ့ဘယ္ေခြးလာတိုးေနတာလဲကြ”
“ေခြးမဟုတ္ဘူး၊ ငါဟ”
အသံနက္ႀကီးတစ္ခုက မီးဖိုထဲကေနထြက္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္က ရပ္ေနပါေရာဗ်ာ၊ ထြားလိုက္တဲ့အေကာင္ႀကီးဗ်ာ၊ အဲဒီအေကာင္ႀကီးက သဒိုးေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆြဲၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚကေနဆြဲခ်တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကြင္းထဲကိုဆြဲသြားလိုက္တာ သဒိုးတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေတာ့ တ႐ြတ္တိုက္ႀကီးပါသြားတာေပါ။
“ဦးဘသာ၊ ထပါအုံးဗ်”
က်ဳပ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးဘသာမရွိေတာ့ဘူးဗ်၊ သူက အိမ္ေပါက္ဝအနားေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။
“ေဟ့၊ ရပ္လိုက္စမ္း”
ဦးဘသာေအာ္ေတာ့ ကြင္းထဲက အေကာင္ႀကီးက ရပ္သြားတယ္ဗ်၊ သူတို႔အနားမွာလည္း ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းထေနတာေပါ့ဗ်ာ။
“သူ႔ကိုျပန္ေခၚလာခဲ့စမ္း”
အေကာင္ႀကီးက ဦးဘသာဆီကိုလာရင္း သဒိုးကိုေျခေထာက္ကေနဆြဲလာတယ္၊
“လက္ကိုလႊတ္လိုက္”
သဒိုးေျခေထာက္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ေတာ့မွ သဒိုးက ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ကုန္းထတယ္ဗ်၊ ဒီအေကာင္ႀကီးက အရပ္တင္ခုနစ္ေပေလာက္ရွီတယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာကို ငံုံ႔ၾကည့္ရင္း
“ခင္ဗ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဖယ္ေန”
“ဟ၊ သူက ငါတို႔တည္းေနတဲ့အိမ္က အိမ္ရွင္ကြ၊ ငါတို႔နဲ႔ဆိုင္တာေပါ့”
ဒီေတာ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္ေလးေဘးနားကေန လူႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ဗ်၊ သူက လြယ္အိတ္တစ္လုံးကို လြယ္ထားတယ္၊ လေရာင္ေအာက္မွာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရတယ္ဗ်။
“ခင္ဗ်ား ဝင္မပါသင့္ဘူး အဘႀကီး၊ က်ဳပ္လာတာ ဒီလူလိမ္ေကာင္ကို ပညာေပးဖို႔လာခဲ့တာပဲ”
က်ဳပ္လည္း ဒီလူႀကီး႐ုပ္ကိုဖမ္းၾကည့္ေတာ့မွ မနက္က ေဂါရာစဥ္းဝယ္သြားတဲ့ လူႀကီးမွန္းသိလိုက္တာဗ်။
“ဒါကေတာ့ မင္းတို႔က ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးမွ မဝယ္တာကိုးကြ”
“ဘာဗ်၊ အဘႀကီး ခင္ဗ်ားဒီလူလိမ္ဘက္ကေန ကာေျပာေပးမေနနဲ႔ အခုဒီေကာင္လုပ္လို႔ က်ဳပ္ေဆးေတြအကုန္ပ်က္ကုန္ၿပီဗ်၊ က်ဳပ္ရဲ႕အသက္ရွည္ေဆးေဖာ္ဖို႔ ရွားပါးတဲ့ေဆးအမည္ေတြကို ေဈးႀကီးေပးၿပီးေတာ့ စုထားခဲ့ရတာ၊ အခု ဒီေကာင္ေရာင္းတဲ့ ေဂါရာစဥ္းေၾကာင့္ က်ဳပ္ေဆးပ်က္ၿပီ၊ က်ဳပ္ဒီေကာင့္ကိုမေက်နပ္ဘူး၊ ဒီေကာင့္ကိုသတ္ရမွ ေက်နပ္မယ္”
“မလုပ္စမ္းပါနဲ႔တုတ္ႀကီးရာ၊ မင္းလည္းလူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲမဟုတ္ဘူးလားကြ၊ လူသတ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းပါဘူး”
တုတ္ႀကီးဆိုတဲ့လူက ဦးဘသာကိုၾကည့္ရင္း
“ခင္ဗ်ားက ေျပာအားရွိတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္ ဆုံးသြားၿပီ၊ မဟုတ္တဲ့ေဆးအမည္ေတြနဲ႔ ေရာမိလို႔ ေဆးပ်က္သြားၿပီဗ်၊ က်ဳပ္ကေတာ့ရွင္းတယ္၊ က်ဳပ္အေပၚျပန္ေကာင္းရင္ေကာင္းမယ္၊ က်ဳပ္အေပၚဆိုးတဲ့လူဆိုရင္ ျပန္ဆိုးမွာပဲဗ်ာ”
ဦးတုတ္ႀကီးက သဒိုးကိုလက္ညႇိဳးထိုးလိုက္ေတာ့ သဒိုးက ေလေပၚေျမာက္တက္သြားတယ္ဗ်၊ ေလေပၚေရာက္သြားေတာ့ ေဇာက္ထိုးႀကီးျဖစ္သြားပါေရာ။ သဒိုးလည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး
“မလုပ္ပါနဲ႔ဆရာႀကီးရာ၊ က်ဳပ္မွားပါတယ္၊ က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးဆီက ယူထားတဲ့ပိုက္ဆံကို က်ဳပ္ျပန္ေပးပါ့မယ္ဗ်”
ဦးတုတ္ႀကီးက မဲ့ၿပဳံးႀကီးၿပံံုံးၿပီး
“မလိုခ်င္ဘူး၊ ငါလိုခ်င္တာပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး၊ ငါလိုခ်င္တာမင္းအသက္ပဲ၊ မင္းလို လိမ္ညာတတ္တဲ့ လူလိမ္ေကာင္တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ ငါ့ေဆးေတြပ်က္ခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းလိုလူ႔အမႈိက္ေကာင္ကို ဒီေလာကမွာထားတာထက္ သတ္ပစ္လိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ပဲ ငါထင္တယ္ကြ”
ဦးတုတ္ႀကီးက လက္ညႇိဳးကိုေျမႀကီးေပၚကိုၫႊန္ျပလိုက္ေတာ့ သဒိုးတစ္ေယာက္ အရွိန္နဲ႔ေျမေပၚကို ေဇာက္ထိုးႀကီးျပဳတ္က်ေရာဗ်ာ၊ ဒီတိုင္းသာက်ရင္ သဒိုးေတာ့ ဇက္က်ိဳးၿပီးေသမွာဗ်၊ က်ဳပ္လည္း အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ဘာေတြေအာ္မိမွန္းေတာင္မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ေျမႀကီးေပၚကိုမက်ဘဲ ေျမႀကီးနဲ႔ တစ္ေပေလာက္အကြာမွာ တန႔္သြားတယ္ဗ်၊ ဦးတုတ္ႀကီးက အိမ္ေရွ႕နားမွာရပ္ေနတဲ့ ငညိဳကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။
“ေအာင္မယ္၊ ေကာင္ကေလးက အသက္ကငယ္ငယ္နဲ႔ ပညာကမေသးပါလားကြ၊ ဘာလဲ မင္းကငါနဲ႔ၿပိဳင္ခ်င္လို႔လား”
ဦးတုတ္ႀကီးက ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီးေတာ့ ငညိဳဆီကို တံေတြးနဲ႔လွမ္းေထြးတယ္ဗ်၊ အဲဒီတံေတြးက ေလေပၚလည္းေရာက္ေရာ ဥသွ်စ္သီးေလာက္ရွိတဲ့ မီးလုံးႀကီးတစ္လံုံးျဖစ္သြားတာပဲဗ်ာ၊ နီနီရဲရဲနဲ႔ အေရာင္ေတြေတာက္ေနတာေပါ့၊ မီးလုံးက ငညိဳဆီကိုတည့္တည့္ပ်ံသန္းလာရင္းနဲ႔ ထိခါနီးလဲက်ေရာ ဟုန္းခနဲတစ္ခ်က္ေတာက္ၿပီးေတာ့ ေလေပၚမွာေပ်ာက္သြားတာပဲဗ်ာ၊
ဦးတုတ္ႀကီးက မေလ်ာ့ေသးဘူးဗ်၊ ပါးစပ္ကိုအားယူလိုက္ၿပီးေတာ့ ခြီးခနဲတံေတြးေတြျခစ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ေထြးျပန္ေရာဗ်ိဳ႕၊ ဒီတစ္ခါမီးလုံးကေတာ့ ခုနက မီးလံုံးႀကီးႏွစ္ဆနီးပါးႀကီးတာဗ်၊ အဲဒီမီးလုံးႀကီးလည္း ပ်ံသန္းလာၿပီးေတာ ငညိဳအနားေရာက္ေရာ မိုးေပၚကိုေထာင္တက္သြားပါေရာ၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္ကိုျပန္လည္ထြက္သြားၿပီး ဦးတုတ္ႀကီးဆီကိုျပန္လွည့္သြားပါေရာလား၊ ဦးတုတ္ႀကီးက ကမန္းကတမ္းနဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုးလိုက္ေတာ့မွ မီးေတာက္ႀကီးက ရွဲခနဲအသံျမည္ၿပီး ၿငိမ္းသြားတာပဲ၊ ေျမႀကီးနဲ႔ တစ္ေပေလာက္လြတ္ေနတဲ့သဒိုးလည္း ေဇာက္ထိုးက်တာေပါ့ဗ်ာ။
ဦးတုတ္ႀကီးက လြယ္အိတ္ထဲကေန သဲေတြႏႈိက္ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဆုပ္ႀကီးေလေပၚကိုက်ဲထည့္လိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ သဲေတြက တေဝါေဝါနဲ႔ပ်ံသန္းသြားၿပီးေတာ့ ငညိဳကိုသြားထိတယ္ဗ်၊ ဒီေတာ့ ငညိဳတစ္ကိုယ္လုံး အလင္းေရာင္ေတြလက္လာၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာလည္း ဘုသီးႀကီးတစ္ခုထြက္လာတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီဘုသီးႀကီးက အနီေရာင္ေတြလက္ေနပါေရာလား။
“ေၾသာ္ေဟာ္၊ လတ္စသတ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလးက ေမာက္လုံးကိုး”
ဦးတုတ္ႀကီးက လြယ္အိတ္ထဲကိုလက္ႏႈိက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတစ္ေခြထုတ္လိုက္တယ္ဗ်၊ အဲဒီႀကိဳးေခြက သိပ္ေတာ့မရွည္ဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ငညိဳဆီကိုလွမ္းပစ္ပါေရာဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဦးဘသာက အဲဒီႀကိဳးေခြကို ကာထည့္လိုက္လို႔ ႀကိဳးက မိုးေပၚမွာတြဲေလာင္းႀကီးျဖစ္ေနတယ္။
“အဘႀကီး ခင္ဗ်ားဝင္မပါနဲ႔ေနာ္”
“ငါဝင္ပါရမယ္တုတ္ႀကီး၊ မင္းလုပ္ေနတာေတြကို ငါတားဆီးရမယ္”
ဦးတုတ္ႀကီးက ခါးေထာက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဦးဘသာကိုစိုက္ၾကည့္တယ္ဗ်၊ ဦးဘသာႀကီးကလည္း ဦးတုတ္ႀကီးကို မ်က္စိႀကီးျပဴးၿပီးေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ရပ္ၿပီးေတာ့ ေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနၾကေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ရပ္ၾကည့္ေနတာေပါ့၊ ဒီအခ်ိန္သတိုးက တဲထရံမွာထိုးထားတဲ့ လွံတိုကိုေျပးယူတယ္ဗ်။
“ေခြးေကာင္ႀကီး၊ ေသေပေတာ့”
လွံကိုင္ၿပီးေတာ့ ဦးတုတ္ႀကီးကိုေျပးထိုးတာဗ်၊ ဒါေပမယ့္ လွံဖ်ာနဲ႔ဦးတုတ္ႀကီးကိုထိမိတယ္ဆိုရင္ပဲ ဖုန္းခနဲအသံႀကီးနဲ႔အတူ သဒိုးလြင့္ထြက္သြားတယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္နားက ထေနာင္းပင္ႀကီးနဲ႔တိုက္မိၿပီး ဇက္က်ိဳးက်သြားပါေရာ၊ က်ဳပ္လည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ငညိဳကေလးကိုေျပးဆြဲတာေပါ့၊ ငညိဳကေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ရပ္ေနတာဗ်၊
ဦးဘသာနဲ႔ ဦးတုတ္ႀကီးတို႔က ပညာေတြၿပိဳင္ေနပုံရတယ္ဗ်၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြ တစက္စက္က်လာတယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာနဖူးမွာဆို ေခြၽးေတြက ေရေတြစီးက်သလိုကို စိမ့္ထြက္လာတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္ေနရင္း သူတို႔အသားကေန အခိုးအေငြ႕ေတြတက္လာတယ္၊ ဆူခါနီးေရေႏြးအိုးက အခိုးတက္သလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးဘသာေခါင္းေပၚမွာလည္း အခိုးေတြတက္ၿပီး ဦးတုတ္ႀကီးရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာလည္း အခိုးအေငြ႕ေတြတက္လို႔ဗ်။
ၾကည့္ေနရင္း ဦးတုတ္ႀကီးက အေနာက္ကိုႏွစ္လွမ္းသုံးလွမ္းေလာက္ ဆုတ္သြားၿပီးေတာ့ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီးလဲသြားတယ္ဗ်၊ ဦးဘသာလည္း အေရွ႕ကိုဟပ္ထိုးလဲက်တာဗ်ိဳ႕၊ ကံေကာင္းလို႔ ေျမႀကီးနဲ႔မ႐ိုက္မိဘဲ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္လွ်က္သားပဲ က်သြားတာ၊ ဦးတုတ္ႀကီးက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အက်ႌလက္နဲ႔ နဖူးကေခြၽးေတြကိုသုတ္ေနတယ္၊ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း သိပ္ေမာေနပုံပဲ။
“ခင္၊ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ အဘႀကီး”
ဦးဘသာလည္း ေတာ္ေတာ္ေမာေနတာဗ်၊ အသက္ရႉတာေတာင္မွ ေဟာဟဲလိုက္ေနၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္က ပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္နဲ႔ျဖစ္ေနတာ၊ စကားးေျပာဖို႔ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္အရွိန္ယူေနရတယ္။
“ငါ့နာမည္၊ ငါ့နာမည္ ဘသာ”
“ဗ်ာ၊ ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ေဒၚပ်င္းရဲ႕သား ဘသာဆိုတာမ်ားလားာ”
ဥိးဘသာက ျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းပဲညိတ္ျပတယ္၊ အသက္ကိုမနည္းရႉရင္း
“မင္းကိုငါႏိုင္ၿပီတုတ္ႀကီး၊ ဒီေတာ့ မင္းျပန္ေတာ့၊ ဒီကေလးနဲ႔ သူ႔ဦးေလးကို မင္းရန္မရွာနဲ႔ေတာ့ဟုတ္ၿပီလား”
ဦးတုတ္ႀကီးက မေက်မခ်မ္းနဲ႔ေခါင္းညိတ္တယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ထြက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေလးငါးလွမ္းေလာက္ ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွကိုေပ်ာက္သြားတယ္ဗ်။ ဒီေတာ့ ဦးဘသာႀကီးလည္း ကုန္းကုန္းႀကီးေလးဖက္ေထာက္လဲက်သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာကိုေျပးဆြဲတာေပါ့။
“ဦးဘသာ ရရဲ႕လား”
ဦးဘသာက ေခါင္းညိတ္တယ္ဗ်။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ေခြက်သြားတာပါပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး အိမ္ေပၚကိုတင္လိုက္တာေပါ့၊ ငညိဳလည္း ဇက္က်ိဳးၿပိးေခြေခြႀကီးလဲက်သြားတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ငညိဳကိုေျပးဆြဲရျပန္တယ္၊ ေဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိေသးသဗ်၊ သဒိုးလည္း သစ္ပင္ေအာက္မွာ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီးဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကိုေျပးဆြဲရျပန္ေရာ။
သူတို႔သုံးေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဦးဘသာ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သြားသလားဆိုၿပီးေတာ့ စိုးရိမ္ေနရတာဗ်၊ မနက္ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ ဦးဘသာက မ်က္လုံးေတြပြင့္လာတယ္။
“ဦးဘသာ ႏိုးၿပီလား”
ဦးဘသာက ကုန္းထရင္း ငညိဳကိုၾကည့္တယ္။
“ဒီကေလးကို သူ႔အေမက ပညာေတြေပးခဲ့တာပဲကြ၊ ဝမ္းတြင္းလည္း ပါပုံရတယ္၊ ဒီေတာ့ ဒီအတိုင္းဆက္ထားရင္ သူ႔အတြက္အႏၲရာယ္မ်ားတယ္”
“ဒါနဲ႔ ညက တုတ္ႀကီးဆိုတဲ့လူက ဒီကေလးက ေမာက္လုံးဆိုလားေျပာတယ္ဗ်”
“ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေကာင္ေလးက အေမာက္အလုံးပါတဲ့ ေမာက္လုံးစုန္းပဲကြ၊ သူ႔အေမက ႐ုတ္တရက္ေသသြားေတာ့ သူ႔ကိုထိန္းေက်ာင္းမယ့္လူမရွိေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ ငါကပဲထိန္းေၾကာင္းေပးရမွာေပါ့”
ဦးဘသာက ကြမ္းအစ္လွမ္းယူတယ္၊ ကြမ္းအစ္ထဲက ထုံးဘူးကိုဖြင့္ၿပီးေတာ့ ငညိဳရဲ႕အက်ီကိုလွန္လိုက္တယ္ဗ်၊ ငညိဳရဲ႕ဝမ္းဗိုက္အလယ္မွာ ထုံးနဲ႔ဘာမွန္းမသိတဲ့အစင္းေၾကာင္းေတြ ျခစ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ။
“ဦးဘသာ အဲဒါဘာလုပ္တာလဲဗ်”
“သူ႔ပညာေတြကို စည္းခတ္ေနတာကြ၊ ဒါမွ အလြယ္တကူပညာမသုံးႏိုင္မွာ”
“ပညာသုံးေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္သလဲဗ်”
ဦးဘသာက က်ဳပ္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္တယ္။
“အခုေတာင္ သူ႔ကိုလူေတြက မေခၚမေျပာနဲ႔က်ဥ္ထားၾကတာမဟုတ္လားကြာ၊ ဒီေတာ့ ဒီကေလးကို ေရွ႕ေလွ်ာက္ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီးအျဖစ္မခံံႏိုင္ဘူးကြ၊ ငါကေတာ့ သူ႔ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႀကီးျပင္းေစႏိုင္မယ့္ ေနရာတစ္ခုကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္”
“ေကာင္းပါတယ္၊ ဘယ္ကိုပို႔မလဲ ဦးဘသာ”
“နိဗၺာန္ကိုပို႔မယ္ကြာ”
က်ဳပ္ျဖင့္ရယ္ခ်င္သြားတာဗ်။
“ဟာဗ်ာ၊ ဦးဘသာကေတာ့လုပ္ၿပီ၊ ႐ြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ေဟာထားတယ္မဟုတ္လားဗ်၊ နိဗၺာန္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔မေရာက္ဘူးတဲ့၊ အထံံုံပါရမီကလည္းပါမွ၊ တရားကိုသိၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ႏိုင္မွ ေရာက္မွာတဲ့ဗ်”
ဦးဘသာက အံႀကိတ္ၿပိးေတာ့ က်ဳပ္ေခါင္းကိုထုထည့္လိုက္တာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ေခါင္းကိုပြတ္ၿပီး ဦးဘသာကို နားမလည္သလိုျပန္ၾကည့္တာေပါ့။
“အလတ္ေကာင္၊ မင္းဟာေလ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ အဲဒီလိုေဗြထထေဖာက္တာဆိုးတာပဲကြ၊ မင္းေျပာတဲ့ နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ မလြယ္မွန္းေတာ့ ငါသိတာေပါ့ကြာ၊ ငါေျပာခ်င္တာက နိဗၶာန္႐ြာကိုေျပာတာဟ၊ ငေၾကာင္ရ”
“အိုဗ်ာ၊ ဒါဆိုလည္း ေစာေစာကတည္းက နိဗၶာန္႐ြာလို႔ ထည့္ေျပာေပါ့ဗ်”
မၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ သဒိုးလည္းႏိုးလာတယ္ဗ်၊ သူ႔ဇက္ပိုးကိုပြတ္ရင္း တကြၽတ္ကြၽတ္နဲ႔စုတ္သပ္ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္ၾကည့္ရသေလာက္ကေတာ့ သဒိုးက ညကအျဖစ္ေတြကို ဘာမွမမွတ္မိသလိုပဲဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ ငညိဳတစ္ေယာက္ႏိုးလာတယ္။ သူလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။ ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ္ရင္း
“ေဟ့ေကာင္သဒိုး၊ ဒီကေလးမင္းနဲ႔ေနရင္ လူေပလူေတကေလးျဖစ္သြားမယ္ကြ၊ ဒီေတာ့ ငါတို႔သူ႔ကိုေခၚသြားမယ္”
သဒိုးက ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔လုပ္ေနေသးတယ္ဗ်။
“ငါေျပာတာနားေထာင္စမ္းပါကြာ၊ ဒီမယ္သဒိုး၊ မင္းနဲ႔ဆက္ေနရင္ ဒီေကာင္ေလးက တစ္ေန႔မင္းလို သဒိုးမ်ိဳးျဖစ္လာမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အခုေတာင္မွ ႐ြာကလူေတြက သူ႔ကိုၿဂိဳလ္ဆိုးကေလးဆိုၿပီး မေခၚမေျပာနဲ႔ က်ဥ္ထားတာမဟုတ္လားကြ၊ ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္ ဒီေကာင္ေလးေရွ႕ေရးကို ငါရင္ေလးတယ္ကြာ”
“ဒါဆို ဦးႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လို႔လဲ”
“႐ြာကလူႀကီးစုံရာေရွ႕မွာ ဒီကေလးကို ငါတရားဝင္ေမြးစားမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကေလးကိုငါေခၚသြားမယ္ေဟ့၊ ၾကားလားသဒိုး”
ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ္လိုက္ေတာ့ သဒိုးလည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။
က်ဳပ္တို႔အိမ္ေပၚကဆင္းလိုက္ေတာ့ ဦးဘသာက ငညိဳကိုလက္ဆြဲထားတယ္ဗ်၊ ငညိဳက အိမ္ေပၚမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ဦးေလး သဒိုးကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္တယ္။ သဒိုးက အသက္က အမ်ားဆုံးရွိမွ ဆယ့္ရွစ္၊ ဆယ့္ကိုးေလာက္ဆိုေတာ့ စိတ္ႏုပါေသးတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္တိုင္ကိုမွီရင္း ငိုၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။
က်ဳပ္နဲ႔ဦးဘသာလည္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ကြင္းအထြက္နားေရာက္ေတာ့ အေနာက္ကေန သဒိုးကေျပးလိုက္လာတယ္ဗ်။
“ရပ္ပါအုံးဆရာႀကီးတို႔”
“မင္းဘာလုပ္တာလဲ သဒိုး”
“က်ဳပ္၊ က်ဳပ္လည္းလိုက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ”
“ဟ၊ ငါက ကေလးကိုပဲေမြးစားမွာကြ၊ မင္းလိုႀကီးေကာင္ႀကီးမားကို မေမြးစားဘူး”
“လုပ္ပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္၊ က်ဳပ္တူေလးနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဒီ႐ြာမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဆရာႀကီးတို႔နဲ႔လိုက္ခဲံမယ္၊ ဆရာႀကီးတို႔ ခိုင္းတာလုပ္မယ္၊ ေကြၽးတာစားမယ္ဗ်ာ၊ မေကြၽးရင္လည္း အငတ္ေနမယ္”
ဦးဘသာက ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔က်ဳပ္ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္တာနဲ႔ ပုခုံးပဲတြန႔္ျပလိုက္တယ္။
“ေအး၊ လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္းလိုက္ေပါ့ကြာ၊ ငါတို႔ကေတာ့ ႐ြာမျပန္ေသးဘူးေဟ့၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေျခနည္းနည္းရွည္အုံးမွာ”
သဒိုးက ေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်။
“ဟာ၊ တကယ္ေျပာတာလားဆရာႀကီး”
“ကဲ သဒိုး၊ အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ ေဈးလည္း လူစည္ေနၿပီ၊ ငါတို႔လည္း သြားစရာရွိေသးသကြ”
ဦးဘသာက ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သဒိုးလည္းအေနာက္ကလိုက္လာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း သဒိုးအနားကပ္ၿပီးေတာ့
“သဒိုး ဒါနဲ႔ မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲကြ”
“က်ဳပ္နာမည္ သက္ခါးလို႔ေခၚတယ္ဗ်”
ဦးဘသာက ေအာ္ရယ္ၿပီး
“ဟာ၊ မင္းနာမည္ႀကီးကလည္း သက္တယ္ဆိုတာလည္းခါးတာပဲ၊ ခါးတယ္ဆိုတာလည္း ခါးတာပဲကြ၊ မင္းဒီနာမည္ေၾကာင့္ မင္းဘဝကခါးေနတာကြ၊ ငါကေတာ့ အခါးမႀကိဳက္ဘူး၊ မင္းကိုတျခားနာမည္တစ္ခုေပးရမယ္၊ ခါးတာနဲ႔ဆန႔္က်င္ဘက္က အခ်ိဳ၊ ဒီေတာ့ မင္းနာမည္ကို ခ်ိဳတူးလို႔ေျပာင္းလိုက္ကြာ၊ ခါးေနတဲ့မင္းဘဝႀကီးက ခုန္ထြက္ၿပီး ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ဘဝအသစ္ကို စတင္တဲ့အထိမ္းအမွတ္ေပါ့ကြာ”
“ကဲ ဒီေန႔ကစၿပီး မင္းသဒိုးအလုပ္ကိုစြန႔္လိုက္ေတာ့၊ မင္းကိုလည္း ငါတို႔သဒိုးမေခၚေတာ့ဘူး၊ ခ်ိဳတူးလို႔ပဲ ေခၚမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား ခ်ိဳတူး”
က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ခ်ိဳတူးက ေခါင္းညိတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ေတြအတူတူထြက္လာၾကေတာ့ အရင္က ခ်ိဳတူးတို႔တူဝရီးေနခဲ့ၾကတဲ့ ထေနာင္းပင္ႀကီးေအာက္က အိမ္ကေလးက တိတ္ဆိတ္ၿပီးေတာ့ က်န္ေနခဲ့သဗ်၊ အဲ၊ အိမ္ေရွ႕တိုင္မွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ဘယ္ေထာင္ညာလဲ ႏြားႀကီးကေတာ့ တအဲအဲနဲ႔ ေအာ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဆက္ရန္။
#အဂၢေဇာ္ #ဦးဘသာ #စုန္း #သရဲ