Unicode version
“စုန်းထီးကြီးဦးဘသာနှင့် ဗျဂ္ဃကြီး ဗျဂ္ဃလေး”(စ/ဆုံး)
—————————————————————–
အတွဲ(၄) စာစဉ်(၁၄)
(၁)
“ဘသာရေ၊ ငါတော့ယာခင်းလည်း စကျဲနေပြီဆိုတော့ လိုက်မပို့နိုင်တော့ဘူးကွာ၊ ဒါပေမယ့် လှသောင်လိုက်ပို့လိမ့်မယ်ကွ”
ကျုပ်တို့အိမ်ပေါ်က ဆင်းတော့ ဦးလူဝကြီးက ပြောတယ်ဗျ။
“ရပါတယ်လူဝရာ၊ မင်းလည်းကိုယ်ခွဲမှမရှိတာကွ၊ တို့ချည်းသွားလည်းအဆင်ပါတယ်”
“အေးအေး၊ လှသောင်က နိဗ္ဗာန်ရွာဇာတိပေါ့၊ ဒီကောင်က လမ်းခရီးတော့ ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့”
လှသောင်ဆိုတဲ့လူက အသက်လေးဆယ်နီးပါးလောက်ရှိတယ်ဗျ၊ မည်းမည်း၊ ပိန်ပိန်၊ ပုပုနဲ့လူပေါ့ဗျာ၊ လှည်းပေါ်မှာလည်း ဆောင့်ကြောင့်ကြီးထိုင်လို့ဗျ၊ ကျုပ်တို့ကိုတော့ သွားကြီးဖြဲပြီး ပြုံးပြရှာသား။ ကျုပ်တို့လည်း လှည်းပေါ်တက်လိုက်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးလူဝက ကိုလှသောင်ကို သေသေချာချာမှာတယ်။
“နိဗ္ဗာန်ရွာရောက်တဲ့အထိ ပို့ပေးလိုက်စမ်းပါလှသောင်ရာ၊ မင်းကိုငါစိတ်ချမယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးလူဝ”
ဦးလူဝက လှည်းအောက်ကနေပြီး ဦးဘသာလက်ကိုဆွဲရင်း
“သြော်၊ ဒါနဲ့ဘသာ၊ နိဗ္ဗာန်ရွာမှာ ငါ့ညီတစ်ယောက်ရှိသကွ၊ သူ့နာမည်လူလှတဲ့၊ မင်းတွေ့ဖူးတယ်မဟုတ်လား”
“အေး၊ တွေ့တော့ တွေ့ဖူးသားကွ၊ ဒါပေမယ့် မျက်မှန်းတော့ မတန်းမိဘူးနော်”
“ရပါတယ်၊ နိဗ္ဗာန်ရွာမှာ လူလှတစ်ယောက်တည်းရှိတာကိုး၊ မေးစမ်းသွားရင် တွေ့မှာပေါ့၊ မင်းတည်းဖို့ခိုဖို့ဆိုရင် သူ့ဆီဝင်တည်းလို့ရတယ်နော်ကွ”
“အေးပါလူဝရာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
အားလုံးတက်သွားပြီးတာနဲ့ ကိုလှသောင်က နွားဖင်ကိုကြိမ်ထိပ်နဲ့တို့လိုက်ပြီးတော့ “ဟဲ့” လို့တစ်ချက်ကြိမ်းလိုက်တာနဲ့ နွားတွေက စပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ နွားတွေကလည်း နွားပြာတွေကို အနီစပ်ထားတဲ့ နွားပြာနီတွေပေါ့ဗျာ၊ ခိုင်းလို့ကောင်းသလားတော့ မမေးပါနဲ့၊ လမ်းတွေ့တာနဲ့ ဖြောင့်ဖြောင့််တန်းတန်းသွားတာပဲဗျ။ ကျုပ်တို့လည်း လှည်းပေါ်ထိုင်ရင်း စကားစမြည်ပြောလာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ပြောစရာကလည်း ကိုလှသောင်ပဲရှိတယ်မဟုတ်လား။ ဦးဘသာက ကိုလှသောင်ကျောကိုပုတ်ရင်း
“လှသောင်၊ မင်းက နိဗ္ဗာန်ရွာဇာတိပေါ့”
“ဟုတ်တယ်ဦးလေးရ၊ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ နိဗ္ဗာန်ရွာမှာနေတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တစ်မိသားစုလုံး ဆုံးပါးသွားပြီးတော့ နိဗ္ဗာန်ရွာမှာ မနေချင်တော့တာနဲ့ အရှေ့ဘက်တောထဲ သစ်ဆွဲတာပဲဗျာ၊ ခုကတော့ ကျတ်ကွင်းကို စပါးလာချရင်း ရောက်လာခဲ့တာပဲ”
သူ့စကားကိုကြားပြီး ကျုပ်လည်းထူးဆန်းသွားတာပေါ့ဗျာ။
“နေပါအုံးကိုလှသောင်ရဲ့၊ ကိုလှသောင်ရဲ့ တစ်မိသားစုလုံးက ဘာဖြစ်လို့သေသွားတာလဲ”
“ဗျဂ္ဃကြီးကြောင့်ပေါ့ ငါ့ညီရ”
ကျုပ်လည်းခေါင်းကုပ်ရင်း
“ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ ဘယ်သူလဲဗျ”
ဒီတော့ ဦးဘသာက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီးတော့ ချွဲတွေကိုပစ်ခနဲလှမ်းထွေးလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ
“ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ ဒီနယ်မှာ သတင်းကြီးတဲ့ ဓါးပြကြီးတစ်ယောက်ပေါ့ကွာ”
“ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုရင် ဦးဘသာရော ဗျဂ္ဃကြီးကို မီလိုက်သေးတာပေါ့”
“မီပါ့ကွာ၊ အစကနေပြောရမယ်ဆိုရင် လွတ်လပ်ရေးရပြီး သုံးနှစ်လောက်ကြာတော့ အလံဖြူတွေ၊ အလံနီတွေ၊ ကွန်မြူနစ်တွေဆိုပြီး အဖွဲ့ပေါင်းစုံကွဲပြီးတော့ လက်နက်ကိုင်ပြီးထကြွကြပါရောကွာ၊ ဒီလိုဖြစ်တော့ တို့လိုကျေးလက်ဒေသတွေအဖို့ လူးလိမ့်နေအောင်ခံရတော့တာပေါ့၊ တရားဥပဒေစိုးမိုးမှုမရှိတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မကျေနပ်ဘူးဆိုရင်လည်း တုတ်ဆွဲ၊ ဓါးဆွဲပြီး ခုတ်ကြသတ်ကြနဲ့ပေါ့ကွာ”
“တောမီးလောင်ရင် တောကြောင်လက်ခမောင်းခတ်တယ်ဆိုသလို ဒီအချိန်မှာ ဓါးပြတွေက တော်တော်ဆိုးပါရောဟေ့၊ ဘယ်လောက်တောင်ဆိုးသလဲဆိုရင် ရွာထဲက ရွာပြင်ကို လူတွေမထွက်ဝံ့သလောက်ပဲကွ၊ ရွာတွေမှာလည်း လူငယ်တွေစုစည်းပြီးတော့ ရပ်ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့တွေ ဖွဲ့ထားရတယ်၊ ဓါးပြကတော့ ရွာပြင်မှာတွေ့တဲ့လူကို ဓါးပြတိုက်ပြီး ရတာယူ လူသတ်ခဲ့တာပဲဟေ့၊ ဒီနိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်တစ်ကြောမှာတော့ ဗျဂ္ဃကြီးဆိုရင် မသိသူမရှိတဲ့ ဓါးပြကြီးပေါ့ကွာ”
“ဒါဆိုတော်တော်ဆိုးတာပေါ့နော်”
“အေးပေါ့ကွာ၊ ဗျဂ္ဃကြီးဓါးပြတိုက်ပြီဟေ့ဆိုရင် လှည်းလေးငါးစီး၊ လူအယောက်သုံးဆယ်လောက်တောင်မှ မခံနိုင်လို့ ထွက်ပြေးကြရသတဲ့”
“လူသုံးဆယ်တောင် ထွက်ပြေးရတယ်ဆိုတော့ သူ့မှာတပည့်တပန်းများလို့နေမှာပေါ့ ဦးဘသာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါရင်း
“မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဗျဂ္ဃကြီးက တခြားဓါးပြတွေနဲ့မတူတာက သူက အစုအဖွဲ့မရှိဘဲ တစ်ယောက်တည်းလှုပ်ရှားတာပဲ”
ကျုပ်ဖြင့် ထူးဆန်းသွားတာပဲ။
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာကလည်း လူတစ်ယောက်တည်းလောက်တော့ လူသုံးဆယ်လောက်က ဝိုင်းခုတ်ရင် အရိုးတခြားအသားတခြားဖြစ်ပြီး သေသွားမှာပေါ့ဗျာ”
“ငါ့ညီက မကြုံခဲ့ဖူးတော့ ဘယ်ယုံပါ့မလဲကွ၊ တို့ နိဗ္ဗာန်ရွာ မှာဆိုရင် ရပ်ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့မှာ ကာလသားချည်း လေးငါးဆယ်လောက်ရှိတယ်ကွ၊ ဒီလူလေးငါးဆယ်တောင်ဗျ ဗျဂ္ဃကြီးလာပြီဟေ့ဆိုရင် ဖင်တုန်အောင်ကြောက်ကြရတာကွ”
ကိုလှသောင်က ဝင်ပြောတယ်ဗျ။
“ဆန်းလိုက်တာဗျာ၊ သူက ဘာတွေစွမ်းနေလို့လဲ”
“စွမ်းပါသကောကွာ၊ ဗျဂ္ဃကြီးနာမည်က သိန်းဝင်းဆိုလား၊ သန်းဝင်းဆိုလား တစ်ခုခုပဲ၊ သူ့လာပြီဆိုရင် ပြောနေကျစကားတစ်ခွန်းရှိသေးတယ်ကွ၊ ဘာတဲ့ . . . အင်း”
ဦးဘသာက စဉ်းစားနေတာနဲ့ ကိုလှသောင်က
“လည်ကုတ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျားဆိုပြီး အော်တာလေ ဦးလေးရဲ့”
“အေးအေး၊ ဟုတ်တယ်၊ လည်ကုပ်မှာ ဘုရား ကျောမှာ ကျားတဲ့၊ အဲဒီလိုမျိုးအော်လိုက်ပြီဆိုရင် လူတွေအကုန်လုံးက ကြောက်လန့်လွန်းလို့ ပုန်းစရာရှာပြီး ပုန်းအောင်းရတော့တာကွ”
“ဘာလို့ပုန်းကြတာလဲဗျာ၊ တစ်ယောက်နဲ့အများပဲ၊ ကျုပ်ဆိုရင်တော့ သူသေကိုယ်သေပြန်ချမှာ”
ချိုတူးက ဝင်ပြောတော့ ကျုပ်လည်းထောက်ခံလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ လူတစ်ယောက်တည်းကိုများ အသံကြားတာနဲ့တင် ဒီလောက်ကြောက်စရာလား”
“ကြောက်ဖို့ကောင်းလို့ ကြောက်တာပေါ့ကွ၊ မကြောက်တဲ့လူတွေကလည်း ဓါးလှံလက်နက်တွေနဲ့ ထွက်တိုက်တာပဲ၊ အဲဒီလိုထွက်တိုက်ရင် ဗျဂ္ဃကြီးကလက်နက်နဲ့တောင်မတိုက်ဘူးတဲ့ကွ၊ လူတွေကို လက်နဲ့ပဲပုတ်တာ၊ သူပုတ်တာခံရတဲ့လူက အရိုးအဆစ်တွေကျိုး၊ အတွင်းကြေဒဏ်တွေဖြစ်ပြီးတော့ သွေးပွက်ပွက်အန်ပြီး သေရတာပဲတဲ့ဟေ့”
ဦးဘသာပြောမှ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ဖြုံသွားတယ်ဗျ။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း လူတွေကြောက်ချင်လည်း ကြောက်ရှာမှာပေါ့ဗျာ၊ လက်နဲ့ပုတ်ရုံနဲ့တင်အရိုးတွေကြေတယ်ဆိုတာကိုးဗျ။
“ဒါတင်ဘယ်ကမလဲကွ၊ ဓါးနဲ့ခုတ်ရင်လည်း ဓါးကထက်ပိုင်းကျိုးသတဲ့၊ လှံနဲ့ထိုးရင်လည်း လှံခွေသတဲ့”
“ဒါဆို ဒီလောက်တောင် လူတွေကိုဒုက္ခပေးတဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားရတာလဲဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း
“အင်း၊ စာဆိုတောင်ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့ထက်သူ လူစွမ်းကောင်းတဲ့၊ ဘယ်လောက်စွမ်းတဲ့လူဖြစ်ဖြစ် သူ့ထက်စွမ်းတဲ့လူ ပေါ်လာစမြဲပဲမဟုတ်လား၊ သူ့ထက်စွမ်းတဲ့လူပေါ်လာတော့ သူလည်း ပြေးရတာပေါ့ကွာ”
ကျုပ်တို့ပြောဆိုနေတုန်း ကိုလှသောင်တစ်ယောက် အံံကြိတ်လို့ဗျ၊ ပါးရိုးကြီးကိုထင်းနေတာပဲ၊ ပြီးတော့ တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း
“ကျုပ်တော့ ပြန်တွေးတိုင်း ဒီလူကြီးကိုမကျေဘူးဗျာ၊ ဒီလူပြန်ပေါ်ရဲပေါ်လာကြည့်စမ်းပါ၊ ကျုပ်မိသားစုအတွက် ကျုပ်သူနဲ့အသက်ချင်းလဲပစ်မယ်”
ကျုပ်လည်း ကိုလှသောင်ဘက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“ကိုလှသောင်ရေ၊ စိတ်ကိုလျှော့ပါဗျာ၊ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားမိဘတွေ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးလက်ချက်မိသွားရတာလဲ”
ကျုပ်ကမေးလိုက်တော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြတယ်ဗျ။ တကယ်တော့ ဒီမေးခွန်းကို ကာယကံရှင်ကို ပေါ်တင်ကြီးမေးတာ ရိုင်းရာကျတယ်လေဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကလည်း သိချင်နေတာကိုးဗျ။
“အလတ်ကောင်ရာ၊ သူများကိုဘာတွေမေးနေမှန်းမသိပါဘူးကွာ၊ မင်းကတော့”
ကိုလှသောင်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ရပါတယ် ဦးလေးရယ်၊ ဒီလိုငါ့ညီရ ကျုပ်ကိုမွေးပြီးတော့ ငါးနှစ်လောက်ရှိတော့ ကျုပ်အမေက ကိုယ်ဝန်ထပ်ရပါရောဗျာ၊ အစကတော့ ရွာမှာပဲမွေးဖို့ စီစဉ်ပြီးသား၊ ဒါပေမယ့်် ဖြစ်ချင်တော့ ကျုပ်အမေဗိုက်နာတဲ့အချိန် နိဗ္ဗာန်ရွာမှာရှိတဲ့ လက်သည်က တခြားရွာကို ကလေးမွေးရောက်နေတယ်ဆိုပါတော့၊ ဒါနဲ့ ပေတောရွာကိုသွားမယ်ဆိုပြီး လှည်းတွေဆင်ပြီးသွားကြတယ်၊ အဲဒီတုန်းက လမ်းခရီးကတော်တော်ဆိုးတယ်၊ ဓါးပြအဖွဲ့တွေဆိုတာကလည်း မှိုလိုပေါက်နေကြတာ၊ အဆိုးဆုံးကတော့ ဗျဂ္ဃကြီးပေါ့ကွာ၊ ဒါနဲ့ရွာက ဆွေမျိုးတွေစုပြီးတော့ ဆယ်ယောက်လောက် မီးနေသည်ကိုလှည်းနဲ့လိုက်ပို့ကြတယ်”
“ပြောပါအုံးဗျာ”
“နိဗ္ဗာန်ရွာအထွက် ထန်းဖိုကုန်းကိုဖြတ်တော့ “လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျား” ဆိုတဲ့ အော်သံကြီးကိုကြားလိုက်ရပါရော၊ ဒါနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးလာပြီဆိုပြီး သိလိုက်ကြတာပေါ့၊ ဗျဂ္ဃကြီးက လှည်းတွေရှေ့မှာခါးထောက်ရပ်နေပြီး ဓါးပြတိုက်သတဲ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် တို့ဆွေမျိုးတွေက ကလေးမီးဖွားဖို့ သွားတာဖြစ်လို့ ခွင့်လွှတ်ပါဆိုပြီးတောင်းပန်ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃကြီးက ပစ္စည်းမပါရင် လူသတ်မယ်ဆိုပြီးတော့ အကုန်လုံးကိုသတ်သွားတော့တာပါပဲကွာ၊ လှည်းနှစ်စီး၊ လူက ဆယ်ယောက်၊ အကုန်သေတာပါပဲ”
“တော်တော်ဆိုးတဲ့လူပဲဗျာ”
“အေးပေါ့ ငါ့ညီရ၊ ကျုပ်တောင်မှ အမေတို့က အဘွားလက်ထဲအပ်ခဲ့လို့ ကျန်နေခဲ့တာ၊ ရွာကလူတွေသွားကြည့်ကြတော့ ထန်းဖိုကုန်းမှာ လူသေအပိုင်းအစတွေ ပြန့်ကျဲနေတယ်ဆိုတာပဲ၊ သတ်ရုံတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ပိုင်းတစ်စစီလုပ်ခဲ့တာတဲ့ကွာ၊ ငါ့အမေ . . . ငါ့အမေကိုလည်း”
ကိုလှသောင်က ပြောရင်းအသံတိမ်ဝင်သွားတယ်၊ သူ့မျက်လုံးထောင့်မှာလည်း မျက်ရည်စတွေစို့တက်လာတယ်ဗျ၊ ဒါကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွတ်လိုက်ပြီးတော့
“ငါ့အမေကိုလည်း သတ်ပြီးတော့ ဗိုက်ထဲကကလေးကိုလည်း အစိမ်းသက်သက်ခွဲထုတ်ယူသွားသတဲ့ကွာ”
“ဟာဗျာ၊ ကြားရတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ၊ ဒီလူက တော်တော်ယုတ်မာတဲ့လူပဲဗျ၊ ကလေးသန္ဓေသားလောင်းကို သူကဘာလုပ်ဖို့ယူရတာလဲဗျာ”
ဦးဘသာက ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီး
“မကောင်းတဲ့ဆေးတွေဝါးတွေ ဖော်စပ်ဖို့ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ”
ကိုလှသောင်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ်နဲ့တူပါတယ်ဗျာ၊ စကားတောင်ဆက်မပြောနိုင်ရှာတော့ဘဲ နွားတွေကိုသာ ကြိမ်တို့ပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆက်မောင်းသွားတော့တာပဲ။
(၂)
နိဗ္ဗာန်ရွာ မရောက်ခင်လမ်းက သာယာတယ်ပြောရမယ်ဗျ၊ တောတန်းကလေးတွေ၊ တောင်ကုန်းကလေးတွေကို ဖြတ်သန်းသွားရတယ်၊ ရွာဆက်ကျဲပြီး လူနေလည်းပါးတာကိုးဗျ၊ လူမရှိတဲ့တဲအိမ်ကလေးတွေတော့ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ တစ်လုံးစနှစ်လုံးစ တွေ့ရသားဗျ၊ အရင်က ဆိုင်တွေဘာတွေဖွင့်ခဲ့တဲ့ပုံဖြစ်မယ်။
“ဗျို့ ကိုလှသောင်၊ ဒီအိမ်ကလေးတွေက လူမရှိပါလားဗျ”
“အေးလေ၊ ဟိုတစ်လောက ဓါးပြတစ်ယောက်ပူလို့ လူတွေမနေရဲတော့တာကွ”
“ဟာ၊ ဓါးပြတဲ့လား”
“သူလည်း တစ်ကိုယ်တော်သမားပါပဲကွာ၊ ဒီနားက သွားလာနေတဲ့သူတွေကို လုယက်နေတယ်လို့ဆိုတာပဲ”
“ဟာဗျာ၊ မတော်ကျုပ်တို့နဲ့တွေ့ရင် ဒုက္ခပဲ”
“ငါ့ညီကလည်းကွာ ယောက်ျားတန်မဲ့ ကြောက်တတ်ရန်ကော၊ ဟောဒီမှာတွေ့လား ဓါး”
ကိုလှသောင်က သူလှည်းမောင်းရင်းထိုင်နေတဲ့ဘေးနားက ကြမ်းကြားထဲမှာညှပ်ပြီးချထားတဲ့ ငှက်ကြီးတောင်ဓါးတစ်လက်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ပြတယ်ဗျ၊
“ဒီကောင်လာလို့ကတော့ သူကံံဆိုးတယ်လို့သာမှတ်လိုက်တော့ ငါ့ညီရေ၊ ကျုပ်က သိုင်းပြောင်းပြန်၊ ဗန်တို၊ ဗန်ရှည်ပါ တတ်ထားပြီးသား၊ ဒီကောင်လာပါစေအုံး၊ လာလို့ကတော့ လှသောင်ဓါးချက်မိမယ်”
ကိုလှသောင်ကလည်း မခေဘူးဗျ၊ အင်းလေ၊ တစ်မိသားစုလးသူများသတ်လို့သေတာဆိုတော့ သူဘယ်လောက်ထိ စိတ်နာမလဲဗျာ၊ ဒါကြောင့် တစ်ချိန်ချိန် ဗျဂ္ဃကြီးနဲ့ကြံုံလာရင် ဆော်နိုင်အောင်လို့ဆိုပြီးတော့ သိုင်းတွေဘာတွေ သင်ထားတာဖြစ်မှာပေါ့၊ လှည်းမောင်းရင်း မကြာခင်လမ်းကွေ့ကလေးတစ်ခုကို ရောက်လာတယ်ဗျ၊ လမ်းကွေ့တစ်ဖက်မှာတော့ လူနှစ်ရပ်နီးပါးလောက်မြင့်တဲ့ ကမ်းပါးကလေးတစ်ခုရှိတယ်၊ တစ်ဖက်ခြမ်းကတော့ တောတန်းကလေးတစ်ခုပေါ့ဗျာ၊ ကမ်းပါးအနားကိုရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ နွားတွေက ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်ကုန်တယ်။
“ဟဲ့၊ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ၊ တယ်”
နွားတွေက ပေကပ်ကပ်နဲ့ဆက်မသွားချင်တော့ဘူးဗျ၊ လှည်းကိုတောင် ပြန်လှည့်ပြေးချင်တာ၊ ကိုလှသောင်ကလည်း စိတ်ဆတ်တော့ နွားတွေကို ကြိမ်နဲ့ဆော်တာပဲဗျို့၊ မခိုမကပ်တဲ့နွားတွေ အခုတော့ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိဘူးဗျ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကမ်းပါးကလေးအပေါ်ကနေ လူတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ အဲဒီလူက “ကျား” ခနဲအော်ပြီးတော့ ကမ်းပါးပေါ်ကနေခုန်ချတယ်၊ ဒါပေမယ့် မြေပေါ်ကိုမကျဘဲ နွားထမ်းပိုးပေါ်ကို ကျတယ်ဗျ၊ ဒီလူက နွားထမ်းပိုးတံပေါ်မှာ အသာကလေးမတ်တပ်ရပ်နေတာ။ ပေါ့ပါးလိုက်တာဗျာ၊ ဒီလောက်တုတ်ချောင်းသေးသေးကလေးပေါ်မှာ မပြုတ်ကျအောင်ရပ်နိုင်တယ်ဗျို့၊
ကိုလှသောင်လည်း ဒီလူကိုမြင်တာနဲ့ သူ့ဘေးနားကြမ်းကြားထဲက ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ စောင့်နေတာကြာပြီကွ”
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားလို ငသိမ်ငဖျင်းက ကျုပ်ကိုနိုင်မတဲ့လား”
ကိုလှသောင်က ဓါးကိုဝင့်လိုက်ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်၊ အပိုမပြောနဲ့၊ မင်းသေချင်ရင် အရှေ့ကိုထပ်တိုးလာခဲ့လိုက်”
ဒီလူက အသားတော့ခပ်လတ်လတ်ဗျ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့၊ အသက်က သုံးဆယ့်ငါးလောက်ရှိပြီထင်တာပဲ၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့ဗျ၊ ရှမ်းအင်္ကျီကို ကြယ်သီးမတပ်ဘဲ ရင်ဘတ်ကိုဟပြီးဝတ်ထားတယ်၊ အောက်ကလည်း ရှမ်းဘောင်းဘီတစ်ထည်နဲ့ဗျ၊ လက်နက်တွေဘာတွေလည်း မပါဘူးရယ်။ ဒီလူက ကိုလှသောင်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား မင်းကများ လှည်းပေါ်ကနေစိန်ခေါ်နေသေးတယ်၊ မင်းသာ နာချင်ရင်လာခဲ့စမ်းကွာ”
ကိုလှသောင်လည်း လှည်းပေါ်ကနေပြီးတော့ နွားဖင်ပေါ်ကိုခုန်တက်လိုက်တာဗျာ၊ ခုန်ပြီးတာနဲ့ အဲဒီလူကို ဓါးနဲ့ရွမ်းခနဲလှမ်းခုတ်တာဗျ၊ လူကပုပုသေးသေးလေးဆိုပေမယ့် သိပ်မြန်တဲ့လူဗျ။ ဟိုလူကလည်း ဓါးချက်ကိုအသာကလေး တိမ်းရှောင်လိုက်တာဗျာ၊ ကိုလှသောင်လည်း နွားကျောပေါ်ကိုခုန်တက်လိုက်ပြီး ဓါးနဲ့သုံးလေးချက် ဆင့်ခုတ်ပါရော၊ ဒီတစ်ခါလည်း ဟိုလူက ကိုလှသောင်ဓါးကို ရှောင်ပြန်တယ်ဗျာ၊ ဒီလူက တော်တော်ပေ့ါတဲ့လူဗျ၊ ကိုလှသောင်ဓါးချက်ဆိုတာကလည်း ခပ်မြန်မြန်ရယ်၊ ကျုပ်တို့တောင်မှ သူ့လောက်မြန်အောင်မခုတ်နိုင်ဘူးဗျာ။
နောက်တော့ ဒီလူက လှည်းထမ်းပိုးပေါ်ကနေခုန်ချသွားပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုဆင်းသွားတာပဲ၊ ကိုလှသောင်လည်း အပြေးခုန်ဆင်းပြီးတော့ လှည်းလမ်းပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား ခုတ်ကြထိုးကြရောဗျာ၊ ငညိုဆိုတော်တော်ကြောက်ရှာတာဗျ၊ ချိုတူးကိုဖက်လို့ရယ်၊ ဟိုကောင်ချိုတူးလည်း လန့်နေတဲ့ပုံပဲ၊ ကျုပ်လည်း လှည်းပေါ်ကနေထပြေးချင်နေပြီလေဗျာ၊ တော်ကြာ ကိုလှသောင်သေသွားရင် ဒီလူက ကျုပ်တို့ဘက်လှည့်လာမယ်မဟုတ်လား။ ဦးဘသာကတော့ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့နဲ့ ပွဲကြည့်သလိုမျိုး အေးအေးလူလူကိုထိုင်ကြည့်နေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာ ပေါင်ကိုပုတ်လိုက်ပြီး
“ဦးဘသာ တစ်ခုခုလုပ်အုံးလေဗျာ”
“အေးပါကွ၊ စောင့်ကြည့်နေစမ်းပါအုံး”
ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ လှည်းလမ်းပေါ်မှာ ဖုန်တထောင်းထောင်းနဲ့ ဆော်နေကြပါရောဗျာ၊ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း လက်ရည်ညီတယ်လို့ ပြောရမယ်ဗျ၊ ကိုလှသောင်သိုင်းပညာလည်း မခေဘူးဗျို့၊ ဟိုလူက ဒူးတွေတံတောင်တွေနဲ့ လှမ်းလှမ်းတိုက်နေတာကို အသာကလေးရှောင်နေတာပဲဗျ၊ တစ်ချီတော့ ကိုလှသောင်က အကွက်ရသွားပြီးတော့ အဲဒီလူရဲ့ ဗိုက်သားကို ဓါးနဲ့ထိုးထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးဦးချွန်က ဒီလူရဲ့ဗိုက်သားကို မဖောက်ဘူးဗျာ၊ ကိုလှသောင်တောင်မှ တော်တော်လန့်သွားတဲ့ပုံပဲဗျ၊ ဟိုလူက ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖမ်းပြီးတော့ နောက်လက်တစ်ဖက်က လက်ဝါးစောင်းနဲ့ ဓါးကိုရိုက်ချိုးထည့်လိုက်တာဗျာ၊ မသိရင် သစ်ချောင်း၊ ဝါးချောင်း ချိုးတဲ့အတိုင်းပဲ၊ တိန် ခနဲအသံထွက်လာပြီးတော့ ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးက ထက်ပိုင်းကျိုးကျသွားတာပဲ။
အံ့သြနေတဲ့ကိုလှသောင်ကို ဒီလူက ခြေဖျားနဲ့ပတ်ကန်ထည့်လိုက်တာ ကိုလှသောင်လက်မောင်းအိုးကို ကန်မိပြီးတော့ ကိုလှသောင်ဆို လွင့်ထွက်သွားတာပဲဗျာ၊ ခြေငါးလှမ်းလောက်အကွာကို ဖုတ်ခနဲပြုတ်ကျတာဗျာ၊ ကန်ချက်က အားပါလိုက်တာဗျာ၊ ကိုလှသောင်လည်း ပြန်ထတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကန်ချက်ထိသွားတဲ့ သူ့လက်က တွဲလောင်းကြီးကျနေလို့ဗျ။
“အား၊ ကျွတ်၊ ကျွတ် ကျိုးပြီထင်ပါတယ်ကွာ၊ အား၊ ဟား”
ကိုလှသောင်က ညည်းနေသေးတယ်၊ ဒီလူက ပြုံးရယ်ပြီးတော့
“ခင်ဗျားက အရင်ထကြမ်းတာကိုးဗျ၊ ခင်ဗျားတို့သာ ငြိမ်ငြိမ်နေပြီး ပါတာထုတ်ပေးရင် ကျုပ်က ဘာမှလုပ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူး၊ ကဲ အပိုမပြောတော့ဘူး၊၊ ကျုပ်နဲ့သာ လိုက်ခဲ့ကြပေတော့”
ကျုပ်လည်း တော်တော်လန့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ထပြီးတော့
“ဟေ့လူ၊ ဓါးပြတိုက်တယ်ဆိုလည်း ပါတာတောင်းလေဗျာ၊ ဘာလို့ခင်ဗျားနဲ့လိုက်ခဲ့ရမှာတုန်းဗျ”
“နေပါအုံး၊ ခင်ဗျားတို့ကို ဓါးပြတိုက်တယ်လို့ရော ဘယ်သူကပြောသေးလို့လည်း”
“ဒါဆိုလည်း ဘာဖြစ်လို့ ဟိုပေါ်ကနေခုန်ချလာတာလဲဗျ”
“အေး၊ ဟိုရှေ့မှာ ထန်းဖိုကုန်းဆိုတာရှိတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျုပ်ပိုင်တဲ့ထန်းတောရှိတယ်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားဝင်သောက်သွားကြ”
“စောစောစီးစီး ထန်းရည်သောက်စရာလား၊ ကျုပ်တို့ကို ကဇော်သမားတွေမှတ်နေသလား”
“မသောက်ရင်လည်းရတယ်လေ၊ ခင်ဗျားတို့ကို ကျုပ်အကြောင်းသိသွားရအောင် လက်နှစ်ဖက်၊ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ချိုးပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်တာပေါ့”
သူပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းဇက်ပုသွားတော့တယ်ဗျာ၊ ဒီတော့မှ ဦးဘသာက
“ကဲ လှသောင်ရေ၊ လှည်းပေါ်ပြန်တက်တော့၊ တို့ကိုဖိတ်ခေါ်နေတဲ့လူရှိပြီဆိုတော့လည်း လိုက်သွားတာပေ့ါကွာ”
ဦးဘသာပြောတော့ အဲဒီလူကပြုံးတယ်ဗျ။
“အဘကြီးကမှ သဘောပေါက်လွယ်သေးတယ်ဗျာ”
ကိုလှသောင်လည်း အဲဒီလူကိုမနိုင်တော့ဘူးဆိုတာသိတော့ လှည်းပေါ်ပြန်တက်ပြီး လှည်းကိုနှင်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီလူက နွားတစ်ကောင်ရဲ့ကျောပေါ်ကို လွှားခနဲခုန်တက်ပြီးတော့ ကျောပေါ်မှာတင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့တယ်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ တောတန်းကလေးကိုကျော်တော့ လမ်းကလေးတစ်ခုထဲကို ခွဲသွားလိုက်ကြတယ်၊ ဘေးနားမှာ ကွင်းတွေချည်းပါပဲဗျာ၊ ကွင်းတွေရဲ့ဟိုးအလယ်မှာတော့ ထန်းတောကြီးက အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းကြီးဗျာ။ ဦးဘသာကြီး ပါတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ကတော့ မကြောက်ရေးချ၊ မကြောက်ဘူးဗျို့။
(၃)
“အဘရေ၊ ဧည့်သည်တွေပါလာတယ်ဗျ”
ထန်းတောရောက်တာနဲ့ ဒီလူက အော်လိုက်ပြီးတော့ နွားပေါ်ကခုန်ဆင်းသွားတာပဲ၊ နွားလှည်းကို အရိပ်ကောင်းတဲ့ထန်းပင်တွေအောက် ဖြုတ်ထားလိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လည်း ထန်းတဲထဲကို ဝင်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ထန်းတဲထဲမှာတော့ ကွပ်ပျစ်ကလေးတစ်လုံးချထားပြီးတော့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထမင်းစားပွဲဝိုင်းတစ်ခုခင်းထားတယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်၊ ဟိုလူက ကျုပ်တို့ကိုအဲဒီစားပွဲမှာပဲထိုင်ခိုင်းတယ်။
“သားရေ၊ ဒီတစ်ခါ ဧည့်သည်တွေကများလှချည်လားကွ၊ ငါးယောက်ကြီးများတောင်ပါလား”
ဟိုလူက ထန်းရေမြူအိုးတွေယူလာရင်းနဲ့
“လူများတော့ များများရောင်းရတာပေါ့အဘရာ”
ပြောရင်းဆိုရင်း စားပွဲခုံပေါ်ကို ထန်းရည်မြူအိုးတွေချပေးတယ်ဗျ၊ အိုးငါးလုံးတိတိရှိတယ်၊ ထန်းရည်ကိုကြည့်လိုက်တာနဲ့ အရောင်က ကြည်ပြီး ပြာလဲ့နေတာဆိုတော့ တကယ်မူးမယ့်ထန်းရည်ဗျ၊ အဘိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးတော့
“လူလေးတို့ ထန်းရေသောက်တယ်မဟုတ်လား”
“သောက်၊ သောက်ပါတယ်”
ကိုလှသောင်ကလည်း အဘိုးကြီးကို မကြည်ဘူးဗျ၊ သူ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း တွဲကျပြီးတော့ ဖူးယောင်နေပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ အဘိုးကြီးဘေးနားမှာထိုင်ပြီး
“ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်မသောက်တတ်ဘူးဗျာ”
“ဟာ၊ ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ မေ့လို့ဗျို့၊ ကဲ သားရေ၊ ဒီက ဦးသာဒင်ကြီးအတွက် ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးချပေးစမ်းကွာ၊ ထန်းလျက်ခဲလည်းချ၊ လက်ဖက်လေးဘာလေးလည်း လုပ်အံုံးနော်”
အဘိုးကြီးပြောလိုက်တော့ ဒီလူက စားပွဲပေါ်ကို ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးနဲ့ ရေနွေးခွက်ချပေးတယ်၊ ထန်းခေါက်တောင်းနဲ့ထည့်ထားတဲ ထန်းလျက်ခဲကလေးတွေလည်းချပေးတယ်ဗျ၊ စဉ့်သုတ်ထားတဲ့ ပန်းကန်ထဲမှာတော့ ဆီမစို့မပို့နဲ့ လက်ဖက်တစ်ခြမ်းထည့်ထားပြီး တစ်ခြမ်းကိုတော့ ပဲခြမ်းကြော်တွေထည့်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့အရှေ့ကိုလည်း ပဲကြီးလှော်တွေချပေးသေးတယ်။
“ကဲ၊ သောက်ကြ၊ စားကြလေကွာ၊ တို့ထန်းတောမှာတော့ ဘယ်သူမှမရှိဘူးဟေ့၊ အေးအေးဆေးဆေး စိတ်ကြိုက်သောက်ပြီးတော့မှ ညနေကျရင် ရွာထဲဝင်ကြပေါ့”
ကျုပ်တို့လည်း တစ်ယောက်မှမသောက်ဘဲ ငြိမ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ငညိုက ကလေးဆိုတော့ ထန်းရည်မသောက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပဲကြီးလှော်တွေကို လက်တစ်ဆုပ်နှိုက်ပြီးတော့ စားနေပါရောလား၊ အဘိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးတော့
“သောက်လေကွ၊ ဟေ့ကောင်တွေရ”
သူ့အသံကြီးက ဟိန်းဟန်းကြီးနဲ့ တမျိုးကြီးပဲဗျာ၊ အာဏာသံပါတယ်ပြောရမလားပဲ၊ သူပြောလိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့ချိုတူးလည်း ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ထန်းမှုတ်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်ကြတယ်၊ ပြီးတော့ ထန်းရည်တစ်ခွက်ခပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲလောင်းထည့်လိုက်တာပေါ့။
“ခွီး၊ အား၊ ခါးလိုက်တာ”
အဘိုးကြိးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးရယ်တယ်ဗျ။
“ကောင်းတယ်၊ ယောက်ျားမှန်ရင် ထန်းရည်သောက်ရတယ်ကွ ငါ့ကောင်တွေရ”
ဒီတော့ ဦးဘသာက
“ကျုပ်က ထန်းရည်မသောက်တော့ ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလို့ ပြောချင်တာလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားကိုတော့ မပြောဝံ့ပါဘူး၊ သာဒင်ကြီးရဲ့”
ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ မူးလာတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဒီလူကြီးက ဦးဘသာကို သာဒင်နဲ့ခေါ်နေတယ်ဆိုတော့ သူတို့အချင်းချင်းက သိနေတာများလားမသိဘူး။ ကျုပ်လည်း ဒါမျိုးကျတော့ မရတော့ဘူးဗျို့။
“နေပါအုံး အဘကြီးရဲ့၊ အဘကြီးနဲ့ ဟောဒီက ဦးဘသာနဲ့က အရင်ကတည်းက အသိမိတ်ဆွေတွေလား”
အဘိုးကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အသိဆိုတာတော့ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် မိတ်ဆွေဆိုတာတော့မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့က ရန်သူတွေကွ”
ကျုပ်လည်း သောက်လက်စထန်းမှုတ်ကိုတောင် လွှတ်ချမိသွားတယ်။
“ဗျာ၊ ရန်သူတွေတဲ့လား”
“အခုမင်းတို့ကို ဒီကိုခေါ်လိုက်ရတယ်ဆိုတာလည်း လွန်ခဲ့တဲ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်လောက်က တင်နေတဲ့ရန်ကြွေးကို ရှင်းမလို့ပဲဟေ့”
အဘိ်ုးကြီးက ပြောရင်းဒေါသသံပေါက်လာတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်၊ ဦးဘသာကတော့ အေးအေးလူလူပဲ၊ လက်ဖက်တစ်ဇွန်းခပ်ပြီးတော့ မြုံ့တောင်နေလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာ၊ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ၊ ကျုပ်တော့ တစ်ခုမှနားမလည်တော့ဘူး”
ဦးဘသာက လက်ဖက်ကိုဝါးနေရင်း
“မင်းနားလည်အောင် ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အခုထိုင်နေတဲ့အဘိုးကြီးက တခြားသူမဟုတ်ဘူး၊ တစ်ချိန်တုန်းက နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်တစ်ကြောမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဓါးပြဗိုလ် ဗျဂ္ဃကြီးပေါ့ကွာ”
“ဗျာ”
ကျုပ်ဖြင့် ဗျာလို့ပဲ တွေတွေကြီးထူးလိုက်မိတယ်ဗျ၊ ခုနကပဲ သူ့အကြောင်းပြောလာခဲ့သေးတာမဟုတ်လား၊ ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ ကြားလိုက်ရလို့ ကိုလှသောင်က ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်သွားပြီး ထဖို့လုပ်ပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာက ကိုလှသောင်ကိုကြည့်ရင်း
“လှသောင် ထိုင်နေလိုက်စမ်း၊ မင်းစိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်”
ကိုလှသောင်က ထချင်ပေမယ့် ထမရဘူးဗျ၊ သူထဖို့လုပ်ပေမယ့် ဖင်ကမကြွဘူးဖြစ်နေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ထန်းရည်မူးတာတောင်ပြေသွားတယ်ဗျာ။
“ဒါဆို လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သုံးဆယ်က ရန်ကြွေးဆိုတာကရော”
အဘိုးကြီးက လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်ရင်း
“အဲဒီတုန်းက သာဒင်ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်က ငါ့ကိုအနိုင်ယူသွားခဲ့တယ်၊ ပြီးတော့ ငါ့ခြေထောက်တွေကို အခုလိုမျိုးဖြစ်သွားအောင်လုပ်ခဲ့တာပဲ”
အဘိုးကြီးက ပြောပြီးတော့ ပုဆိုးကိုလှန်ပြတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားပွဲအောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အဘိုးကြီးရဲ့ခြေထောက်တွေက ကလေးခြေထောက်ကလေးတွေလိုမျိုး ပိန်ပိန်သေးသေးကလေးဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဦးဘသာက ရေနွေးကိုတဖူးဖူးမှုတ်နေရင်း
“မင်းက မင်းခံရတာပဲမှတ်ထားတာကိုးကွ၊ ငါ့ကိုအရင်စိတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့သူက မင်းပဲမဟုတ်ဘူးလား၊ မင်းပဲ ငါ့ကိုအသေသတ်မယ်ဆိုပြီးတော့ ကြိမ်းဝါးခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား ဗျဂ္ဃကြီး၊ ငါက မင်းကိုနိုင်ခဲ့တာတောင်မှာ မင်းတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်း မင်းကိုမသတ်ခဲ့ဘူးနော်ကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခံုံကိုလက်သီးဆုပ်နဲ့ထုရင်း
“အေး၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့ကိုမသတ်ခဲ့ပဲ၊ အခုလိုဒုက္ခိတဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့လို့ မင်းကိုငါမကျေနပ်တာပဲ သာဒင်၊ မင်းအဲဒီကတည်းက ငါ့ကိုသတ်ခဲ့ရမှာကွ”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါရင်း
“ကျုပ်က ခင်ဗျားလို လူသတ်သမားမှ မဟုတ်တာဗျ၊ ကဲပါ၊ အခု ကျုပ်တို့ဆုံပြီ၊ ခင်ဗျားဘာဖြစ်ချင်သလဲဆိုတာသာပြော”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးတော့
“ကြိုက်တယ်၊ ငါကလည်း အဲဒီလိုပြတ်ပြတ်သားသားမှကြိုက်တာ၊ ဟုတ်ပြီသာဒင်၊ ငါမင်းကိုစိန်ခေါ်တယ်၊ မင်းနဲ့ငါ ထပ်ပြိုင်မယ်”
ဦးဘသာက ရေနွေးတစ်ကျိုက်သောက်ရင်း ပြီတီတီမျက်နှာထားနဲ့ ရယ်တယ်ဗျ၊
“ဟား၊ ဟား ပြိုင်မယ်တဲ့လားကွာ၊ ငါကတော့ ဒုက္ခိတနဲ့ မပြိုင်ချင်ပါဘူး၊ တော်ကြာ မစွမ်းမသန်ကို အနိုင်ကျင့်တယ်ဆိုပြီး ဖြစ်နေပါအုံးမယ်ကွာ”
ဦးဘသာက တော်တော်အမြင်ကပ်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာပေးလုပ်ထားတာဗျ၊ ဗျဂ္ဃကြီးက ဒေါသထွက်ပြီးတော့ ရှူးရှူရှဲရှဲဖြစ်လာတယ်၊ ဒါနဲ့ ဦးဘသာရေနွေးသောက်ပြီးတော့ ချလိုက်တဲ့ရေခွက်ကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ခွမ်းခနဲနေအောင် ညှစ်ခွဲလိုက်တယ်ဗျာ၊ အရင်ခေတ်က ရေနွေးကြမ်းခွက်ဆိုတာက မြေသားကို မီးနာနာဖုတ်ပြီးတော့ စဉ့်ရေသုတ်ထားတာဗျ၊ လက်နဲ့ညှစ်ပြီးခွဲဖို့မပြောနဲ့ စားပွဲပေါ်ကနေ မြေပေါ်ပြုတ်ကျတာတောင်မှ မကွဲဘူး၊ မြေပေါ်ကို တမင်ပစ်ပေါက်ချတယ်ဆိုရင်တောင်မှ စဉ့်ရေကွာတာတို့၊ နှုတ်ခမ်းပဲ့တာတို့လောက်ပဲဖြစ်တာ၊ အခုလိုခွဲဖို့ဆိုတာ လွယ်မှမလွယ်တာဗျာ၊ ဒါကိုကြည့်ချင်းအားဖြင့် ဗျဂ္ဃကြီးက အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။
“ငါပြောတာ ဆံုံးအောင်နားထောင်အုံး သာဒင်၊ မင်းလည်းအိုပြီ၊ ငါလည်းမစွမ်းတော့ဘူး၊ ငါပြိုင်မယ်ဆိုတာက ငါတို့ချင်းပြိုင်မှာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ င့ါရဲ့သား ဗျဂ္ဃလေးနဲ့ မင်းရဲ့တပည့််တစ်ယောက်နဲ့ ပြိုင်မယ်လို့ပြောတာ”
“ဒါများ စောစောကပြောရောပေါ့ကွာ၊ ဒီလိုပြိုင်ချင်တာကိုတော့ ကျုပ်လက်ခံံပါတယ်၊ ပြောစမ်း၊ ဘယ်အချိန်ပြိုင်မှာလဲ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့
“သာဒင်ရေ၊ ငါ့သား ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာလည်း နှယ်နှယ်ရရမဟုတ်ဘူးနော်ကွ၊ ဒီတော့ မင်းရဲ့တပည့်တွေထဲက အတော်ဆုံးဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရွေးစမ်းကွာ၊ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာပဲ တစ်ရက်ထပ်ချိန်းကြတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ပြိုင်တဲ့နေ့မှာ မင်းကလံုံး၀ ဝင်မပါရဘူး၊ မင်းနဲ့ငါ ဒီမှာထိုင်နေရင်း တပည့်နှစ်ယောက်ပြိုင်တာကို ကြည့်နေရမယ်”
ဦးဘသာက ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲညိတ်တယ်။
“ကောင်းတာပေါ့၊ မင်းသာ ပြိုင်ချင်တဲ့နေ့တစ်ရက်ရွေးပေါ့ ဗျဂ္ဃကြီးရာ၊ ငါကတော့ အရင်ကလိုပဲ၊ နေ့မရွေးဘူး၊ အချိန်မရွေးဘူး၊ ငါ့ဘက်က အမြဲအဆင်သင့်ပဲ”
“ဟား၊ ဟား အပြောမကြီးနဲ့သာဒင်ရေ၊ ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာ ငါ့ကိုလဲ ကျားဆေးအောင်ထားတာ၊ ဗျဂ္ဃအင်းကို ခုနစ်နှစ်တိတိမြိုထားတာကွ၊ သားရေ ထွက်လာခဲ့စမ်းပါအုံးကွာ”
ဗျဂ္ဃကြီးခေါ်လိုက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးကထွက်လာတယ်ဗျ၊
“သားရဲ့အစွမ်းကို သူတို့မြင်ဖူးသွားအောင် နည်းနည်းလောက်ပြလိုက်စမ်းပါကွာ”
ဗျဂ္ဃလေးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ သူဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျှီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီတော့မှ ဗျဂ္ဃလေးတစ်ကိုယ်လုံးမှာ စာတွေပေါက်ထားတာဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီးတော့ သူ့နောက်ကျောကိုပြတယ်။
“ဟောဒီမှာ လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာ ကျားဗျ၊ ကျား”
ပြီးတော့ သူ့လည်ကုပ်ကိုသူ ပုတ်ပြတယ်ဗျာ၊ လည်ကုပ်မှာ ပြဿဒ်တစ်ဆောင်ပုံစံနဲ့ အထဲမှာ ဘုရားဆင်းတုလိုလို ပုံတစ်ပုံထိုးထားတယ်၊ ဆေးတွေကို ဒီအတိုင်းထိုးထားတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ အက္ခရာစာလံုံးတွေနဲ့ ဘုရားပံုံဖော်ပြီးတော့ ဆွဲထားတာ၊ အဲဒီဘုရားပုံရဲ့အောက်ဘက်နား လက်ပြင်အကျော် ကျောကုန်းမှာတော့ ကျားရုပ်ကြီးနှစ်ရုပ်ဗျ၊ ကျားရုပ်တစ်ရုပ်က တက်နေတဲ့ကျား၊ တစ်ရုပ်ကတော့ ဆင်းနေတဲ့ကျားပေါ့ဗျာ၊ ကျားကြီးတွေကို ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထားတာ လက်ရာမြောက်ချက်ဗျာ၊ တကယ့်ကျားကြီးတွေအတိုင်းပဲ။ ဦးဘသာက အေးအေးလူလူပါပဲ။
“အောင်မယ်၊ မင်းလည်း အရင်တုန်းက လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျားဆိုပြီးတော့ ငါ့ကိုရှုံံးခဲ့သေးတာပဲမဟုတ်လား ဗျဂ္ဃကြီး”
ဗျဂ္ဃကြီးက ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား မင်းကိုတစ်ခါရံှုံးခဲ့ပေမယ့် နှစ်ခါတော့မရှုံးပါဘူးကွ၊ သားရေ မင်းရင်ဘတ်ကိုပြလိုက်စမ်းဟေ့”
ဗျဂ္ဃလေးက တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်ဗျ။ ဗျဂ္ဃလေး ရင်ဘတ်အလယ်တည့်တည့်မှာ ကျားခေါင်းပံံုံကြီး ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထားတာဗျာ၊ ကျားခေါင်းကြီးကလည်း အသက်ဝင်လိုက်တာမှ တကယ်ဟိန်းဟောက်နေတဲအတိုင်းပဲဗျို့။
“ငါမင်းကိုရးပြီးတော့ ယိုးဒယားဘက်တက်ပြီး ကျားဆေးမှော်သွင်းထားခဲ့တာကွ၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ဘယ်သူ့ကိုမှ မရှုံးတော့ဘူးဟေ့”
ဦးဘသာက ရေနွေးသောက်ချင်ပုံရတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရေနွေးခွက်မရှိတော့ဘူးဆိုတော သူ့ရှေ့ချထားတဲ့ ခရားအိုးကြီးကိုပဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးတော့ မောသောက်တော့တာပေါ့ဗျာ၊ ခရားအိုးကြီးက ခုနကမှ မီးဖိုပေါ်ကချလာတာဆိုတော့ ပူကျက်နေတာပဲဗျာ၊ ခရားနှုတ်သီးကဆိုရင် ရေနွေးငွေ့တွေထွက်နေသေးတာ၊ ဦးဘသာက မြင်သာအောင်လို့ ကရားကိုမြှောက်ပြီးသောက်ပြတော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ရေနွေးပူတွေက ပါးစပ်ထဲကို တဝေါဝေါနဲ့ဗျာ၊ သူ့ပါးစပ်ကပြန်စင်တဲ့ ရေနွေးစက်တောင်မှ ကျုပ်လက်ကိုလာစင်တော့ ပူလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့။
ဗျဂ္ဃလေးက ဦးဘသာရေနွေးသောက်ပြတာကို မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ရေနွေးတွေသောက်ပြီးသွားတော့
“အေး၊ အခုမှပဲရေငတ်ပြေတော့တယ်၊ ဒီမှာ ဗျဂ္ဃကြီး မင်းရဲ့ ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာလောက်တော့ ငါ့တပည့်တွေမပြောပါနဲ့ ဟိုက ငါ့တူငါ့သား အရူးအပေါကောင်လေးတောင်မှ အသာကလေးနိုင်တယ်ကွ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတော့တာ၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အနောက်မှာများ တခြားသူရှိသေးလားဆိုပြီး လှည့်တောင်ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဘယ်သူမှမရှိတော့မှ ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးမှန်းသိသွားတာဗျို့။
“ဗျာ၊ ကျုပ် . . . ကျုပ်နဲ့ပြိုင်ရမှာလား”
“အေးလေကွာ၊ အလတ်ကောင်၊ မင်းသူ့လောက်တော့ နိုင်တယ်မဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ပြောရင်းမျက်စိတစ်ဖက်ကိုအသာမှိတ်ပြတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုသာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ညိတ်လိုက်ရတာ စိတ်ထဲကတော့ ကြောက်နေမိသား၊ ဟိုဘက်က လူကလည်း အချဉ်မှ မဟုတ်တာဗျာ၊ ကျားဆေး၊ ကျားမှော်အောင်ထားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးကိုးဗျ၊ ကျုပ်က ဘာဆေး၊ ဘာမှော်မှ မရှိတာ၊ ဒီလိုလူနဲ့ ဆော်ရမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လန့်တာ ဆန်းသလားဗျာ။
ဒါပေမယ့်လည်း ဟန်ကိုယ့််ဖို့ဆိုတာရှိသေးတာပ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်းကြောက်ပေမယ့် အသံတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ပဲ။
“အောင် . . . မယ်၊ ဒီ . . ဒီကောင့်လောက်ကတော့ အပျော့ပေါ့ဗျာ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးက စိတ်တိုသွားတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးက ဦးဘသာဘက်ကိုလှည့်ပြီး
“ကောင်းပြီသာဒင်၊ အခုပဲ ဒီပွဲကိုနွှဲကြတာပေါ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခုကြိုပြောထားရအံုံးမယ်၊ မင်းလည်းဒီပွဲမှာဝင်မပါနဲ့ ငါလည်းဝင်မပါဘူး၊ တို့တပည့်သားချင်း ဘယ်သူပိုစွမ်းသလဲဆိုတာကြည့်ကြတာပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာက အေးဆေးပဲ။
“စိန်လိုက်လေကွာ၊ ကြာသလားလို့”
ဗျဂ္ဃကြီးက လက်ကာပြပြီး
“နေအုံး၊ ယောက်ျားမှန်ရင် ထန်းရည်ကြိုက်ရတယ်ကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ပြောလိုက်ရင်း ထန်းရည်မြူတစ်အိုးကို ဆွဲမယူပြီးတော့ ဗျဂ္ဃလေးဆီ လှမ်းပစ်ပေးလိုက်တာပဲဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက မြူအိုးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့လှမ်းဖမ်းလိုက်ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲကိုလောင်းထည့်တော့တာပဲ၊ ထန်းရည်တစ်မြူလံံုံးကို ဂလု၊ ဂလုနဲ့သောက်သွားတာ မြန်လိုက်တာဗျာ၊ သောက်ပြီးတော့ ထန်းရည်မြူအိုးကို သူ့ခေါင်းနဲ့တိုက်ပြီး ခွဲထည့်လိုက်တော အိုးကတစ်စစီကွဲသွားပါရောလား။ ဗျဂ္ဃကြီးက ဦးဘသာကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ကဲ၊ မင်းလူတောင် ငါ့လောက်သောက်နိုင်ရဲ့လား”
ဦးဘသာလည်း ဘာမပြောညာမပြော ထန်းရည်အိုးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်မြှောက်ပြီးတော့
“ဟေ့အလတ်ကောင် ဖမ်းစမ်းကွာ”
ကျုပ်ဆီကိုလှမ်းပစ်ပေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့သူနဲ့က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတာဆိုတော့ နီးနီးလေးပေါ့၊ ကျုပ်လည်းထန်းရည်အိုးကို အသာဖမ်းလိုက်တယ်။
“ကဲ အလတ်ကောင်ရေ သောက်ပြလိုက်စမ်းကွာ”
ဒီအိုးကြီးတစ်အိုးလုံးကို ကျုပ်ဘယ်သောက်နိုင်မှာလဲဗျာ၊ သောက်နိုင်တယ်ပဲထားပါတော့ သောက်ပြီးရင် ပစ်မူးလဲသွားမှာဗျ၊ ကျုပ်က ထန်းရည်အိုးကိုကြည်ပြီးတွေဝေနေတာနဲ့ ဦးဘသာက စိတ်မရှည်တောဘူး။
“အလတ်ကောင်၊ သောက်စမ်းလေကွာ၊ မင်းကလည်း”
ကျုပ်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူးဗျ။
“ဟို၊ ဟိုလေ ကျုပ်ကသောက်ချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ထန်းရည်ဆိုတာ ကာမေသုဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလထဲမှာ ပါတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်အများကြီးသောက်ရင် သီလကျိုးသလိုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့”
ဒီတော့ ဗျဂ္ဃကြီးက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးရယ်တော့တာပဲဗျာ။
“ဟေ့ကောင်ရ၊ အောင်မယ်လေး၊ သူတော်ကောင်းကြီးပါလားကွာ၊ ထန်းရည်သောက်တာက သူရာမေဓရကွ၊ မင်းအလှည့်ကျမှ ကာမေသုတဲ့ ဟား၊ ဟား”
ကျုပ်လည်းပြောမိပြောရာပြောလိုက်တာဆိုတော့ မှားသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့မခံချင်တာနဲ့ လက်ထဲက ထန်းရည်အိုးကို မော့သောက်ချလိုက်ပါရောဗျာ၊ ထန်းရည်တွေဆိုတာ ကျုပ်ဗိုက်ထဲကိုရေလောင်းချသလို တဝေါဝေါနဲ့ဝင်သွားတာဗျ၊ တစ်အိုးလုံးနီးပါးကို ကျုပ်ဘယ်လိုသောက်လိုက်မှန်းမသိဘူးဗျာ၊ သောက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ထန်းရည်အိုးကို မိုးပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်၊ ထန်းရည်အိုးက လူတစ်ရပ်စာလောက် မြင့်တက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန် ကျုပ်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်လာသလဲတော့မသိဘူးဗျို့၊ ထိုင်နေရာကနေ လွှားခနဲခုန်ထပြီးတော့ အဲဒီထန်းရည်အိုးကို မိုးပေါ်မှာပဲ ဒူးနဲ့ခုန်ပျံတိုက်လိုက်တော့ ထန်းရည်အိုးကွဲသွားပါရောဗျာ၊ အိုးကွဲစတွေတောင်မှ အောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ချိုတူးတို့အပေါ်ကို ကျသွားသေးတာ၊ ဒီတော့မှ ဗျဂ္ဃကြီးက ကျုပ်ကိုအထင်ကြီးတဲအကြည့်နဲ့ ကြည့်တာဗျို့။
“ကဲ တွေ့ပြီလား”
ဦးဘသာမေးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲညိတ်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုကြည်လိုက်ပြီးတော့
“ကဲ အလတ်ကောင်ရေ၊ ဟိုးကျားကလေးနဲ့ နည်းနည်းလောက်ဆော့ပေးလိုက်ပါကွာ၊ အရမ်းတော့မလုပ်နဲ့ကွ၊ ကျားလေး ကျိုးပဲ့ကုန်အုံးမယ်”
ဦးဘသာပြောတော့ ကျုပ်လည်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေပြီး လေပေါ်သုံးပတ်ကျွမ်းထိုးပြီးတော့ခုန်ဆင်းသွားတာပဲဗျာ၊ ခေါင်းတွေကို မူးနေရောပဲ၊ မြေပေါ်ကျတော့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ထောက်လျက်သားကျတယ်ဗျ၊ ကျုပ်အရှေ့လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ရပ်နေတယ်။ နောက်တော အံကြိတ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုလက်သီးနဲ့လှမ်းထိုးတာပဲ။
ထန်းရည်မူးနေတော့ ကျုုပ်အမြင်တွေ မသဲကွဲဘူးဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးကို မျက်လုံးထဲမှာ သုံးလေးယောက်မြင်နေရတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးက လက်သီးနဲ့လှမ်းထိုးတာကိုတွေ့လိုက်တယ်၊ လက်သီးကလည်း သုံးလံုံးတောင်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဘယ်အလုံးကိုရှောင်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးတော့ ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်တော့တာပဲ။
ကြက်ကန်းဆန်အိုးတိုးတယ်လို့ပဲပြောရမလား၊ လက်သီးချက်ကိုလွဲသွားတယ်ဗျ၊ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ လက်သီးက ကျုပ်မျက်နှာအနားကနေ ဝှီးခနဲဖြတ်သွားတာ၊ ပြီးတာနဲ့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်နံံစောင်းကို ဒူးနဲ့လှမ်းတိုက်တာပဲဗျာ၊ အဲဒီဒူးချက်ကိုလည်း ကျုပ်က အသာလေးတိမ်းရှောင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃလေးမျက်နှာကိုလက်သီးနဲ့ထိုးထည့်လိုက်တာပါပဲ၊ ဒူးချက်လွဲသွားတာဆိုတော့ ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်လက်သီးချက်ကို လက်ဝါးနဲ့ကာလိုက်ပြီး အနောက်ကိုခုန်ရှောင်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
(၄)
“ခင်ဗျားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့တိုက်ကွက်တွေကို ရှောင်နိုင်တိမ်းနိုင်သားပဲ”
ဗျဂ္ဃလေးက ပြောဆိုပြီးတော့ သူ့ညာဖက်လက်ဝါးနဲ့ လည်ကုပ်ကိုနောက်ပြန်လှမ်းရိုက်တယ်ဗျ၊ ပါးစပ်ကလည်း တစ်ခုခုကိုရွတ်ရင်းနဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်တာပဲ၊ ပြီးတော့ အသံနက်ကြီးနဲ့
“လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာ ကျားတဲ့ဟေ့”
အဲဒီလိုအော်ပြီးတော့ ကျုပ်ဆီကိုပြေးလာတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူးဗျ၊ တစ်ကိုယ်လုံးက ပေါ့ပါးနေသလိုပဲ၊ မသိရင် သစ်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်လိုဖြစ်နေရောဗျို့၊ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ လက်သီးတွေ၊ တံတောင်ဆစ်တွေနဲ့ ဒူးတွေက ကျုပ်ဆီကို တစ်လံံုံးပြီးတစ်လုံး ဝင်လာတာမြန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်ကောင်းပြီး မူးပြီးလွတ်နေပြီဗျို့၊ ရှောင်ချင်ရာရှောင်၊ တိမ်းချင်ရာတိမ်း လျှောက်လုပ်နေတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လုပ်တဲ့အတိုင်းကလည်း မှန်တယ်ဗျ၊ ဗျဂ္ဃလေးဒီလောက်ထိုးနှက်နေတာတောင်မှ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်မှ မထိဘူးဗျို့။
“မင်းမကြည့်နဲ့ သာဒင်၊ ငါ့အထင် မင်းကြည့်နေလို့များ၊ ဒီကောင်က စွမ်းနေတာလားလို့”
ဗျဂ္ဃကြီးက သံံသယဖြစ်နေပုံရတယ်၊ ဒီတော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုနောက်ပြန်လှည့်ထိုင်ပြီးတော့ လက်ဖက်ကလေးမြုံ့လိုက်၊ ရေနွေးသောက်လိုက်နဲ့လုပ်နေသတဲ့၊ ချိုတူးတို့ ကိုလှသောင်တို့ဆိုရင် ပါးစပ်ကြီးတွေအဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေလိုက်ကြတာတဲ့ဗျာ။
ဗျဂ္ဃလေးက ကျုုပ်ကိုခြေထောက်နဲ့လှမ်းကန်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း လန့်လန့်နဲ့ လွှားခနဲခုန်လိုက်တာ အနောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားပြီးတော့ အနောက်မှာရှိတဲ့ ထန်းပင်ကြီးမှာ တွယ်ကပ်ပြီးသားဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ ထန်းပင်ရဲ့ လူနှစ်ရပ်လောက်အမြင့်မှာ ကျုပ်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထန်းပင်စည်ကိုထိန်းရင်း ကပ်နေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်စိတ်ထဲလည်း နောက်ချင်ပြောင်ချင်လာတာနဲ့
“ဟဲ့ငကျား၊ မင်းငါ့လို သစ်ပင်တက်တတ်သလားကွ”
ဗျဂ္ဃလေးကလည်း အားကျမခံ ကျုပ်တက်နေတဲ့ ထန်းပင်ရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ထန်းပင်ပေါ်ကိုပြေးတက်တယ်ဗျ၊ ခပ်မြင့်မြင့်ရောက်တာနဲ့ ဖြတ်ခနဲလှည့်ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုကန်ထည့်တာပဲ၊ ကျုပ်လည်း လက်ကိုလွှတ်ပြီးတော့ လေပေါ်ကိုလွှားခနဲခုန်တက်လိုက်တယ်၊ နောက်ထပ် လူတစ်ရပ်စာလောက် ထပ်မြင့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်အောက်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ငယ်ထိပ်ကို ဖနောင့်နဲ့ပေါက်ချထည့်လိုက်တာ ဗျဂ္ဃလေးခမျာ ဖနောင့်ချက်ထိပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုအရှိန်နဲ့ပြုတ်ကျတော့တာပဲ။
ဗျဂ္ဃလေး တော်တော်အထိနာသွားတဲ့ပုံပဲဗျ၊ မြေပေါ်ကိုကျတဲ့အရှိန်ရယ်၊ ကျုပ်ဖနောင့််ပေါက်လိုက်တဲ့အရှိန်ရယ်ဆိုတော့ အရှိန်ကတော့ မနည်းဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃလေးက လျှင်လျှင်မြန်မြန်ပဲ မတ်တပ်ထရပ်တယ်၊ ကျုပ်လည်း လေပေါ်က ပြန်အကျမှာ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ ဂုတ်ပေါ်ကိုခုန်ဆင်းပြီးတော့ တက်ခွထားလိုက်တာပဲဗျာ။
“ဟေ့လူဆင်းစမ်း”
ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်ကိုအတင်းပုတ်ချတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဒီကောင့်နောက်ကျောက ကျားဆင်းတဲ့ပုံကို ခြေထောက်နဲ့ဆောင့်ကန်ပြီး နောက်ကျွမ်းတစ်ပတ်ထိုးပြီး မြေပေါ်ကိုခုန်ဆင်းလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကန်ချက်အရှိန်ကြောင် ဗျဂ္ဃလေးက အရှေ့ကိုခြေဆယ်လှမ်းလောက်လွင့်သွားပြီးတော့ ထန်းပင်ရင်းနဲ့ သွားမိတ်ဆက်တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဗျဂ္ဃလေး ပါးစပ်က သွေးတွေပွက်ခနဲအန်ထွက်လာတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုလည်း မကျေမနပ်နဲ့ကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ရင်ဘတ်က ကျားရုပ်ကိုပုတ်ပြီးတော့ ပါးစပ်ကြီးဖြဲပြီးအော်လိုက်တာ ကျားဟိန်းသံကြီးထွက်လာတယ်ဗျ၊ ချိုတူးတို့ဆိုရင် အသံကျယ်လွန်းလို့ နားပိတ်ထားရတယ်လို့ပြောတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ မူးမူးရူးရူးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲဗျာ။
“မင်း ငါ့ကိုမနိုင်ပါဘူး ကျားလေးရ”
“မင်းကို ငါသတ်မယ်ကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက မာန်သွင်းပြီးတော့ ကျုပ်ဆီလက်သီးပြင်ပြီး ပြေးဝင်လာတာပါပဲ၊ ကျုပ်လည်း အသာကလေးခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီးတော့ ဟာကွက်ဖြစ်သွားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနဲ့တအားထိုးထည့်လိုက်တာပဲဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးဆိုရင် လက်သီးချက်ထိပြီးတော့ အနောက်ကိုလွင်ထွက်သွားပြီး ထန်းပင်ကြီးတစ်ပင်နဲ့ သွားဆောင့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လက်သီးပြင်းအားကြောင့် ထန်းပင်ကြီးလှုပ်သွားပြီးတော့ ထန်းပင်ထိပ်မှာဆွဲထားတဲ့ ထန်းရည်မြူအိုးတွေအကုန်လံုံး ဗျဂ္ဃလေးခေါင်းပေါ်ကိုပြုတ်ကျလာပြီးတော့ တခွမ်းခွမ်းနဲ့ကွဲပါရောဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးလည်း ပြန်မထနိုင်တော့ဘဲ တစ်ခါတည်းမှောက်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်လက်ဆကိုတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်လို့ ကိုယ့်လက်သီးကိုယ် ပြန်ပြီးငေးကြည့်နေမိသေးတယ်ဗျ။
ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ မျက်လံံုံးအပြူးသားနဲ့ဗျာ၊
“မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မင်းတပည့်ကို ငါ့သားရးတယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
“မင်းလက်တွေ့မြင်နေရတာတောင် မယုံချင်သေးဘူးလားကွ၊ ဗျဂ္ဃကြီးရ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း
“မှတ်ထား ဗျဂ္ဃကြီးရ၊ မင်းလည်းငါ့ကို ဘယ်တော့မှ နိုင်မှာမဟုတ်သလို၊ မင်းတပည့်တွေလည်း ငါတပည့်တွေကို ဘယ်တော့မှ နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးအောက်မှာ ဖွက်ထားတဲ့ ခြောက်လံုံးပြူးသေနတ်ကိုထုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော ဦးဘသာကိုထိုးချိန်လိုက်တယ်။
“သာဒင်၊ မင်းဒီနေ့တော့ ဒီကနေအသက်ရှင်လျက် ထွက်မသွားစေရဘူးကွ၊ ငါက မင်းကိုတရားနည်းလမ်းကျျကျမနိုင်ခဲ့ဘူးဆိုရင်၊ မတရားတဲ့နည်းလမ်းနဲ့ နိုင်အောင်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက သတိရလာတယ်ဗျ၊ သူရးသွားမှန်းသိတာနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးဆီကိုပြေးလာရင်း
“အဘ၊ အဘဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့၊ အဘပဲ ကိုယ်ပြောတဲ့စကားကို တည်ရမယ်ဆိုဗျာ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ဗျဂ္ဃလေးကိုကြည့်ရင်း
“မင်း တော်တော်အသုံးမကျတဲ့ကောင်၊ မင်း ငါ့အကိုအဖေလို့မခေါ်နဲ့၊ ငါမင်းရဲ့ အဖေမဟုတ်ဘူးကွ”
ဦးဘသာက တစ်ချက်ရယ်မောရင်း
“တကယ်လည်း သားအဖမှ မဟုတ်တာ”
ဗျဂ္ဃလေးက တော်တော်အံံံ့သြသွားတဲ့ပံုံရတယ်ဗျ။
“ဘယ်လို၊ အဘက ကျုပ်အဖေအရင်းမဟုတ်ဘူးတဲ့လား”
ဒီတော့ ဦးဘသာက ဗျဂ္ဃကြီးကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ငါခန့်မှန်းပေးရမလား ဗျဂ္ဃကြီး၊ မင်းက တစ်သက်လံုံးမိန်းမယူလို့မရဘူးမဟုတ်လား၊ ဗျဂ္ဃအင်းကိုဆွဲရင် လူ့စည်းစိမ်တစ်ခုကို စတေးပြီးမှ စွမ်းသတဲ့၊ ဒီတော့ မင်းက မိန်းမတွေနဲ့ မပေါင်းသင်းပါဘူးဆိုတဲ့ စည်းစိမ်တစ်ခုကို စွန့်ပြီးတော့ အင်းကွက်တွေဆွဲခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ မင်းရဲ့အစွမ်းတွေရဖို့ဆိုရင် မင်းက မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်မှရမှာလေကွာ”
ဦးဘသာက လက်ပိုက်ရင်း
“ဒီတော့ မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်ရတဲ့လူက ကလေးတစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ပြီးရနိုင်မလဲကွ၊ ဒီတော့ ငါတွေးမိတာက ဒီကလေးက မွေးစားထားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်မှရမယ်မဟုတ်လား၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုသလိုပဲ လှသောင်ရဲ့ အမေ ကိုယ်ဝန်နေ့စေ့လစေ့နဲ့ မီးဖွာခါနီးသေတော့ ဗိုက်ထဲက သန္ဓေသားကို ခွဲထုတ်သွားတာ မင်းမဟုတ်လား၊ ငါထင်တာ မမှားဘူးဆိုရင်တော့ ဒီကလေးက လှသောင်ရဲ့အဖေ၊ ဦးငွေသောင်ရဲ့ ဒုတိယသား၊ လှသောင်ရဲ့ ညီအရင်း ဖြစ်မှာပေါ့၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
ဗျဂ္ဃကြီးက ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘဲနဲ့ ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ဗျဂ္ဃလေးက အခုထိ မယုံနိုင်သေးဘူးဗျာ၊ ကိုလှသောင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“ဒီလူ၊ ဒီလူက ကျုပ်ရဲ့အကိုတဲ့လား၊ အဘ၊ ဒီလူကြီးပြောတာတွေက တကယ်အမှန်တွေလား”
ဗျဂ္ဃကြီးက မျက်ရည်ကျတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ မျက်နှာကိုတင်းထားလိုက်ရင်း
“ဟုတ်တယ်၊ သူပြောတာအမှန်၊ သူပြောတာတွေအားလုံးအမှန်ပဲ”
ဗျဂ္ဃလေး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်၊ ကိုလှသောင်က အံံကြိတ်ရင်း
“ခင်ဗျားကြီး၊ ခင်ဗျားကြီး ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်ညီကိုခေါ်သွားရတာလဲ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဓါးပြတိုက်ခိုင်းဖို့ပေါ့ကွ၊ ငါကတစ်ယောက်တည်းနေတာဆိုတော့ တစ်ချိန်အိုမင်းမစွမ်းဖြစ်လာတဲ့အခါ ငါ့မှာကျောထောက်နောက်ခံသားသမီးမရှိဘူးမဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ငါဓါးပြမတိုက်နိုင်တော့တဲ့အချိန်၊ ငါ့အတွက် ဓါးပြတိုက်ပေးဖို့ လူလိုတယ်လေကွာ၊ ဒါနဲ့ မင်းရဲ့ညီကို ခေါ်သွားခဲ့တာပဲ၊ ငါကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်တာ တော်တယ်မဟုတ်လားကွ၊ အခု မင်းညီကလည်း မင်းတို့မိသားစုကိုသတ်ခဲ့တဲ့ ဓါးပြရဲ့သားဖြစ်သွားပြီလေ၊ ပြီးတော့ ငါ့လိုဓါးပြဖြစ်နေပြီလေကွာ၊ ဟား၊ ဟား”
ကိုလှသောင်က တော်တော်ဒေါသထွက်နေတယ်ဗျ၊
“ခင်ဗျား၊ လူယုတ်မာကြီး”
လို့ပြောပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကို ပြေးခုန်အုပ်ပါရောဗျာ။ ဒီအချိန်မှာပဲ သေနတ်သံံတစ်ချက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ ကိုလှသောင်ကတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကို လည်ပင်းတွေတက်ညှစ်ထားတယ်၊ လက်တစ်ဖက်က ကျိုးနေတာဆိုတော့ တစ်ဖက်အားနဲ့ပဲ ညှစ်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃကြီးက ဘယ်လိုမှမနေပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကြည့်နေရင်း ကိုလှသောင်နံံကြားကနေ သွေးတွေစီးကျလာတယ်ဗျာ၊
ဗျဂ္ဃလေးက ပြေးလာပြီးတော့ ကိုလှသောင်ကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ ကိုလှသောင် ရင်ဘတ်မှာ သေနတ်ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကိုခုန်အုပ်ပြီး ထိုးကြိတ်တော့တာပါပဲ၊ ဆယ့်လေးငါးချက်လောက်ထိုးနှက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ဗျဂ္ဃကြီးတစ်ယောက် ဖွက်ဖွက်ညက်ညက်ကြေပြီး သေနေပါရောဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက ကိုလှသောင်လက်ကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ ကိုလှသောင်ကလည်း
“ညီလေး၊ မင်းက ငါ့ရဲ့ညီလေး”
ဗျဂ္ဃလေးကတော့ သိပ်တော့မယုံနိုင်သေးဘူးဗျ၊ ကိုလှသောင်ရဲ့ သွေးတွေပေကျံံနေတဲ့လက်ကို ဆွဲထားရင်း
“ခင်ဗျားမသေပါနဲ့အုံး၊ ခင်ဗျားမသေနဲ့အုံး၊ ကျုပ်ဘဝမှာ ကျုပ်အကိုနဲ့ တစ်ခါလောက်တော့ နေဖူးသွားချင်လို့ပါ”
ဦးဘသာက ကိုလှသောင်နဖူးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်လိုက်တော့ ကိုလှသောင်တစ်ယောက် မျက်လံုံးတွေမှိတ်ကျသွားတော့တယ်၊ နောက်တော့ ဦးဘသာက ရင်ဘတ်က သေနတ်ဒဏ်ရာကို လက်မနဲ့ဖိပြီးတော့ တစ်ခုခုရွတ်ရင်း လက်မကိုစကောဝိုင်းပုံစံလှည့်တယ်ဗျ၊ သွေးတွေဆိုတာ မြင်မကောင်းဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် လှည့်နေရင်း လှည့်နေရင်း သေနတ်ကျည်ပေါက်ရာက မျက်စိရှေ့တွင် ပိတ်သွားပြီး နဂိုအသားအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ နံကြားက ဒဏ်ရာကိုတော့ လက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ပွတ်တာပဲ၊ ကျည်က ကိုယ်လုံးထဲကိုဝင်ပြီး ဖောက်ထွက်သွားတာဆိုတော့ အနောက်ဘက်က အပေါက်က ပိုကြီးတာပေါ့ဗျာ။
ပြီးတော့ ဦးဘသာက ဗျဂ္ဃလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း
“မင်းအကိုကို အသက်ဆက်ရှင်စေချင်သေးတယ်ဆိုရင် ဟောဟိုက လှည်းယူသွား၊ ပြီးတော့ ပေတောရွာက ဆေးဆရာကြီး ဦးဖိုးခွေးဆီရောက်အောင်မောင်း၊ နေမကွယ်ခင် မင်းရောက်တယ်ဆိုရင်တော့ မင်းအကိုမသေနိုင်ဘူးကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက ချက်ချင်းပဲ ကိုလှသောင်ကို လှည်းပေါ်ပွေ့ချီတင်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်လည်း လှည်းကိုအမြန်ကောက်ဆင်ပေးရတာပေါ့ဗျာ၊ နွားပြာနီကြီးတွေကို ဗျဂ္ဃလေးက ကြိမ်နဲ့တို့တော နွားပြာနီကြီးတွေ ပြေးလိုက်တာမှ ဖုန်တထောင်းထောင်းကိုထပြိး ကျန်နေခဲ့တာပဲဗျာ။
“ဦးဘသာ၊ ဒါကြီးကရော ဘာလုပ်မှာလဲဗျ”
ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃကြီးရဲ့အလောင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်၊ ဦးဘသာက သူ့လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်ရင်း
“သူ့ ကိစ္စသူရှင်းသွားပါလိမ့်မယ်ကွ၊ ကဲ လာကြကွာ၊ ငါတို့လည်း နေမဝင်ခင် နိဗ္ဗာန်ရွာရောက်အောင် သွားရမယ်ဟေ့”
ကျုပ်တို့လည်း အထုပ်အပိုးတွေသယ်ပြီးတော့ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ ထန်းတောအထွက်ရောက်တော့
“နေပါအံံုံး ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ကဘယ်လိုဖြစ်ပြီးတော့ပေါ့ပါးသွားရတာလဲဗျ”
“ကျားဆရာကြောင်တဲ့ကွ၊ မင်းကို တစ်ပွဲတိုး ကြောင်ပျံံမှော် အပ်ပေးလိုက်တာလေကွာ”
“ဟာ၊ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုဘယ်တုန်းက အပ်ပေးလိုက်တာတုန်း”
“မင်းကိုထန်းရည်တိုက်တော့ ထန်းရည်ကိုးကိုလက်နဲ့ကိုင်တဲ့အချိန် ငါ့လက်ညှိုးကိုထန်းရည်ထဲနှစ်ပြီး အပ်ပေးလိုက်တာပေါ့ကွာ”
“ဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်ကဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူးလို့ ထူးဆန်းနေတာ”
ကျုပ်လည်း တစ်ချက်ခုန်ကြည့်လိုက်တော့ မြေကြီးပေါ်ကနေ တစ်တောင်လောက်ပဲ မြင့်အောင်ခုန်နိုင်တော့တယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာက ပြုံးကြည့်ရင်း
“ခုန်မနေနဲ့အလတ်ကောင်၊ မင်းဆီက မှော်ကို ငါပြန်ဖြုတ်ပေးပြီးသွားပြီကွ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းကုပ်ရင်း
“နေ၊ နေပါအုံးဗျာ၊ ဘယ်တုန်းက မှော်ကိုပြန်ဖြုတ်သွားတာလဲ”
ဦးဘသာက ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဆက်လျှောက်သွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့ထန်းတောအထွက်ရောက်တော့ ကျားဟိန်းသံံကြီးတစ်ချက်ကြားရတယ်၊ ကျုပ်လည်း လန့်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ထန်းတဲအရှေ့မှာ ကျားကြီးဗျ၊ ကျားကြီးကိုမှ ကိုးတောင်ကျားကြီး၊ ကျားရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာလည်း လူတစ်ယောက်ကို ကိုက်ချီလို့ဗျ၊ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ထန်းတောအနောက်ဘက်က ချုံထဲကို ပြေးဝင်သွားတာ မြန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်အထင်တော့ ဗျဂ္ဃကြီးသေတော့ ကျားဆေးထိုးထားတဲ့ ဆေးကျားတွေကများ သူ့ကိုပြန်စားသွားတာလားမသိပါဘူး၊ ဦးဘသာပြောတဲ့ သူ့ကိစ္စသူရှင်းသွားမယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောချင်တာလား မသိပါဘူးဗျာ။ ကျုပ်လည်း လိုက်မမီတော့ပါဘူး။
ကျုပ်တို့လှည်းလမ်းမကြီးပေါ်ပြန်တက်ခဲ့တော့ နေကချိုနေပြီဗျ၊ ဟိုးအဝေးမှာတော့ သစ်ပင်ကြီးတွေအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ နိဗ္ဗာန်ရွာကြီးကို လှမ်းမြင်နေရပြီဗျို့။
ပြီးပါပြီ၊
#အဂ္ဂဇော် #ဦးဘသာ #စုန်း #သရဲ
Zawgyi Version
“စုန္းထီးႀကီးဦးဘသာႏွင့္ ဗ်ဂၣႀကီး ဗ်ဂၣေလး”(စ/ဆုံး)
—————————————————————–
အတြဲ(၄) စာစဥ္(၁၄)
(၁)
“ဘသာေရ၊ ငါေတာ့ယာခင္းလည္း စက်ဲေနၿပီဆိုေတာ့ လိုက္မပို႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ လွေသာင္လိုက္ပို႔လိမ့္မယ္ကြ”
က်ဳပ္တို႔အိမ္ေပၚက ဆင္းေတာ့ ဦးလူဝႀကီးက ေျပာတယ္ဗ်။
“ရပါတယ္လူဝရာ၊ မင္းလည္းကိုယ္ခြဲမွမရွိတာကြ၊ တို႔ခ်ည္းသြားလည္းအဆင္ပါတယ္”
“ေအးေအး၊ လွေသာင္က နိဗၺာန္႐ြာဇာတိေပါ့၊ ဒီေကာင္က လမ္းခရီးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့”
လွေသာင္ဆိုတဲ့လူက အသက္ေလးဆယ္နီးပါးေလာက္ရွိတယ္ဗ်၊ မည္းမည္း၊ ပိန္ပိန္၊ ပုပုနဲ႔လူေပါ့ဗ်ာ၊ လွည္းေပၚမွာလည္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးထိုင္လို႔ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ကိုေတာ့ သြားႀကီးၿဖဲၿပီး ၿပဳံးျပရွာသား။ က်ဳပ္တို႔လည္း လွည္းေပၚတက္လိုက္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဦးလူဝက ကိုလွေသာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမွာတယ္။
“နိဗၺာန္႐ြာေရာက္တဲ့အထိ ပို႔ေပးလိုက္စမ္းပါလွေသာင္ရာ၊ မင္းကိုငါစိတ္ခ်မယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးလူဝ”
ဦးလူဝက လွည္းေအာက္ကေနၿပီး ဦးဘသာလက္ကိုဆြဲရင္း
“ေၾသာ္၊ ဒါနဲ႔ဘသာ၊ နိဗၺာန္႐ြာမွာ ငါ့ညီတစ္ေယာက္ရွိသကြ၊ သူ႔နာမည္လူလွတဲ့၊ မင္းေတြ႕ဖူးတယ္မဟုတ္လား”
“ေအး၊ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ဖူးသားကြ၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္မွန္းေတာ့ မတန္းမိဘူးေနာ္”
“ရပါတယ္၊ နိဗၺာန္႐ြာမွာ လူလွတစ္ေယာက္တည္းရွိတာကိုး၊ ေမးစမ္းသြားရင္ ေတြ႕မွာေပါ့၊ မင္းတည္းဖို႔ခိုဖို႔ဆိုရင္ သူ႔ဆီဝင္တည္းလို႔ရတယ္ေနာ္ကြ”
“ေအးပါလူဝရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
အားလုံးတက္သြားၿပီးတာနဲ႔ ကိုလွေသာင္က ႏြားဖင္ကိုႀကိမ္ထိပ္နဲ႔တို႔လိုက္ၿပီးေတာ့ “ဟဲ့” လို႔တစ္ခ်က္ႀကိမ္းလိုက္တာနဲ႔ ႏြားေတြက စေျပးေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ ႏြားေတြကလည္း ႏြားျပာေတြကို အနီစပ္ထားတဲ့ ႏြားျပာနီေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ခိုင္းလို႔ေကာင္းသလားေတာ့ မေမးပါနဲ႔၊ လမ္းေတြ႕တာနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္္တန္းတန္းသြားတာပဲဗ်။ က်ဳပ္တို႔လည္း လွည္းေပၚထိုင္ရင္း စကားစျမည္ေျပာလာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ေျပာစရာကလည္း ကိုလွေသာင္ပဲရွိတယ္မဟုတ္လား။ ဦးဘသာက ကိုလွေသာင္ေက်ာကိုပုတ္ရင္း
“လွေသာင္၊ မင္းက နိဗၺာန္႐ြာဇာတိေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ဦးေလးရ၊ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နိဗၺာန္႐ြာမွာေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တစ္မိသားစုလုံး ဆုံးပါးသြားၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္႐ြာမွာ မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အေရွ႕ဘက္ေတာထဲ သစ္ဆြဲတာပဲဗ်ာ၊ ခုကေတာ့ က်တ္ကြင္းကို စပါးလာခ်ရင္း ေရာက္လာခဲ့တာပဲ”
သူ႔စကားကိုၾကားၿပီး က်ဳပ္လည္းထူးဆန္းသြားတာေပါ့ဗ်ာ။
“ေနပါအုံးကိုလွေသာင္ရဲ႕၊ ကိုလွေသာင္ရဲ႕ တစ္မိသားစုလုံးက ဘာျဖစ္လို႔ေသသြားတာလဲ”
“ဗ်ဂၣႀကီးေၾကာင့္ေပါ့ ငါ့ညီရ”
က်ဳပ္လည္းေခါင္းကုပ္ရင္း
“ဗ်ဂၣႀကီးဆိုတာ ဘယ္သူလဲဗ်”
ဒီေတာ့ ဦးဘသာက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္လိုက္ၿပီးေတာ့ ခြၽဲေတြကိုပစ္ခနဲလွမ္းေထြးလိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ
“ဗ်ဂၣႀကီးဆိုတာ ဒီနယ္မွာ သတင္းႀကီးတဲ့ ဓါးျပႀကီးတစ္ေယာက္ေပါ့ကြာ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ ဦးဘသာေရာ ဗ်ဂၣႀကီးကို မီလိုက္ေသးတာေပါ့”
“မီပါ့ကြာ၊ အစကေနေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အလံျဖဴေတြ၊ အလံနီေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဆိုၿပီး အဖြဲ႕ေပါင္းစုံကြဲၿပီးေတာ့ လက္နက္ကိုင္ၿပီးထႂကြၾကပါေရာကြာ၊ ဒီလိုျဖစ္ေတာ့ တို႔လိုေက်းလက္ေဒသေတြအဖို႔ လူးလိမ့္ေနေအာင္ခံရေတာ့တာေပါ့၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္လည္း တုတ္ဆြဲ၊ ဓါးဆြဲၿပီး ခုတ္ၾကသတ္ၾကနဲ႔ေပါ့ကြာ”
“ေတာမီးေလာင္ရင္ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္းခတ္တယ္ဆိုသလို ဒီအခ်ိန္မွာ ဓါးျပေတြက ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါေရာေဟ့၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲဆိုရင္ ႐ြာထဲက ႐ြာျပင္ကို လူေတြမထြက္ဝံ့သေလာက္ပဲကြ၊ ႐ြာေတြမွာလည္း လူငယ္ေတြစုစည္းၿပီးေတာ့ ရပ္႐ြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ထားရတယ္၊ ဓါးျပကေတာ့ ႐ြာျပင္မွာေတြ႕တဲ့လူကို ဓါးျပတိုက္ၿပီး ရတာယူ လူသတ္ခဲ့တာပဲေဟ့၊ ဒီနိဗၺာန္တိုက္နယ္တစ္ေၾကာမွာေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးဆိုရင္ မသိသူမရွိတဲ့ ဓါးျပႀကီးေပါ့ကြာ”
“ဒါဆိုေတာ္ေတာ္ဆိုးတာေပါ့ေနာ္”
“ေအးေပါ့ကြာ၊ ဗ်ဂၣႀကီးဓါးျပတိုက္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ လွည္းေလးငါးစီး၊ လူအေယာက္သုံးဆယ္ေလာက္ေတာင္မွ မခံႏိုင္လို႔ ထြက္ေျပးၾကရသတဲ့”
“လူသုံးဆယ္ေတာင္ ထြက္ေျပးရတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔မွာတပည့္တပန္းမ်ားလို႔ေနမွာေပါ့ ဦးဘသာ”
ဦးဘသာက ေခါင္းခါရင္း
“မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဗ်ဂၣႀကီးက တျခားဓါးျပေတြနဲ႔မတူတာက သူက အစုအဖြဲ႕မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းလႈပ္ရွားတာပဲ”
က်ဳပ္ျဖင့္ ထူးဆန္းသြားတာပဲ။
“ဟာဗ်ာ၊ ဦးဘသာကလည္း လူတစ္ေယာက္တည္းေလာက္ေတာ့ လူသုံးဆယ္ေလာက္က ဝိုင္းခုတ္ရင္ အ႐ိုးတျခားအသားတျခားျဖစ္ၿပီး ေသသြားမွာေပါ့ဗ်ာ”
“ငါ့ညီက မႀကဳံခဲ့ဖူးေတာ့ ဘယ္ယုံပါ့မလဲကြ၊ တို႔ နိဗၺာန္႐ြာ မွာဆိုရင္ ရပ္႐ြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕မွာ ကာလသားခ်ည္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ရွိတယ္ကြ၊ ဒီလူေလးငါးဆယ္ေတာင္ဗ် ဗ်ဂၣႀကီးလာၿပီေဟ့ဆိုရင္ ဖင္တုန္ေအာင္ေၾကာက္ၾကရတာကြ”
ကိုလွေသာင္က ဝင္ေျပာတယ္ဗ်။
“ဆန္းလိုက္တာဗ်ာ၊ သူက ဘာေတြစြမ္းေနလို႔လဲ”
“စြမ္းပါသေကာကြာ၊ ဗ်ဂၣႀကီးနာမည္က သိန္းဝင္းဆိုလား၊ သန္းဝင္းဆိုလား တစ္ခုခုပဲ၊ သူ႔လာၿပီဆိုရင္ ေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းရွိေသးတယ္ကြ၊ ဘာတဲ့ . . . အင္း”
ဦးဘသာက စဥ္းစားေနတာနဲ႔ ကိုလွေသာင္က
“လည္ကုတ္မွာဘုရား၊ ေက်ာမွာက်ားဆိုၿပီး ေအာ္တာေလ ဦးေလးရဲ႕”
“ေအးေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ လည္ကုပ္မွာ ဘုရား ေက်ာမွာ က်ားတဲ့၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးေအာ္လိုက္ၿပီဆိုရင္ လူေတြအကုန္လုံးက ေၾကာက္လန႔္လြန္းလို႔ ပုန္းစရာရွာၿပီး ပုန္းေအာင္းရေတာ့တာကြ”
“ဘာလို႔ပုန္းၾကတာလဲဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔အမ်ားပဲ၊ က်ဳပ္ဆိုရင္ေတာ့ သူေသကိုယ္ေသျပန္ခ်မွာ”
ခ်ိဳတူးက ဝင္ေျပာေတာ့ က်ဳပ္လည္းေထာက္ခံလိုက္တယ္။
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုမ်ား အသံၾကားတာနဲ႔တင္ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာလား”
“ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလို႔ ေၾကာက္တာေပါ့ကြ၊ မေၾကာက္တဲ့လူေတြကလည္း ဓါးလွံလက္နက္ေတြနဲ႔ ထြက္တိုက္တာပဲ၊ အဲဒီလိုထြက္တိုက္ရင္ ဗ်ဂၣႀကီးကလက္နက္နဲ႔ေတာင္မတိုက္ဘူးတဲ့ကြ၊ လူေတြကို လက္နဲ႔ပဲပုတ္တာ၊ သူပုတ္တာခံရတဲ့လူက အ႐ိုးအဆစ္ေတြက်ိဳး၊ အတြင္းေၾကဒဏ္ေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေသြးပြက္ပြက္အန္ၿပီး ေသရတာပဲတဲ့ေဟ့”
ဦးဘသာေျပာမွ က်ဳပ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ၿဖဳံသြားတယ္ဗ်။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း လူေတြေၾကာက္ခ်င္လည္း ေၾကာက္ရွာမွာေပါ့ဗ်ာ၊ လက္နဲ႔ပုတ္႐ုံနဲ႔တင္အ႐ိုးေတြေၾကတယ္ဆိုတာကိုးဗ်။
“ဒါတင္ဘယ္ကမလဲကြ၊ ဓါးနဲ႔ခုတ္ရင္လည္း ဓါးကထက္ပိုင္းက်ိဳးသတဲ့၊ လွံနဲ႔ထိုးရင္လည္း လွံေခြသတဲ့”
“ဒါဆို ဒီေလာက္ေတာင္ လူေတြကိုဒုကၡေပးတဲ့ ဗ်ဂၣႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာလဲဗ်ာ”
ဦးဘသာက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း
“အင္း၊ စာဆိုေတာင္ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား၊ သူ႔ထက္သူ လူစြမ္းေကာင္းတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္စြမ္းတဲ့လူျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ထက္စြမ္းတဲ့လူ ေပၚလာစၿမဲပဲမဟုတ္လား၊ သူ႔ထက္စြမ္းတဲ့လူေပၚလာေတာ့ သူလည္း ေျပးရတာေပါ့ကြာ”
က်ဳပ္တို႔ေျပာဆိုေနတုန္း ကိုလွေသာင္တစ္ေယာက္ အံံႀကိတ္လို႔ဗ်၊ ပါး႐ိုးႀကီးကိုထင္းေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း
“က်ဳပ္ေတာ့ ျပန္ေတြးတိုင္း ဒီလူႀကီးကိုမေက်ဘူးဗ်ာ၊ ဒီလူျပန္ေပၚရဲေပၚလာၾကည့္စမ္းပါ၊ က်ဳပ္မိသားစုအတြက္ က်ဳပ္သူနဲ႔အသက္ခ်င္းလဲပစ္မယ္”
က်ဳပ္လည္း ကိုလွေသာင္ဘက္လွည့္ၾကည့္ရင္း
“ကိုလွေသာင္ေရ၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ပါဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမိဘေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးလက္ခ်က္မိသြားရတာလဲ”
က်ဳပ္ကေမးလိုက္ေတာ့ ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပတယ္ဗ်။ တကယ္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို ကာယကံရွင္ကို ေပၚတင္ႀကီးေမးတာ ႐ိုင္းရာက်တယ္ေလဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကလည္း သိခ်င္ေနတာကိုးဗ်။
“အလတ္ေကာင္ရာ၊ သူမ်ားကိုဘာေတြေမးေနမွန္းမသိပါဘူးကြာ၊ မင္းကေတာ့”
ကိုလွေသာင္က ေခါင္းညိတ္ရင္း
“ရပါတယ္ ဦးေလးရယ္၊ ဒီလိုငါ့ညီရ က်ဳပ္ကိုေမြးၿပီးေတာ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့ က်ဳပ္အေမက ကိုယ္ဝန္ထပ္ရပါေရာဗ်ာ၊ အစကေတာ့ ႐ြာမွာပဲေမြးဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသား၊ ဒါေပမယ့္္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္အေမဗိုက္နာတဲ့အခ်ိန္ နိဗၺာန္႐ြာမွာရွိတဲ့ လက္သည္က တျခား႐ြာကို ကေလးေမြးေရာက္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့၊ ဒါနဲ႔ ေပေတာ႐ြာကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး လွည္းေတြဆင္ၿပီးသြားၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းက လမ္းခရီးကေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္၊ ဓါးျပအဖြဲ႕ေတြဆိုတာကလည္း မႈိလိုေပါက္ေနၾကတာ၊ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးေပါ့ကြာ၊ ဒါနဲ႔႐ြာက ေဆြမ်ိဳးေတြစုၿပီးေတာ့ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ မီးေနသည္ကိုလွည္းနဲ႔လိုက္ပို႔ၾကတယ္”
“ေျပာပါအုံးဗ်ာ”
“နိဗၺာန္႐ြာအထြက္ ထန္းဖိုကုန္းကိုျဖတ္ေတာ့ “လည္ကုပ္မွာဘုရား၊ ေက်ာမွာက်ား” ဆိုတဲ့ ေအာ္သံႀကီးကိုၾကားလိုက္ရပါေရာ၊ ဒါနဲ႔ ဗ်ဂၣႀကီးလာၿပီဆိုၿပီး သိလိုက္ၾကတာေပါ့၊ ဗ်ဂၣႀကီးက လွည္းေတြေရွ႕မွာခါးေထာက္ရပ္ေနၿပီး ဓါးျပတိုက္သတဲ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ေဆြမ်ိဳးေတြက ကေလးမီးဖြားဖို႔ သြားတာျဖစ္လို႔ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီးေတာင္းပန္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဗ်ဂၣႀကီးက ပစၥည္းမပါရင္ လူသတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အကုန္လုံးကိုသတ္သြားေတာ့တာပါပဲကြာ၊ လွည္းႏွစ္စီး၊ လူက ဆယ္ေယာက္၊ အကုန္ေသတာပါပဲ”
“ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့လူပဲဗ်ာ”
“ေအးေပါ့ ငါ့ညီရ၊ က်ဳပ္ေတာင္မွ အေမတို႔က အဘြားလက္ထဲအပ္ခဲ့လို႔ က်န္ေနခဲ့တာ၊ ႐ြာကလူေတြသြားၾကည့္ၾကေတာ့ ထန္းဖိုကုန္းမွာ လူေသအပိုင္းအစေတြ ျပန႔္က်ဲေနတယ္ဆိုတာပဲ၊ သတ္႐ုံတင္မဟုတ္ဘဲ တစ္ပိုင္းတစ္စစီလုပ္ခဲ့တာတဲ့ကြာ၊ ငါ့အေမ . . . ငါ့အေမကိုလည္း”
ကိုလွေသာင္က ေျပာရင္းအသံတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ သူ႔မ်က္လုံးေထာင့္မွာလည္း မ်က္ရည္စေတြစို႔တက္လာတယ္ဗ်၊ ဒါကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ပြတ္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ငါ့အေမကိုလည္း သတ္ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ထဲကကေလးကိုလည္း အစိမ္းသက္သက္ခြဲထုတ္ယူသြားသတဲ့ကြာ”
“ဟာဗ်ာ၊ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ ဒီလူက ေတာ္ေတာ္ယုတ္မာတဲ့လူပဲဗ်၊ ကေလးသေႏၶသားေလာင္းကို သူကဘာလုပ္ဖို႔ယူရတာလဲဗ်ာ”
ဦးဘသာက ေခ်ာင္းဟန႔္လိုက္ၿပီး
“မေကာင္းတဲ့ေဆးေတြဝါးေတြ ေဖာ္စပ္ဖို႔ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ”
ကိုလွေသာင္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္နဲ႔တူပါတယ္ဗ်ာ၊ စကားေတာင္ဆက္မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ႏြားေတြကိုသာ ႀကိမ္တို႔ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ဆက္ေမာင္းသြားေတာ့တာပဲ။
(၂)
နိဗၺာန္႐ြာ မေရာက္ခင္လမ္းက သာယာတယ္ေျပာရမယ္ဗ်၊ ေတာတန္းကေလးေတြ၊ ေတာင္ကုန္းကေလးေတြကို ျဖတ္သန္းသြားရတယ္၊ ႐ြာဆက္က်ဲၿပီး လူေနလည္းပါးတာကိုးဗ်၊ လူမရွိတဲ့တဲအိမ္ကေလးေတြေတာ့ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တစ္လုံးစႏွစ္လုံးစ ေတြ႕ရသားဗ်၊ အရင္က ဆိုင္ေတြဘာေတြဖြင့္ခဲ့တဲ့ပုံျဖစ္မယ္။
“ဗ်ိဳ႕ ကိုလွေသာင္၊ ဒီအိမ္ကေလးေတြက လူမရွိပါလားဗ်”
“ေအးေလ၊ ဟိုတစ္ေလာက ဓါးျပတစ္ေယာက္ပူလို႔ လူေတြမေနရဲေတာ့တာကြ”
“ဟာ၊ ဓါးျပတဲ့လား”
“သူလည္း တစ္ကိုယ္ေတာ္သမားပါပဲကြာ၊ ဒီနားက သြားလာေနတဲ့သူေတြကို လုယက္ေနတယ္လို႔ဆိုတာပဲ”
“ဟာဗ်ာ၊ မေတာ္က်ဳပ္တို႔နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဒုကၡပဲ”
“ငါ့ညီကလည္းကြာ ေယာက္်ားတန္မဲ့ ေၾကာက္တတ္ရန္ေကာ၊ ေဟာဒီမွာေတြ႕လား ဓါး”
ကိုလွေသာင္က သူလွည္းေမာင္းရင္းထိုင္ေနတဲ့ေဘးနားက ၾကမ္းၾကားထဲမွာညႇပ္ၿပီးခ်ထားတဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးတစ္လက္ကိုလက္နဲ႔ပုတ္ျပတယ္ဗ်၊
“ဒီေကာင္လာလို႔ကေတာ့ သူကံံဆိုးတယ္လို႔သာမွတ္လိုက္ေတာ့ ငါ့ညီေရ၊ က်ဳပ္က သိုင္းေျပာင္းျပန္၊ ဗန္တို၊ ဗန္ရွည္ပါ တတ္ထားၿပီးသား၊ ဒီေကာင္လာပါေစအုံး၊ လာလို႔ကေတာ့ လွေသာင္ဓါးခ်က္မိမယ္”
ကိုလွေသာင္ကလည္း မေခဘူးဗ်၊ အင္းေလ၊ တစ္မိသားစုလးသူမ်ားသတ္လို႔ေသတာဆိုေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္နာမလဲဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဗ်ဂၣႀကီးနဲ႔ႀကံဳံလာရင္ ေဆာ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ သိုင္းေတြဘာေတြ သင္ထားတာျဖစ္မွာေပါ့၊ လွည္းေမာင္းရင္း မၾကာခင္လမ္းေကြ႕ကေလးတစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္ဗ်၊ လမ္းေကြ႕တစ္ဖက္မွာေတာ့ လူႏွစ္ရပ္နီးပါးေလာက္ျမင့္တဲ့ ကမ္းပါးကေလးတစ္ခုရွိတယ္၊ တစ္ဖက္ျခမ္းကေတာ့ ေတာတန္းကေလးတစ္ခုေပါ့ဗ်ာ၊ ကမ္းပါးအနားကိုေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ႏြားေတြက ရႉးရႉးရွဲရွဲျဖစ္ကုန္တယ္။
“ဟဲ့၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ၊ တယ္”
ႏြားေတြက ေပကပ္ကပ္နဲ႔ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်၊ လွည္းကိုေတာင္ ျပန္လွည့္ေျပးခ်င္တာ၊ ကိုလွေသာင္ကလည္း စိတ္ဆတ္ေတာ့ ႏြားေတြကို ႀကိမ္နဲ႔ေဆာ္တာပဲဗ်ိဳ႕၊ မခိုမကပ္တဲ့ႏြားေတြ အခုေတာ့ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူးဗ်။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကမ္းပါးကေလးအေပၚကေန လူတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ဗ်၊ အဲဒီလူက “က်ား” ခနဲေအာ္ၿပီးေတာ့ ကမ္းပါးေပၚကေနခုန္ခ်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျမေပၚကိုမက်ဘဲ ႏြားထမ္းပိုးေပၚကို က်တယ္ဗ်၊ ဒီလူက ႏြားထမ္းပိုးတံေပၚမွာ အသာကေလးမတ္တပ္ရပ္ေနတာ။ ေပါ့ပါးလိုက္တာဗ်ာ၊ ဒီေလာက္တုတ္ေခ်ာင္းေသးေသးကေလးေပၚမွာ မျပဳတ္က်ေအာင္ရပ္ႏိုင္တယ္ဗ်ိဳ႕၊
ကိုလွေသာင္လည္း ဒီလူကိုျမင္တာနဲ႔ သူ႔ေဘးနားၾကမ္းၾကားထဲက ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
“မင္းနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီကြ”
“ဟား၊ ဟား ခင္ဗ်ားလို ငသိမ္ငဖ်င္းက က်ဳပ္ကိုႏိုင္မတဲ့လား”
ကိုလွေသာင္က ဓါးကိုဝင့္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ေဟ့ေကာင္၊ အပိုမေျပာနဲ႔၊ မင္းေသခ်င္ရင္ အေရွ႕ကိုထပ္တိုးလာခဲ့လိုက္”
ဒီလူက အသားေတာ့ခပ္လတ္လတ္ဗ်၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔၊ အသက္က သုံးဆယ့္ငါးေလာက္ရွိၿပီထင္တာပဲ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ဗ်၊ ရွမ္းအက်ႌကို ၾကယ္သီးမတပ္ဘဲ ရင္ဘတ္ကိုဟၿပီးဝတ္ထားတယ္၊ ေအာက္ကလည္း ရွမ္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္နဲ႔ဗ်၊ လက္နက္ေတြဘာေတြလည္း မပါဘူးရယ္။ ဒီလူက ကိုလွေသာင္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္တယ္ဗ်။
“ဟား၊ ဟား မင္းကမ်ား လွည္းေပၚကေနစိန္ေခၚေနေသးတယ္၊ မင္းသာ နာခ်င္ရင္လာခဲ့စမ္းကြာ”
ကိုလွေသာင္လည္း လွည္းေပၚကေနၿပီးေတာ့ ႏြားဖင္ေပၚကိုခုန္တက္လိုက္တာဗ်ာ၊ ခုန္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီလူကို ဓါးနဲ႔႐ြမ္းခနဲလွမ္းခုတ္တာဗ်၊ လူကပုပုေသးေသးေလးဆိုေပမယ့္ သိပ္ျမန္တဲ့လူဗ်။ ဟိုလူကလည္း ဓါးခ်က္ကိုအသာကေလး တိမ္းေရွာင္လိုက္တာဗ်ာ၊ ကိုလွေသာင္လည္း ႏြားေက်ာေပၚကိုခုန္တက္လိုက္ၿပီး ဓါးနဲ႔သုံးေလးခ်က္ ဆင့္ခုတ္ပါေရာ၊ ဒီတစ္ခါလည္း ဟိုလူက ကိုလွေသာင္ဓါးကို ေရွာင္ျပန္တယ္ဗ်ာ၊ ဒီလူက ေတာ္ေတာ္ေပ့ါတဲ့လူဗ်၊ ကိုလွေသာင္ဓါးခ်က္ဆိုတာကလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ေတာင္မွ သူ႔ေလာက္ျမန္ေအာင္မခုတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ ဒီလူက လွည္းထမ္းပိုးေပၚကေနခုန္ခ်သြားၿပီးေတာ့ ေျမေပၚကိုဆင္းသြားတာပဲ၊ ကိုလွေသာင္လည္း အေျပးခုန္ဆင္းၿပီးေတာ့ လွည္းလမ္းေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ခုတ္ၾကထိုးၾကေရာဗ်ာ၊ ငညိဳဆိုေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ရွာတာဗ်၊ ခ်ိဳတူးကိုဖက္လို႔ရယ္၊ ဟိုေကာင္ခ်ိဳတူးလည္း လန႔္ေနတဲ့ပုံပဲ၊ က်ဳပ္လည္း လွည္းေပၚကေနထေျပးခ်င္ေနၿပီေလဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ ကိုလွေသာင္ေသသြားရင္ ဒီလူက က်ဳပ္တို႔ဘက္လွည့္လာမယ္မဟုတ္လား။ ဦးဘသာကေတာ့ ကြမ္းတၿမဳံ႕ၿမဳံ႕နဲ႔ ပြဲၾကည့္သလိုမ်ိဳး ေအးေအးလူလူကိုထိုင္ၾကည့္ေနတာဗ်။ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာ ေပါင္ကိုပုတ္လိုက္ၿပီး
“ဦးဘသာ တစ္ခုခုလုပ္အုံးေလဗ်ာ”
“ေအးပါကြ၊ ေစာင့္ၾကည့္ေနစမ္းပါအုံး”
ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လွည္းလမ္းေပၚမွာ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေဆာ္ေနၾကပါေရာဗ်ာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း လက္ရည္ညီတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ဗ်၊ ကိုလွေသာင္သိုင္းပညာလည္း မေခဘူးဗ်ိဳ႕၊ ဟိုလူက ဒူးေတြတံေတာင္ေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းတိုက္ေနတာကို အသာကေလးေရွာင္ေနတာပဲဗ်၊ တစ္ခ်ီေတာ့ ကိုလွေသာင္က အကြက္ရသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီလူရဲ႕ ဗိုက္သားကို ဓါးနဲ႔ထိုးထည့္လိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုလွေသာင္ရဲ႕ဓါးဦးခြၽန္က ဒီလူရဲ႕ဗိုက္သားကို မေဖာက္ဘူးဗ်ာ၊ ကိုလွေသာင္ေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္လန႔္သြားတဲ့ပုံပဲဗ်၊ ဟိုလူက ကိုလွေသာင္ရဲ႕ဓါးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ဖမ္းၿပီးေတာ့ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ ဓါးကို႐ိုက္ခ်ိဳးထည့္လိုက္တာဗ်ာ၊ မသိရင္ သစ္ေခ်ာင္း၊ ဝါးေခ်ာင္း ခ်ိဳးတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တိန္ ခနဲအသံထြက္လာၿပီးေတာ့ ကိုလွေသာင္ရဲ႕ဓါးက ထက္ပိုင္းက်ိဳးက်သြားတာပဲ။
အံ့ၾသေနတဲ့ကိုလွေသာင္ကို ဒီလူက ေျခဖ်ားနဲ႔ပတ္ကန္ထည့္လိုက္တာ ကိုလွေသာင္လက္ေမာင္းအိုးကို ကန္မိၿပီးေတာ့ ကိုလွေသာင္ဆို လြင့္ထြက္သြားတာပဲဗ်ာ၊ ေျခငါးလွမ္းေလာက္အကြာကို ဖုတ္ခနဲျပဳတ္က်တာဗ်ာ၊ ကန္ခ်က္က အားပါလိုက္တာဗ်ာ၊ ကိုလွေသာင္လည္း ျပန္ထတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကန္ခ်က္ထိသြားတဲ့ သူ႔လက္က တြဲေလာင္းႀကီးက်ေနလို႔ဗ်။
“အား၊ ကြၽတ္၊ ကြၽတ္ က်ိဳးၿပီထင္ပါတယ္ကြာ၊ အား၊ ဟား”
ကိုလွေသာင္က ညည္းေနေသးတယ္၊ ဒီလူက ၿပဳံးရယ္ၿပီးေတာ့
“ခင္ဗ်ားက အရင္ထၾကမ္းတာကိုးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔သာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၿပီး ပါတာထုတ္ေပးရင္ က်ဳပ္က ဘာမွလုပ္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘူး၊ ကဲ အပိုမေျပာေတာ့ဘူး၊၊ က်ဳပ္နဲ႔သာ လိုက္ခဲ့ၾကေပေတာ့”
က်ဳပ္လည္း ေတာ္ေတာ္လန႔္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ထၿပီးေတာ့
“ေဟ့လူ၊ ဓါးျပတိုက္တယ္ဆိုလည္း ပါတာေတာင္းေလဗ်ာ၊ ဘာလို႔ခင္ဗ်ားနဲ႔လိုက္ခဲ့ရမွာတုန္းဗ်”
“ေနပါအုံး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဓါးျပတိုက္တယ္လို႔ေရာ ဘယ္သူကေျပာေသးလို႔လည္း”
“ဒါဆိုလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ဟိုေပၚကေနခုန္ခ်လာတာလဲဗ်”
“ေအး၊ ဟိုေရွ႕မွာ ထန္းဖိုကုန္းဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ပိုင္တဲ့ထန္းေတာရွိတယ္၊ တစ္ခြက္တစ္ဖလားဝင္ေသာက္သြားၾက”
“ေစာေစာစီးစီး ထန္းရည္ေသာက္စရာလား၊ က်ဳပ္တို႔ကို ကေဇာ္သမားေတြမွတ္ေနသလား”
“မေသာက္ရင္လည္းရတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို က်ဳပ္အေၾကာင္းသိသြားရေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္တာေပါ့”
သူေျပာေတာ့မွ က်ဳပ္လည္းဇက္ပုသြားေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့မွ ဦးဘသာက
“ကဲ လွေသာင္ေရ၊ လွည္းေပၚျပန္တက္ေတာ့၊ တို႔ကိုဖိတ္ေခၚေနတဲ့လူရွိၿပီဆိုေတာ့လည္း လိုက္သြားတာေပ့ါကြာ”
ဦးဘသာေျပာေတာ့ အဲဒီလူကၿပဳံးတယ္ဗ်။
“အဘႀကီးကမွ သေဘာေပါက္လြယ္ေသးတယ္ဗ်ာ”
ကိုလွေသာင္လည္း အဲဒီလူကိုမႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိေတာ့ လွည္းေပၚျပန္တက္ၿပီး လွည္းကိုႏွင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီလူက ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ေက်ာေပၚကို လႊားခနဲခုန္တက္ၿပီးေတာ့ ေက်ာေပၚမွာတင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း လိုက္လာခဲ့တယ္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ေတာတန္းကေလးကိုေက်ာ္ေတာ့ လမ္းကေလးတစ္ခုထဲကို ခြဲသြားလိုက္ၾကတယ္၊ ေဘးနားမွာ ကြင္းေတြခ်ည္းပါပဲဗ်ာ၊ ကြင္းေတြရဲ႕ဟိုးအလယ္မွာေတာ့ ထန္းေတာႀကီးက အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႀကီးဗ်ာ။ ဦးဘသာႀကီး ပါတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကေတာ့ မေၾကာက္ေရးခ်၊ မေၾကာက္ဘူးဗ်ိဳ႕။
(၃)
“အဘေရ၊ ဧည့္သည္ေတြပါလာတယ္ဗ်”
ထန္းေတာေရာက္တာနဲ႔ ဒီလူက ေအာ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ႏြားေပၚကခုန္ဆင္းသြားတာပဲ၊ ႏြားလွည္းကို အရိပ္ေကာင္းတဲ့ထန္းပင္ေတြေအာက္ ျဖဳတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း ထန္းတဲထဲကို ဝင္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ထန္းတဲထဲမွာေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္လုံးခ်ထားၿပီးေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းတစ္ခုခင္းထားတယ္ဗ်၊ အဲဒီမွာ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္၊ ဟိုလူက က်ဳပ္တို႔ကိုအဲဒီစားပြဲမွာပဲထိုင္ခိုင္းတယ္။
“သားေရ၊ ဒီတစ္ခါ ဧည့္သည္ေတြကမ်ားလွခ်ည္လားကြ၊ ငါးေယာက္ႀကီးမ်ားေတာင္ပါလား”
ဟိုလူက ထန္းေရျမဴအိုးေတြယူလာရင္းနဲ႔
“လူမ်ားေတာ့ မ်ားမ်ားေရာင္းရတာေပါ့အဘရာ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း စားပြဲခုံေပၚကို ထန္းရည္ျမဴအိုးေတြခ်ေပးတယ္ဗ်၊ အိုးငါးလုံးတိတိရွိတယ္၊ ထန္းရည္ကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အေရာင္က ၾကည္ၿပီး ျပာလဲ့ေနတာဆိုေတာ့ တကယ္မူးမယ့္ထန္းရည္ဗ်၊ အဘိုးႀကီးက က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
“လူေလးတို႔ ထန္းေရေသာက္တယ္မဟုတ္လား”
“ေသာက္၊ ေသာက္ပါတယ္”
ကိုလွေသာင္ကလည္း အဘိုးႀကီးကို မၾကည္ဘူးဗ်၊ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကလည္း တြဲက်ၿပီးေတာ့ ဖူးေယာင္ေနပါေရာဗ်ာ၊ ဦးဘသာကေတာ့ အဘိုးႀကီးေဘးနားမွာထိုင္ၿပီး
“က်ဳပ္ကေတာ့ ထန္းရည္မေသာက္တတ္ဘူးဗ်ာ”
“ဟာ၊ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ၊ ေမ့လို႔ဗ်ိဳ႕၊ ကဲ သားေရ၊ ဒီက ဦးသာဒင္ႀကီးအတြက္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးခ်ေပးစမ္းကြာ၊ ထန္းလ်က္ခဲလည္းခ်၊ လက္ဖက္ေလးဘာေလးလည္း လုပ္အံုံးေနာ္”
အဘိုးႀကီးေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီလူက စားပြဲေပၚကို ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔ ေရေႏြးခြက္ခ်ေပးတယ္၊ ထန္းေခါက္ေတာင္းနဲ႔ထည့္ထားတဲ ထန္းလ်က္ခဲကေလးေတြလည္းခ်ေပးတယ္ဗ်၊ စဥ့္သုတ္ထားတဲ့ ပန္းကန္ထဲမွာေတာ့ ဆီမစို႔မပို႔နဲ႔ လက္ဖက္တစ္ျခမ္းထည့္ထားၿပီး တစ္ျခမ္းကိုေတာ့ ပဲျခမ္းေၾကာ္ေတြထည့္ထားတာေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔အေရွ႕ကိုလည္း ပဲႀကီးေလွာ္ေတြခ်ေပးေသးတယ္။
“ကဲ၊ ေသာက္ၾက၊ စားၾကေလကြာ၊ တို႔ထန္းေတာမွာေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိဘူးေဟ့၊ ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္ႀကိဳက္ေသာက္ၿပီးေတာ့မွ ညေနက်ရင္ ႐ြာထဲဝင္ၾကေပါ့”
က်ဳပ္တို႔လည္း တစ္ေယာက္မွမေသာက္ဘဲ ၿငိမ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ၊ ငညိဳက ကေလးဆိုေတာ့ ထန္းရည္မေသာက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပဲႀကီးေလွာ္ေတြကို လက္တစ္ဆုပ္ႏႈိက္ၿပီးေတာ့ စားေနပါေရာလား၊ အဘိုးႀကီးက က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ေသာက္ေလကြ၊ ေဟ့ေကာင္ေတြရ”
သူ႔အသံႀကီးက ဟိန္းဟန္းႀကီးနဲ႔ တမ်ိဳးႀကီးပဲဗ်ာ၊ အာဏာသံပါတယ္ေျပာရမလားပဲ၊ သူေျပာလိုက္ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ခ်ိဳတူးလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ ထန္းမႈတ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထန္းရည္တစ္ခြက္ခပ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေလာင္းထည့္လိုက္တာေပါ့။
“ခြီး၊ အား၊ ခါးလိုက္တာ”
အဘိုးႀကိးက က်ဳပ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီးရယ္တယ္ဗ်။
“ေကာင္းတယ္၊ ေယာက္်ားမွန္ရင္ ထန္းရည္ေသာက္ရတယ္ကြ ငါ့ေကာင္ေတြရ”
ဒီေတာ့ ဦးဘသာက
“က်ဳပ္က ထန္းရည္မေသာက္ေတာ့ ေယာက္်ားမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ မေျပာဝံ့ပါဘူး၊ သာဒင္ႀကီးရဲ႕”
က်ဳပ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ မူးလာတယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူႀကီးက ဦးဘသာကို သာဒင္နဲ႔ေခၚေနတယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက သိေနတာမ်ားလားမသိဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ မရေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕။
“ေနပါအုံး အဘႀကီးရဲ႕၊ အဘႀကီးနဲ႔ ေဟာဒီက ဦးဘသာနဲ႔က အရင္ကတည္းက အသိမိတ္ေဆြေတြလား”
အဘိုးႀကီးက ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့
“အသိဆိုတာေတာ့ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြဆိုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔က ရန္သူေတြကြ”
က်ဳပ္လည္း ေသာက္လက္စထန္းမႈတ္ကိုေတာင္ လႊတ္ခ်မိသြားတယ္။
“ဗ်ာ၊ ရန္သူေတြတဲ့လား”
“အခုမင္းတို႔ကို ဒီကိုေခၚလိုက္ရတယ္ဆိုတာလည္း လြန္ခဲ့တဲ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ေလာက္က တင္ေနတဲ့ရန္ေႂကြးကို ရွင္းမလို႔ပဲေဟ့”
အဘိ္ုးႀကီးက ေျပာရင္းေဒါသသံေပါက္လာတယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ ဦးဘသာကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္တယ္၊ ဦးဘသာကေတာ့ ေအးေအးလူလူပဲ၊ လက္ဖက္တစ္ဇြန္းခပ္ၿပီးေတာ့ ၿမဳံ႕ေတာင္ေနလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဦးဘသာကိုၾကည့္ရင္း
“ဦးဘသာ၊ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ တစ္ခုမွနားမလည္ေတာ့ဘူး”
ဦးဘသာက လက္ဖက္ကိုဝါးေနရင္း
“မင္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခုထိုင္ေနတဲ့အဘိုးႀကီးက တျခားသူမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းက နိဗၺာန္တိုက္နယ္တစ္ေၾကာမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ဓါးျပဗိုလ္ ဗ်ဂၣႀကီးေပါ့ကြာ”
“ဗ်ာ”
က်ဳပ္ျဖင့္ ဗ်ာလို႔ပဲ ေတြေတြႀကီးထူးလိုက္မိတယ္ဗ်၊ ခုနကပဲ သူ႔အေၾကာင္းေျပာလာခဲ့ေသးတာမဟုတ္လား၊ ဗ်ဂၣႀကီးဆိုတာ ၾကားလိုက္ရလို႔ ကိုလွေသာင္က ရႉးရႉးရွဲရွဲျဖစ္သြားၿပီး ထဖို႔လုပ္ပါေရာဗ်ာ၊ ဦးဘသာက ကိုလွေသာင္ကိုၾကည့္ရင္း
“လွေသာင္ ထိုင္ေနလိုက္စမ္း၊ မင္းစိတ္ကိုေလွ်ာ့ထားလိုက္”
ကိုလွေသာင္က ထခ်င္ေပမယ့္ ထမရဘူးဗ်၊ သူထဖို႔လုပ္ေပမယ့္ ဖင္ကမႂကြဘူးျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္လည္း ထန္းရည္မူးတာေတာင္ေျပသြားတယ္ဗ်ာ။
“ဒါဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သုံးဆယ္က ရန္ေႂကြးဆိုတာကေရာ”
အဘိုးႀကီးက လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လိုက္ရင္း
“အဲဒီတုန္းက သာဒင္ဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္က ငါ့ကိုအႏိုင္ယူသြားခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို အခုလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားေအာင္လုပ္ခဲ့တာပဲ”
အဘိုးႀကီးက ေျပာၿပီးေတာ့ ပုဆိုးကိုလွန္ျပတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ထမင္းစားပြဲေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ေျခေထာက္ေတြက ကေလးေျခေထာက္ကေလးေတြလိုမ်ိဳး ပိန္ပိန္ေသးေသးကေလးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဦးဘသာက ေရေႏြးကိုတဖူးဖူးမႈတ္ေနရင္း
“မင္းက မင္းခံရတာပဲမွတ္ထားတာကိုးကြ၊ ငါ့ကိုအရင္စိတ္ေခၚခဲ့တဲ့သူက မင္းပဲမဟုတ္ဘူးလား၊ မင္းပဲ ငါ့ကိုအေသသတ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ႀကိမ္းဝါးခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား ဗ်ဂၣႀကီး၊ ငါက မင္းကိုႏိုင္ခဲ့တာေတာင္မွာ မင္းေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္း မင္းကိုမသတ္ခဲ့ဘူးေနာ္ကြ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ခံုံကိုလက္သီးဆုပ္နဲ႔ထုရင္း
“ေအး၊ အဲဒီတုန္းက ငါ့ကိုမသတ္ခဲ့ပဲ၊ အခုလိုဒုကၡိတျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့လို႔ မင္းကိုငါမေက်နပ္တာပဲ သာဒင္၊ မင္းအဲဒီကတည္းက ငါ့ကိုသတ္ခဲ့ရမွာကြ”
ဦးဘသာက ေခါင္းခါရင္း
“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားလို လူသတ္သမားမွ မဟုတ္တာဗ်၊ ကဲပါ၊ အခု က်ဳပ္တို႔ဆုံၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာသာေျပာ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ႀကိဳက္တယ္၊ ငါကလည္း အဲဒီလိုျပတ္ျပတ္သားသားမွႀကိဳက္တာ၊ ဟုတ္ၿပီသာဒင္၊ ငါမင္းကိုစိန္ေခၚတယ္၊ မင္းနဲ႔ငါ ထပ္ၿပိဳင္မယ္”
ဦးဘသာက ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေသာက္ရင္း ၿပီတီတီမ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရယ္တယ္ဗ်၊
“ဟား၊ ဟား ၿပိဳင္မယ္တဲ့လားကြာ၊ ငါကေတာ့ ဒုကၡိတနဲ႔ မၿပိဳင္ခ်င္ပါဘူး၊ ေတာ္ၾကာ မစြမ္းမသန္ကို အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ေနပါအုံးမယ္ကြာ”
ဦးဘသာက ေတာ္ေတာ္အျမင္ကပ္စရာေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေပးလုပ္ထားတာဗ်၊ ဗ်ဂၣႀကီးက ေဒါသထြက္ၿပီးေတာ့ ရႉးရႉရွဲရွဲျဖစ္လာတယ္၊ ဒါနဲ႔ ဦးဘသာေရေႏြးေသာက္ၿပီးေတာ့ ခ်လိုက္တဲ့ေရခြက္ကို လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ခြမ္းခနဲေနေအာင္ ညႇစ္ခြဲလိုက္တယ္ဗ်ာ၊ အရင္ေခတ္က ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ဆိုတာက ေျမသားကို မီးနာနာဖုတ္ၿပီးေတာ့ စဥ့္ေရသုတ္ထားတာဗ်၊ လက္နဲ႔ညႇစ္ၿပီးခြဲဖို႔မေျပာနဲ႔ စားပြဲေပၚကေန ေျမေပၚျပဳတ္က်တာေတာင္မွ မကြဲဘူး၊ ေျမေပၚကို တမင္ပစ္ေပါက္ခ်တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ စဥ့္ေရကြာတာတို႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့တာတို႔ေလာက္ပဲျဖစ္တာ၊ အခုလိုခြဲဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွမလြယ္တာဗ်ာ၊ ဒါကိုၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ ဗ်ဂၣႀကီးက အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
“ငါေျပာတာ ဆံုံးေအာင္နားေထာင္အုံး သာဒင္၊ မင္းလည္းအိုၿပီ၊ ငါလည္းမစြမ္းေတာ့ဘူး၊ ငါၿပိဳင္မယ္ဆိုတာက ငါတို႔ခ်င္းၿပိဳင္မွာကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ င့ါရဲ႕သား ဗ်ဂၣေလးနဲ႔ မင္းရဲ႕တပည့္္တစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပိဳင္မယ္လို႔ေျပာတာ”
“ဒါမ်ား ေစာေစာကေျပာေရာေပါ့ကြာ၊ ဒီလိုၿပိဳင္ခ်င္တာကိုေတာ့ က်ဳပ္လက္ခံံပါတယ္၊ ေျပာစမ္း၊ ဘယ္အခ်ိန္ၿပိဳင္မွာလဲ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔
“သာဒင္ေရ၊ ငါ့သား ဗ်ဂၣေလးဆိုတာလည္း ႏွယ္ႏွယ္ရရမဟုတ္ဘူးေနာ္ကြ၊ ဒီေတာ့ မင္းရဲ႕တပည့္ေတြထဲက အေတာ္ဆုံးဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေ႐ြးစမ္းကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာပဲ တစ္ရက္ထပ္ခ်ိန္းၾကတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ၿပိဳင္တဲ့ေန႔မွာ မင္းကလံုံး၀ ဝင္မပါရဘူး၊ မင္းနဲ႔ငါ ဒီမွာထိုင္ေနရင္း တပည့္ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တာကို ၾကည့္ေနရမယ္”
ဦးဘသာက ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲညိတ္တယ္။
“ေကာင္းတာေပါ့၊ မင္းသာ ၿပိဳင္ခ်င္တဲ့ေန႔တစ္ရက္ေ႐ြးေပါ့ ဗ်ဂၣႀကီးရာ၊ ငါကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ၊ ေန႔မေ႐ြးဘူး၊ အခ်ိန္မေ႐ြးဘူး၊ ငါ့ဘက္က အၿမဲအဆင္သင့္ပဲ”
“ဟား၊ ဟား အေျပာမႀကီးနဲ႔သာဒင္ေရ၊ ဗ်ဂၣေလးဆိုတာ ငါ့ကိုလဲ က်ားေဆးေအာင္ထားတာ၊ ဗ်ဂၣအင္းကို ခုနစ္ႏွစ္တိတိၿမိဳထားတာကြ၊ သားေရ ထြက္လာခဲ့စမ္းပါအုံးကြာ”
ဗ်ဂၣႀကီးေခၚလိုက္ေတာ့ ဗ်ဂၣေလးကထြက္လာတယ္ဗ်၊
“သားရဲ႕အစြမ္းကို သူတို႔ျမင္ဖူးသြားေအာင္ နည္းနည္းေလာက္ျပလိုက္စမ္းပါကြာ”
ဗ်ဂၣေလးက ေခါင္းညိတ္ၿပီးေတာ့ သူဝတ္ထားတဲ့အက်ၤွီကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္ဗ်၊ ဒီေတာ့မွ ဗ်ဂၣေလးတစ္ကိုယ္လုံးမွာ စာေတြေပါက္ထားတာဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးက တစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုျပတယ္။
“ေဟာဒီမွာ လည္ကုပ္မွာဘုရား၊ ေက်ာမွာ က်ားဗ်၊ က်ား”
ၿပီးေတာ့ သူ႔လည္ကုပ္ကိုသူ ပုတ္ျပတယ္ဗ်ာ၊ လည္ကုပ္မွာ ျပႆဒ္တစ္ေဆာင္ပုံစံနဲ႔ အထဲမွာ ဘုရားဆင္းတုလိုလို ပုံတစ္ပုံထိုးထားတယ္၊ ေဆးေတြကို ဒီအတိုင္းထိုးထားတာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အကၡရာစာလံုံးေတြနဲ႔ ဘုရားပံုံေဖာ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲထားတာ၊ အဲဒီဘုရားပုံရဲ႕ေအာက္ဘက္နား လက္ျပင္အေက်ာ္ ေက်ာကုန္းမွာေတာ့ က်ား႐ုပ္ႀကီးႏွစ္႐ုပ္ဗ်၊ က်ား႐ုပ္တစ္႐ုပ္က တက္ေနတဲ့က်ား၊ တစ္႐ုပ္ကေတာ့ ဆင္းေနတဲ့က်ားေပါ့ဗ်ာ၊ က်ားႀကီးေတြကို ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားတာ လက္ရာေျမာက္ခ်က္ဗ်ာ၊ တကယ့္က်ားႀကီးေတြအတိုင္းပဲ။ ဦးဘသာက ေအးေအးလူလူပါပဲ။
“ေအာင္မယ္၊ မင္းလည္း အရင္တုန္းက လည္ကုပ္မွာဘုရား၊ ေက်ာမွာက်ားဆိုၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုရႈံံးခဲ့ေသးတာပဲမဟုတ္လား ဗ်ဂၣႀကီး”
ဗ်ဂၣႀကီးက ရယ္တယ္ဗ်။
“ဟား၊ ဟား မင္းကိုတစ္ခါရံႈံးခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ခါေတာ့မရႈံးပါဘူးကြ၊ သားေရ မင္းရင္ဘတ္ကိုျပလိုက္စမ္းေဟ့”
ဗ်ဂၣေလးက တစ္ဖက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္ဗ်။ ဗ်ဂၣေလး ရင္ဘတ္အလယ္တည့္တည့္မွာ က်ားေခါင္းပံံုံႀကီး ေဆးမင္ေၾကာင္ထိုးထားတာဗ်ာ၊ က်ားေခါင္းႀကီးကလည္း အသက္ဝင္လိုက္တာမွ တကယ္ဟိန္းေဟာက္ေနတဲအတိုင္းပဲဗ်ိဳ႕။
“ငါမင္းကိုရးၿပီးေတာ့ ယိုးဒယားဘက္တက္ၿပီး က်ားေဆးေမွာ္သြင္းထားခဲ့တာကြ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဗ်ဂၣေလးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မရႈံးေတာ့ဘူးေဟ့”
ဦးဘသာက ေရေႏြးေသာက္ခ်င္ပုံရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရေႏြးခြက္မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ သူ႔ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ခရားအိုးႀကီးကိုပဲ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေမာေသာက္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ၊ ခရားအိုးႀကီးက ခုနကမွ မီးဖိုေပၚကခ်လာတာဆိုေတာ့ ပူက်က္ေနတာပဲဗ်ာ၊ ခရားႏႈတ္သီးကဆိုရင္ ေရေႏြးေငြ႕ေတြထြက္ေနေသးတာ၊ ဦးဘသာက ျမင္သာေအာင္လို႔ ကရားကိုေျမႇာက္ၿပီးေသာက္ျပေတာ့ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေရေႏြးပူေတြက ပါးစပ္ထဲကို တေဝါေဝါနဲ႔ဗ်ာ၊ သူ႔ပါးစပ္ကျပန္စင္တဲ့ ေရေႏြးစက္ေတာင္မွ က်ဳပ္လက္ကိုလာစင္ေတာ့ ပူလိုက္တာေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။
ဗ်ဂၣေလးက ဦးဘသာေရေႏြးေသာက္ျပတာကို မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္ဗ်၊ ဦးဘသာက ေရေႏြးေတြေသာက္ၿပီးသြားေတာ့
“ေအး၊ အခုမွပဲေရငတ္ေျပေတာ့တယ္၊ ဒီမွာ ဗ်ဂၣႀကီး မင္းရဲ႕ ဗ်ဂၣေလးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ငါ့တပည့္ေတြမေျပာပါနဲ႔ ဟိုက ငါ့တူငါ့သား အ႐ူးအေပါေကာင္ေလးေတာင္မွ အသာကေလးႏိုင္တယ္ကြ”
ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပေတာ့တာ၊ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္အေနာက္မွာမ်ား တျခားသူရွိေသးလားဆိုၿပီး လွည့္ေတာင္ၾကည့္မိေသးတယ္၊ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့မွ က်ဳပ္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးမွန္းသိသြားတာဗ်ိဳ႕။
“ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ . . . က်ဳပ္နဲ႔ၿပိဳင္ရမွာလား”
“ေအးေလကြာ၊ အလတ္ေကာင္၊ မင္းသူ႔ေလာက္ေတာ့ ႏိုင္တယ္မဟုတ္လား”
ဦးဘသာက ေျပာရင္းမ်က္စိတစ္ဖက္ကိုအသာမွိတ္ျပတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ေခါင္းကိုသာ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ညိတ္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲကေတာ့ ေၾကာက္ေနမိသား၊ ဟိုဘက္က လူကလည္း အခ်ဥ္မွ မဟုတ္တာဗ်ာ၊ က်ားေဆး၊ က်ားေမွာ္ေအာင္ထားတဲ့ ဗ်ဂၣေလးကိုးဗ်၊ က်ဳပ္က ဘာေဆး၊ ဘာေမွာ္မွ မရွိတာ၊ ဒီလိုလူနဲ႔ ေဆာ္ရမယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္လန႔္တာ ဆန္းသလားဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္လည္း ဟန္ကိုယ့္္ဖို႔ဆိုတာရွိေသးတာပ၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္းေၾကာက္ေပမယ့္ အသံတုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ။
“ေအာင္ . . . မယ္၊ ဒီ . . ဒီေကာင့္ေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဗ်ာ”
က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဗ်ဂၣေလးက စိတ္တိုသြားတယ္ဗ်၊ ဒါနဲ႔ ဗ်ဂၣႀကီးက ဦးဘသာဘက္ကိုလွည့္ၿပီး
“ေကာင္းၿပီသာဒင္၊ အခုပဲ ဒီပြဲကိုႏႊဲၾကတာေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုႀကိဳေျပာထားရအံုံးမယ္၊ မင္းလည္းဒီပြဲမွာဝင္မပါနဲ႔ ငါလည္းဝင္မပါဘူး၊ တို႔တပည့္သားခ်င္း ဘယ္သူပိုစြမ္းသလဲဆိုတာၾကည့္ၾကတာေပါ့ကြာ”
ဦးဘသာက ေအးေဆးပဲ။
“စိန္လိုက္ေလကြာ၊ ၾကာသလားလို႔”
ဗ်ဂၣႀကီးက လက္ကာျပၿပီး
“ေနအုံး၊ ေယာက္်ားမွန္ရင္ ထန္းရည္ႀကိဳက္ရတယ္ကြ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ေျပာလိုက္ရင္း ထန္းရည္ျမဴတစ္အိုးကို ဆြဲမယူၿပီးေတာ့ ဗ်ဂၣေလးဆီ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္တာပဲဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးက ျမဴအိုးကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔လွမ္းဖမ္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲကိုေလာင္းထည့္ေတာ့တာပဲ၊ ထန္းရည္တစ္ျမဴလံံုံးကို ဂလု၊ ဂလုနဲ႔ေသာက္သြားတာ ျမန္လိုက္တာဗ်ာ၊ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ထန္းရည္ျမဴအိုးကို သူ႔ေခါင္းနဲ႔တိုက္ၿပီး ခြဲထည့္လိုက္ေတာ အိုးကတစ္စစီကြဲသြားပါေရာလား။ ဗ်ဂၣႀကီးက ဦးဘသာကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ကဲ၊ မင္းလူေတာင္ ငါ့ေလာက္ေသာက္ႏိုင္ရဲ႕လား”
ဦးဘသာလည္း ဘာမေျပာညာမေျပာ ထန္းရည္အိုးကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီးေတာ့
“ေဟ့အလတ္ေကာင္ ဖမ္းစမ္းကြာ”
က်ဳပ္ဆီကိုလွမ္းပစ္ေပးလိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ က်ဳပ္နဲ႔သူနဲ႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ နီးနီးေလးေပါ့၊ က်ဳပ္လည္းထန္းရည္အိုးကို အသာဖမ္းလိုက္တယ္။
“ကဲ အလတ္ေကာင္ေရ ေသာက္ျပလိုက္စမ္းကြာ”
ဒီအိုးႀကီးတစ္အိုးလုံးကို က်ဳပ္ဘယ္ေသာက္ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ၊ ေသာက္ႏိုင္တယ္ပဲထားပါေတာ့ ေသာက္ၿပီးရင္ ပစ္မူးလဲသြားမွာဗ်၊ က်ဳပ္က ထန္းရည္အိုးကိုၾကည္ၿပီးေတြေဝေနတာနဲ႔ ဦးဘသာက စိတ္မရွည္ေတာဘူး။
“အလတ္ေကာင္၊ ေသာက္စမ္းေလကြာ၊ မင္းကလည္း”
က်ဳပ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူးဗ်။
“ဟို၊ ဟိုေလ က်ဳပ္ကေသာက္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ထန္းရည္ဆိုတာ ကာေမသုဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလထဲမွာ ပါတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အမ်ားႀကီးေသာက္ရင္ သီလက်ိဳးသလိုျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔”
ဒီေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးက က်ဳပ္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီးရယ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။
“ေဟ့ေကာင္ရ၊ ေအာင္မယ္ေလး၊ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါလားကြာ၊ ထန္းရည္ေသာက္တာက သူရာေမဓရကြ၊ မင္းအလွည့္က်မွ ကာေမသုတဲ့ ဟား၊ ဟား”
က်ဳပ္လည္းေျပာမိေျပာရာေျပာလိုက္တာဆိုေတာ့ မွားသြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔မခံခ်င္တာနဲ႔ လက္ထဲက ထန္းရည္အိုးကို ေမာ့ေသာက္ခ်လိုက္ပါေရာဗ်ာ၊ ထန္းရည္ေတြဆိုတာ က်ဳပ္ဗိုက္ထဲကိုေရေလာင္းခ်သလို တေဝါေဝါနဲ႔ဝင္သြားတာဗ်၊ တစ္အိုးလုံးနီးပါးကို က်ဳပ္ဘယ္လိုေသာက္လိုက္မွန္းမသိဘူးဗ်ာ၊ ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ထန္းရည္အိုးကို မိုးေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္၊ ထန္းရည္အိုးက လူတစ္ရပ္စာေလာက္ ျမင့္တက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီအခ်ိန္ က်ဳပ္စိတ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲေတာ့မသိဘူးဗ်ိဳ႕၊ ထိုင္ေနရာကေန လႊားခနဲခုန္ထၿပီးေတာ့ အဲဒီထန္းရည္အိုးကို မိုးေပၚမွာပဲ ဒူးနဲ႔ခုန္ပ်ံတိုက္လိုက္ေတာ့ ထန္းရည္အိုးကြဲသြားပါေရာဗ်ာ၊ အိုးကြဲစေတြေတာင္မွ ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ခ်ိဳတူးတို႔အေပၚကို က်သြားေသးတာ၊ ဒီေတာ့မွ ဗ်ဂၣႀကီးက က်ဳပ္ကိုအထင္ႀကီးတဲအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တာဗ်ိဳ႕။
“ကဲ ေတြ႕ၿပီလား”
ဦးဘသာေမးေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးက ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲညိတ္တယ္ဗ်၊ ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုၾကည္လိုက္ၿပီးေတာ့
“ကဲ အလတ္ေကာင္ေရ၊ ဟိုးက်ားကေလးနဲ႔ နည္းနည္းေလာက္ေဆာ့ေပးလိုက္ပါကြာ၊ အရမ္းေတာ့မလုပ္နဲ႔ကြ၊ က်ားေလး က်ိဳးပဲ့ကုန္အုံးမယ္”
ဦးဘသာေျပာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေနၿပီး ေလေပၚသုံးပတ္ကြၽမ္းထိုးၿပီးေတာ့ခုန္ဆင္းသြားတာပဲဗ်ာ၊ ေခါင္းေတြကို မူးေနေရာပဲ၊ ေျမေပၚက်ေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္လ်က္သားက်တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္အေရွ႕လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာေတာ့ ဗ်ဂၣေလးက ရပ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ အံႀကိတ္ၿပီး က်ဳပ္မ်က္ႏွာကိုလက္သီးနဲ႔လွမ္းထိုးတာပဲ။
ထန္းရည္မူးေနေတာ့ က်ဳုပ္အျမင္ေတြ မသဲကြဲဘူးဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးကို မ်က္လုံးထဲမွာ သုံးေလးေယာက္ျမင္ေနရတယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ ဗ်ဂၣေလးက လက္သီးနဲ႔လွမ္းထိုးတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္၊ လက္သီးကလည္း သုံးလံုံးေတာင္ဗ်ာ၊ ဒါနဲ႔ ဘယ္အလုံးကိုေရွာင္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုေစာင္းလိုက္ေတာ့တာပဲ။
ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးတယ္လို႔ပဲေျပာရမလား၊ လက္သီးခ်က္ကိုလြဲသြားတယ္ဗ်၊ ဗ်ဂၣေလးရဲ႕ လက္သီးက က်ဳပ္မ်က္ႏွာအနားကေန ဝွီးခနဲျဖတ္သြားတာ၊ ၿပီးတာနဲ႔ ဗ်ဂၣေလးက က်ဳပ္နံံေစာင္းကို ဒူးနဲ႔လွမ္းတိုက္တာပဲဗ်ာ၊ အဲဒီဒူးခ်က္ကိုလည္း က်ဳပ္က အသာေလးတိမ္းေရွာင္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္လည္း ဗ်ဂၣေလးမ်က္ႏွာကိုလက္သီးနဲ႔ထိုးထည့္လိုက္တာပါပဲ၊ ဒူးခ်က္လြဲသြားတာဆိုေတာ့ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတဲ့ ဗ်ဂၣေလးက က်ဳပ္လက္သီးခ်က္ကို လက္ဝါးနဲ႔ကာလိုက္ၿပီး အေနာက္ကိုခုန္ေရွာင္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။
(၄)
“ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲဗ်၊ က်ဳပ္ရဲ႕တိုက္ကြက္ေတြကို ေရွာင္ႏိုင္တိမ္းႏိုင္သားပဲ”
ဗ်ဂၣေလးက ေျပာဆိုၿပီးေတာ့ သူ႔ညာဖက္လက္ဝါးနဲ႔ လည္ကုပ္ကိုေနာက္ျပန္လွမ္း႐ိုက္တယ္ဗ်၊ ပါးစပ္ကလည္း တစ္ခုခုကို႐ြတ္ရင္းနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း႐ိုက္တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အသံနက္ႀကီးနဲ႔
“လည္ကုပ္မွာဘုရား၊ ေက်ာမွာ က်ားတဲ့ေဟ့”
အဲဒီလိုေအာ္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆီကိုေျပးလာတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္း ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူးဗ်၊ တစ္ကိုယ္လုံးက ေပါ့ပါးေနသလိုပဲ၊ မသိရင္ သစ္႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္လိုျဖစ္ေနေရာဗ်ိဳ႕၊ ဗ်ဂၣေလးရဲ႕ လက္သီးေတြ၊ တံေတာင္ဆစ္ေတြနဲ႔ ဒူးေတြက က်ဳပ္ဆီကို တစ္လံံုံးၿပီးတစ္လုံး ဝင္လာတာျမန္လိုက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ထန္းရည္ေကာင္းၿပီး မူးၿပီးလြတ္ေနၿပီဗ်ိဳ႕၊ ေရွာင္ခ်င္ရာေရွာင္၊ တိမ္းခ်င္ရာတိမ္း ေလွ်ာက္လုပ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္လုပ္တဲ့အတိုင္းကလည္း မွန္တယ္ဗ်၊ ဗ်ဂၣေလးဒီေလာက္ထိုးႏွက္ေနတာေတာင္မွ က်ဳပ္ကိုတစ္ခ်က္မွ မထိဘူးဗ်ိဳ႕။
“မင္းမၾကည့္နဲ႔ သာဒင္၊ ငါ့အထင္ မင္းၾကည့္ေနလို႔မ်ား၊ ဒီေကာင္က စြမ္းေနတာလားလို႔”
ဗ်ဂၣႀကီးက သံံသယျဖစ္ေနပုံရတယ္၊ ဒီေတာ့ ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ထိုင္ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ကေလးၿမဳံ႕လိုက္၊ ေရေႏြးေသာက္လိုက္နဲ႔လုပ္ေနသတဲ့၊ ခ်ိဳတူးတို႔ ကိုလွေသာင္တို႔ဆိုရင္ ပါးစပ္ႀကီးေတြအေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနလိုက္ၾကတာတဲ့ဗ်ာ။
ဗ်ဂၣေလးက က်ဳုပ္ကိုေျခေထာက္နဲ႔လွမ္းကန္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း လန႔္လန႔္နဲ႔ လႊားခနဲခုန္လိုက္တာ အေနာက္ကိုလြင့္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ အေနာက္မွာရွိတဲ့ ထန္းပင္ႀကီးမွာ တြယ္ကပ္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ၊ ထန္းပင္ရဲ႕ လူႏွစ္ရပ္ေလာက္အျမင့္မွာ က်ဳပ္က လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထန္းပင္စည္ကိုထိန္းရင္း ကပ္ေနတာပဲဗ်ာ၊ က်ဳပ္စိတ္ထဲလည္း ေနာက္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္လာတာနဲ႔
“ဟဲ့ငက်ား၊ မင္းငါ့လို သစ္ပင္တက္တတ္သလားကြ”
ဗ်ဂၣေလးကလည္း အားက်မခံ က်ဳပ္တက္ေနတဲ့ ထန္းပင္ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ထန္းပင္ေပၚကိုေျပးတက္တယ္ဗ်၊ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေရာက္တာနဲ႔ ျဖတ္ခနဲလွည့္ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကိုကန္ထည့္တာပဲ၊ က်ဳပ္လည္း လက္ကိုလႊတ္ၿပီးေတာ့ ေလေပၚကိုလႊားခနဲခုန္တက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ လူတစ္ရပ္စာေလာက္ ထပ္ျမင့္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ဗ်ဂၣေလးက က်ဳပ္ေအာက္ေရာက္လာတာေပါ့၊ က်ဳပ္လည္း ဗ်ဂၣေလးရဲ႕ငယ္ထိပ္ကို ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ခ်ထည့္လိုက္တာ ဗ်ဂၣေလးခမ်ာ ဖေနာင့္ခ်က္ထိၿပီးေတာ့ ေျမေပၚကိုအရွိန္နဲ႔ျပဳတ္က်ေတာ့တာပဲ။
ဗ်ဂၣေလး ေတာ္ေတာ္အထိနာသြားတဲ့ပုံပဲဗ်၊ ေျမေပၚကိုက်တဲ့အရွိန္ရယ္၊ က်ဳပ္ဖေနာင့္္ေပါက္လိုက္တဲ့အရွိန္ရယ္ဆိုေတာ့ အရွိန္ကေတာ့ မနည္းဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဗ်ဂၣေလးက လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ပဲ မတ္တပ္ထရပ္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း ေလေပၚက ျပန္အက်မွာ ဗ်ဂၣေလးရဲ႕ ဂုတ္ေပၚကိုခုန္ဆင္းၿပီးေတာ့ တက္ခြထားလိုက္တာပဲဗ်ာ။
“ေဟ့လူဆင္းစမ္း”
ဗ်ဂၣေလးက က်ဳပ္ကိုအတင္းပုတ္ခ်တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လည္း ဒီေကာင့္ေနာက္ေက်ာက က်ားဆင္းတဲ့ပုံကို ေျခေထာက္နဲ႔ေဆာင့္ကန္ၿပီး ေနာက္ကြၽမ္းတစ္ပတ္ထိုးၿပီး ေျမေပၚကိုခုန္ဆင္းလိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ကန္ခ်က္အရွိန္ေၾကာင္ ဗ်ဂၣေလးက အေရွ႕ကိုေျခဆယ္လွမ္းေလာက္လြင့္သြားၿပီးေတာ့ ထန္းပင္ရင္းနဲ႔ သြားမိတ္ဆက္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဗ်ဂၣေလး ပါးစပ္က ေသြးေတြပြက္ခနဲအန္ထြက္လာတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကိုလည္း မေက်မနပ္နဲ႔ၾကည့္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္က က်ား႐ုပ္ကိုပုတ္ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲၿပီးေအာ္လိုက္တာ က်ားဟိန္းသံႀကီးထြက္လာတယ္ဗ်၊ ခ်ိဳတူးတို႔ဆိုရင္ အသံက်ယ္လြန္းလို႔ နားပိတ္ထားရတယ္လို႔ေျပာတယ္၊ က်ဳပ္ကေတာ့ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲဗ်ာ။
“မင္း ငါ့ကိုမႏိုင္ပါဘူး က်ားေလးရ”
“မင္းကို ငါသတ္မယ္ကြ”
ဗ်ဂၣေလးက မာန္သြင္းၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆီလက္သီးျပင္ၿပီး ေျပးဝင္လာတာပါပဲ၊ က်ဳပ္လည္း အသာကေလးေခါင္းငုံ႔လိုက္ၿပီးေတာ့ ဟာကြက္ျဖစ္သြားတဲ့ ဗ်ဂၣေလးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို လက္သီးနဲ႔တအားထိုးထည့္လိုက္တာပဲဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးဆိုရင္ လက္သီးခ်က္ထိၿပီးေတာ့ အေနာက္ကိုလြင္ထြက္သြားၿပီး ထန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္နဲ႔ သြားေဆာင့္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္လက္သီးျပင္းအားေၾကာင့္ ထန္းပင္ႀကီးလႈပ္သြားၿပီးေတာ့ ထန္းပင္ထိပ္မွာဆြဲထားတဲ့ ထန္းရည္ျမဴအိုးေတြအကုန္လံုံး ဗ်ဂၣေလးေခါင္းေပၚကိုျပဳတ္က်လာၿပီးေတာ့ တခြမ္းခြမ္းနဲ႔ကြဲပါေရာဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးလည္း ျပန္မထႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္းေမွာက္သြားေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း ကိုယ့္လက္ဆကိုေတာင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္လို႔ ကိုယ့္လက္သီးကိုယ္ ျပန္ၿပီးေငးၾကည့္ေနမိေသးတယ္ဗ်။
ဗ်ဂၣႀကီးဆိုတာ မ်က္လံံုံးအျပဴးသားနဲ႔ဗ်ာ၊
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မင္းတပည့္ကို ငါ့သားရးတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“မင္းလက္ေတြ႕ျမင္ေနရတာေတာင္ မယုံခ်င္ေသးဘူးလားကြ၊ ဗ်ဂၣႀကီးရ”
ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း
“မွတ္ထား ဗ်ဂၣႀကီးရ၊ မင္းလည္းငါ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို၊ မင္းတပည့္ေတြလည္း ငါတပည့္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးကြ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးေအာက္မွာ ဖြက္ထားတဲ့ ေျခာက္လံုံးျပဴးေသနတ္ကိုထုတ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ ဦးဘသာကိုထိုးခ်ိန္လိုက္တယ္။
“သာဒင္၊ မင္းဒီေန႔ေတာ့ ဒီကေနအသက္ရွင္လ်က္ ထြက္မသြားေစရဘူးကြ၊ ငါက မင္းကိုတရားနည္းလမ္းက််က်မႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ မတရားတဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ ႏိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသားကြ”
ဗ်ဂၣေလးက သတိရလာတယ္ဗ်၊ သူရးသြားမွန္းသိတာနဲ႔ ဗ်ဂၣႀကီးဆီကိုေျပးလာရင္း
“အဘ၊ အဘဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔၊ အဘပဲ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို တည္ရမယ္ဆိုဗ်ာ”
ဗ်ဂၣႀကီးက ဗ်ဂၣေလးကိုၾကည့္ရင္း
“မင္း ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်တဲ့ေကာင္၊ မင္း ငါ့အကိုအေဖလို႔မေခၚနဲ႔၊ ငါမင္းရဲ႕ အေဖမဟုတ္ဘူးကြ”
ဦးဘသာက တစ္ခ်က္ရယ္ေမာရင္း
“တကယ္လည္း သားအဖမွ မဟုတ္တာ”
ဗ်ဂၣေလးက ေတာ္ေတာ္အံံံ့ၾသသြားတဲ့ပံုံရတယ္ဗ်။
“ဘယ္လို၊ အဘက က်ဳပ္အေဖအရင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့လား”
ဒီေတာ့ ဦးဘသာက ဗ်ဂၣႀကီးကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးေတာ့
“ငါခန႔္မွန္းေပးရမလား ဗ်ဂၣႀကီး၊ မင္းက တစ္သက္လံုံးမိန္းမယူလို႔မရဘူးမဟုတ္လား၊ ဗ်ဂၣအင္းကိုဆြဲရင္ လူ႔စည္းစိမ္တစ္ခုကို စေတးၿပီးမွ စြမ္းသတဲ့၊ ဒီေတာ့ မင္းက မိန္းမေတြနဲ႔ မေပါင္းသင္းပါဘူးဆိုတဲ့ စည္းစိမ္တစ္ခုကို စြန႔္ၿပီးေတာ့ အင္းကြက္ေတြဆြဲခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ မင္းရဲ႕အစြမ္းေတြရဖို႔ဆိုရင္ မင္းက မိန္းမေတြနဲ႔ မပတ္သက္မွရမွာေလကြာ”
ဦးဘသာက လက္ပိုက္ရင္း
“ဒီေတာ့ မိန္းမေတြနဲ႔ မပတ္သက္ရတဲ့လူက ကေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးရႏိုင္မလဲကြ၊ ဒီေတာ့ ငါေတြးမိတာက ဒီကေလးက ေမြးစားထားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွရမယ္မဟုတ္လား၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလိုပဲ လွေသာင္ရဲ႕ အေမ ကိုယ္ဝန္ေန႔ေစ့လေစ့နဲ႔ မီးဖြာခါနီးေသေတာ့ ဗိုက္ထဲက သေႏၶသားကို ခြဲထုတ္သြားတာ မင္းမဟုတ္လား၊ ငါထင္တာ မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေလးက လွေသာင္ရဲ႕အေဖ၊ ဦးေငြေသာင္ရဲ႕ ဒုတိယသား၊ လွေသာင္ရဲ႕ ညီအရင္း ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
ဗ်ဂၣႀကီးက ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္ဗ်။ ဗ်ဂၣေလးက အခုထိ မယုံႏိုင္ေသးဘူးဗ်ာ၊ ကိုလွေသာင္ကိုလက္ညႇိဳးထိုးၿပီးေတာ့
“ဒီလူ၊ ဒီလူက က်ဳပ္ရဲ႕အကိုတဲ့လား၊ အဘ၊ ဒီလူႀကီးေျပာတာေတြက တကယ္အမွန္ေတြလား”
ဗ်ဂၣႀကီးက မ်က္ရည္က်တယ္ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုတင္းထားလိုက္ရင္း
“ဟုတ္တယ္၊ သူေျပာတာအမွန္၊ သူေျပာတာေတြအားလုံးအမွန္ပဲ”
ဗ်ဂၣေလး မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္၊ ကိုလွေသာင္က အံံႀကိတ္ရင္း
“ခင္ဗ်ားႀကီး၊ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္ညီကိုေခၚသြားရတာလဲ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဓါးျပတိုက္ခိုင္းဖို႔ေပါ့ကြ၊ ငါကတစ္ေယာက္တည္းေနတာဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္အိုမင္းမစြမ္းျဖစ္လာတဲ့အခါ ငါ့မွာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံသားသမီးမရွိဘူးမဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ငါဓါးျပမတိုက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ ငါ့အတြက္ ဓါးျပတိုက္ေပးဖို႔ လူလိုတယ္ေလကြာ၊ ဒါနဲ႔ မင္းရဲ႕ညီကို ေခၚသြားခဲ့တာပဲ၊ ငါကေလးကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာ ေတာ္တယ္မဟုတ္လားကြ၊ အခု မင္းညီကလည္း မင္းတို႔မိသားစုကိုသတ္ခဲ့တဲ့ ဓါးျပရဲ႕သားျဖစ္သြားၿပီေလ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့လိုဓါးျပျဖစ္ေနၿပီေလကြာ၊ ဟား၊ ဟား”
ကိုလွေသာင္က ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနတယ္ဗ်၊
“ခင္ဗ်ား၊ လူယုတ္မာႀကီး”
လို႔ေျပာၿပီးေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးကို ေျပးခုန္အုပ္ပါေရာဗ်ာ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေသနတ္သံံတစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္ဗ်၊ ကိုလွေသာင္ကေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးကို လည္ပင္းေတြတက္ညႇစ္ထားတယ္၊ လက္တစ္ဖက္က က်ိဳးေနတာဆိုေတာ့ တစ္ဖက္အားနဲ႔ပဲ ညႇစ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဗ်ဂၣႀကီးက ဘယ္လိုမွမေနပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ၾကည့္ေနရင္း ကိုလွေသာင္နံံၾကားကေန ေသြးေတြစီးက်လာတယ္ဗ်ာ၊
ဗ်ဂၣေလးက ေျပးလာၿပီးေတာ့ ကိုလွေသာင္ကိုဆြဲလိုက္တယ္၊ ကိုလွေသာင္ ရင္ဘတ္မွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးက အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးကိုခုန္အုပ္ၿပီး ထိုးႀကိတ္ေတာ့တာပါပဲ၊ ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ေလာက္ထိုးႏွက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗ်ဂၣႀကီးတစ္ေယာက္ ဖြက္ဖြက္ညက္ညက္ေၾကၿပီး ေသေနပါေရာဗ်ာ၊ ဗ်ဂၣေလးက ကိုလွေသာင္လက္ကိုဆြဲလိုက္တယ္၊ ကိုလွေသာင္ကလည္း
“ညီေလး၊ မင္းက ငါ့ရဲ႕ညီေလး”
ဗ်ဂၣေလးကေတာ့ သိပ္ေတာ့မယုံႏိုင္ေသးဘူးဗ်၊ ကိုလွေသာင္ရဲ႕ ေသြးေတြေပက်ံံေနတဲ့လက္ကို ဆြဲထားရင္း
“ခင္ဗ်ားမေသပါနဲ႔အုံး၊ ခင္ဗ်ားမေသနဲ႔အုံး၊ က်ဳပ္ဘဝမွာ က်ဳပ္အကိုနဲ႔ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေနဖူးသြားခ်င္လို႔ပါ”
ဦးဘသာက ကိုလွေသာင္နဖူးကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္လိုက္ေတာ့ ကိုလွေသာင္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုံးေတြမွိတ္က်သြားေတာ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးဘသာက ရင္ဘတ္က ေသနတ္ဒဏ္ရာကို လက္မနဲ႔ဖိၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု႐ြတ္ရင္း လက္မကိုစေကာဝိုင္းပုံစံလွည့္တယ္ဗ်၊ ေသြးေတြဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ လွည့္ေနရင္း လွည့္ေနရင္း ေသနတ္က်ည္ေပါက္ရာက မ်က္စိေရွ႕တြင္ ပိတ္သြားၿပီး နဂိုအသားအတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ၊ နံၾကားက ဒဏ္ရာကိုေတာ့ လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ၿပီး ပြတ္တာပဲ၊ က်ည္က ကိုယ္လုံးထဲကိုဝင္ၿပီး ေဖာက္ထြက္သြားတာဆိုေတာ့ အေနာက္ဘက္က အေပါက္က ပိုႀကီးတာေပါ့ဗ်ာ။
ၿပီးေတာ့ ဦးဘသာက ဗ်ဂၣေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္း
“မင္းအကိုကို အသက္ဆက္ရွင္ေစခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ ေဟာဟိုက လွည္းယူသြား၊ ၿပီးေတာ့ ေပေတာ႐ြာက ေဆးဆရာႀကီး ဦးဖိုးေခြးဆီေရာက္ေအာင္ေမာင္း၊ ေနမကြယ္ခင္ မင္းေရာက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းအကိုမေသႏိုင္ဘူးကြ”
ဗ်ဂၣေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကိုလွေသာင္ကို လွည္းေပၚေပြ႕ခ်ီတင္လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း လွည္းကိုအျမန္ေကာက္ဆင္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ႏြားျပာနီႀကီးေတြကို ဗ်ဂၣေလးက ႀကိမ္နဲ႔တို႔ေတာ ႏြားျပာနီႀကီးေတြ ေျပးလိုက္တာမွ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းကိုထၿပိး က်န္ေနခဲ့တာပဲဗ်ာ။
“ဦးဘသာ၊ ဒါႀကီးကေရာ ဘာလုပ္မွာလဲဗ်”
က်ဳပ္လည္း ဗ်ဂၣႀကီးရဲ႕အေလာင္းကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္တယ္၊ ဦးဘသာက သူ႔လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္ရင္း
“သူ႔ ကိစၥသူရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္ကြ၊ ကဲ လာၾကကြာ၊ ငါတို႔လည္း ေနမဝင္ခင္ နိဗၺာန္႐ြာေရာက္ေအာင္ သြားရမယ္ေဟ့”
က်ဳပ္တို႔လည္း အထုပ္အပိုးေတြသယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ထန္းေတာအထြက္ေရာက္ေတာ့
“ေနပါအံံုံး ဦးဘသာ၊ က်ဳပ္ကဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးေတာ့ေပါ့ပါးသြားရတာလဲဗ်”
“က်ားဆရာေၾကာင္တဲ့ကြ၊ မင္းကို တစ္ပြဲတိုး ေၾကာင္ပ်ံံေမွာ္ အပ္ေပးလိုက္တာေလကြာ”
“ဟာ၊ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဦးဘသာက က်ဳပ္ကိုဘယ္တုန္းက အပ္ေပးလိုက္တာတုန္း”
“မင္းကိုထန္းရည္တိုက္ေတာ့ ထန္းရည္ကိုးကိုလက္နဲ႔ကိုင္တဲ့အခ်ိန္ ငါ့လက္ညႇိဳးကိုထန္းရည္ထဲႏွစ္ၿပီး အပ္ေပးလိုက္တာေပါ့ကြာ”
“ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္၊ က်ဳပ္လည္း ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူးလို႔ ထူးဆန္းေနတာ”
က်ဳပ္လည္း တစ္ခ်က္ခုန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးေပၚကေန တစ္ေတာင္ေလာက္ပဲ ျမင့္ေအာင္ခုန္ႏိုင္ေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ ဦးဘသာက ၿပဳံးၾကည့္ရင္း
“ခုန္မေနနဲ႔အလတ္ေကာင္၊ မင္းဆီက ေမွာ္ကို ငါျပန္ျဖဳတ္ေပးၿပီးသြားၿပီကြ”
က်ဳပ္လည္း ေခါင္းကုပ္ရင္း
“ေန၊ ေနပါအုံးဗ်ာ၊ ဘယ္တုန္းက ေမွာ္ကိုျပန္ျဖဳတ္သြားတာလဲ”
ဦးဘသာက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ထန္းေတာအထြက္ေရာက္ေတာ့ က်ားဟိန္းသံံႀကီးတစ္ခ်က္ၾကားရတယ္၊ က်ဳပ္လည္း လန႔္သြားၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထန္းတဲအေရွ႕မွာ က်ားႀကီးဗ်၊ က်ားႀကီးကိုမွ ကိုးေတာင္က်ားႀကီး၊ က်ားရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာလည္း လူတစ္ေယာက္ကို ကိုက္ခ်ီလို႔ဗ်၊ က်ဳပ္ကိုျမင္ေတာ့ ထန္းေတာအေနာက္ဘက္က ခ်ဳံထဲကို ေျပးဝင္သြားတာ ျမန္လိုက္တာဗ်ာ၊ က်ဳပ္အထင္ေတာ့ ဗ်ဂၣႀကီးေသေတာ့ က်ားေဆးထိုးထားတဲ့ ေဆးက်ားေတြကမ်ား သူ႔ကိုျပန္စားသြားတာလားမသိပါဘူး၊ ဦးဘသာေျပာတဲ့ သူ႔ကိစၥသူရွင္းသြားမယ္ဆိုတာ ဒါကိုေျပာခ်င္တာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း လိုက္မမီေတာ့ပါဘူး။
က်ဳပ္တို႔လွည္းလမ္းမႀကီးေပၚျပန္တက္ခဲ့ေတာ့ ေနကခ်ိဳေနၿပီဗ်၊ ဟိုးအေဝးမွာေတာ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြအုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းနဲ႔ နိဗၺာန္႐ြာႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီဗ်ိဳ႕။
ၿပီးပါၿပီ၊
#အဂၢေဇာ္ #ဦးဘသာ #စုန္း #သရဲ