” မျက်မမြင်စောင်းသမား “(စ/ဆုံး)

” မျက်မမြင်စောင်းသမား “(စ/ဆုံး)

==================================

ဒီဇာတ်လမ်းကိုရေးဖို့ ကြိုးစားချိန်မှာ တခြားတိုင်းပြည်က ဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်နဲ့ သွားပြီးတိုက်ဆိုင်နေတာ တွေ့ရလို့ ရေးဖို့ မရေးဖို့ စဉ်းစားရတာ တင် တော်တော်ကြာပါတယ်။ ဘာသာပြန်သူကတော့ ဆရာကြီး ပါရဂူ ဖြစ် ပါတယ်။ ဆရာကြီးဟာ ဂျပန်ပုံဝတ္ထုဖြစ်တဲ့ The Story of Mimi-Nashi- Hoichi by Lafcadio Hearn ရဲ့ ဝတ္ထုကို မြန်မာလိုပြန်ခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုပါ။ ဒီ ဇာတ်လမ်းကကျွန်တော်ဖော်ပြမယ့်ခုဝတ္ထုနဲ့တိုက်ဆိုင်တာတွေများပါတယ်။
ဒီတော့ ဒီဆရာကြီးရဲ့ဘာသာပြန်ဝတ္ထုကို မှီငြမ်းတယ်လို့ဆိုရင်လည်း ဆိုပါ၊ တိုက်ဆိုင်မှုဖြစ်တယ်ဆိုရင်လည်းဆိုပါ။ ရိုးသားစွာနဲ့ ဖော်ပြဝန်ခံပါတယ်။ ဒီဇာတ်လမ်းမှာပါတဲ့မောင်သိဒ္ဓိဆိုတဲ့လူငယ်ကလေးဟာမွေးကတည်း
က မျက်စိ မမြင်ရှာပါဘူး။ သူ့ကို သက္ကရာဇ် – ၁၈၉ဝ လောက်မှာ မြန်မာပြည် အရှေ့မြောက်ဘက် တရုတ် – မြန်မာနယ်စပ်ရဲ့ ခေါင်လံဖူးနဲ့ ဖီဇောဆိုတဲ့ ရွာ ကလေးမှာ မွေးတာပါ။ သူ့ရဲ့ မိဘဘိုးဘွား အဆက်နွယ်တွေက အဲဒီရွာ နှစ်ရွာမှာရှိတဲ့အတွက် သူဟာ နှစ်ရွာလုံးနဲ့ ဆက်သွယ်မှုရှိပြီး ရင်းနှီးခဲ့တယ်။ ရွာကလေးဟာ တစ်နှစ်ပတ်လုံး အေးမြပြီး နှင်းခွဲတွေ၊ ရေခဲတောင်တွေနဲ့ ပတ်ပတ်လည် ဝန်းရံနေပြီး နေရောင်ခြည်ဆိုတာ မမြင်ရတဲ့ရွာကလေး ပေါ့။ နွေရာသီကာလလောက် မှာပဲ နေကို မြင်ရတဲ့ နေရာကလေးပါ။ တော တောင်ထူထပ်ပြီး သားရဲတိရစ္ဆာန်တွေကလည်း ပေါမှပေါ။ အချိန်ကတော့ အင်္ဂလိပ်အစိုးရက မြန်မာပြည်ကို သိမ်းယူပြီးခါစလို့ ဆိုရပါမယ်။ တိုင်းရင်း သားတွေကတော့ ကချင်၊ မြန်မာ၊ မွန် စသည်ဖြင့် ချစ်ခင်ရင်းနှီးစွာ နေထိုင် ကြတဲ့ ရွာကလေး။
မောင်သိဒ္ဓိဟာ မွေးရာပါ မျက်မမြင်ဖြစ်ပေမယ့် သူဟာ ဘဝကို လွယ် လွယ်ကူကူ အရှုံးပေးတတ်တဲ့ လူငယ်မဟုတ်ပါဘူး။ သူဟာ ဂီတပညာကို တစ်ဖက်ကမ်းခတ်တဲ့အထိ တတ်မြောက်ခဲ့တယ်။ စက္ခုအာရုံ၊ သောတ အာရုံချို့တဲ့သူတွေဟာ တစ်နေရာရာမှာ သာမန်လူတွေထက် တစ်ခုခုမှာ ကျွမ်းကျင်ထူးချွန်ပြောင်မြောက်တတ်ပါတယ်။

သူဟာ ဂီတမှာ စောင်းပညာကို ထုံးလိုချေ၊ ရေလိုနှောက် တတ်ကျွမ်း ခဲ့တာ ဆယ့်ငါးနှစ်သားလောက်ကတည်းကပါ။ ခုဆိုရင် အသက်နှစ်ဆယ် ရှိပြီ။
သူဟာ ရွာထဲမှာ ရောဂါသည်မိခင်အိုကြီးနဲ့ နေထိုင်ပြီး မိခင်အိုကြီးကို သူ တတ်ကျွမ်းတဲ့ ဂီတနဲ့ဖျော်ဖြေပြီး ပြုစုကျွေးမွေးခဲ့တာပါ။ နီးစပ်ရာ ကျေး ရွာကလေးမှာ ရှင်ပြုပွဲ၊ အလှူပွဲ၊ မင်္ဂလာပွဲ၊ ရိုးရာဓလေ့ကောက်သစ်စားပွဲ စသည်တွေမှာ လှည့်လည်ဖျော်ဖြေရလို့ ရရှိလာတဲ့ ဆုကြေးတွေနဲ့ သူဟာ မိခင်ကြီးကို လိုလေသေးမရှိအောင် ပြုစုထားနိုင်ခဲ့တဲ့ သားလိမ္မာတစ် ယောက်ပါ။ ဒုက္ခိတလည်းဖြစ်တော့ တစ်ရွာလုံး၊ တစ်နယ်လုံးက ချစ်ခင် သနားကြတယ်။ လူငယ်ကလေးက အသားဖြူဖြူ ရုပ်ရည်သန့်သန့်ပါ။
ရွာဦးကျောင်း ဆရာတော်နဲ့ဆို မောင်သိဒ္ဓိက ဘဒွေးလေးတော်မှာပေါ့ နော်။ သူ့အမေနဲ့ ရွာဦးဆရာတော်နဲ့ဆိုမောင်နှမတော်တယ်။ ဆရာတော်က အကြီး၊ အမေကတော့ အငယ်ပေါ့။
တစ်နေ့တော့ မောင်သိဒ္ဓိအဖို့ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျတဲ့နေ့ကို ရောက်လာ ပါတယ်။ သူ့မိခင်အိုကြီးဟာ ပြင်းထန်လှတဲ့ ဆောင်းရာသီတစ်ရက်မှာ ရင်ကြပ်ရောဂါနဲ့ ကွယ်လွန်သွားရှာတော့ သူဟာ လောကကြီးအလယ်မှာ တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ဘဝနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တယ်။
ဒီတော့ ဘဒွေးလေးဖြစ်တဲ့ ဆရာတော်ကမဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီးမောင်သိဒ္ဓိ ကို ကျောင်းကို ခေါ်ထားတော့တယ်။
ရွာဦးကျောင်းဆိုတာအကျယ်ကြီးပါ။ သူ့ကိုကျောင်းဘေးမှာအဆောင် ကလေးတစ်ခုဆောက်ပြီးထားတယ်။ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က သံဃာဝေယျာ ဝစ္စလုပ်ပေါ့။ သူဟာ မျက်စိမမြင်တာကလွဲပြီး လူကောင်းတစ်ယောက်နဲ့ မခြား စွမ်းဆောင်ရည် ထူးခြားလှပါတယ်။ ထူးခြားတဲ့ ပါရမီရှင်ပေါ့။ မိခင်ကြီးကွယ်လွန်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာ စောင်းပညာကိုပိုပြီးလေ့လာ တီထွင်ဆန်းသစ်ခွင့် တွေ့ရတော့တယ်။ သူဟာ စောင်းကြိုးကို ပုံစံအမျိုးမျိုး

နဲ့ ညှိပြီးတီးခတ်တာ စောင်းသံဟာ စန္ဒရားသံ၊ ဘင်ဂျိုသံ၊ ပုလွေသံ၊ ဗျပ် စောင်းသံ စသည် စသည်ဖြင့်တုပပြီး လက်သံမြောက်စွာ တီးခတ်နိုင်တဲ့ အပြင် ကလေးငိုသံ၊ ရယ်သံ၊ ကျေးငှက်သံ၊ သစ်ရွက်ကြွေကျသံ၊ နှင်းတောင် ပြိုသံ၊ နှင်းစက်တဖြောက်ဖြောက်ကျသံ၊ ကျားဟိန်းသံ၊ ဆင်အော်သံစသည် စသည်ဖြင့် သဘာဝနဲ့မခြား တုပတီးခတ်နိုင်တယ်လေ။
ပြီးတော့ ဒီဒေသက တရုတ်နယ်စပ်နဲ့ နီးကပ်တယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရာစု ပေါင်းများစွာက တရုတ်ကျူးကျော်စစ်ကို အောင်မြင်စွာ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ ဘူမိနက်သန်အောင်မြေလည်းဆိုရင် မမှားပါဘူး။ ကျူးကျော်စစ်သုံးပွဲလုံး မြန်မာပြည် အရှေ့မြောက်ဘက်ကနေ စခဲ့ကြတာချည်းပဲ။
မောင်သိဒ္ဓိဟာ မိဘဘိုးဘွားတွေ စဉ်ဆက်ပြောဆိုခဲ့တဲ့ ကချင်ရိုးရာ ပုံပြင်တွေ၊ လူနဲ့ နှင်းခြင်္သေ့၊ နှင်းကျားသစ်နဲ့ ရင်ဆိုင်တိုက်ပွဲတွေ ပြီးတော့ တိဗက်လားမားတွေအကြောင်း၊ ကျူးကျော်စစ်ကို ဆင်နွှဲခဲ့တဲ့ မြန်မာ သူရဲ ကောင်းတွေအကြောင်း ဒါတွေဟာ မောင်သိဒ္ဓိအတွက် အားကျစရာတွေပဲ၊ အထင်ကြီးစရာတွေပဲ။ သူဟာ မျက်စိမမြင်တဲ့ ဒုက္ခိတဘဝကို အားမလို အားမရ ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် သူရဲကောင်းပုံပြင်တွေကို လေးစားအထင်ကြီးနေ တာပါ။ ငါသာမျက်စိမြင်တဲ့လူဆိုရင် သူရဲကောင်းတွေလိုခြင်္သေ့တွေ၊ ကျား သစ်တွေ၊ ပြီးတော့ – ကျူးကျော်သူတွေကို ရင်ဆိုင်တိုက်ပွဲဝင်မှာပဲလို့ အမြဲ ကြုံးဝါးနေတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ပေါ့။
ဒါနဲ့ – သူဟာ စိတ်ပြေရာပြေကြောင်း စောင်းသံနဲ့တိုက်ပွဲတွေကိုရုပ်လုံး ကြွအောင် ဖန်တီးလေ့ရှိတယ်လေ။ ဆင်သံ၊ မြင်းသံ၊ ကြုံးဝါးသံ၊ ဓားလှံ ဖွေးဖွေးတိုက်ခိုက်သံတွေကိုဖန်တီးသရုပ်ဖော်တာပြောင်မြောက်လွန်းတာ ကြောင့် ကြားရသူအပေါင်းကရင်သပ်ရှုမောဩဘာလက်ခုပ်ပေးကြတယ်။ အင်္ဂလိပ်အစိုးရရဲ့နယ်ပိုင်တွေဝန်ထောက်တွေရဲ့ချီးကျူးဂုဏ်ပြုမှုကိုမကြာ ခဏရရှိခဲ့တယ်လေ။ ထူးခြားလွန်းတဲ့ ပါရမီရှင်တစ်ယောက်ပါ…။

ဒီစစ်ပွဲသရုပ်ဖော်ဂီတဖန်တီးချက်ကြောင့်ပဲ ထူးခြားဆန်းကြယ်တဲ့ ဖြစ်ရပ်ကြီးတစ်ခုနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်ဆိုရင် မမှားပါဘူး။ တစ်နေ့တော့ အံ့ဩ
တုန်လှုပ်စရာ ဒီလို ..။
တစ်နေ့တော့ – ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စရာကောင်းတဲ့…

သာသနာရေးဆောင်ရွက်ချက်တစ်ခု ရှိသဖြင့် ဘဒွေးဘုန်းတော်ကြီး သည် မြစ်ကြီးနားသို့ ညအိပ်ခရီးဖြင့် ထွက်ခွာသွားရသည်။ ရဟန်းပျိုအချို့ နှင့် ကိုရင်ကြီးများပင် လိုက်ပါသွားကြသည်။ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းတွင် ကားကပ္ပိယကြီးတစ်ဦးနှင့်မောင်သိဒ္ဓိသာကျန်ရစ်တော့လေသည်။ ခေါင်လံ ဖူးရွာကလေးနှင့် မြစ်ကြီးနားသည် မိုင်ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးရကား ရက် ပေါင်းများစွာ ကြာပေလိမ့်မည်။
ဘုန်းတော်ကြီးသည်ကျောင်းပြင်ပသို့ညဉ့်နက်သန်းခေါင်တစ်ယောက် တည်းမထွက်ခွာသွားရန် တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်များပေါများကြောင်း၊ အသက် အန္တရာယ်ရှိကြောင်းပြောဆိုတာ မောင်သိဒ္ဓိကို ကပ္ပိယကြီးထံ အပ်နှံ၍ ခရီး ကြမ်းကိုထွက်ခွာသွားကြခြင်းဖြစ်သည်။ သံဃာတော်များသည်အနည်းဆုံး ရက်နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာမြင့်မည့်ခရီးကြမ်းတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း သိရှိထားကြသည့် အလျောက် မောင်သိဒ္ဓိကို စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှုဖြင့် သတိပေးပြီးထွက်ခွာသွား ကြလေပြီ။
ဆောင်ဦးပေါက်ကာလဖြစ်သဖြင့် ရာသီဥတုသည် ညဉ့်နက်လာသည် နှင့်အမျှ တစ်စတစ်စ အေးစက်လာလေသည်။ အအေးဓာတ်သည်ကြောက် မက်ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ ညကား လသာညဖြစ်သည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်အခန်းကလေးထဲတွင် အပြင်မထွက် ဘဲ ပြတင်းတံခါးကို ခပ်ဟဟစေ့ထားရင်း နံရံတွင် စင်ထိုး၍ တင်ထားသော စောင်းကောက်ကိုညင်သာစွာဆွဲယူလိုက်ပါသည်။ သူ၏လက်များက ဘယ် ပစ္စည်း ဘယ်နေရာမှာရှိသည်၊ အခန်းကလေး၏လှေကားထစ် အနိမ့်အမြင့် ကအစ ခြေလှမ်း ဘယ်နှလှမ်း လှမ်းလျှင် ဘယ်နေရာ စသည် – စသည်။ သူသည် စက္ခုနှစ်ကွင်း အလင်းမဲ့နေသော်လည်း အမှောင်ထဲမှာပင် စောင်းကောက်ကိုဆွဲယူပြီး မိခင်သည် သားငယ်ကို မြတ်နိုးတွယ်တာစွာ ပွေ့ပိုက်ထားလိုက်သကဲ့သို့။ အတန်ကြာအောင် ပွေ့ပိုက်ထားရင်း ဘဝ၏

အလင်းအမှောင်ကိုစဉ်းစားနေသည်။ သူ့ဘဝသည်အမှောင်ထုထဲမှာ။ အို- အမှောင်ထဲမှာပါကွယ်။ အကယ်၍ ဆီမီးကို ထွန်းညှိမည်ဆိုပါကလည်း အလင်းရောင်သည် သူ့အတွက်အဓိပ္ပာယ်မရှိချေ။ ထို့ကြောင့် ဆီမီးခွက်ကို ထွန်းညှိရန် မကြိုးစားတော့ဘဲ အမှောင်ထဲမှာပင် စောင်းကြိုးကို တို့ထိ စမ်းသပ်လိုက်ပေသည်။ ထို့နောက် ညအမှောင် လရောင်အောက်ဘက် ခပ်ဝေးဝေးတောအုပ်ဆီမှ နှင်းစက်ကြွေသံ၊ သစ်ရွက်ကြွေသံတို့ကို ဂီတ ဖြင့် တစ်ကွက်ချင်း၊ တစ်ချက်ချင်း ဖန်တီးလိုက်သည်။ စောင်းကြိုးများဆီမှ ဂီတ၏ဖန်ဆင်းချက်တွေ အံ့ဩဖွယ် ထွက်ပေါ်လာသည်။ သစ်ရွက်တွေ တဖျောက်ဖျောက်ကြွေကျသံ… နှင်းစက်တစ်ပေါက်ချင်း လိမ့်ကျမြည်သံ …
သူသည်အရှိန်ရလာသည်နှင့် သံစဉ်ကိုပြောင်းလိုက်သည်။ သူတီးခတ် နေကျ စစ်ချီသံ၊ ဆင်သံ၊ မြင်းသံ၊ စစ်သည်တို့၏ရဲစိတ်ရဲမာန်ကြွေးကြော်သံ နှင့်အတူ ဓားချင်း၊ လှံချင်း ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ ရိုက်ခတ်မိသံများ။ များ- များ ။
မောင်သိဒ္ဓိသည် အလူးအလှိမ့်၊ အနုအရွ၊ အပေါ့အဖွတို့ဖြင့် တီးခတ် နေစဉ်မှာပင် နောက်ဖေးတံခါးပေါက်မှ ဝင်လာသော ခြေသံတစ်စုံကို ကြား လိုက်ရလေသည်။ သူသည် စောင်းကြိုးပေါ် ခပ်ဖွဖွတင်ထားသော လက် ဆယ်ချောင်းစလုံးကို ရုတ်တရက် ရပ်တန့်လိုက်သည်။
ခြေသံသည် သူ့ဆီသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာသော ခြေသံ ဖြစ်ကြောင်း သူ သိလိုက်သည်။ စောင်းသံတိတ်ဆိတ်သွားသည်နှင့်ညသည် ကြောက်မက်ဖွယ်တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။ သို့သော်ခြေသံက နီးကပ်စွာ သူ့ဆီသို့ ရွေ့လျားလာလေပြီကော။
တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် သူ၏ရှေ့တည်တည့်တွင် ရပ်တန့် လိုက်ကြောင်း သူ ကောင်းစွာသဘောပေါက်လိုက်၏။ ခြေသံရှင်မှာ ဆရာ တော်ကြီးလည်းမဟုတ်၊ ကပ္ပိယကြီးလည်းမဟုတ်သည်ကိုကောင်းစွာ သိရှိ

သွားသည်။ ခြေသံသည် ကြမ်းတမ်းမာကြောလှချေသည်တကား။ ခြေသံ ရှင်သည် သည်လောက်ခြေနင်းကြမ်းတမ်းပုံထောက်လျှင် သိမ်မွေ့နူးညံ့သူ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ရန် လွန်မင်းစွာ ခဲယဉ်းပေလိမ့်မည်တကား။ သူ တွေဝေ သွားသည်။ မျက်မှောင်ကုပ်လိုက်မိသည်။
သူ၏ ဆင်ခြင်မှုအသိအာရုံထဲသို့ ပထမဦးဆုံး ဝင်လာသည်ကား နောက်ဖေးဝင်ပေါက် တံခါးပင် ဖြစ်သည်။ တံခါးကို ညနေစောင်းနေမဝင်မီ ကပင်လုံခြုံစွာချက်ချကာပိတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုတော့ခြေသံရှင်သည်
နောက်ဖေးပေါက်ကဝင်ရောက်လာကတည်းကအံ့ဩစရာကော်းလှသည်။
တံခါးကို ချိုးဖျက်ကော်ထုတ်ကာ ကလန့်ကာ ဝင်လာခြင်းမဟုတ်။ တံခါးကို ဖျက်ဆီးပြီး ဝင်လာခြင်းမဟုတ်။
သူ့ရင်ထဲသွေးကြောတွေထဲမှာ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေထကာ တစ် ကိုယ်လုံး တဖြန်းဖြန်းဖြစ်လာသည်။ သူသည် အန္တရာယ်၏ ရနံ့တစ်ခုကို ရလိုက်ပေပြီ။ ထို့နောက် မလှုပ်ရှားနိုင်အောင် တစ်ကိုယ်လုံးကို တုပ်နှောင် ထားခံလိုက်ရသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။ အသံရှင်သည် ဘယ်လိုများဝင်လာ ပါလိမ့်။
ခြေသံသည် သူ့ရှေ့တစ်လံသာသာရှိ အကွာတွင် ရပ်နေကြောင်း အမှောင်ထဲမှာပင် ခံစားသိဖြင့် သိလိုက်ရပေ၏။ ဘယ်သူပေနည်း။ မည်သို့ သောပုဂ္ဂိုလ်များပေနည်း။
“မောင်သိဒ္ဓိ”
သူ့ရင်ထဲမှာ ဖြန်းခနဲ တုန်လှုပ်သွားတော့သည်။ အသံဩဇာပြည့်ကာ ဟိန်းညံသောအသံနက်ကြီးဖြင့် ခေါ်လိုက်သောအသံသည် အမိန့်ပေးသံ ဆန်သည်။ အထက်ဆီးဆန်လှသော အသံဖြစ်သည်။ သူသည် အယောင် ယောင် အမှားမှားဖြင့် လန့်ဖျပ်ကာ မော်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ ထိုင်နေရာမှ မော့ကြည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပေရာ အသံရှင်သည် သူ့ထက် အရပ်အမောင်း လွန်မင်းစွာ မြင့်မားပြီး တုတ်ခိုင်မာကြောသန်မာသော လူတစ်ယောက်

ဖြစ်ကြောင်းကောင်းစွာသိရှိလိုက်ပေ၏။ သူ့အရပ်သည်ပုံမှန်၅ပေ၆လက်မ မျှသာ။ အသံရှင်သည် ခြောက်ပေကျော်သော အရပ်မြင့်မှာ သေချာပေ၏။ သူသည်လန့်ဖျပ်ကာစောင်းကိုအသာလွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ကြောင်အ ကာ အံ့အားသင့်နေသဖြင့် နှုတ်ဖျားမှ ဘာစကားမှ ထွက်မလာပေ။
“မောင်သိဒ္ဓိ”
မာကြောခက်ထန်သည့် ထပ်ဆင့်ခေါ်လိုက်သံ။ မောင်သိဒ္ဓိသည် ခြင်္သေ့ ရှေ့မှောက်ရောက်နေသောချေသူငယ်ကဲ့သို့ ဆတ်ခနဲတုန်လှုပ်ချောက်ချား သွားတော့သည်။ အလန့်လန့်အဖျပ်ဖျပ်ဖြင့် “ခင်ဗျာ”ဟု ထူးလိုက်မိသည်။ သူသည် ထိုင်လျက်ကပင် မထနိုင်သေးဘဲ အသံရှင်ရှိရာသို့ မျက်နှာမော့ လှန်ကာ …
“ကျွန် – ကျွန် – ကျွန်တော် – ဟာ – မျက်မမြင် ဒုက္ခိတပါခင်ဗျာ။ မျက် မမြင် ဒုက္ခိတသမားဆိုတော့ ဘယ်သူဘယ်ဝါက ခေါ်မှန်း မသိလို့ပါ။ စိတ် မရှိပါနဲ့၊ တောင်းပန်ပါတယ်။ ခင်ဗျာ”
ထိုအခါမာကြောခက်ထန်သောအသံရှင်သည်ရုတ်တရက်ပျော့ပျောင်း
သွားသောအသံဖြင့် စကားဆိုသည်။
“မောင်မင်း- ကျုပ်ကို ဘာမှ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်စရာမလိုပါဘူး။ ကျုပ်ကဒီဘုန်းကျောင်းနဲ့ ဖာလုံအနည်းငယ်မျှသာဝေးတဲ့နယ်စပ်တစ်နေရာ မှာနေပါတယ်။ မောင်သိဒ္ဓိကကျုပ်မှာ မောင်မင်းအတွက် ဆင့်ခေါ်စာပါလာ တယ်။ ကျုပ်တို့ရဲ့ခေါင်းဆောင်ကြီး စစ်သူကြီးဟာ နယ်စပ်တစ်နေရာမှာ အခြွေအရံတွေနဲ့ နေနေတာပါမောင်သိဒ္ဓိ။ ရာထူးအဆင့်အတန်းက ကြီးမား ပါပေတယ်။ မောင်မင်းဟာတရုတ်နဲ့မြန်မာစစ်ပွဲတွေမှာရဲရဲဝံ့ဝံ့ စွန့်စွန့်စားစား တိုက်ခိုက်ခဲ့တဲ့ မြန်မာသူရဲကောင်းတွေရဲ့စစ်သွေးကြွဖွယ် ဇာတိမာန်တက် ကြွဖွယ်တေးသွားတွေကိုသရုပ်ဖော်တီးခတ်တဲ့နေရာမှာအံ့ဩဖွယ်ကောင်း လောက်အောင် ကျွမ်းကျင်တယ်လို့ကျော်ဇောသတင်းထွက်နေတဲ့လူငယ် တစ်ယောက်မဟုတ်လား။ မောင်မင်းလို စောင်းတီးကျွမ်းကျင်တဲ့ ပညာရှင်

တို့ မတွေ့ဖူးသေးဘူးကွယ်။ ဒီတော့ – မောင်မင်းရဲ့ စောင်းကိုယူပြီး ကျုပ်နဲ့ ချက်ချင်းလိုက်ခဲ့တော့။ ဟိုမှာ မင်း ပရိသတ်စုံညီစွာနဲ့ စောင့်မျှော်နေကြပြီ။ ရေမြေသနင်း သူ့ရှင်မင်းရဲ့ ယုံကြည်အားကိုးရတဲ့ စစ်သေနာပတိကြီး တစ်ဦးရဲ့ဆင့်ခေါ်ချက်ဖြစ်ပေတယ်။ မောင်မင်းမလိုက်လိုဘူးလို့ ငြင်းဆိုချင်
သလား”
မောင်သိဒ္ဓိသည် ဆတ်ခနဲမော့ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ဓားအိမ်မှ ဓား လှုပ်သံထွက်လာသည်။
“မဟုတ်ပါခင်ဗျာ – ကျွန်တော်ဟာမျက်မမြင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အပြင် ဒီလိုညမှောင်မှောင်ခရီးလမ်းကြမ်းကြမ်းအောက်မှာ ဘယ်လိုလိုက်ပါရမလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားနေမိတာပါ”
မမြင်ရသော လူပုဂ္ဂိုလ်ထံမှ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ တချွင်ချွင်အသံကို ကြား လိုက်ရပြန်သည်။ သံမဏိချင်း ထိခတ်သံ၊ ဒုန်းခနဲ လှံသွား၏ ဆောင့်ချ လိုက်သံသည် အသည်းအူကို ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားစေသည်။ တကယ်တော့ သူ့ရှေ့မှာ မားမားကြီးရပ်တန့်နေကာ အမိန့်ပေးနေသော ပုဂ္ဂိုလ်သည် စစ်ဝတ်တန်ဆာပြည့် ဝတ်ဆင်ထားသော သူရဲကောင်းတစ်ဦး ဖြစ်ပေလိမ့် မည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည် မလှုပ်ရှားဝံ့အောင် ကြောက်လန့်နေမိပေသည်။ “ဒီအတွက် ကိစ္စမရှိပေဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ ရဲမက်တချို့ ဒီဘုန်းကြီးကျောင်း ပြင်ပမှ ပါလာကြသေးတယ်။ သူတို့ကပါ မောင်မင်းခရီးလမ်း မမှားရလေ အောင်လမ်းညွန်တွဲခေါ်သွားကြမှာပါ။ စိတ်ချပါမောင်သိဒ္ဓိ။ မောင်မင်းလမ်း မှာမှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းထင်းစေရပါဘူး။ ကဲ – လိုက်ဖို့ပြင်ဆင်ပေတော့။ ယူငင် စရာရှိတာ ယူပေတော့ သူငယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ – ခင်ဗျာ၊ ချမ်းအေးလှတဲ့ ညကာလမို့ အနွေးထည်၊ စောင် တို့ ယူလိုပါတယ်။ ခေတ္တစောင့်ဆိုင်းပေးပါခင်ဗျာ”
“ကောင်းပါပြီ – ယူချေ”

မာကြောခက်ထန်သော စစ်သည်တော်ကြီး၏ စကားဆုံးသည်နှင့် သူ သည် နေရာမှ ချက်ချင်းထကာ အနွေးအင်္ကျီ၊ စောင်တို့ကိုယူပြီး စောင်းကို ပိုက်ကာ အသင့်မတ်တတ်ရပ်လိုက်မိသည်။ သူသည် အသံရှင်ရှိရာသို့ မှန်းဆကာ ညင်သာစွာ ပြောလိုက်သည်။ “အဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ – ခင်ဗျား” “ဒီလိုဆိုလိုက်ခဲ့ပေတော့”
အသံသည် မောင်သိဒ္ဓိ၏ ဦးခေါင်းတစ်လုံးစာမက မြင့်မားလှသည့် နေရာမှ ခက်ထန်စွာထွက်ပေါ်လာရကား အရပ်မြင့်မား ထွားကျိုင်းလှသည့် စစ်သည်တစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း သိသာလှသည်။ မမြင်ရသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆီမှ တချွင်ချွင်မြည်သော ချပ်ဝတ်တန်ဆာတွေ ထိခတ်သံကို ဆက်တိုက်ကြား နေရသည်။ ပုဂ္ဂိုလ်သည် မောင်သိဒ္ဓိ၏ ပခုံးကိုကိုင်ကာ အမှောင်ထုထဲမှ နေကာ အပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာလေသည်။
အပြင်ဘက်တွင် စီစီညံနေသော ပိုးကောင်များ၏အသံနှင့်အတူ စူးရှ အေးမြလှသော ဆောင်းဦးလေပြည်၏ တိုးတိုက်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။ လေသည် တရှဲရှဲမြည်ကာ ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်လျက်ရှိပေသည်။ ဟိုး ဝေးဝေးတောင်ကုန်းဆီမှနှင်းပွင့်တွေတဝေါဝေါလွင့်မျောလာသံကိုကြားနေ ရ၏။ ကျောင်းအပြင်ရောက်တော့ သူ၏ ပစ္စည်းများကို အသင့်စောင့်နေ သည့်ပုဂ္ဂိုလ်များက ကူညီသယ်မပေးကာ ရှေ့ဆောင်၍ ထွက်လာသည်။ တိုက်ခတ်သော လေက အေးမြစူးရှလှပေသည်။
လူအုပ်စုတစ်စု၏ မာကြောသော ခြေသံများ၊ ချပ်ဝတ်တန်ဆာများ၏ လှုပ်ရှားသံများ၊ ဓားသွား၊ လှံသွားများ၏ ပွတ်တိုက်ထိခတ်သံများသည် တိတ်ဆိတ်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအုပ်စုသည် မောင်သိဒ္ဓိဘေးတွင်ဝန်းရံကာ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ အမိန့်ကို စောင့်မျှော်နေဘိသကဲ့သို့ ငြိမ်သက်နေကြလေသည်။
“သွားကြစို့”
ပါသွားလေ၏။
အမိန့်ညွှန်ကြားသံ ဆုံးသည်နှင့် ခြေသံများသည် ရွေ့လျားလိုက်ကြ သည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် လူအုပ်ကြားတွင် ဝန်းရံပိတ်ဆို့ခြင်း ခံရသကဲ့သို့ ကြမ်းတမ်းခက်ထန်သောမှောင်နှင့်မည်းမည်းခရီးတွင် မျက် မမြင်တစ်ယောက်အဖို့ နှောင်းနှေးကြန့်ကြာလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်ရသော် လည်း တကယ်တော့ ထိုအရာသည် အံ့သြထူးဆန်းစွာ မှားယွင်းနေသော အရာတစ်ခု ဖြစ်နေပေသည်။
မောင်သိဒ္ဓိ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကလေးသည် သစ်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်၊ ဒါမှ မဟုတ် ဖက်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်ကို လေနှင်ရာ လွင့်မျောသကဲ့သို့ အလိုက်သင့် စီးမျောနေခြင်းပင်တည်း။ ထိုအရာသည် ဆန်းကြယ်လှသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ခြေဖဝါးနှင့် မြေကြီးပင် ထိမှထိပါလေစဟု ထင်မှတ်မှားရ လောက်အောင် လေဟုန်စီးသကဲ့သို့ ခံစားနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့သည်ဤလမ်းခရီးကိုလွန်မင်းစွာကျွမ်းကျင်ကြသူများဖြစ်သည်။ ခရီးတစ်လျှောက် ချပ်ဝတ်တန်ဆာများ၏ တချွင်ချွင်မြည်သံကား တိတ် ဆိတ်သော နှင်းလွှမ်းညကို ဖုံးလွှမ်းလျက် ရှိနေပေသည်။
ထိုသူများကား မည်သို့သော လူမျိုးများပေနည်း။ သူ၏ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် ဤမျှထူးဆန်းသော လူအုပ်စုများကို တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းမျိုး မရှိခဲ့ဘူး ပေ။ သူတို့၏ ပုံသဏ္ဌာန်များမှာ မြင့်မားထွားကျိုင်းသော လူမျိုးများ ဖြစ်မှာ သေချာသည်။ ချပ်ဝတ်တန်ဆာများ၏ အသံ၊ ဓားလှံများ၏ထိပွတ်သံ၊ မာကျောသောစကားပြောသံများအရ သူတို့သည် လူသာမန်အရပ်သားများ မဟုတ်တန်ရာချေ။ စစ်သည်တော်များသာ ဖြစ်မှာသေချာသည်။ မည်သို့ သောစစ်သည်တော်များပေနည်း။ ယမ်းကို အသုံးပြုသော သေနတ်ခေတ်၊ အမြောက်လက်နက်ခေတ်တွင် သူတို့သည် အဘယ်ကြောင့် ရှေးခေတ်သုံး

ဓားလှံ၊ လေးမြား၊ လက်နက်များကို ကိုင်ဆောင်ကြကာ ရှေးဆန်သော စကားများကို သုံးစွဲနေကြပါသနည်း။
သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် မေးခွန်းများဖြင့် လေးလံဖိစီးလျက်ရှိသည်။ အချို့မေးခွန်းများက အသားထဲသို့ တိုးဝင်နေပြီး အချို့မေးခွန်းများက နှလုံး သားထဲသို့ နစ်ရှိုင်းစွာ စိုက်ဝင်နေပေသည်။ ထိုသူတို့၏ လှုပ်ရှားမှုများက သူ၏အသိဉာဏ်ကို ရှပ်တိုက်ပြေးထွက်သွားရုံမျှသာရှိသည်။ ထို့အတူ သူ၏ စောင်းသံကို နားဆင်လိုသည်ဆိုကတည်းက ဂီတကို ချစ်မြတ်နိုးသူများ ဖြစ်မည်မှာ သေချာပေသည်။ ထိုစဉ်… “ရပ် – ရောက်ပြီ – ရပ်ကြလော့”
မာကျောသောအသံကြီး ဆုံးသည်နှင့် လူအုပ်စုကြီးသည်နေရာမှာပင် ရပ်တန့်လိုက်ကြသည်။ ဧရာမတံခါးချပ်ကြီးကို ဖွင့်လိုက်သံ၊ တွန်းရွေ့သံ၊ တဂျိမ်းဂျိမ်းမြည်သော တံခါးရွေ့သံ၊ သံဘီးများ ပွတ်တိုက်ရွေ့လျားသံ။ မောင်သိဒ္ဓိ၏ ရင်သည် တထိတ်ထိတ်ခုန်လျက်ရှိသည်။ သူ၏ အာရုံ သည်ရုတ်ခြည်းထွေပြားနောက်ကျိလာပြန်သည်။ သည်နေရာပတ်ဝန်းကျင် သည်ရေခဲတောင်၊ လျှို၊ မြောင်၊ စိမ့်စမ်းများသာ ဖြစ်သည်။ သည်လိုကြီးမား ခန့်ထည်လှသည့် ဧရာမ အဆောက်အအုံကြီးရှိသည်ဟု မွေးကတည်းက မကြားဘူးချေ။ သည်လို တောခေါင်ခြင်း၊ ရာသီဥတုဆိုးဝါးခြင်း၊ တော တိရစ္ဆာန်ရိုင်းများ ပေါများခြင်းများ အလယ်ကောင်တွင် အဘယ်ကြောင့် ကြီးမားသော အဆောက်အအုံကြီး ရောက်ရှိနေရသနည်း။ ထူးဆန်းလှချေ သည်တကား။ ရင်ထဲမှာ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိလာပြန်သည်။ “လိုက်ခဲ့ပေတော့ – မောင်မင်း မောင်သိဒ္ဓိ”
မောင်သိဒ္ဓိသည် ထူးဆန်းသော နေရာတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ် ကြောင်း သတိပြုမိသည်။ ထိုအချိန်တွင် ချပ်ဝတ်တန်ဆာ တချွင်ချွင်ဖြင့် စစ်သူရဲကောင်းတစ်ဦး ရောက်လာကာ သူ့ကိုလက်ဆွဲ၍ ခေါ်ယူသွားလေ သည်။ သူတို့သည် နံရံကွေ့အချိုးတစ်ခုကိုကွေ့ကာ လျှောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။

“မောင်သိဒ္ဓိ ရောက်ရှိလာပါပြီ- အရှင်”
စစ်သူရဲတစ်ယောက်သည် ကျယ်လောင်သောအသံဖြင့် အော်ဟစ် လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ကျယ်ဝန်းသော အဆောင်တော်ကြီးတစ်ခုလုံး သက်ဝင်လှုပ်ရှားသွားကာ ပြတင်းတံခါးပေါက်များ တွန်းဖွင့်သံ ရှပ်တိုက် ပြေးသွားနေကြသော ခြေသံများကို ဆက်တိုက်ကြားလိုက်ရသည်။ တစ် ဆက်တည်းဆိုသလို ဝတ်ပြုလှုပ်ရှားသံများ၊ ဒူးတုပ်ခံစားသံများပါ တရစပ် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ထိုအချိန်တွင် ရဲမက်တစ်ဦးက သူ၏ဖိနပ်ကို ချွတ်ရန်ပြောပြီး ယူသွား သည်။ သူသည် ဖိနပ်မဲ့ဗလာဖြစ်သွားသောအခါ ခြေဖဝါးဖြင့် ကြမ်းပြင်ကို ပွတ်တိုက်စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြောင်ချောသော သမံတလင်းပြင်။
သူသည် တွေဝေစွာ စဉ်းစားနေဆဲမှာပင် တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့ လက်ကိုဆွဲကာ ဖြည်းညင်းစွာ တွဲ၍ခေါ်လာသည်။ လူသံတွေ တဝေါဝေါ ဆူညံလာသည်။ ထိုအရာကို ထောက်ရှုခြင်းဖြင့် သူသည် ကျယ်ပြောသော ခန်းမဆောင်ကြီးထဲသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ မည် သည့်နေရာသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း မှတ်သားရန် ခက်ခဲလာသည်။ သူသည် စောင်းကိုပိုက်ပွေ့ထားလျက်က မေးခွန်းတစ်ခုကိုမေးရန် ပြင်ဆင် လိုက်စဉ်မှာပင် ကျယ်လောင်သော အသံကြီးတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။ “တိတ်စေ”
ဆူညံနေသော ခန်းမကျယ်ကြီးသည် အပ်ကျသံပင် ကြားရလောက် အောင်၊ သစ်ရွက်ကြွေသံပင် ကြားရလောက်အောင် ရုတ်ခြည်းတိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားလေသည်။ ထိုစဉ် အဝတ်အစားတစ်စုံ၏ ပွတ်တိုက်ရွေ့လျား သံ လေထဲတွင် တဖျတ်ဖျတ်လွင့်သံသည် စန္ဒကူးနံ့သာ သစ်ရွက်ပွတ်ထိ သကဲ့သို့ သာယာစွာ ပေါ်လာသည်။
ရာထူးရာခံကြီးမားလွန်းသော ဧရာမပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတစ်ပါး ဝင်ရောက်လာ ကြောင်း သိသာလေသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကြီး၏ ခန်းမကြီး၏ အလုပ်ဗဟိုရှိ

သလွန်တစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်ဟန်တူသည်။ ဝတ်ပြုသံ၊ ခံစားသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့နောက် အသံများ ငြိမ်သက်သွားပြန်သည်။ ထိုအခါ ထိုင်စရာတစ်ခု ရွေ့သံပေါ်လာပြီ။
“မောင်သိဒ္ဓိ – အဲဒီမှာ ထိုင်ပါ”
တစ်စုံတစ်ယောက်က သူ့လက်ကိုဆွဲကာ ထိုင်စေသည်။ သူ့ခြေဖဝါး ဖြင့် စမ်းလိုက်တော့ တစ်ထွာသာသာမြင့်သော ခုံကလေးဖြစ်ပြီး ခုံပေါ်တွင် ကတ္တီပါအခင်းတစ်ခု ခင်းထားသည်။ သူ ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောင်မြင် ဝင့်ထည်သော အသံတစ်သံ ပေါ်လာသည်။ “မောင်မင်း – သက်သာသလိုနေပါ”
မောင်သိဒ္ဓိသည် အသံလာရာဆီသို့ လှမ်းမျှော်ကာ ဦးခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်ပြလိုက်ပေသည်။ သူ၏ နံဘေးတွင် လူတစ်ယောက်ထိုင်နေဟန်ရှိ သည်။ ထိုသူက ဆက်၍ …
“မောင်မင်း- မောင်သိဒ္ဓိဟာ စောင်းပညာမှာ တစ်ဖက်ကမ်းခတ်တယ် လို့ သိရှိတော်မူပေတယ်။ အထူးသဖြင့် တရုတ်ကျူးကျော်သူတွေကို မြန်မာ သူရဲကောင်းရဲမက်တွေက ပြတ်ပြတ်သားသားတွန်းလှန်အနိုင်ယူပုံစစ်ပွဲကို စောင်းနဲ့တီးခတ်သရုပ်ဖော်ရာမှာ ပိုပြီးပီပြင်တောက်ပြောင်တယ်လို့ သတင်း စကားကြားရတဲ့အတွက် အဲဒီတရုတ်ကျူးကျော် စစ်ပွဲကို တွန်းလှန်ခဲ့တဲ့ မြန်မာသူရဲကောင်းတွေရဲ့ ဂုဏ်ပြုစစ်ချီတေးကို ခုချိန်ကစပြီး တီးခတ်ပေ တော့ မောင်သိဒ္ဓိ။ ယခု သင်၏ ရှေ့မှောက်တွင် နားဆင်နေသူမှာ ဘဝရှင် မင်းတရားကြီး၏ စစ်သူကြီးတစ်ဦး ဖြစ်သည့် သတိုးမင်းညို ဖြစ်ပေသည်။ ယခုချိန်မှစ၍ သင် လွတ်လပ်စွာ နေထိုင် တီးခတ်နိုင်ပေပြီ”
မောင်သိဒ္ဓိသည်ကတ္တီပါဖုံတွင်လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာထိုင်ကာစောင်းကြိုး
ကိုညှိလေသည်။ စစ်ပွဲသရုပ်ဖော်တေးဂီတကိုမတီးခတ်မီ သံစမ်းတေးများ ဖြစ်သည့် ကျေးငှက်မြည်သံ၊ နှင်းစက်နှင့် သစ်ရွက်များကြွေသံ၊ မြင်းဟီသံ၊ ဆင်အော်သံ၊ ကျားဟိန်းသံများကို စတင် တီးခတ်ရင်း အစီစဉ်ကို စလိုက် ပေသည်။
ပရိသတ်ထဲမှ တီးတိုးသံတွေ တဝေါဝေါထွက်ပေါ်လာသည်။ “အံ့ဩစရာပဲ”
“ထူးဆန်းတဲ့ ပညာရှင်ပဲကွယ့်”
ထို့နောက် အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။ သည်တော့မှ စစ်ပွဲ သရုပ်ဖော်တေးသွားကို စတင်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်ရင်း စစ်ခရာသံဖြင့် စောင်း ကြိုးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မောင်သိဒ္ဓိ၏ စိတ်အတွင်းသဏ္ဌာန် တွင် အရာရာကို မေ့ပျောက်ထားလိုက်ကာ ဂီတသံစဉ်တွင်သာ နစ်မြှုပ် ထားလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ရှိရောက်နေသည့်ဘဝကို မေ့ထားသည်။ အတိတ်ကို မေ့ထားသည်။ သူ့စိတ်သည် စောင်းကြိုးများ၏ သံစဉ်နိမ့်မြင့်၊ အတိုးအကျယ်၊ အပေါ့အဖွ အနုအလှတွင်သာ အာရုံကို စုစည်းထားသည်။
သူ၏ လက်ဆယ်ချောင်းစလုံးသည် စောင်းကြိုးများပေါ်တွင် အမှား အယွင်းမရှိ တိကျစွာ ပျံသန်းနေလေပြီ။ လူးလာတုံ့ခတ်ရွေ့လျားနေလေပြီ။ စစ်ခရာသံ၊ မြင်းတပ်၊ ဆင်တပ်ချီတက်လာသံသည် မြေတုန်မတတ် မြည်ဟည်းသည့်အသံကိုဖန်တီးလိုက်သည့် သူ့မျက်နှာပြင်သည်တေးသွား အတိုင်း ရုတ်ခြည်းခက်ထန်မာကျောလာ၏။
မြန်မာစစ်သည်တော်များ၏ ရဲစိတ်ရဲမာန် အသက်ကို ဖက်ရွက်ပမာ ထားပြီးတိုက်ခိုက်ဟန်အသံများသည် ကြားရသူအဖို့ ရဲစိတ်ရဲမာန်တက်ကြွ ဖွယ်ဖြစ်စေသည်။ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထစေသည်။ ဂီတသည် နားထောင် သူပရိသတ်အပေါင်း၏ရင်ထဲနှလုံးသားထဲဝိညာဉ်ထဲသို့ ပူးဝင်စီးမျောသွား လေပြီ။ သူ၏မျက်နှာပြင်သည် ကြောက်မက်ဖွယ် ရင့်ထော်နေသည်။
မောင်သိဒ္ဓိကိုယ်တိုင်ပင် ဂီတသံစဉ်ဝယ် ပူးဝင်စီးပျော်ကာ ခန္ဓာကိုယ် သည် နတ်ဝင်သူကဲ့သို့ ဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေသည်။ သူ၏ ဦးခေါင်းသည် တေးသွားအလိုက်တိုင်း ယိမ်းခါနေသည်။ နားထောင်သူ ပရိသတ်ကကော သူ့နယ်ပင်တည်း။

စစ်သည်များ၏ ဓားလှံချင်း ထိခတ်သံ၊ အော်ဟစ်သံ၊ အမြောက် သေနတ် မီးပေါက်များ၏ တထိန်းထိန်းမြည်သံ၊ လေးမြားပစ်လွှတ်သံ၊ ချပ် ဝတ်တန်ဆာများ မြည်သံ။
သည်။
နားဆင်သူ ပရိသတ်၏ လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးသံတွေ ထွက်ပေါ်လာ
နောက်ဆုံးတွင် တရုတ်ကျူးကျော်သူများ ခွေးပြေးဝက်ပြေး အသက်လု ကာ လက်နက်တွေကို ပစ်ချ၊ အချင်းချင်းတွန်းထိုး၍ ရုန်းကန်ကာ တစ်ဖက် နိုင်ငံထဲသို့ ဒရောသောပါး ဝင်ပြေးလေဟန်၊ ဂီတသံများ ဆင့်ကဲ ဆင့်ကဲ ဟိန်းဟိန်းညံမျှ စစ်ရှုံးသူများအော်သံ။
ဂီတ၏နောက်ဆုံးအပုဒ်သို့ ရောက်လာသည်။ သွက်လက်မြူးကြွသော သံစဉ်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။ စောစောက ခက်ထန်မာကျောနေသော မျက်နှာပြင်သည် တဖြည်းဖြည်း ပျော့ပျောင်းသည့်ဘက်သို့ ကူးပြောင်းလာ သည်။
“ကျော်ကြားတဲ့အတိုင်း မှန်ကန်ပါပေရဲ့” “တစ်ယောက်ဆိုတစ်ယောက်ပဲဟေ့”
ဂီတ၏နောက်ဆုံးအပုဒ်မှာ မြန်မာစစ်သူကြီးနှင့် သူရဲကောင်းရဲမက်များ အမိမြေကို တစ်လက်မမျှပင် အကျူးကျော်အထိပါးမခံဘဲ စွန့်လွှတ်စွန့်စား ရင်းဂုဏ်သိက္ခာရှိရှိကျဆုံးခဲ့ရသည့်စစ်သူကြီးနှင့်တကွရဲဘော်ရဲဘက်များ၏ ပြောင်မြောက်သော သတ္တိကိုဖွဲ့ဆိုထားခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ရန်သူများ၏ အမြောက်ကျည်ဆန်ထိမှန်ကာလက်ပြတ်ခြေပြတ်ဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာရနေ
သော်လည်း လက်လှမ်းမီရာ ရန်သူနှစ်ယောက်သုံးယောက်ကိုတော့ ငရဲ နိုင်ငံသို့ ပို့ဆောင်နိုင်လေသေးသည်။ မြားတန်းလန်း၊ လှံတန်းလန်းနှင့်ပင် ရုတ်တရက် လဲပြိုမကျသွားသေးဘဲ ခုခံနိုင်သေးသည်။
ထိုပြကွက်ပြခင်းများကို သရုပ်ဖော်တီးခတ်နေချိန်တွင် မောင်သိဒ္ဓိ၏ မျက်ဝန်းများသည် ရုတ်တရက် မှိန်ဖျော့သွားကာ မျက်ရည်တွေစီးဆင်းလာ

သည်။ ဂီတသည် ကြေကွဲဆွတ်ပျံ့လွမ်းဆွေးဖွယ်ကောင်းလာကာ စောင်း ကြိုးသံသည် တုန်ခါနေပေသည်။ ထိုအခါ နားဆင်နေသော ပရိသတ်သည် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကာ ဦးခေါင်းတွေကို ငုံ့ထားသည်။ ထို့နောက်မှ ဟို နေရာသည်နေရာမှ ရှိုက်သံတွေ တိုးတိတ်စွာ ထွက်လာတော့သည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည်လွမ်းဆွတ်ဖွယ်ဂီတဖြင့် အဆုံးသတ်ကာ ရပ်နားလိုက် သည်။ သို့သော် ပရိသတ်သည် စိတ်နာကြည်းစွာဖြင့် ဂီတရေယာဉ်ကြော ဝယ် နစ်မြောရင်း ဟစ်အော်ငိုကြွေးကြပြန်လေသည်။ အတန်ကြာမှ ငိုသံ တွေတိတ်ဆိတ်သွားပေတော့သည်။
အားလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားသောအခါ အောင်မြင်ခန့်ညားသော အသံကြီးတစ်သံကို ကြားလိုက်ရပေသည်။
“မောင်မင်း- မောင်သိဒ္ဓိ၊ အမောင်၏ စောင်းပညာကား ကြားရသည် ထက်ပင်ပို၍စွမ်းဆောင်ရည်ပြည့်ဝနေပေတယ်။ သည့်အတွက် မောင်မင်း ကိုကျွန်ုပ်တို့ကျေးဇူးတင်ရှိပါတယ်။ ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့သခင်စစ်သူကြီးဟာလည်း မောင်မင်းကိုဂုဏ်ပြုမှုတွေပြုလုပ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒီတော့ ကျွန်ုပ်တို့ နားထောင် လိုတဲ့ ညဦးယံတွေမှာ မောင်မင်း ဖျော်ဖြေရပေလိမ့်မယ်နော်။ မောင်မင်းကို ယခုခေါ်လာတဲ့စစ်ကဲတော်ကြီးတပ်မှူးကပဲလာပြီးခေါ်ပါလိမ့်မယ်။ နောက် ဆုံးသတိပေးလိုတာကမောင်မင်း – ဒီလိုညနက်သန်းခေါင်ယံမှာဒီနေရာကို လာပြီးဧည့်ခံတာကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မသိစေရ ဘူး။ အဲဒါ သတိကြပ်ကြပ်ထားပါ။ အနီးကပ်ဆုံး ကပ္ပိယကြီးတောင် မသိပါ စေနဲ့။ ရွာထဲက လူတွေလည်း မသိပါစေနဲ့။ ကိုင်း – သဘောပေါက်ရဲ့လား- မောင်မင်း”
“ဟုတ်ကဲ့- သဘောပေါက်ပါတယ် ခင်ဗျား”
“ကဲ – ဒါဆို – မောင်မင်း လွတ်လပ်စွာ သွားလိုရာ သွားနိုင်ပြီ၊ လိုက်ပို့ ပေးလိမ့်မယ်။”
မောင်သိဒ္ဓိသည်ထိုင်နေရာမှထကာခါးကိုညွတ်၍အရိုအသေပေးလိုက်
လေသည်။ ထို့နောက်စစ်သည်တစ်ဦးက သူ့လက်ကိုဆွဲကာတံခါးကိုတံခါး

ဆီသို့ လိုက်ပို့ပေးသည်။ အပြင်ဘက်တွင် တပ်မှူးနှင့်အဖွဲ့က စောင့်နေဟန် ရှိသည်။ သူ့ကို ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ ပြန်ပို့ပေးရန် စောင့်နေကြခြင်း ဖြစ်
သည်။
တပ်မှူးနှင့်အဖွဲ့သည် သူ့ကို ဘေးမသီ ရန်မခရန် လိုက်လံပို့ဆောင် ပေးပြီး သူ့ကို စတင်ခေါ်ဆောင်ရာ ကျောင်းတွင်းရှိ ကိုယ်ပိုင်အခန်းဝတွင် ထားခဲ့ကာ နှုတ်ဆက်ပြန်သွားလေသည်။
ညဉ့်သည် ပိုမိုနက်ရှိုင်းထူထဲလာသည်။ နှင်းစက်ပြိုသံ၊ ဟိုဝေးဝေးမှ ရေခဲမြစ်စီးသံတို့သည် တိတ်ဆိတ်နေသော ညဉ့်ယံကိုဖောက်ကာ ထွက် ပေါ်နေသည်။
ညသည် တစ်စတစ်စ နက်ရှိုင်းထူပိန်းလာလေသည်။ နှင်းစက်တွေ တဖျောဖျောကြွေကျသံ၊ ရေခဲမြစ်၏ တတွတ်တွတ်ရေစီးသံတို့သည် ကျယ်လောင်လာလေ၏။ ဆောင်းဦးလေနှင့်အတူ သစ်ရွက်တွေကလည်း တစ်ခါတစ်ရံ ကြွေကျနေသေးသည်။ ရေခဲစပြုနေသည့် နှင်းတောင်တစ် နေရာမှ နှင်းကျားသစ်တစ်ကောင်၏ ဟိန်းဟောက်မာန်ဖီသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ် လာသည်။ မာန်ဖီသံသည် တော်တော်နှင့် ရပ်တန့်မသွားပေ။ တစ်ကောင် နှင့် တစ်ကောင် အစာလုနေဟန်ရှိသည်။
ညသည် မှုန်ရီတိတ်ဆိတ်စွာဖြင့် ဆက်လက်ရွေ့လျားရှိပေသည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် အိပ်ရာထဲတွင် အိပ်မပျော်နိုင်သေးဘဲ ဒဏ်ရာရသော မြွေ တစ်ကောင်လို ဘယ်ညာလူးလွန့်လျက်ရှိနေဆဲပင်။ မကြာခင်က ဖြစ်ပွား သွားခဲ့သောဖြစ်ရပ် ဒါမှမဟုတ် အိပ်မက်ဆန်သော အကြွင်းအကျန်များက ဆက်လက်ရှင်သန်နေဆဲ။ ထိုဖြစ်ရပ်ကြီးသည် အိပ်မက်ဆန်စွာ ဖြစ်ပွား သွားခဲ့ပြီ။ ပြန်ပြောရလျှင် ယုံကြည်နိုင်ဖွယ်မရှိ။ ယခု နေခေါင်းသုံးခေါင်းနှင့် နှင်းလူတစ်ယောက်ကို ရွာထဲဝင်လာပါသည်ဟုပြောလျှင် ယုံကြည်ကောင်း

ယုံကြပေလိမ့်မည်။ သူပြောပြမည့်ဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်ကြီးကိုတော့ဘယ်သူမှ ယုံကြည်ကြလိမ့်မည် မထင်။
ပိတ်ထားသောတံခါးကို တိုးဖြတ်ဝင်လာသည့် လူထွားကြီး။ ချပ်ဝတ် တန်ဆာများဖြင့် ခက်ထန်မာကြောသော လေသံ၊ သူ၏ သစ္စာစောင့်သိရ သောခေါင်းဆောင်စစ်သူကြီးနှင့် ရဲမက်များ ခေါင်လံဖူးစစ်ချီတေးသွား၊ ကျူး ကျော်စစ်သုံးကြိမ် ဖျော်ဖြေခဲ့ရသည့် စောင်းလက်သံ ဘယ်လိုမှ ယုံကြည် ဖွယ်မရှိသော ဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်များ။
“ဒီပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေဟာ ဘယ်လိုမှ လူသားစစ်စစ် မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒါ- သေ ချာတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရာပေါင်းများစွာက ကျူးကျော်သူ တရုတ်တွေကို ဒီရွာကလေးကနေ တွန်းလှန်ဖြိုဖျက်ခဲ့တာ အမှန်ပဲ။ သက်ကြီးစကား သက် ငယ် ကြားဆိုသလို ရာဇဝင်မှာ စတင်ခဲ့တဲ့ သမိုင်းရှိသလို နှုတ်ပြောရာဇဝင် တွေလည်းရှိခဲ့တဲ့နေရာ။ ငါ့ကိုလာခေါ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေကောငါစောင်းတီးဖျော် ဖြေခဲ့ရတဲ့ လူအုပ်စုကြီးရော၊ သူတို့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်ကြီး စစ်သူကြီးဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးဆိုတာရော ဘယ်လိုမှ လူသားစစ်စစ်မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ဟာ တိုက်ပွဲမှာ ဂုဏ်ရှိစွာနဲ့ ကျဆုံးခဲ့တဲ့ ရဲရဲတောက်စစ်သည်တွေ၊ ရဲရဲတောက် ဝိညာဉ်တွေ၊ ပရလောကသားတွေ၊ စစ်သူကြီးနာမည်က သတိုးမင်းညိုတဲ့။ ခုခေတ်လိုဆို ဗိုလ်ချုပ်ကြီးအဆင့်။ သူတို့ရဲ့ဝိညာဉ်တွေကို ငါ စောင်းသံနဲ့ ဖျော်ဖြေတင် ဆက်နေရပါကလား။ ဂုဏ်ယူစရာကောင်းလိုက်တာ။ အင်း – ဒါပေမဲ့ ရေရှည်မှာ ပရလောကသားတွေနဲ့လူသား ဆက်ဆံမှု ရေရှည်မှာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။ ငါ ငြင်းဆန်မယ့် တစ်နေ့ကျရင် တစ်ခုခု ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင် တယ်။ ငါ ဘယ်လို မှ ရှောင်ပုန်းလို့လည်း လွတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ အော်- ငါကိုယ်တိုင် လိုလားနှစ်သက်စွာနဲ့ တင်ဆက်ခဲ့တာပဲလေ။ သူတို့ဆီက ဂုဏ်ပြုလက်ဆောင် တွေကိုလည်း ငါမလိုချင်ပါဘူး။ ဘာအမှတ်တရလက် ဆောင်မှငါမလိုချင်ဘူး။ ငါလို မျက်မမြင်ဒုက္ခိတသည်တစ်ယောက်ဟာ ဘာ အဆောင်အယောင် ဘွဲ့ထူးမှ မလိုပါဘူးလေ။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အဆင်ပြေဖို့

ပါပဲ။ ကြာရင် ဆရာတော်ဘုရားနဲ့ ကျောင်းနေကိုယ်တော်တွေ ကပ္ပိယကြီး ရိပ်မိမှာ သေချာတယ်။ တတ်နိုင်ဘူးလေ။ မီးစင်ကြည့်ပြီး ကရမှာပဲ။ သူတို့ ဟာ မြင့်မြတ်စွာသော စစ်သည်တော်ဝိညာဉ်တွေလေ။ ပြီးတော့ – ကမ္မဇိဒ္ဓိ တန်ခိုးနဲ့ ပြည့်စုံနေသူတွေ။ သူတို့နေရာကတော်တော်ကြီးကျယ်ခမ်းနားမှာ သေချာတယ်။ အဆောက်အအုံကြီးကလည်းဧရာမကြီး။ မီးတိုင်တွေတထိန် ထိန်နဲ့။ လူတွေကလည်း အများကြီးနော်”
မောင်သိဒ္ဓိသည် တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ ဘယ်လှိမ့် ညာကူးဖြင့် မိုးစင်စင်လင်းသွားခဲ့သည်။ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆောင်းဦးလေပြေနှင်း ပွင့်ဖြူများနှင့်အတူငွေ့ရည်ဖွဲ့နေကြပြီး အမှောင်ထဲတွင် အလင်းစက်ကလေး တစ်စက် တွေ့လိုတွေ့ ငြား မောပန်းတကြီး ရှာဖွေနေမိသေးသည်။ ထို ပရလောကသားများနှင့် ရေရှည်ဆက်ဆံရေး။ အမြင်ဓာတ်ကြည်ကြည် လင်လင်ဖြင့် ထိုပရလောကသားတွေကို ကြည့်ချင်မြင်ချင်သည်။ အရောင် ဆိုတာ ဘာလဲ။ လက်ဖြင့် ထိတွေ့ကိုင်တွယ်စမ်းသပ်ခဲ့သော်လည်း ပကတိ လူသား လူကောင်းတစ်ယောက်လိုတော့ ခံစားသိဖြင့် မသိနိုင်လေသော ဘဝ။ အမြင်အာရုံချို့တဲ့လေသော ဘဝ။
လောကကြီးကို အလင်းစက္ခုဖြင့် ကြည့်ချင်သည်။ ဘဝဆက်တိုင်း ဆက်တိုင်း အမြင်အာရုံ ပြည့်စုံကြွယ်ဝသူ ဖြစ်ရပါလို၏။
ညသည် တိတ်ဆိတ်ခြောက်သွေ့နေမြဲ။ အမှောင်သည် မောင်သိဒ္ဓိ၏ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ဝန်းရံဖိပိုးထားမြဲ။ အမှောင်ထုထဲတွင် သူ၏ ခန္ဓာ ကိုယ်သည် နစ်ဝင်လျက် ရှိသည်။
နောက်တစ်ည ညဉ့်ဦးယံတွင် စစ်ကဲတော်ကြီး တပ်မှူးရောက်လာပြန် ပြီ။ ယမန်နေ့ကကဲ့သို့ပင် တောလမ်းခရီးလျှိုမြောင်ချိုင့်ဝှမ်းတို့ကိုဖြတ်သန်း ကာ ခေါ်သွားပြန်သည်။

မောင်သိဒ္ဓိသည် စောင်းပညာဖြင့်ပင် ပထမနေ့ထက် မရိုးရအောင် တီးကွက်သံဆန်းတွေကိုပြောင်းကာ စစ်ချီတေးတွေကို တီးခတ်ပြလိုက် လေသည်။ ပရိသတ်၏ ချီးကျူးဂုဏ်ပြုမှုကို ပထမနေ့ကအတိုင်း တွေ့ကြုံ လိုက်ရပြန်သည်။
သို့သော် သည်နေ့တော့ တစ်မူဆန်းကြယ်ထူးခြားသော ဖြစ်ရပ်တစ်ခု နှင့် ဆုံတွေ့ရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။
စစ်ကဲတော်ကြီးတပ်မှူးသည် မောင်သိဒ္ဓိကို လက်တွဲခေါ်ငင်ပြီးလျှင်။ “မောင်သိဒ္ဓိ- မောင်မင်း၏စောင်းပညာစွမ်းဆောင်ချက်သည်လွန်မင်း စွာ အံ့မခန်းလောက်ပါပေသည်။ ကောင်းကင်မှ နတ်ဒေဝတာတစ်ပါးကမ္ဘာ မြေပြင်သို့ ဆင်းသက်ကြွချီလာပြီး လူယောင်ဆောင်ကာ ဖန်တီးတီးခတ် သကဲ့သို့ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်စေလောက်ပေသည်။ သင်၏စွမ်းဆောင် ဖြေဖျော်ချက်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စစ်သူကြီးနှင့်တကွ ကျန်သည့် စစ်သည် တော် ပရိသတ်အပေါင်း ကျေနပ်ဝမ်းမြောက် ပီတိဖြစ်ရသည်။ စစ်သည်မှူး ကျဆုံးခန်းတွင် ကြေကွဲဝမ်းနည်းရပေသည်တကား။ ထို့ကြောင့် ရှေးမဆွ ကပင် မောင်မင်းအား ဆုလာဘ်ချီးမြှင့်မည်ဟု ကတိပေးထားပေရာ မောင်မင်းအား စစ်သူကြီးကိုယ်တိုင် ဆုလာဘ်ချီးမြှင့်မည်ဖြစ်၍ ရှေ့တော် မှောက်သို့ ကြွရောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်သည်”
စစ်ကဲတော်ကြီး၏ အမိန့်ဆန်သော စကားသံဆုံးသည်နှင့် မောင်သိဒ္ဓိ ကိုလူတစ်ယောက်ကလက်တွဲကာ စစ်သူကြီးရှေ့မှောက်ဆီသို့ခေါ်ဆောင် သွားသည်ကို သိရှိလိုက်ရသည်။ ခန်းမဆောင်သည် လူတစ်ယောက်မျှ မရှိ သကဲ့သို့ တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ မောင်သိဒ္ဓိ၏ တုံ့ဆွံ့သောခြေသံနှင့် လက်တွဲခေါ်ယူသူ၏ခြေသံသာ တရှပ်ရှပ်ထွက်ပေါ်နေသည်။ တစ်နေရာတွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ခြေလှမ်းများကို ရပ်လိုက်ကြ
သည်။
“သည်နေရာမှာ ဒူးတုပ်ပြီးထိုင်ပါ -မောင်သိဒ္ဓိ”

မောင်သိဒ္ဓိသည် အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်သွားပြီး ညွှန်ကြားသလို ထိုင် လိုက်မိသည်။ သူ့ရှေ့ရှိ သလွန် သို့မဟုတ် ညောင်စောင်းတွင် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး တစ်ဦး ထိုင်နေသည်ဟု ခံစားမိသည်။ သူသည် အသက်ကိုပင် ပြင်းပြင်း မရှူရဲ။
ပါ”
“ခေါင်းကိုငုံ့၊ လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ဆန့်ပြီး ဆုလာဘ်တော်ကို လက်ခံ
မောင်သိဒ္ဓိသည် ဦးခေါင်းကိုငုံ့ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ဆန့်၍ ဖြန့်လိုက်လေ၏။ ထိုခဏဝယ် သူ့လက်ဖဝါးထဲသို့ အေးစက်မာကြောသော အရာဝတ္ထုတစ်ခုနှင့် ပျော့ပျောင်းသော အလျားရှည်သည့် အရာတစ်ခု ညင်သာစွာ ကျရောက်လာသည်။
ရုတ်တရက် ကျယ်လောင်စူးရှစွာ ထွက်ပေါ်လာသော လက်ခုပ်သံ၊ ခန်းမဆောင်ကြီးတစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားမတတ် ဝေါခနဲ ပြိုဆင်းသွား သော ဩဘာသံပင်တကား။
သူ့ရင်ထဲမှာ ပီတိကြည်နူးမှု၊
သူ၏ နှလုံးခုန်သံသည်သည် စည်းလွတ်သော ဗုံတီးသံကိုမည်ဟည်း နေတော့သည်။ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်ကာ လက်ထဲမှာကိုင်ထား သော လက်ဆောင်ပဏ္ဏာတော်ကို လွတ်မကျအောင် ထိန်းသိမ်းထားရ ပေသည်။
“မောင်မင်းကို ခုချီးမြှင့်တော်မူတဲ့ စစ်သူကြီး သတိုးမင်း ညိုကိုယ်တိုင် ချီးမြှင့်တော်မူခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မောင်မင်းကို ချီးမြှင့်သော လက်ဆောင်မွန် သည် အဖိုးထိုက်သော ပတ္တမြား (၂၄)လုံးဖြင့် စီခြယ်ထားသော ရွှေစင် ရွှေသား ရွှေဖလားဖြစ်သည်။ ပိတ်အုပ်ကတော့ ယိုးဒယားဘုရင်မှ လက် ဆောင်ပေးထားသော ပိုးထည်ဖြစ်သည်။ လက်ဆောင်များကား ထူးမြတ် လှပေသည်”

မောင်သိဒ္ဓိသည် ပျော်ရွှင်မှုများ ပူးဝင်ခိုကပ်နေသော အသိစိတ်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ဦးညွတ်ကာ …
“ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ် – အရှင်စစ်သူကြီးခင်ဗျာ။ အရှင်၏ ဆုလာဘ် တော်ကို ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ ထာဝရသိမ်းထားပါ့မယ် ခင်ဗျာ။ ကျေးဇူးကြီး လှပါပေတယ်”
လက်ခုပ်သံများ – ချီးမွမ်းသံများ..
မောင်သိဒ္ဓိသည် ရွှေစင်ခွက်ကိုကိုင်ပြီးမျက်ရည်ကျနေမိသည်။ မွေးရာ ပါ မျက်စိအလင်းဓာတ် ဆွံ့အသူအဖို့ ရွှေ၏အရောင်အဆင်းကို မသိချေ။ ပြီးတော့ – တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်သောပတ္တမြား (၂၄)လုံးစီခြယ်ထားသေးသည် တဲ့။
ပတ္တမြားဆိုတာ ဘယ်လိုကျောက်အမျိုးအစားလဲ။ အနီရောင်ဟု ဆိုကြ သည်။ အနီရောင်ဆိုတာ ဘယ်လိုပါလိမ့်။ အနီရောင်ကိုလည်းကောင်း သူမ မသိချေ။ သူ့ကို ချီးမြှင့်ခဲ့သောပုဂ္ဂိုလ်များ၏ရွှေဖလားသည် သူ့လက်ထဲတွင် အဓိပ္ပာယ်မဲ့ရှိနေသည်လား။ ဒါမှမဟုတ် သည်ပစ္စည်းကို တစ်ယောက် ယောက်က မြင်သွားသော် သူ ဘယ်လိုဖြေရမည်နည်း။ သူ့အဖြေစကားကို ဘယ်သူမှလည်း ယုံကြည်မည် မဟုတ်ချေ။
သူသည်ရွှေဖလားကိုစောင်ကြမ်းထဲတွင် ဝှက်ထားလိုက်သည်။ သည် ရွှေဖလားသည် သူ့ကို ပျော်ရွှင်မှုကို ပေးနိုင်ပါမည်လော။ ဒါမှမဟုတ် အန္တရာယ်တွေ ပူးကပ်ခိုဝင်နေမည့်အရာလော။
သူသည် သက်ပြင်းချရင်း ငြိမ်သက်နေမိသည်။ သူ တွေးတောစဉ်းစား နေစဉ်မှာပင် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသော ခြေသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ညင်သာပေါ့ဖွသော ခြေသံ၊ သူ ရုတ်ခြည်းနားလည်လိုက်သည်။ ဆရာတော်

၏ခြေသံ၊ ဆရာတော်၏ခြေသံသည်ပေါ့ဖွကာစိတ်သည်။ ခြေဖဝါးကိုအပြား လိုက်ချသောအသံမျိုး။ ကပ္ပိယကြီး၏ ခြေသံက သည်လိုမဟုတ်။ ပေါ့ဖွ သော်လည်း ကြဲသောခြေလှမ်းမျိုး ဖြစ်သည်။ သူ မော့ကြည့်ကာ ဖူးမြော် လိုက်ရင်း …
“ဆရာတော် – ဘုရား”
ဆရာတော်သည် သူနှင့် တစ်လံကွာခန့် နေရာတွင် ရပ်နေသည်ဟု ခံစားရသည်။
“မောင်သိဒ္ဓိ”
“ဘုရား”
ဆရာတော်၏ အသံတွင် မေးခွန်းပေါင်းမြောက်မြားစွာ ခိုဝင်နေသည် ဟု သူ ခံစားရသည်။
“မောင်သိဒ္ဓိ – မင်း မနေ့ညက ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ”
“တင်ပါ့ဘုရား – တပည့်တော်မှာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စလေးတွေ ရှိတာနဲ့ ရွာထဲကို ခေတ္တထွက်သွားတာပါ – ဘုရား”
“မောင်မင်းရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စကလည်း ညဉ့်နက်လှချည့်လား ကွယ့်။ နေ့ခင်းနေ့လယ်မှာ ဆောင်ရွက်ပါတော့လား။ မောင်မင်းလို လူ တစ်ယောက်က ညနက်သန်းခေါင် မြွေပါးကင်းပါးအချိန် အပြင်မထွက်သင့် ဘူးလေ။ မောင်မင်း – အိပ်ရာထဲမှာ ပျောက်ပျောက်နေတာတော်တော်ကြာ ပြီလို့ ပြောနေကြပြီ။ ဘာထွက် ထွက်လုပ်တာလဲကွယ့်”
မောင်သိဒ္ဓိသည် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ရေငုံနှုတ်ပိတ်ငြိမ်သက်နေလေ သည်။ ဆရာတော်ဘုရား၏ရင်ထဲတွင် သံသယတွေရှိကောင်း ရှိနေပေရော့ မည်။ သူ့အနေနှင့် ဆရာတော်ဘုရားကိုအမှန်အတိုင်းမလျှောက်တင်ဝံ့ချေ။ အကြောင်းရင်းမှန်ကို သိရှိသွားပါက ဆရာတော်သည် ခွင့်လွှတ်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။
“တပည့်တော် ဆင်ခြင်ပါ့မယ် ဘုရား”
“မောင်သိဒ္ဓိ – မင်းအတွက် အားလုံးက စိုးရိမ်ပူပန်နေကြတယ်။ ဒီလိုပဲ မကြာခဏ ညဘက်ကြီး အပြင်ဘက်ကို ထွက်ထွက်သွားတယ်ဆိုတာ အန္တရာယ်ပဲကွယ့်။ ငါ့ကို ခွင့်ပန်ပြီး အဖော်နဲ့ဖြစ်ဖြစ် သွားသင့်တယ် မဟုတ် လား။ ဒီတစ်ခါထွက်ရင် ကပ္ပိယကြီးကို ခေါ်သွားပါ”
မောင်သိဒ္ဓိက ညဉ့်နက်သန်းခေါင် အပြင်သို့ မထွက်တော့ပါဟု ကတိ ပေးခဲ့သော်လည်း ပြောတုန်းခဏသာ ဖြစ်သည်။ မကြာခဏဆိုသလို တစ် ရက်ခြား၊ နှစ်ရက်ခြား ထွက်ထွက်သွားတတ်သည်။ ထိုအခါ ဆရာတော် ဘုရားသည် သင်္ကာယနမကင်း ဖြစ်လာတော့သည်။ သည်တစ်ကြိမ် အပြင် ထွက်ပါက မောင်သိဒ္ဓိနောက်သို့ နောက်ယောင်ခံလိုက်ကြရမည်ဟု သိုသို သိပ်သိပ် မှာကြားထားသည်။
တစ်နေ့တွင် အားလုံးမျှော်လင့်ထားကြသည့်အတိုင်း မောင်သိဒ္ဓိသည် ကျောင်းမှ ညဉ့်ဦးယံတွင် ပျောက်သွားလေသည်။
ကပ္ပိယကြီးနှင့် ကျောင်းနေရဟန်းပျိုနှစ်ယောက်တို့သည် မောင်သိဒ္ဓိ ထွက်သွားရာနောက်သို့ မီးအိမ်များဖြင့် လိုက်လံရှာဖွေကြလေ၏။
ထိုညကည(၇)နာရီခန့်သာရှိသေးသော်လည်းနယ်စွန်နယ်ဖျားအရပ်
ဒေသဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်း၊ အေးမြသောဆောင်းရာသီဥတု၏ အစဦး ဖြစ်သည်ကတစ်ကြောင်း၊ တောတောင်ထူထပ်သည်ကတစ်ကြောင်း ညဉ့် နက်နေပြီဟု ထင်စရာဖြစ်သည်။
အေးမြစိုစွတ်သော ဆောင်းလေသည် အပ်ဖျားနှင့် ခန္ဓာကိုယ် အရေ ပြားကို ထိုးဆွသကဲ့သို့ တိုက်ခတ်နေလေသည်။ မိုးစက်ကြွေသကဲ့သို့ နှင်း စက်တွေ ကြွေကျသံတဖြောက်ဖြောက်မြည်သံကိုပင် ကြားနေရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် လရောင်ဖြင့် မလင်းတလင်းရှိ၏။ သစ်ပင်သစ်ရွက်များကြည့်လေရာရာ
ပေါ်မှနှင်းစက်များသည်မိုးစက်များပမာငွေ့ရည်ဖွဲ့နေကြပြီ။ လရောင်နုနုနှင့် နှင်းလွှာသာတည့်။ လေသည် တဖျောဖျောမြည်ကာ တော
သံပေး၍ တိုက်ခတ်လျက်ရှိသည်။
ဟိုးရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မောင်သိဒ္ဓိသည် စောင်းကိုပိုက်ကာ လူ ကောင်း သူကောင်းများထက်ပင် လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ရွေ့လျားနေပေ သည်တကား။ သည်တောသည်တောင်ရေမြေမှာလျှိုမြောင်ခလုတ်တံသင်း
ပေါများရကား သည်လို လရောင် မလင်းတလင်းလိုအချိန်မှာမဆိုထားနှင့်။ နေ့အချိန်မှာပင် သွားရလာရ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး ခက်ခဲတတ်သည်။ ယခု မောင်သိဒ္ဓိ၏ လျင်မြန်ရွေ့လျားပုံကား လေအယာဉ်ပေါ်တွင် သစ်ရွက် ကလေးရွေ့လျားကဲ့သို့ပါတကား။
“ကြည့်စမ်းဟေ့ – ဦးပဉ္စင်းတို့။ ထူးဆန်းလိုက်ပါဘိ။ မောင်သိဒ္ဓိလိုမျက် မမြင်တစ်ယောက် အမှောင်ထဲမှာ လျှောက်သွားပုံကို ကြည့်ကြစမ်း” ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးသည် အံ့ဩတကြီး ငေးကြည့်နေကြပေသည်။
“ဟုတ်ပါရဲ့- ကပ္ပိယကြီး၊ သူ လျှောက်ပုံက မြန်လိုက်တာ။ ခြေဖဝါးနဲ့ မြေပြင်နဲ့မှ ထိမှထိရဲ့လား”
“သေချာပါပြီ – သူ့ကို ပရလောကသားတွေ ခေါ်သွားတယ်ဆိုတာ သေချာပါပြီ”
သူတို့သည် ခေါင်လံဖူးရွာကလေးနှင့် အတန်ဝေးသောနေရာသို့ပင် ရောက်ရှိနေပေပြီ။ ကပ္ပိယကြီးအပါအဝင် ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးသည် နှင်းတော ထဲမှာပင် ချွေးပြိုက်ပြိုက်ကျနေပြီ။
“ရွာနဲ့ တော်တော်ဝေးလာပြီဟေ့။ ဒါ- သင်္ချိုင်းအစပ်ပဲ။ ပြီးတော့ – ရှေး ဟောင်းသင်္ချိုင်းကြားပဲဟ။ ရှေးဟောင်းသင်္ချိုင်းဆိုတာ ဘိုးဘွားတွေ လက် ထက်ထဲက အဲဒီမှာ မမြှုပ်ကြတော့ဘဲ ဒီအတိုင်းထားတဲ့ သင်္ချိုင်းလေး” ကပ္ပိယကြီးက ရှင်းပြသည်။
“ဒီနေရာတွေကို ကျုပ်တို့ မရောက်ဖူးသေးဘူးဗျို့”
တစ်ယောက်သော ဦးပဉ္စင်းက မောဟိုက်သံဖြင့် ဆိုသည်။ “တချို့ရွာသားတွေ ဒီသင်္ချိုင်းဟောင်းထဲကိုတောင် မဝင်ရဲကြဘူးကြား
ကပ္ပိယကြီးက …
“အခြောက်အလှန့်အားကြီးတယ်ပြောတာပဲ။ ကျုပ်တောင် တစ်ခေါက် နှစ်ခေါက်ပဲ ရောက်ဖူးတယ်။ ကြက်သီးထတာနဲ့ နောက်မဝင်ရဲတော့ဘူး” “ကဲ- အသာနေကြဦး။ ဟိုမှာ ဂူပျက်ကြီးတစ်လုံးပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့ ပြင် နေပြီ။ သူ ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ ဒီနေရာကပဲ ချောင်းကြည့်ကြစို့” “ဟုတ်တယ် – ကပ္ပိယကြီး။ မီးအိမ်တွေကို ငြှိမ်းလိုက်ကြစို့ရဲ့” သူတို့သည် မီးအိမ်များကို ငြှိမ်းကာ ငြိမ်သက်နေလိုက်ကြသည်။ လရောင်ကား တဖြည်းဖြည်းမြှင့်တက်လာပြီ။ လေတိုက်နှုန်းက မြန်
လာသည်။
“ဟေ့-စောင်းသံကြားရပြီဟေ့။ ထူးဆန်းလိုက်တာကွယ်။ လူမရှိ သူမရှိ မှောင်မည်းပြီး နှင်းတဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း အကြောက် အလန့်မရှိ စောင်းတီးဝံ့တယ်”
ဝါဂွမ်းစိုင်လို နှင်းပွင့်ကလေးတွေက တဖွဲဖွဲကြွေဆင်းနေကြပေသည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် သင်္ချိုင်းပျက်ကြီးထဲရှိကြီးမားသောအုတ်ဂူဟောင်းကြီးပေါ် တွင် ကျကျနနထိုင်ကာစောင်းပညာကိုလက်ကုန်ထုတ်ကာတီးခတ်နေခြင်း ပင်တည်း။ သူ၏ ဦးခေါင်း၊ ပခုံးနှင့် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားပေါ်သို့ နှင်းပွင့်တွေ ကတသဲသဲတဖွဲဖွဲကြွေကျနေသည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည်ပတ်ဝန်းကျင်၏ဆိုးဝါးပြင်းထန်သောလေဒဏ်မိုးနှင်း ဒဏ်တို့ကိုရှိသည်ဟုပင် ခံစားရပုံမပေါ်။ မြူးကြွသော စစ်ချီတေးကို စတင် တီးခတ်နေပေပြီကော။ သူသည် ဂီတရေယာဉ်ကြောတွင် မျောပါကာ

ဦးခေါင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး နတ်ဝင်သည်ကဲ့သို့ ယိမ်းထိုးနေကာ သတိ လက်လွတ် ဖြစ်နေသကဲ့သို့ တီးခတ်နေလေတော့သည်တကား။
ကပ္ပိယကြီးနှင့် ဦးပဉ္စင်းများသည် အသက်ပင် မရှူဝံ့ဘဲ ငြိမ်သက် ကြည့်ရှုနေရာမှ ရုတ်တရက် ကပ္ပိယကြီးက …
“ဟာ-ဟိုမှာကြည့်ကြစမ်း။ ဟေ့-ပိုးစုန်းကြူးကလေးတွေ အများကြီး ပဲဟေ့။ ဘယ်ကနေ ထွက်လာကြတယ်လည်း မသိဘူး။ မောင်သိဒ္ဓိရဲ့ပတ် ပတ်လည်မှာ အများကြီးပဲဟ”
“ဟုတ်တယ် – ဟုတ်တယ် – ဂူတွေကြားက ထွက်လာကြတာပဲ။ ထူးဆန်းလိုက်တာ”
ဦးပဉ္စင်းတစ်ပါးက အံ့ဩတကြီး ဝင်ပြောသည်။
“ကြည့်လို့တောင် လှသေးတော့ ကြည့်စမ်း လရောင်မလင်းတလင်း ဟိုဝေးဝေးမှာ နှင်းဖုံးနေတဲ့တောင်ထွတ်။ အစိမ်းရောင်မီးပွင့်မီးစက်ကလေး တွေလို ပိုးစုန်းကြူးကလေးတွေ ရွေ့လျားပျံသန်းနေကြတာ လှလိုက်တာ ပေါ့”
မှန်ပေသည်။ စိမ်းပြာရောင်ပိုးစုန်းကြူးကလေးများသည် မောင်သိဒ္ဓိ၏ စောင်းကြိုးညှိသံ ကြားရကတည်းကပင် ဂူကြိုဂူကြားမှ အလျှိုလျှိုထွက်လာ ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ရာပေါင်းများစွာသော ပိုးစုန်းကြူးကလေးများသည် ဂူ အနှံ့အပြားတွင် ဆီမီးထွန်းညှိထားသကဲ့သို့ တောက်ပနေကြကာ မောင် သိဒ္ဓိ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင်လည်းကောင်း၊ သစ်ပင်ချုံပုတ်၊ ဂူများတွင်လည်း ကောင်းနားသည့်အကောင်ကနား၊ ပျံဝဲနေသည့်အကောင်ကပျဲဝံကာမီးစုန်း သဘင် ကျင်းပဆင်ယင်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။
ရာပေါင်းများစွာသော ပိုးစုန်းကြူးကလေးများသည် စောင်းသံ၏ ဂီတ စည်းချက်နိမ့်မြင့်သံစဉ်အတိုင်း ကခုန်ရွေ့လျားနေကြခြင်းပင်တည်း။ သံစဉ် နှေးလျှင်နှေးသလို၊ မြန်လျှင်မြန်သလိုရွေ့လျားနေကြခြင်းမှာ ကြည့်ရသည် မှာ ထူးဆန်းအံ့ဩဖွယ်ရာပင်ကတား။

ကပ္ပိယကြီးတို့သည် မိမိတို့ လက်ရှိပကတိ အခြေအနေကိုပင် လုံးဝ မေ့လျော့သွားကာဂီတ၏မြူးကြွခက်ထန်သော စစ်သွေးကြွသံစဉ်တွင်းသို့ လည်းကောင်း၊ ပိုးစုန်းကြူးကလေးများ၏ ကကွက်တွင်းသို့လည်းကောင်း စီးပျော်နစ်မျောကာ သတိလက်လွတ် ဖြစ်နေကြပေသည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည် သူ့အနားတွင် မည်သူမျှရှိပုံမရ။ သူသည် အသက် ပြင်းပြင်းရှူနေသည်လား။ ပုံမှန် ရှူနေသည်လား။ ဂရုစိုက်ပုံပင် ရဟန်းမတူ သူ၏ အမြင်အာရုံက မမြင်ရခြင်း ဝိညာဉ်တွေကို ကြည့်နေသည်။ စစ်မြင်း ခွာသံများ၊ စည်တော်က တဒိန်းဒိန်း၊ အောင်လံတလူလူ အော်ဟစ်သံများ။ နှင်းပွင့်တွေကတဖွဲဖွဲကြွေကျနေကြသည်။ လေပြည်က ချိုအီလို့။ ဂီတ သံကြောင့် အပြာရောင်ပြာသွယ်ညို့နေသော ကောင်းကင်ပင် ပြိုကျလာ လောက်ပေရဲ့။ ခဏကြာတော့နှင်းစက်များသည်အုတ်ဂူများ ပတ်ပတ်လည် တွင် တဖွဲဖွဲပြိုဆင်းလာပြန်သည်။ သစ်ရွက်သစ်ခက်များသည် ဂီတ၏ ညှို့ မြူရိပ်အောက်တွင် ငြိမ်သက်လျက်။ ကောင်းကင်က ကြယ်တွေပင် ခုန် ဆင်းလာမတတ် ဂီတက ဖမ်းစားလိုက်လေပြီ။
ပထမဦးဆုံး တိတ်ဆိတ်မှုကို စတင်ဖြိုခွင်းလိုက်သူမှာ ကပ္ပိယကြီး ဖြစ်သည်။
“ဟေး- မောင်သိဒ္ဓိကို ဝိညာဉ်တစ္ဆေတွေ ဖမ်းစားကုန်ပြီ။ တို့ – ကယ်မှ ဖြစ်မယ်”
ကပ္ပိယကြီး၏အသံသည် တစ်တောလုံးဟိန်းဟိန်းညံသွားသည့်အသံ
မျိုးဖြင့်အော်ဟစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပေရာကခုန်မြူးထူးပျံဝဲနေသောပိုးစုန်းကြူး
ကလေးများသည် အော်သံကြောင့် ရုတ်ခြည်းပျောက်ကွယ်သွားကြလေ သည်။
“ဘုရား – ဘုရား – အံ့ဩစရာပဲ။ ပိုးစုန်းကြူးတွေတစ်ကောင်မှမရှိတော့ ဘူးဟေ့”

ဦးပဉ္စင်းတစ်ပါးက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် လေသံဖြင့် ပြောသည်။ ဒုန်ဒုန် ဒင်ဒင်တီးခတ်နေသော စောင်းသံလည်း လုံးဝတိတ်ဆိတ် ပကတိငြိမ်
သက်။
ကပ္ပိယကြီးသည် တစ်ကိုယ်လုံး နှင်းများဖြင့် စိုစိုရွှဲနေသော မောင်သိဒ္ဓိ ကိုဝင်၍ဖက်လေတော့သည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် ရုတ်တရက်တော့ကြောင်အ သွားရာမှ လက်ထဲမှ စောင်းကောက်ကို ယောင်ယမ်းကာ လွှတ်ချလိုက်မိ သည်။
“ဒုန်း…” “ဂလုံး-ဂလွမ်း”
စောင်းကောက်သည် ဂူထက်မှမြေပြင်ပေါ်သို့ ဒလိမ့်ကောက်ကွေး ပြုတ်ကျသွား၏။ မောင်သိဒ္ဓိသည်အတင်းရုန်းကန်သည်။ နှုတ်မှလည်း ဗလုံး ဗထွေး အော်ဟစ်လေသည်။
“ဘယ်သူလဲကွ – စစ်သူကြီး သတိုးမင်းညိုနဲ့ တပ်မှူးတွေ၊ ရဲမက်စစ် သည်တွေကိုစစ်သွေးကြွသီချင်းတွေနဲ့ ဖျော်ဖြေနေတာကိုနှောင့်ယှက်တာ ဘယ်သူလဲဟေ့ – တပ်မှူးတို့။ ရဲမက်တို့ ဒီမိစ္ဆာကောင်တွေ၊ နှောင့်ယှက်သူ တွေကိုဝင်ပြီးဖမ်းဆီးပါတော့လား”
ကပ္ပိယကြီးနှင့် ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးသည် မောင်သိဒ္ဓိကို ဝင်၍ ချုပ်နှောင်ဖမ်း ဆီးလေသည်။
“ဖယ်စမ်း – ဖယ်ကြစမ်း။ ဘယ်သူတွေလဲဟေ့။ ရဲမက်တွေ၊ တပ်မှူးတွေ ဖမ်းကြပါတော့လား။ ဒီလို နှောင့်ယှက်တာ ကောင်းသလား။ သည်းမခံနိုင် ဘူးဟေ့”
မောင်သိဒ္ဓိသည်အသိစိတ်ကင်းမဲ့နေသော သူရူးတစ်ယောက်လိုအော် ဟစ်ရုန်းကန်နေ၏။ ကပ္ပိယကြီးနှင့် ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးကိုလည်း မှတ်မိပုံမပေါ်။ ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကိုလည်း သတိရပုံမရ။

“ဟဲ့-မောင်သိဒ္ဓိ-ငါတို့ပါဟ။ မင်းကို မကောင်းဆိုးဝါး နာနာဘာဝတွေ ပူးကပ်နေပြီ။ သတိထား – သတိထားစမ်းဟဲ့”
“ဘာ- နာနာဘာဝတွေလဲ။ ဘာသရဲတစ္ဆေ မကောင်းဆိုးဝါးလဲ။ ဖယ် ကြစမ်း – ခင်ဗျားတို့နှောင့်ယှက်တာနဲ့ စစ်သူကြီးတွေကော၊ ရဲမက်တွေကော မရှိတော့ဘူး။ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲဟေ့”
ကပ္ပိယကြီးသည် မောင်သိဒ္ဓိကို မလွတ်တမ်း ဖက်တွယ်ချုပ်ကိုင်ထား သည်။ ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးကပါ ဝင်ရောက်ချုပ်ကိုင်ထားရသည်။

“မောင်သိဒ္ဓိ – မောင်သိဒ္ဓိ- သတိထားစမ်းဟဲ့။ သတိထားစမ်း – မင်းကို ဆရာတော်ဘုရား လိုက်ရှာခိုင်းလို့ တို့ လိုက်ရှာလို့ ဒီသင်္ချိုင်းဂူဟောင်းမှာ တွေ့ရတာ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း”
“ဟင် – ခင်ဗျာ”
ထိုအခါမှ မောင်သိဒ္ဓိသည် အသိစိတ်ဝင်လာကာ ရုန်းကန်မှုမပြုတော့ ဘဲ ငြိမ်သက်သွားလေတော့သည်။ ဦးပဉ္စင်းနှစ်ပါးသည်ရယ်ရမလို၊ ငိုရမလို ဖြစ်ကာ လဲကျနေသော စောင်းကောက်ကို တစ်ပါးကဆွဲယူသည်။ မောင် သိဒ္ဓိမှာ အနည်းငယ်ငြိမ်သက်သွားသော်လည်း မကောင်းဆိုးဝါး ပူးကပ် သကဲ့သို့ ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသေးသည်။ ရုန်းချင်ကန်ချင်ဖြစ်နေ သေးသည်။
“ကဲ – ငြိမ်ငြိမ်ဆိမ်ဆိမ်လိုက်ခဲ့တော့။ ဆရာတော်ဘုရားကျောင်းက စောင့်နေပြီ။ နှစ်ဖက်ညှပ်တွဲကာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ ခေါ်ဆောင်လာ
လေ၏။
“မောင်သိဒ္ဓိ”
ဆရာတော်၏ ညင်သာစွာခေါ်လိုက်သောအသံ၊ ဆရာတော်၏အသံ သည် စိုးရိမ်စိတ်ကဲနေပုံရသည်။
“တင်ပါ့ ဘုရား”
“မောင်သိဒ္ဓိရဲ့အိပ်ရာထဲက ပစ္စည်းတစ်ခု တွေ့တယ်”
သူ့ရင်ထဲမှာ ဖြန်းခနဲ တုန်လှုပ်သွားသည်။
“ရွှေဖလားတစ်လုံး”
သူ ငြိမ်သက်နေမိသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ထားသည်။ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်
ဖြစ်နေသည်။
“မင်းကိုဆရာတော်အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘူးကွယ်။ ဖြစ်စဉ်တွေက
ဒီလိုလေ”

ဆရာတော်သည် တည်ငြိမ်အေးချမ်းသောလေသံဖြင့် ညစဉ် ပျောက် ပျောက်သွားတတ်သည့် မောင်သိဒ္ဓိ၏အခြေအနေ၊ ထူးခြားနေသော အမူ အရာ၊ ပတ္တမြား (၂၄)လုံးစီခြယ်ထားသည့်ရွှေစင်ရွှေသားရွှေဖလားတစ်လုံး တွေ့ရှိပုံထိ ရှင်းပြလိုက်သည်။
“တပည့်တော် ဘာပြောရမှန်း မသိပါဘူး ဘုရား။ သူတို့ကို ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ရာကနေ မငြင်းနိုင်ဘဲ လိုက်လျောမိရာကနေ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ ကျွံဝင်သွားရတာပါဘုရား။ တပည့်တော်ကို ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ ဘုရား” ဆရာတော်သည် ဦးခေါင်းတစ်ချက် ညိတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင် ထားသည့် ရွှေဖလားကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်၏။
“လူသားဘဝနဲ့ ပရလောကသားတွေဟာ ဘဝချင်း ခြားနားနေပါပြီ။ မောင်သိဒ္ဓိ – မတူညီတဲ့ဘဝနှစ်ခုကို ရေရှည်လက်တွဲဆက်ဆံလို့ မဖြစ်ဘူး လေ။ ကြာရင် မလိုလားအပ်တဲ့ ပြဿနာတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့က ကမ္ပ ဇိဒ္ဓိတန်ခိုးရှိသူတွေ။ သူတို့ ကျေနပ်နေရင် ကြည်ဖြူနေရင် ပြဿနာမရှိနိုင် ပေမယ့် သူတို့ ငြိုငြင်ရင် အသက်ပါ ပါသွားနိုင်တယ်။ အန္တရာယ်ရှိပါတယ် မောင်သိဒ္ဓိ။ သူတို့ကို မေတ္တာရပ်ခံ။ မေတ္တာပို့ပြီး ဒီအဆက်အသွယ်ဖြတ်တာ တော့ အကောင်းဆုံးလို့ထင်တယ်-မောင်သိဒ္ဓိ”
“တင်ပါ့ – ဆရာတော်ဘုရား။ သူတို့ကို မေတ္တာပို့ပြီး အဆက်အသွယ် ဖြတ်နိုင်အောင် ကြိုးစားပါ့မယ်။ တပည့်တော်ကို ကယ်မတော်မူပါဘုရား။ သူတို့နဲ့ ဝေးအောင် ကူညီစောင်မတော်မူပါ ဘုရား”
မောင်သိဒ္ဓိသည် စကားပြောနေရင်း တရှုပ်ရှုပ်ငိုကြွေးနေလေသည်။ “စိတ်ချပါ – မောင်သိဒ္ဓိ၊ မေတ္တာသာအဓိကပါ။ သူတို့ကိုမေတ္တာပို့ရမယ်။ ပြီးရင် – ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်ရမယ်ကွယ်။ သေဆုံးပြီးသူတွေရဲ့ ဝိညာဉ်တွေဟာ သင့်ကို ခေါ်ယူပြီးဖျော်ဖြေခိုင်းတာကတော့ သင် ရုန်းထွက် နိုင်အောင် ကြိုးစားပါ – မောင်သိဒ္ဓိ။ စိတ်ရဲ့စွဲလမ်းမှု စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်

တွေကိုတော့ ဖျောက်ဖျက်ဖို့ လိုတယ် မဟုတ်လား။ နောက်တစ်ခါ ပရ လောကသား ဝိညာဉ်တွေ လာမခေါ်နိုင်အောင် မောင်သိဒ္ဓိရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် မှာ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ဒေသနာတော်တွေ၊ ပရိတ်တွေကို ရေးခြယ်ပေးရမယ်။ ဂါထာတွေ ထုံမွှမ်းထားရမယ်- ဟုတ်ပြီလား”
“တင်ပါ့ဘုရား – တပည့်တော်ကို ကယ်တော်မူပါဘုရား”
နောက်တစ်နေ့နံနက်တွင် ဆရာတော်ဘုရားသည် မောင်သိဒ္ဓိကို ခေါ် ကာ မြတ်စွာဘုရားရှင်၏ ရှေ့တော်မှောက်ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့တွင် အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်စေသည်။ ထို့နောက် ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ (၂၄) ပစ္စည်း၊ သမ္ဗုဒ္ဓေဂါထာစသည်တို့ကို ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားနေရာလပ်မကျန်ရအောင် ဂါထာတော်များ မင်ဖြင့်ရေးခြယ်ခြင်း၊ ပရိတ်ရေဆွတ်ဖျန်းခြင်းစသည်တို့ကို စီရင်ဖန်တီးပေးလေသည်။ အန္တရာယ်ကင်း ဂါထာတော်များကိုလည်း ကျောင်း၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် ရွတ်ဆိုစေလေသည်။
“မောင်မင်း – မောင်သိဒ္ဓိ၊ ညဦးယံမှာ ခါတိုင်းလို သူတို့လာခေါ်ရင် ငြိမ် ငြိမ်ကလေးထိုင်နေ – မလှုပ်ရှားနဲ့။ သိလား။ အသက်တောင် ပြင်းပြင်းမရှူနဲ့။ တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်နဲ့ကွဲ့နော်။ ဒါ – အရေးကြီးတယ်။ ဘာမှမကြောက်နဲ့။ ဂါထာ တွေထုံမွှမ်းထားပြီးသား။ ကယ်ပါလို့လည်း မအော်နဲ့။ မောင်မင်းအသံကြား တာနဲ့ သူတို့တစ်ခုခု လုပ်လိမ့်မယ်။ အသက်အန္တရာယ် စိုးရိမ်ရတယ်။ အဲဒီ အချက်ကို သတိထားပေတော့- မောင်သိဒ္ဓိ”
“တင်ပါ့ – ဘုရား၊ တပည့်တော်- သတိထားနေပါ့မယ်”

ညဦးယံသို့ ရောက်လာသည်။ လသည် ထိန်ထိန်သာစ ပြုလာသည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် သတိဝီရိယဖြင့် အခန်းတွင်းတွင် မလှုပ်မယှက်ထိုင်နေ လေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ်စပြုလာသည်။ ပတ်ဝန်းကျင် သည် နှင်းစက်တဖျောက်ဖျောက်ကြွေသံ၊ သစ်ရွက်ကိုလေတိုးသံမှလွဲ၍ ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ်နေသည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည် ရုတ်တရက် ခံတွင်းချဉ်လာသဖြင့် ရေသောက်ရန် နေရာမှ ထလိုက်စဉ်မှာပင် ရွာထဲမှ ခွေးတစ်ကောင်၏ သံရှည်ဆွဲကာ အူလိုက်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။ ပထမခွေးတစ်ကောင်၏အူသံမဆုံးမီမှာ ပင် နောက်ထပ်ခွေးတစ်ကောင်၏အူသံက ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာ၏။ သူသည် ထိုင်နေရာမှပြန်၍ ထိုင်လိုက်မိသည်။ သူ့စိတ်ထဲက လေးလံ ဖိစီးမှုတစ်ခုသည် တမြည့်မြည့်လောင်ကျွမ်းစပြုလာသည်။
ဘုန်းကြီးကျောင်း၏ ခြံဝတွင် ကျောင်းနေကိုရင်တစ်ပါး တည်ခဲ့သော ထင်းမီးဖိုတစ်ခုသည် မီးတောက်လောင်နေတုန်းပင်။ မီးခိုးများသည် အလိပ် လိုက် အလိပ်လိုက်ဖြင့် ကောင်းကင်သို့ ပျင်းရိလေးတွဲ့စွာ လွင့်ပါးလျက်ရှိ သည်။ မီးညွန့်ဝါဝါများသည် တဖျတ်ဖျတ်လွင့်ပျံနေကာ ဝိညာဉ်ဝါတွေ ကခုန်နေသကဲ့သို့ ထင်မှတ်ရသည်။ တစ္ဆေတစ်ကောင် ငိုညည်းနေသလို ထင်းအစိုတစ်ချောင်းက တဖျစ်ဖျစ်မြည်ကာ ခြောက်လှန့်နေသလို ရှိ
သည်။
မောင်သိဒ္ဓိ၏ရင်သည်တဖျတ်ဖျတ်ခုန်စပြုလာသည်။ ထိုစဉ်ခွေးအူသံ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီး ကျောင်းဝင်းထဲသို့ ပြင်းထန်သောခြေသံတစ်စုံက ရွေ့လျားလာသည်။ ခြေသံသည် တဖြည်းဖြည်းဖြင့် မောင်သိဒ္ဓိနေသော အဆောင်ကလေးသို့ တိုးကပ်လာသည်။ ပိတ်ထားသော နောက်ဖေးတံခါး ကိုတိုးဖြတ်ဝင်လာသံ၊ ခြေသံသည် မောင်သိဒ္ဓိအနီးတွင် ရပ်တန့်နေသည်။ သူသည် အသက်ပင် မရှူတော့ဘဲ အောင့်အည်းထားကာ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်နေသည်။

“မောင်သိဒ္ဓိ”
လာနေကျ စစ်ကဲတော် တပ်မှူးကြီး၏ မာကျောသောလေသံ၊ မောင် သိဒ္ဓိသည်ပြန်မထူး။ ငြိမ်သက်နေသည်။ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးစက်လာ
၏။
“မောင်သိဒ္ဓိ”
အလိုမကျသော လေသံ၊ အသံသည် မာကျောပြင်းထန်လာသည်။ မောင်သိဒ္ဓိသည် ကျောက်တုံးတစ်တုံးကဲ့သို့ မလှုပ်မယှက်ငြိမ်သက် နေသည်။ ဖြုတ်ကိုက် ခြင်ကိုက်သော်မှ မလှုပ်ရဲပေ။ ထိုအခါ မကျေမနပ် အလိုမကျဟန် ညည်းညူသံတစ်ချက် ပေါ်လာလေသည်။ ပြင်းထန်သော အသက်ရှူသံ အဆုံးတွင် …
“တောက်”
သူ့ရင်ထဲမှာ သွေးတွေဆူပွက်သွားသည်။ စစ်ကဲတော်တပ်မှူးကြီး၏ တောက်ခတ်သံနှင့်အတူ အသက်ရှူသံကဒေါမာန်ထနေသောနွားသိုးတစ် ကောင်၏ နှာမှုတ်သံလို ကျယ်လောင်မြည်ဟိန်းသွားခဲ့ပေသည်။ “ဟေ့-မောင်သိဒ္ဓိ”
သူသည် အသက်မရှူတော့ဘဲ အသက်အောင့်ထားလိုက်မိသည်။ “အော် – အော် – ကြည့်စမ်း – ကြည့်စမ်း – ပြန်မထူးဘူးပေါ့လေ ဟုတ် လား။ ဒီလို ပမာမခန့်ငြိမ်နေလို့ ဘယ်ရမလဲကွယ်။ ကျွန်ုပ်အကြောင်း ပြရ သေးတာပေါ့”
ခြေသံပြင်းပြင်းသည် အခန်းကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲတွင် ဟိုသည်ရွေ့ လျားနေပေတော့သည်။ မောင်သိဒ္ဓိရှိမည်ထင်သောနေရာတွေကိုဝင်ထွက် ရှာဖွေနေပုံရသည်။ သူ့ကိုမမြင်၍ ဒေါသထွက်နေပုံရသည်။ မောင်သိဒ္ဓိ၏
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးတွင်ဂါထာမန္တန်များစီရင်ထားသဖြင့်မန္တန်တန်ခိုးကြောင့် ပျောက်ကွယ်နေခြင်း ဖြစ်ပေသည်တကား။
ပစ္စည်းတွေကိုလှန်လှောရှာဖွေနေဟန်တူသည်။ ဒုန်းဒုန်းဒိုင်းဒိုင်းအသံ
တွေ ဆူညံနေသည်။ ခဏကြာလျှင်မောင်သိဒ္ဓိ၏အနားသို့ကပ်၍အော်ဟစ်

လိုက်သံသည် မိုးထစ်ချုန်းသကဲ့သို့ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆတ်ခနဲ တုန်လှုပ်သွားသည်။
“ဟင်း-ဟင်း-ဟင်း – တွေ့ပြီ။ ဒင်းက ငါတို့ကို ဖျော်ဖြေနေကျ စောင်း ကောက်က ဒီမှာရောက်နေတာကိုး။ ဒါပေမဲ့- စောင်းကောက်တီးတဲ့ မောင် သိဒ္ဓိရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ပျောက်နေတယ်။ သင်း ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ဧကန္တ ပုန်းနေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အော် – အင်း- တွေ့ ကြသေးတာပေါ့ကွယ်။ ကျွန်ုပ်က စစ်ပွဲကြီးတစ်ခုလုံးကို ကွပ်ကဲလာတာပဲကွယ် အော်- ဒါက ဘယ် လိုဖြစ်တာလဲ။ လူတစ်ကိုယ်လုံး မမြင်ရပေမဲ့ နားရွက်နှစ်ဖက်ကို မြင်နေရ ပါလား။ အော်- သနားစရာမျက်မမြင်ကလေးပါလား။ သူ့မှာ ပါးစပ်မရှိတော့ တာကြောင့် ကျွန်ုပ် ခေါ်တာကို မကြားနိုင် ဖြစ်နေတာကိုး။ နေပါစေတော့ လေ- စစ်သူကြီး အမိန့်ပေးလိုက်တဲ့အတိုင်းပဲ ဆောင်ရွက်တယ်ဆိုတာ တာဝန်ကိုကျေပြွန်တယ်ဆိုတာ သိရအောင် သက်သေသာဓကပြတဲ့အနေ နဲ့ နားရွက်နှစ်ဖက်ကိုပဲ ယူသွားတာ့မယ်။ သက်သေက ဒါပဲ ရှိတာကိုး”
စကားဆုံးလျှင်ဆုံးခြင်း မောင်သိဒ္ဓိ၏ နားရွက်နှစ်ဖက်သည် ဓားထက် ထက်ဖြင့် ဖြတ်လှီးခံလိုက်ရသကဲ့သို့ ပြတ်ထွက်သွားလေသည်။ နာကျင် လွန်းလှရကား မအောင့်အည်းနိုင်ရှာဘဲ အံကြိတ်ခံနေရလိုက်သည်။ နှလုံး သွေး ရပ်တန့်သွားသလိုလို တွင်းနက်ကြီးထဲ ဇောက်ထိုးကျသွားသလိုလို မွန်းကျပ်ဆို့နင့်စွာ ခံစားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက် အသက်ရှူရပ် သွားသလို နာကျင်စွာခံစားရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ပြင်းထန်သောခြေသံသည်တဖြည်းဖြည်းဝေး၍ဝေး၍သွား တော့သည်တကား။ နားရွက်နှစ်ဖက်မှ သွေးစေးများသည် ပခုံးမှတဆင့် ပေါင်ပေါ်သို့ တစ်ပေါက်ချင်းတစ်ပေါက်ချင်း ကျနေလေသည်။ သို့တိုင် အောင် အသက်ကို ပြင်းပြင်းမရှူရဲသေး။ မလှုပ်ရှားရဲသေးပေ။
နောက်ဆုံးမှ မောင်သိဒ္ဓိသည် သတိလစ်ကာ လဲပြိုကျသွားသည်။

ကပ္ပိယကြီးနှင့် ဦးပဉ္စင်းများသည် ဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာဖြင့် သတိလစ် လဲကျနေသောမောင်သိဒ္ဓိကိုကျောင်းပေါ်သို့ခေါ်လာသည်။
မောင်သိဒ္ဓိသည်
နားရွက်နှစ်ဖက်စလုံး အရင်းမှပြတ်ထွက်သွားကာ သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြစ်နေ သည်။ သွေးစေးတွေကတော့ ခြောက်သွေ့နေပြီ ဖြစ်သည်။ “မီးအိမ်ထွန်း – မီးအိမ်ထွန်းစမ်း”
ဆရာတော်ကြီး၏ စိုးရိမ်တကြီးပြောသံအဆုံးတွင် မီးအိမ်တွေ လင်း လက်လာကြသည်။ ထိုအချိန်တွင်မောင်သိဒ္ဓိမှာ တအင်းအင်း ညည်းညူကာ သတိရလာပြီဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ညကဖြစ်စဉ်ကို တိုင်တည်ပြောဆို လျှောက်ထားလိုက်မိသည်။
သည်။
ဆရာတော်သည် ကရုဏာသက်စွာဖြင့် အောက်ပါအတိုင်း မိန့်ကြား
“အို – ဖြစ်ရလေကွယ်။ ဒါ – ကျုပ်အပြစ်ပါ။ ကျုပ်သတိလက်လွတ်ဖြစ် သွားတာပါ။ ဂါထာမန္တန်တွေနဲ့ ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈယ်တဲ့အခါ အန္တရာယ်ကင်း ဆေးဝါးတွေ စီရင်တဲ့အခါ တစ်ကိုယ်လုံးကို စီရင်ခဲ့တာပဲကွယ်။ ဒါပေမဲ့- နားရွက်နှစ်ဖက် ကျန်ရစ်သွားတယ်။ နားရွက်နှစ်ဖက်ကို မစီရင်ခဲ့မိဘူး။ ဒါကြောင့်လာခေါ်တဲ့ပရလောကသားကနားရွက်နှစ်ဖက်ကိုပဲမြင်သွားတော့ ဖြတ်ယူသွားတာကိုး။ ဖြစ်ရလေကွယ် – ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းချည်း ပဲပေါ့ကွယ်။ နောက်ဆို သူတို့လာမခေါ်တော့ပါဘူး။ ဒါတော့ စိတ်ချပါကွယ် လောလောဆယ်တော့မောင်သိဒ္ဓိရဲ့ဝေဒနာအမြန်ပျောက်ကင်းဖို့ဆေးကုသ ဖို့လိုတယ်ကွယ့်။ မနက်ဖြန်ဆို တိဗက်က ဆေးမြစ်ရှာတဲ့အဖွဲ့လာလိမ့်မယ်။ သမားတော်တွေပါ ပါလာလိမ့်မယ်။ သူတို့မှာ ဆေးစွမ်းကောင်းတွေ ပါလာ တတ်တယ်။ သူတို့ ကုသပေးလိမ့်မယ်။ နောက်ကို ပရလောကသားတွေ မောင်သိဒ္ဓိကို မနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူးကွယ်။

ပြီးပါပြီ။။