အုတ်ဂူခိုးဖောက်သူ၏အဆုံးသတ်(စ/ဆုံး)
——————————————-
အောင်ခင်သည် မွေးကတည်းက အဖေနှင့်အမေကို သူမသိ။ သူ၏ဘဝတွင်အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိသည်ကိုသာ သူသိသည်။ အောင်ခင်ငယ်ငယ်ကတည်းက အစ်ကိုဖြစ်သူ အောင်မြင့်ကပန်းရံအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်လေသည်။ အောင်ခင်အား တစ်ဦးတည်းသော အိမ်နီးနားချင်းဖြစ်သူ ဒေါ်မြလေးတို့၏အိမ်တွင် အကူအညီတောင်း၍ထားခဲ့ပြီး အောင်မြင့်ကပန်းရံလိုက်ဆင်းရသည်။
ဤသို့ဖြင့် ရက်၊ လ၊ နှစ်တွေ ကုန်ဆုံးပြီးသည့်အခါ အောင်ခင်သည်လည်း အသက် ဆယ်နှစ်ကျော်လာပြီဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ထိတိုင် သူ့တွင်အပေါင်းအသင်းဆိုသူက မရှိ။ မည်သူကမှ အောင်ခင်အား အပေါင်းအသင်းမလုပ်ကြပေ။ အိမ်နီးနားချင်းဖြစ်သူ ဒေါ်မြလေးတို့ကလည်း ရေကြည်ရာ၊ မြက်နုရာရှာပြီး ပြောင်းရွှေ့သွားကြသည်။ ယခုတော့ ရပ်ကွက်၏အစွန်ဘက်၌ ကျောတစ်ခင်းစာလောက်ရှိသည့် တဲကလေးထဲ၌
အောင်မြင့်နှင့်အောင်ခင်တို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် နေထိုင်ကြလေသည်။
အောင်ခင်သည် အသက်ကလေးကလည်းရလာသဖြင့်
အရပ်တကာလျှောက်လှည့်၍ ရောင်းချလို့ရမည့်အရာများအား တစ်နေကုန်လိုက်ကောက်လေသည်။ တစ်ခါတလေ ခိုးခွင့်ရလျှင်ခိုးယူသေးသည်။ ညနေတိုင်းလိုလို ဂုန်နီအိတ်တစ်လုံးဖြင့် အပြည့်ရှိနေသည့် ဗူးခွံ၊ ပလုံးခွံ များအား ကုလားဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ရောင်းချကာ ဝမ်းရေးအတွက်ဖြေရှင်းနေရသည်။
နံနက်မိုးလင်းသည်နှင့်တပြိုင်နက် အောင်ခင်တစ်ယောက်အိပ်ယာထကာ တဲအရှေ့တွင် ငူတူတူကြီးဖြင့် ထိုင်နေလေ၏။ အောင်မြင့်ကတော့ အလုပ်သွားရန်ပြင်ဆင်နေသည်။ ထို့နောက်အောင်မြင့်က နံနက်စာအဖြစ် မနေ့ညကကျန်နေသည့် ထမင်းနှင့်ဟင်းကို စားသောက်နေသည်။
“အောင်ခင်”
“ဗ်”
“ငါ အလုပ်သွားတော့မယ်…ဒီနေ့တော့ ရှိတာနဲ့ပဲကြည့်ကျပ်စားလိုက်တော့…ညနေကျမှ လုပ်အားခရှင်းရင် ခေါက်ဆွဲကြော်ဖြစ်ဖြစ်ဝယ်လာခဲ့မယ်”
“ဟုတ်”
“အေး…အေး ငါသွားပြီ”
အောင်မြင့်က အလုပ်သွားပြီးသည့်နောက် အောင်ခင်သည် သူ့အစ်ကိုစားလက်စထမင်းကြမ်းခဲအား ဖြစ်သလိုပင်စားသောက်လိုက်ပြီးနောက် ဦးထုပ်အစုတ်တစ်လုံးဆောင်းကာ ဂုန်နီအိတ်ကိုလက်ကဆွဲ၍ ရှာပုံတော်ခရီးထွက်တော့လေသည်။ ရပ်ကွက်ထဲရှိ အမှိူက်ပုံများက အောင်ခင်အတွက်တော့ ရတနာပုံများဖြစ်သည်။ တစ်ခါတရံ အမှိူက်လာပစ်သူများနှင့်ဆုံတွေ့ပါက အောင်ခင်မှာဝမ်းသာလို့မဆုံးပေ။ သို့သော် အမှိူက်လာပစ်ကြသည့်သူတိုင်းကတော့ အောင်ခင်အားနှာခေါင်းရှူံ့ကာ ဝေးဝေးမှရှောင်ကြလေ၏။
အောင်ခင်သည် နေ့လည်အချိန်လောက်ရောက်တော့ ရပ်ကွက်ထဲမှထွက်လာလေသည်။ တစ်နေရာရောက်တော့ သင်္ချိုင်းဆီသို့ ဦးတည်သွားနေသော လူအုပ်ကြီးအား အောင်ခင်ကတွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဘာရယ်တော့မဟုတ် အောင်ခင်လည်း ထိုလူအုပ်၏အနောက်မှ ဂုန်နီအိတ်ကြီးပုခုံးပေါ်ထမ်းကာ လိုက်သွားလေသည်။
သင်္ချိုင်းထဲသို့ရောက်သည့်အခါ အသုဘအားမြေချခါနီးဖြစ်နေသဖြင့် သေဆုံးသူ၏ကျန်ရစ်သူမိသားစုက ထုံးစံအတိုင်းငိုကြွေးနေကြသည်။ ခဏကြာတော့ မြေချရန်အတွက် အခေါင်းအား ပြန်ပိတ်တော့မည့်အချိန်တွင် ထိုအခေါင်းထဲသို့ ကျန်ရစ်သူမိသားစုက ရွှေ၊ငွေနှင့် လက်ဝတ်လက်စား အချို့ကို ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအရာအား အောင်ခင်က မြင်သွားသည့်အခါ ချက်ချင်းပင် မကောင်းသည့်အတွေးများက ဝင်ရောက်ကြီးစိုးလာလေသည်။ ထို့နောက် အောင်ခင်သည် အခေါင်းအားမြေချခဲ့သည့်နေရာအား အသေအချာ မှတ်သားကာ ထိုနေရာမှ လှည့်ထွက်လာခဲ့လေ၏။
ညနေစောင်းအချိန်သို့ရောက်သောအခါ အောင်ခင်ကသူ၏ဒုတိယကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သော ပစ္စည်းအဟောင်းဝယ်သည့် ကုလားဆီသို့ အပြေးနှင်တော့လေသည်။ ထို့နောက် သူ၏တစ်နေကုန် ရှာပုံတော်ထွက်၍ ရလာသည့် ဗူးခွံ၊ ပုလင်းခွံနှင့် သံ၊ သတ္ထုအချို့အား ထုခွဲရောင်းချတော့သည်။ ထိုမှရလာသည့် ငွေကြေးပမာဏက သူ့အတွက်မတန်သော်လည်း မည်သို့မျှမတတ်နိုင်ပေ။
အောင်ခင်သည်သူ၏တစ်နေ့တာလုပ်အားဖြင့်ရလာသည့် ပိုက်ဆံငါးရာတန်အစုတ်ကလေးအား လက်ထဲ၌ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ၏
နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်အစွန်သို့ လျှောက်လှမ်းလာလေသည်။ တစ်နေရာရောက်တော့ အကြော်ဆိုင်တစ်ဆိုင်အား တွေ့သွားသဖြင့် စားချင်စိတ်ကို မျိုမချနိုင်ပဲ ဘူးသီးကြော်ကိုသာဝါးမျိုချရန်အတွက် ဆုံးဖြတ်တော့သည်။
“အန်တီ…အကြော်… ဘယ်လိုရောင်းလဲ”
“တစ်ခု…ငါးဆယ်”
“နှစ်ရာဖိုးပေး…အချည်ရည်များများထည့်ပေးနော်… ထမင်းနဲ့လည်းစားလို့ရအောင်လို့”
“အေးပါ…အေးပါ”
အောင်ခင်သည် ဘူးသီးကြော်ထုပ်ကလေးအား လက်ထဲ၌ဆွဲကိုင်လာပြီး ရပ်ကွက်အပြင်ဘက်အထိ ထွက်လာခဲ့ရာ ခဏကြာတော့ မှောင်ရီသမ်းနေသည့် သူ၏ တဲအိမ်ကလေးပေါ်သို့တက်လိုက်လေသည်။ ဖယောင်းတိုင်ငုတ်တိုလေးအား မီးခြစ်ဖြင့်ခြစ်ကာ မီးထွန်းညှိလိုက်လေသည်။ လမ်း၌ဝင်ဝယ်လာသည့် ဘူးသီးကြော်အား စားချင်နေသော်လည်း မစားသေးပဲ အစ်ကိုဖြစ်သူကိုစောင့်နေလေသည်။
အတန်ငယ်ကြာသောအခါ အောင်မြင့်တစ်ယောက်ပြန်ရောက်လာလေသည်။ လက်ထဲတွင်လည်း ခေါက်ဆွဲကြော်နှင့် ထမင်းထုပ်က ပါလာသေး၏။
“အောင်ခင်ရေ…ထမင်းစားဖို့ လုပ်ဟေ့”
“ဟုတ်… ဟုတ်”
အောင်မြင့်က ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်နှင့် ထမင်းထုပ်အား အောင်ခင်သို့လှမ်းပေးလိုက်သည်။ အောင်ခင်ကလည်း ကော်ပန်းကန်များထဲ၌ ခေါက်ဆွဲကြော်၊ ထမင်းနှင့် ဘူးသီးကြော်တို့အားထည့်ပြီး စားသေါက်ရန်ပြင်ဆင်နေလေ၏။ ခဏကြာတော့ အောင်မြင့်က အဝတ်စားလဲကာ အောင်ခင်နှင့်အတူ ညစာစားသုံးကြတော့သည်။
စားပြီးသည်နှင့် ဗိုက်လေးသွားသော အောင်ခင်က နေရာတင်လှဲချလိုက်တော့သည်။ ထိုအချိန် အောင်မြင့်ကတော့ ဆေးလိပ်ထိုင်သောက်နေသည်။ ထိုညက ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ခဲ့ပေ။
ညအမှောင်က တဖြည်းဖြည်းနှင့်ကြီးစိုးလာသည့်အခါ အောင်မြင့်ကလည်း အိပ်စက်အနားယူတော့လေသည်။ ထိုအချိန် အိပ်နေပြီဟုထင်ရသော အောင်ခင်က မအိပ်သေးပဲတစ်ခုခုကို အသေအချာတွေးတောနေလေ၏။ ဥာဉ့်အတော်နက်သည့်အခါမှ အောင်ခင်လည်း အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
နံနက်လင်းအားကြီးချိန်မှ အောင်ခင်တစ်ယောက် အိပ်ယာမှနိုးလေသည်။ ထိုအချိန် အစ်ကိုဖြစ်သူ အောင်မြင့်က အလုပ်သွားပြီဖြစ်သည်။ အောင်ခင်သည် မနေ့ကကျန်သည့် ခေါက်ဆွဲကြော်နှင့် ထမင်းကြမ်းအချို့အား စားသောက်လိုက်ပြီးနောက် သင်္ချိုင်းဆီသို့ပြေးတော့လေသည်။ လက်ထဲ၌လည်း သံတူတစ်ချောင်းအား ကိုင်ဆောင်ထားလေ၏။
ဤသို့ဖြင့် သင်္ချိုင်းသို့ရောက်သည့်အခါ မနေ့က အောင်ခင်မှတ်သားထားသည့်နေရာ၌ အုတ်ဂူအသစ်တစ်လုံးအား တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ အောင်ခင်အရမ်းပျော်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုအုတ်ဂူအသစ်အနားသို့ပြေးသွားကာ လက်ထဲရှိသံတူအသေးကလေးဖြင့် ထုခွဲနေတော့သည်။ နဂိုက တိတ်ဆိတ်နေသည့် သင်္ချိုင်းဝန်းကျင်တစ်ဝိုက်တွင် ‘တတောက်တောက်’ ဖြင့် အုတ်ဂူအားထုရိုက်နေသည့်အသံက ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်နေသည်။
အတန်ငယ်ကြာသောအခါ အုတ်ဂူ၏နံရံ၌ အပေါက်အသေးလေးတစ်ပေါက်ဖြစ်လာသည်။ အောင်ခင်တစ်ယောက် ပို၍ပျော်သွားတော့သည်။ မျှော်လင့်ချက်များအမှန်တစ်ကယ်ဖြစ်လာတော့မည်၊ မွေးကတည်းက ချည်နှောင်ခြင်းခံထားရသည့် ဆင်းရဲတွင်းထဲက လွတ်မြောက်တော့မည်ဟု ဆိုကာ အုတ်ဂူ၏နံရံအား တူဖြင့် အဆက်မပြတ်ရိုက်ထုနေလေ၏။ အချိန်ကြာလာသောအခါ အုတ်ဂူမှာ အတော်အသင့်ကြီးမားသည့် အပေါက်ကြီးဖြစ်လာတော့သည်။ ထို့နောက် အောင်ခင်သည် အလောင်းပေါ်ရှိရွှေ၊ ငွေ၊ ရတနာများအား မရ,ရအောင် တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့်ကြိုးစား၍ အရယူနိုင်ခဲ့တော့သည်။
အောင်ခင်သည် တစ်ခါမှမထိတွေ့၊ မကိုင်တွယ်ဖူးသော ရွှေဆွဲကြိုး၊ လက်စွပ်များနှင့် လက်ကောက်တို့ကို မိမိကိုယ်၌ဝတ်ဆင်ကာ သဘောကျနေတော့သည်။ ထို့နောက် အောင်ခင်၏ စိတ်ထဲတွင် လောဘဇော ကပ်လာတော့သည်။ အခြားအုတ်ဂူများ၌လည်း ထိုသို့ရတနာများရှိဦးမည် ဟု အတွေးဝင်လာလေ၏။
ထို့ကြောင့် အောင်ခင်သည် သူ၏မလှမ်းမကမ်းရှိ ကုက္ကိုပင်ကြီး၏အောက်တွင် ရှိနေသည့် အခြားအုတ်ဂူများထက်ကြီးမားကာ ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အုတ်ဂူကြီးအား မျက်စိကျသွားတော့သည်။ အုတ်ဂူ၏နံရံများ၌ အက်ကွဲကြောင်းများကလည်းရှိနေသဖြင့် ထုခွဲရလွယ်မည်ဟု ဆိုကာအုတ်ဂူကြီးအနားသို့ ရောက်လာခဲ့တော့သည်။ ထို့နောက် အောင်ခင်သည် အုတ်ဂူနံရံ၏အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း တူဖြင့်ထုခွဲတော့လေသည်။
“ဟေ့ရောင်…မလုပ်နဲ့….”
အောင်ခင်သည် သူ၏နားထဲတွင်ကြားလိုက်ရသည့် အသံသြသြကြီးကြောင့် အသားများတောင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားတော့သည်။ လက်ထဲမှတူကလည်း အောက်သို့လွတ်ကျသွားလေ၏။ ထို့နောက် အောင်ခင်သည် မြေကြီးပေါ်၌ကျနေသည့် တူအားကောက်ယူလိုက်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ကာ
ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်နေလေသည်။ မည်သည့် အရိပ်အယောင်မျှမတွေ့သဖြင့် သူ၏လုပ်လက်စအလုပ်အားဆက်လုပ်နေလေသည်။
ထိုအချိန် ကြည်လင်နေသည့် မိုးကောင်းကင်၌ ရုတ်ချည်းဆိုသလို တိမ်ညို၊ တိမ်မည်းများအသွင်သို့ပြောင်းလဲသွားကာ မိုးရွာချတော့လေသည်။ အောင်ခင်သည် ထိုသို့မိုးရွာနေသည်ကိုတောင် ဂရုမစိုက်တော့ပဲအုတ်ဂူ၏နံရံအား အဆက်မပြတ်ရိုက်ခွဲနေတော့သည်။
“ဟေ့ရောင်…မလုပ်နဲ့…ထွက်သွား…ဒီကနေထွက်သွားစမ်း”
အသံသြသြကြီးက နောက်တစ်ခေါက်ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ သည်တစ်ကြိမ်တွင်တော့ အောင်ခင်တစ်ယောက်လန့်ဖျန့်သွားလေသည်။ အကြောင်းမှာ အသံက သူ၏နား အနီး၌ ကပ်ပြောနေသကဲ့ကြားနေရပြီး အသံပိုင်ရှင်ကိုမူ မတွေ့ရခြင်းကြောင့်ပင်။ သို့သော်လည်း အောင်ခင်က သူ၏ကြောက်စိတ်ကို လောဘစိတ်ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းလိုက်ပြီး အပေါက်ဖြစ်ခါနီးနေသည့် အုတ်ဂူနံရံအား နဂိုကထက် ခပ်မြန်မြန်လေး ရိုက်ခွဲလေသည်။
“ဟေ့ရောင်….ငါပြောနေတာမကြားဘူးလား…ငါစိတ်တိုလာပြီနော်…ထွက်သွားစမ်း…ဒီနေရာကနေ ထွက်သွားစမ်း”
“ဟာကွာ…မသွားဘူးကွာ”
အောင်ခင်သည် စိတ်မရှည်တော့သည့်အသံဖြင့် ထအော်ကာ သူ၏အလုပ်ကိုဆက်လုပ်နေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကုက္ကိုပင်ကြီးပေါ်မှအရာတစ်ခုက အောင်ခင်ထုခွဲနေသည့် အုတ်ဂူပေါ်သို့ ကျရောက်လာလေသည်။
အောင်ခင်ကလည်း သူ့အရှေ့ရောက်လာသည့်အရာအား သေသေချာချာကြည့်လိုက်တော့မှ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်ရတော့သည်။ အရပ်က ဆယ်ပေလောက်ရှိကာ တစ်ကိုယ်လုံး၌ အမွှေးအမျှင်များက ဖုံးလွှမ်းထားလေသည်။ ကြီးမားသည့် မျက်လုံးက အပြင်ဘက်အထိထွက်နေပြီး ထိုမျက်လုံးက နဖူးတည့်တည့်၌ တစ်လုံးတည်းသာရှိနေသည်။ ပါးစပ်ကြီးကို ဖြဲထားသဖြင့် ကြီးမားသည့်အစွယ်ကြီးများကို အတိုင်းသားမြင်နေရလေသည်။ ထိုမကောင်းဆိုးဝါးကြီးက အောင်ခင်အား စိုက်ကြည့်ကာ ဒေါသပုန်ထနေလေသည်။ ထိုအခါမှ အောင်ခင်လည်း သွေးပျက်မတက်ကြောက်လန့်ကာ အော်ဟစ်ရင်း သူ၏နေထိုင်ရာ တဲကလေးဆီသို့ပြေးသွားတော့လေသည်။ ကိုယ်၌ဝတ်ဆင်ထားသည့် ရတနာများကလည်း မည်သည့်နေရာ၌ ကျကျန်ခဲ့သည်ကို သူမသိတော့။ စိတ်ထဲတွင် အသက်လုပြေးရမည် ဟုသာတွေးထားပြီး ဖနောင့်နှင့်ဖင် တစ်သားတည်းကျအောင်ပြေးနေတော့သည်။ မိုးကလည်း အငြိုးကြီးစွာဖြင့် သည်းထန်နေလေ၏။
ဤသို့ဖြင့် အောင်ခင်သည် သူ၏နေထိုင်ရာနေရာဖြစ်သည့်
တဲကလေးဆီသို့ရောက်သည့်အခါ အစ်ကိုဖြစ်သူ အောင်မြင့်က ရှိနေလေ၏။ အောင်မြင့်သည် မိုးများအဆက်မပြတ်ရွာသွန်းနေသဖြင့် အလုပ်သိမ်းကာ အိမ်ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟေ့ရောင်…အောင်ခင်…မိုးရွာနေတာကို ဘာလို့ပြေးလာတာလဲ…တစ်နေရာရာမှာ မိုးခိုနေရောပေါ့”
“ကိုကြီး…ကယ်ပါဦး…ကြောက်တယ်…ကြောက်တယ်”
“ဟမ်…ဟေ့ရောင်…မင်းကိုဘယ်ကောင်လုပ်တာလဲပြောစမ်း…ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ထဲကကောင်တွေလား”
“မဟုတ်ဘူး…ကြောက်တယ်…ကြောက်တယ် ”
“အေးလေ…ဘယ်သူ့ကိုကြောက်တာလဲ…ငါ့ကိုပြောစမ်း”
“သရဲ…သရဲ…အကြီးကြီးပဲ…ကြောက်တယ် ကိုကြီးကြောက်တယ်”
“ဟာ…ဒီကောင်ဘာဖြစ်တာလဲဟ…နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးဘယ်ကသရဲရှိမှာလဲဟ”
“ရှိတယ်..ရှိတယ်…အကောင်အကြီးကြီးပဲ”
အောင်ခင်က ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် တဲအထဲထိဝင်ကာ ခွေခွေလေးအိပ်နေလေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း ‘ကြောက်တယ်…ကြောက်တယ်’ ဟု ညည်းညူနေလေသည်။ ထိုအခါ အောင်မြင့်က မသင်္ကာသဖြင့် အောင်ခင်၏ခန္ဓာကိုယ်အား ကိုင်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အောင်ခင်က ကိုယ်တွေချစ်ချစ်တောင်ပူကာ အဖျားတက်နေသည်ကို သိသွားတော့သည်။
“ဟာ…ဒီကောင် အဖျားတွေတက်ပြီး ပါးစပ်ကနေ ဂယောင်ကတမ်း ပြောနေတာပဲ…”
ထို့နောက်အောင်မြင့်သည် အောင်ခင်အား မိုရေရွှဲနေသည့် အဝတ်အစားများကို လဲပေးနေလေ၏။
“အောင်ခင်…ခဏလေးနော်…ငါ ရပ်ကွက်ထဲကဆေးဆရာကို သွားခေါ်လိုက်ဦးမယ်”
အောင်မြင့်က ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် တဲစုတ်ကလေးထဲမှထွက်လာကာ ရပ်ကွက်ထဲသို့ ပြေးတော့လေသည်။ အတန်ငယ်ကြာသောအခါ ဆေးဆရာနှင့်အတူ အောင်မြင့်တစ်ယောက် ပြန်လာတော့လေ၏။ ထိုအချိန် အောင်ခင်က “အား…ကြောက်တယ်..ကြောက်တယ်” ဟုအော်ဟစ်နေကာ မြေကြီးပေါ်၌လူးလှိမ့်နေလေသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်အား မြင်လိုက်ရသည့် အောင်မြင့်က သူ့ညီအား အတင်းမ,ချီကာ တဲအပေါ်သို့တင်ပေးလိုက်လေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “ညီလေး…ဘာမှမကြောက်နဲ့…ကိုကြီးရှိတယ်နော်” ဟု ပြောနေလေသည်။ အောင်ခင်သည် အဖျားအရမ်းကြီး၍ ထိုသို့ လျှောက်အော်နေသည်ဟု အောင်မြင့်ကထင်သော်လည်း ဆေးဆရာကတော့ အောင်မြင့်လို မထင်ပေ။ တစ်ခုခုကို သဘောပေါက်ဟန်ရှိနေလေ၏။
ဆေးဆရာက တဲအပေါ်သို့ ရောက်ရောက်ချင်း အောင်ခင်၏အနားတွင်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ အောင်မြင့်က ပြောလေသည်။
“ဆရာ…ကျွန်တော့် ညီလေးကို ကယ်ပေးပါဦးနော်”
“စိတ်ချပါ…ကျုပ်ရအောင်ကယ်ပေးပါ့မယ်”
ထိုအချိန် အောင်ခင်ဆီမှ အသံတစ်မျိုးထွက်လာလေသည်။ ထိုအသံက အောင်ခင်၏အသံမဟုတ်ပေ။
“ဟား ဟား ဟား မရဘူး…ဘယ်သူမှကယ်လို့မရတော့ဘူး”
အောင်မြင့်သည် သူ့ညီပါးစပ်မှ အခြားသူတစ်ယောက်၏အသံထွက်လာသဖြင့် ပို၍စိုးရိမ်ကာ ကြောက်ရွံ့သွားလေသည်။ ထိုအခါ ဆေးဆရာကြီးက အောင်ခင်အား စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်ကာ မေးခွန်းမေးလေ၏။
“. .အသင်က ဘယ်သူလဲ…ဒီသူငယ်က ဘာအမှားလုပ်မိလို့လဲ…”
“ဒီကောင် အမှားလုပ်တယ်….ငါ့နေရာကို ကျူးကျော်ဝင်ရောက်ပြီး…ငါ့ကိုစော်ကားတယ်…ဒီကောင်သိပ်ရိုင်းတယ်”
“နေပါဦး…သူက ဘယ်လိုအမှားလုပ်တာလဲ”
“ငါ့အုတ်ဂူကို လာဖောက်တာလေ”
“ဗျာ” “ဟေ”
အောင်မြင့်နှင့် ဆေးဆရာတို့နှစ်ယောက်၏ အာမေဋိတ်အသံက ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ နှစ်ယောက်သားကလည်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ စဉ်းစားရခက်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဆေးဆရာကြီးက…
“အုတ်ဂူ ဖောက်တာက ဒီသူငယ်ရော ဟုတ်ရဲ့လား”
“ဟုတ်တယ်…ဒီကောင့်မှဒီကောင်အစစ်…ဒီကောင်က မနေ့ကမှသေတဲ့သူရဲ့ အုတ်ဂူကိုအရင်ဖောက်တယ်…ပြီးတော့ အုတ်ဂူကိုလာဖောက်တာ…ငါ မကျေနပ်ဘူး ဒီကောင့်ကိုငါ စားမယ်”
ထိုအခါ အောင်မြင့်က လန့်ဖျန့်ကာ အောင်ခင်အတွက်စိုးရိမ်သွားသောကြောင့် စကားဝင်ပြောလေသည်။
“ကျွန်တော့်ညီအတွက်…ကျွန်တော်ကပဲ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ…မသိနားမလည်လို့ လုပ်မိသွားတဲ့အမှားလေးမို့
သူ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါဗျာ”
“မရဘူး..လုံးဝခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး…ငါဒီကောင့်ကို သုံးကြမ်တိတိတားသေးတယ်…အဲ့တာကို ရအောင်လုပ်သွားတယ်…ခွင့်မလွှတ်ဘူး…ဒီကောင့်ကို ငါစားပစ်မယ်”
“ဆရာကြီးရယ်….လုပ်ပါဦး…. ကျွန်တော့်ညီကို…ကယ်ပေးပါဦး”
“ကဲပါဗျာ…ဒီသူငယ်ကိုပြန်လွှတ်ပေးဖို့အတွက် ကျုပ်တို့ဘက်ကဘယ်လိုတောင်းပန်ရမလဲ…စားပွဲသောက်ပွဲနဲ့ဆိုရင်ရော…”
“မရဘူး…လုံးဝမရတော့ဘူး…နောက်ကျသွားပြီ ဒီကောင့်ကိုငါ စားတော့မယ်…ကဲ ခြေထောက်ကနေ စ,စားပြီကွာ”
“အား…ကိုကြီး…လုပ်ပါဦး ခြေထောက်နာတယ်…ကယ်ပါဦး”
“ဗိုက်ထဲက ကလီစာတွေအကုန်စားမယ်ကွာ…”
“အား…ဗိုက်တွေအောင့်တယ်…သေတော့မယ်…အရမ်းနာတယ်…..ကယ်ကြပါဦး…ကယ်ကြပါဦး”
“နှလုံးသွေးကို ဖောက်စုပ်မယ်…”
“အား….”
ဤသို့ဖြင့် အောင်ခင်သည် တစ်ယောက်တည်း အသံနှစ်မျိုးဖြင့် ပြောနေကာ လူးလှိမ့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းငြိမ်သက်သွားတော့လေသည်။ ထိုအခါ ဆေးဆရာက အောင်ခင်၏ အင်္ကျီအားလှန်ကြည့်လိုက်လေသည်။ အောင်ခင်၏ ဗိုက်မှာ ပြားကပ်နေလေသည်။ ဆေးဆရာက သူ၏ လက်ဖြင့် အောင်ခင်၏ကိုယ်အား လိုက်လံစမ်းသပ်ကြည့်သည့်အခါတွင်လည်း နှလုံး၊ အဆုတ်၊ ကလီစာ စသည့်ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းပိုင်း ပစ္စည်းများ လုံးဝမရှိတော့သည်ကို သိလိုက်ရလေသည်။ ဆေးဆရာသည်လည်း အလွန်မှအံ့သြနေကာ
အောင်ခင်၏လက်ကောက်ဝတ်အားကိုင်၍ သွေးခုန်နှူန်း စမ်းသပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အောင်မြင့်အား ခေါင်းခါပြလေ၏။
“ဟီး…ငါ့ညီရာ…ဘာလို့ အဲ့ဒီလိုတွေလျှောက်လုပ်ရတာလဲကွာ…ဟီး..ဟီး”
ဆေးဆရာသည် အောင်ခင်အားဖက်၍ ငိုယိုနေသည့် အောင်မြင့်အား မည်သည်မှပြောမထွက်တော့ပဲ သက်ပြင်းချကာ ထိုတဲအိမ်ကလေးအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
မညှာမတာဖြင့် အငြိုးကြီးစွာရွာချနေသည့် မိုးစက်များ၏အောက်ရှိ တဲအိမ်ကလေးအတွင်းတွင်တော့ အောင်မြင့်၏ အော်ဟစ်ကာငိုယိုနေသည့်အသံက ဟိန်းထွက်နေလေသည်။ အောင်ခင်၏ ဆင်းရဲမွဲတေနေသည့် ကံကြမ္မာလေးကလည်း ဒီဘဝ ဤမျှလောက်နှင့်သာ နိဂုံးချုပ်၍ အဆုံးသတ်သွားတော့လေတည်း။
–••ပြီးပါပြီ••–
စာဖတ်သူများအား
အစဉ်ချစ်ခင်လေးစားလျှက်…
စိုင်း(ချယ်ရီမြေ).
စာရေးသူကိုလေးစားစွာဖြင့်
#credit