ဟု ပြောသည်။
* – * – * – * – * – *
နောက်တစ်နေ့ ရွာထဲရောက်တော့…
“မင်း ညက ဖြတ်လာတဲ့ သရက်တောနဲ့ ညောင်ပင်ကြီးက သိပ်ဆိုးတာ။ အထူးသဖြင့် ညောင်ပင်က မှင်စာကလေးပေါ့။ ငါတို့ရွာက လူတွေ အရေးကြီးရင် လူ လေးငါးဆယ်ယောက်လောက် စုပြီး သွားရတာ…” ဟု ပြောပြသည်။
ပြောစကားအရ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်မှ တစ္ဆေမှင်စာကလေးက ဆိုးသည်။
လူတွေရှေ့က ဖြတ်ပြေးတတ်သည်။ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ပေါ်မှ အကိုင်းအခက်များပေါ် ပြေးလွှား ခုန်ကူးနေတတ်နေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ ညောင်ပင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ လူတွေရှေ့မှ ပတ်ပြေးနေတတ်သည်။ အချို့ဆို တစ္ဆေမှင်စာနှင့် တွေ့ပြီး အော်ပြေးခဲ့ရသည်။ အဖွား “ဒေါ်မယ်ရှင်” က…
“အဖွား ငယ်ငယ်တုန်းက ဒီမှင်စာကလေး ကြောက်လို့ အော်ပြေးခဲ့ရဖူးတယ်…” ဟု ပြောသည်။ “ဦးလူမော်” က…
“တို့ရွာက လူတွေ ဘယ်တော့မှ တစ်ယောက်တည်း မသွားဖူးဘူး…” ဟု ပြောသည်။
“ဘာကြောင့်လဲ ဘကြီး…”
“ဘာကြောင့်ရမလဲကွ။ တစ်ယောက်တည်းဆို ဒီမှင်စာကောင်ကလေးက အတင်းအဓမ္မ ခါးကို ခွတက်တတ်တယ်။ သူ့ကို ကြည့်လိုက်ရင် သူက သွားကလေးစိပြီး၊ မျက်လုံးကလေး အကြောင်သားနဲ့ လူကို ပြန်ကြည့်တတ်တယ်လေ…”
အဖိုး “စံအုန်း” က…
“မင်းကို ဗဟုသုတအဖြစ် ပြောရဦးမယ်။ တစ်ခါက ငါးစိမ်းသည် “ဒေါ်ချမ်း” စျေးလှည့် ရောင်းရင်း မိုးချုပ်မှ ပြန်ရတဲ့အထဲ တစ္ဆေမှင်စာနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်လေ။ အတင်းခွ၊ ခါးကို ခွကိုင်လို့ ကြောက်ပြီး အော်ပြေးခဲ့ရတယ်။ ငယ်သံပါအောင် အော်ပြေးရတာ။ တို့ရွာက လူတွေစုပြီး သူ့ပစ္စည်းတွေကို ယူလာရတယ်…”
“ဒေါ်ချမ်း” နဲ့ တွေ့တော့…
“မပြောချင်ပါဘူး သားရယ်။ အခု ပြန်ပြောရင် အခုထိ ကြောက်နေတုန်းပဲ။ ဒါကြောင့် အဒေါ်က အဖော်မပါရင် အဲဒီနေရာကို နေ့ခင်းတောင် မသွားရဲဘူး…” ဟု ရှင်းပြသည်။
ကျွန်တော် ဘာကြောင့် ဒီတစ္ဆေမှင်စာကလေးနှင့် မတွေ့ခဲ့ရသနည်း။ သံမ္ဗုဒ္ဓေဂါထာ အစွမ်းကြောင့်လား။
ကျွန်တော်ပြန်တော့ အဖေ လိုက်ပို့သည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ကျွန်တော် ကြောက်နေသည်။ ကြက်သီးတွေထ ခေါင်းတွေကြီးနေသည်။
ကျွန်တော် ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကို မကြည့်ရဲသဖြင့် မကြည့်ခဲ့သည်ကို ရိုးသားစွာ ဝန်ခံပါသည်။
ဒေဝေါ
“ကားလမ်းပေါ်က တစ္ဆေ” (တာတေ၊ ကဝေနီ၊ ဒေဝေါ၊ နေပုည) စာအုပ်မှ “ဒေဝေါ” ၏ “လမ်းပေါ်က တစ္ဆေမှင်စာ” ဖြစ်ရပ်မှန် ဇာတ်လမ်း ဝတ္ထုတိုအား ပြန်လည် ဖော်ပြသည်။