ရွှေစေတီက နဂါးမောင်နှံ (စ/ဆုံး)
ရေးသူ-နောင်ရိုး(ဆေးတပ်)
**********************
” အမလေး…ဘုရား…ဘုရား…”
ခင်လေးပါးစပ်ဆီက အံ့သြတကြီးရေရွတ်မိလိုက်တယ်။
သူ့ရှေ့မြင်ကွင်းဆီမှာက တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်မြင်ရဖို့ ခဲယဉ်းလွန်းလှတဲ့ အမောက်တထောင်ထောင်နဲ့ စိမ်းတောက်တောက် နဂါးကြီး။
အလုံးအထည်က ထန်းပင်လုံးကြီးပမာ။ အမောက်၊ အရစ်များက ရွှေစိမ်းရောင်တောက်နေပြီး ရွှေဝါရောင်တချို့က ကြားဖောက်ထားတယ်။ မျက်၀န်းတို့ကတော့ နီရဲတောက်လို့ ပတ္တမြားလုံးကြီးများလို။
ဒီ့ထက်မက အံ့သြစရာကောင်းတာက နဂါးကြီးဟာ ရွှေရောင်ဝါ၀င်းနေတဲ့ စေတီငယ်တစ်ဆူကို အထပ်ထပ်ရစ်ပတ်လို့ ရှိနေတာပါပဲ။
ခင်လေးကြည့်မိနေတုန်း စေတီကို လှုပ်ရှားရစ်ပတ်နေတဲ့ နဂါးကြီးရဲ့ ဦးခေါင်းဟာ ထီးတော်အထိကို ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ပါးပြင်းခွက်ကြီးကို ဖြန့်၀င့်လို့ မိုးအုပ်လိုက်ပါတော့တယ်။
******
” အား……..”
ခင်လေး အလန့်တကြားအော်ရင်း အိပ်ရာထက်က ထထိုင်လိုက်မိတယ်။
” နဂါးကြီး…နဂါးကြီး…”
ခင်လေးပါးစပ်က တဖွဖွရေရွတ်ရင်း မျက်၀န်းက ပတ်၀န်းကျင်ကို လိုက်လံကြည့်မိတယ်။ သူရောက်နေတာက နဂါးကြီးနဲ့ ရွှေစေတီရှိနေတဲ့ နေရာမဟုတ်တော့ဘူး။ သူအိပ်ခန်းဆီကို သူပြန်ရောက်နေခဲ့တယ်။
” ဟူး…တော်ပါသေးရဲ့၊ ငါ…အိပ်မက်နေတာပဲ…ဟင်း…”
ခင်လေး သက်ပြင်းကို အကြိမ်ကြိမ်ချမိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့…တုန်ရီနေတဲ့ ရင်အစုံကို လက်နဲ့မိပြီး သောက်ရေဗူးကို လိုက်ရှာလို့ တစ်ဝသောက်လိုက်ပါတော့တယ်။
******
မွေးနေ့မနက်ပေမို့ ခင်လေးတစ်ယောက် ပဲခူးရွှေမော်ဓောဘုရားဆီသွားကာ ကုသိုလ်ပြုဖို့ အ၀တ်အစားလဲလှယ်ပြင်ဆင်နေမိတယ်။
ရေမိုးချိုး၊ အ၀တ်အစားလဲပြီးတော့ လိုအပ်တဲ့ အမွှေးတိုင်၊ ဖယောင်းတိုင်နှင့် ပိုက်ဆံအိတ်တို့ကို ယူဆောင်ပြီး ကားဂိတ်ဆီကို ထွက်ခဲ့ပေမယ့် ခင်လေးရဲ့ အတွေးတွေထဲမှာ ညတုန်းက အိပ်မက်ထဲက နဂါးကြီးကို မြင်ယောင်မိနေဆဲပဲ။ လူကလည်း အိပ်ရေးမ၀လို့ ငြီးစီစီဖြစ်နေရတယ်။
ကားဂိတ်ရောက်ပြီး မကြာဘူး။ လိုင်းကားဆိုက်လာတော့ ကားပေါ်တက်ပြီး လိုက်ခဲ့တယ်။ ခင်လေး လက်ရှိနေတဲ့ သနပ်ပင်မြို့နဲ့ ပဲခူးမြို့က သိပ်မဝေးတော့ ခဏနဲ့ပဲ ဘုရားခြေရင်းကို ရောက်ခဲ့တယ်။
ဘုရားပန်းများ၀ယ်ပြီးတော့ ခင်လေး စောင်းတန်းအတိုင်း ဘုရားပေါ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။
ဘုရားပေါ်ရောက်တော့ မွေ့နေ့နံထောင့်မှာ လှူဖွယ်တို့ကို ဆပ်ကပ်ပြီး ဘုရား၀တ်ပြု၊ အမျှအတန်းပေးဝေလိုက်တယ်။ ပြုဖွယ်တို့ ပြီးဆုံးပြန်တော့ ခင်လေးဘုရားပေါ်က မပြန်ချင်သေးဘူး။
ဘုရားရိပ်၊ တရားရိပ်က အေးချမ်းလှတာမို့ ခဏဆက်နေဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး စေတီတော်ကြီးကို အလုံးစုံဖူးမြင်နိုင်မယ့်နေရာဆီမှာ ခင်လေးထိုင်ပြီး ကြည်ညိုဖူးမြှော်နေမိပြန်တယ်။
” အို…ဘဝြခားကနေ လူ့ပြည်ကို ကောင်းမှုလာပြုတဲ့ သမီးပျိုလေးပါလားကွယ်…”
အသံနဲ့အတူ ခင်လေးအနားကိုရောက်လာတဲ့ တောင်ဝှေးထောက် အသက်ကြီးကြီး ယောဂီရောင်လည်းမဟုတ်၊ မည်းညစ်ညစ်အ၀တ်အစားကို ၀တ်ဆင်ထားတဲ့ အဘွားအိုတစ်ယောက်။
” ရှင်…အဘွား…”
အဘွားရဲ့စကားကို နားမလည်လိုက်တာမို့ ခင်လေးပြန်မေးလိုက်တယ်။
” ဪ…အဘွားမြေးလေးက ကောင်းမှုလာပြုတဲ့ သမီးပျိုလေးလို့ အဘွားက ပြောလိုက်တာပါ။ ဒါနဲ့လေ… သမီးလေး အခုတလော ထူးထူးခြားခြားအိပ်မက်တွေများ မက်မိသလားကွယ်…”
” ဟင်…”
အဘွားရဲ့ မေးခွန်းနဲ့ ခင်လေးရဲ့ အဖြစ်အပျက်က ချိန်ကိုက်ထားသလိုပဲ ထပ်တူကျနေတော့ ခင်လေးကြောင်အမ်းသွားမိတယ်။ ပြီးတော့မှ…
” ဪ…ဟုတ်တယ် အဘွား မက်တယ်။ သမီးအိပ်မက်တယ်။ အခုညကလေးတင်ကိုမှပဲ မက်ခဲ့တာ…”
” အဘွားထိုင်မယ်နော်…”
” ဟုတ်…ဟုတ်…အဘွား…”
ထိုင်ချဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ အဘွားကို ခင်လေးဖေးကူလိုက်တယ်။
” အင်း…ဘယ်လိုများ မက်သလဲကွယ်…”
” အိပ်မက်ထဲမှာလေ…ရွှေရောင်၀င်းနေတဲ့ စေတီတစ်ဆူ၊ ပြီးတော့…နဂါးစိမ်းစိမ်းကြီး။ နဂါးကြီးက စေတီကို ရစ်ပတ်ပြီး ပါးပြင်းကြီးမိုးလို့ ဖူးမြှော်နေတာ…”
ခင်လေးစကားကို နားထောင်ပြီး အဘွားအိုက ခေါင်းညိတ်လို့ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့…
” ဒီနေ့က သမီးလေးရဲ့ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ပြည့်တဲ့ မွေးနေ့မှတ်လား…ပြီးတော့…အိပ်မက်ကလည်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ မက်တယ်ဆိုတာကိုကော သမီးသတိထားမိရဲ့လား…”
” ဟုတ်တယ် အဘွား။ သမီး သတိထားမိတယ်…”
” အင်း…ဒါဟာ ပြောရရင်တော့ သမီးလေးကို သူတို့နဲ့ ထူးခြားတဲ့ ပဋ္ဌာန်းဆက်ရှိနေတယ်လေ၊ ဒါကြောင့် သူတို့က အသိပေးလိုက်တာပေါ။ လူ့ဘ၀မှာ ကြာကြာနေချင်တယ်ဆိုရင်တော့ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများများပြုလုပ်ပြီး သူတို့ကို ရည်ရွယ်လို့ အမျှပေးဝေချေကွယ့်…”
” ဟုတ်ကဲ့ အဘွား၊ ဒါနဲ့လေ သူတို့ဆိုတာက ဘယ်သူတွေလဲဟင်…”
” သူတို့ဆိုတာက သမီးမြင်မက်တဲ့ နဂါးကြီးပေါ့ကွယ်။ သမီးဟာ…နဂါးသိုက်က လာတာကွယ့်။ အင်း အဘွားအထင်ကို ပြောရရင်တော့ သမီးလေးဟာ…အဲ့ဒီ့အိပ်မက်ထဲက ရွှေစေတီကို အပြင်မှာ ကြုံကြိုက်ပြီး အမှန်တကယ်ဖူးမြှော်ရလိမ့်ဦးမယ်ကွယ်၊ တကယ်လို့များ အခက်အခဲတစ်ခုခုရှိခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့ အဘွားကို သတိရချေနော့်…အဲ့ဒီ့အခါ အဘွားကိုယ်တိုင် မကူညီနိုင်ခဲ့ရင်တောင် ကူညီနိုင်မယ့်သူကို အဘွားရှာဖွေပေးမယ်။ ကဲ…ကဲ…သမီးလေးရေ…အဘွားကို ထူပေးပါဦး…ပြန်ချိန်ရောက်တော့မှာမို့ အဘွားသွားတော့မယ်…”
” ဪ…ဟုတ်ကဲ့ရှင့် အဘွား”
ခင်လေး အဘွားကို ထူပေးလိုက်တယ်။ ထူထလို့ပြီးတာနဲ့ အဘွားက ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ ခင်လေးကို နှုတ်မဆက်တော့ဘူး။ တောင်ဝှေးကို အားပြုလို့ ဘုရားရဲ့ အနောက်ဘက်ဆီကို ထွက်သွားတော့တယ်။
ကျန်ရစ်ခဲ့သူ ခင်လေးမှာတော့ ထွက်သွားသူ ယောဂီအဘွားရဲ့ ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။
အဘွားကို မြင်ကွင်းက ကွယ်ချိန်ကျမှ ခင်လေးအတွေးတွေရပ်တန့်သွားရပြီး ပါးစပ်ကနေ
” ငါက နဂါးသိုက်က လာတာတဲ့။ ဟင်း… အဘွား ပြောတာတွေကလည်း ထူးဆန်းလိုက်တာနော်။ လိုက်လို့တောင် မမှီဘူး။ ဒါတွေက ဒီခေတ်ကြီးမှာ ရှိနေသေးလို့လား…ငါ အဘွားကို သေချာ ထပ်မေးကြည့်ရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်…”
ခင်လေး ဆုံးဖြတ်ချက် နဲ့အတူ ချက် ချင်းပဲ အဘွားကို လိုက်ရှာဖို့ နေရာကနေ ခပ်သုတ်သုတ်လှမ်းထွက်ခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ် ရွှေမော်ဓောစေတီကြီးကိုသာ တစ်ပါတ်ပြည့်သွားခဲ့တယ်။
မိနစ်ပိုင်းလေးအတွင်း တောင်ဝှေးအားပြုလို့ ထွက်သွားတဲ့ အဘွားရဲ့ အရိပ်အယောင်ကိုတော့ လုံး၀မတွေ့ခဲ့ရဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ ခင်လေးလည်း ထိုအကြောင်းကို မဖြစ်နိုင်ဘူးရယ်လို့ ယူဆပြီး ပေါ့တန်တန်ပဲ နေခဲ့ပါတယ်။
*****
” တို့… သားဖွားအဖွဲ့တွေ နယ်ပြောင်း ထွက်ဖို့ရှိတယ်တဲ့ ခင်လေးရေ…”
ကျေးလက်ဆေးပေးခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်ပြီး လိုအပ်တဲ့ ဆေးတွေကို မြို့ပေါ်လှမ်းမှာဖို့ စာရင်းပြုစုနေတုန်း စကားသံနဲ့အတူ ဆေးခန်းထဲကို ၀င်ရောက်လာတဲ့ သားဖွားဆရာမလေး စုစုကြောင့် ခင်လေးမော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။
” ဟင်…ဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
” အေးလေ…ငါလည်း အဲ့ဒါကိုပဲတွေးနေတာ၊ တို့တာ၀န်ကျရာနေရာတွေကို ရောက်တာ သတ်မှတ်ကာလမှမပြည့်သေးတာကို…”
” အင်း…”
ခင်လေး ပင့်သက်ကို ရှိုက်မိလိုက်တယ်။
သူနဲ့ စုမွန်တို့က သင်တန်းအတူတက်ပြီး သနပ်ပင်မြို့တွင်သာ တာ၀န်ကျခဲ့ကြသူများ…။
ယခု သူတို့နှစ်ယောက် သနပ်ပင်မြို့တွင် တာ၀န်ထမ်းဆောင်သည်မှာ အချိန်တစ်နှစ်ပင် မပြည့်သေး။ နယ်ပြောင်းသတင်းက ရောက်လာခဲ့လေပြီ။
သို့ပေမယ့်လည်း တာ၀န်ကျရာထမ်းဆောင်ရမည့် နိုင်ငံ့၀န်ထမ်းများပေမို့ ငြင်းဆန်ခြင်းငှါ မစွမ်းသာပါ…။
******
” ဟူး…”
မျက်စိရှေ့က မြင်နေရတဲ့ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးကို ကြည့်ပြီး ခင်လေးလေပူတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်မိတယ်။
ခင်လေး ဖြူးမြို့ရဲ့ အနောက်ဘက် အတော့်ကို ခေါင်ဖျားလှတဲ့ ရွာကလေးဆီကို တာ၀န်ကျပြီး အခုရောက်နေခဲ့တာ။
ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးကို ပိတ်ထားတာ ကြာနေပြီဖြစ်တယ်ဆိုတာကိုတော့ သံချေးတက်နေတဲ့ သော့ခလောက်ကြီးက သက်သေခံနေသလိုပါပဲ။
သော့တံနဲ့ ခက်ခက်ခဲခဲဖွင့်ပြီးမှ သော့က ပွင့်သွားတယ်။ ခင်လေးအထဲကို ၀င်ကြည့်တော့ ပစ္စည်းပစ္စယတို့က ဖုန်အထပ်ထပ်နဲ့။
မတတ်သာပြီမို့ လက်ထဲက အခုပ်အပိုးတို့ကို သင့်ရာနေရာမှချပြီး တံခါးထောင့်က တံမြက်စည်းလေးကိုယူလို့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ပြင်လိုက်တော့တယ်။
” ဆရာမလေးက ရောက်နေပြီရယ်…”
အပြင်ဘက်က ဆူညံသံတွေကို ကြားရတာမို့ ရွာထဲကို လူသွားခေါ်တဲ့ ဦးဘမောင်တို့ ပြန်လာကြောင်း သိလိုက်ရတယ်။
မကြာပါဘူး။ ရွာထဲက လူအုပ်ကြီးတစ်အုပ်ရောက်လာကြပြီး ပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနငယ်လေးကို ဝိုင်း၀န်းရှင်းလင်းပေးတော့တယ်။
အားလုံးကလည်း ခင်လေးကို ဆရာမ၊ ဆရာမနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချလောက်အောင် ချစ်ခင်နေကြလေတော့ ခင်လေးခမျာ အခုမှ နယ်မြေအသစ်ကို ရောက်ရှိခဲ့ရပေမယ့် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို ခံစားလာရတော့တယ်။
သို့ပေမယ့် စစရောက်ချင်း တစ်လလောက်အတွင်းမှာ သူ့ဆီကို မွေးဖွားသူကော ဗိုက်အပ်လာသူပါ လုံး၀ မရှိခဲ့ဘူး။
ကျေးလက်ဒေသ ရှေးရိုးကို ခုံမင်ကြသူများပေမို့ အရပ်လက်သည်ကိုသာ အားပြုမွေးဖွားနေကြဆဲ…။
******
အချိန် ငါးလ၀န်းကျင် ကြာမြင့်ခဲ့ပါပြီ။
ဒီအတောအတွင်းမှာ ကိုခင်၀င်းဆိုသူရဲ့ဇနီး မယ်တင်ဆိုတဲ့ ဆင်းရဲလွန်းတဲ့ အမျိုးသမီးကို အရပ်လက်သည်က မွေးဖွားပေးဖို့ ငြင်းဆန်ရာကနေ ခင်လေးဆီကို ရောက်လာခဲ့ကြပြီး နည်းစနစ်တကျမွေးဖွားပေးခဲ့ခြင်းက အစပြုလို့ ကျေးလက်လူထုတို့က ခင်လေးအပေါ် ယုံကြည်သက်၀င်လာခဲ့ကြပြီ ဖြစ်ပါတယ်။
အချိန်က စကားပြောလာတာနဲ့အမျှ ခင်လေးရောက်လာပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ကျေးလက်ဒေသရဲ့ ရှေးရိုးစွဲ သားဖွားနည်းနာတွေကြားမှာ အသက်လုပြီး မွေးဖွားရမယ့် ကလေးငယ်တွေနဲ့ မိခင်တွေဟာ ရာခိုင်နှုန်းပြည်၀တဲ့ ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ လုံခြုံမှုကို ခံစားလာကြရတယ်။ မလိုအပ်ဘဲ မိခင်၊ ကလေးတိမ်းပါးမှုတွေဟာလည်း မရှိတော့ပါဘူး။
အစပိုင်းတော့ ရှေးထုံးကို မလွန်ဆန်ကြပေမယ့် နောက်များကြတော့ ခင်လေးရဲ့ ကျန်းမာရေးပညာပေးဟောပြောစည်းရုံးမှုတွေကြားမှာ ကျေးလက်နေလူထုတို့ အရာရာကို တဖြေးဖြေးနားလည်သိရှိလာခဲ့ကြပါတော့တယ်။
အမျိုးသမီးတွေ ဆေးဝါးများကို စနစ်တကျအသုံးပြုပြီး သားဆက်ခြားခြင်းနဲ့ ယခင် ရှိပြီးသား အရပ်လက်သည်တွေကို မှန်ကန်တဲ့ နည်းစနစ်တွေသင်ကြားနိုင်ဖို့ ခင်လေးကူညီပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။
ခင်လေးရဲ့ စေတနာ၊ အကြင်နာနဲ့ မေတ္တာတရားတွေက ခေါင်ဖျားတဲ့ ကျေးလက်ဒေသလေးကို ကွန်ယက်ဖြန့်ကျက်နိုင်ခဲ့လေပြီ။
မေတ္တာဆိုတဲ့ သဘောမှာလည်း ရောင်ပြန်တုန့်ပြန်တတ်လေတော့ ကျေးလက်သားတို့အဖို့က ခင်လေးကို ချစ်ခင်လေးစားမှုအပြည့်နဲ့ပါပဲ။
သို့ပေမယ့်…အရာရာတိုင်းမှာ သုန်းပြူးဆိုတာ ရှိနေတတ်တယ်လေ။
ဒီတော့…ခင်လေးရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေတိုင်းကို အပြစ်လိုမြင်နေတတ်တဲ့ သူတစ်ယောက်တော့ ရှိနေခဲ့ပါတယ်။
ထိုသူကတော့…။
******
” တောက်…ဒီဟာမလေး ရောက်လာကတည်းက တဖြေးဖြေးနဲ့ ငါ့ရဲ့ စားပေါက်တွေပိတ်ခဲ့ရတာ၊ အခုဆိုရင် ရွာထဲက အရင်က ငါမှငါ တမ်းတမ်းစွဲ မွေးခဲ့ကြတဲ့ ကောင်မတွေကလည်း အခုတော့ ဒီဟာမဆီကို ရောက်ကုန်ကြပြီ။ ငါ့ဆီမှာ ခယ’ခဲ့ကြတဲ့ တပည့်တပန်းတွေကလည်း သူ့ကြောင့်နဲ့ ငါ့ကို ခွာပြဲကုန်ကြပြီ။ မဖြစ်သေးပါဘူး…ငါ…သူ့ကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလို့မရတော့ဘူး။ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှရတော့မယ်။ ဒါမှ ငါ့အလုပ်တွေ ပြန်ရောက်လာမှာ…”
အထက်ပါ စကားကို ပြောင်းဖူးဖက် ဆေးလိပ်ကြီးဖွာလို့ ကြိမ်းဝါးနေသူကတော့ ရွာအပြင် လယ်ကျင်းတွေထဲမှာ တဲထိုးပြီးနေတဲ့ ဒေါ်ဖွားတင်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒေါ်ဖွားတင်က အရင်က ဒီနေရာ၊ ဒီဒေသရဲ့ အထင်ကရ ၀မ်းဆွဲသည်ကြီး။ ပြီးတော့…အောက်လမ်းလိုလို၊ စုန်းလိုလိုပညာရပ်မျိုးကို တတ်ကျွမ်းတယ်လို့ သမုတ်ခံထားရတဲ့သူ…။
အရင်ကတည်းက သူ့နယ်ပိုင် ရပ်ရွာထဲက ကလေးမွေးစရာရှိလို့ အခြား၀မ်းဆွဲသည်နဲ့ မွေးခဲ့ရင် သူက ကလေးသေအောင် ပြုစားတတ်တယ်ရယ်လို့ ရွာက သိကြတယ်။ တကယ်လည်း သူနဲ့မမွေးရင် ကလေးသေဖို့ကများတယ်။
တကယ်တော့ ဒေါ်ဖွားတင်က စုန်း မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ခြားတစ်နေရာက အောက်လမ်းဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ အကူအညီကတဆင့် တခြားလက်သည်တွေကို အမှားအယွင်း မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးနေတာရယ်။
ခင်လေးဆိုတဲ့ သားဖွားဆရာမ ရွာကို ရောက်စကတော့ ကလေးမွေးမယ့်သူတွေဟာ အဲ့ဒီ့ဆရာမဆီထက် သူ့ဆီကိုပဲ အလာများကြပါတယ်။
ဒီတုန်းကတော့ ဒေါ်ဖွားတင်ဟာ ပညာမာန်၀င့်လို့ ဆရာမလေးကို ” ဖားတုလို့ ခရုခုန် အိုင်ပျက်ရုံပဲရှိမယ်၊ ကျွတ်…ကျွတ် သနားစရာလေးရယ်…”လို့တောင် သရော်ခဲ့ဖူးသေးရဲ့။ အပွဲပွဲနွဲလာခဲ့တဲ့သူ့အတွက် ဆရာမလေးဟာ ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးလို့ကို သူယူဆခဲ့တာ။
ဒါပေမယ့် အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ သူ့ဆီကို လက်သည်အပ်လာသူက လုံး၀ကို မရှိတော့ဘူးဖြစ်လာတော့တယ်။
ဒီတော့ကာမှ ဒေါ်ဖွားတင်တို့ လက်ရှိအခြေအနေကို မြင်ရပြီး အခုလို မလိုမုန်းပွားမှုတွေ စ’ တင်လာခဲ့ရတော့တယ်။
ဒီအတွက်ကြောင့်ပဲ သူဟာ အကိုင်းအခက်ကို ခုတ်ခြင်းထက် ရေသောက်မြစ်ကို ဖျက်ဆီးဖို့ကိုသာ ဆူံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
******
” သံချောင်း…ငါမှာတာ သေချာလုပ်နော်…”
ဒေါ်ဖွားတင်က အောက်လမ်းဆရာဆီက ယူလာတဲ့ အစီအမံကို ခင်လေးဆီပို့ဖို့ အရက်သမားသံချောင်းကို ခိုင်းနေတာ။
သံချောင်းက ဟိုးယခင်ကတည်းက ဒေါ်ဖွားတင်ရဲ့ ခိုင်းဖက်။ အခုကိစ္စမှာ သားဖွားဆရာမလေး သေသွားရင် သူပြုစားတယ်လို့ သမုတ်မှာစိုးလို့ သံချောင်းကို အရက်ဖိုးပေးလို့ ညဘက်ကြီးသွားပစ်ဖို့ခေါ်ခိုင်းနေတာရယ်။
သံချောင်းကတော့ အရက်ဖိုးကိုမြင်ပြီး ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့။
မကြာဘူး။ သံချောင်းတစ်ယောက် ဒေါ်ဖွားတင်ပေးတဲ့ အထုပ်ကလေးကိုယူလို့ ရွာထဲကို ထွက်သွားတော့တယ်။
ညဘက် လူခြေတိတ်ချိန်ရောက်တော့ သံချောင်းတစ်ယောက် ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ဆရာမလေးနေတဲ့ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနဆီကို သွားတယ်။
” ဟင်…”
အရက်မူးနေတဲ့ သံချောင်း အမူးပြေချင်သလိုဖြစ်ပြီး မျက်လုံးတွေတောက် ပြူးသွားရတယ်။
ဆရာမလေးနေတဲ့ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးက သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်နေတယ်။
” တောက်…ဘယ်များရောက်သွားတာလဲ၊ ငါများရေချိန်လွန်သွားလို့လား၊ ရေချိန်လွန်ရအောင်ကလည်း ပုံမှန်သောက်နေကျအတိုင်းပဲ သောက်တာကို…”
သံချောင်း မကျေမနပ်နဲ့ လှည့်ပတ်ပြီးရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေးနေတဲ့နေရာမှာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနအဆောက်အအုံလေးရှိမနေဘဲ ဟာလာဟင်းလင်းပြင်ကြီးပဲရှိနေတယ်။ ပြီးတော့…စိမ်းဖန့်ဖန့်မီးခိုးလိုလို မြူလိုလိုအရာတွေကလည်း အဲ့ဒီ့နေရာမှာ ရှိနေတယ်။
ကြာတော့ သံချောင်းအရက်ရှိန်တောင် ပြေသလိုလိုဖြစ်ရပြီး အထုပ်ကိုကိုင်လို့ လာလမ်းဆီကိုသာ ပြန်လှည့်ရပါတော့တယ်။
******
” အမောင်စိတ်မချတော့ဘူး နှမတော်…တို့တတွေရဲ့ မူလဘ၀ဆီကိုပဲ နှမတော်ပြန်လာခဲ့ပါတော့နော်…”
အိပ်မောကျနေတဲ့ ခင်လေးရဲ့ နားထဲကို တစ်စုံတစ်ယောက်က တီးတိုးကပ်ပြောနေသလို အသံကြားနေရတယ်။ နှာခေါင်းထဲမှာလည်း စိမ်းရွှေရွှေရနံ့တစ်ခုကို ခံစားနေရတယ်။
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ခင်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဖွင့်လို့ မရဘူး။ ပါးစပ်ကနေ မေးဖို့ပြင်ပြန်တော့လည်း ထိုနည်းအတူတူ။
” နှမတော်ကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူတွေရှိနေတယ်။ နှမတော် ဘယ်လောက်ပဲကောင်းတာတွေ လုပ်ပေးပေး၊ သူတို့က အကောင်းမြင်မှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့က အမှောင်ကို မြတ်နိုးကြတဲ့ လူသားတွေ၊ ဒါကြောင့် နှမတော်ပြန်ခဲ့ပါတော့…”
ခင်လေး အသံကို နားထောင်ပြီး ချုပ်တီးနေရတာကို စိတ်က မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ အတင်းကာရော ရုန်းကန်လှုပ်ရှားဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိတယ်။
” ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…မလာဘူး…မလာဘူး…”
ကျယ်လောင်စွာနဲ့ အော်ဟစ်ရင်း ခင်လေးလန့်နိုးလာခဲ့တယ်။
ခင်လေးနိုးလာတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်ထဲပါပဲ နံဘေးမှာ အဖော်လာအိပ်ပေးတဲ့ ရွာထဲက ဘုတ်ဆုံမဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကပါ လန့်နိုးလာပြီး
” ဆရာမလေး…ဆရာမလေး…ဘာဖြစ်တာလဲဟင်…ဘာဖြစ်တာလဲ…”
ခင်လေးမှာတော့ ဘုတ်ဆုံမရဲ့ အမေးကို ချက်ချင်းမဖြေနိုင်ခဲ့ဘူး။ မျက်၀န်းအစုံက အခန်းပတ်လည်ကို လိုက်လံကြည့်နေမိတယ်။ မီးခိုးလိုလို စိမ်းငွေ့ငွေ့အရာတွေက အခန်းထဲမှာ ဝေ့၀ဲနေတယ်။
” ဆရာမလေး ဘာဖြစ်တာလဲဟင်…”
” ဪ…အင်း…အင်း…ဘာ…ဘာမှမဖြစ်ဘူး အိပ်မက်…အိပ်မက်ဆိုးမက်တာ…”
” ဟူး…တော်သေးတာပေါ့…ဘုတ်ဆုံမက ဆရာမလေးဘာများဖြစ်သလဲလို့…ရေ…ရေသောက်မလား၊ ဘုတ်ဆုံမ ခပ်ပေးမယ်လေ…”
” အင်း…အင်း…”
ဘုတ်ဆုံမ အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး သောက်ရေတစ်ခွက်ခပ်လာတယ်။
ခင်လေးလည်း မောဟိုက်ပြီး အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်နေရတာမို့ ရေကို အငမ်းမရသောက်ချလိုက်ပါတော့တယ်။
******
နောက်တစ်နေ့ နံနက်။
” ဟယ်…ငမူး။ နင်ပြောတာ မဖြစ်နိုင်လိုက်တာဟယ်…နင့်ဘာသာ အမူးလွန်ပြီး ဖြစ်တာနေမှာပေါ့…”
ဒေါ်ဖွားစိန် ဒေါသတွေထွက်နေတယ်။ သူ့နံဘေးမှာ သံချောင်းကတော့ မနက်မိုးလင်း အရက်ဆာနေတဲ့ပုံနဲ့။
” ကျုပ်…အခုနေ့ခင်းဘက်ကို ထပ်သွားကြည့်ပါဦးမယ်…ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ချပါဗျာ…”
” တော်ပြီ…သံချောင်း…နင် ငါ့ဆီက အရက်ဖိုးထပ်တောင်းမယ် မကြံနဲ့တော့…ငါ့ဘာသာပဲ သွားတော့မယ်”
ဒေါ်ဖွားတင် သံချောင်းလက်က အထုပ်ကလေးကို ဆတ်ခနဲလုယူပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ခြံထဲကနေ ထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
” ဖြီး….”
” အမလေး…”
ခြံ၀ကနေ သူ့ကို မာန်ဖီနေတဲ့ မြွေကြီးတစ်ကောင်ကြောင့် ဒေါ်ဖွားတင်လန့်အော်လိုက်တယ်။
သံချောင်းကလည်း ဒေါ်ဖွားတင်အော်သံကြောင့် အနားကို ပြေးလာတယ်။
ဒီအခိုက်မှာပဲ ဒေါ်ဖွားတင်ရဲ့ ခြံနံဘေးက ခြုံနွယ်တို့ဟာ သွက်သွက်ခါအောင် လှုပ်ရမ်းလာကြလေပြီးနောက်…အရွယ်စုံသော မြွေပေါင်းများစွာထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။
မကြာမီအချိန်တွင်တော့ ဒေါ်ဖွားတင်ရဲ့ ခြံဘက်ဆီက အော်သံနက်ကြီးတွေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
*****
” လက်သည်ကြီး ဒေါ်ဖွားတင်နဲ့ အရက်သမား သံချောင်းတို့ သေပြီတဲ့”
” ဟေ…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
” တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းပြီး ခြံ၀မှာတင်သေနေကြတာ၊ နားလည်တဲ့သူတွေပြောတာတော့ မြွေဆိပ်တက်ပြီးသေတာတဲ့…”
” ဟင်…ဟုတ်လား…”
” အေးလေ…ဒေါ်ဖွားတင်တို့မလည်း အရင်က ပြုခဲ့တညတွေအတွက်နဲ့ သူ့အကြောင်းနဲ့ သူ့ကံပေါ့အေ…”
ရွာထဲမှာ လက်သည်ကြီး ဒေါ်ဖွားတင်နဲ့ သံချောင်းတို့ သတင်းက ပြန့်နှံ့နေတယ်။
ဒီသတင်းကို ခင်လေးကြားတော့ နှစ်ယောက်စလုံးကို သူသေချာမသိပေမယ့် အတော့်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိခဲ့တယ်။
ထိုနည်းတူစွာနဲ့ပဲ ခင်လေးလိုမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါ်ဖွားတင်တို့အတွက် ယူကြုံးမရ ဖြစ်နေသူတစ်ယောက်လည်း ရှိနေပါသေးတယ်။
ထိုသူက…။
******
” ငမည်းကြီး…မင်းပြောတာ အမှန်ပဲလား…”
အရိုးခေါင်း၊ အရွယ်စုံ ပုတီးများနဲ့ အနီရင့်ရောင် အခင်းအကျင်း၊ သွေးခွက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့အခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ အောက်လမ်းဆရာ ကံကြီးက မေးလိုက်တယ်။
သူမေးနေတဲ့ ငမည်းကြီးဆိုတာက ဒေါ်ဖွားတင်က မွေးချင်တယ်ဆိုလို့ သူ့ဆီကနေ လွှတ်ပေးထားတဲ့ တစ္ဆေကောင်ကြီး။
” ဟုတ်တယ်…ကျုပ်တောင်…သူတို့ကို မယှဉ်နိုင်လို့ ခွေးပြေး၀က်ပြေးပြေးခဲ့ရတာ…”
” ဘယ်သူက မြွေတွေကို ခိုင်းတာလဲ သိလား…”
” ကျုပ်မြင်မိတာတော့…မြွေတွေအားလုံးရဲ့ အနောက်မှာ အစိမ်းရောင်တောက်တောက်ကု ၀တ်ထားတဲ့ သူတစ်ယောက်ပဲ။ သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားပြုမူပုံမျိုးက မြွေတစ်ကောင်နဲ့ တူတယ်…”
” နဂါး…ဒါဟာ…နဂါးပဲ…”
ကံကြီးရဲ့ ရေရွတ်မှုကြောင့် ငမည်းကြီး မော်ကြည့်လာတယ်။
” ဒါဟာ…ဟို သားဖွားဆရာမနဲ့ ပက်သက်နေမှာ အသေအချာပဲ…”
ကံကြီးက ထပ်မံပြီး တွေးဆလို့ပြောတယ်။
ငမည်းကြီးကတော့ သူ့သခင်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ခစားလျက်ပဲ ရှိနေတယ်။
ကံကြီးမှာတော့ ထိုအကြောင်းကို အလေးအနက်တွေးတောနေဟန်နဲ့ ရှိနေပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့…
” နဂါး…နဂါး…ဒါဟာ…သိုက်တစ်ခုခုက ကောင်ပဲနေမယ်။ ဟိုကောင်မနဲ့ တစ်ခုခုပက်သက်နေတယ်ဆိုတော့…ဟင်း…ဟင်း…”
ရေရွတ်ရင်း ပြုံးလိုက်တဲ့ ကံကြီးရဲ့ မျက်၀န်းတွေက အရောင်တွေ တဖျပ်ဖျပ်လက်နေပါတော့တယ်။
******
ရွှန်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ရွှေရောင်တ၀င်း၀င်းတောက်ပနေတဲ့ စေတီတစ်ဆူ။
စေတီကလေး နံဘေးမှာတော့ လုလင်ပျိုတစ်ယောက်။
သူ့ရဲ့ အကြည့်တွေက အဝေးဆီကို ငေးကြည့်ပြီး မျက်၀န်းတွေမှာ အမည်ဖော်မရတဲ့ အရိပ်အယောင်တချို့က ယှက်သန်းနေတယ်။
” နှမတော်လေးရယ်…မောင်တော် သိပ်ကို စိတ်ပူပန်နေရပြီ။ နှမတော့်ကို လူ့ဘ၀မှာ ဆက်နေစေ့ချင်သေးပေမယ့် အခုများတော့ အန္တရာယ်တွေက ရောက်ရှိလာပြီ၊ မောင်တော် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲ…မသိတော့ပါဘူး…”
လုလင်က တီးတိုးရေရွတ်တယ်။ ပြီးတော့…စေတီကလေးနံဘေးကနေ ထလိုက်ပြီး တောဆီကို ၀င်ရောက်သွားပါတော့တယ်။
******
ခင်လေးတစ်ယောက် အိပ်မက်ရာကနေ လန့်နိုးလာရတယ်။
ယခင်မွေးနေ့တုန်းက မက်တဲ့အိပ်မက်ကိုပဲ သူပြန်မက်ရပြန်ပြီ။
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အိပ်မက်က ယခင်နဲ့ အနည်းငယ်ကွဲတယ်။
ယခင်က နဂါးကြီးအစား လွန်စွာချောမောလှပလွန်းသော ယောက်ျားပျိုတစ်ယောက်က စေတီရဲ့ နံဘေးမှာ ရှိနေခဲ့တာ။
အိပ်မက်ထဲမှာ ယောက်ျားပျိုပြောတဲ့ စကားတွေက အပြင်မှာပါ ခင်လေးနားထဲ စွဲနေရတယ်။
” စေတီနဲ့ ငါက ပက်သက်မှုရှိနေတယ်ဆိုတာကတော့ သေချာနေပြီ။ ဒါဖြင့်… ဟိုတစ်ယောက်ကကော…”
ခင်လေးတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရာထဲလှဲရင်း စဉ်းစားနေမိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ခိုင်လုံတဲ့ အဖြေကိုတော့ သူမရနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
******
အမှောင်ထုထဲမှာ ခင်လေးနေထိုင်ရာ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးဋ္ဌာလေးရဲ့ အထက်ကောင်းကင်ယံမှာ ဠင်းတကောင်များ ဝဲပျံနေတယ်။
အချိန်က တဖြေးဖြေးနဲ့ သန်းခေါင်ယံကို တိုင်ခဲ့ချိန်တွင်တော့…။
ရွာထဲကို လူသုံးယောက် တိတ်တဆိတ်၀င်လာခဲ့ပြီး ခင်လေးနေထိုင်ရာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးဆီကို ချဉ်းကပ်လာကြတယ်။
ပြီးတော့…သုံးယောက်စလုံး ဋ္ဌာနလေးကို မျက်နှာမူလိုက်ပြီး အထဲကတစ်ယောက်က ဂါထာတစ်ချို့ကို မန်းမှုတ်လို့ အထဲဆီကို နနွင်းလိုလို ပြာလိုလို အဝါရောင်အမှုန့်တွေကို ပက်သွင်းပါတော့တယ်။
အမှုန့်တွေ ခြံထဲကို ၀င်ရောက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် ဋ္ဌာနကို ၀န်းရံနေတဲ့ စိမ်းငွေ့ငွေ့ အရောင်တွေဟာ ပျောက်ရှကုန်ပါတော့တယ်။
” ကဲ…ပေါက်ကြီးတို့ အထဲကို ၀င်ပြီး ကောင်မကို သွားဖမ်းခဲ့တော့…”
အလယ်က လူရဲ့ အမိန့်ပေးသံအဆုံးမှာ နံဘေးက နှစ်ဦးဟာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးဆီကို ၀င်ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။
******
” ဟား…ဟား…ဟား…ဟေ့ကောင်တွေ ကောင်မကို သေချာစောင့်ကြည့်ထားချေ၊ မင်းတို့ရဲ့ ပေါ့လျော့မှုကြောင့် ငါ့အလုပ်ကိုတော့ အနှောက်အယှက်မပေးကြနဲ့…”
ကံကြီးတစ်ယောက် သူရဲ့ အခန်းထဲမှာ ခင်လေးကို ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ဦးအား ချုပ်နှောင်ထားစေပြီး သူကတော့ အစီအရင်တွေကို ပြုလုပ်နေတယ်။
ခင်လေးကတော့ ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လက်မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလို့…။
အချိန်အတော်လေးကြာတော့ ေးကံကြီးရဲ့ အစီအရင်တွေပြီးခဲ့ပြီ။
အစီအရင်ပြုထားတဲ့ လင်ဗန်းကို ကိုင်ပြီး ကံကြီးက ခင်လေးဘက်ကို လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်က ဂါထာရွတ်လို့ လင်ဗန်းထဲက အရာတွေနဲ့ ခင်လေးကို ပစ်ပေါက်ပြီး စိတ်ညှို့ပါတော့တယ်။
” ကောင်မ…မူလပြန်စမ်း၊ နင့်ရဲ့ အတိတ်ဘ၀ကို သတိရစမ်း…”
ကံကြီးက ခင်လေးကို နှုတ်မိန့်ပေးနေတယ်။
မကြာပါဘူး။ ခင်လေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ မြွေတစ်ကောင်လို လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လာတယ်။ ပြီးတော့…ကံကြီးတို့ကို မျက်၀န်းနီနီကြီးနဲ့ စိုက်ကြည့်တယ်။
” အာခံချင်တယ်ပေါ့ ကောင်မ…ရော့…”
” အား…”
ခင်လေးဆီက အော်သံနက်ကြီးထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
” ကောင်မ…နင် အာခံဖို့ မကြိုးစားနဲ့၊ နင့်အခြေအနေ နင်သိလိုက်စမ်း…”
ခင်လေးငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကံကြီးက ဆက်လက်ပြီး
” နင် နေခဲ့တဲ့ ဋ္ဌာနေကို ငါ့ကိုလိုက်ပြစမ်း…”
ခင်လေး မျက်၀န်းများ မှိတ်ထားရင်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်လေတယ်။
*****
” မရောက်သေးဘူးလား…”
ကြိုးတုပ်ခံထားရပြီး အိမ်မွေ့ချခံထားရသူလိုဖြစ်နေတဲ့ ခင်လေးက ကံကြီးတို့ကို အရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ပြိ်းခေါ်သွားနေတာ။
သူတို့အားလုံး မနက်အစောကတည်းက ရွာကနေထွက်ပြီး ရိုးမတောထဲကို ၀င်ခဲ့ကြတာ အချိန်အတော်ကြာနေပြီ။
ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ခင်လေးကိုကြည့်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာလုပ်ချင်နေဟန်။ သို့ပေမယ့် ကံကြီးကို ကြောက်ရတာမို့ သူတို့ဆန္ဒကို မျိုသိပ်နေကြရတယ်။
နေ၀င်လုနီးနီးအချိန်တွင်တော့ တောင်ခြေ မြေပြန့်ပြန့်လေးဆီအရောက် ခင်လေးရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ရပ်တန့်သွားပါတော့တယ်။
” ရောက်ပြီလား…”
ခင်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကံကြီးကတော့ ပတ်၀န်းကျင်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးတစ်ချက် ဝေ့၀ိုက်ကြည့်လို့ ပြုံးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့…ခင်လေးရဲ့ နှဖူးထိပ်ကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်လို့ ပါးစပ်က တစ်စုံတစ်ရာကို ရေရွတ်လိုက်တယ်။
ကံကြီးရဲ့ ရေရွတ်မှုအဆုံး ခင်လေးတစ်ယောက် အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို ခွေခေါက်လဲကျသွားပါတော့တယ်။
” ဟေ့ကောင်တွေ…ဟိုဟာ သရမ်းချင်မနေကြနဲ့၊ ဒီကိစ္စပြီးရင် မင်းတို့အနားမှာ ဟောတစ်ယောက် ဟောတစ်ယောက်ဆိုပြီး ထည်လဲတွဲလာနိုင်လိမ့်မယ်။ သွား…ပါလာတဲ့ ကန်တော့ပွဲတွေပြင်ဖို့ မြန်မြန်လုပ်ကြ…”
ကံကြီးရဲ့ ဆွယ်လုံးက ထိရောက်လှတယ်။ ပေါက်ကြီးနဲ့ င၀င်းတို့နှစ်ယောက် ခင်လေးကို လစ်လှူရှုလို့ သူတို့ကို ကံကြီးခိုင်းတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်ဆောင်ရွက်ကြပါတော့တယ်။
******
” ဝုန်း…ဂျိမ်း…”
တော်လှဲပဲ့တင်သံကြီးနဲ့အတူ ငွေရောင်ရည် ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ၀င်းခနဲ၊ လက်ခနဲထွက်ပေါ်လာတဲ့ ရွှေရောင်စေတီလေး။ ဥာဏ်တော်က ကိုးတောင်ခန့်သာရှိမယ်။
စေတီတစ်ဆူလုံးကို ရွှေသားအစစ်တွေနဲ့ တည်ထားတယ်ဆိုတာကတော့ လရောင်အောက်မှာ တဖိတ်ဖိတ်လက်နေတဲ့ အရောင်တွေကြောင့် ငြင်းရနိုင်မယ်မထင်ဘူး။
” အောင်ပြီကွ…အောင်ပြီ…”
ကံကြီးက ထအော်တယ်။ ပြီးတော့… ပေါက်ကြီးတို့ကို
” မင်းတို့ စေတီက ရွှေသားတွေကို သွားခွာကြတော့…”
ကံကြီးစကားကြောင့် ပေါက်ကြိး ဇာတ်ပုသွားရတယ်။
” ဆရာ…ဟို…နဂါး…ကောင်…”
” ဘာမှ မပူနဲ့ ငါထိန်းနိုင်တယ်”
ကံကြီးက အာမခံတော့ ပေါက်ကြီးတို့ မတတ်သာတော့ဘူး။
သူတို့နှစ်ယောက် စည်းထဲကနေ ထွက်လိုက်ကြတယ်။ အပြင်ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး မြွေတွန်သံတွေ၊ မာန်ဖီသံတွေက ထွက်ပေါ်လာတယ်။ လရောင်အောက်မှာ ဦးခေါင်းတွေကို ယိမ်းနွဲ့နေတဲ့ မြွေတွေကိုလည်း သူတို့မြင်ကြရတယ်။
ကံကြီးက စည်းထဲကနေပြီး ဂါထာ၊ မန္တာန်တွေအဆက်မပြတ်ရွတ်လို့ ရှိနေတယ်။
သူ့ရဲ့ ရွတ်ဖတ်မှုကြောင့် မြွေတွေက အရှေ့ကို တိုးမလာနိုင်ခဲ့ဘူး။
******
လုလင်ပျိုတစ်ယောက် စမ်းချောင်းကလေးထဲမှာ ရေစိမ်နေတုန်း သူနေထိုင်ရာဘက်ဆီက ဝုန်းခနဲအသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
” ရန်သူ…”
လုလင်ပျိုက ရေရွတ်ပြီတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ကမ်းပေါ်ကို အပြေးတက်ပြီး သူနေထိုင်ရာ နေရာဆီကို အလျင်အမြန်ပဲ ပြေးသွားလိုက်ပါတော့တယ်။
မကြာခင်မှာတော့ လုလင်ပျိုဟာ သူရဲ့ နေရာဆီကို ရောက်လေပြီး ကန်တော့ပွဲတွေနဲ့ သိုက်တူးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့သူတွေကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ အခြွေအရံတချို့က လူသုံးယောက်ကို တားမြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြပေမယ့် အရာမထင်လေဘူး။ ထိုအချင်းအရာကြောင့် လုလင်ပျိုဟာ ဒေါသထွက်သွားပြီး မျက်၀န်းတွေက ရဲရဲတောက်နီလာခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီ့အခိုက်မှာပဲ လုလင်ပျိုထပ်မြင်လိုက်ရတာက ခွေခွေကလေးလဲကျနေတဲ့ မိန်းမပျို ( ဝါ) ခင်လေး။
” နှမတော်…”
လုလင်ပျိုက ခင်လေးကို ပြေးပွေ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ စည်းဝိုင်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ကံကြီးက
” နောက်ဆုံးတော့ မင်းရောက်လာခဲ့ပြီပဲ…”
” ဟင်…”
လုလင်ပျိုက ကံကြီးဆီကို ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့…ရုတ်တရက် အံကိုကြိတ်လိုက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တသ်ချက်လှုပ်ခါလိုက်တယ်။
” ဝုန်း…”
လုလင်အသွင်ကနေ ကြီးမားတဲ့ နဂါးကြီးတစ်ကောင်။
” ဟား…ဟား…ဒီအတွက်ကြိုပြင်ခဲ့ပြီးသားပါကွာ…”
ကံကြီးက ပြောပြီးတာနဲ့ မန္တာန်တစ်ပုဒ်ကို ရွတ်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့ ရွတ်ဖတ်သံအဆုံးမှာတော့ လေပြင်းတွေ တရွှီရွှီတိုက်ခတ်လာပြီး လရောင်အောက်မှာ ကောင်ူကင်ကနေ ပျံဝဲဆင်းသက်လာတဲ့ ကြီးမားလှတဲ့ ငှက်ကြီးတစ်ကောင်။
ငှက်ကြီးက အရှိန်နဲ့ ပြေးဆင်းလာပြီး နဂါးကြီးကို ထိုးသုတ်လိုက်တယ်။
နဂါးကြီးကတော့ ငှက်ကြီးသူ့ဆီရောက်မလာမီ နံဘေးက မိန်းမပျိုကို ထိခိုက်မှာစိုးလို့ အမြီးကြီးနဲ့ နံဘေးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ့ခဏမှာပဲ ငှက်ကြီးရဲ့ ထိုးသုတ်ခြင်းကို နဂါးကြီးခံလိုက်ရပါတော့တယ်။
******
တစ်တောလုံး ပဲ့တင်သံအထပ်ထပ်နဲ့ ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတယ်။
နဂါးကြီးနဲ့ ဂဠုန်ငှက်ကြီးတို့ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် ပေါက်ကြီးတို့ခမျာလည်း ရှေ့ကိုတက်မတိုးရဲဘူး။ ရောက်ရာနေရာမှာ ရပ်ပြီးတိုက်ပွဲကို ကြည့်နေကြတယ်။
ကံကြီးကတော့ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး မန္တာန်တွေအဆက်အပြတ်ရွတ်ဖတ်နေတယ်။
” ဟဲ့ကောင်တွေ ရပ်လိုက်ကြစမ်း…”
အောင်မြင်ထည်ဝါလွန်းတဲ့ ငေါက်ငမ်းသံ။
အသံရဲ့ အဆုံးမှာတော့ တောထဲကနေ တေုင်ဝှေးကို အားပြုလို့ လှမ်းလျှောက်လာတဲ့ အဘွားအိုတစ်ယောက်။
ကံကြီးရဲ့ ရွတ်ဖတ်သံက ရပ်တန့်သွားရတယ်။
” နင်တို့…တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ ကောင်တွေပဲ…ဘုရားကပစ္စည်းကို နင်တို့မို့ ပစ်မှားရဲတယ်…”
အဘွားအိုက ကံကြီးကို ဒေါသတကြီးကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ကံကြီးကတော့ အဘွားအိုကို မထီတရီပြန်ကြည့်လေပြီး
” အဘွားကြီး…ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်ရင် ဘေးဖယ်ရှောင်သွားလိုက်ပါ၊ မဟုတ်ရင် ကြားထဲကနေ အချောင် မသာပေါ်နေမယ်နော်…”
ကံကြီးရဲ့ စကားကြောင့် အဘွားအိုက အားရပါးရ ထ’ရယ်လိုက်တယ်။
” နင်ကများ ငါ့ကို ကြိမ်းလားမောင်းလားနဲ့…”
” ဟား…ဟား…ခင်ဗျားက ဘယ်သူမို့လို့ ဒီလောက် လေကြီးနေရတာလဲ…”
” ငါ…ဘယ်သူဆိုတာ နင်သိချင်ရင် သိရမပေါ့…”
အဘွားအိုက ပြောလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အနောက်တောထဲဆီကနေ လွန်စွာမှ ကြီးမားလွန်းတဲ့ ကျားကြီးတစ်ကောင် ခုန်ထွက်လာတယ်။
အဲ့ဒီ့ခဏမှာပဲ အဘွားအိုရဲ့ အသွင်က ရုတ်ခြည်းပြောင်းလဲသွားတယ်။ လက်တစ်ဖက်မှာ ဓားအလွတ်ကို ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ အဘွားအိုရဲ့ အသွင်ကိုမြင်တော့ ကံကြီးလန့်ဖျပ်သွားပြီး ဒူးထောက်ကျသွားရတယ်။
” အမေ…အမေ…သားတော်မှားပါတယ်။ သားတော်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ…”
” ကံဆိုတာ ကိုယ်က ပြုတာ၊လောကမှာ မပြစ်မှားထိုက်တဲ့အရာကို ပြစ်မှားလိုက်တာက တကယ့်ကို ကြီးမားလွန်းတဲ့ အပြစ်ပါပဲ။ ကိုယ့်ရဲ့ အပြစ်ဒဏ်အတွက် ကိုယ်တိုင်ခံယူပါ…”
ဓားကိုင်ထားတဲ့ မယ်တော်ဆီက စကားသံအဆုံးမှာတော့ အနောက်မှာရှိတဲ့ ကျားကြီးက ကံကြီးထံကို ခုန်၀င်အုပ်လိုက်ပါတော့တယ်။
ထို့နည်းတူတူပဲ တစ်ဖက်က ပေါက်ကြီးတ်ုိ့မှာလည်း သူတို့ဆရာ ကံကြီးရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ သွေးပျက်ကြီး ထွက်ပြေးကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကံမကောင်းခဲ့ပါ။
တောစပ်ဆီကို မရောက်ခင်မှာပဲ များစွာသော မြွေတို့က သူတို့ကိုယ်ပေါ်ဆီကို ခုန်တက်ရစ်ပတ်ပြီး ကိုက်ခဲကုန်ကြပါတော့တယ်။
******
” အသင်…နဂါးမင်းတို့ မောင်နှံ ရွှေစေတီကို ဆက်လက်စောင့်ရှောက်နိုင်ပါပြီ။ တပည့် အမိုက်အမဲတွေကြောင့် အခုလိုမျိုး အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားရတာကိုတော့ ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ ခွင့်ပြုပါလော့…နဂါးမင်း…”
မယ်တော့်ထံက စကားဆိုသံ။ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်စွာနဲ့ နဂါးမင်းတစ်ဖြစ်လဲ လုလင်ပျိုက
” ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်…မယ်တော်…”
မယ်တော်က သူ့ရဲ့ စီးတော်ကျားကြီးရဲ့ ကျောဆီတက်လို့ ထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။
လုလင်ပျိုက မယ်တော်ထွက်သွားရာဆီကို တစ်ခဏမျှ ငေးကြည့်နေမိပြီး အနောက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။
” ဟင်…”
အစိမ်းရောင်၀တ်ဆင်ထားတဲ့ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်။ မိန်မးပျိုကို မြင်တော့ လုလင်ပျို ၀မ်းသာသွားတယ်။
” ဟင်…နှမတော်…မောင်တော့်ဆီ ပြန်လာတယ်နော်…”
မ်ိန်းမပျိုဆီက ရွှန်းရွှန်းစားစား အပြုံတစ်ခုဖြစ်ပေါ်လာပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
ပြီးတော့…နှစ်ဦးသား ပျော်ရွှင်လွန်းစွာနဲ့ တစ်ဦးလက်ကို တစ်ဦးဆွဲကိုင်ပြီး ရွှေရောင်တဖျပ်ဖျပ်လက်နေတဲ့ စေတီကလေးဆီကို ပြေးလှမ်းသွားကြပါတော့တယ်။
သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် ထိုနေရာလေးဆီမှာ တစ်စုံတစ်ရာက ကျန်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။
အဲ့ဒီ့အရာက…။
ကျောက်တုံးကြီးတစ်ခုရဲ့ နံဘေးမှာ ဦးခေါင်းဆီက သွေးများထွက်ကာ သေဆုံးနေလေတဲ့ ခင်လေး( သို့) သားဖွားဆရာမလေးရဲ့ အလောင်းရယ်သာ။
ပြီးပါပြီ။
တစ်ခါမှ မရေးဖူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးမို့ စာမူမှာ အမှားအယွင်းများစွာ ရှိနိုင်ပါတယ်။ ဒီအတွက် ဖြေဖျော်မှု ရသစာမူတစ်ပုဒ်အနေနဲ့သာ ဖတ်ပေးကြပြီး သည်းခံနားလည်ပေးကြပါလို့ တောင်းဆိုလိုက်ပါရစေခင်ဗျာ🙏🙏🙏
နောင်ရိုး( ဆေးတပ်)