“ကားပျက်တဲ့ည “(စ-ဆုံး)

“ကားပျက်တဲ့ည “(စ-ဆုံး)
—————————————-

အဖြစ်အပျက်ကတော့ လျှပ်ပြက်လိုက်သလိုပါပဲ။အရမ်းကို မြန်ဆန်လွန်းတယ်။
ခုတ်လှဲလိုက်တဲ့ ပျဉ်းကတိုးပင်ကြီးက ကြိုတင်စီစဉ်ထားတဲ့ဘက်ကို လဲကျမသွားဘဲ လည်ထွက်သွားတယ်။ပြီးတော့ …သစ်ခုတ်ငြမ်းစင်ပေါ်မှာရပ်နေတဲ့ အဖွဲ့ ခေါင်းဆောင် ဦးသန်းအေးကို ရိုက်ချလိုက်တယ်။
ဦးသန်းအေး ငြမ်းစင်ပေါ်ကလွင့်စင် …
မြေကြီးပေါ်မှောက်လျတ်အကျ။
အရှိန်နှင့် လဲကျလာတဲ့ ပျဉ်းကတိုးပင်စည်လုံးကြီးက
ဦးသန်းအေးရဲ့ နောက်စေ့အပေါ်တည့်တည့်ကို
ဝရုန်းသုန်းကားအသံကြီးနှင့် ပိကျသွားတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ. “ခွမ်းခနဲ”အသံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရတယ်။
သစ်တုံးပိသွားတဲ့ ဦးခေါင်းထဲက နီရဲတဲ့သွေးတွေအပြင်ဘက်
ကို စီးထွက်ကျ အိုင်ထွန်းသွားတယ်။သွေးနီနီရဲတွေထဲမှာ အဖြူပျစ်ပျစ် ဦးနှောက်အစအနတွေပါလာတယ်။ဦးသန်းအေး အော်တောင်မအော်နိုင်ဘူး။

ခေတ္တခဏလောက် ခြေတွေလက်တွေ ဆန့် ဝင်ဆန့် ထိဖြစ်ပြီး။ သေမင်းခေါ်ရာနောက်လိုက်သွားတယ်။ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့အခိုက်အတန့် က မျက်စိတစ်မှိတ်လောက်ပဲပို့ အတူပါလာတဲ့ အဖော်တွေလည်း ဘာမှမတတ်နိုင်ကြဘူး။ မထက်မှတ်ဘဲ ဖြစ်သွားတဲ့ သွေးပျက်ချောက်ချားစရာအဖြစ်ကို ကြောင်ပြီး ကြည့်နေမိကြတယ် …။ပုံမှန် သတိပြန်ဝင်တဲ့အချိန်မှာ …ဦးသန်းအေးရဲ့ဦးခေါင်းက ပျဉ်းကတိုးပင်စည်ကြီးရဲ့ အောက်ဘက် မြေကြီးထဲမှာ မြုပ်ဝင်သွားပြီ။

ပါလာတဲ့ သံတူရွင်းတွေနှင့်၊ သစ်လုံးအောက်ကမြေကိုတူးပြီး ဦးသန်းအေးရဲ့အလောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ရတယ် …။နောက်ဘက် ဦးခေါင်းခွံတစ်ခုလုံး ကြွေမွပျော့စိသွားတယ်။

မြေကြီးထဲ မှောက်ရက်မြုပ်ဝင်ခဲ့တာကြောင့် မျက်နှာတစ်ခု လုံးမှာ မြေမှုန့်တွေ၊ ဖုန်မှုန် ့တွေရော၊ နှာခေါင်း၊ ပါးစပ်တွေက ထွက်ကျတဲ့ သွေးတွေရော၊ အလိမ်းလိမ်း ပေကျံနေတယ်။ တကယ်တော့ ဦးသန်းအေးတို့ အဖွဲ့ ပဲခူးရိုးမထဲမှာ သစ်ခုတ် စားလာတာကြာပြီ။

အစိုးရသစ်ထုတ်လုပ်ရေးအတွက်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သစ်ထုတ်ခွင့် ပါဝင်ရတဲ့ ပုဂ္ဂလိကသစ်သမားအတွက်ပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ သစ်ခုတ်ပေးနေကျ။

ပြီးတော့ …။ဦးသန်းအေးက ဒီအဖွဲ့မှာခေါင်းဆောင်၊ ခေါင်းဆောင်ဆိုကတည်းက သူ့မှာ အတွေ့အကြုံတွေ အများသစ်ခုတ်သမားတစ်ယောက် သိသင့်သိအပ်တဲ့ ပညာရပ် လည်း ပြည့်ဝပြီးသား။ဘယ်လောက်အတွေ့ အကြုံရှိရှိ၊ ဘယ်လိုပဲ ပညာတွေ ပြည့်ပြည့်ဝ။တံငါသည်က ရေနှင့်သေတယ် …။

အလမ္ပာယ်ဆရာက ပြေနှင့်သေတယ် …။သစ်ခုတ်သမားကလည်း သစ်နှင့်ပဲ သေတယ်တဲ့ …။ဆိုလိုတာက .. ဘယ်လောက်ပဲ သစ်ခုတ်ကျွမ်းကျင်တဲ့လူဖြစ်ဖြစ် တစ် မှာတော့ သစ်ပင်ပေါ်က ကျလို့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊
သစ်ပင်ပိလို့ပဲဖြစ်ဖြစ် သေရတယ်တဲ့။သစ်ခုတ်သမားလောကရဲ့ ဆိုရိုးစကားတစ်ခု၊မှန်တယ်လို့ပဲ ပြောရမယ်ထင်ရဲ့သစ်ခုတ်သမားလောကမှာ ဆရာတစ်ဆူဖြစ်တဲ့ ဦးသန်းအေး တစ်ယောက်သူခုတ်တဲ့သစ်ပင်ပိပြီး အသေဆုံးနှင့် သေခဲ့ရပြီပဲလေ …။

နိုင်ကြီး၊ ဒရိုင်ဘာသိန်းလွင်ရဲ့ ဘေးက ထိုင်လိုက်လာတယ်။ သိန်းလွင်က ကားကို အသည်းအသန်ထိန်းပြီး မောင်းနေတယ်။ ကားက ကာဂို၊ ခြောက်ဘီး။ ပြီးတော့ ပါဝါစိရာတိုင် မဟုတ်ဘူး၊ ရိုးရိုး။ သည်လမ်းနှင့်သည်ခရီးနှင့်သည်တားနှင့်အသက်ကို ဖက်ရွက်နှင့်ထုပ်ပြီး မောင်းနေရတဲ့ဘဝ။

လမ်းကလည်း ပွင်းလင်းရာသီ၊ သစ်ထုတ်ချိန်မှ ကိုယ့်သစ်ကွင်း၊ ထဲအရောက် ပေါက်ပြားနှင့်တူရွင်းနှင့် ဖောက်ထားရတဲ့ ပဲခူးရိုးမထဲက တောင်ဆင်းတောင်တက်လမ်း၊ကားကလည်း ဉာဏ်ကြီးရှင်ထာရုတ်သူဌေးကိုယ်တိုင်း ကိုယ်ပိုင်တွင်ခုံမှာ လက်ပူတိုက်ထားတဲ့ကား။

ကုန်သုံးတန်၊ ယာဉ်သုံးတန်၊ ခဲသုံးတန်လို့ ခေါ်ရမယ့်တား။တစ်ကားလုံး ခဲဝရိန်ဆော်ထားတဲ့နေရာတွေချည်းပဲ။ကားခေါင်းနောက် ဖရိန်ပေါ်ရိုက်ထားတဲ့ သစ်လုံးတင်တဲ့

“ဇင့်တန်း”တွေကလည်း ခနော်နီခနော်နဲ့။ သစ်လုံးခုတဲ့ “ဖားတုံး”တွေကလည်း တိုရွဲ့၊ သည်ရွဲ့၊သစ်လုံးကြီးတွေကားပေါ်တင်၊ သံကြိုးကြီးတွေနှင့် ချည်ပြီး၊သံကြိုးပြုတ်မကျအောင်ရိုက်ရတဲ့ “ဂျက်”တွေလည်း ခဏ၀

လျော့လျော့ကျနေတယ်။သံကြိုးကို မကြာမကြာစစ်၊ ကားပေါ်တက် ဂျက်ရိုက်နေရတကိုက ဒီအလုပ်တစ်သက်လုံး လုပ်မစားတော့ဘူးလို့ တောင် ပြော၊မလောက် စိတ်ဆင်းရဲနိုင်ကြီးရဲ့ ကုသိုလ်ကံကလည်းဆိုးတယ်။ဒီတရုတ်ကပ်စီးရဲ့ကားမှာမှ စပယ်ယာ လိုက်မိရက်သားဖြစ်နေတယ်။

ပြောလို့သာ ပြောရတာ။နိုင်ကြီးရဲ့ သစ်ကားစပယ်ယာအလုပ်ကလည်း အရမ်းအန္တရာယ်များတယ် …။

တစ်ခြားမကြည့်နှင့်။သစ်တင်တဲ့အလုပ်နှင့်သစ်ချတဲ့အလုပ်ကိုပဲကြည့် …။ကရိန်းကားသမားက သံကြိုးနှင့်ချည်ပြီး လေထဲမြှောက် တဲ့ သစ်လုံးကို ကားပေါ်နေရာတကျဖြစ်အောင် သူက တွန်းရွှေ့ရတယ်လေ …။သစ်လုံးပြုတ်ကျပြီးပိလို့၊ သေတဲ့ကျေတဲ့၊ ခြေလက်ဖြတ်ရပြီး၊ စစ်သက်လုံး လူစဉ်မမိတော့တဲ့ စပယ်ယာတွေ အများကြီးရှိတယ်။

သစ်ချတော့လည်း ဒီလိုပဲ။အရင်ဦးဆုံး သစ်လုံးတွေပေါ်တက်ပြီး ချည်ထားတဲ့သံကြိုးက ကိုဖြုတ်ရတယ်။် တစ်ခါတစ်ခါ ဂျက်ဖြုတ်နေရင်း သစ်လုံးတွေ ပြိုကျသွားတက်တယ်။

အဲဒီလို ကြုံလို့ ကတော့ အသက် ဘယ်အပေါက်က ထွက်ရမလဲ မသိဘူးဖြစ်သွားမယ်။ဂျက်ဖြုတ်ပြီးတာနှင့် သစ်လုံးတွေ အောက်မှာခံထားတဲ့ “ဖား ကို ရိုက်ဖြုတ်ရတယ်။အဲဒီတော့မှ သစ်လုံးတွေ တဝုန်းဝုန်း၊ တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ကား က ပြိုကျတာ။ သစ်တွေချတဲ့ နည်းပေါ့။

“ဖား”ကို ရိုက်ဖြုတ်တဲ့အခါမှာလည်း ကားဖရိန်အောက် အရင်ဝင်ပြီးမှ သံတူရွင်းနှင့် ရိုက်ဖြုတ်ရတာ။မေ့လို့ လျော့လို့၊ ပေါ့ဆလို့ ဖရိန်အောက်မဝင်မိရင်း မသာဘယ်ဈေးလည်း ပေးယူရမယ်။

ဒီလို အလုပ်မျိုးကိုမှ နိုင်ကြီးလုပ်နေရတာဖြစ်တယ်။ ဒီနေ့ လည်း ခါတိုင်းနေ ့တွေ နှစ်ခေါက်လောက်ပို့ပြီးချိန် တစ်ခေါက်မှ မရောက်သေးဘူး။

ကရိန်းပျက်နေလို့ သစ်တင်တာ နောက်ကျသွားတယ်။ ခုမှ ပထမအခေါက်ရဖို့ ကြိုးစားနေရတုန်း …။ သူတို့ ကားပေါ်မှာ ပျဉ်းကတိုးသစ်လုံး ခုနစ်တန်ကျော် တင်ထားတယ်။

ကာဂိုကြီးက ဆယ့်နှစ်တန်ကျော် တင်နိုင်ပေမယ့် တောင်ဆင်း။ တောင်တတ်လမ်းကြမ်းတဲ့အတွက် လျော့ပြီး တင်ထားရတယ်။နိုင်ကြီးတို့ရဲ့ကားဟာ ပဲခူးရိုးမထဲက အဆင်းကြမ်း၊ အတက် ကြမ်း၊ လမ်းကြမ်းကြီးအတိုင်း ပြေးလွှားနေတယ်။ဒီလိုနှင့် ခပ်ပြေပြေ ကုန်းဆင်းလေးတစ်ခုကို ရောက်လာတယ်။ ဒရိုင်ဘာသိန်းလွင်က ဘရိတ်ကို ခပ်ဖွဖွနင်းပြီး အရှိန်လေးနှင့် လိမ့်ဆင်းလိုက်တယ် …။

ကားတ ကုန်းဆင်းအတိုင်း မနှေးမမြန်လေ။ ဆင်းသွားတယ်။ဒါ‌ေပယ့် …။ကုန်းတစ်ဝက်အရောက်မှာ

“ဝုန်း …”

“ဒုန်း

“ဂလွမ်း

“ဟ၊ ဘာဖြစ်တာလည်း

“ဘာဖြစ်တာလည်း …”

ကားကို သိန်းလွင်ထိန်းကျောင်းလို့ မရတော့ဘူး။ သွားချင်သလို သွားနေတယ်။လက်ယာဘက်မှာ လွင်ပြင်ပြန့် နှင့် သစ်ပင်တွေရှိပေမယ့်၊ လက်ဝဲဘက်မှာက နက်ရှိုင်းတဲ့ ချောက်ကြီးရှိနေတယ်။တစ်ချီမှာ ကားရဲ့ ထာက်ရှေ့ဘီးက ချောက်နှင့်တစ်ထွာလောက်အကွာထိရောက်သွားလို့ စီယာတိုင်ကို အားကုန်ဆွဲလှည့်လိုက်ရတယ်။အပေါ်မှာ သစ်လုံးတွေနှင့် မြေကြီးပဲကျသွားလို့ ကတော့ကားရော၊ လူရော ချောက်ထဲကျပြီး အရိုးအသားတောင် ရှာရမှာမဟုတ်ဘူး။ ကံကြီးပေလို့။ကံအားလျော်စွာပဲ ကားက ညာဘက်ကို ဆွဲသွားတယ်။

လဲကျနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးကို တိုက်ပြီးမှ ရပ်သွားတယ်။နိုင်ကြီးရော သိန်းလွင်ရော ကားပေါ်တ ကမန်းကတန်း၊ဆင်းပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။ကားမှာ ညာဘက်က နောက်ဘီးမရှိတော့ဘူး။မနည်းလိုက်ရှာမှ တောခြုံတွေကြားက ပြန်ရတယ်။ဘီးကိုကြည့်လိုက်တော့ ဒစ်ဝှီးနပ်သုံးလုံးက ဘယ်အချိန်ကတည်းက ပြုတ်ကျနေမှန်း မသိဘူး။ကျန်တဲ့ နပ်တွေက ထက်ပိုင်းပြတ်နေကြတယ်။သွားပြီ၊ ဘာမှ လုပ်လို့မရတော့ဘူး။မြို့ကိုသွား၊ တရုတ်ကပ်စီးကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြ၊ဒစ်ဝှီးနပ်တွေ ဝယ်ပြီးပြန်လာ၊ ဘီးကိုပြန်တပ်၊

ဒီအဆင့်တွေအားလုံး ကျော်ဖြတ်ပြီးမှ အလုပ်ဆက်လုပ်လို့ရမယ်။အခုလောလောဆယ် မြို့ကို ဘယ်သူသွားမလဲ။မနီးဘူး၊ ခြေကျင် ရှစ်နာရီ/ကိုးနာရီ သွားရမယ့်ခရီး။တစ်ယောတ်ကသွားရမယ်၊ တစ်ယောက်က ကားစောင့်ရင်းနေခဲ့ရမယ်။နောက်ဆုံးမှာ သိန်းလွင်က ဆုံးဖြတ်ပေးတယ်။သူက မြို့ကိုသွားမယ်၊ နိုင်ကြီးက ကားစောင့်ကျန်ခဲ့။အတိုင်း ဆင်းသွားတယ်။အချိန်ဆွဲနေလို့ မဖြစ်တာကြောင့် သိန်းလွင် ကားလမ်းနိုင်ကြီးတားဦးတိုက်ထားတဲ့ သစ်ပင်ကို ခုမှ သေသေချာချာကြည့် မိတယ်။

ပျဉ်းကတိုးပင်ကြီး၊ဒီနေ့မနက်လောက်ကမှ ခုတ်လှဲထားတဲ့ အနေအထား။ သစ်ငုတ်တိုမှာ သစ်ခုတ်ငြမ်းဆင်ထားတာကို တွေ့ရတ
တယ်။အဲဒီအချိန်မှာ သွေးညှီစို့စို့လို အနံ့တစ်မျိုး သူ ့နှာခေါင်းထဲဝင်လာတယ်။

ဘာကြောင့်လည်း မသိဘူး …၊ နိုင်ကြီး ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထသွားတယ်။အချိန်တွေက ကုန်မှန်းမသိ ကုန်လာတယ်။အနောက်ဘက်မှာ တောင်တစ်လုံးရှိနေတဲ့အတွက် နေကအစောကြီး ဝင်သွားတယ်။

တောရိပ်တောင်ရိပ်တွေကြောင့် ညအမှောင်က ချတ်ချင်းဆိုသလို ရောက်လာတယ် ..။ ကားဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ `နိုင်ကြီး မီးဖို – ဗိုလိုက်စံ ပြီးတော့ ထမင်းတွင်းရှိ တည်တယ်နှင့်

နိုင်ကြီးညနေစာထမင်းစားပြီးတော့ အမှောင်က ထူထပ် သိပ်သည်းလာပြီ …။ထင်းတုံးအခြောက်တွေ၊ ငါးခြောက်တွေရှာပြီး မီးဖိုထဲ ထည့် လိုက်တယ်။မီးဖိုကြီးက အရှိန်ကောင်းကောင်းနှင့် တညီးညီး တောက်‌ေလာင်နေတယ်။ ဝါးလုံးတွေပေါက်ကွဲသံကလည်း တအုန်းအုန်း ထွက်ပေါ်တယ်။မီးဖို ဖိုထားတယ်။ ဝါးတွေလည်း ပေါက်ကွဲနေတယ်ဆိုရင် နီးအနားမှာ ဘာကောင်မှ လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး။ဒီရိုးမထဲမှာ ဆင်ရိုင်းတွေ အရမ်းသောင်းကျန်းတယ်။ ကျားတွေ သံတွေလည်း ပေါတယ်။
ဒါပေမယ့်၊ ဘာကောင်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တောမီးကိုတော့ ကြောက် တယ်။မီးလောင်သံကြားရင် ဝေးဝေးက ရှောင်ဖို့ သူတို့ နားလည်ဒီကြောင့် သားရဲတိရစာ္ဆန်ရန်ကို ကြောက်စရာမလိုဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သတိဆိုတာတော့ပိုတယ်မရှိဘူး။

နိုင်ကြီး ပစ္စည်းတွေထည့်တဲ့ “တူးဘောက်” ”ထဲက ဓားမနှင့်သံပိုက်လုံးကို ခေါင်းခန်းထဲ ယူလာတယ်။ အရေးရယ်၊ အကြောင်းရယ်ဆိုရင် လက်နက်တစ်ခုခုတော့ကိုင်ထား ရမယ်မတုတ်လား။ နိုင်ကြီးကားခေါင်းထဲမှာ တံခါးပေါက်တွေ အလုံပိတ်ပြီ။ ထိုင် နေလိုက်တယ်။ဟိုစဉ်းစား၊ ဒီစဉ်းစားနှင့် တော်တော်နှင့် အိပ်လို့ မရဘူး။ ညတော်တော်နက်မှ မျက်ခွံတွေးလေးကျလာပြီး နိုင်ကြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။လေးဘာကြောင့်လည်း မသိဘူး၊ နိုင်ကြီးလန် နိုးသွားတယ်။ကြည့်လိုက်တော့ တစ်လောကလုံး မှောင်လို့ပဲလို့ တိတ်ဆိတ်လို့ …။ဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်ပျော်သွားတယ်မသိဘူး။မီးဖိုမှာ မီးခဲအစအနလောက်ပဲ ရှိတော့တယ်။““မီးဖိုထဲကို ထင်းထပ်ထည့်မှ ဖြစ်မယ်”ဆိုပြီး နိုင်ကြီး၊ ခြုံထားတဲ့စောင်ကို ခွာချလိုက်တယ်။

ကားအောက်ဆင်းဖို့ တံခါးဂျက်တို ဖွင့်မယ်အလုပ်မှာပဲ ဘားက သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ လှုပ်သွားတာကို သိလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ နိုင်ကြီး၊ ရင်ထဲ ထိတ်သွားတယ်။ နှလုံး ခုန်တွေတောင် ပြန်သွားတယ်။

“တောဆင်ရိုင်းများ ရောက်လာတာလား”လို့ တွေးမိတယ်။ ကားခေါင်းထဲကပဲ အသာငြိမ်ပြီး နားစွင့်နေမိတယ်။ ဘာသံမှ မကြားရဘူး။

တောဆင်ရိုင်းဆိုရင် ခြေနင်းသံ၊ ပါးစပ်က တစ်ခုခုကို ဝါးနေသံ စမောင်းလှုပ်ခတ်သံ၊ တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု ဆူဆူညံညံ ကြားရမယ်။ ခုတော့ ဘာသံမှ မကြားရဘူး၊ တောဆင်ရိုင်းမဖြစ်နိုင်ဘူး။ “ဝက်ဝံကြီးများလား …”

နိုင်ကြီး၊ နောက်တစ်မျိုးလှည့်ပြီး စဉ်းစားပြန်တယ်။ပဲခူးရိုးမထဲက ဝက်ဝံကြီးတွေက အကောင်အကြီးကြီးတွေ။ တစ်ခါတစ်ခါ ညဘတ်ကားမောင်းရင်းတွေ့ ရတယ်။ကားမီးရောင်ရဲ့ ရှေ့ကနေပြီး ကားလမ်းအတိုင်း လေးဘက်ကနေ ကြည့်တယ် ။ ဘာမှမရှိဘူး။
အစကတော့ ဝက်ဝံလို့ ထင်လိုက်‌သေတးတယ်။

ဝတ်ဝံတွေရဲ့အကျင့်က စူးစမ်းတတ်တယ်။ ကားကိုတွေ့ လို့ တွန်းပြီး လှုပ်ကြည့်နေတာများလား။ နိုင်ကြီးဓားမကို လက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး၊ ကား တံခါးဂျက်ကို အသံမကြားအောင် ဖြေးဖြေးဖွင့်လိုက်တယ် …။ပြီးတော့ အောက်ကို အသာဆင်း၊

ကားဖရိန်အောက်ကိုဝင်ပြီး ဝပ်လိုက်တယ်။ ကျင့်သားရသွားတဲ့ မျက်လုံးတွေနှင့် အမှောင်ထဲကိုကြည့်တယ်။ ကားအနီး ပတ်ပတ်လည်မှာ ဘာကောင်မှ ရှိတာ မတွေ့ဘူး တင်ထားတဲ့ သစ်လုံးတွေပေါ်များ တက်နေသလား။ နိုင်ကြီး ဘီးဖုံးပေါ်ကနေ အသာအယာတက်ပြီး သစ်လုံး တွေပေါ်ကို ကြည့်ပြန်တယ်။

“ သစ်လုံးတွေပေါ်မှာလည်း ဘာမှမရှိဘူး …။ ကား လှုပ်သွားတာတော့ အမှန်ပါ။ဒါမှမဟုတ်၊ ငါများ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေတာလား နိုင်ကြီးစဉ်းစားလို့ အဖြေမရကာကြောင့် အသင့်ရှာထားက ထင်းခြောက်တွေကို မီးဖိုထဲထည့်တယ်။

မီးတောက်တွေ တဝုန်းဝုန်း တက်လာတော့မှ ကားခေါင်းက ပြန်ဝင်လိုက်တယ်။သူ့ မျက်လုံးတွေကြောင်ပြီး အိပ်ချင်စိတ်ပျောက်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ တဝေါဝေါ်၊ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ သစ်ပင်ကြီး ပြိုလဲသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

အသံက သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကအသံမို့ နိုင်ကြီး လန့်သွား တယ်။သစ်ပင်လဲပြီး ကားပေါ်ကို ပိကျလာမှာ စိုးလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။

“တောချောက်တာလား၊ တကယ်ပဲ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် လဲကျသွားတာလားစဉ်းစားလို့ပဲရတယ်၊ အမှောင်ကြီးထဲမှာဆိုတော့ ဘာမှ မပြင် ရဘူး။မှောင်မည်းနေတဲ့ညကြီးမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ငြိမ်သက်ခြင်းကပြန်ပြီး စိုးမိုးသွားတယ်

“အား

အသံနက်ကြီးနှင့်အော်လိုက်တဲ့ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့အသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရပြန်တယ် …။
နိုင်ကြီး ခေါင်းမွှေးတွေ ထောင်သွားတယ်။

လန့်လည်း လန့်သွားတယ်။နားစွင့်နေတုန်းမှာပဲ တတင်းတင်းနဲ့ မချိမဆန့် ညည်းတွား၊နေတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အသံကိုကြားရပြန်တယ်။ခဏနေတော့ ညည်းညူသံကြီး ပျောက်ကွယ်ပြီး တိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ် …။အဲဒီတုန်းမှာပဲ ကားက တသိမ့်သိမ့်၊ တသိမ့်သိမ့်နဲ့ အဆက်မပြတ် လှုပ်ယမ်းလာတယ်။

ဒီတော့မှ နိုင်ကြီး တွေးမိလိုက်တယ် …သရဲ ခြောက်နေတာပဲ …တကယ်တော့ တစ္ဆေသရဲတွေ နာနာဘဝတွေဆိုတာ နိုင်ငံ
အတွက် အဆန်းမဟုတ်ဘူး
ကြောက်စရာ၊ ထိတ်လန့် စရာလည်း မဟုတ်ဘူ
နိုင်ကြီးနေတဲ့ ကွန်းနောက်ရွာရဲ့ အနောက်ဘတ်မှာ အရေးဆိုးတဲ့ ကျတ်ကုန်းမြေရှိတယ်။အကြောင်းသိသူက ညညဆို မသွားရဲဘူး။အကြောင်းမသိသူမသွားရင်လည်း တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့

ကျတ်တစ္ဆေတွေကံ ကြောက်အောင်လန့်အောင် လုပ်လိုက်တာပဲ။ နိုင်ကြီးက အဲဒီကျတ်ကုန်းမြေမှာ ငှက်ပစ်နေကျ၊ ဖားရှာ ငါးရှာ ထွက်နေကျ။ဒီလိုသွားတဲ့အခါတိုင်းမှာ အမွှေးအမျှင်ရှည်ရှည်၊ အရပ်အမြင့်ကြီးတွေနှင့် အကောင်ကြီးတွေ …။ အရိပ်လိုလို၊ လူလိုလိုသွားလာနေတဲ့အကောင်းတွေ အမျိုးမျိုးတွေ့ရကြုံရတယ်။

ဒီလိုတွေ့တဲ့ ကြုံတဲ့အခါတိုင်း

“မရှိလို့ လုပ်ကိုင်စားသောက်နေရတာပါ။ မနှောက်ယှက်ပါနှင့်”လို့ နိုင်ကြီးကပြောတယ်။မကြောက်တတ်တဲ့သူမှန်း သိလို့လား မဆိုနိုင်ဘူး။နိုင်ကြီးကို ခြောက်တာ လှန့်တာ သိပ်မလုပ်ကြဘူး။သူ့လမ်းသူသွား၊ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားပဲ။တစ်ခါတစ်ခါ လယ်ကန်သင်းတစ်ခုပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ပြီး ရှောင်မိကြရင် …

သူတို့ ကိုယ်လုံးက အမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေနှင့်တောင် နိုင်ကြီး၊ကို ပွတ်တိုက်မိသွားသေးရဲ့ .…။

ဆိုရရင် နိုင်ကြီးက သရဲတစ္ဆေမပြောနှင့်။

သရဲသစ္ဆေရဲ့ အဖေလာလည်း ကြောတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ခုလည်း တောကြီးမျက်မည်းထဲမှာ ကားပျက်တယ်။ကားပျက်တဲ့ညမှာပဲ သရဲခြောက်တာ ခံနေရတယ်။တော်တော်လေးကြာတော့ ကားလှုပ်တာ ရပ်သွားတယ်။အမှောင်လောကကြီးကလည်း ချောက်ချားစရာကောင်းအောင် ငြိမ်ကျသွားပြန်တယ်။

ဒါပေမယ့်၊ နိုင်ကြီးရင်ထဲမှာတော့ မငြိမ်ဘူး။နှလုံးခုန်စည်းချတ်တွေက တဒုန်းဒုန်း မြန်နေတယ်။ဘယ်အချိန်မှာ ဘယ်လိုနည်းနှင့် ခြောက်လှန့် ဦးမလဲဆိုတာကိုပဲ တွေးတောနေမိတယ် …။

ဒီလိုနှင့် အချိန်တော်တော် ကြာသွားပြန်တယ်။

“တိတ်ဆိတ်လွန်းတဲ့ညတ ပိုကြောက်စရာကောင်းသလိုပဲ

လို့ နိုင်ကြီးတွေးလိုက်မိတယ်။ရုတ်တရက် ညှီပုပ်ပုပ်အနံ့ကြီးတစ်ခုကို အော်ဂလီဆန်လောကအောင် ရှူရှိုက်လိုက်ရတယ်။နိုင်ကြီးကြက်သီးမွှေးညှင်း ထသွားတယ်။အပုပ်နံ့ဆိုတာ တစ္ဆေ သရဲတွေရဲ့ကိုယ်က ထွက်တဲ့အနံ့ဆိုတာ နိုင်ကြီးသတိရလိုက်တယ်။

ဒါဆို၊ တစ္ဆေသရဲတစ်ကောင်ကောင် အနီးမှာ ရှိနေပြီပေါ့။နိုင်ကြီး မျက်လုံးပြူးနေအောင်ကြည့်ရင်း တတ်သမျှ၊ မှတ်သမျှ တရားစာတွေ ရွတ်တယ် …။အပုပ်နံ့ကြီးတတော့ ပျောက်မသွားဘဲ ထောင်းထောင်းထ
အောင်တောင် ပိုပြီး နံလာတယ်။ညှီပုပ်နံ့ကြီးကြောင့် နိုင်ကြီးပျို့ တက်လာတယ်။မခံနိုင်တဲ့အဆုံးမှာ ကားတံခါးဖွင့်ပြီး တဝေါ့ဝေါ့နှင့် အန်ချ ပစ်လိုက်တယ်။

အချိန်ကြာကြာအန်ပြီးတော့ နိုင်ကြီးတစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိသွား တယ်။မျက်နှာပေါ်မှာလည်း ချွေးသီးချွေးပေါက်ကြီးတွေနှင့်။
မျက်လုံးအပြူးသားနှင့် အသက်ရှူပုံမှန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားနေပေမယ့် သူ့ ရင်ဘတ်ကြီးကတော့ ဖားဖိုကြီးလို့ ဖိုလှိုက်၊ ဖိုလှိုက်ဖြစ်နေတာ …

အဲဒီအချိန်မှာပဲ

“ဗုန်း … ဗုန်း … ဖုန်း … ဗုန်း …ကားတံခါးကို လာဖုတ်တယ်။ကြည့်လိုက်တော့လည်း ဘာကိုမှ မတွေ့ရဘူး။

“တဲ … တစ္ဆေရေ၊ ခြောက်ချင်သလို ခြောက်ပေတော့”လို့ပြောပြီး နိုင်ကြီးမျတ်စိ စုံမှိတ်ထားလိုက်တယ်။မမြင်ရတဲ့တစ္ဆေကောင်က ကားတံခါးကို အချိန်တော်တော်ကြာ တဗုန်းဗုန်း ပုတ်ပြီးမှ ရပ်သွားတယ်။

နိုင်ကြီး ဒီတော့မှ မျတ်လုံးဖွင့်လိုက်တယ် …။

“အား
ကားရှေ့မှန်မှာ ကြောက်စရာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်မျက်နှာကြီးတစ်ခု သူ့ ့ကိုကြည့်နေတယ်။နိုင်ကြီး အသဲတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသလားထင်လိုက်မိတယ်။ဆံပင်စုတ်ဖွားတွေက မျက်နှာပေါ် ဖရိုဖရဲ ဖုံးအုပ်လို့ …
မြေမှုန့် တွေ ပေလူးနေတဲ့ မျက်နှာတစ်ခုလုံးမှာ နီညစ်ညစ်သွေးတွေ မြင်မကောင်းအောင် ပေကျံနေတယ်။ပါးစပ်ထဲကလည်း သွေးတွေ ကပွတ်ပွတ် အန်ကျနေတယ်ဒဏ်ရာ ရထားတဲ့လူတစ်ယောက်များလား …။နိုင်ကြီး တွေးလိုက်သေးပေမယ့် ဒါဟာ လူစင်စစ် မဖြစ် နိုင်ဘူးဆိုတာလည်း နားလည်လိုက်တယ်။ထူးခြားတာက သူ့ကိုခြောက်လှန် နေတဲ့ တစ္ဆေရဲ့ မျက်လုံးတွေ နွမ်းဖျော့ညှိုးငယ်နေတာကို နိုင်ကြီး သတိပြုမိလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ တစ္ဆေကောင်က နောက်လှည့်ထွက်သွားတယ်။ “ဟင်”

နိုင်ကြီး ရုတ်တရက် လန့် အော်မိမတတ်ဖြစ်သွားတယ်။တစ္ဆေကောင်ရဲ့ ဦးခေါင်းနောက်ဘက်ခြမ်း မရှိတော့ဘူး။ ပွင့်နေတဲ့ ဦးခေါင်းခွံထဲက အဖြူရောင်ဦးနှောက်စတွေ တန်းလန်း ထွက်ကျနေတယ်။ခေါင်းကစီးကျနေတဲ့ သွေးတွေကလည်း လည်ဂုတ်နှင့် ကျော ပြင်ပေါ်မှာ အသည်းတုန်စရာ ချင်းချင်းနီရဲလို့ …။ဒယိမ်းဒယိုင်နှင့် ထွက်သွားတဲ့ တစ္ဆေကောင်ဟာ သစ်ခုတ် ငြမ်းစင်ပေါ်ကို တက်သွားတယ်။

ပြီးတော့ နိုင်ကြီးရှိရာဆီ တစ်ချက်လှမ်းကြည်ပြီး ဖြတ်ခနဲ ကွယ်ပျောက်သွားတယ် ….တစ္ဆေပြန်ပေါ်လာဦးမလားလို့ နိုင်ကြီးစောင့်ကြည့်သေးပေမယ့် လင်းအားကြီးအချိန်ထိ ပြန်ပေါ်မလာတော့ဘူး။တစ်ညလုံး၊ အိပ်ရေးပျက်ခဲ့ရတဲ့ နိုင်ကြီးလည်း၊ အရှေ့အရပ်က ထွက်လာတဲ့ရောင်နီပျပျကိုပြင်မှပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။

“နာနာဘာဝဆိုတာ အတွေးမရောက်တဲ့ အဖြစ်ဆန်း၊ အပြ ဆန်းတွေကို အထူးထူး၊ အမျိုးမျိုး ပြတတ်တဲ့အတွက် နာနာဘာဝ လို့ ခေါ်တာကွယ့် …။

အမှန်တကယ်တော့ သူတို့တာ ပြိတ္တာဘုံသားတွေပါ။ သူတို့ဟာ ကြီးအောင်၊ ငယ်အောင်၊ ဖြူအောင်၊ မည်းအောင် မြင်စေနိုင်ကြတယ်။

သူတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကွယ်ပျောက်အောင်လည်း လုပ်နိုင်တယ်။ မြင်အောင်လည်း လုပ်နိုင်တယ်ကွယ့်။ပြီးတော့ လူယောင်၊ ပြင်းယောင်၊ ခွေးယောင်လည်း ဖန်ဆင်း နိုင်ကြတယ်။ တစ္ဆေက လူကိုခြောက်လှန့် တယ်ဆိုရာမှာလည်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးရှိတယ်ကွယ့်ဒကာရဲ့။

ကံနိမ့်လို့ အခြောက်ခံရတာ။ စားချင်သောက်ချင်လို့ ခြောက်တာ။အကူအညီတောင်းချင်လို့ ။နောက်ချင်ပြောင်ချင်လို့ ။ချစ်လို့ ခင်လို့ ၊ စွဲလန်းလို့ စသည်ဖြင့်အမျိုးမျိုးပေါ့ကွယ် ..။တစ်ချို့ကျတော့လည်း အမျှအတန်းဝေတာ ခံယူချင်လို့ ဥစ္စာပစ္စည်းပေးချင်လို့ ခြောက်တာ။

ဘုရားသံ၊ တရားသံကြားတဲ့အခါ မရွတ်အောင်ခြောက်တဲ့ အစေ့မျိုးလည်း ရှိတယ်ကွယ့်။ညက မောင်နိုင်ကြီးဆီကိုလာတာ ဦးသန်းအေးပဲ ဖြစ်ပါ
အကူအညီတောင်းချင်လို့ လာတာပဲဖြစ်မှာပါကွယ် …။ သစ်ပင်ကြီးပိတာကို စွဲလန်းပြီး အကူအညီ တောင်းတာလား။ အမျှအတန်းဝေတာကို ခံယူချင်လို့ လားဆိုတာတော့ သူကိုယ် တိုင်မှပဲ သိနိုင်တော့မယ် . ဒကာရေ …”

ဆရာတော်က ရှင်းပြပြီး စကားအဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ လင်းအားကြီးမှ အိပ်ရလို့ နှင့်တူရဲ့ နိုင်ကြီး တော်တော်နှင့်မနိုးဘူး …။

ကားသံတွေ၊ လူသံတွေ ဆူဆူညံညံကြားမှ လန့်နိုးလာတယ် …!!ကားနှင့်ပါလာတဲ့လူတွေထဲမှာ ရဲဝန်ထမ်းတွေနှင့် သံဃာတော်သုံးပါးကိုပါ တွေ့ရတယ်။ဒီတော့မှ နိုင်ကြီးလည်း အဖြစ်အပျက် အစုံအလင်သိရတော့တယ်
ဒီနေရာမှာ …မနေ့ ့က သူတို့ ကားမရောက်ခင် နှစ်နာရီလောက်စောပြီးသစ်ခုတ်ခေါင်းဦးသန်းအေး သစ်ပင်ပိပြီး သေခဲ့တာပဲ။ရဲတွေက အခင်း အခင်းဖြစ်နေရာကို ကြည့်ရှုစစ်ဆေးမှတ်တမ်းတင်သံဃာတော်တွေကတော့ ဦးသန်းအေး ကောင်းရာမွန်ရာ
ရောက်ဖို့ တရားနာအမျှအတန်းပေးဝေဖို့ ဦးသန်းအေးရဲ့ သားချင်းတွေက ပင့်လာတာ။သံဃာ သာတော်တွေ တရားပေးတော့ နိုင်ကြီးလည်းဝင်ပြီး တရားနာလိုက်တယ်အမျှအတန်းပေးဝေပြီးချိန်မှာ နိုင်ကြီးက
တရားနာ၊ ရေစက်ချ၊ အမှူး သူတွေ့ကြုံခဲ့ရတာတွေ ဆရာတော်ကိုလျှောက်တဲ့အတွက်
တစ်ညလုံး သူတွေ့မြင်ခဲ့တာ‌ေတွကို ဆရာတော်က တစ္ဆေ သရဲ၊ နာနာ ဘာဝတွေအကြောင်း နိုင်ကြီးနှင့် ပရိသတ်ကို ပြန်ရှင်းပြခဲ့တာ ..

ဒီတော့မှ နိုင်ကြီးလည်း နွမ်းဖျော့ညှိုးငယ်နေတဲ့ တစ္ဆေရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပြန်ပြီး အမှတ်ရမိတယ်။သေကာနီးစွဲလန်းစိတ်နှင့် ဦးသန်းအေးတစ်ယောက် ပျဉ်းကတိုး ပင်ကြီးမှာပဲ တစ္ဆေသရဲဘဝနှင့် တည်မှီနေခဲ့တယ်။
အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ချင်တော့ နိုင်ကြီးရဲ့ ကားကလည်း ဒီ နေရာမှာပဲလာပြီး ပျက်ခဲ့တယ်။ဒီလိုနှင့်ပဲ ဦးသန်းအေးရဲ့ ဘ၀သစ်နှင့် နိုင်ကြီးတို့ ၊ တစ်ည လုံး ထိတ်လန့် တကြား ကြုံဆုံခဲ့ရတာပေါ့။လုပ်ကိုင်ဆောင်ရွက်စရာတွေ အသီးသီး လုပ်ကိုင်ပြီးတော့ အားလုံး ပြန်ဆင်းသွားကြတယ်။
အခင်းဖြစ်နေရာမှာ နိုင်ကြီးတစ်ယောက်ထဲပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြန် တယ်။ဒရိုင်ဘာသိန်းလွင်ကတော့ မွန်းတည့်ချိန်ထိ ရောက်မလာ ဘူး …။ညနေ၊ နေဝင်ရီတရောအချိန်ထိလည်း ပြန်ရောက်မလာ သေးဘူး ..။ မျှော်မယ့်သာ မျှော်နေရတာပါ။သူတို့မြို့နယ်လေးမှာ ဆိုဒ်တူ၊ နံပါတ်တူ၊ နှစ်စ်ဝှီးနပ်ရဖို့ မလွယ်ဘူး။

တောင်ငူမြို့မှာ ရချင်ရ၊ မရရင် ရန်ကုန်ထိ တက်ဝယ်ရမယ်။ နှစ်ညအိပ်နှင့် ပြန်ရောက်ရင် ကံကောင်းပဲ။ အရင်က သူမကြောက်ပေမယ့် အကြောင်းစုံသိပြီးတဲ့ နောက် မှာတော့ စိတ်ထဲက လိပ်ပြာငယ်သလို ခံစားနေရတယ်။ဒီနေရာမှာထပ်ပြီး ညအိပ်ရမယ့်ကိစ္စက နိုင်ကြီးအတွက် ချောက်ညအိပ်မက်ရှည်ကြီးကို အထိတ်တလန့် မက်နေရသလို ထင်နေတယ် …။

နိုင်ကြီးစိတ်တွေ လေးလံနေတယ်။ကားကြီးကို ဒီအတိုင်း ထားပစ်ခဲ့လို့ မရတဲ့ဘဝမို့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ၊ ဒီညလည်း ထပ်အိပ်ရပါဦးမယ်။ အမှောင်ကလည်း တစ်စတစ်စနှင့် လွှမ်းခြုံလာပါပြီ …။

“ဦးသန်းအေးရေ၊ ပြုသမျှကုသိုလ်အဝဝကို အမျှပေးဝေ ပါတယ်။

သာဓုခေါ်ပြီး ဒီနေရာကနေ ဝေးရာကိုသာ သွားပါတော့

မောင်မှိုင်းညို့(ချောင်းဦး)