“ တစ္ဆေအမုန်း ” (စ/ဆုံး)

“ တစ္ဆေအမုန်း ” (စ/ဆုံး)

=======================

ကုမ္ပဏီရုံးခန်းလေးတစ်ခုထဲတွင်တော့ ရုံးသူရုံးသားတွေက တစ် ယောက်တစ်ပေါက် ဆူဆူညံညံ ပွက်လောရိုက်ရင်း စကားများ ပြောဆိုနေ ကြလေသည်။ ရုံးတွင်း အစည်းအဝေးတစ်ခု ကျင်းပနေခြင်း ဖြစ်လေ၏။ မကြာမီ တာဝန်ရှိလူကြီးများ ရောက်လာကြ၏။
“ဒီနေ့လုပ်ရတဲ့ အစည်းအဝေးကတော့ တစ်လတစ်ခါပုံမှန်လုပ်နေကျအစည်းအဝေးတစ်ခုနဲ့အတူ
ဝန်ထမ်းသစ်တစ်ယောက်ကိုကြိုဆိုမိတ်ဆက်ပေးတဲ့ ပွဲလေးတစ်ပွဲလည်း ဖြစ်ပါတယ်”
တာဝန်ရှိသူ လူကြီးမှ မကြာမီကမှ ခန့်ထားခဲ့သော မိန်းကလေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းကလေးမှာ ထ၍ရပ်လိုက်၏။
“ဒီက မိန်းကလေးရဲ့နာမည်က ခင်မိုးသဲပါ။ ရက်ပိုင်းလောက်ကမှ ကျွန် တော်တို့ ကုမ္ပဏီကို ဝင်လာတဲ့ ဝန်ထမ်းသစ်တစ်ဦးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် – မခင်မိုးသံကို ကျန်တဲ့ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးကဝိုင်းဝန်းကူညီကြဖို့နဲ့ သူ့ရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကိုလည်း ညီအစ်ကိုဟင်နှမတစ်ယောက်ပမာ နွေးနွေးထွေးထွေး ကူညီဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ပြောလိုပါတယ်။ ဒီနေ့လုပ်တဲ့ ရုံးတွင်းအစည်းအဝေးလေးကတော့ ဒီလောက်ပါပဲ။
တခြားလုပ်ငန်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တင်ပြစရာများ ရှိပါသလား။ ဘာမှမရှိ ဘူးဆိုရင်တော့ ဒီနေ့လုပ်တဲ့ အစည်းအဝေးက ဒီလောက်ပါပဲ”
အစည်းအဝေးပြီးတော့ အခန်းထဲမှ ပြန်အထွက်-
“ကိုအလင်္ကာ – မခင်မိုးသဲ လုပ်ရမယ့် လုပ်ငန်းတွေကို ကိုအလင်္ကာပဲ သင်ပြပေးလိုက်ပါဗျာ”
“စိတ်ချပါ – ခင်ဗျာ”
“မခင်မိုးသဲကလည်း လုပ်ငန်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး မသိတဲ့ကိစ္စလေးတွေဆို ရင် ကိုအလင်္ကာကို မေးပါ် “ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်”
ထိုနေ့မှစ၍မြေဝသုန်ကုမ္ပဏီလေးတစ်ခုတွင် ခင်မိုးသဲအလုပ်လုပ်ရင်း အခြားဝန်ထမ်းမိန်းကလေးများ ဖြစ်သည့် လဲ့လဲ့ဝင်း၊ စိုးသော်တာ၊ ဧပရယ်ဖူး တို့နှင့် ခင်မင်သိကျွမ်းခဲ့ရ၏ ဝင်မိုးသဲမှာ အလင်္ကာအလုပ်လုပ်သော ကုန် ပစ္စည်းမှတ်ပုံတင်ဌာနတွင် အလုပ်လုပ်ရ၏။မခင်မိုးသဲမသိလေသော ကိစ္စ များကိုတော့ အလင်္ကာမှာပင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် သင်ပြပေး၏။ ခင်မိုးသဲ၏ ကြိုးစားမှုကြောင့်ပင် (တစ်လ)ခန့်ကြာသည့်ကာလတွင်တော့ လုပ်ငန်းကိစ္စ များကချောချောမွေ့ငွေ့နှင့် တတ်မြောက်သွားတော့၏။
အလင်္ကာမှာ လူချောလူလှတစ်ယောက် မဟုတ်လေသော်လည်း လူရည်လူသန့်တစ်ဦးအဖြစ်တော့ သတ်မှတ်၍ရသောလူတစ်ယောက် ဖြစ် သည်။ အမြဲတမ်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားနေထိုင်တတ်၏။ ကိုယ့်စည်း ကိုယ်ကမ်းနှင့် နေထိုင်တတ်သော အလင်္ကာကိုကြည့်၍ တခြားရုံးဝန်ထမ်း အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးများက …
“အလကား- ဘဝင်ကြီးပါဟယ်။ သူ့ကိုယ်သူ ဘုရားဖြစ်မယ့် အုတ်နီ ခဲကျိုးဆိုတာမျိုးပေါ့”
လဲ့လဲ့ဝင်း ကဲ့ရဲ့စကားကိုတော့ စိုးသော်တာမှ ထောက်ခံရင်း – “အဲဒါမျိုးပေါ့။ အကြိုက်နဲ့လည်းတွေ့ရာ -ဟွန်း – မပြောလိုက်ချင်ဘူး” “အေးဟယ် – မနာလိုလို၊ ဘဝင်လိုလိုနဲ့။ ငါတော့ကြည့်လို့ကို မရဘူး” ဧပရယ်ဖူးကလည်း ဆိုပြန်လေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ခင်မိုးသဲသည်က
တော့လူတိုင်းအဆင်ပြေအောင်ပေါင်းသည်။ အထူးသဖြင့် မိမိသည်မကြာမီ ကမှ ဝင်လာသော ဝန်ထမ်းသစ်တစ်ဦး၊ ပြီးတော့ – ကိုအလင်္ကာဆိုသည်မှာ လည်း ဌာနတစ်ခုတွင် ပူးတွဲလုပ်ကိုင်နေရသူတစ်ဦးသာ ဖြစ်လေသည်။ တစ်နေ့ ရုံးဆင်းချိန်တွင် ရုံးအနီး မုန့်တီဆိုင်လေးတစ်ခုတွင် မုန့်စားကြရင်း ပိုးသော်တာမှ
“ဟဲ့ – ခင်မိုးသဲ – ဟိုအလင်္ကာကြီး – နင့်ကို ဆက်ဆံတာက တစ်မျိုးပဲ
အဆုံးမရှိ၊ အစမရှိ တုံးတိတိကြီး ပြောချလိုက်သောစကားကြောင့် – ”စိုးရယ် – နှင့်စကားကြီးက – ဘာလဲဟ။ ကိုအလင်္ကာကငါ့ကိုဘယ်လို ဆက်ဆံနေလို့လဲ”
“သူ -နင့်ကိုဆက်ဆံတာ သာမန်ထက်များ ပိုနေလားလို့” “မဟုတ်ပါဘူးဟယ်။ သူက ငါမသိတာတွေကို သင်ပြပေးနေတာပါ
“အေးလေ – ငါတို့ကိုတော့ရာလည်း မရောဘူး။ ခပ်တည်တည်ကြီးနဲ့။ ခု – နင့်ကျမှ လိုလိုလားလား ဆက်ဆံနေတာ ထူးတော့ ထူးခြားနေသလိုပဲ
ဧပရယ်ဖူးအပြော၊ လဲ့လဲ့ဝင်းမှလည်း –
“ချဉ်သီးနဲ့ဆာ၊ အကူထားရင် အရည်ပျော်တတ်တယ်တဲ့”

“ဟဲ့- မိန်းမတွေ – ကြည့်စမ်း – ကြည့်စမ်း။
အကောင်းမှတ်လို့နားထောင်
နေတာ။ လက်စသတ်တော့ – ငါ့ကို ဝိုင်းပြီး နှိပ်ကွပ်နေကြတယ်။ ငါတို့က ရိုးရိုးသားသားတွေပါဟယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်။ ခုတော့ – ရိုးသေးတာပေါ့။ နောက်ကျမှ နောက်တော့ တစ်မျိုးထိုးလို့ ရပ်ပြန်ဆိုပဲဆိုတဲ့ သီချင်း နားဆင်ရတော့မယ်” “ကဲဟယ် – ကဲဟယ်-ပြောလေ ဆိုးလေပါလား-မိန်းမတွေရယ်” ကာလတစ်ခုတွင်တော့ ခင်မိုးသဲနဲ့ အလင်္ကာတို့မှာ စိုးသော်တာ နိမိတ် ဖတ်ခဲ့ကြသည့်အတိုင်း ချစ်သူရည်းစားများ ဖြစ်လာကြ၏။ တစ်နှစ်ခန့်ကြာ တော့ ရုံးတွင် လက်ထပ်ရင်း ခင်မိုးသဲ ပိုင်ဆိုင်ထားသော ရပ်ကွက်တစ်ခု၏ နှစ်ထပ်တိုက်လေးတစ်လုံးတွင် နေထိုင်ကြလေသည်။ ထိုအချိန်ထိ ခင်မိုးသဲနဲ့ အလင်္ကာတို့၏ ချစ်ခြင်းတရားတို့က လှိုင်းမဲ့တဲ့မြစ်။ လေထန်ခြင်းကင်းတဲ့ ကောင်းကင်၊
ကြည်လင်ရွှန်းပတဲ့လသာညလေးတစ်ညသာလျှင် ဖြစ်ခဲ့သည်။
ခင်မိုးသဲနဲ့ အလင်္ကာတို့ လက်ထပ်ပြီးတော့ ထိုကုမ္ပဏီလေးတွင်သာ ဆက်၍လုပ်ကိုင်နေကြလေသည်။ ဘုရားသွားကျောင်းတက်မဟုတ်သော် လည်းတစ်ရုံးထဲတွင် အလုပ်လုပ်သူများမို့ တစ်ရုံးထဲသွား၊ တစ်ရုံးထဲပြန်ဖြစ် ခဲ့ရသည်။ ခင်မိုးသဲသည် အလင်္ကာ မိမိကိုချစ်သောအချစ်နှင့် စလျှင်သာ၏။ တစ်နေ့မြို့ထဲသို့ ရေးဝယ်သွားရင်း အပြန်တွင် ခင်မိုးသိမှ –
“အလကာ
“ဘာလဲ – မိုးသဲ”
“မိုးတို့ – ဆေးခန်းကို ခဏဝင်ကြရအောင် – နော်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ – ပိုး။ နေမကောင်းလို့လား”
“အင်း – ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ … ကိစ္စရှိလို့”
ဆေးခန်းထဲရောက်မှ ခင်မိုးသဲ၊ အလင်္ကာအား တီးတိုးစကားလေး ပြော ကြားသည်။ ဆီးစစ်ကြည့်မလို့တဲ့။ ဆီးစစ်ချက်အဖြေအား နောက်ရက်သွား ယူရာတွင် ခင်မိုးသဲတွင် ကိုယ်ဝန်ရှိနေကြောင်း သိရတော့သည်။ ခင်မိုးသဲ အလင်္ကာအား တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ “ဟင် – တကယ်လား – မိုး” “တကယ်ပေါ့ – အလင်္ကာရဲ့
“ဟင်…ဒါဆို- ကိုယ်ကလေ၊အဖေဖြစ်တော့မှာပေါ့နော်” “ဒါပေါ့ – အလင်္ကာ၊ အလင်္ကာ – မပျော်ဘူးလားဟင်” “သော် – မိုးသဲရယ် – ပျော်တာပေါ့”
“နောက်ဆိုမိုးသီတို့ ဘဝလေးထဲမှာသားသားမီးမီးလေးတစ်ယောက်ပါ တိုးလာတော့မှာ”
“အလင်္ကာလည်း အလုပ်တွေ ပိုလုပ်ရမယ်။ ပြီးတော့ – ပိုက်ဆံတွေ လည်း ပိုရှာရတော့မယ်။ ပါးစပ်ပေါက်လေးတစ်ပေါက် တိုးလာပြီမဟုတ်လား
အင်း – ပြီးတော့ – ဒီနေ့ကစပြီးမိုးသဲလေးလေးပင်ပင်အလုပ်တွေမလုပ် ရဘူးနော်။ အားရှိတဲ့ အစားအစာတွေ စားပြီး နားနားနေနေနဲ့နေရမယ်။ လုပ် စရာကိစ္စတွေကိုတော့ အလင်္ကာ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးမှာပေါ့- ဟုတ်တယ်မဟုတ် “အင်း”
လေမှာ ပဲ့တင်ဖွဲ့နွဲ့နွဲ့သံစဉ်လေးတွေနဲ့ ပန်းတစ်ကုံးကို သီကုံးဖွဲ့နွဲ့လေ သော အလင်္ကာမြောက်သည့် အလင်္ကာရဲ့စကားတွေကြောင့် ဝမ်းသာပီတိ ဂွမ်းဆီ ထိခဲ့ရသည်က မိန်းမသားတို့ရဲ့ သဘာဝ။ ထိုသို့နယ် ခင်မိုးသဲတစ်ယောက် ခင်ပွန်းသည် အလင်္ကာရဲ့ အယုအယစကားမှာ သမုဒယပွားရင်း ကျေနပ်နေခဲ့မိသည်သာ အမှန်ဖြစ်လေသည်။ကိုယ်ဝန်ရှိစတွင်တော့ မိုးသဲ အလုပ်လုပ်သေးသည်။ ထိုမှကိုယ်ဝန်ရင့် လာသည်မို့အလုပ်ထွက်လိုက်၏။ အိမ်၌ပင်နားနားနေနေ နေခဲ့၏။ အလင်္ကာ သည်ကတော့ ရုံးတက်မပျက်သွားလာနေဆဲဖြစ်၏။ထိုမှအလင်္ကာ ရုံးတက် စောသလို၊ ရုံးပြန်လည်း နောက်ကျလာ၏။ အစည်းအဝေးရှိသည်။ အလုပ် တွေများသည် ဟူသော မရိုးသည့်ဖြစ်စဉ်လေးများ ထပ်လာသည်။
ကိုယ်ဝန်ရင့်လာသည်နှင့်အမျှ ယောက်ျားကို အားကိုးလာသည်။ ထို့ ကြောင့် တစ်နေ့ တစ်နေ့ အိမ်ပြန်လာမည့်အချိန်ကို စောင့်မျှော်ရသည်က ခင်မိုးသိသာ ဖြစ်တော့သည်။
“ဟင် – မိုးတောင် ချုပ်တော့မယ်။ ကိုလည်း မလာသေးဘူး။ အလုပ်တွေ များ ကျနေလား မသိဘူး”
ဆေးရုံပြရက်၊ ဆေးခန်းပြရက်များတွင်လည်း မိမိသည်သာ အဆင် ပြေအသလို သွားလာနေရလေသည်။ ထိုကိစ္စများ ပြောမိသည့်အခါတိုင်း လည်း-
“မိုးသဲကလည်းကွာ။ ကိုယ်က ရုံးဝန်ထမ်းလေ။အထက်လူကြီးတွေရဲ့ မျက်နှာအတွကို အမြဲအရိပ်အခြည် ကြည့်ဒနရတာ။ ကိုယ့်မိန်းမကို လိုက်မပို့ ရင်ပဲ ရှိပါ့မလား။ ကိုယ့်ကို နားလည်ပေးစမ်းပါ – ပိန်းပရယ်-နော်-နော်”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့- ကိုရယ်။ ဒါပေမဲ့ – မိန်းမဆိုတာ ကိုယ့်ယောက်ျားကို အားကိုးချင်တာပေါ့။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည်မိန်းမဆိုတာ ယောက်ျားကို ပိုအားကိုးတယ်တဲ့။ အဲဒါတွေ ရှင် မသိဘူးမဟုတ်လား” “သိပါတယ် – မိန်းမရယ်။ ကိုယ်ပြောပြီးပြီ မဟုတ်လား” ထိုအခါအဆိုတော်ချစ်စံပယ်ရဲ့မောင်အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့ သီချင်းထဲကစာသားလေးလို အလင်္ကာပြန်လာရင် ရန်တွေ့စိတ်ဆိုးမယ်ဟုတင်းထားသော ဒေါသတရားတွေက ချော့လိုက်ပြန်တော့လည်း ပျော့၍ သွားရင်း အနုသယတောမှာ မျော၍ ပါသွားရသူက ခင်မိုးသဲသာ ဖြစ်လေ တော့သည်။
သည်နေ့ .မိုးသဲတစ်ယောက်အိမ်ထဲတွင်ရှိနေခဲ့သည်။ စိုးသော်တာရောက်လာ၏။
ခင်မိုးသဲမှာ အဝတ်များကို ခေါက်၍နေလေသည်။
“မိုးသဲရေ “ ဟေ့ မိုးသဲ”
ဟူသောခေါ်သံကြောင့် မိုးသဲအိမ်ရှေ့သို့ ကြည့်လိုက်သည်။ “စိုး -လာ – လာ – သူငယ်ချင်း – ငါ ရှိတယ်”
ပိုးသော်တာ အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာရင်းမှ ထိုင်လိုက်သည်။ “မိုးသဲရယ် – ငါလည်း လာမယ်,လာမယ်နဲ့ စိတ်သာ ရောက်ပြီး လူက မရောက်ဘူးဖြစ်နေတာဟယ်။ ဒါနဲ့ – အလင်္ကာရော”
“သူ- သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီကို သွားတယ် – စိုး” “ဒါနဲ့ – ညည်းနေကောင်းတယ်နော်”
“ကောင်းပါတယ် ဟယ်”
“ငါလည်း ဧပရယ်တို့၊ လဲ့လဲ့ဝင်းတို့နဲ့ ချိန်းနေတာ ကြာပြီ။ နင့်ဆီကို တစ်ရက်လောက်လာပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေပြီးမှ ပြန်မယ်လို့ ဒီမိန်းမ တွေကလဲဟယ်။ အားတယ်ကို မရှိဘူး။ ဒါကြောင့် – မလာနိုင်တာပါ။ အလင်္ကာကိုတော့ တွေ့တိုင်း မေးနေပါတယ်။ ဟဲ့ – ဒါနဲ့ ညည်းကိုယ်ဝန်က ဘယ်နကရသွားပြီလဲ”
“(၈)လထဲမှာဟ”
“ကြော် – တော်တော်တောင် လ,နေရပြီဟယ်။ ငါလည်း ခုမှပဲ ရောက်တာ
“ရပါတယ် – သူငယ်ချင်းရယ်”
စကားဆုံးတော့ စိုးသော်တာ ဟိုဟိုသည်သည်ကို အကြည့်တစ်ချက် လိုက်ရင်းက ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ချိန်ချိန်ဆဆပြု၍-
“ဟဲ့ မိုးသဲ – ငါ နင့်ကို ပြောစရာ ရှိတယ်ဟ”
စကားကို ဖြတ်လိုက်သည်။ မိုးသံ၊ စိုးမျက်နှာကို ကြည့်လိုက်၏။ “ဟဲ့ ဂိုး-ဘာလဲ။ ဘာပြောမှာလဲလို့”
“မပြောတော့ဘူးဟယ်”
“မရဘူးဟာ။ ပြောမယ်လုပ်ပြီးမှ ငါ့ကို စိတ်ခုအောင် မလုပ်နဲ့ စိုးသော်တာတစ်ယောက်ခင်မိုးသဲမျက်နှာလေးကိုကရုဏာသက်သောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ရင်းမှ
“အလင်္ကာ – ခြေလှမ်းတွေ ပျက်မနေဘူးလား – မိုးသဲ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ – ပိုး”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုရင် – ရုံးကမေသန္တာဆိုတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက် နဲ့ တွဲနေတယ်ဟ။ ရုံးကလူတွေ အတော်များများ သိနေကြတယ်။ ငါလည်း ဟိုတစ်လောက သူနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာဆုံလို့ ပြောလိုက်သေးတယ်။ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်လို့”
“အဲဒီတော့ – သူက ဘာပြောလဲ”
“စိုးရယ် – ကိုယ်မဟုတ်ရင် ပြီးတာပဲတဲ့ဟ”
ခင်မိုးသဲ စဉ်းစဉ်းစားစားပြုလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် – စိုးရယ်။ အလင်္ကာရဲ့ အမူအရာတွေကတော့ ပြောင်းနေ တာ ကြာပြီ။ ရုံးပြန်ချိန်ဆိုရင်လည်း အမြဲလိုလို နောက်ကျတယ်။ ပြီးတော့- ဟိုအကြောင်းပြ၊ ဒီအကြောင်းပြ၊ မခိုင်လုံတဲ့ အကြောင်းတွေကလည်း ထပ် နေတယ်”
“တကယ်မှန်ရင်တော့ မကောင်းဘူးပေါ့ဟာ၊ ကိုယ့်မိန်းမက ကိုယ်ဝန် နေ့စေ့လစေ့ကြီးနဲ့။ ယောက်ျားက ဖောက်ပြန်ပြီး အသစ်တွဲတယ်ဆိုတာ ဒါ လုံးဝ မဖြစ်သင့်ဘူးဟ။ အင်း – ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမကိုယ်ဝန်ဆောင်ရင်ဖောက်ပြန်တတ်တယ်တဲ့။ ငါ ယောက်ျားမယူတာ အဲဒါတွေ ကြောက်လို့
သိလား”
“တော်စမ်းပါ – စိုးရယ်။ နင့်အကြောင်း မသိတာမှတ်လို့။ မရရင် မရဘူး ပြောစမ်းပါဟာ။ အကြောင်းသိတွေ”
“အောင်မာ – မိန်းမ – ငါ့ကို အထင်သေးလို့။ ရုံးက ဒရိုင်ဘာ ကိုစိုးဆိုရင် လိုချင်တာ တစ်ပိုင်းကို သေလို့”
“တော်တော့ – နင့်ကို အဲဒီလိုလူမျိုးတွေပဲ ကြိုက်မယ်”
“အေးဟယ်- နင်ပြောသလိုဆိုရင် အဲဒီမေသန္တာဆိုတာ ဘယ်သူလဲ။ ငါရုံးမှာ ရှိတုန်းက သူရှိလား”
“ဟင့်အင်း – မရှိသေးဘူ၊ဟ။ နင်ထွက်သွားပြီးမှ ဝင်လာတာ။ အမလေး ဟော့ရှော့လုပ်လိုက်တာကလည်း ပျံလို့၊ လန်လို့။ သူ့ကိုယ်သူ မင်းသမီးကျနေတာပဲဟာ”
“ဪ – အလင်္ကာရယ် – ရက်စက်လိုက်တာ။ ယောက်ျားဖောင်စီး၊ မိန်းမမီးနေတဲ့ ငါကတော့ တစ်နေ့တစ်နေ့ သေခြင်းတရားကိုအဖော်ပြုနေရ ချိန်မှာ သင်းကတော့ ဖောက်ပြန်လို့။ အပျော်ခရီးတွေ ချီတက်နေတယ်။ ယောက်ျား – ယောက်ျား- ဒါကြောင့်မို့လား မသိဘူး။ ယောက်ျားဆိုတာ ဒသခါမှ ချီးမွမ်းရသတဲ့”
“ဟဲ့-ပိုးသဲ – ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ။ ငါပြောတယ်လို့အလင်္ကာကို မပြောနဲ့နော်”
“အေး – ပါတယ်။ ပြောပါ့မလား။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် – သူငယ်ချင်း
“ကဲ-ဒါဆို-ငါပြန်ဦးမယ် – သူငယ်ချင်း”
တစ်နေ့
အိုဗာတိုင် ဆင်းရမည်ဟုဆိုကာ အလင်္ကာရုံးသို့ ထွက်သွား၏။
ခင်ပိုးသံ ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရုံးတွင် လူတစ်ယောက်မှမရှိ။ အိုဟတိုင် ဆင်းရန်လည်းမလိုကြောင်း၊ ရုံးစောင့်ဝန်ထမ်း ကိုဘအေးနှင့်ဆုံ၍ ရှင်းပြလာသည်။ ညနေရောက်တော့ အလင်္ကာ အိမ်ပြန်လာ၏။ “အလင်္ကာ – ဒါ – ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ”
ခင်မိုးသဲ၊ ခပ်တင်းတင်း ခပ်မာမာ မေးလိုက်သည်။
“ဘယ်က ပြန်လာရမှာလဲ၊ မင်းကို ပြောသွားတာပဲ။ ရုံးမှာ ဒီနေ့ အိုဗာ တိုင်း ဆင်းရပါတယ်ဆို”
“ဘာရှင့် … အိုဗာတိုင် – ဟုတ်လား။ ရှင်တို့က ဘယ်မှာသွားဆင်းတာလဲ။ ဘယ်တည်းခိုခန်းမှာလဲ။ ဒီမှာ – အလင်္ကာ – ကျွန်မ ရုံးကို ဖုန်းဆက်ပြီးပြီ။ ဘာ(0″) လည်း မရှိဘူး။ ရှင် – ကျုပ်ကို ညာမနေနဲ့။ ဘာလဲ – ရှင်ဆင်းတဲ့ ({‘၊ က မေသန္တာဆိုတဲ့ကောင်မနဲ့ တည်းခိုခန်းမှာ သွားဆင်းတာလား”
“တော် – တော်ကွာ – ခင်မိုးသဲ။ မင်းပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်”
“မပိတ်ဘူးရှင့် – မပိတ်ဘူး။ ကျွန်မပြောနေတာတွေ တစ်ခုမှ မမှားဘူး။ အမှန်တွေကို ဒပြာနေဘာ။ အဲဒီမေသန္တာဆိုတဲ့ကောင်မက ဘယ်သူလဲ။ သူများလင်ကို ကြောင်တောင်နှိုက်တဲ့ကောင်မ – တွေ့ပယ်”
“သူများသားသမီးကို မင်း ချိုးချိုးဖဲ့ဖဲ့ မစွပ်စွဲနဲ့ကွ။ သူက ငါ့တပည့်မ လေး။သူကိုရင်းရင်းနှီးနှီးနေတယ်ဆိုတာကလည်း သူနားမလည်တဲ့အလုပ် တွေကို ငါ သင်ပေးနေရတာ။ မင်း – ဘာမှမသိပဲနဲ့ သူများပြောစကားတွေနဲ့ လျှောက်ပြောမနေနဲ့”
“အထင်နဲ့ပြောနေတာမဟုတ်ဘူး – အလင်္ကာ၊ ရှင်တို့တွေကမွန်နေလို့ ဘာမှဂရုပြုမိမှာမဟုတ်ဘူး။ ရှင်တို့ဘာတွေလုပ်တယ်၊ ဘယ်တွေသွားတယ်ဆိုတာကို တွေ့တဲ့ မြင်တဲ့သူတွေက ကျွန်မကိုသနားလို့ ပြန်ပြောကြတာ။ ရှင့်ခြေလှမ်းတွေပျက်နေတာကြာပြီ။ ကျွန်မမသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။ ကဲ – ရှင် ဘာပြောဦးမလဲ”
“အေးကွာ – ဟုတ်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ။ မင်း ဘာလုပ်ချင်လဲ-ပြော” “ဒါပေါ့လေ – ရှင့်လိုသစ္စာမရှိတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရွေးချယ်ပြီး လင် သားတော်ခဲ့မိတဲ့ ကျွန်မရဲ့အပြစ်တွေပါပဲရှင်။ တော်ပါပြီရှင် – ရှင်နဲ့ ကျွန်မက လည်း ဒီဘဝမှာ ဒီလောက်နဲ့ပဲ ရေစက်ဆုံဖို့ ကျွန်မ ဆုတောင်းပါတယ်။
ခု -ဗိုက်ထဲက ကျွန်မရဲ့ ရင်သွေးလေးကိုလည်း ကျွန်မဘာသာပဲ ကျွန်မ တာဝန်ယူမယ်၊ ရှင်နဲ့ ဆိုင်လည်း မဆိုင်ဘူး။ ရှင့်ကိုလည်း တစ်ခါ – တည်းပြောထားလိုက်မယ်။ ဒီနေ့ကစပြီးကြိုက်သလိုနေ ကြိုက်သလိုလုပ်။ ရှင်နဲ့ ကျွန်မလည်း ဘာမှမဆိုင်တော့ဘူး”
အိမ်ထောင်ရေးမုန်တိုင်းတစ်ခု။သောက စစ်ဆင်ခဲ့လေသည်မှာ ခင်မိုးသဲ ကိုယ်ဝန်ရှစ်လခန့်ရှိသည့် အချိန်မှစ၍ ဖြစ်၏။ အလင်္ကာမှာလည်း သူများ ကဲ့ရဲ့မေးထိုးကြမည်ဖြစ်၍ ဟန်ဆောင်နေလာခဲ့၏။ ခင်မိုးသဲမှာလည်း အသက်ပပါသော ဘဝခရီးတစ်ခု ကိုမလျှောက်ချင်ပဲလျှောက်ခဲ့ရသည်မှာ သားလေးပင် (၆)လခန့်ရှိ၍သွား၏။ တစ်ခါ တစ်ခါတွင်တော့ ခင်မိုးသံ တွေး၏။
“ဒီဇာတ်လမ်းကိုငါသိမ်းမှဖြစ်တော့မယ်။ ဒီအတိုင်းဆက်နေလို့ငါ့ဘ၀ ကလည်း မထူးခြားလာဘူး၊ ပြောင်းလည်း မပြောင်းလဲဘူး။ ဘဝမှာ သစ္စာ အဖောက်ခံရတာလောက် အခံရခက်တဲ့ဝေဒနာ မရှိတော့ဘူး။ နင့်လိုသစ္စာ မဲ့တဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခွင်မှာ ငါ ဘယ်တော့မှ မနေဘူး- အလင်္ကာ၊
ဒီဘဝမပြောနဲ့ ဘဝဆက်တိုင်း၊ သံသရာအဆက်ဆက်နှင့်လိုလူနဲ့ မဆုံစည်း၊ မတွေ့ဆုံရပါစေနဲ့လို့ငါဘုရားရှိခိုးတိုင်း ဆုတောင်းပါတယ် – အလင်္ကာရယ်” ခင်ပိုးသဲ သားလေးကို နို့တိုက်ရင်းမှ မျက်ရည်များကျလာ၏။
“သားလေးဘဝက ဆိုးပါတယ် – သားရယ်။ သစ္စာမဲ့တဲ့ အဖတစ် ယောက်ရဲ့သားအဖြစ်နဲ့ ဒီဘဝမှာ လူဖြစ်လာခဲ့ရတဲ့ သားလေးကို မေမေ သနားလို့ မဆုံးဘူး”
ခင်မိုးသဲဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုချလိုက်သည်။ကလေး၏အဝတ်အစား၊ နို့ဗူး၊ အနှီးလေးများမှအစ အသုံးအဆောင်များကို ထည့်သိုကာ အလင်္ကာ ရှံးသွားနေခိုက် ရပ်ကွက်တစ်ခုတွင် နေထိုင်သော အစ်မဖြစ်သူအိမ်သို့ တက္ကစီကားလေးကိုငှားရင်း ရောက်လာခဲ့တော့သည်။
“ဟင် – ညီမလေး မိုးသဲ – လာ – လာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ – ညီမလေး။ အလင်္ကာနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ဆင်းလာခဲ့တာလား”
အစ်မဖြစ်သူ မမမျိုးက ဆီး၍မေးသည်။
“မဟုတ်ပါဘူး- မမမျိုး။ ညီမ -ပုသိမ်ကို ခဏခရီးထွက်စရာရှိလို့ပါ။ နှစ်ရက်လောက်ကြာမှာမို့ပါ။ ကျွန်မသွားနေတုန်း သားလေးကို အစ်မဆီ ခဏလာပို့တာပါ။ ကျွန်မ ပြန်လာရင် လာခေါ်ပါ့မယ်”
“ဟုတ်ရဲ့လား – ခင်မိုးသဲရယ်”
“ဟုတ်ပါတယ် – ပပမျိုးရဲ့၊ ညီမ-ပညာပါဘူး”
“ဒါနဲ့ – အလင်္ကာနဲ့ရော အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ဒီလိုပါပဲ မမျိုးရယ်။ သူလည်း သူ့ဘာသာသူနေ၊ ကျွန်မလည်း ကျွန်မ ဘာသာနေပေါ့။ သူနဲ့ ကျွန်မကတော့ ဘယ်လိုမှ ပြန်ပြီး အဆင်ပြေနိုင်ကြ တော့မှာ မဟုတ်ဘူးလေ”
“ညီမရယ် …”
ခင်မိုး …အိမ်သို့ ပြန်လာ၏။ အိမ်ရောက်လျှင် အိမ်တံခါးများကို တစ်ခုမကျန် ပိတ်၏။ ထို့နောက် အသင့်ကြိုတင်စီစဉ်ထားသည်။ အဆိပ်ရော၍ထားသည့် ကော်ဖီခွက်ကိုမော့၍ သောက်လိုက်လေတော့သည်။ခင်မိုးသဲ ..သေဆုံးပြီးတစ်နှစ်ခန့်ရှိသည့်ကာလတွင်တော့အလင်္ကာတစ်ယောက်
မေသန္တာနှင့် လက်ထပ်လိုက်လေတော့သည်။ မေသန္တာကိုလည်း မိမိ ခင်ပိုး သဲနှင့် နေထိုင်ခဲ့ကြသည့် နှစ်ထပ်တိုက်အိမ်လေး၌ပင်လျှင် ခေါ်၍ထား၏။
ယနေ့တွင် အလင်္ကာမှာ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုရှိ၍ သူငယ်ချင်းတစ်ဦးနှင့် တွေ့ဆုံရန် သွားနေ၏။ မေသန္တာတစ်ယောက်တည်း အိမ်တွင် ရှိနေလေ သည်။မေသန္တာမှာ ထမင်းဟင်းများ ချက်ပြုတ်ပြီး၍မီးပူတိုက်နေ၏။ အလုပ် ကိစ္စများပြီးလေသည့်အခါကုတင်ပေါ်တွင် အနားယူလိုက်ရင်း မှေးခနဲ အိပ်
ပျော်သွား၏။ ထိုစဉ် –
ဟူသော တံခါးကို အဆက်မပြတ် ခေါက်လာသည့်အသံကြောင့် မေသန္တာ နိုး၍လာသည်။ ထ၍သွားကာတံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ အဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားသောမိန်းမတစ်ယောက်ရပ်နေသည်ကိုတွေ့ရတော့၏။
“ဟင် – ရှင် – ရှင် ဘယ်သူလဲ။ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ချင်လို့လဲ” မိန်းမမှာ မေသန္တာအား စူးစူးဝါးဝါး စိုက်၍ကြည့်နေ၏။ ပြီးလျှင် – “ဘယ်သူလဲ – ဟုတ်လား။ နင်က ငါ ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိဘူးလား။ သူများယောက်ျားကို လင်ရှိမှန်း သိရက်နဲ့ ကြောင်တောင်နှိုက်တဲ့မိန်၊မ၊နှင့်ကြောင့် – ငါတို့မိသားစုတွေ တစ်စစီပြိုကွဲခဲ့ရတာ။ ဒါနဲ့ – နေပါဦး။ ဒီအိမ်ကို နင်က ဘယ်သူခွင့်ပြုချက်နဲ့ တက်နေတာလဲ”
“ရှင် – ကျွန်မက ကိုအလင်္ကာရဲ့နီး မသန္တာပါ။ ကိုအလင်္ကာ ခေါ်လာ လို့ ဒီအိမ်မှာ နေတာပါ
“ဟဲ့ -ဒါက အလင်္ကာရဲ့အိမ် မဟုတ်ဘူးဟဲ့ – မဟုတ်ဘူး။ ငါ့ရဲ့အိမ်။ ငါ့အိမ်မှာ နင်တို့ နေစရာမလိုဘူး။ ခု ဆင်းသွားကြသည်။
မေသန္တာမှာ ထိုမိန်းကလေးကိုကြည့်ရင်၊ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်၍နေလေ
“ဟုတ် – ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်။ ကိုအလင်္ကာ ပြန်လာရင် ကျွန်မ ပြောပြပါ့မယ်” “အေး – ပြောလိုက် – တစ်ခါတည်းပြောထားမယ်။ ငါ့အိမ်ကနေ သုံးရက် အတွင်း ဆင်းပေးရင် ပေး၊ မပေးရင်တော့ ငါ့အဆို၊ မဆိုနဲ့ … ဒါပဲ။ ငါ့နာမည် ကိုမှတ်ထား – ခင်မိုးသဲ တဲ့”
“ရှင် – ခင် – ခင် – ခင်မိုးသဲ – ဟုတ်လား”
စကားဆုံးတော့ မေသန္တာ အိပ်ပျော်နေရာမှ လန့်၍နိုးသွားတော့သည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းတုန်ကာနေလေ၏။
“အလို- ဘုရား – ဘုရား – ဝါအိပ်မက်မက်နေတာပါလား။ တော်ပါသေး ရဲ့၊ အိပ်မက်ထဲမှာ လာပြီး ရန်တွေ့တဲ့မိန်းမက သူ့နာမည်က ခင်မိုးသဲတဲ့။ ခင်ပိုးသဲဆိုတာ ကိုအလင်္ကာရဲ့သေသွားတဲ့မိန်းမ မဟုတ်လား။
ပြီးတော့ – ပြောသွားသေးတယ်။ငါ့အိမ်ကို ဘယ်သူခွင့်ပြုချက်နဲ့ တက် နေတာလဲတဲ့။ ပြီးတော့ – ဒီအိမ်က သုံးရက်အတွင်း ပြောင်းပေးရမယ်တဲ့။ မပြောင်းရင် ငါ့အဆိုး မဆိုနဲ့လို့လဲ ကြိမ်းသွားသေးတယ်။ ငါ့ကို ကြည့်သွား တဲ့မျက်လုံးတွေကလည်း မီးထတောက်တော့မတတ်ပဲ၊ မဖြစ်ဘူး – မဖြစ် ဘူး။ ကိုအလင်္ကာပြန်လာရတော့ ပြောပြမှ ဖြစ်မယ်”

အလင်္ကာ အိမ်ပြန်ရောက်သည့် အခါတွင်တော့ ခင်မိုးသဲ နေ့လယ်က မိမိမက်သောအိပ်မက်အကြောင်းကို ပြောပြလိုက်သည်။ “ဟင် – ဟုတ်လား – သန္တာ”
“ဟုတ်တာပေါ့- အလင်္ကာရယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ မြင်ရတဲ့ အဲဒီမိန်းမရဲ့ မျက်နှာကြီးကကြောက်စရာ ကောင်းလိုက်တာ။ ခုထိ မျက်လုံးထဲကမထွက်ဘူး”
“ဟုတ်ရောဟုတ်ရဲ့လား – မေသန္တာရယ်၊ မင်းများအိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထင် ယောင်ထင်မှားဖြစ်တာလားလို့”
“အိုရင်-အိပ်မက်ထဲမှာ တကယ့်ကို ရန်လာတွေ့တာ” အလင်္ကာတစ်ယောက် သက်ပြင်းမောတစ်ချက်ကို ချလိုက်သည်။ “အင်း – ဒါဆိုရင် – သေရာပါပြီ။ ခင်မိုးသဲမှ ခင်မိုးသဲအစစ်” “ခင်မိုးသဲဆိုတာ ကိုအလင်္ကာရဲ့ဆုံးသွားတဲ့မိန်းမ မဟုတ်လားဟင်” “ဟုတ်တယ် – သန္တာ။ ကဲပါလေ – အိပ်မက်ဆိုတာ ကိုယ်ကြားဖူးတာ ကတော့သွေးလေချောက်ချားရင်လည်း မက်တတ်တာပဲတဲ့။ ရင်ထဲမှာ ဘာ ဥပါဒါန်မှ ဖြစ်မနေနဲ့။ လာ – ကိုယ် ထမင်းဆာလာပြီ။ ထမင်းစားတော့မယ်” ထမင်းစားရန် မီးဖိုထဲသို့ သွားရန်အလုပ်။
“ဪ – ဒါနဲ့ – အဲဒီပိန်းမက ပြောသွားသေးတယ် သိလား၊ ဒီအိမ်ဟာ သူအိမ်တဲ့။ ဘယ်သူခွင့်ပြုချက်နဲ့ နေတာလဲတဲ့။ ပြီးတော့ – ဒီအိမ်ကနေ သုံး ရက်အတွင်း၊ ဆင်းပေးတဲ့။ ဆင်၊မပေးရင် သူ့အဆိုးမဆိုနဲ့တဲ့ကြိမ်းသွားသေး တယ် – ကို”
“အို-အလကားပါကွာ။ သူက ကြိမ်းရအောင် ဘာကောင်မပို့လဲ။ သူ ဆင်းခိုင်းတိုင်း ငါတို့က ဆင်းပေးရမှာလား”
စကားဆုံးတော့ ထမင်းစားရန် ဇနီးမောင်နှံ မီးဖိုလေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ သည်။ ချုပ်ရီဆည်းဆာတစ်ခုသည်ကတော့အပျိုဖော်ဝင်စအလှသွေးကြွယ် နေသည့် မိန်းမပျိုတစ်ဦးသို့နှယ်။ လှပကြော့ရှင်း လွင့်မျောခြင်းသံစဉ်တွေနဲ့။
သည်နေ့ …
မေသန္တာ၊ အလင်္ကာအလုပ်သွားလေတော့ မနေ့ညနေကဖွပ်ပြီး မလှန်း ရသေးသည့်အဝတ်များကို အိမ်အပေါ်ထပ် ဗရန်တာ ကော်ရစ်တာတစ် လျှောက်တွင် သွယ်တန်းထားသော ကြိုးတန်းလေးတွင် လှန်းနေမိသည်။ မေသန္တာတို့ အိမ်လေးသည် နှစ်ထပ်တိုင်ပုလေး ဖြစ်၏။ အိမ်အောက် ထပ်တွင် အိမ်ငှားတစ်ဦးတို့ နေထိုင်ကြလေသည်။
ထိုအချိန်တွင် “ကျွီ …”
ဟူသောမြည်သံတစ်ခုနှင့်အတူခြံတံခါးကြီးမှာ သူအလိုလိုပွင့်သွားရင်း တွန်းဖွင့်လိုက်သည်သို့မြင်လိုက်ရလေသည်။ မေသန္တာ ခြံတံခါးဆီသို့လမ်း ကြည့်လိုက်၏။ သို့သော် ဘာမှမတွေ့။ အဝတ်များကို ဆက်၍လှန်းနေမိလေ သည်။
ထိုအချိန်တွင် အောက်ထပ်မှတက်လာနေသော ခြေသံတစ်ခုကိုကြား ရတော့၏။ ခြေသံသည် အစတွင် ခပ်တိုးတိုးဖြစ်သော်လည်း နောက်တွင် ကျယ်လာရင်းနီး၍နီး၍လာသည်။ မိမိတို့အခန်းဝသို့ရောက်လေသည့်အခါ ခြေသံမှာ လုံးဝမကြားရတော့ပဲ ရပ်၍သွား၏။
ရပ်သွားသောခြေသံကို မေသန္တာ သတိမူလိုက်မိသည်။ လှန်းလက်စ အဝတ်များကို ရပ်လိုက်၏။
“ဘယ်သူများပါလိမ့်။ ခြေသံက အခန်းဝမှာ ရပ်သွားတယ်။ မေသန္တာ အခန်းဝတွင် ရေထားသော တံခါးဆီသို့လျှောက်လာသည်၊ ရပ်၍နားထောင် ကြည့်၏။ ဘာသံမျှ မကြား။ ထို့ကြောင့် စေ့ထားသောတံခါးကို ဆွဲ၍ဖွင့် လိုက်သည်။
“ဟင် – ဘယ်သူမှလည်း မရှိဘူး။ ဒါဆို-တက်လာတဲ့ ခြေသံဟာ ဘယ် သူလဲ။ ငါသေသေချာချာကြားလိုက်တာပါအခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့ကာ လှန်းလက်စ အဝတ်များကို ဆက်၍လှန်း နေမိသည်။ ထိုအခိုက် –
“ကျွိ”
ဟူသော အခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ မေသန္တာ နောက်သို့လှည့်ရင်း အခန်းတံခါးဆီ ကြည့်လိုက်၏။ အခန်းတံခါးမှာ ပိတ် လျက်သား။ မိမိထိုးထားသော တံခါးချက်မှာလည်း မပျက်မယွင်းထိုးထား သည့်အတိုင်း ရှိနေဆဲ ဖြစ်၏။
အကြည့်ကို တံခါးဆီမှ ခွာလိုက်ရင်း စိတ်ချလက်ချ အဝတ်လှန်းနေမိ သည်။ ထိုစဉ် မိမိနောက်နားတွင် တစ်စုံတစ်ဦးဦး ရပ်လိုက်သည်သို့ ခံစား လိုက်ရ၏။ ရင်ထဲတွင်လည်း ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ဖြစ်၍သွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်သို့ လှည့်အကြည့် မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းမှာ –
“ဟင် – ရှင် – ရှင် – ဘာ – ဘာဖြစ်လို့ ဝင်လာတာလဲ။ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ” မေသန္တာတွေ့လိုက်ရသည်မှာ အဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ထားသော မိန်းမတစ်ဦး။ ဆံပင်ကို ခါးလယ်လောက်အထိ ဖြန့်၍ချထားပြီးရပ်နေသည် ကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ထိုမိန်၊မမှာ ခင်မိုးသဲပင် ဖြစ်လေသည်။
“နှင့်ကို ပြောထားပြီးပြီ၊ ငါ့အိမ်ကနေ သုံးရက်အတွင်း ဆင်းပေးလို့။ ငါ့ယောက်ျားကို ကြောင်တောင်နှိုက်တဲ့မိန်းမ – ကဲဟာ … သွား”
မေသန္တာအနာ။သို့ ကပ်လာကာ ဒေါသတကြီးဖြင့် ဆောင့်၍တွန်းပစ် လိုက်သည်။ မေသန္တာ အပေါ်ထပ် ဝရန်တာမှ ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
“ဝုန်း”
မေသန္တာ ဆုံးပါးသွားပြီးနောက်တွင် အလင်္ကာတစ်ယောက် အိမ်သို့
မပြန်တစ်လှည့်၊ ပြန်တစ်လှည့် ဖြစ်လာ၏။ တစ်ခါတစ်ခါတွင်တော့ ရုံး၌သာ အိပ်ဖြစ်သည့်အခါက များလေသည်။ မိမိ၏အဖြစ်သည် တိုက်ဆိုင်မှု ဆိုရ မည်လား။ သို့တည်းမဟုတ် ဥပါဒါန် စွဲလမ်းခြင်းတစ်ခုရယ်လား။ ဒါတော့မသိ။ ဝေလည်း မဝေခွဲတတ်။ သို့သော် ထူးခြားစွာတိုက်ဆိုင်လွန်းနေသည် ကတော့ အံ့ဩစရာသာ ဖြစ်လေသည်။
“ဪ-ခင်မိုးသဲ-ခင်မိုးသဲ။ ငါ့ကို အငြိုးအမျက် ကြီးနေတဲ့ပုံပဲ။ မေသန္တာ သေရကာဟာလည်း သူ့လက်ချက်ပဲ ဖြစ်ရမယ်” ညည်းညည်းညူညူစိတ်များကိုတဒင်္ဂလန်းဆန်းစေရန် ရုံးဝင်းအတွင်း ရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အောင်မြင့်နဲ့ ဇော်ကြီး တို့ကို တွေ့ရ၏။ မိမိကိုမြင်တော့ လှမ်း၍ခေါ်ကြသည်။ “ဟေ့ကောင် – အလင်္ကာ – လာ လာ – ဒီကိုလာ” အလင်္ကာ၊ အောင်မြင့်တို့ဝိုင်းသို့ ဝင်၍ထိုင်လိုက်သည်။ “ကဲ- မင်း ဘာသောက်မလဲ။ အပူလား၊ အအေးလား” “လက်ဖက်ရည် ကျလိမ့်ပဲ ပေးကွာ”
လက်ဖက်ရည်ဝိုင်းတွင်တော့ မိမိဖြစ်ပျက်နေသော အဖြစ်ပျက်လေး အား ပြောပြလိုက်သည်။
“ဟင် – ဒါဆို – မင်းမိန်းမ ပေသန္တာ သေရတာဟာ ခင်ပိုးသဲရဲ့လက်ချက် လို ဖြစ်နေတာပေါ့
“ဟုတ်တယ် – အောင်မြင့်။ သူမသေခင် တစ်ပတ်လောက်က အိပ်မက် ထဲမှာ သူ့ကို ခင်မိုးသံက လာပြီးရန်တွေ့တဲ့အကြောင်း ငါ့ကို ပြောပြခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ -ငါလည်းဘယ်ယုံမလဲကွာ။ ဒါကြောင့် – ခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲ နေလိုက်တာ။ ငါ့အထင်တော့ – မေသန္တာ အိမ်ပေါ်ကပြုတ်ကျတာက သူ့အလိုလို ပြုတ်ကျ တာမဖြစ်နိုင်ဘူး။ ခင်မိုးသဲ တွန်းချတာပဲ ဖြစ်ရမယ်”

ဇော်ကြီးမှ ဖျောင်းဖျောင်းဖျဖျ ပြောဆိုလာသည်။
“သိပ်လည်း ယိုးစွပ်မနေနဲ့ – သူငယ်ချင်း။ ဥပါဒါန်ကြောင့် ဥပါဒ်ရောက်
ရတယ်တဲ့”
“သိပ်အယုံအကြည်ကြီးလည်းမဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ဒါပေမဲ့ – ခင်ပိုးသဲက ငါ့ကိုအတော်မုန်းမုန်းတီးတီးဖြစ်ရင်းသေသွားခဲ့တာ။ သူ့စိတ်ကို ငါသိတယ်။ အစွဲအလမ်းကြီးတယ်။ ဒါကြောင့် – ပြန်ကလဲ့စားချေတာ မဟုတ်ဘူးလို့လဲ အတပ်ပြောလို့တော့ မရနိုင်ဘူး”
“ကဲပါကွာ – ဒါတွေ ထားလိုက်ပါတော့။ မင်းစိတ်တွေ နည်းနည်းလန်း သွားအောင် ရုံးဆင်းရင် ငါတို့နဲ့ လိုက်ပြီး KTV မှာ ဘီယာသောက်ရင်း သီချင်းဆိုကြတာပေါ့
“ငါ မလိုက်တော့ဘူးကွာ။ ရုံးပြန်ပြီး တစ်မှေးလောက်အိပ်ရင်း အနား ယူတော့မယ်။ ခုကလည်း ဒီအကြောင်းတွေ တွေးရင်း ကောင်းကောင်းအိပ် မပျော်ဘူး”
စကားဆုံးတော့ အလင်္ကာတို့သူငယ်ချင်းတစ်စု လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ထလိုက်ကြတော့သည်။
ရုံးပြန်ရောက်တော့ …။
နုံးချိနေသောခန္ဓာကိုယ်ကို ပစ်လှဲချလိုက်ရင်း အိပ်ပစ်လိုက်သည်။ နှစ် နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွား၏။ထိုစဉ်ရုံးခန်းတံခါးကိုခေါက်လာသောအသံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
“ပေါက်-ပေါက်-ပေါက်
မိမိမှာ အောင်မြင့်နဲ့ ဇော်ကြီးတို့ လာကြသည်ဟု ထင်လိုက်၏။ ထို့
ကြောင့် တံခါးဖွင့်ပေးရန် ထလိုက်သည်။
“ဒီကောင်တွေကလဲကွာ။ ခုမှ အိပ်ပျော်မယ် မကြံသေးဘူး လာနှိုးကြပြန်ပြီ”

ရေရွတ်ရင်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်၏။ တွေ့လိုက်ရသည်မှာ အောင်မြင့် လည်း မဟုတ်၊ ဇော်ကြီးလည်း မဟုတ်။ အဖြူရောင်ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ဆင် ထားသော ခင်မိုးသဲသာလျှင် ဖြစ်လေ၏။ အလင်္ကာ အံ့ဩသွားသည်။
“မင်း – မင်း – ဒီ – ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ”
ခင်မိုးသိမှာမိမိကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း အခန်းထဲဝင်လာ၏။ ခုံတစ် ခုတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ရှင့်ကို တွေ့ချင်လို့ လာခဲ့တာ”
“မင်းက ငါ့ကို တွေ့ရအောင် ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။ မင်းနဲ့ငါ တွေ့စရာ ဘာ အကြောင်းမှ မရှိဘူး။ သွား – သွား … ငါ့အခန်းထဲက ခုထွက်သွား”
“သွားမှာပါ – အလင်္ကာရယ်။ ဒီလောက်လဲ နှင်မနေပါနဲ့။ ခု – ဇနီးချော လေး ဆုံးသွားလို့ သိပ်ခံစားနေရတယ်ထင်တယ်။ ဟင်း – ဟင်း – စိတ် မကောင်းပါဘူးရင်
“မင်း သနားစရာမလိုဘူး – မိန်းမယုတ်။မေသန္တာကိုအိမ်ပေါ်ကတွန်းရ လိုက်တာလည်း မင်းပဲ မဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ် – ကျွန်မ မသန္တာကို အိပ်ပေါ်ကတွန်းချလိုက်တာ” “ယုတ်မာလိုက်တဲ့ မိန်းမကွာ”
“ဒါပေါ့ရှင်။ ဂျင်းစိမ်း မိတ်သလင်တဲ့၊ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်တဲ့။ ရှင်လုပ် မုံ့တဲ့လုပ်ရပ်တွေကလည်း ကောင်းလို့လား။ ယုတ်မာတာကျွန်မမဟုတ်ဘူး- ရှင် – ရှင်၊ ရှင် ဖောက်ပြန်ခဲ့လို့ကျွန်မတို့မိသားစုဘဝတွေ ပြိုကွဲခဲ့ရတယ်။ရှင် ကျွန်မ စိတ်ဆင်းရဲရသလို ရှင်လည်း ပြန်ပြီး စိတ်ဆင်းရဲရမယ်ဆိုတာ မှတ် ထား
“သွားကွာ “ သွားဆိုရင်သွား။ ငါ့အခန်းထဲက ခုထွက်သွား”
“သွားမှာပါ- ကိုအလင်္ကာ။ ကျွန်မရယ်၊မေသန္တာရယ်မိန်းမနှစ်ယောက်တော့ သေပြီးပြီ။ မိန်းမနှစ်ယောက်အလှည့်ပြီးရင် ဒီတစ်ခါသေဖို့က ရှင့်အလှည့်ပဲဆိုတာသေသေချာချာ မှတ်ထားလိုက်ပါ”
“သွား – ပြန်ပြန်သွား။ ခုထွက်သွား – မိန်းမယုတ်၊ မင်္ဂလာမရှိတဲ့စကား
တွေ လာပြောမနေနဲ့ – သွား”
“ဒေါက် – ဒေါက်- ဒေါက်”
“ပေါက် – ပေါက် – ဒေါက်
တံခါးခေါက်သံကြောင့် ယောင်၍အော်နေသော အလင်္ကာ နိုးလာသည်။ “ဟေ့ကောင် အလင်္ကာ – တံခါးဖွင့်စမ်း – ဖွင့်စမ်း။ ဘာတွေ ယောင်အော်နေတာလဲ”
တံခါးဖွင့်တော့ အောင်မြင့်နဲ့ ဇော်ကြီးတို့နှစ်ယောက် ဝင်လာသည်။ “ငါ အိပ်မက်ဆိုးတစ်ခုကို မက်သွားလို့ပါကွာ”
အလင်္ကာ …ညက ပက်သော အိပ်မက်ကို စဉ်းစားနေမိသည်။
“ငါ- ခင်မိုးသဲကို မစွဲလမ်းပါပဲနဲ့ ဘာလို့များ အိပ်မက်ရတာပါလိမ့်။ ပြီးတော့ – အိပ်မက်ထဲမှာလည်း ငါ့ကို ရန်တွေ့ရင်း ပြောသွားတဲ့စကားက မိန်းမနှစ်ယောက် သေပြီးရင် ဒီတစ်ခါ နင့်အလှည့်ပဲတဲ့။ အဲဒီစကားက ဘာ အဓိပ္ပာယ်ပါလိမ့်။ ေဩာ် – သိပြီ၊ သိပြီ။ ဟိုတစ်နေ့ကလက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အောင်မြင့်တို့နဲ့ တွေ့တုန်းကပြောခဲ့တဲ့စကားတွေကို ငါစွဲလမ်းပြီးအိပ်မက် မက်သွားတာထင်တယ်”

ဒီနေ့ ရုံးကိုရောက်တော့ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုဖြင့် မန္တလေးသို့ ခရီးထွက်ရ
မည်ဟု ဆိုလာလေသည်။ ရုံးကားဖြင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မန္တလေး၌ နှစ်ရက်တိတိ ကြာ၏။ အပြန်ခရီး၌ ကားမောင်းသည့် ဒရိုင်ဘာကောင်လေး ထွန်းဝေသည်ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် သူ့ဇာတိမွေးရပ်လေးသို့ခဏဝင်လို ကြောင်း ပြောလာသည်။ ခွင့်ပြုလိုက်ရ၏။ ပြဿနာ တစ်စုံတစ်ရာမရှိ။ အလင်္ကာသည် ကားကို အမြဲမမောင်းသည်မှအပ ကျွမ်းကျင်စွာ မောင်းနိုင် လေသည်။ ထို့ကြောင့် မိမိတစ်ယောက်ထဲကားကိုမောင်းပြန်လာခဲ့သည်။

ကျွန်မ ခရီးဝေးတစ်ခုကို အပြီးသွားရတော့မယ်။ နောက်ဆို မမတို့၊ သားလေးတို့နဲ့ တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်တော့ဘူး မမရယ်။ ဒါကြောင့် -မမမျိုးကို ညီမ တစ်ခုတောင်းဆိုပါရစေ။
သားလေးကို သင်္ကန်းဆီးပြီး ရှင်ပြုပေးပါနော်။ ဒါမှလည်း ကျွန်မ ဘဝသစ်တစ်ခုကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နဲ့ကူးပြောင်းနိုင်မှာ
ဟိုတွေး သည်တွေး အတွေးများဖြင့် မောင်းနှင်လာရင်း ကားလေးက ရန်ကုန်သို့ ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်လာသည်။ အလင်္ကာ နာရီကို ကြည့်လိုက် သည်။ ည(၇)နာရီထိုး၍နေပြီ။ ဆောင်းကာလမို့ ပိုးက အစောကြီးချုပ်၍သွား သည်။ မြူနှင်းမြူစတွေက ဟိုမှသည်မှ ယှက်ဖြာနေသည်။ ဝင်းခနဲလက်ခနဲ အချက်ပြမီးများကိုထိုး၍ ဝင်လာနေသော မျက်နှာချင်းဆိုင်တူရူဆီမှ ကား များကို သတိကြီးစွာ ရှောင်ရှားရင်း ကားကိုအားစိုက်မောင်းလာနေမိသည်။
မြို့ထဲသို့ ဝင်လာသည်မို့ ကားတွေက တဖြည်းဖြည်း ရှုပ်လာသည်။ မင်္ဂလာဒုံမြို့နယ်ထဲသို့ ဝင်လာသည်။ ကျိုက္ကလို့၊ ကျိုက္ကလဲဘုရားနားသို့ ရောက်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုလိုက်မိသည်။ လမ်းချိုးတစ်ခုကို ချိုး ကွေ့ရင်းဝင်လာသည်။ ထိုအချိန်တွင် အမှောင်ရိပ်မှထွက်လာရင်း မိမိကား ကိုတားလာနေသော အရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ရှေ့မီးကို ဖွင့် လိုက်ရင်း အလင်္ကာ မောင်းလာသောကားကိုအရှိန်လျှော့လိုက်သည်။ ကား ကိုတားနေသောအရာသည် မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်လေ၏။
“အလို- မိန်းမတစ်ယောက်ပါလား။ ဘာဖြစ်လို့များ ငါ့ကားကို တားနေပါလိမ့်”
ရေရွတ်မှုတစ်စုံတစ်ရာအဆုံးကားက တားနေသူ မိန်းကလေး၏ မနီး မဝေးသို့ ရောက်လာသည်။ အလင်္ကာ သေသေချာချာ စူးစိုက်၍ကြည့်လိုက် သည်။ အံ့ဩသွား၏။
“ဟင် – ဟင် – ခင်မိုးသဲ – ခင်ပိုးသဲပဲ။ ခင်ပိုးသဲကငါ့ကားကို ဘာလို့တား နေတာလဲ။ အို – မဖြစ်ဘူး – မဖြစ်ဘူး – ရပ်ပေးလို့ မဖြစ်ဘူး။ မြန်မြန်ကွေ့ ရှောင်ပြီး မောင်းပြေးမှ”
အလင်္ကာကားကိုရက်ရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။ ကားကားနေသူ ခင်မိုးသဲကို ရှောင်ကာ တစ်ဖက်သို့ ချိုးကွေ့ဆွဲချလိုက်သည်တွင်ကားမှာ အရှိန်ဖြင့် လမ်း တစ်ဖက်သို့ ထိုးဆင်းသွားတော့သည်။
“ဟာ-အို-ဒုက္ခပဲ-အမလေး”
“ဒုန်း”
“ဝုန်း”
အလင်္ကာ၏ကားမှာ လမ်းဘေးသစ်ပင်တစ်ပင်အား ဦးတိုက်ဝင်သွား ကာ အရှိန်ပြင်းစွာ တိုက်ခိုက်လိုက်ပြီးမှ ထိုးရပ်သွားတော့သည်။ ကားမှာ ခေါင်းတစ်ခြမ်း ကြေသွားပြီး အလင်္ကာတစ်ယောက်လှုပ်ရှားမှုမရှိ၊ ငြိမ်သက် သွားတော့သည်။
သည်နေ့…မမမျိုးတစ်ယောက် ဘုရားရှိခိုးရင်း အိပ်ရာ စောစောဝင်ခဲ့လေသည်။ မိမိအိပ်ရာထဲဝင်တော့ တူတော်မောင်လေး မင်းထက်သူမှာ အိပ်မောကျ လျက်ရှိနေ၏။ အဖေနဲ့အဒမ ဆုံးပါးသွားရင်း မိမိရင်ခွင်လေးသို့ ရောက်လာ ခဲ့ရသောတူသားလေးကိုရင်နှင့်သောအကြည့်တစ်စုံဖြင့်မမမျိုး ကြည့်ရင်းက
အိပ်ရာဝင်ခဲ့သည်။အိပ်မက်တစ်ခုကို မမမျိုး ထူးထူးဆန်းဆန်း မြင်မက်၏။
ဟူသော ခြေသံကြောင်း အိမ်ရှေ့ဆီသို့ ကြည့်လိုက်၏။ အဖြူရောင် ဝမ်းဆက်ကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ဆင်ထားပြီးစလင်းဘတ်အိတ်ကိုလွယ်ပိုး ထားသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲသို့ဝင်လာနေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ “ဟင် – ညီမလေး – ခင်မိုးသဲ – ခင်မိုးသဲ – နင် – နင် – ခု ဘယ်မှာနေလဲ ဟင်။ နေရော ကောင်းရဲ့လား၊ မျက်နှာလည်၊ မကောင်းဘူး”
မိမိပြောဆိုနေသောစကားများကိုတော့ ဘာတစ်ခုမှ မပြောမဆိုပဲ –

“မမဆီကိုကိစ္စတစ်ခုရှိလို့လာခဲ့တာပါ-မမရယ်။ ခု-ကျွန်မသားလေး မင်းထက်သူရော ဘယ်မှာလဲဟင်။ ဘယ်အရွယ်ရောက်ပြီလဲ – မမ။ သားကို တွေ့ချင်လိုက်တာ – မမရယ်”
“ေဩာ် – ခင်မိုးသဲရယ် – နင့်သားလေးက အသက်တောင် ကြီးပြီတဲ့။ ခု – ငါးတန်းတောင် ရောက်နေပြီလေ။ ကျောင်းသွားနေတယ် – ညီမလေး ရယ်”
“အင်း – သားလေး – သားလေး – ငါတို့ရဲ့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းတဲ့ ဒေါသ၊ မောဟတွေရဲ့ကြားမှာ မိဘမဲ့တဲ့ကလေးတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ မြေစာပင် ဖြစ် ခဲ့ရတာ။ ကံဆိုးလိုက်တာ သားရယ်”
ခင်မိုးသဲ ပြောရင်းမှ မျက်ရည်များ ကျလာသည်။
“ခု – ကျွန်မ ခရီးဝေးတစ်ခုကို အပြီးသွားရတော့မယ်။ နောက်ဆို ပပတို့ သားလေးတို့နဲ့ တွေ့ရတော့မှာမဟုတ်တော့ဘူး မမရယ်။ ဒါကြောင့် – မမမျိုးကိုညီမတစ်ခုတောင်းဆိုပါရစေ။ သားလေးကို သင်္ကန်းဆီးပြီး ရှင်ပြု ပေးပါဒနော်။ ဒါမှလည်း ကျွန်မ ဘဝသစ်တစ်ခုကို ကောင်းဒကာင်းမွန်မွန်နဲ့ ကူးပြောင်းနိုင်မှာ
“ဪ – ဝိတ်ချပါ – ညီမရယ်။ သားလေး မင်းထက်သူအတွက်လည်း ဘာမှမပူနဲ့။ မမ – ကိုယ့်သားသမီးတစ်ယောက်နဲ့မခြား၊ စောင့်ရှောက်သွားပါ့ မယ်။ မင်းပြောတဲ့ကိစ္စတွေလည်း မမဖြစ်အောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်ကွယ်”
“ဒါဆို … ကျွန်မ သွားတော့မယ်နော် – မမ၊ မမကို ညီမလေး ကန်တော့ ခဲ့ပါတယ်”
“ဟဲ့ ခင်မိုးသဲ ခင်မိုးသဲ ညီမလေး နေဦးလေ … နေဦး” “ဟင် – ငါအိပ်မက်မက်နေတာပါလား”

ဒီနေ့ မမမျိုးတို့အိမ်တွင် …
ခင်မိုးသဲ၏ အိပ်မက်လေးအတိုင်း သားလေး မင်းထက်သူကို သင်္ကန်းဆီးပေးသောနေ့ဖြစ်လေသည်။
မမမျိုးတို့အိမ်ထဲ၌လူများပြည့်နေကြသည်။ဆရာတော်များက သင်္ကန်းဝတ်ထားသောမင်းထက်သူကို သာသနာ့ဘောင် သွတ်သွင်းရင်း ဘုရား၏သားတော်အဖြစ် ချီးမြှောက်ကာ သရဏဂုံဆောက် တည်ပေးလျက် ရှိနေ၏။
ထိုမြင်ကွင်းများတော့ ခြံထောင့်တစ်နေရာဆီရှိ သရက်ပင်ကြီးတစ်ပင် အောက်မှ စောင့်စားမျှော်ကြည့်ရင်း ပီတိဖြစ်နေလေသူတစ်ယောက် ရှိနေ သည်ကို မည်သူမျှ မတွေ့မမြင်မသိရှိကြပေ။ထိုသူမှာ ခင်မိုးသဲသာလျှင် ဖြစ် လေသည်။
“ဪ – သားလေး – သားလေး – ခုလို သင်္ကန်းဝတ်နဲ့ မြင်ရတော့လည်း တကယ့်ကို ကျက်သရေ အပြည့်နဲ့ပါလား၊ မျက်လွှာလေးကို ချထားလို့ ပေဒမမြင်ရတာ ဝမ်းသာလိုက်တာ – သားရယ်။ မေမေ ကျေနပ်ပါပြီ။ ခုလို ပြုလုပ်ပေးတဲ့ မမမျိုးကိုလည်း ညီမလေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် – မမရယ်” ထိုအခိုက် ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါးမှ ရေစက်ချအမျှပေးဝေရင်း – “ကဲ-ကဲ- တရားနာပရိသတ်တွေနဲ့ ဘဝဟောင်းက ကျေးဇူးရှိခဲ့ဖူးတဲ့ သူတွေ၊ မကျွတ်မလွတ်နိုင်သေးတဲ့၊ ပြင်ရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်၊ မမြင်ရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေ အားလုံး အမျှပေးဝေပါတယ်။ အားလုံး သာဓုခေါ်ကြပါ
“အားလုံး ကြားကြားသမျှ အမျှ၊ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါ ခင်ဗျား” “သာဓု – သာဓု – သာဓု”
ဟူသော သာဓု သုံးကြိမ်ခေါ်ဆိုကြသောဧည့်ပရိသတ်ကြီး၏အသံများ က ရပ်ကွက်လေးတစ်ခုလုံးပေါ်သို့ ဖုံးလွှမ်းသွားတော့၏။ သရက်ပင်ရိပ် အောက်တွင်ရပ်၍ကြည့်နေသော ခင်မိုးသဲပင်လျှင် သားလေး၏ သာသနာ့ ဘောင် သွတ်သွင်းပွဲလေးအတွက် သာဓု သုံးကြိမ် ခေါ်ဆိုလိုက်၏။

လေပြင်းတစ်ချက် ရုတ်ခြည်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှားတိုက်ခတ်လိုက်၏။ သစ် ပင်သစ်ရွက်များက တဖွဲဖွဲကြွေ၍ သွားကြလေသည်။ အလှူပြီးမြောက်ခြင်း အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ယွန်း၍နေလေသည်။
တုတ်တုတ်ဂျုန်း ဟူသော စည်ဗြောသံများသည်ကတော့ ကြားရသူ လွမ်းဆွတ်စရာအတိနဲ့သာ ရှိနေပါလေတော့သည်။

ပြီး။။

#crd