ပုဂ္ဂိုလ်ထူး (စဆုံး)
—————–
ရာသက်ပန်ရွာ။
ရွာနာမည်ကဆန်းသော်လည်း ရွာကလေးကတော့ သမားရိုးကျရွာကလေး တစ်ရွာဖြစ်သည်။ မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်း မြေလတ်ဒေသတွင်တည်ရှိပြီး ရွာသူရွာသားများမှာ လယ်၊ ယာ၊ ကိုင်း၊ ကျွန်း စိုက်ပျိုးကာအသက်မွေးကြသည်။ ရွာကလေးက အနည်းငယ်ခေါင်လံပြီး အေးချမ်းပြီးဆိတ်ငြိမ်သည့်ရွာကလေးဖြစ်သည်။
ရွာတွင် သတင်းနှင့်ပြန်ကြားရေးဟု အမည်ပေးထားခံရသည့် အရီးမှုံက ယခုမနက်ယာခင်းထဲသို့အလာ၊ ရွာထိပ်ရှိဇရပ်ကလေးတွင် လူကြီးတစ်ယောက်ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူတို့ရွာနှင့် အနီးအပါးရွာများတွင် အရီးမှုံမသိ မကျွမ်းသည့်လူဟူ၍မရှိ။ သို့သော် ထိုလူကြီးကိုတော့ အရီးမှုံ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသေးပေ၊ ခရီးသွားတစ်ယောက်ဖြစ်မည်ဟုထင်ပြီး အရီးမှုံလည်း မစပ်စုတော့ဘဲ ယာခင်းထဲသို့လာခဲ့သည်။
နေ့လည်ထမင်းစားနားချိန်ပြီးသည့်အခါ အရီးမှုံပြန်လာခဲ့သည်။ အရီးမှုံက အသက်ကြီးပြီမို့ နေ့တစ်ပိုင်းသာယာခင်းထဲတွင် လုပ်သည်။ ကျန်သည့်အလုပ်များကို အိမ်မှလူငယ်များနှင့်ချန်ထားခဲ့ပြီး တောင်းကလေးတစ်ခုရွက်ကာ ရွာသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ဇရပ်ကလေးပေါ်ကြည့်မိလိုက်သည့်အခါ မနက်ကတွေ့ခဲ့သည့် ထိုလူကြီးသည် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်နေပြီး နှုတ်မှလည်း တစ်ခုခုကိုရွတ်ဆိုနေပုံရသည်။ အရီးမှုံလည်းအလွန်အံ့ဩသွားမိသည်။ ယခုလိုမျိုးကိစ္စတော့ အရီးမှုံတို့က လက်လွတ်မခံနိုင်ပေ။ အခြားသူများထက်သတင်းဦးနေဖို့က အရေးကြီးသည်။ ရွာတွင် တစ်ခုခုဖြစ်လျှင် မည်သူမှမသိချင်နေပါစေ အရီးမှုံကအရင်ဆုံးသိရမည်ဟု ကြွေးကြော်ထားသူဖြစ်သောကြောင့် ယခုလည်း ဇရပ်ပေါ်သို့အပြေးတက်ခဲ့သည်။
ထိုလူကြီးမှာ ဆံပင်ကဂုတ်ထောက်နေကာ ဖွာလန်ကျဲနေသည်။ ဆံပင်အချို့ကလည်း ဖြူဆွတ်နေသည်။ ရှမ်းအကျီပင်နီအကျီကို ရင်ဘတ်ဖွင့်ဝတ်ထားပြီးနောက် ထိုအင်္ကျD အောက်တွင်အဖြူရောင်စွပ်ကျယ်ကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။ ရင်ဘတ်တွင်လည်း ဆေးအနီများဖြင့် ဘာမှန်းမသိသည့်စာတွေရေးထိုးထားလေသည်။ အောက်က ရှမ်းဘောင်းဘီအပွကြီးကိုဝတ်ဆင်ထားပြီး လွယ်အိတ်အစုတ်တစ်လုံးကိုလည်း နံဘေးတွင်ချထားသေးသည်။ ဇရပ်လှေကားအတက်တွင် ကောက်ကွေးနေသည့် ဝါးအမြစ်ဆုံတောင်ဝှေးတစ်ခုကိုလဲထောင်ထားရာ ထိုတောင်ဝှေးမှာ သူသုံးသည့် တောင်ဝှေးဖြစ်လောက်သည်ဟု အရီးမှုံက ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။
အရီးမှုံလည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် အနားသို့တိုးကပ်သွားရာ ထိုလူကြီးက နှုတ်မှတစ်ခုခုကို ရွတ်ဆိုနေပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေလေသည်။ အရီးမှုံက ထိုလူကြီးကိုသေချာအကဲခတ်လိုက်ပြီး ဘိုးတော်တစ်ပါးပါး၊ သူတော်စင်တစ်ဦးဦးဖြစ်မည် ဟုတွေးလိုက်မိသည်။ ထိုသို့တွေးလိုက်မိသည်နှင့် လက်အုပ်ကိုအလိုလိုချီလိုက်ကာ အနားသို့တိုးကပ်သွားသည်။
“အေး၊ သမီးတော်ကြီးလာပြီလား”
အရီးမှုံဘာပြောရမှန်းမသိသေးချေ။ ဘိုးတော်ကြီးက သူရောက်နေမှန်းကိုပင် တန်းသိနေချေပြီ။
“သမီးတော်ကြီးလာမယ်မှန်းသိလို့ အဘစောင့်နေတာကြာပြီ”
ထိုတော့မှ အရီးမှုံတစ်ယောက် ပါးစပ်ထဲရှိသည့်အတိုင်းပြောလိုက်မိသည်။
“ရှိ . . ရောက်ပါပြီ အဘ”
ထိုအခါ ထိုလူကြီးက အရီးမှုန်ကိုလှည့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက နီကျင်ကျင်နှင့် ဂဏာမငြိမ်သလိုဖြစ်နေသည်။ ပြီးနောက်အရီးမှုံလက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
“ပျောက်စေ . . ပျောက်စေ”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် လက်ကိုပြန်သိမ်းသွားကာ ထုံးစံအတိုင်းနှုတ်မှ တတွတ်တွတ်ရွတ်ဖတ်နေရာ အရီးမှုံလည်း ကြောက်လန့်ပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့်ဖြစ်ကာ ဇရပ်ပေါ်မှပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်သို့ပြန်ရာလမ်းတစ်လျှောက်တွင်လည်း ထိုအဖြစ်ကို အသေအချာစဉ်းစားနေမိသည်။
“အင်း၊ ပျောက်စေ . . ပျောက်စေဆိုတော့ ငါ့ဆီကရောဂါတစ်ခုခုကို ကုသပေးလိုက်တာများလား”
အရီးမှုံကတွေးရင်း သူတို့အိမ်အောက်ရောက်လာခဲ့သည်။ ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးကိုလှေကား ခုနစ် ထစ်ခန့်တက်ရသည်။ သို့သော် ယခုတော့ အရီးမှုံလှေကားတက်ရတာပေါ့ပါးနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ ယခင်က နှစ်ရှည်လများခံစားနေရသည့် ဒူးနာရောဂါမှာ ထူးဆန်းစွာပျောက်ကင်းသွားခဲ့သည်။ အိမ်ပေါ်တက်ခါနီးတိုင်း လှေကားထစ်များကို ဖင်ကုန်းပြီးမနည်းတက်ရသော်လည်း ယခုတော့ပေါ့ပါးစွာဖြင့် တက်နိုင်လေရာ အရီးမှုံလည်း တွေးရင်းပျော်သွားတော့သည်။ စိတ်ထဲသေချာသွားစေရန် လှေကားအား လေးငါးခါလောက် တက်လိုက်ဆင်းလိုက်လုပ်ကြည့်ပြီးနောက် အိမ်အောက်လှေကားရှေ့တွင် ခါးထောက်ပြီး အောင်နိုင်သူအပြုံးနှင့် မာန်ပါပါပြုံးလိုက်တော့သည်။
“ဟုတ်ပြီ၊ ငါ့သတင်းကို ရွာထဲအရင်ဦးအောင်ဖြန့်ရမယ်”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် အိမ်ထဲမှထွက်ကာ ရွာထဲသို့အပြေးထွက်သွားလေတော့သည်။
(၂)
အရီးဒေါ်မှုံသတင်းက နှစ်နာရီပင်မကြာလိုက်ဘဲ တစ်ရွာလုံးသို့ တောမီးပမာ ပြန့်နှံ့သွားလေသည်။ ထို့နောက်တော့ရွာမှလူများက ဇရပ်ဆီသို့ တဖွဲဖွဲနှင့် ရောက်လာကြရာ ဇရပ်ကလေးမှာ လူအများဖြင့် ပြည့်လျှံသွားပြီး အချို့မှာဇရပ်အောက်တွင်ပင် မတ်တပ်ရပ်နေကြရသည်။ မကြာခင် သူကြီးရောက်လာသဖြင့် ရွာသားများက သူကြီးအား နေရာလုပ်ပေးလိုက်ကြသည်။
သူကြီး ဦးသန့်ဆိုသူက ထိုလူကြီးရှေ့တွင် ကျုံ့ကျုံ့ကလေးထိုင်ပြီးနောက် အသာအကဲခတ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ထိုစဉ် ထိုလူကြီးက မျက်လုံးပွင့်လာလေသည်။
“အိမ်း၊ ငါနဲ့တွေ့တာ မင်းတို့ရွာတော့ ကံကောင်းတာပဲဟေ့”
သူကြီးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ။
“တင်ပါ့ . . အဲ မဟုတ်ပါဘူး . . မှန်ပါ့”
ထိုအခါ ရွာသားများက တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောနေကြသည်။ ထိုလူကြီးက လွယ်အိတ်အစုတ်ကြီးထဲကို လက်နှိုက်ထည့်လိုက်ပြီးနောက် လက်သီးဆုပ်ကိုပြန်ထုတ်ယူ လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုလက်သီးဆုပ်ကို သူ့ရှေ့ဇရပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ဖြေချလိုက်သည်။ ဆန်စေ့များက ဇရပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ အပုံလိုက်ကျလာခဲ့သည်။
“မင်းတို့တစ်ရွာလုံးကို ဒီဆန်လက်တစ်ဆုပ်နဲ့ ဗိုက်ပူအောင်ကျွေးနိုင်မယ်ဆိုရင် မင်းတို့ယုံမလား”
သူကြီးရော ရွာသားများအားလုံး အံ့အားသင့်ကုန်ကြသည်။ ယုံသူမယုံသူများက ငြင်းခုန်ကုန်ကြသည်။ သူကြီးကတော့ လုံး၀မယုံပေ။
“ဟာ . . . အဘကိုတော့ စော်ကားတာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ ရွာမှာလူက ရာချီရှိတာ၊ အဘဆန်လက်တစ်ဆုပ်နဲ့ ဗိုက်ပူအောင်ကျွေးဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်ဗျ”
“ဟား . . . ဟား”
ထိုလူကြီးက အာပေါင်အာရင်းသန်သန်နှင့် ရယ်မောလိုက်ရာ သူကြီးနှင့် ရွာသားများပင် အလွန်ထိတ်လန့်သွားကြသည်။
“မင်းတို့ မယုံရင် ယုံအောင်လုပ်ပြမယ်၊ သွား၊ အိုးသွားယူလာခဲ့ကြ”
သူကြီးကမယုံသော်လည်း စမ်းကြည့်ချင်သည်မို့ ရွာသားများကို အိုးတစ်လုံးသွားယူခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရွာသားများက အလှူလုပ်သည့် အချိန်တစ်ဆယ်အိုးကြီးကို ထမ်းလာခဲ့ကြသည်။ ဘိုးတော်ကြီးက ထိုအိုးကြီးမြင်တော့ ဘိုးတော်ကြီးက ခေါင်းကိုခါရမ်းလိုက်သည်။
“အဲဒီလောက်ကြီးတာကြီး မလိုပါဘူးကွာ၊ ဆန်လေးလုံးအိုးဆိုရင်ရပါပြီ”
“ဆန်လေးလုံးအိုးနဲ့ ချက်ရင် တစ်ရွာလုံး ဘယ်လိုစားလောက်မှာလဲ အဘရဲ့”
သူကြီးက အထွန့်တက်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူကြီးကတော်က သူကြီးလက်ကိုကုတ်လိုက်သည်။
“အိုတော်၊ ရှင်ကလည်း ဒုံးဝေးလိုက်တာ၊ တန်ခိုးရှိတဲ့ဘိုးတော်ဆိုတော့ ဒီအိုးသေးသေးလေးကနေ မကုန်မခမ်းထွက်နိုင်အောင် လုပ်ပြမှာလားမှမသိတာ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ထူးတွေကို မပြစ်မှားမိစေနဲ့နော်”
သူကြီးလည်း ဘာမှမပြောသာတော့။ ရွာသားတစ်ယောက်က ဆန်လေးလုံးချက် ဒန်အိုးနှင့် သစ်သားယောက်မတစ်ခုကိုယူလာခဲ့သည်။ မီးဖိုကို ဇရပ်ရှေ့တွင် ဖိုလိုက်ပြီးနောက် ဆန်ကိုအိုးထဲထည့်ကာ ရေထည့်လိုက်ကြသည်။ အချိန်က ညနေစောင်းနေပြီဖြစ်သော်လည်း ဇရပ်လေးဆီသို့ ရွာသားများက တဖွဲဖွဲရောက်လာနေကြသည်။
“ဟေ့ကောင်ရေ ဒါဘိုးတော်ကြီးက ချီးမြှင့်မည့် သိဒ္ဓိတင်ထားတဲ့ ဆန်ပြုတ်ဖြစ်မယ်ကွ”
“အေးကွ၊ အိုးကလည်း သေးသေးလေးဆိုတော့ တို့ကြားဖူးသလို၊ ခပ်လို့မကုန်၊ သောက်လို့မကုန်အောင် လုပ်ပြမယ်ထင်တယ်”
“အေးလေ၊ အရီးမှုံဆို ဒူးနာတာနှစ်တွေကြာနေပြီ ဘိုးတော်ကြီးလက်နဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ တစ်ခါတည်း ယူပစ်သလို ပျောက်သွားတယ်မဟုတ်လား”
ဆန်ပြုတ်အပွက်ကိုရွာသူရွာသားများစောင့်ရင်း အမျိုးစုံပြောဆိုနေကြသည်။ မကြာခင် အိုးမှာပွက်တက်လာသည်။ ဘိုးတော်ကြီးက ယောက်မကိုယူလိုက်ပြီးနောက် ဆန်ပြုတ်ကိုမွှေနေသည်။ မွှေရင်း ပါးစပ်မှ တဖွဖွရွတ်နေလေသည်။ နောက်တော့ အမျိုးအမည်မသိသည့် သစ်ရွက်ခြောက်များကို လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဆန်ပြုတ်အိုးထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။
“ကဲ တန်းစီကြ”
ရွာသူရွာသားများ အလုအယက်တန်းစီကြသည်။ ဆန်ပြုတ်ကုန်သွားမှာစိုး၍ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် တိုးဝှေ့လျှက် သူ့ထက်ငါဦးအောင်နေရာလုနေကြသည်။ လူတန်းကြီးက မညီမညာကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုလူတန်းရှေ့မှ သူကြီးက ဝင်ပြီးနေရာယူလိုက်သည်။ ရွာသားအချို့က မကျေနပ်ပေ။
“ဟေ့၊ ငါကသူကြီးနော်၊ ငါအရင်ဆုံးလုပ်မယ်”
သူကြီးနောက်မှ သူကြီးကတော်က ဝင်တိုးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူကြီးကတော်က ကျီးကန်းတောင်းမှောက်ဖြင့် ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေသေးသည်။
“ဟင်၊ ရှင့်သား ဘယ်ရောက်သွားလဲ၊ တယ် . . ဒီကောင်လေး တော်တော်ခက်တာပဲ”
သူကြီးကတော်က သူ့သားကိုနေရာပေးချင်သော်လည်း လူအုပ်ထဲမတွေ့သဖြင့် တဗြစ်တောက်တောက်လုပ်နေသေးသည်။ သို့သော် အနောက်မှရွာသားများက အော်ဟစ်နေကြပြီမို့ ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ဘိုးတော်က ဆန်ပြုတ်အိုးကို ယောက်မနှင့်မွှေနေရင်း
“ကဲ ငါ့သားကြီး ဗိုက်ကိုလှန်လိုက်”
သူကြီးထူးဆန်းသွားကာ ဘိုးတော်ကိုကြောင်ကြည့်နေသည်။
“လှန်လို့ပြောနေတယ်လေ၊ မင်းအကျီကိုလှန်ခိုင်းတာ”
သူကြီးလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသောကြောင့် ဘိုးတော်ကြီးခိုင်းသည့်အတိုင်း အကျီကို လှန်ပေးလိုက်မိသည်။ ထိုအခါ ဘိုးတော်ကြီးက ဘာမပြောညာမပြောနှင့် ယောက်မအပူကြီးကို သူကြီးဗိုက်တွင်ကပ်ထည့်လိုက်တော့သည်။
“အား . . .”
သူကြီးအော်ဟစ်လိုက်သောကြောင့် ရွာသားများအကုန်ပြေးလာပြီး ဝိုင်းကြည့်နေသည်။ သူကြီးဗိုက်တွင် ဆန်ပြုတ်အရည်ပူပူလောင်သွားကာ အငွေ့များပင် တထောင်းထောင်းထနေသေးသည်။
“ကဲ ငါ့သားကြီး ဗိုက်ပူပြီလား”
“ပူ . . ပူပါတယ် အဘ”
“ပူရမယ်၊ ပူရမယ်၊ မပူနဲ့နော်၊ မင်းတို့တစ်ရွာလုံး ဗိုက်ပူရမယ် ဟုတ်ပြီလား၊ အခုဗိုက်ပူသွားပြီဆိုတော့ လိုရာဆုတစ်ခုတောင်းစမ်းကွာ”
သူကြီးလည်း ဗိုက်ကိုလက်နှင့်ပွတ်နေရင်းမှ ကပြာကယာ လက်အုပ်ချီမိလိုက်သည်။ ဆုတောင်းရန်စဉ်းစားနေလိုက်ပြီးနောက် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။
“မှန်ပါဘိုးတော်ကြီး၊ ကျုပ်ဒီ ရာသက်ပန်ရွာမှာ ရာသက်ပန် သူကြီးဖြစ်ရပါလို၏ ဟိ ဟိ”
သူကြီးဆုတောင်းကိုကြားတော့ ရွာသားများက မဲ့ရွဲ့လိုက်ကြသည်။
“ပြည့်စေ၊ ပြည့်စေ ကဲလာနောက်တစ်ယောက်အလှည့်”
ရွာသားများမှာ တစ်ယောက်တစ်ခွန်းဖြစ်ကုန်ကြသည်။ သို့သော် အများစုကတော့ ဘိုးတော်ကြီး ဓါတ်ရိုက်ဓါတ်ဆင်လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်နေကြသည်။ ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်၊ ဆုတောင်းပြည့်ရင်နည်းလားဟု တွေးထင်ကုန်ကြသည်။
သူကြီးကတော်က အကျီလေးမပြီး ဗိုက်ကိုထိုးပေးလိုက်သည်။ ဘိုးတော်ကြီးက ခုနကအတိုင်း ယောက်မအပူဖြင့် ဗိုက်ကိုကပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။
“အောင်မယ်လေးတော့”
“ကဲ ဆုတောင်းစမ်း၊ သမီးတော်ကြီး”
“အဟင်း၊ ရာသက်ပန် ချမ်းသာကြွယ်၀သူဖြစ်ရပါလို၏”
သူကြီးကတော်ဆုကြားတော့ နောက်က အရီးဒေါ်မှုံက မျက်နှာမဲ့လိုက်သည်။ သူကြီးကတော်နှင့် အရီးမှုံမှာ သူ့ထက်ငါ သတင်းထူးသူအဖြစ်လုနေလေ့ရှိရာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သိပ်ကြည့်မရကြ။ နောက်တစ်ခါ အရီးဒေါ်မှုံအလှည့်ဖြစ်သည်။ ဘိုးတော်ကြီးက ဗိုက်ပူအောင်လုပ်ပေးပြီးသော် ဆုတောင်းခိုင်းလေသည်။
“ရာသက်ပန် သူကြီးကတော်ထက် ပိုချမ်းသာသူဖြစ်ရပါလို၏”
သူကြီးကတော်မျက်နှာကြီး ဒေါသထွက်ပြီး နီမြန်းလာလေသည်။ အရီးမှုံကတော့ အောင်နိုင်သူအလား သွားကိုဖြီးနေ၏။
သို့နှင့် ဘိုးတော်ကြီးက တစ်ရွာလုံးအား ဗိုက်ပူအောင်လုပ်ပြီးဆုတွေတောင်းခိုင်းရာ ရာသက်ပန်ရွာကလေးမှာ ရာသက်ပန်ဆုများတောင်းကြသည်။ အချို့ကတစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်စောင်းချိတ်ကြသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပြိုင်ဆုတောင်းကြသဖြင့် ရန်ပွဲများပင် ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ သို့နှင့် တစ်ရွာလုံးနီးပါးကုန်တော့ နောက်ဆုံးအလှည့်ကျသူကို ဝိုင်းကြည့်လိုက်ကြသည့်အခါ သူကြီးဖြစ်နေပြန်သည်။
“ဟာ . . သူကြီး”
ရွာသားများအကုန် အံ့အားသင့်ကုန်ကြသည်။ သူကြီးကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးဖြင့်
“နောက်တစ်ခါလောက်ပဲ ထပ်ဆုတောင်းချင်ပါတယ် ဘိုးတော်ကြီး”
ဘိုးတော်ကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ဗိုက်ကိုနောက်ထပ် ထပ်ကပ်ပေးလိုက်သည်။ သူကြီးဗိုက်တွင် အပူလောင်ရာကြီး နှစ်ခုဖြစ်သွားချေပြီ။
“ကဲဆုတောင်း”
သူကြီးက မျက်နှာကိုဖြီးထားသည်။
“ဟိုလေ . . စိတ်ထဲကပဲ တောင်းလို့မရဘူးလား”
ဘိုးတော်ကြီးက ခေါင်းခါလိုက်သည်။ သူကြီးက မတတ်နိုင်တော့ပေ။
“ရာသက်ပန် မန္တလေး မြို့တည်နန်းတည် မင်းတုန်းမင်းတရားကြီးလို လူ့စည်းစိမ်အပြည့် ခံစားရပါလို၏ ဟီး”
သူကြီးစကားကိုကြားလိုက်တော့ သူကြီးကတော်က ဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားတော့သည်။
“ကိုသန့် ရှင် . . ရှင်”
ထိုသို့ပြောပြီးနောက် အကျီကိုလှန်ပြီး ဘိုးတော်ရှေ့တွင် ဝင်ရပ်လိုက်သည်။
“ဘိုးတော်ကြီး ကျွန်မကိုလည်း နောက်တစ်ခါလောက် ဆုတောင်းခွင့်ပေးပါ”
သူကြီးကတော်ခိုင်းသည့်အတိုင်း ဘိုးတော်ကြီးက ထပ်လုပ်ပေးပြန်သည်။
“ကဲဆုတောင်း”
“ကျွန်မလင် သူကြီးကိုသန့်တစ်ယောက် နောက်ဘ၀တွေမှာ ရာသက်ပန် ယောက်ျားတစ်ထောင်ထံတွင် ခစားရသော မောင်းမဖြစ်ပါစေ”
ဘိုးတော်ကြီးက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်
“ပြည့်စေ”
ထိုအခါ သူကြီးလင်မယား ထသတ်ကြတော့သည်။ ရွာသားများက ဝိုင်းဆွဲကြရာ ဆန်ပြုတ်အိုးတိုက်မိပြီး အိုးမှာမှောက်ကျသွားတော့လေသည်။ ရွာသားအချို့က မကျေနပ်ကြပေ။ သူတို့လည်း နှစ်ခါလောက်တော့ ဆုတောင်းချင်သေးသည်။ သို့သော် ဘိုးတော်ကြီးက ဇရပ်ပေါ်ပြန်တက်သွားသည်မို့ အကုန်လုံး ဘာမှမတတ်နိုင်ကြတော့။ ဘိုးတော်ကြီးက ဇရပ်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တောင်ဝှေးကြီးကို ကောက်ယူလိုက်လေသည်။
(၃)
“ဘိုးတော်ကြီးနေပါအုံး”
သူကြီးမျက်နှာမှာ သူကြီးကတော်လက်ချက်ဖြင့် ဖူးယောင်နေလျှက်ရှိသည်။ ဘိုးတော်ကြီးကိုဇရပ်ပေါ်မှ ပြန်မဆင်းနိုင်ရန်အတွက် ရွာသားများက ဝိုင်းပိတ်ထားကြသည်။
“ဘိုးတော်ကြီးနေပါအုံး၊ ကျွန်တော်တို့ရွာသားတွေက ဘိုးတော်ကြီးကို ကိုးကွယ်ချင်သေးလို့ပါ”
ဘိုးတော်ကြီးက ခေါင်းခါလိုက်သည်။
“မရဘူး၊ အဘက ခုနစ်ရက်သားသမီးတွေကို ကယ်တင်ရဦးမှာကွဲ့၊ အဘသွားမှဖြစ်မယ်”
ထိုသို့ပြောလိုက်တော့ ရွာသားများက မသွားစေချင်ကြပေ။ သူတို့ဘိုးတော်ကြီးကိုအားကိုးချင်သေးသည်။ ဘိုးတော်ကြီး၏ အစွမ်းတွေကို တွေ့မြင်လိုသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဘိုးတော်ကြီးကို ဝိုင်းဆွဲထားကြသည်။ သူကြီးကိုယ်တိုင် ဘာဆုတောင်းရမလဲဟု စိတ်ထဲစဉ်းစားရင်း ဘိုးတော်ကြီးကိုမသွားစေလို၏ ခြေသလုံးကိုဖက်ထားရသည်။ သူတို့ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေစဉ် ဇရပ်အနီးသို့လှည်းတစ်စီး ရောက်လာလေသည်။ လှည်းပေါ်တွင် ယောက်ျား လေးယောက်ခန့်ပါပြီးနောက် ထိုယောက်ျားများက လှည်းပေါ်မှဆင်း၍ ဇရပ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့ကြသည်။
ဘိုးတော်ကြီးနားအရောက်တွင် ထိုလူများက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ လက်အုပ်လည်း ချီထားလိုက်ကြသည်။
“ကဲ ဝိဇ္ဇာသခင်၊ ဝိဇ္ဇာမင်းခေါင် ဘိုးဘိုးပြောင်ကို တပည့်တော်တို့လာပင့်ပါသည်။ ဝိဇ္ဇာတိုင်းပြည်သို့ ပြန်လည်ကြွတော်မူပါ”
ထိုသို့ပြောသည့်အခါ သူကြီးမှာ ထိုလူများကို ဟန့်တားလေသည်။
“မရဘူး၊ ဘိုးဘိုးပြောင်ဟုတ်လား၊ အခုငါတို့ရွာကိုရောက်နေတာ ငါသွားခွင့်မပြုနိုင်ဘူး”
ထိုအခါ ထိုလူများက သူကြီးတို့ဆီမှာ ဘိုးဘိုးပြောင်ကို ဝိုင်းဆွဲကြသည်။ သူကြီးနှင့် ရွာသားများကလဲ ပြန်ဆွဲသည်။
“ကဲ အဘပြန်မယ်သားတို့၊ မဆွဲကြနဲ့တော့”
ထိုတော့မှ သူကြီးတို့အကုန်လုံး လက်လွှတ်လိုက်ကြသည်။ ယောက်ျားသုံးယောက်က ဘိုးဘိုးပြောင်ဆိုသူ ဘိုးတော်ကြီးအား လက်နှစ်ဖက်မှဆွဲ၍ လှည်းပေါ်သို့ခေါ်တင်သွားကြသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကတော့ ဇရပ်ပေါ်ကျန်နေခဲ့သည်။
“ခင်ဗျားတို့တွေ ကျုပ်တို့အဘကို ခေါ်ထားပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ သူ့ကိုလိုက်ရှာနေတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ”
သူကြီးက စိတ်တော့မကောင်းပေ။
“ဒါနဲ့ ခင် . . ခင်ဗျားတို့ကလည်း ဝိဇ္ဖာတွေပဲလား၊ ဝိဇ္ဇာတိုင်းပြည်ကို ပြန်ကြမလို့လား”
ထိုလူက သူကြီးစကားကိုကြားတော့ ပြုံးနေလေသည်။
“ဘာဝိဇ္ဇာမှလဲ မဟုတ်ဘူး၊ ဝိဇ္ဇာတိုင်းပြည်ကလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်တို့က ညောင်ခါးရှည်ရွာက”
ထိုရွာမှာ သူတို့ရာသက်ပန်ရွာနှင့်အတန်ငယ်လှမ်းသည့်ရွာဖြစ်သည်။
“နေပါဦး၊ ဒါဆို ဘိုးတော်ကြီးက”
“ဟုတ်တယ်၊ သူက ကျုပ်တို့ရဲ့အဘ(အဖေ)ပဲ၊ ကျုပ်တို့အရမ်းအားထားရတဲ့ အဘပေ့ါဗျာ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်က စိတ်ဖောက်သွားပြီး ယဉ်ယဉ်လေးရူးနေတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ၊ အရင်က သူက ဂမ္ဘီရတို့ ဝိဇ္ဇာတို့ သိပ်စိတ်ဝင်စားတာဗျ၊ အခုရူးသွားတော့လဲ သူ့ကိုယ်သူ ဘိုးတော်ဖြစ်နေတယ်ဆိုပြီး ထင်နေတာဗျ”
ထိုလူအပြောကိုကြားလိုက်သည့်အခါ သူကြီးဘာမှမပြောနိုင်တော့။ ရွာသားများအားလုံးလဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားလေသည်။
“လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးရက်လောက်က အိမ်ကလူတွေအလစ်မှာ ထွက်သွားတော့တာပဲ၊ ကျုပ်တို့လဲ ရွာအနီးအပါးလိုက်ရှာသေးတယ်၊ မတွေ့တာနဲ့တခြားရွာတွေကိုပါ လိုက်ရှာရင်း ရောက်လာကြတာပါ၊ ဒီက ရပ်ရွာလူကြီးတွေအားလုံးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျုပ်တို့အဘ အမှားလုပ်ထားတာရှိရင်လဲ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ”
ထိုသို့ပြောကာ ထိုလူက ဇရပ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားတော့သည်။ ထို့နောက်သူတို့လှည်းက တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားလေသည်။ လှည်းပေါ်မှ ဘိုးတော်ကြီးက သူတို့ရွာသားတွေကိုလက်ပြရင်း နှုတ်ဆက်သွားသေးသည်။ သူကြီးလဲ ထိုတော့မှ သူ့အကျီကိုလှန်ကြည့်သည်။ ဗိုက်တွင်တော့ အပူလောင်ထားသည့် ဒဏ်ရာကြီးနှစ်ခုက နီရဲနေလေသည်။ ထို့နောက်ရွာသားများအားလုံး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ကြောင်စီစီနှင့်ဖြစ်နေကြတော့သည်။
တစ်ရွာလုံး ဆန်လက်တစ်ဆုပ်နှင့် ဗိုက်ပူခဲ့ကြရသည်မဟုတ်ပါလား။
ပြီးပါပြီ။
ရှင်းလင်းချက်
မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ ထိခိုက်စေရန်မရည်ရွယ်ပါ သဒ္ဒါများလျှင် မှားတတ်ကြောင်းကိုသာ ရည်ညွှန်းပါသည်။ အရီးခင်မှုံ ခါးနာပျောက်သွားသည်ဆိုသည်မှာ စိတ်၏ယုံကြည်မှုကြောင့်ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
စာဖတ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီအား အစဉ်လေးစားလျှက်
#အဂ္ဂဇော် #သရဲ #horror