မြွေကွင်းထိုး

*မြွေကွင်းထိုး*📖📖📖(စ/ဆုံး)

******************************
————————-
ဆရာကြီးဦးရွှေမိုးဆိုလျှင် သည်နယ်တစ်ဝိုက်မသိသူမရှိပေ။ အဘယ် ကြောင့်ဆိုသော် ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးမှာ မြန်မာတိုင်းရင်း ဆေးဆရာကြီး တစ်ဦးဖြစ်ပြီးဂမ္ဘီရသိပ္ပပညာရပ်ဖြစ်သောအဂ္ဂိရတ်ထိုးခြင်း သမထယာနိက အလုပ်များလုပ်ခြင်း၊ အမှောင့်ပရောဂ ရောဂါများကို ကုသပေးခြင်း စသည့် သတ္တဝါအများ၏ အသက်ကို ကယ်တင်ပေးနေသော ဆေးဆရာကြီးတစ် ယောက်ဖြစ်သောကြောင့်ပဲနွယ်ကုန်းမြို့အရှေ့ဘက်ခြမ်းရှိနတ်သံကွင်းရွာ အုပ်စုရှိကျေးရွာကြီးငယ်များမှဆရာကြီးဦးရွှေမိုးဆိုလျှင်မသိသူမရှိ။ ရွာများ
မှ အားကိုးအားထားပြုနေရသော ဆရာကြီးတစ်ဦးဖြစ်လေ၏။
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးသည် အသက် ( ၈၃)နှစ်ရှိပြီး ဖြစ်သော်လည်း သွား တစ်ချောင်းမျှ မကျိုး၊ ဆံပင်မဖြူ၊ မျက်စိမမှုန်ဘဲ လူငယ်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ သန်မာဖျတ်လတ်စွာ (၅ဝ)ကျော်အရွယ်ဟုခန့်မှန်းကြလေသည်။ ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးမှာ ဆံပင်ယောင်တစ်စောင်းထုံး၍ ပိုးပဝါဖြင့် ခေါင်းပေါင်းပေါင်း ထားပြီး ဖျင်ပင်နီတိုက်ပုံ အင်္ကျီ ပုဆိုးကွက်တုံးကို အမြဲဝတ်ဆင်တတ်ပြီး အသားဖြူ၍ အရပ်မြင့်မြင့် (၅ပေ – ၁၀ လက်မ) ခန့် ရှိပြီး ဥပဓိရုပ် ခန့်ညား လှသောကြောင့် မြင်ရသူအပေါင်းငေးကြည့်ကြရစမြဲပင်။
ယခုလည်း နတ်သံကွင်းရွာရှိ ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုး၏ နေအိမ် အောက်ရှိ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ဆရာကြီးဦးရွှေမိုးမှထိုင်နေပြီးရှေ့တွင် လူငယ်လူလတ်ပိုင်း အရွယ်ယောက်ျား(၅)ယောက်ထိုင်နေလျက်ဆရာကြီးဦးရွှေမိုးထံမှ မြန်မာ့ တိုင်းရင်းဆေးပညားရပ်များနှင့်ဂမ္ဘီရပညာရပ်များအား သင့်သူမှတ်သားနေ
ကြခြင်းဖြစ်လေ၏။
“ဒီနေ့ – တပည့်တို့ကို မြန်မာ့တိုင်းရင်းဆေးပညာရဲ့ နက်နဲမှုနဲ့ ဆေးပင် ဆေးမြစ် အကြောင်းပြောပြမယ်။ မှတ်သားကြပါ။ နောက်ပြီး – တပည့်တို့ သိချင်တဲ့အချက်အလက်အကြောင်းအရာတွေကိုလည်းမေးနိုင်ကြပါတယ်။ ဆရာ သိသလောက်၊ တတ်သလောက် ဆရာစားမချန်ဘဲ သင်ပြ ပြောပြ သွားမှာဖြစ်တယ်”
ဆရာကြီးဦးရွှေမိုးကတပည့်များအားစကားပလ္လင်ခံ၍ပြောလိုက်ခြင်း
ဖြစ်၏။ ထိုအချိန် တပည့်များအတွင်းမှ ကျော်စိန်ဆိုသူက သူသိလိုသည်ကို မေးမြန်းလေ၏။
“ဆရာကြီး ခင်ဗျာ၊ နွယ်မြက်သစ်ပင် ဆေးဘက်ဝင်ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို သိချင်ပါတယ်။ ရှင်းပြပေးပါခင်ဗျာ”
“အေ – ရှင်းပြပေးရတာပကွယ်။ သည်လိုကျွဲ … နွယ်မြက်သစ်ပင် ဆေးဘက်ဝင်ဆိုတဲ့စကားရဲ့အဓိပ္ပာယ်က-ဟိုးရှေးရှေးဘုရားရှင်လက်ထက် တော်အခါက ဆေးဆရာကြီး ဆရာဇီဝကဆိုတာ တပည့်တို့ ကြားဖူးကြမှာ ပေါ့။အဲဒီဆရာကြီးဇီဝကထံပါးမှာတိုင်းရင်းဆေးပညာလာရောက်သင်ယူ
ကြတဲ့တပည့်ပေါင်း(၅ဝဝ)ရှိကြသတဲ့။ တစ်နေ့မှာတော့ဆရာကြီးဇီဝကက တပည့်အပေါင်းကိုပြောသတဲ့။ ကဲ- တပည့်တို့ – တပည့်တို့အားလုံးဒီကမ္ဘာ မြေကြီးပေါ်မှာပေါက်နေကြတဲ့သစ်ပင်တွေထဲကဆေးဖက်မဝင်တဲ့ သစ်ပင် သစ်ရွက်တစ်မျိုးစီကို ရှာဖွေပြီး ယူလာခဲ့ကြရမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ တပည့် (၅ဝဝ)လည်း မိမိတို့ စိတ်တွင်းက ဆေးဘက်မဝင်ဘူးလို့ထင်တဲ့ အပင်အရွက် အမျိုးမျိုးကို တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ ရှာဖွေပြီး ခူးဆွတ်ယူလာ လို့ ဆရာကြီး ဇီဝကကို ပေးအပ်ကြတယ်။ တပည့် (၅ဝဝ)အပင်၊ အရွက် (၅ဝဝ)စုံတဲ့အချိန်မှာဆရာကြီးဇီဝကပြောတဲ့စကားကတော့ကိုင်း – တပည့် တို့ အခုတပည့်တို့ ခူးဆွတ်ယူပြီး လာပေးအပ်ကြတဲ့ အပင်အရွက်၊ အသီး အမျိုးမျိုးဟာ ဆေးဖက်မဝင်ဘူးလို့ ထင်ကြတယ်မဟုတ်လား။ အေး – မှတ် ထားကြတပည့်တို – အပင်၊ အရွက်၊ အသီးစတဲ့ကမ္ဘာမြေကြီးပေါ်မှာပေါက် ရောက်သီးပွင့်ကြတဲ့ရုက္ခအပင်အားလုံးဟာဆေးဖက်ဝင်ကြတဲ့အပင်၊အသီး၊
အရွက်တွေဖြစ်တယ်။ ရောဂါနဲ့ဆေးကိုက်ညီအောင်ပေးတတ်ဖို့ပဲလိုတယ်။ ရာသီဥတု၊ အပူ၊ အအေး ညီမျှအောင် ကြည့်တတ်ပြီး ဖြစ်နေတဲ့ ရောဂါကို
သိအောင်လုပ်၊ ပြီးမှ – အပင်၊ အသီး၊ အရွက်၊ အပွင့် စတဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ ဆေး ဖော်စပ်ပေးသေဘေးလွတ်ပြီပေါ့ကွယ်။ ဒါကြောင့်ဆေးဖက်မဝင်တဲ့အပင်၊ အသီး၊ အရွက်၊ အပွင့် ဆိုတာမရှိဘူးတပည့်တို့။ အဲသည်လိုဆေးဆရာကြီး ဇီဝက ပြောတဲ့အတိုင်း နွယ်မြက်သစ်ပင်ဆေးဖက်ဝင်ဆိုတဲ့ စကား ဖြစ် ပေါ်လာခဲ့ရတာပေါ့- တပည့်တို့”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးမှ တပည့်များအား ရှည်လျားစွာ ရှင်းလင်းပြောကြား လိုက်လေ၏။ တပည့်တစ်ဦးမှ ဆက်၍ မေးလိုက်ပြန်၏။
“ကျွန်တော်တစ်ခုမေးပါရစေ ဆရာကြီး – အပင်၊ အသီး၊ အရွက်၊ အပွင့် တွေပဲဆေးဖက်ဝင်တာလား။ သတ္တဝါတွေထဲမှာရောဆေးဖက်ဝင်တဲ့သတ္တဝါ တွေရဲ့အရိုး၊ အရေ၊အသွေး၊ အသားအားလုံးဟာလည်းဆေးဖက်ဝင်ကြတာ ချည်းပဲမသိကြလို့ လူတွေဟာရောဂါကိုမသိ။ဆေးပင်၊ ဆေးမြစ်ကိုမသိလို့ ဆေးပင်ကိုဆေးပင်မှန်းမသိဘဲဆေးပင်ခေါင်းအုံးလို့သေသွားကြတဲ့လူတွေ
များကြီး ရှိနေကြတာပဲပေါ့ကွယ်”
ဆရာကြီးခင်ဗျာ – သတ္တဝါတွေဟာဆေးပင်၊ဆေးဥ၊ဆေးမြစ်ရဲ့အစွမ်း သတ္တိတွေကို သိတယ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါသလား။
“ဟုတ်တယ် – တပည့်တို့၊ သတ္တိဝါဆိုတဲ့ အထဲမှာ လူဆိုတာလည်း ပါ တယ်။ သတ္တဝါအားလုံးထဲမှာ လူဆိုတာ အသိဉာဏ်အရှိဆုံးလို့ ဆိုတယ် မဟုတ်လား ။ ဒါပေမဲ့ – ဆေးဖက်ဝင်တဲ့ သစ်ပင်၊ သစ်မြစ်၊ သစ်ဥ တို့ကို ကျ တော့ တိရစ္ဆာန်တွေဟာ သူတို့မှာ ဖြစ်ပေါ်ခံစားနေရတဲ့ ရောဂါဝေဒနာနဲ့ ကိုက်ညီတဲ့ဆေးပင်၊ ဆေးမြစ်၊ ဆေးဥတွေကိုသဘာဝတရားကြီးကဖန်တီး ပေးလိုက်တဲ့ အသိတရားကြောင့် သိရှိနားလည်ပြီး ရှာဖွေစားသောက်ပြီး ရောဂါဝေဒနာကို ကုစားကြတာပေါ့ကွယ်”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးမှ ရှင်းပြပြောဆိုပြီးအာခြောက်သွားဟန်နှင့် ရေနွေး ကြမ်းတစ်ပန်ကန် ငှဲ့သောက်လိုက်ပြီး ဆက်လက်ရှင်းပြလိုက်လေ၏။ “တိရစ္ဆာန်တွေမှာက ကြီးနိုင်ငယ်ညှဉ်း အားကြီးသူက အားနည်းသူကို အဆိပ်ရှိတဲ့အကောင်ကအဆိပ်မရှိတဲ့အကောင်ကိုအနိုင်ကျင့်သတ်ဖြတ် စားသောက်တတ်ကြတာဓမ္မတာသဘာဝပဲမဟုတ်လား။ ဒီသဘာဝတရား
ကို ကျော်လွှားနိုင်အောင် အဆိပ်မရှိတဲ့ တိရစ္ဆာန်လေးတွေဟာ အဆိပ်ဖြေ ဆေးပင်ကို သိကြတယ်။
ဆရာကြီးငယ်စဉ်ကအတွေ့အကြုံလေးတစ်ခုပြောပြမယ်နားထောင်
ကြကွဲ့”
ဆရာကြီးဦးရွှေမိုး (၁၆)နှစ် အရွယ်က ဖြစ်သည်။ မိဘရိုးရာတောင်သူ လယ်သမားများဖြစ်ကြလေ၏။ တစ်နေ့ – နွားများနဖားကြိုးနှင့် နွားကန်ကြိုး ကျစ်ရန်အတွက် လျှော်ခွာရန် အရှေ့ကျောက်ကြီး မြို့သွားသည့် လမ်းရှိ တောင်ပေါ်သို့တက်ခဲ့ပြီးလျှော်ပင်မှလျှော်ခေါက်များခွာပြီးတောင်အောက်
သို့ ပြန်ဆင်းလာစဉ် တောင်ခြေရင်း ကိုင်းတောနှင့် ချုံနွယ်ပင်များ ရှင်းနေ သည့် ကွက်လပ်တစ်ခုအရောက်တွင် မြွေဟောက်တစ်ကောင်နှင့် ကြွက်
တစ်ကောင်တို့ကိုက်ခဲနေကြသည့်မြင်ကွင်းအားမြင်တွေ့လိုက်ရလေသော ကြောင့်လျှော်ခေါက်အားပခုံးထက်မှချ၍ကြွက်နှင့်မြွေတိုက်ပွဲအားကြည့်ရှု
နေမိလေ၏။
ကြွက်မှာကြောင်ငယ်လေးတစ်ကောင်အရွယ်ခန့်ရှိပြီးမြွေဟောက်မှာ
ယောက်ျားကြီး လက်ကောက်ဝတ်အရွယ်ရှိပြီး ပါးပျဉ်းအရွယ်အစားမှာ ထမင်းစားပန်းကန်ပြားအရွယ်ရှိ၍ပါးပျဉ်းထောင်ထားစဉ်တစ်တောင်ကျော် ခန့်မြင့်ပြီး ကြွက်အား ပါးပျဉ်းကို ဘယ်ညာယိမ်း၍ လှမ်းပြီးကိုက်ခဲလေ၏။ ကြွက်မှာမြွေဟောက်ကြီးမှလှမ်းပေါက်လိုက်တိုင်းနောက်သို့ခုန်ဆုတ်လိုက် ပြီး မြွေဟောက်၏ လည်ကုတ်နေရာအား ခုန်၍ ကိုက်ခဲလိုက်လေသည်။ မြွေဟောက်မှာကြွက်၏ကိုက်ခဲသောဒဏ်ရာများကြောင့်လည်းကုတ်နေရာ မှသွေးများယိုစီးကျနေသလိုကြွက်၏ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားတွင်လည်းဒဏ် ရာများရရှိပြီး သွေးများစီးကျနေလေသည်။ မြွေနှင့်ကြွက်ဆိုသည်မှာ ကမ္ဘာ့ ရန်ဘက်။ ကြွက်ဆိုသည်မှာ မြွေ၏အစာ၊ ယခုတော့ သည်လိုမဟုတ်ပေ။ ကြွက်၏ တန်ပြန်တိုက်ခိုက်မှုကို မြွေဟောက်မှာ အလူးအလဲ ခံနေရသည့် မြင်ကွင်းက မောင်ရွှေမိုးအတွက် ထူးဆန်းနေသည့် မြင်ကွင်းဖြစ်သဖြင့် ဆက်လက် ကြည့်ရှုနေမိလေသည်။ မြွေဟောက်၏ ကိုက်ခဲမှုကို တစ်ကြိမ်
နှစ်ကြိမ်ခန့် ခံရလျှင် ကြွက်သည် အနီးရှိ ချုံတောအတွင်း ပြေးဝင်သွားလေ သည်။ ခဏအကြာတွင် ချုံတောအတွင်းမှ ကြွက်ကြီးသည် ပြန်လည် ပြေး ထွက်လာပြီးလျှင်မြွေဟောက်ကြီး၏ရှေ့တွင်ရပ်လိုက်ပြီးမာန်ဖီသံပေးလိုက်
ရာမြွေဟောက်ကြီးကလှမ်းပေါက်လိုက်လေသည်။ ကြွက်ကြီးကနံဘေးသို့ ခုန်ရှောင်လိုက်ပြီး မြွေဟောက်ကြီး၏ လည်ကုတ်ပေါ်ခုန်တက်လိုက်ပြီး ချွန်ထက်သောသွားများဖြင့်ကိုက်ခဲလိုက်လေ၏။မြွေဟောက်ကြီးမှာမြေပြင်
ပေါ်တွင် လူးလှိမ့်၍လည်ကုတ်ပေါ်မှ ကြွက်ကြီး၏ကိုက်ခဲမှုကိုလွတ်အောင် တွန့်လိမ်လူးလှိမ့်ပြီး ခါထုတ်လေ၏။ ကြွက်ကြီးမှာ မြွေဟောက်၏လူးလှိမ့် တွန့်လိမ်ခါထုတ်မှုကြောင့် မြွေ၏ လည်ကုတ်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျသွားလျှင် မြွေ ဟောက်ကြီးက ပေါက်လိုက်ရာ ကြွက်၏ ခါးပေါ်သို့ မြွေဟောက်၏ အစွယ် ကျရောက်သွားလေတော့သည်။ကြွက်ကြီးမှာမြွေဟောက်ကြီး၏ကိုက်ခဲမှုမှ လွတ်မြောက်အောင် ရုန်းကန်ကုတ်ခြစ်ပြီးတော့ ချုံအတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွား ပြန်လေသည်။ မကြာမီ ကြွက်ကြီး ပြန်ပြေးထွက်လာပြီး မြွေဟောက်ကြီး အားပြန်ကိုက်လိုက်ဖြင့် အချိန်ကြာလာသည်နှင့် မြွေဟောက်ကြီးမှာ မလှုပ် ရှားနိုင်တော့ဘဲစင်းစင်းကြီးဖြစ်နေချိန်တွင်ကြွက်ကြီးမှာမြွေဟောက်ကြီး၏ လည်ကုတ်အားကိုက်ခဲ၍ဆွဲခါယမ်းပြီးမြွေဟောက်ကြီးမလှုပ်မယှက်သေ ဆုံးသွားလေမှ ချုံတောအတွင်း ပြေးဝင် ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့၏။ “အဲသည်လို ထူးဆန်းအံ့ဩဘွယ် အဖြစ်အပျက်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ရပြီး ရွာ ကိုပြန်ရောက်လို့လူကြီးတွေကိုပြောပြတော့မှမြွေဟောက်ကိုပြန်ကိုက်တဲ့ ကြွက်ဝင်သွားတဲ့တောချုံတွေကြားကမြွေဆိပ်ဖြေဆေးပင်ကိုကြွက်ကြီးက ပြေးပြီးစားလို့မြွေဟောက်ကြီးကိုပြန်ကိုက်နိုင်တာပဲတဲ့။ အဲသည်လိုကြွက် ကြီးဝင်ပြေးတဲ့တောချုံတွေကြားကကြွက်ကိုက်စားတဲ့အပင်တွေကိုလိုက်
ကြည့်ပြီး ရအောင် နုတ်ယူလာနိုင်ရင် မြွေကိုက်ခံရတဲ့ သူကို ကုစားလို့ ရတဲ့ မြွေဆိပ်နိုင်တဲ့ ဆရာဖြစ်ပြီလို့ လူကြီးတွေ ပြောပြတော့မှပဲ ဗဟုသုတ အကြားအမြင်မရှိခဲ့လို့မြွေဆိပ်ဖြေဆေးပင်မရခဲ့တဲ့ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အပြစ်
တင်မိတော့တယ် တပည့်တို့”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးသည် သူ၏ တပည့်များအား သူကြုံတွေ့ ခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်အားရှင်းလင်းပြောပြလိုက်ရာတပည့်များအံ့ဩငေးမောသွား
ကွလေ၏။
“အဆိပ်ရှိ သတ္တဝါတွေအားလုံးမှာ မြွေဆိုတဲ့ သတ္တဝါဟာ ထူးဆန်းပြီး ဂမ္ဘီရဆန်လွန်းလှတယ်မြွေတွေဟာလူကိုအန္တရာယ်ပြုခဲတယ်ကွယ့်။ သူတို့
ကို ထိမိနင်းမိမှ မလွှဲမရှောင်သာလို့ လူကို ကိုက်ကြတယ်။ လူကို ကိုက်တဲ့ မြွေဟာလည်းသူရဲ့အဆိပ်ကြောင့်မကြာခင်သေရတယ်။ဒါကြောင့် မြွေတွေ
ဟာလူကိုရှောင်ကြတယ်”
“ဆရာကြီးခင်ဗျာ – ဆရာကြီးဟာ မြွေကိုက်ခံရတဲ့ လူနာတွေကိုကုသ ပေးရာမှာလူနာတွေပျက်စီးဆုံးပါးမှုအလွန်နည်းပါတယ်။ ဘယ်လိုဆေးဝါး တွေနဲ့ ကုသပါသလဲ ဆိုတာပြောပြပါခင်ဗျာ”
တပည့်များအတွင်းမှ မောင်အောင်ဆိုသူကမေးမြန်းလိုက်ပါ၏။ “ဆရာကတော့အဆိပ်ပြေအောင် သစ္စာအဓိဋ္ဌာန်ပြုပြီးရေမန်းလို့ပြော
မလား၊ ပရိတ်ရေလို့ ပြောရမလား ခန္ဓပရိတ်ရွက်ပြီး သစ္စာအဓိဋ္ဌာန်ပြုလို့
လူနာကိုရေမန်းတိုက်ပြီးအဆိပ်ချပြီးကုတာပါပဲကွယ်။ ဆရာဟာမြွေသား
မစားဘူး။
မြွေပါတဲ့သတ္တဝါအသားမစားဘူး။ပဲလင်းမြွေသီးကိုတောင်မှမစား
ဘူးကွဲ့။ မြွေကိုလည်း မသတ်ဘူး။ ခန္ဓပရိတ်ကို အမြဲရွတ်ဖတ်ပြီး မြွေတွေ အဆိပ်ရှိ သတ္တဝါတွေအားလုံးကို အမြဲမေတ္တာပို့ပေးနေတာဘဲကွယ်” “မြွေအာချုပ်ဂါထာ မန္တန်တွေ ရှိတယ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါသလား ခင်ဗျာ – ဘယ်လိုဂါထာတွေဆိုတာ သိချင်ပါတယ်”
တပည့်တစ်ယောက်က မေးမြန်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးက သူ၏တပည့်များ မေးသမျှ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြနေ၏။ “မြွေအာချုပ်ဂါထာမန္တန်တွေရှိတာပေါ့ကွယ်။ဒါပေမဲ့-အဲဒီဂါထာမန္တန်
တွေဟာလူတိုင်းတော့အစွမ်းမထက်ကြဘူး။ သီလစင်ကြယ်ပြီးသီလမြဲတဲ့
ပုဂ္ဂိုလ်ဆရာပြောခဲ့သလိုမြွေသားမစား၊မြွေကိုမသတ်တဲ့သူခန္ဓပရိတ်တော်
ကို အမြဲမပြတ် ရွတ်ဆို ပွားများနေသူမှသာ မြွေအာချုပ်ဂါထာမန္တန်တွေက အစွမ်းထက်မှာ”
“မြွေအာချုပ်ဂါထာတစ်ပုဒ်လောက် သင်ပေးပါလားဆရာကြီး။ ကျွန် တော်တို့လည်းတတ်ချင်သိချင်ပါတယ်”
“အေး ဆရာဆိုပြမယ်လိုက်မှတ်ကြကွယ့်။
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးစကားဆုံးသည်နှင့် တပည့်များအားလုံး စာအုပ် စာရွက်များ၊ ခဲတံ၊ ဘောလ်ပင်များအဆင်သင့်ပြင်ဆင်လိုက်ကြလေသည်။ ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးသည် စကားပြောရသည်မှာ အာခြောက်သွားဟန်ဖြင့် ရှေ့ရှိ ရေနွေးကြမ်းအိုးအား မ,ယူ၍ ရေနွေးကြမ်း ပန်းကန်လုံးထဲသို့ ရေနွေး ကြမ်းနဲ့ထည့်ကာ မော့သောက်လိုက်ပြီးမှ စကားဆက်ပြောလေ၏။
“ဆရာဆိုပြမယ်သေချာလိုက်မှတ်ကြ(ဥုံ- နဂါးရံ(နဂရံ)မောက္ခအာစိ) ဒီဂါထာကို (၃၇)အုပ်စုတ်ရမယ်။ လူကို အန္တရာယ်ပြုမယ့် မြွေကို ဒီအာချုပ် ဂါထာနဲ့အာချုပ်လိုက်ရင်အဲသည်မြွေဟာပါးစပ်ဟလို့မရတော့ဘူး။အာချုပ် ခံထားရတဲ့မြွေရဲ့အန္တရာယ်ကင်းတဲ့အနေအထားရောက်ပြီဆိုရင်အဲသည်
မြွေကိုအာပြန်ဖွင့်ပေးရတယ်။ အာပြန်မဖွင့်မပေးရင်အဲသည်မြွေဟာအစာ
ငတ်ဖြစ်ပြီး သေတယ်ကွဲ့။ ဒါကြောင့် – မြွေအာဖွင့်ဂါထာကိုလည်း မှတ်ထား ကြအာချုပ်ခံထားရတဲ့မြွေရှိတဲ့နေရာဘက်ကိုမျက်နှာမူပြီးအာဖွင့်ဂါထာကို (၃၇)အုပ်စုတ်ရမယ်။ အာဖွင့်ဂါထာကတော့ (ဥုံ- ဂိုရမ်ပတ္တိ – သွားဟ) သေ ချာ မှတ်သားထားကြ။ အာချုပ်ဖြစ်ဖြစ် အာဖွင့်ဖြစ်ဖြစ် ရွတ်ဆိုတော့မယ်ဆို ရင်မြွေကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးဂါထာကို ပီပီသသ ရွတ်ဆိုရမယ်”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးက ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြရင်း မြွေအာချုပ်ဂါထာနှင့် အာဖွင့်ဂါထာအား ရွတ်ဆိုသင်ပေးလေ၏။ တပည့်များကလိုက်၍ရေးသား ကာ မှတ်လိုက်ကြပြီးလျှင် ဂါထာအား တိုးတိုးရွတ်ဆိုကျက်မှတ်နေကြလေ သည်။ထိုအချိန်တွင်ရွာသားတစ်ဦးဖြစ်သောနိုင်ဦးမှာအသက်(၄၀)အရွယ် ခန့်ဖြစ်သည်။ ဆရာကြီးရှိရာသို့ တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်ရောက်လာ လေ သည်။ နိုင်ဦးကို မြင်သည်နှင့် ဆရာရွှေမိုးကမေးလိုက်၏။
“ဟ – နိုင်ဦး- ဘာဖြစ်လာတာလဲကွယ့်။ ကိစ္စရှိလို့လား- လာ- လာ- ဒီမှာလာထိုင်ပြီး ပြောပြစမ်းပါဦး”
“ဟုတ်ပါတယ် – ဆရာကြီး၊ ကိစ္စ အထူးအဆန်းဆိုပါတော့။ သည်နေ့ ကျွန်တော်တောင်ပေါ်ကဝါးခုတ်ပြီးအပြန်မှာထူးထူးဆန်းဆန်းတစ်ခုတွေ့ခဲ့
ရလို့ ဆရာကြီးဆီကိုလာခဲ့ရတာပါဘဲခင်ဗျာ”
“ဘာတွေ တွေ့ခဲ့ရလို့လဲကွဲ့။ သေချာ ပြောပြစမ်းပါဦး နိုင်ဦးရဲ့” “သည်လိုပါဆရာကြီး… ကျွန်တော်တောင် ပေါ်က ဝါးခုတ်ပြီး ဝါးစည်း ထမ်းလို့ ပြန်အလာမှာ ဘန့်ဘွေးကုန်းအဆင်း တောင်ခြေနားက မြေကွက် လပ်ထဲမှာ မြွေဟောက်တစ်ကောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲသည်မြွေကို မတွေ့ခင်အချိန်လေးမှာ တောထဲက တောကြက်တွေ၊ ရှဉ့်လေးတွေ စတဲ့ တောတိရစ္ဆာန်ငယ်ကလေးတွေဟာ ကြောက်လန့်ပြီး အော်ဟစ်ပြေးလွှား သွားလာကြတာကို မြင်တွေ့ ရလို့ ကျွန်တော်လည်း ထူးဆန်းပါတယ်လို့ ထင်မိပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ တောင်ကုန်း အောက်ခြေက မြေကွက်လပ်ထဲမှာ မြွေဟောက်တစ်ကောင် အမြီးထောင် လိုက်၊ ခေါင်းထောင်လိုက်နဲ့ လုပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အဲသည်လို လုပ်ရင်း ခဏအကြာမှာ မြွေဟောက်ကြီး ဟာ သူ့အမြီးကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက် လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ- သူ့ အမြီးကို သူ ပြန်မျိုတော့တာပဲဗျ။ အဲသည်လို
နဲ့မြွေဟောက်ကြီးဟာ ကိုယ့်အမြီးကိုယ် ပြန်မျိုနေလိုက်တာ ဝလုံးသဏ္ဌာန် ဖြစ်သွားရော ဆရာကြီးရဲ့။ မြွေဟောက်ကြီးဟာ ကျွန်တော့် လက်ဖျံလုံး လောက်ရှိပြီး (၅)တောင် (၆)တောင်လောက် ရှည်တယ်။ အဲဒါ – သူ့ အမြီး သူ ပြန်မျိုနေတာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆန်ကောဝိုင်းလောက်ဖြစ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော်လည်း ကျွန်တော်ခုတ်ယူလာတဲ့ ဝါးအစည်းထဲက ဝါးတစ်လုံးကို (၂)တောင့်ထွာလောက် ဖြတ်ပြီး အဲဒီမြွေကွင်း (ဂွင်း)ထဲမှာ စိုက်ထားလိုက် တယ်။ ကျွန်တော်လည်း စောင့်နေရတာ ကြာလို့ ထမင်းဆာလာတာနဲ့ ပြန် လာခဲ့တာပဲ ဆရာကြီး
“ဟ- အဲသည်က ပြန်လာတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးက ကိုနိုင်ဦး၏ ပြောစကားအဆုံး အလောတကြီး မေးလိုက်လေ၏။
လဲ”
“ကျွန်တော် ပြန်လာတာ တစ်နာရီလောက်ရှိပြီ ဆရာကြီး ဘာဖြစ်လို့
“ဒါဆိုရင် – ဆရာ့ကို အဲ့သည်နေရာကို လိုက်ပြပါလား” “ဟုတ်ကဲ့ – လိုက်ပြပါ့မယ်။အခု သွားမှာလား – ခင်ဗျ”
“အေ- အခုပဲ သွားကြမယ်။ ကိုင်- တပည့်တို့လည်း လိုက်ချင်တဲ့သူ လိုက်ခဲ့ကြ
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးသည်အိမ်ပေါ်သို့တက်သွားပြီးလျှင်သူ၏ဆေးလွယ် အိတ်နှင့် တောင်ဝှေးကို ယူကာ ဝါးဦးထုပ်ဆောင်း၍ အိမ်အောက်သို့ ဆင်း လာသည်။ ပြီးလျှင် တပည့်များဘက်မျက်နှာလှည့်လိုက်ပြီး လိုက်မည့်သူ များကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်လေသည်။ တပည့် (၆)ယောက်ခန့် လိုက်ကြ မည်ဟုနေရာမှထကာ အသင့် အနေအထားကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်-
“ကဲ- နိုင်ဦးရေ – မင်းရှေ့ကလမ်းပြပေတော့။ ခပ်မြန်မြန်လေးသွားကွဲ့။ ဒါမှ – အချိန်မီမှာ၊ ကိုင် – လိုက်ကြမယ့်သူတွေလည်း ဆရာ့နောက်က လိုက် ခဲ့ကြပေတော့” ဆရာကြီးဦးရွှေမိုး၏စကားအဆုံးနိုင်ဦးကရှေ့မှဦးဆောင်၍ ထွက်သွားလေရာ ဆရာဦးရွှေမိုးနှင့် တပည့်များလည်း နောက်မှ ခပ်သွက် သွက်လိုက်သွားလေတော့သည်။ တစ်နာရီခန့် ခပ်သုတ်သုတ်သွားကြပြီး တောင်ခြေတစ်နေရာသို့ ရောက်သောအခါ နိုင်ဦးသည် မြေကွက်လပ်တစ် နေရာသို့ လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ပြောလိုက်လေ၏။
“ဟိုနေရာမှာပဲ ဆရာကြီး – မြွေဟောက်ကြီး ကိုယ့်အမြီးကို ကိုယ်ပြန် မျိုနေတာ၊ ဟိုမှာကျွန်တော် စိုက်ထားခဲ့တဲ့ဝါးလုံး”
ဆရာကြီး ဦးရွှေမိုးသည် နိုင်ဦး ညွှန်ပြရာကွက်လပ်ရှိ ဝါးလုံးစိုက်ထား ရာနေရာသို့ အမြန်သွားရောက်ကြည့်လိုက်လေ၏။ နှစ်တောင်ခန့် မြေပေါ် သို့ထွက်နေသောဝါးအစိမ်းတစ်လုံးအားမြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဝါးစိမ်း လုံး၏ အောက်ခြေမှာလည်း ခြောက်သွေ့ သကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်ရှု လိုက်ပြီး-
“သွားပြီ-နိုင်ဦးရေ၊အချိန်မမီလိုက်တော့ဘူးကွယ်။ ဆရာတို့နောက်ကျ
သွားပြီ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ – ဆရာကြီး၊ ကျွန်တော် မှတ်ထားပြီး မြွေကွင်း (ဂွင်း)ရဲ့ အလယ်မှာစိုက်ထားတဲ့ဝါးလုံးအစိမ်းကလည်းခြောက်သလိုဖြစ်ပြီးမြက်ပင် တွေကတော့ ခြောက်ကုန်ပြီး မြွေလည်း မရှိတော့ဘူး။ ဘယ်ရောက်သွားပြီ လည်းမသိတော့ဘူး”
ဒီလိုကွယ် – နိုင်ဦးရဲ့မင်းတွေ့ ခဲ့တဲ့ ကိုယ်အမြီးကိုယ် ပြန်ပြီး မျိုနေတဲ့ မြွေကိုမြွေကွင်း (ဂွင်း)ထိုးလို့ခေါ်တယ်။အဲဒီလို-ကိုယ့်အမြီးကိုယ်ပြန်မျိုတဲ့ မြွေကွင်း (ဂွင်း)ထိုးကို မြင်တွေ့ ခဲ့ရင် အဲသည်မြွေကွင်း (ဂွင်း)ရဲ့အလယ်မှာ ဝါးလုံးတစ်လုံးကို နှစ်တောင်လောက် ဖြတ်ပြီး ထိပ်ဘက်မှာ ကြက်ခြေခတ် သဏ္ဌာန် ဝါးလုံးတစ်လုံး (တစ်တောင်)ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပုံစံ ကြိုးနဲ့ ခိုင်ခိုင်ချည်ပြီးမြွေကွင်း(ဂွင်း)ရဲ့အလယ်မှာစိုက်ရမယ်။ မြေထဲကိုနက်နက် ဝင်အောင် စိုက်ရတယ်။ အဲ့သည်လို ဝါးလက်ဝါးကပ်တိုင်လို စိုက်ပြီး ထားခဲ့ ရင် အဲသည် မြွေဟာကိုယ့်အမြီးကို ကိုယ်ပြန်မျိုတဲ့ မြွေဟာ အမြီးကို မျိုရင်း မြွေကွင်း(ဂွင်း)ဟာကျဉ်းသွားရာက စိုက်ထားတဲ့ ဝါးလုံးတိုင်နဲ့ ထိတဲ့ အထိ ကွင်း (ဂွင်း) ကျဉ်းသွားတဲ့ အခါ အဲ့သည် မြွေကွင်း (ဂွင်း)ဟာ ဝါးလုံးတိုင် အဖျားကိုတက်လာတယ်။ ဝါးတိုင်အဖျားမှာ ချည်ထားတဲ့ ဝါးလုံးကန့်လန့်နဲ့ တွေ့ထိတဲ့အခါဆက်တက်လို့မရဘဲ၊အဲ့သည်ဝါးမှာကပ်ပြီးခြောက်သွေ့သွား ရတာပဲပေါ့။ ဝါးလုံးထိပ်ဖျားမှာ ကန့်လန့်ခံတဲ့ လက်ဝါးကပ်ဝါးမရှိရင်တော့ အဲ့သည်မြွေကွင်း(ဂွင်း)ဟာတိုင်အဖျားကကျွတ်အောင်တက်ပြီးလေထဲကို တက်ပြီး ပျောက်သွားတဲ့အတွက် ဆရာတို့ ရောက်တဲ့အချိန်မှာ မြွေကွင်း (ဂွင်း)ထိုးမရှိတော့ဘဲ ဆရာတို့ မတွေ့ရတော့တာပဲပေါ့ကွယ်”